Gdy wróciłam, drzwi były otwarte a przed domem stało czarne BMW. Nie. Błagam tylko nie ona - myślałam.

-Cześć Lilith - uśmiechnęła się - jak się czujesz?

-Dzień dobry - odparłam - dobrze, co pani tutaj robi?

Wstała z kanapy i położyła mi ręce na ramionach.

-Tak mi przykro z powodu Marie. Była moją najlepszą pracownicą - jej słowa były puste i sztuczne. Nie było w nich cienia ludzkich emocji.

Spuściłam głowę.

-Tak... Bardzo mi jej brakuje.

-Wiem skarbie, wiem. Przyjechałam tutaj, ponieważ muszę zabrać cię do domu dziecka.

-Dlaczego? - byłam przerażona.

-Zostałaś bez opiekunki i jesteś niepełnoletnia. Przykro mi.

Chciałam się na nią wydrzeć. Wykrzyczeć prosto w twarz co o niej myślę, że to przez nią Marie popełniła samobójstwo. Nie zrobiłam tego, byłam zbyt załamana.

-Przyjadę za dwie godziny, spakuj swoje rzeczy, dobrze?

Pokiwałam twierdząco głową.

Wyszła. Jak ona może być takim potworem. Przyjechała tu i jak gdyby nigdy nic oświadczyła, że mam trafić do sierocińca. Każde wypowiadane przez nią słowo było pozbawione współczucia czy empatii. Ta gruba k*rwa powinna zginąć. To ona powinna tam wisieć, nie moja opiekunka. Ona.

Stałam tak po środku pokoju, gdy poczułam jak ktoś się do mnie przytula.

-Dzisiaj albo nigdy Lili. Musisz to zrobić.

Przytuliłam się do niego.

-Tak. Masz rację. Zrobię to...

-Zabijesz ją.