Ακούστε καθώς διαβάζετε: SYML - "Where's My Love"

❝Did you run away? Did you run away? I don't need to know, If you ran away, If you ran away, come back home, just come home❞

Harry

Όπως κάθε Σάββατο και Κυριακή, έτσι και πάλι είμαι εδώ στο φούρνο και δουλεύω, η ώρα κοντεύει δώδεκα το μεσημέρι οπότε δε μου μένουν πολλές ώρες ακόμη εδώ, ήδη έχω συμπληρώσει αρκετές.

Έχουν περάσει ακριβώς δύο εβδομάδες από την τελευταία φορά που την είδα και από ποτέ δεν είχαμε καμία άλλη επικοινωνία, ούτε εγώ προσπάθησα, ούτε και εκείνη βέβαια.

Δεν έχω κανένα νέο της. Άραγε, έχει φύγει; Πονάει η καρδιά μου στη σκέψη πως αυτή μου η ερώτηση ίσως μπορεί να απαντηθεί θετικά.

Έμεινα παραπάνω στο Λονδίνο, μία εβδομάδα, και έπειτα επέστρεψα και αφοσίωσα όλο τον χρόνο μου στο διάβασμα για το πανεπιστήμιο, προσπαθώντας να μη τη σκέφτομαι.

Όμως ήταν παντού. Σε κάθε γωνιά του δωματίου μου που ξυπνούσε σκηνές που έχω ζήσει μαζί της, σε κάθε ματιά που έριχνα στα βιβλία του Νερούδα και μου θύμιζε στίχους που μου θύμιζαν εκείνη. Μου λείπει. Μισώ τον τρόπο που με έχει κάνει να την αγαπώ, να την χρειάζομαι.

Πρέπει όμως να την ξεπεράσω.

Δε βλέπω κανέναν να φτάνει στο φούρνο, οπότε βγάζω το κινητό μου και κάθομαι πίσω στο ψηλό σκαμπό για να ξεκουραστώ.

Απαντώ στα μηνύματα που μου έχει στείλει ο Niall για να ξεμπλέξω και από εκείνον, γιατί με τη Gemma δε ξέμπλεξα ποτέ, ακόμη με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο και με ρωτάει για τυχόν εξελίξεις.

Αν και οι συμβουλές της δε με βοήθησαν, βλέπει και εκείνη εξίσου τα πράγματα περίπλοκα σε μεγάλο βαθμό.

*Θα έρθεις απόψε στο μπαρ;* 

*Δε θα είναι η Arabella μαζί μας αυτήν την φορά, μου το ακύρωσε. Θα έρθεις; Μπορούμε να πάμε για μπιλιάρδο.*

Μου έχει στείλει δύο μηνύματα ο Niall.

*Όχι, δεν έχω διάθεση.* του απαντώ. Δεν περνάει ούτε λεπτό και απαντά κατευθείαν φυσικά.

*Έλα φίλε, είναι Σάββατο.* γράφει.

*Είμαι ενημερωμένος τι ημέρα είναι σήμερα, Niall. Άλλη φορά, φίλε.*  του γράφω και εγώ με τη σειρά μου.

*Γιατί δεν πας να τη βρεις; Έστω αυτό. Να δείτε ο ένας τον άλλον.*

*Αστο Niall. *  Δε θέλω όλη να μου λένε για εκείνη.

Τη στιγμή που του στέλνω αυτό το μήνυμα ακούω το κουδουνάκι της πόρτας και όταν σηκώνω το κεφάλι μου για να δω ποιος μπήκε, βλέπω την Ashley  να μπαίνει.

Τι κάνει εκείνη εδώ; Το κινητό μου κουδουνίζει πάλι, που σημαίνει ότι έχω νέο μήνυμα από τον Niall, μα δεν το ανοίγω, αντιθέτως βάζω το κινητό πίσω στην τσέπη του τζιν μου.

Κοιτάζω την Ashley, αμίλητος. Δείχνει πιο χλωμή και αδύνατη από κοντά, παρόλο που την βλέπω από μακριά σταδιακά στο πανεπιστήμιο.

«Γεια..» μου λέει χαμογελώντας ελαφρά.

«Γεια..» της λέω και εγώ πίσω αμήχανα, γλιστράω από το σκαμπό και πλησιάζω τον πάγκο που μας χωρίζει.

«Τι θα ήθελες;» την ρωτάω αργά.

«Απ-απλώς ήρθα να σου μιλήσω. Ήξερα πως εάν σου έστελνα μήνυμα ίσως δε θα απαντούσες και-» παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει.

«Ήθελα να σου μιλήσω, πραγματικά.» τονίζει την τελευταία  λέξη της πρότασής της.

«Αμ, δε ξέρω αν είναι η κατάλληλη ώρα, Ashley..» στραβώνω τα χείλη μου, δυσανασχετώντας.

«Θέλω να απολογηθώ, Harry, δεν έπρεπε να σε χαστουκίσω εκείνη την ημέρα στο πανεπιστήμιο μπροστά σε όλους, Harry, όπως επίσης δεν έπρεπε και εσύ να μου φέρεις με αυτόν τον τρόπο Harry..»

Παραλήπτει ότι της λέω μιλώντας πολύ γρήγορα και νευρικά, επαναλαμβάνοντας το όνομα μου μες τα λόγια της ξανά και ξανά λες και παίρνει κουράγιο λέγοντας το δυνατά έχοντας με πράγματι μπροστά της με σάρκα και οστά.

«Ashley..» πάω να μιλήσω μα δε με αφήνει.

«Εγώ Harry, σε αγαπούσα και νοιαζόμουν για εσένα, και εσύ..» η φωνή της σπάει και τα μάτια της βουρκώνουν.

«Σε παρά-..» πάω να πω μα και πάλι είναι μάταιο.

«Και ακόμη εγώ σε αγαπώ και θέλω-..» πάει να πει μα το κουδουνάκι πίσω ξανά ακούγεται, κάνει στην άκρη και μόλις βλέπει το άτομο που μπαίνει μέσα στο φούρνο παγώνει και η ίδια όπως και εγώ.

Ποιος παίζει αυτό το ανόητο παιχνίδι μαζί μου; Και στεκόμαστε εγώ, η Ashley.. και η Kiana αυτήν την στιγμή εδώ μέσα;

Όπως εκείνη την πρώτη φορά, που είχαν γνωριστεί, τότε που γνώρισα την κοπέλα μου στην κοπέλα που όμως αγαπούσα και αγαπώ με όλη μου τη ψυχή.

Είναι όμορφη. Είναι όμορφη σε σημείο που σου κόβει την ανάσα και τώρα που στέκεται μπροστά μου συνηδειτοποιώ ότι μου λείπει ακόμη πιο πολύ.

Τα μαλλιά της είναι πιο κοντά και βαμμένα σε ένα πιο κοκκινωπό χρώμα και φοράει όμορφα ρούχα και μια μακριά ζακέτα.

Με κάνει να θέλω να την πάρω αγκαλιά, να τη φιλήσω, παντού, και να της κάνω έρωτα.

Κοιτάζει την Ashley, έπειτα εμένα και ξεροκαταπίνει. Νιώθω κρύος ιδρώτας να με λούζει.

«Εμ, γεια..» λέει χαμογελώντας αμυδρά, κοιτάζει την Ashley και αρχίζει και τρέμει. Τη βλέπω. Και ξέρω πως ήδη έχει ξεκινήσει τις πιο τρελές υποθέσεις μες το μυαλουδάκι της.

«Εμ εγώ, συγγνώμη, δεν- απλώς ήρθα για να του πω συγγνώμη Kiana..» λέει αμέσως νευρικά, φοβισμένα ίσως, η Ashley κοιτάζοντας το κορίτσι μου, βασικά το πρώην κορίτσι μου.

«Όχι, Ashley, δε χρειάζεται να απολογηθείς σε εκείνη. Δεν είμαι μαζί της.» μιλάω αυστηρά, χωρίς συναίσθημα, μπας και ξυπνήσει  η Kiana.

«Εγώ συγγνώμη για ότι έγινε.» της λέω ορθά. Η Ashely κουνάει απλώς το κεφάλι της καθώς ακούει τα λόγια μου.

«Θα πηγαίνω τότε. Αμ..γεια σου Harry, γεια σου Kiana.» σπεύδει γρήγορα σαν χαμένη η Ashley προς την πόρτα καθώς μας μιλάει.

Τη λυπάμαι. Κατσουφιάζω.

«Ashley!» τη φωνάζω πριν βγει από την πόρτα. «Θα κανονίσω να μιλήσουμε. Τα λέμε.» της λέω.

Εκείνη χαμογελάει ελαφρώς και φεύγει.

Γυρίζω τότε και κοιτάζω την Kiana, δαγκώνει το κάτω χείλος της και τώρα τα μάτια της γυαλίζουν.

Δε νομίζω να πιστεύει ότι έδωσα μόλις τώρα ελπίδες στην Ashley και βασικά δε πιστεύω να το πιστεύει και η ίδια η Ashley.

Έχει ξεκινήσει να μου μιλά μα πιάνω την πορεία των λογιών της μετέπειτα. «..γι'αυτό δε θα σε απασχολήσω πολύ, απλώς ήρθα να σε χαιρετήσω.» ακούω μόλις στο τέλος, μα αυτό αρκεί για να με ξυπνήσει.

«Τι;» την κοιτάζω μπερδεμένος.

Έχει έρθει πιο κοντά σε εμένα, και ο πάγκος μας χωρίζει μόνο, και πάλι αυτό μου φαίνεται σαν το πιο τεράστιο κενό μεταξύ μας.

«Δε με άκουσες; Μεθαύριο το ξημέρωμα θα φύγω και επειδή αύριο όλη μέρα θα έρθουν συγγενείς να με αποχαιρετήσουν, θα έχω τις προετοιμασίες επίσης, δεν ήξερα εάν κιόλας- τέλος πάντων- ήρθα να σε αποχαιρετήσω, επειδή δε θα μπορούσα να φύγω χωρίς να το κάνω.»  

Τα μάτια της γυαλίζουν περισσότερο από πριν. Βουρκώνει έντονα.

 «Α..» κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω ασυναίσθητα αφότου τελειώνει ότι έχει να μου πει.

Θα φύγει λοιπόν. Τρίβω με την αριστερή παλάμη μου το πρόσωπο μου και αναστενάζω.

«Ναι, φυσικά και μπορείς να με αποχαιρετήσεις.» κάνω τον κύκλο και βγαίνω έξω πίσω από τον πάγκο.

Στέκομαι λίγα βήματα μακριά της μα ακόμη την νιώθω χιλιόμετρα μακριά.

Παραμένω ακίνητος άβολα μπροστά της, τρίβω τα χέρια μου αργά και εκείνη με κοιτάζει. Γλύφει με τη γλώσσα τα χείλη της, και μου είναι δύσκολο καθώς το κάνει αυτό να διώξω τη σκέψη που μου υπενθυμίζει πόσο πολύ θέλω να τη φιλήσω.

Θα φύγει. Πες πως ήδη έφυγε.

Θα φύγει. Δε ξέρω τι να πω, πως να αντιδράσω. Με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο.

Θα φύγει. Σωστά;

«Λοιπόν..» η φωνή μου βγαίνει αχνά καθώς μιλώ.

«Μπο-μπορώ να σου δώσω μια αγκαλιά;» με ρωτάει σιγανά. Και εκείνη τρέμει, το βλέπω, το νιώθω.

Ανασηκώνω τους ώμους μου, λέγοντας της, «Φυσικά.»

Κάνει ένα βήμα μπροστά και τυλίγει έπειτα τα χέρια της γύρω μου. Άουτς.

Με σφίγγει πάρα πολύ, λες και δε θέλει να με αφήσει ή βασικά.. λες και θέλει να με πάρει μαζί της.

Την αγκαλιάζω και εγώ αργά, και στερεοποιώ το πιγούνι μου στο κεφάλι της.

Δάκρυα μαζεύονται στα μάτια μου και απλώς αναστενάζω. Δεν περίμενα ποτέ κάποιο αντίο με εκείνη, και αν το περίμενα σίγουρα δε θα το σκεφτόμουν σίγουρα σαν αυτό εδώ τώρα.

«Εάν ήμουν εγώ, δε θα με άφηνα ποτέ να φύγω.» την ακούω ξαφνικά να μου λέει.

Κλαίει, δεν το είχα καταλάβει μέχρι τώρα που την ακούω καθώς μιλά.

«Αλλά δεν είμαι εγώ, δε ξέρω ποια είμαι πλέον, μετά από όλα όσα συνέβησαν.» μιλάει μέσα από λυγμούς.

Τρέμει μες τα χέρια μου. Σκουπίζω γρήγορα με την παλάμη μου το δάκρυ που μόλις τρέχει από το πρόσωπο μου και δε μιλάω.

Εάν δεν ήμουν τόσο μεγάλος μαλάκας, θα είχα πολλά να της πω. Αλλά είμαι. Και της το έχω αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν.

Είναι η ζωή της και δε μπορώ να την εμποδίσω να τη ζήσει, παρόλο που ήμουν εγωιστής τόσο καιρό πιστεύοντας, ότι εγώ είμαι η ζωή της και μόνο.

«Συγγνώμη. Συγγνώμη Harry..» τραβιέται και με κοιτάζει. Τουλάχιστον ακόμη την κρατώ.

«Συγγνώμη; Για ποιο πράγμα;» τη ρωτώ σθεναρά.

«Συγγνώμη που σε πλήγωσα.» σταματά για λίγο. «Συγγνώμη που δεν κατάφερα τελικά να σε κρατήσω πλάι μου, ενίοτε χαρούμενο.» ξεστομίζει πονεμένα.

Την τραβάω πάλι πάνω μου. Φιλάω το κεφάλι της ξανά και ξανά.

 «Εγώ συγγνώμη. Σε εσένα Kiana, όσες συγγνώμες και να πω, ποτέ δε θα είναι αρκετές.» τραβιέται και με κοιτάζει.

Έπειτα ρίχνει το βλέμμα της στα χείλη μου και κατσουφιάζει.

«Κάνε το.» της λέω αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη. «Το χρειάζομαι.» παραδέχομαι.

«Ίσως αυτό το τελευταίο φιλί με κρατήσει δυνατό όσο καιρό-...» με διακόπτει, ανασηκώνεται απότομα στις μύτες της και με φιλάει, αργά.

Τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και αναστενάζει μέσα από το φιλί μας. Την αγαπώ, όλο και πιο πολύ κάθε μέρα που περνά.

«Έι» τραβιέμαι και την κοιτάζω. «Κολλάει αυτό στα χείλη σου.» της λέω γελώντας ελαφρά, καθώς σηκώνω τον αντίχειρά μου και σκουπίζω τα δάκρυα που έχουν αποτυπωθεί στο πρόσωπο της.

«Είναι lipgloss.» μου απαντά γελώντας επίσης ελαφρά.

«Α.» κάνω μονάχα κουνώντας το κεφάλι μου.

«Τι σε εμποδίζει να με φιλήσεις;» με ρωτά.

«Τίποτα ποτέ δε μπορεί να με εμποδίζει να σε φιλώ. Είσαι δική μου, και αυτά τα χείλη επίσης. Όποτε θέλω μπορώ να σε φιλώ.» της δίνω ακόμη ένα πεταχτό φιλί. 

«Θα προσέχεις, εντάξει; Και δε θα φοράς lipgloss.» της λέω.

«Γιατί όχι;»

«Επειδή κάνει τα χείλη σου τόσο για φίλημα, που δε μου αρέσει για τους άλλους.» σχολιάζω.

Κατσουφιάζει. «Θέλω να κάνεις οτιδήποτε σε κάνει πιο χαρούμενο. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να βρεις κάποια άλλη που να σε κάνει χαρούμενο.» κοιτάζω κάτω καθώς μου λέει αυτά τα λόγια και μόλις τελειώνει σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει.

Δαγκώνω το μάγουλο μου από μέσα και δε μιλάω. «Θα σου στέλνω μηνύματα συνέχεια, ώστε να μη με ξεχάσεις και να ξέρεις πως περνώ.» μου λέει, ακόμη ένα γλυκό χαμόγελο που αγαπώ διαμορφώνεται στα χείλη της.

«Λες και θα σε ξέχναγα ποτέ.» στροβυλίζω τα μάτια μου. «Έχεις αφήσει με το δικό σου τρόπο το στίγμα σου μέσα μου.» της λέω. Κοιτάζει κάτω και έπειτα κάνει ένα βήμα πίσω και ξεγλιστράει από τα χέρια μου, όπως ακριβώς ξέρω ότι σε λίγο θα ξεγλιστρήσει και από τη ζωή μου.

«Πρέπει να πηγαίνω..»  ξεφυσάει, κοιτάζοντας γύρω της νευρικά. 

Άρα φεύγει, φεύγει στα αλήθεια. Θα φύγει.

«Δε θέλω να σου πω αντίο.» με κοιτάζει στα μάτια, ακόμη με κρατάει, βασικά της άκρες των δαχτύλων μου που την σφίγγουν ελαφρά. Δε θέλω να την αφήσω γαμώτο.

«Ε τότε μην το πεις.» της αποκρίνομαι.

«Συνεχίζεται, τότε..» μου χαμογελάει ελαφρά, τα δάκρυα τρέχουν πιο ανεξέλεγκτα τώρα στο πρόσωπο της.

«Αυτό.» της λέω, βουρκώνω πολύ, συγκρατιέμαι αρκετά καλά.

Κοιτάζει κάτω τα χέρια μας, όσο παραμένουν ακόμη ξεχαρβαλωμένα ενωμένα και τραβιέται αργά, είναι λες και πονάμε και οι δύο καθώς το κάνει γιατί και οι δύο μορφάζουμε μόλις αφήνουμε ο ένας τον άλλον.

Νιώθω λες και μου πήρε μόλις ένα κομμάτι μου. Περνάω ότι πιο στενόχωρο έχω ζήσει ποτέ μου.

Γυρίζει και περπατάει γρήγορα μέχρι την πόρτα, ξεσπάει σε δυνατότερα κλάματα. «Kiana!» της λέω απότομα.

Γυρίζει τότε και με κοιτάζει, με ελπίδα στα μάτια της που ξέρω ότι σύντομα θα σβήσει.

«Συγγνώμη για ότι σου άσχημο σου είπα τις προάλλες.» της λέω. Πράγματι η ελπίδα σβήνει.

«Δεν πειράζει,  συγγνώμη και εγώ, ποτέ δε θα μπορούσα να σου κρατήσω κακία. Ίσως τελικά, αγαπώ να με πληγώνεις.» μου λέει σιγανά.

«Να θυμάσαι τότε, ότι σε αγαπώ.» , κουνάει απλώς το κεφάλι της καθώς ακούει τα λόγια μου, ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Έφυγε.

Περπατάω γρήγορα πίσω από το πάγκο και γλιστράω κάτω με την πλάτη μου πίσω σε αυτό, ενώ κάθομαι στο πάτωμα.

Κρυμμένος, ξεσπάω σε κλάματα..

  🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Έμειναν μονάχα ένα κεφάλαιο και ο επίλογος. Ποτέ δε θα μπορέσω να σας ευχαριστήσω αρκετά για την στήριξη που μου δίνεται σε κάθε ιστορία. Σας λατρεύω πάρα πάρα πολύ. Παρακαλώ πολύ τσεκάρετε επίσης αν θέλετε και την άλλη μου ΝΕΑ ιστορία «la vida es mia». Να στε καλά & να προσέχετε, ότι θέλετε είμαι εδώ. Love to all. Anna