❝In the clouds where the angels sing, in your eyes where I wanna be❞

Kiana

«Γιατί με πας εσύ σχολείο; Πάντα μόνος μου πηγαίνω.» αποκρίνεται ο Tom γκρινιάζοντας.

«Γιατί έχω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα και δεν θέλω να είναι μπροστά η μαμά ή ο μπαμπάς.» του εξηγώ.

«Επειδή μαλώσατε εχθές;» με ρωτάει.

«Δε μαλώσαμε, απλώς είχαμε μία τεταμένη συζήτηση επειδή ξέχασα το κινητό μου το Σάββατο το βράδυ όταν βγήκα.» του απαντώ γρήγορα.

«Α, και γιατί δε με ρώταγες στο σπίτι, στο δωμάτιο μου και έπρεπε να έρθεις μαζί μου μέχρι το σχολείο λες και είμαι μωρό;» με ρωτάει πνιχτά.

«Άραξε φίλε, δώδεκα χρονών είσαι.» του λέω γελώντας.

«Μπορώ όμως άνετα να σε πιάσω από τα χέρια, να κάνω πως με έχεις απαγάγει και να αρχίσω να ουρλιάζω.» μου λέει έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του.

«Ζούμε στο Holmes Chapel, όχι στη Νέα Υόρκη που είναι γεμάτοι αγνώστους, κακοποιούς και αστυνομία σε κάθε στενό. Άραξε, φίλε.» του λέω κοιτώντας τον με αυστηρό ύφος. Ξεφυσάει και σταυρώνει τα χέρια του.

«Έχεις δίκιο, γαμώτο.» αποκρίνεται. «Γιατί δε με ρώταγες στο σπίτι όμως;» επαναλαμβάνει την προηγούμενη ερώτηση του.

«Γιατί όλη την ώρα παίζεις με εκείνη την βλακεία και έχεις αυτά τα ανόητα τεράστια ακουστικά στα αυτιά σου!» του λέω αμέσως.

«Παίζω PS4 και ακούω Drake, Wiz Khalifa και Lil Wayne.» μου απαντά.

«Ω μη μου λες, ανατρίχιασα.» τον κοροϊδεύω. «Σε έχω ακούσει να τραγουδάς Lil Wayne, λες ότι λέξεις να ναι, ούτε που καταλαβαίνεις τι λέει.» πρόσθετω.

«Καλυτερεύω.» με κοιτάει σουφρώνοντας τα χείλη του.  «Δεν χειροτερεύω όπως εσύ.» ανασηκώνει τα φρύδια του καθώς μου μιλά.

«Τι εννοείς;» τον ρωτάω μπερδεμένη.

«Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι που να μην μπορείς να φορέσεις το σωστό ταιριαστό ζευγάρι σκουλαρίκια;» με ρωτάει.

«Τι;» γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου και πιάνω τα αυτιά μου. «Γαμώτο. Γιατί δε μου το είπες πιο πριν;!.» του λέω πνιχτά. Ρίχνω τα μαλλιά μου μπροστά για να κρύψω τα σκουλαρίκια.

«Επειδή ήξερα πως θα είχε πλάκα.» χαζογελάει.

«Ηλίθιο.» του πετάω.

«Είπε εκείνη που είναι ανίκανη να φορέσει δύο ίδια σκουλαρίκια.» μουρμουρίζει.

«Θέλεις να πας στο σχολείο δευτεριάτικα με μώλωπα στο μάτι;» τον ρωτάω στυγνά. Στροβιλίζει τα μάτια του. Φτάνουμε όπου να ναι στο σχολείο. Γαμώτο, δεν προλαβαίνω. 

«Πες μου τι ακριβώς είπε στον Harry η μαμά. Γιατί εχθές αρνήθηκε πως μιλήσανε αλλά εμένα μου το είπε ο Harry. Και εσύ έχεις τα αυτιά σου παντού. Οπότε. Μίλα.» σταματάω και τον τραβάω από τη μπλούζα για να σταθεί μπροστά μου.

«Θα αργήσω στο σχολείο.» μου λέει και αμέσως του τραβάω το χέρι και κοιτάζω την ώρα στο ρολόι χειρός του.

«Πολύ που σκοτίστηκες εσύ. Έχεις ακόμη είκοσι λεπτά μέχρι να αρχίσει η πρώτη περίοδος. Μίλα.» απαιτώ.

Κλείνει το στόμα του, κατσουφιάζει, έπειτα χτυπάει το δείκτη του στα χείλη του και μου κάνει νόημα με τα δάχτυλα του πως θέλει λεφτά για να μιλήσει. Μουγκρίζω.

«Δεν έχω μαζί μου λεφτά. Δεν πήρα.» του λέω αμέσως. Ανασηκώνει τους ώμους του και πάει να φύγει. Τον πιάνω πάλι από την μπλούζα και τον τραβάω πίσω.

«Tom, σε παρακαλώ, σε ικετεύω..»

«Πρώτα το ρευστό.» σταυρώνει τα χέρια του.

«Σε παρακαλώ αν-...» μια κόρνα ακούγεται πίσω μου και τινάζομαι κατευθείαν.

Γυρνάω και βλέπω τον Harry να έχει σταματήσει στην άκρη του πεζοδρομίου με το αυτοκίνητο του, το ηλίθιο μαύρο Range Rover-που κρυφά λατρεύω πολύ-.

 Κατεβάζει το παράθυρο και μας χαμογελάει λέγοντας, «Καλημέρα! Τι κάνετε εδώ πρωί πρωί;» μας ρωτάει. Σβήνει τη μηχανή του αυτοκινήτου και περιμένει εκεί.

«Έχουμε βγάλει τους σκύλους για κατούρημα.» του απαντάω χαμογελώντας και αμέσως ρίχνει το βλέμμα του μπροστά μας στο πεζοδρόμιο. Σμίγει τα φρύδια του μπερδεμένος και έπειτα επιστρέφει το βλέμμα του πίσω σε εμένα.

«Τα αστεία σου δεν είναι καλά.»  μου αποκρίνεται.

«Έχω καλό δάσκαλο.» σουφρώνω τα χείλη μου και γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου τον Tom... Ο οποίος Tom δεν είναι πίσω μου, γυρίζω το βλέμμα μου και τον βλέπω να απομακρύνεται με γρήγορο βήμα στο πεζοδρόμιο.

«Καλημέρα Harry! Τα λέμε! Πέρνα από το σπίτι μια βόλτα αυτήν την εβδομάδα για να παίξουμε FIFA!» απευθύνεται σε εκείνον, μιλώντας του δυνατά για να τον ακούσει. «Τα λέμε επίσης αδελφούλα!» μου κάνει ένα ειρωνικό νεύμα εμένα και απομακρύνεται περισσότερο.

Μουγκρίζω.  «Γιατί να τα περνάω εγώ όλα αυτά;» αποκρίνομαι αγανακτισμένα.

«Τι πάει λάθος;» γυρνάει ο Harry και με ρωτά με απορία.

«Εσύ!» του απαντάω αμέσως.

«Τσ τσ τσ, νεύρα πρωί πρωί;» συνεχίζει αμέσως μετά.

«Τσ τσ τσ, νεύρα από οχτώ χρονών.» του απαντάω ωμά και γελάει ελαφρά.

«Καλημέρα, αγάπη. Που πηγαίνεις; Να σε πάω; Έχω λίγο χρόνο μέχρι να πάω στο πανεπιστήμιο.» μου λέει ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στο ρολόι χειρός του.

«Σπίτι. Πήγαινε με πίσω στο σπίτι.»  του απαντάω ξεφυσώντας και κάνω το γύρω του αυτοκινήτου για να μπω στη θέση του συνοδηγού. Ανεβαίνω –βρίζοντας όπως πάντα- στο ψηλό range rover του και κλείνω την πόρτα αργά πίσω μου.

«Πως είσαι;» γέρνει πάνω από την κονσόλα και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου. Όχι.

«Καλά.» του απαντώ μονότονα.

«Μα φαίνεται.» λέει ειρωνικά γελώντας καθώς βάζει μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου.

«Εσύ;» τον ρωτάω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

«Μια χαρά.» μου απαντά αμέσως.

«Έβαψες πάλι κόκκινα τα μαλλιά σου;» με ρωτάει καθώς οδηγάει με σταθερή ταχύτητα.

«Ναι, τα είχα και το Σάββατο ήδη βαμμένα όταν ήρθα στο φούρνο.» του εξηγώ.

«Α, δεν τον παρατήρησα.» μου λέει. Άουτς. Φυσικά όλα πλέον θα του είναι απαρατήρητα πέρα από την κούκλα του, που δεν έχει μάτια για άλλη. Άλλα λόγια έλεγε, και άλλες πράξεις κάνει τώρα.

«Θα πας στο πανεπιστήμιο τώρα;» τον ρωτάω αργά.

«Ναι, ξεκινάω εννιά και τελειώνω τρεισήμισι.» μου απαντά.

«Α, ωραία.» σχολιάζω. Σε λιγότερο από ένα λεπτό φτάνουμε στο σπίτι μου, δεν είναι ούτως ή άλλως και μακριά.

«Δε μου έχεις πει για τα μαθήματα σου, πως είναι και τα σχετικά.» του αποκρίνομαι.

«Ναι, δεν-δεν πρόλαβα.»

Τον κοιτάζω και βλέπω το σαγόνι του σφιγμένο. Κάτι τρέχει μαζί του. Μήπως αυτή δεν τον αφήνει να κάνει παρέα μαζί μου, μήπως βέβαια κιόλας είναι απλή φίλη του; Αλλά και πάλι, μήπως θέλει εκείνη για κολλητή του αντί για εμένα;. Όλο αυτό ακούγεται τόσο ανώριμο εκ μέρους μου, μα δεν μπορώ, θέλω να μάθω τι διάολο συμβαίνει μαζί του και είναι έτσι.

«Είμαστε έτσι νομίζω από όταν ξεκίνησες Harry, έχουμε χαθεί εντελώς πλέον, φταίει κάτι;» τον ρωτάω ευθέως. Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου και σταματάει στην άκρη.

«Όχι, Kiana. Μη λες χαζομάρες. Θα έρθω την Παρασκευή, αν είναι, εντάξει;» δεν με κοιτάει στα μάτια. Κοιτάει έξω από το παράθυρο του οδηγού σφίγγοντας με τις παλάμες του το τιμόνι.

«Όπως θέλεις.» η καρδιά μου πονάει.

Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω.

«Δώσε τα χαιρετίσματα μου στους δικούς σου. Μου έχουν λείψει.» γυρνάει και με κοιτάει χαμογελώντας πολύ ελαφρά.

«Φυσικά...» λέω και κλείνω την πόρτα χτυπώντας τη πίσω μου.

«Εκείνοι σου έχουν λείψει!» φωνάζω αγανακτισμένη και φτάνω έως την κεντρική πόρτα του σπιτιού μου. Ο Harry δε φεύγει, μέχρι να μπω μέσα και να την κλείσω πίσω μου.

🌙 Ο μικρός αδερφός της Kiana, δείχνει τόσο απίθανος. Χεχεχε. Ευχαριστώ για την στήριξη σας και σε αυτήν την ιστορία μου. Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x