❝Feeling used but I'm still missing you and I can't see the end of this, just wanna feel your kiss against my lips❞

Kiana

Δύο εβδομάδες μετά και πραγματικά δεν έχω νιώσει πιο απαίσια στο να μου λείπει κάποιος τόσο έντονα.

Τουλάχιστον, τουλάχιστον ο Jamie προσπάθησε πολύ στο να με κάνει να ανέβει η διάθεση μου, και να ξεχαστώ.

Καθώς φτάνουμε έξω από το σπίτι μου, κατεβαίνει και εκείνος από το αυτοκίνητο την ίδια στιγμή με εμένα. Κάνει τον κύκλο και έπειτα έρχεται και στέκεται μπροστά μου.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει καθώς πιάνει το πρόσωπο μου μες τα χέρια του.

«Ναι γιατί;» τον ρωτάω.

«Δε μίλαγες καθ όλη την διάρκεια της διαδρομής μες το αυτοκίνητο και ήσουν σκεπτική. Στο είπα, δεν πρόκειται ποτέ να σε πιέσω για τίποτα. Όποτε θέλεις-..» πάει να συνεχίσει μα τον διακόπτω με ένα φιλί στα χείλη.

«Είμαι εντάξει. Γιατί ανησυχείς τόσο;» τον ρωτάω.

«Δε ξέρω, απλώς θέλω να σε φροντίσω. Θέλω να κάνω τα σωστά βήματα.» μου λέει χαμογελώντας γλυκά στο τέλος.

«Χαίρομαι.» χαμογελάω πραγματικά.

Είναι τόσο όμορφο να νοιάζεται κάποιος πραγματικά για εσένα. Ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του και έπειτα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Ο Harry  ανεβάζει τα χέρια του στη μέση μου και τότε-Ο ποιος;

Κάνω ένα βήμα πίσω και σταματάω απότομα το φιλί.

«Τι συνέβη;» με κοιτάζει πανικοβλημένος.

«Τι-τίποτα. Α-απλώς θα ήταν καλύτερα να μη-μη φιλιόμαστε έξω από το σπίτι μου και-»

Μια φωνή διακόπτει την πρόχειρη δικαιολογία μου.

«Γεια σου Kiana.» γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την Anne να κατεβαίνει το δρομάκι του σπιτιού μου.

 Προφανώς είχε έρθει στη μαμά μου για το συνηθισμένο εβδομαδιαίο τους τσάι. Τώρα είμαι όμως εγώ αυτή που πανικοβάλεται.

«Εμ, γεια σου Anne.» σηκώνω το χέρι μου αμήχανα και την χαιρετάω.

«Εγώ να πηγαίνω καλύτερα τότε.» ψιθυρίζει ο Jamie.

«Ναι, τα λέμε.» τον χαιρετάω και αφότου κάνει ένα ευγενικό νεύμα προς την Anne που τώρα έρχεται και στέκεται δίπλα μας, σπεύδει προς το αυτοκίνητο του, μπαίνει μέσα και φεύγει.

«Τι κάνεις Anne;» την ρωτάω χαμογελώντας ελαφρά.

«Είμαι καλά, όπως και εσύ από ότι βλέπω.» απαντά. Το ύφος της είναι περίεργο.

Σμίγω τα φρύδια μου μπερδεμένη, «Τι εννοείς;» την ρωτάω.

«Προχώρησες γρήγορα.» σχολιάζει.

«Ε-εγώ..» καθαρίζω το λαιμό μου.

«Απλώς να προειδοποιήσω τον Harry, να μην συνεχίσει να είναι έτσι ράκος...» μου λέει. Μπερδεύομαι ακόμη περισσότερο. «Είναι τόσο χαλιά και εφόσον εσύ-..» την σταματάω.

Θεωρώ όλα αυτά ανοησίες. «Anne, ξέρω πως είναι γιος σου, αλλά με απάτησε, κατά κάποιο τρόπο, μου ράγισε τη καρδιά και είναι ανώφελο εσύ ή εκείνος ή οποιοσδήποτε σχετίζεται με εκείνον να μου ρίχνει ευθύνες. Αυτή είναι η ζωή μου και θα κάνω ότι θέλω, όπως ακριβώς και εκείνος στη δική του από εδώ και μπρος. Νοιάζομαι για εκείνον αλλά-...» δάκρυα μαζεύονται στις κόρες των ματιών μου.

Το βλέμμα της Anne μαλακώνει. «Έλα, γλυκιά μου, δεν ήθελα να σε αναστατώσω, συγγνώμη.» αποκρίνεται γρήγορα σηκώνοντας το χέρι της για να το τρίψει την επόμενη στιγμή ελαφρά στην πλάτη μου.

«Θα έρθεις στο Λονδίνο τις μέρες της Πρωτοχρονιάς μαζί μας; Σωστά;» με ρωτάει, χαμογελώντας μου πλατιά τώρα, αλλάζοντας θέμα.

«Δε ξέρω. Δε νομίζω.» της απαντώ.

«Μα-..» πάει να πει αλλά την διακόπτω για μία ακόμη φορά.

«Είναι περίπλοκο.» ανασηκώνω τους ώμους.

«Όπως θες.» ψιθυρίζει.  «Άντε πήγαινε μέσα, έχει κρύο. Φιλιά.» μου χαμογελά γλυκά.

«Αντίο.» της ανταποδίδω το χαμόγελο πριν μπω μέσα στο σπίτι.

Σφίγγω τον αρκούδο μες την αγκαλιά μου καθώς τα μάτια μου πεταρίζουν.

Νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα, ανοίγω το φωτάκι δίπλα στο κομοδίνο μου και βλέπω πως είναι εφτά παρά τέταρτο το απόγευμα, έπεσα για ύπνο για να ξεκουραστώ το μεσημέρι και εκτός του ότι παρακοιμήθηκα νιώθω και περίεργα τώρα.

Γυρίζω το σώμα μου και τότε βγάζω ένα πνιχτό ουρλιαχτό.

«Τι στο διάολο κάνεις εδώ;»

Εκείνος. Εκείνος δύο εβδομάδες μετά μπροστά μου. Κάθεται στην πολυθρόνα στη γωνία του δωματίου μου και με κοιτάζει βλοσυρά.

 «Βλέπω πως εκτίμησες το δώρο μου, αλλά με τον Jamie; Με τον Jamie; Τον φιλούσες.» λέει παίρνοντας μία έκφραση αηδίας.

«Ποιος σε άφησε να μπεις;» τινάζομαι όρθια από το κρεβάτι.

«Που είναι η μαμά μου;!» υψώνω τον τόνο μου.

«Μόνο ο Tom είναι από εκεί.» σηκώνεται και εκείνος όρθιος.

 «Έχασες βάρος.» μου λέει κατσουφιάζοντας αμέσως μετά.

Είναι πολύ εμφανές ότι το ίδιο συμβαίνει και με εκείνον, είναι τόσο χλωμός και τα μάτια του έχουν σκούρες σακούλες από κάτω.

«Πως μπόρεσες και έκανες αυτό; » τα μάτια του είναι κατά κόκκινα. «Αυτός ο άντρας είναι  σχεδόν μεγαλύτερος δύο φορές την ηλικία σου.» μουρμουρίζει. Δε μιλάω, το πρόβλημά του δηλαδή είναι ότι ο Jamie βασικά είναι τριαντατεσσάρων χρονών; 

«Σε παρακαλώ! Φύγε! Δε μπορείς να μπαίνεις εδώ μέσα και να-..» σταματάει την δυνατή έκρηξη μου.

«Μην προχωρήσεις παραπάνω μαζί του, σε ικετεύω. Μην καταστρέψεις ότι τελευταίο έχει μείνει μέσα σου από εμένα!» υψώνει και εκείνος τον τόνο του μα η φωνή του σπάει στο τέλος.

«Δεν υπάρχει τίποτε πλέον από εσένα μέσα μου!» του φωνάζω πίσω.

«Λες ψέματα!» φωνάζει και εκείνος. Κάνω ένα βήμα πίσω φοβισμένα

«Λες ψέματα.» λέει πιο χαμηλά τώρα που βλέπει την αντίδρασή μου.

«Θέλεις να το μάθω και να με πεθάνεις!;» με ρωτάει δυνατά.

«Με έχεις πεθάνει ήδη εσύ! Τι θέλεις τώρα;» του ουρλιάζω σχεδόν.

«Δε μπορείς να με βγάλεις από μέσα σου. Μην το κάνεις. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Εάν με αφήσεις να τα διαγράψω όλα θα το κάνω, εάν μου δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία θα το κάνω! Και όλα θα αρχίσουν από την αρχή! Μην πετάς έτσι την αγάπη μας!» αποκρίνεται γρήγορα.

«Δε μπορώ να σε δω πάλι όπως πριν. Ποτέ! Και για να σου διευκρινίσω κάτι, ποτέ δεν ήταν αγάπη μας. Ποτέ. Ήταν αγάπη μου. Δε ξέρεις καν να αγαπάς κατάλληλα, Harry. Αλλά προσπάθησα. Προσπάθησα μα έσφαλα. Τέλος. Δεν κάνω άλλη προσπάθεια.» σηκώνω το χέρι μου μπροστά από το στέρνο μου, κουνώντας το νευρικά. Με κάνει να τρέμω.

«Φύγε τώρα.» του λέω πιο ήρεμα.

«Όχι. Θέλω να με ακούσεις πρώτα.» επιμένει.

«Γαμώτο! Φύγε Harry! Φύγε!» ουρλιάζω.

«Είναι τριάντα τέσσερα ετών και είσαι δεκαοχτώ γαμώτο είναι σχεδόν δύο φορές η ηλικίας σου!» φωνάζει. Αυτό είναι δηλαδή το πρόβλημα του αν ήταν μικρότερος δε θα είχε θέμα; Τι κόπανος!

«Δε με νοιάζει! Δε με ακούς! Δε δίνω δεκάρα! Και εσύ στα δεκαέξι σου είχες πηδήξει μία τριανταπεντάρα, δημιούργησα πρόβλημα σε εσένα; Όχι; Άντε στο διάβολο τώρα!»

Περπατάω γρήγορα μέχρι την πόρτα,  την ανοίγω μα όλα τα επόμενα γίνονται σε κλάματα δευτερολέπτων.

Με το ένα χέρι κλείνει την πόρτα πίσω του και με το άλλο με βουτάει από τον καρπό και με κολλάει πάνω σε αυτή.

Τα χείλη του πέφτουν πάνω στα δικά μου και δε μπορώ να πω ψέματα στον εαυτό μου, αυτή εδώ τη στιγμή που με φιλάει νιώθω πως μου λείπει πιο πολύ από ποτέ. 

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Παρακαλώ πολύ τσεκάρετε αν θέλετε και την άλλη μου ΝΕΑ ιστορία «la vida es mia». Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό για εμένα να τη διαδώσετε και να την διαβάσετε. Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite, και όσες θέλετε σχόλιο. Να στε καλά. Love to all. Anna. x