❝Let's rearrange, I wish you were a stranger I could disengage❞

Kiana

«Είπε ο μπαμπάς τίποτα;» ρωτάω τη μαμά καθώς κόβω τα πορτοκάλια για να στύψω χυμό.

«Όχι, Kiana, με έχεις ρωτήσει πόσες φορές από προχθές. Ο πατέρας σου δεν ανακατεύτηκε.» μου απαντά η μαμά. «Από κάποιον άλλον πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη όμως.» προσθέτει.

Παίρνω το μηχάνημα του στύφτη και ξεκινάω να στύβω τα πορτοκάλια. «Ναι, πρέπει να μιλήσω πάλι με τον Ben. Τον λυπήθηκα. Απολογήθηκε κιόλας ο ίδιος από τύψεις βέβαια, αλλά και πάλι.» στραβώνω τα χείλη μου.

«Ναι, εντάξει και ο Ben, αλλά δεν αναφέρομαι σε εκείνον τώρα.» μου εξηγεί. Ανοίγω το ντουλάπι από πάνω μου και παίρνω ένα ποτήρι για να ρίξω το χυμό πορτοκάλι μέσα. Δε μιλάω. Ξέρω που θέλει να καταλήξει.

«Τι φτιάχνεις εκεί;» την ρωτάω αλλάζοντας θέμα. Κοιτάω τον ρολόι στον τοίχο, είναι λίγα λεπτά μετά τις δέκα το πρωί.

«Μπισκότα βουτύρου.» μου απαντά.

«Βάλε και κομματάκια σοκολάτας. Είναι τα αγαπημένα του Tom.» της χαμογελάω ελαφρά καθώς παίρνω το ποτήρι μου και κάνω το γύρω του πάγκου.

Ανεβαίνω στο ψηλό σκαμπό και μένω εκεί να της κάνω παρέα, βοήθεια ξέρω πως ακόμη κι αν την παρακαλέσω δε θα με αφήσει να ανακατεύω. Δε θέλει κανέναν άλλο στη κουζίνα της όταν μαγειρεύει.

«Είπα κάτι, πριν. Με άκουσες;» με ρωτάει η μαμά.

«Σε άκουσα. Δεν έχω να πω όμως εγώ κάτι πάνω σε αυτό.» μουρμουρίζω και κοιτάω κάτω.

«Θα έπρεπε.» σχολιάζει.

«Όχι δε θα έπρεπε!» εκνευρίζομαι. «Η συμπεριφορά του ήταν ανεκδιήγητη, νομίζοντας πως με υπερπροστατεύει με αυτόν τον τρόπο από τον Ben! Τον φίλο μου τον Ben! Έλεος!» υψώνω τον τόνο της φωνής μου, θυμωμένη.

«Εγώ δεν την είδα για σκηνή έκρηξης υπερπροστατευτικότητας όπως λες.» μουρμουρίζει εκείνη.

«Αλλά;»

«Σκηνή έκρηξης ζήλιας. Ζήλευε νομίζω ο Harry.» μου απαντά.

«Ζήλευε; Ποιον; Τον Ben; Επειδή κάνω παρέα μαζί του; Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα, πάντα έκανα παρέα και με τον Ben. Εκείνος απομακρύνθηκε τον τελευταίο καιρό.»

«Και εσύ απομακρύνθηκες είναι η αλήθεια, αλλά δεν εννοώ αυτό. Εφόσον έτσι ήταν πάντα τα πράγματα όπως λες, μάλλον δε ζηλεύει φιλικά τον Ben..» με κοιτάει ανασηκώνοντας τα φρύδια της.

«Δεν είναι έτσι.» αποκρίνομαι αμέσως και κοιτάζω πάλι κάτω. Αναστενάζω. «Εκείνος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη. Φέρθηκε απαίσια. Και αν όχι σε εμένα που πλέον δε δίνει δεκάρα. Στον Ben τότε.» αντιγυρίζω.

«Και γιατί δεν κάνεις μία κουβέντα μαζί του;» με ρωτάει αμέσως μετά.

«Γιατί δε θέλω. Εκείνος πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα αν πραγματικά θέλει. Εκείνος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη. Εκείνος, όχι εγώ.» τονίζω κάθε λέξη που της λέω.

Η μαμά αναστενάζει και κουνάει το κεφάλι της.

«Το γιατί που θέλεις να απομακρυνθείς από τον Harry, θα μου το πεις ή είναι αυτό που την απάντηση του έχω ήδη μες το μυαλό μου;» με ρωτάει, μα δεν απαντάω.

«Απλώς θέλω να απομακρυνθώ.» ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Μην το κάνεις, Kiana. Είναι ο καλύτερος σου φίλος και λογικά...» σηκώνω το βλέμμα μου και την κοιτάω. «Κάτι παραπάνω.» συνεχίζει τα λόγια της.

«Κάτι τι;!» κάνω αμέσως πνιχτά. «Έλεος ρε μαμά! Σου έχω πει να σκέφτεσαι πάντα τι λες πριν μιλήσεις! Θεέ μου! Νόμιζα ότι μιλάγαμε σοβαρά γαμώτο!» φωνάζω και κατεβαίνω από το σκαμπό.

Παίρνω το κινητό μου στο ένα μου χέρι και στο άλλο το ποτήρι με το χυμό μου και πάω πίσω στο δωμάτιο μου. Μπαίνω μέσα και κλείνω με το πόδι μου την πόρτα πίσω μου. Αφήνω τον χυμό πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου και ξαπλώνω σε αυτό. Τρεις ημέρες και δεν έδωσε σημεία ζωής.

Εγώ πάλι φταίω; Βέβαια, ίσως και να νιώθει τύψεις αλλά γαμώτο εκείνος το επέλεξε να απομακρυνθούμε. Βέβαια, αν προσπαθήσω μια τελευταία φορά δε χάνω κάτι. Αλλά, δε θέλω να φαίνομαι ηλίθια. Είναι τόσο θαυμάσιος άνθρωπος που πραγματικά δε βλέπει τι αξίζω και μου φέρεται έτσι; Μήπως όμως αυτό αξίζω; Γιατί μου φέρεται έτσι;

Είχαμε θέσει κάποιες υποσχέσεις, είχαμε πει κάποια λόγια, είχαμε κάποιες απόψεις. Τι συνέβη σε όλα αυτά; Ξεκλειδώνω το κινητό μου και ανοίγω την εφαρμογή με τα μηνύματα. Αποφασίζω να του στείλω ένα νέο μήνυμα.

*Καλημέρα, Harry. Συγγνώμη αν σε ενοχλώ, μάλλον θα είσαι ήδη στο πανεπιστήμιο. Ήθελα απλώς να σου πω πως θα ήθελα να μιλήσουμε για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.* του γράφω στο πρώτο.

*Αν σου είναι τόσο δύσκολο και δεν μπορείς, δε θα ήθελα να το κάνεις από ανάγκη ή από αγκαρία. Έλα αν θες το απόγευμα ή το βράδυ.*  του στέλνω στο δεύτερο.

Αναστενάζω και κλειδώνω το κινητό μου βάζοντας το στη δόνηση. Το αφήνω δίπλα μου στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου για να ηρεμήσω.

Εισπνέω. Εκπνέω. Εισπνέω. Εκπνέω. Εισπνέω-το κινητό μου δονείται.

Φυσικά και ζει αυτός ο άνθρωπος για να μου αναταράσσει τη ζωή και να μη με αφήνει να ηρεμώ.

*Καλημέρα, Kiana. Θα ήθελα πολύ να συναντηθούμε αλλά δε μπορώ σήμερα. Θα κανονίσουμε όμως κάποια στιγμή.* μου γράφει.

 Διαβάζω το μήνυμα ξανά και ξανά και απλώς θέλω να του στείλω μια απάντηση με όσες περισσότερες βρισιές μπορώ να σκεφτώ στο λεπτό. Ποιος νομίζει ότι είναι; 'Θα κανονίσουμε κάποια στιγμή'. Φυσικά. Είμαι τόσο ηλίθια. Δεν ασχολούμαι ξανά μαζί του.

*Okay.* του γράφω μόνο και του στέλνω.

Που να σε πάρει Smith! Γαμώτο. Γαμώτο. Γιατί μου τα κάνεις όλα αυτά; Γιατί με κάνεις να νιώθω έτσι; Γιατί;

Η ταινία τελειώνει και εγώ κλαίω με αναφιλητά. Πάντα όποτε και αν βλέπω το Remember Me, έχω την ίδια κατάληξη, αλλά συνεχίζω να το επιλέγω όταν έχω alone movie night, επειδή είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Βασικά η πρώτη από τις αγαπημένες μου.

Σκουπίζω τα δάκρυα και τη μύτη μου με ένα χαρτομάντιλο και έπειτα κοιτάω την ώρα. Δώδεκα και τέταρτο. Πότε πήγε κιόλας; Παρασκευή βράδυ και είμαι μόνη.

Οι Παρασκευές και οι Δευτέρες ήταν πάντοτε οι ημέρες μας. Ερχόταν εδώ, βλέπαμε ταινίες, τρώγαμε με τους γονείς μου. Όλα άλλαξαν. Όλα. Και πιο πολύ εκείνος.

Το κινητό μου δονείται πάνω στο κομοδίνο και παίρνοντας το βλέπω το όνομα του να αναβοσβήνει στην οθόνη. Κάποιος θα μου κάνει πλάκα, δεν εξηγείται αλλιώς...

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια και απαντάω. «Ναι;» λέω σιγανά για να μην ακουστώ τέτοια ώρα.

«Πόρτα.» τον ακούω να λέει.

«Τι;» σμίγω τα φρύδια μου ρωτώντας τον μπερδεμένη.

«Πόρτα, πόρτα. Άνοιξε.» προσθέτει.

«Τι λες Harry; Τι τρέχει;» σηκώνομαι όρθια από το κρεβάτι.

Δεν απαντάει, αντιθέτως τον ακούω να αναστενάζει βαριά. Αρχίζω να πηγαίνω πέρα δώθε μες το δωμάτιο. Ανησυχώ.

«Harry τι τρέχει; Που είσαι;» τον ρωτάω. Έτσι και έχει πάθει κάτι δεν ξέρω πως θα αντιδράσω.

«Έλα άνοιξε. Πόρτα. Είμαι στην πόρτα σου.» μου λέει μόνο και αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου και τρέχω από εκεί να του ανοίξω.

🌙 Μην τον βρίσετε πολύ. Βασικά βρίστε τον και εγώ αυτό κάνω 24/7. Είναι πολύ μπερδεμένοι και οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, αλλά  έχω ετοιμάσει αρκετά πράγματα που θα έρθουν στην πορεία της ιστορίας αυτής. Ποιο είναι το αγαπημένο σας music video από τα αγόρια; Εμένα το Night Changes  ή το Drag Me Down.  Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x