❝One day you'll come into my world and say it all, you say we'll be together even when you're lost, one day you'll say these words, I've thought but never said❞

Kiana

Πέντε μέρες μετά. Και η Παρασκευή έφτασε. Το πρώτο μήνυμα που μου ήρθε ήταν από την Arabella, στις δώδεκα και δύο το βράδυ, λίγο πριν δηλαδή.

*Χρόνια πολλά στην καλύτερη φίλη που υπάρχει. Σε αγαπώ πολύ Kiana μου, και πάντα θα σε κουβαλάω μαζί μου με τον οποιονδήποτε τρόπο, σε κάθε σημαντική στιγμή που ίσως ζήσω μακριά σου, όπου κι αν είμαι. Σου εύχομαι γλυκά γενέθλια. Αξίζεις όλη την ευτυχία και χαρά του κόσμου. Η αιώνια καρδιακή σου φίλη.*

Ομολογώ πως έκλαιγα για πολύ ώρα μόλις το διάβασα.

Ναι, λοιπόν, είναι τα γενέθλιά μου σήμερα και ομολογώ πως ποτέ δεν με ενθουσίασαν και τόσο και ούτε τώρα το κάνουν πολύ.

Αλλά μου αρέσει ότι μου ετοιμάζουν οι γύρω μου, παρόλο που φέτος δε θέλω να γιορτάσω τίποτα, όχι μόνο γιατί νιώθω όπως νιώθω, αλλά και γιατί ίσως δε θα είναι εκείνος εδώ.

Βέβαια, δε ξέρω εάν θέλω να είναι κιόλας μετά από ότι μου έκανε.

Τέτοια μέρα πρέπει να είσαι με ανθρώπους που σε κάνουν χαρούμενη, που σημαίνουν κάτι για εσένα. Για εμένα πλέον αυτός ο άνθρωπος περνάει απαρατήρητος, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν τον θέλω  κοντά μου μια τόσο σημαντική μέρα. Νομίζω.

Με κατέστρεψε και δε νομίζω ότι θα μπορέσει να με φτιάξει πάλι.

Μόνο κάποιος άλλος θα το κάνει.

Βέβαια, μπορεί φέτος η Arabella να ήταν εκείνη που μου ευχήθηκε πρώτη αλλά πέρυσι ήταν κάποιος άλλος...

Μόλις το ρολόι έλεγε 00:00 το κινητό μου άρχισε να κουδουνίζει, άρχισα να γελάω μόλις είδα το όνομα που είχε αποθηκεύσει την επαφή του. "Ο κούκλος Χουάν Μαρτίνεζ Εσκουδέρο Μάρτα Βιλανουέβα Κορτές". Μέσα από τα γέλια μου αποδέχθηκα την κλήση του, «Γεια σου Χουάν» του είπα δίχως να μπορώ να σταματήσω.
«Γεια σου πριγκίπισσα.» γέλασε και εκείνος από την άλλη γραμμή. Αμέσως πεταλούδες ζωντάνεψαν μόλις τον άκουσα να το κάνει. Πραγματικά το γέλιο του είναι ένα από τα πράγματα που ενίοτε λάτρευα σε εκείνον. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ένιωθα πολύ ζωή μέσα σε αυτό όταν το άκουγα.
«Χρόνια πολλά σε εσένα, χρόνια πολλά!» μου τραγούδησε κατευθείαν δυνατά. «Εντάξει, εντάξει, μη μου το θυμίζεις.» του είπα αμέσως. «Μα γιατί; Είμαι ο πρώτος που σου εύχεται, θα έπρεπε να νιώθεις υπέροχα και αξιοσημείωτα αυτήν την στιγμή.» ομολόγησε. "Πραγματικά νιώθω". Ήθελα να του πω. Μα δεν το έκανα.
«Μεγαλώνω. Αυτό δεν είναι και τόσο υπέροχο, Hazzy.» Άρχισε να γελάει, και μέσα από τα γέλια του πέταξε ένα γρήγορο πνιχτό 'αγαπώ όταν με λες έτσι'. «Ξέρω. Θέλεις να μείνεις παιδί. Μα ήδη μεγάλωσες, αγάπη, οπότε... Μακάρι να μπορούσα να γίνω Πίτερ Παν και να σε πάω στη Χώρα του Ποτέ, να ζήσουμε για πάντα νέοι και ξέγνοιαστοι χωρίς προβλήματα.» μου είπε γρήγορα.
«Εσύ από τα κινούμενα σχέδια το μόνο που θα μπορούσες να γίνεις, είναι ο Ταρζάν. Του μοιάζεις κιόλας με αυτά τα μακριά μαλλιά και την αγάπη για τις μπανάνες.» του επισήμανα ξεκάθαρα. Δε μίλησε, ήξερα όμως πως χαμογέλαγε.

«Πάρε αυτό το αυτάρεσκο χαμόγελο από το πρόσωπο σου πριν συνεχίσω.» του είπα και γέλασε  και αυτήν την φορά, αναγνωρίζοντας πόσο καλά τον ξέρω. Ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου. Μακάρι να ήταν εδώ.
«Με ξέρεις πάρα πολύ.» τόνισε.
«Όσο εσύ προσπαθείς να δείξεις στα κοριτσάκια που σε κυνηγούν έναν φλερτ εαυτό, εγώ εκτιμώ τον πραγματικό σου που αφήνεις πίσω σε εμένα, και όλο πιο πολύ τον εκβαθύνω για να σε μάθω καλύτερα.» του εξήγησα. «Ξέρεις είσαι από τους ανθρώπους, Harry, που όσο πιο βαθιά ψάχνεις μέσα σε αυτούς όλο και πιο ενδιαφέροντα πράγματα βρίσκεις.» του τόνισα. «Ω, Kiana, είσαι η καλύτερη φίλη. Σε αγαπώ πολύ.» μουρμούρισε. Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Και εγώ. Πολύ.» του είπα.

«Ανεξαρτήτως όμως, η σημερινή ημέρα είναι το ίδιο με όλες τις άλλες. Δεν έχει σημασία.» προχώρησα τη συζήτηση γρήγορα σε άλλο θέμα. «Όχι έχει σημασία. Είναι μία από τις αγαπημένες μου, η σημερινή μέρα.» μου ομολόγησε.
«Και γατί έτσι;» τον ρώτησα. «Γιατί γεννήθηκες.» μου απάντησε. Η καρδιά μου ζεστάθηκε. Δεν ήξερα τι να του πω. Με βρήκε απροετοίμαστη, δεν περίμενα τέτοια λόγια από εκείνον.
 «Που είσαι τώρα;»  έσφιξα τα μάτια μου για να μην κλάψω και γύρισα από την άλλη δίχως να τα ανοίξω. «Εδώ.» μου είπε. Μου ακουγόταν περίεργα όμως.
«Που εδώ;» τον ρώτησα. «Εδώ.» επαναλάμβανε πιο δυνατά.
Για μισό.. Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα να στέκεται στην πόρτα του δωματίου μου. «Harry!» πετάχτηκα από το κρεβάτι και έπεσα στην αγκαλιά του.
Άρχισε να φιλάει επανειλημμένα τα μαλλιά μου και εγώ χωρίς να ξέρω τον λόγο άρχισα κλαίω από χαρά. Τον έσφιξα τόσο εκείνη την ημέρα που άρχισε να γελά και να με σφίγγει και εκείνος το ίδιο και ακόμη περισσότερο.

Δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο μου καθώς θυμάμαι τα περσινά μου γενέθλια λοιπόν με εκείνον.

Αν ήθελε να ήταν εδώ σήμερα, θα προσπαθούσε, τουλάχιστον όλες αυτές τις ημέρες θα ερχόταν για κάποιες εξηγήσεις. Αλλά τίποτα. Δεν έχει τίποτα να πει.

Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και ο Tom μπαίνει μέσα, σκουπίζω γρήγορα το πρόσωπο μου και τον κοιτάζω.

«Τι θέλεις εδώ τέτοια ώρα; Γιατί δεν είσαι στο δωμάτιο σου; Γιατί δεν κοιμάσαι;» του λέω γρήγορα, απότομα.

Έρχεται και κάθεται οκλαδόν όπως εγώ ακριβώς μπροστά μου στο κρεβάτι και με παίρνει αγκαλιά.

«Χρόνια πολλά, αδελφούλα.» μου λέει καθώς με σφίγγει και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από το πρόσωπο μου πάλι.

Τον αγκαλιάζω σφικτά και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κάνω πίσω και όταν με κοιτάζει να κλαίω, γελάμε και οι δύο ελαφρά.

«Δε θέλω να σε βλέπω να κλαις άλλο για εκείνον.» μου λέει και τον κοιτάζω αποσβολωμένη.

Δεν το περίμενα από εκείνον καθόλου. «Δεν κλαίω για εκείνον.» κοιτάζω κάτω τα μπερδεμένα μου χέρια.

«Ναι, ξέρω. Κάθε βράδυ τις τελευταίες ημέρες η μαμά με έστελνε να κρυφοκοιτάξω πως είσαι και σε άκουγα να κλαις στον ύπνο σου.» μου λέει. Όταν σηκώνω το βλέμμα μου τον βλέπω που είναι κατσουφιασμένος.

«Συγγνώμη, Tom. Δε θέλω να με βλέπεις έτσι, ούτε να το περνάς όλο αυτό, να στενοχωριέσαι εξαιτίας μου εννοώ.» του λέω.

«Δε θα ασχολιόμουν. Σε έχω δει και παλιότερα να κλαις αλλά τώρα κατάλαβα πως δεν είσαι καθόλου καλά όταν δεν με έβρισες, ούτε με έσπρωξες, ούτε  ενοχλήθηκες από τα σχόλια μου προς εσένα στο τραπέζι.» μου εξηγεί.

«Δεν τα έκανα για να σε πειράξω, αλλά για να σου φτιάξω τη διάθεση. Θέλω να το ξέρεις ε.» μου λέει και του χαμογελάω ανακατεύοντας του τα μαλλιά.

«Ε, σταμάτα, είπα απλά να το παίξω καλός. Και δεν με πλήρωσε και κανείς για να έρθω.» γκρινιάζει.

«Δεν σε πιστεύω.» του λέω.

«Αλήθεια.» τραβάει τις τσέπες έξω από την κάτω φόρμα του για να μου δείξει πως λέει την αλήθεια.

«Σου πήρα και κάτι..» κατεβαίνει από το κρεβάτι πηδώντας, ανοίγει την πόρτα του δωματίου και μου φέρνει μια σακούλα.

«Έι, είναι η πρώτη φορά που μου κάνεις δώρο.» του λέω καθώς μου το αφήνει μπροστά μου και κάθεται στην θέση που καθόταν πριν.

«Κόστισε είκοσι ολόκληρες λίρες με το εκ πτωτικό κουπόνι που βούτηξα από την μαμά του Alfie.» χαμογελάει περήφανα.

«Ανόητε.» τον χτυπάω στο κεφάλι. «Πες την αλήθεια. Άσε τα αστεία. Η πολύ παρέα με τον Har-...» σταματάω πριν συνεχίσω.

Βγάζω έξω το βιβλίο από τη σακούλα και έπειτα λέει, «Είναι από χαρτζιλίκια μου ρε και από αυτά που με πλήρωναν για να κάνω αγγαρείες ξέρεις.» μου λέει.

Το δώρο είναι ολοκληρωμένα όλα έργα του Σαίξπηρ σε ένα βιβλίο. Τον κοιτάζω και χαμογελάω.

 «Πως ήξερες;» τον ρωτάω σμίγοντας τα φρύδια μου.

«Έψαξα στην αναζήτηση του Google, γνωστοί ποιητές.» χαμογελά χαιρέκακα.

«Σαράντα λίρες;» βλέπω την τιμή πάνω του.

«Ωχ που το λέει;» τινάζεται ξαφνιασμένος.

«Θα στα δώσω τα χρήματα. Σε ευχαριστώ πολύ όμως.» του χαμογελάω.

«Όχι, είναι δώρο.» αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου και φεύγει γρήγορα.

Χαμογελάω τόσο πολύ που πονάω. «Πάω στο δωμάτιο μου γιατί έχω αφήσει την πίστα στη μέση. Συνέχισε να χαμογελάς έτσι, αδελφούλα. Γλυκά γενέθλια!» κλείνει την πόρτα γρήγορα πίσω του.

Είναι ωραίο να χαμογελάς ξανά αληθινά.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Θα ανέβαζα αύριο κανονικά, αλλά είπα να το κάνω σήμερα. Τσεκάρετε αν θέλετε και την άλλη μου ιστορία Tupelo. Love to all. Anna. x