❝You want the best, so sorry that's clearly not me, this is all I can be❞

Kiana

«Εμ, άκουσε με.» του λέω χαμηλά. «Πριν λίγες εβδομάδες, αποφάσισα πως θα ήθελα στο κενό χρόνο που πήρα μετά το σχολείο να κάνω τελικά κάτι. Ο Jamie και ο Ben με βοήθησαν να βρω κάτι που προτείνεται σε παιδιά που έχουν πάρει την ίδια απόφαση με εμένα.»

Τον κοιτάζω στο πρόσωπο μα εκείνος δεν κάνει το ίδιο. Τότε τον πιέζω ελαφρά στα γόνατα με τις παλάμες μου και με κοιτάζει με μάτια γεμάτα ανησυχία.

«Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να αποφασίσω τι να κάνω, εκείνη την περίοδο της ζωής μου, επειδή εγώ σε αγάπαγα, πάντα σε αγαπάγα Harry...» η φωνή μου σπάει. «Και το να είμαι μακριά από εσένα, με δυσκόλευε να μπορώ να κάνω κάποια απλά καθημερινά πράγματα στη ζωή μου, να παίρνω κάποιες απλές αποφάσεις.» του μιλάω ειλικρινά.

Γνέφει θετικά και κατσουφιάζει, τότε το χέρι του αγγίζει το δικό μου πάνω στο γόνατο του.

«Έτσι έψαξα για ευκαιρίες για παιδιά που έχουν πάρει κενό χρόνο, όπως εγώ , κάτι σαν την ανταλλαγή που κάναμε στο σχολείο, αλλά διαφέρει αρκετά.» του εξηγώ.

Τότε το πρόσωπο του χλομιάζει. «Έκανα αίτηση, για την Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, για την Ιρλανδία, την Γερμανία και την Σουηδία.» του εξηγώ, αμέσως  όμως σπρώχνει το χέρι του και με κοιτάζει σθεναρά.

«Θα με αφήσεις;» με ρωτάει αυστηρά από το πουθενά.

«Περιμένω για την απάντηση, είναι σίγουρο ότι θα πάω, αλλά μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα ξέρω το που, θα φύγω σε δύο εβδομάδες.» του εξηγώ.

«Γιατί; Γιατί; Ήμασταν εντάξει. Είμαστε εντάξει. Γιατί να-..» σταματάει και τότε κοιτάζει αλλού.

«Απλώς, απλώς με συγχώρεσες για να περάσεις καλά λίγο πριν φύγεις;» όταν γυρίζει πάλι να με κοιτάξει τα μάτια του είναι βουρκωμένα.

«Όχι, όχι Harry, πως μπορέσεις να σκέφτεσαι έτσι, για εμένα κιόλας. Απλώς ήθελα να σε συγχωρήσω, δεν ήθελα να φύγω και να σε αφήσω πίσω μου σε τέτοια κατάσταση ενώ-..» με σπρώχνει εντελώς πίσω και τινάζεται όρθιος.

«Απλώς θέλεις να νιώσω τον πόνο που σου προκάλεσα τώρα που θα φύγεις! Το ξέρω! Το ξέρω! Γιατί δε μένεις;! Τουλάχιστον αν πας στο Λονδίνο θα έρθω και εγώ μαζί σου, αλλιώς.. ξέχασε με!» φωνάζει μπερδεύοντας τα λόγια του.

«Harry, μην αντιδράς έτσι..» αρχίζω να κλαίω βουβά ενώ παραμένω ακόμη στα γόνατα. «Δεν μπορείς να μου ζητάς να σε ξεχάσω!» προσθέτω υψώνοντας και εγώ λίγο τον τόνο μου ελαφρά.

«Μπορώ! Όπως επίσης θα αντιδράω όπως θέλω γαμώτο!» φωνάζει τινάζοντας τα χέρια του στον αέρα. «Πόσο καιρό;!» ουρλιάζει. «Πόσο καιρό θα μείνεις εκεί;!» με ρωτάει.

«Είναι μέχρι σχεδόν ένα χρόνο, εκτός εάν θέλουν να με κρατήσουν περισσότερο και..» πάω να συνεχίσω μα σταματάει.

«Φυσικά, φυσικά..» περπατάει πέρα δώθε. Τον κοιτάζω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου κλαίγοντας σιγανά.

«Κοίτα, πως νομίζεις ότι θα μπορέσω να αντέξω ένα χρόνο μακριά σου ενώ δεν μπορώ ούτε ένα λεπτό;» μου λέει χωρίς ανάσα.

«Harry..» προσπαθώ να τον ηρεμήσω. «Σε αγαπώ και-..» πάω να συνεχίσω μα με διακόπτει.

«Όχι! Μην πετάς αυτά τα λόγια τώρα αυτήν την στιγμή! Δε θέλω να φύγεις, μα ξέρω πως θα το κάνεις, όποτε τι νόημα έχει να πω κάτι άλλο; Απλώς φύγε! Έλα φύγε!» φωνάζει κουνώντας τα χέρια του νευρικά.

«Harry, είναι απλά ένα μικρό διάστημα, εσύ θα επικεντρωθείς στις σπουδές του και εγώ σε αυτήν την ευκαιρία που μου δίνεται!» του λέω πίσω δυνατά, σηκώνοντας το σώμα μου από τα γόνατα.

«Μπορείς να βρεις οπουδήποτε μια δουλειά! Γιατί πρέπει τόσο μακριά από εμένα; Μια χαρά δεν είσαι στο Holmes Chapel; Έχεις και εμένα τώρα, τι παραπάνω θες;!» με ρωτάει με κομμένη την ανάσα.

 «Θέλω την ελευθερία μου! Θέλω να εξερευνήσω τον κόσμο! Θέλω να πάω κάπου αλλού, να δω και άλλα μέρη!» του φωνάζω, παρόλο που δε μου αρέσει.

Δε μιλάει και απλώς με κοιτάζει με ένα ήρεμο αλλά ταυτοχρόνως αυστηρό βλέμμα. Και δε μου αρέσει αυτό καθόλου.

«Νόμιζα ότι το μόνο που ήθελες ήμουν εγώ..» μουρμουρίζει τώρα.

Κατσουφιάζω και αφήνω μια μεγάλη ανάσα. Πάω να πω κάτι αλλά με προλαβαίνει.

«Φύγε..» μου λέει ήρεμα.

«Τι;» τον ρωτάω μπερδεμένη.

«Φύγε. Θέλω να φύγεις από το δωμάτιο μου.» επαναλαμβάνει τα λόγια του ήρεμα.

«Μα..» η φωνή μου χάνεται.

«Φύγε Kiana! Θέλω να φύγεις! Πάρε τα πράγματα σου και πήγαινε στο δικό σου δωμάτιο! Φύγε! Φύγε γαμώτο!» φωνάζει τώρα για μία ακόμη φορά.

«Δε χρειάζεται να μου φωνάζεις ξέρεις, δε με φοβίζεις εμένα έτσι..» του λέω μονάχα πίσω. Σκουπίζω γρήγορα τα βρεγμένα μου μάγουλα και εκείνος αναστενάζει.

«Σου φωνάζω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να σε σπρώξω μακριά μου.» αποκρίνεται ήρεμα, πάλι.

Κάθεται στα πλάγια στην άκρη του κρεβατιού και ξεφυσά, ρίχνοντας το πρόσωπο του μες τις παλάμες του.

Τον κοιτάζω εξεταστικά όταν περνάει τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του και έπειτα σηκώνει το πρόσωπο του για να με κοιτάξει.

«Τελείωνε. Ή αλλιώς φεύγω εγώ για λίγο, σου δίνω χρόνο να μαζέψεις τα πράγματά σου για να φύγεις και επιστρέφω μετά.» σηκώνεται όρθιος.

Μιλάει ήρεμα λες και κάνουμε μια απλή κουβέντα, με χωρίζει, βασικά όχι ποτέ δεν είχαμε σχέση, με αφήνει ή ουσιαστικά τον αφήνω.. Δε ξέρω. Είμαι τόσο μπερδεμένη.

«Γιατί απλώς δεν μπορούμε να περιμένουμε ο ένας τον άλλον;» τον ρωτάω σθεναρά.

«Γιατί δεν μπορούμε.» τονίζει καθώς έρχεται και στέκεται μπροστά του.

«Άρα πραγματικά πιστεύεις και για εμάς ότι η αγάπη κάποια στιγμή θα τελειώσει..» αναθεωρώ τα προηγούμενα λόγια μου.

«Ναι, αφού με αφήνεις.» ανασηκώνεις τους ώμους του, μιλώντας μου εντελώς αδιάφορα.

Κουνάω το κεφάλι μου και δεν λέω τίποτα. Νομίζω, αυτό μου αρκεί.

«Πες ότι απλώς δε θα αντέξεις να κρατηθείς χωρίς να πηδήξεις ότι θηλυκό περνάει.»
 

Γυρίζω το σώμα μου για να μαζέψω τα πράγματα μου καθώς του λέω αυτά τα λόγια, μα με πιάνει από το μπράτσο και με γυρνάει πίσω να κοιτάζω εκείνον.

«Δε νομίζω ότι σου είναι δύσκολο και για εσένα να ανοίξεις τα πόδια σου, δεν άργησες να το κάνεις στον Jamie αφότου έγινε ότι-..» σηκώνω την παλάμη μου για να αγγίξει το πρόσωπο του, μα σταματάω πριν το κάνει.

«Γιατί δεν το κάνεις;» με ρωτάει σιγανά.

«Ποτέ δε θα το έκανα, ποτέ δε θα σε πλήγωνα ούτε σωματικά, ούτε ψυχικά, αυτή είναι η διαφορά μας.» του πετάω ορθά.

«Το δεύτερο κάνεις τώρα, και νομίζω πονάει πολύ περισσότερο από ότι θα πονούσε το πρώτο εάν το έκανες.» αποκρίνεται αδιάφορα ξανά.

«Είσαι παράλογος» βάζω μες τη τσάντα μου ότι τελευταίο βρίσκω μπροστά μου, δε με νοιάζει και ας ξεχάσω κάτι, θα μείνει πίσω να του θυμίζει ότι υπάρχω για να  του βασανίζει τη ψυχή, όσο και αν με πονάει να τον σκέφτομαι σε άσχημη κατάσταση.

«Μην ανησυχείς, θα έχεις τη ζωή που θέλεις.» μου πετάει πίσω μου.

«Τουλάχιστον εγώ δεν θα είμαι αυτή που θα ξαπλώνω στο κρεβάτι και θα νιώθω πιο μόνη από ποτέ, ακόμη και αν έχω κάποιον δίπλα μου.» του πετάω καθώς σπεύδω να πάω προς την πόρτα.

«Τι εννοείς;!» αποκρίνεται οργισμένος πίσω μου.

«Ότι πάντα θα με κουβαλάς μέσα σου, να το ξέρεις!» του λέω πριν φύγω χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω μου.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Λίγα κεφάλαια πριν το τέλος. Παρακαλώ πολύ τσεκάρετε επίσης αν θέλετε και την άλλη μου ΝΕΑ ιστορία «la vida es mia». Να στε καλά & να προσέχετε, ότι θέλετε είμαι εδώ. Love to all. Anna