❝It's too cold outside, for angels to fly❞ 

Harry

Γουρλώνει αμέσως τα μάτια της και εγώ προσπαθώ να μην γελάσω «Με τίποτα.» μου απαντά ευθέως. Γιατί δεν της αρέσει η ιδέα μου για τα matching tattoos;

«Μα γιατί;» σταματάω αμέσως το βήμα μου και μπαίνω μπροστά της.

«Με συγχώρεσες.» ανασηκώνω τους ώμους μου καθώς την ίδια στιγμή εκείνη κατσουφιάζει.

«Δεν έχει σημασία, και για να είμαστε πιο ακριβής, σε συγχώρεσα αλλά δε ξεχνώ. Τα tattoo πονάνε.» μου λέει ορθά.

«Μα έχεις και άλλα.» της αποκρίνομαι.

«Είναι μικρά.» Το χέρι της τρέμει μες το δικό μου, δεν ήξερα ότι αυτό το θέμα θα της έφερνε ταραχή, μα έχει και άλλα τατουάζ. Που είναι το πρόβλημα;

«Όχι ακόμη. Στο μέλλον θα μπορούσαμε. Τα tattoo είναι κάτι μον-εμ τέλος πάντων- όχι για τώρα..» κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω νευρικά.

«Εντάξει, αγάπη μου;» ανασηκώνει το σώμα της στις μύτες των ποδιών της και αφήνει ένα απαλό φιλί στο πιγούνι μου.

«Εντάξει.» απαντάω, νιώθοντας περίεργα.

«Πάμε, τότε.» την τραβάω από το χέρι και βγάζει ένα περίεργο επιφώνημα.

Γυρίζω αμέσως και την κοιτάζω. Έχει μορφάσει έντονα και με κοιτάζει κατσουφιασμένη, «Πονάω αρκετά στα πόδια, στη μέση και-..» πάει να συνεχίσει μα την διακόπτω.

«Θέλεις να πάμε να κάτσουμε κάπου; Συγγνώμη μωρό μου, αλλά εσύ ήθελες τόσο πολύ σεξ.» την πιάνω από το πρόσωπο και γελάει για λίγο μέσα από το πονεμένο ύφος της.

«Θέλεις να πάμε να πάρεις από κάπου ασπιρίνη; Ανησυχώ.» περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά της χτενίζοντας τα αργά με αυτόν τον τρόπο όπου ξέρω πως την ανακουφίζει. Κλείνει για λίγο τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

 «Όχι, είμαι εντάξει. Πάμε να ανέβουμε στο London Eye, εκτός αν θες να πάμε να κάνουμε τα ψώνια που έλεγες πριν.» μου λέει αχνά.

«Όχι, αγάπη. Ψέμματα είπα, για να ξεφύγουμε τα δύο μας από τους γονείς μας. Σίγουρα δε θες να κάνουμε τατουάζ πάντως; Θα είναι πολύ όμορφο. Θα είναι κάτι μόνο δικό μου και δικό σου, που θα μας συνδέει. Γιατί δε θες;» κατσουφιάζω καθώς χαϊδεύω τώρα με την παλάμη μου το πρόσωπο της ελαφρά.

 «Όχι ακόμη.» μου χαμογελά ελαφρά.

«Καλά.» παραδίδομαι, ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

«Φίλα με.» ψιθυρίζει όμως, και ανασηκώνοντας πάλι τον εαυτό της στις μύτες των ποδιών της τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου σφικτά και με φιλάει.

Σέρνω αργά τα χέρια μου γύρω από τη μέση της και τα τυλίγω εξίσου γύρω της προστατευτικά, μην την πονέσω με κάποιο τρόπο.

Δε ξέρω γιατί πρέπει να πονάνε οι γυναίκες μετά από κάτι τόσο όμορφο και σημαντικό για ένα ζευγάρι, είναι τόσο δυσάρεστο.

Και γιατί να πονάει και εκείνη; Μακάρι να μπορούσα να πάρω όλο τον πόνο της πίσω, όχι μόνο τον τωρινό, όλο τον πόνο που της έχω προκαλέσει.

Με φιλάει αργά και παίρνω την πρωτοβουλία να εισχωρήσω τη γλώσσα μου στο στόμα της. Βγάζει μία μικρή πνιχτή ανάσα που μόλις ερωτεύτηκα και συνεχίζει να τρίβει τα χείλη της πάνω στα δικά μου λίγο πιο γρήγορα.

 Ότι ήθελα ποτέ, είναι αυτή, και τώρα την έχω μες τα χέρια μου. Και δε θέλω να την χάσω ποτέ ξανά. Ποτέ. «Σε αγαπάω.» μου λέει κοφτά μέσα από το φιλί μας. Με φιλάει πάλι δυνατά και προσθέτει, «Πολύ.»

Σταματάει ξαφνικά το φιλί μας και αγγίζει με την παλάμη της το στόμα της, γουρλώνει τα μάτια της και κοιτάζει γύρω μας σοκαρισμένη. Η έκφραση της είναι αστεία.

«Ω, Θεέ μου, είμαστε σε δημόσιο δρόμο.» σχολιάζει ντροπιασμένη ενώ τα μάγουλα της αμέσως κοκκινίζουν.

«Εγώ θα το ονόμαζα, δημόσιο στενάκι.» της λέω. Αμέσως με αγριοκοιτάζει και με χτυπάει στον ώμο παιχνιδιάρικα.

«Είσαι μαλάκας, αφαιρέθηκα..» μου αποκρίνεται πνιχτά.

«Εντάξει, πριγκίπισσα. Πάμε να ανέβουμε στο London Eye, δε θέλω να μου πέσεις κάτω εξαιτίας του πόσο άγρια με πήδαγες το πρωί.» την τραβάω από τον καρπό ελαφρά.

«Σε μισώ!» γρυλίζει πίσω μου.

«Ναι.. Και εγώ σε αγαπώ!» γελάω δυνατά.



«Τι όμορφη θέα.» δείχνει ενθουσιασμένη καθώς βλέπουμε το μεγαλύτερο μέρος του Λονδίνου από εδώ πάνω.

Εγώ έχω ξανά ανέβει στο London Eye , το βρίσκω ενδιαφέρον, αλλά εκείνη φαίνεται να έχει ενθουσιαστεί ακόμη περισσότερο και από τον Tom.

«Βγάλε με μία φωτογραφία. Εδώ. Ακριβώς εδώ.» μου λέει. «Θα κάτσω κάπως έτσι..» ποζάρει κατά κάποιο τρόπο. «Και θα δείχνω με το δείκτη μου το Big Ben. Τι λες;» με ρωτά.

«Ότι θέλεις.» της λέω πρόχειρα.

«Ω Hazzy, σύνελθε, είμαστε ή δεν είμαστε οι καλύτεροι φωτογράφοι του Holmes Chapel;» σχολιάζει.

Γελάω ελαφρά και κάνω πιο πίσω για να την βγάλω φωτογραφία. Δε το δείχνω, αλλά μου αρέσουν πολύ αυτές οι μικρές στιγμές μεταξύ μας, αυτά τα μικρά πράγματα που μοιραζόμαστε.

«Μμμμ» την κοιτάζω μέσα από την οθόνη του κινητού μου και κάνω ζουμ στο στήθος της. Γαμώτο, φοράει πολλά ρούχα και κασκόλ. Τραβάω όμως την φωτογραφία όπως και να χει.

Χαμογελάει και έπειτα κάνω ζουμ και στο χαμόγελο της.

«Έπρεπε να φέρουμε την φωτογραφική.» κατσουφιάζει.

«Μμμμ» κάνω μονάχα. «Για γύρνα μία και από την άλλη.» της λέω.

«Τι εννοείς; Να έχω την πλάτη μου στραμμένη προς εσένα και να κάνω πως χαζεύω το Λονδίνο;» με ρωτάει γρήγορα.

«Α-ακριβώς αυτό.» προσπαθώ να κρύψω το πονηρό χαμόγελο μου. Γυρίζει το σώμα της τότε και δείχνει πάλι με το δείκτη της το Big Ben.

«Λοιπόν..» κάνω ζουμ στον κώλο της και καλύπτω με το αριστερό μου χέρι το στόμα μου για να μη με ακούσει που γελάω.

Βγάζω πολλές τέτοιες φωτογραφίες. Τις χρειάζομαι, εντάξει; Για ταπετσαρία και οθόνη κλειδώματος.

«Πράγματι, υπέροχη θέα!» επαναλαμβάνει και συμφωνώ μαζί της καθώς εγώ κοιτάζω τον κώλο της και τον φωτογραφίζω, είναι τόσο καλό που έχει βγάλει το πανωφόρι της και μου το έχει δώσει, πολύ καλύτερα.

«Βγαίνουν εντάξει;» με ρωτάει αμέσως μετά.

«Χμμμ χμμμ..» κάνω μονάχα. Γυρίζει τότε και με κοιτάζει με στενά μάτια.

«Τι κάνεις;» σπεύδει αμέσως να έρθει προς το μέρος μου. Με έπιασε.

«Για να δω..» τραβάει το κινητό μου.

«Όχι όχι..» προσπαθώ να της το  πάρω μα το βουτάει και περπατάει λίγα βήματα πιο κει.

«Κοίτα εδώ, χαμένε. Είσαι χαμένος. Δεν πρόκειται να σε πάρω ξανά στα σοβαρά, να το ξέρεις.» μου λέει γρήγορα.

«Απλώς μην τις διαγράψεις.» της τονίζω.

«Ω και συνεχίζεις!» ξέρω πως προσπαθεί να μη γελάσει. Την ξέρω καλά, βέβαια ίσως όχι τόσο καλά όσο με ξέρει εκείνη.

«Έλα, μωρό μου, απλώς ήθελα κάτι για ταπετσαρία.» Της λέω καθώς πηγαίνω και την παίρνω αγκαλιά από πίσω. Τη φιλάω στο λαιμό και μουγκρίζει.

«Έλα τότε να βγάλουμε μία selfie.» αποκρίνεται πρόσχαρα.

«Ωωω όχι selfie.» αρνούμαι.

«Εάν με αγαπάς έστω και λίγο..» γυρίζει και μου δίνει το γνωστό κουταβίσιο της βλέμμα.

«Όχι..» της λέω αυστηρά.

Συνεχίζει με το ίδιο βλέμμα και αφού βλέπει πως δε με ρίχνει, τότε ανασηκώνεται στις μύτες και μου λέει ψιθυριστά στο αυτί. «Όταν πάμε στο ξενοδοχείο θα πέσω πάλι στα γόνατα και..» συνεχίζει και εγώ καλύπτω και με τα δύο χέρια το στόμα μου για να κρύψω τα γέλια μου.

«Εντάξει τότε.» συμφωνώ και τώρα γελάμε μαζί.

Γυρίζει αμέσως μετά και την αγκαλιάζω πάλι από πίσω, καθώς βγάζει πολλές selfie.

«Σε αγαπώ το ξέρεις έτσι;» της λέω καθώς πιέζω τα χείλη μου στο μάγουλο της.

Συνεχίζει να βγάζει φωτογραφίες. «Το ξέρω.» γυρίζει και με φιλάει στο στόμα και νομίζω πως τελικά θα βάλω ταπετσαρία κάποιες από αυτές που συνεχίζει να βγάζει τώρα.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Μένουν μονάχα πέντε κεφάλαια και πραγματικά στενοχωριέμαι τόσο που θα τελειώσει η ιστορία και θα πρέπει να αποχαιρετήσω το #Hiana για πάντα. Παρακαλώ πολύ τσεκάρετε επίσης αν θέλετε και την άλλη μου ΝΕΑ ιστορία «la vida es mia», τα πρώτα δύο κεφάλαια έχουν ανέβει και σας περιμένουν. Να στε καλά & να προσέχετε, ότι θέλετε είμαι εδώ. Love to all. Anna