Listen on repeat : Ella Henderson - Missed

❝You let me think that you were so, so true, looks like truth can lie❞

Kiana

Σήμερα η Τρίτη, ξημέρωσε δύσκολα, ο πυρετός δεν έπεφτε μα έπρεπε να πάω στη δουλειά, η μαμά όμως δε με άφηνε.

Εγώ ετοιμάστηκα μα όταν έφτασα στην πόρτα, είχε ήδη καλέσει τον Harry να περάσει πριν πάει στο πανεπιστήμιο.

«Μίλησα με το αφεντικό σου. Μέχρι να γίνεις καλά θα μείνεις στο κρεβάτι σου.» μου είπε αυστηρά.

Γκρίνιαξα και ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα που ανακατεύονταν για μία ακόμη φορά και εκείνος και η μαμά στη ζωή μου.

«Μη μου θυμώνεις.» μου είπε όταν του γύρισα την πλάτη.

Δεν μίλησα.

«Kiana...» με ακολούθησε στο διάδρομο. «Είσαι χλωμή και καις από τον πυρετό, που θα πας έτσι;»

«Στη δουλειά!» πέταξα το μπουφάν, το κασκόλ, και το σκούφο στο πάτωμα του δωματίου μου αμέσως μόλις μπήκα.

«Τόσο θυμωμένη. Μου αρέσει.» τον άκουσα να λέει, όταν γύρισα να τον κοιτάξω είχε τα χέρια του στη μέση του και με κοιτούσε με ένα χαμόγελο που έδειχνε να το διασκεδάζει.

Κοιτάζοντας τον, γέλασα και έβγαλα τη ζακέτα μου.

«Γιατί γελάς τώρα;» με ρώτησε.

«Γιατί σε αγαπώ, ανόητε.» 

«Σε παρακαλώ.» του ψιθύρισα.

«Τι;» με πλησίασε αργά.

«Μη με πληγώσεις. Όχι πάλι.» έγυρα το κεφάλι μου στα πλάγια κοιτάζοντας τον και εκείνος συνοφριώθηκε.

Έκανε τη συνηθισμένη κίνηση του ρουφώντας τη μύτη του και έπειτα με τράβηξε στην αγκαλιά του.

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκω το δωμάτιο μου σε πλήρες σκοτάδι. Ούτε τα λαμπάκια πάνω από το κρεβάτι μου δεν έχω ανάψει.

Με μία κίνηση, τα ανοίγω και όταν παίρνω το κινητό μου στο χέρι μου βλέπω πως η ώρα είναι έξι παρά δέκα το απόγευμα.

Το σώμα μου πονάει. Το κεφάλι μου το ίδιο και νιώθω επίσης πολύ ιδρωμένη.

Ένα μήνυμα από τον Harry με περιμένει από τις τρεισήμισι, έτσι κατεβάζω τη φωτεινότητα του κινητού μου εντελώς για να μη με ενοχλεί και έπειτα ανοίγω το μήνυμα του.

*Ξύπνησες; Πήρα και στο σταθερό πιο πριν, αλλά μου είπε ο Tom πως ακόμη κοιμόσουν. Πως είσαι;* μου έγραφε.

*Μόλις τώρα ξύπνησα πάλι. Συγγνώμη, που τώρα είδα το μήνυμα. Νιώθω... περίεργα, Harry.* του έγραψα.

Δεν πέρασε ούτε λεπτό, όταν το κινητό μου δονήθηκε και είχα νέο του μήνυμα.

Περίεργα; Έχεις ακόμη πυρετό; Να έρθω να σε πάω στο νοσοκομείο;*  μου γράφει.

Βουρκώνω. Γαμώτο, γιατί με νοιάζεται τόσο; Γιατί αξίζω κάτι τόσο καλό όπως εκείνος στη ζωή μου;

* Πονάω σε όλο μου το σώμα. Δεν έχω πυρετό, από όσο νιώθω, αλλά πονάω πολύ στο σώμα μου.* του απαντώ

*Μακάρι να μπορούσα να φιλήσω όλο σου το σώμα και να πάρω τον πόνο μακριά, μωρό μου. Μακάρι. Θα το έκανα.* μου γράφει και βουρκώνω ακόμη περισσότερο.

*Σ ε α γ α π ω.* του στέλνω.

*Και γιατί το γράφεις έτσι;* μου στέλνει αμέσως μετά εκείνος.

*Για να δώσω περισσότερη έμφαση, για να δείξω ότι το εννοώ. 😂* 

Του στέλνω μαζί με μία φάτσα που γελά παρόλο που ξέρω ότι δεν του αρέσει να τις χρησιμοποιεί εκείνος.

*Απλώς συνέχισε να μου το λες κάθε μέρα και μη σταματήσεις ποτέ να το κάνεις, τότε θα καταλάβω πως το εννοείς.* μου γράφει.

Για κάποιον λόγο, νιώθω πως δεν είναι και πολύ ευδιάθετος.

*Harry μου, είσαι καλά;* του γράφω αμέσως μετά.

*Ναι, γιατί;* μου απαντά αμέσως.

*Νιώθω πως δεν είσαι όμως. Κάτι μέσα μου με κάνει να νιώθω πως δεν είσαι καλά. Είσαι;*

Περιμένω για λίγη ώρα μήνυμα του, μα τα λεπτά περνάνε βασανιστικά και δεν απαντάει. Σκέφτομαι να τον πάρω τηλέφωνο, εφτά λεπτά ακριβώς μετά με προλαβαίνει ένα νέο του μήνυμα μόλις πάω να αγγίξω την επαφή του για να τον καλέσω.

*Δηλαδή υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ μας;* γράφει αμέσως μετά.

*Ίσως. Άρα δεν είσαι καλά, πράγματι. Μάντεψα σωστά. Γιατί; Έκανα κάτι εγώ;* τον ρωτάω

*Εσύ, Kiana, τίποτα και κανέναν δε μπορείς να βλάψεις. Απλώς μια άσχημη ημέρα.» μου γράφει.

*Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ 😊*  του στέλνω.

Δεν μου απαντάει όμως ποτέ και μετά από κάποια λεπτά ξεσπάω σε κλάματα δίχως να καταλαβαίνω το γιατί, απλώς νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, απλώς νιώθω ότι κάτι έχει συμβεί.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να με ηρεμήσω, αλλά είναι αδύνατο. Δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.

Δε μου λέει τι έχει, και θέλω να κάνω τα πάντα για να τον βοηθήσω, μα δε με αφήνει.

Η πόρτα ανοίγει και έπειτα μαζί και το φως του δωματίου μου.

«Kiana...» η μαμά σπεύδει γρήγορα προς εμένα βλέποντας με σε αυτήν την κατάσταση.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού δίπλα μου και παίρνει το πρόσωπο μου μες τις παλάμες της.

«Τι έχεις; Τι έχεις;» με ρωτάει με μάτια κόκκινα και γεμάτα ανησυχία.

«Τι-τίποτα, είμαι καλά.» της απαντώ αδύναμα, με φωνή που δεν επιβεβαιώνει τίποτα σαν και αυτό.

«Έχεις πυρετό;» αγγίζει τα χείλη της στο μέτωπο μου, μα αμέσως μετά λέει. «Όχι δεν έχεις.» προσθέτει.

«Μαμά!» ο Tom φωνάζει από το σαλόνι.

 «Τι;!» του φωνάζει πίσω η μαμά.

Νιώθω για μία ακόμη φορά πως το κεφάλι μου πάει να σπάσει και πως ο πυρετός ανεβαίνει, ή δε ξέρω και εγώ τι τρέχει με εμένα αυτήν την στιγμή.

«Κάποιος ήρθε!» φωνάζει πίσω ο Tom.

«Ποιος;» σηκώνεται η μαμά από το κρεβάτι και μόλις πάει να βγει από το δωμάτιο, ο Harry εμφανίζεται μπροστά μας. Φορώντας ένα μαύρο σκουφάκι και ένα μαύρο μπουφάν.

Δεν τον έχω συνηθίσει με μπουφάν και μου φαίνεται τόσο παράξενο να τον βλέπω να το φορά.

Μόλις οι ματιές μας συναντιούνται ένας τσουχτερός πόνος με πιάνει ψηλά στο στομάχι μου. Και έπειτα ο πόνος πάει στο λαιμό μου λες και με εμποδίζει να μιλήσω.

«Ω, γεια σου Harry.» λέει η μαμά μου και γυρίζει να με κοιτάξει.

«Γεια. Καλό απόγευμα...» της χαμογελάει, όσο μπορεί από όσο βλέπω, ελάχιστα.

«Πάω να φέρω την αντιβίωση και τα φάρμακα της και επιστρέφω.»

Καταλαβαίνει το κλίμα ανάμεσα σε εμένα και σε εκείνο και φεύγει γρήγορα. Την λατρεύω.

Ο Harry κλείνει την πόρτα αργά πίσω του μόλις βγαίνει η μαμά και έπειτα με κοιτάζει, βγάζει το σκουφί και το μπουφάν του και τα αφήνει στην άκρη του κρεβατιού μου.

«Σε παρακαλώ.» η φωνή μου σπάει.  «Πες μου ότι είμαστε εντάξει.» του λέω παρακλητικά καθώς τα δάκρυα αρχίζουν πάλι να τρέχουν στο πρόσωπο μου.

«Σταματά να μου ραγίζεις και άλλο την καρδιά.» τον κοιτάζω, τα μάτια του είναι κόκκινα και πρισμένα. 'Έκλαιγε και αυτός;

Κάθεται στο κρεβάτι και βγάζει τα παπούτσια του, έπειτα μπαίνει κάτω από τα σκεπάσματα και κλειδώνει σφικτά τα χέρια του γύρω από το σώμα μου χαμηλά.

Κουρνιάζει στην αγκαλιά μου σα μικρό παιδί που φοβάται και νιώθω ακόμη χειρότερα από πριν.

«Άσε με να κοιμηθώ αυτήν την φορά εγώ, στη δική σου αγκαλιά.» τον ακούω να ψιθυρίζει.

«Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ.» μουρμουρίζει αμέσως μετά, με το δείκτη του να σχεδιάζει νοητά στο πάνω μέρος της παλάμης μου μια φάτσα που χαμογελά σαν εκείνη που του έστειλα εγώ πριν μαζί με αυτά τα λόγια.

Δε μπορώ να εξηγήσω τίποτα. Απλώς κλείνω το φως πατώντας το κουμπί πίσω από το κρεβάτι μου και όλα σωπαίνουν.

🌙 Ναι, κάτι δεν πάει καλά με τον Η. Ναι θα μάθετε στην πορεία. Ναι σας λατρεύω. Να είστε καλά. Παρακαλώ, μη ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x

🎄 Xmas Question: Ποιο είναι το αγαπημένο σας χριστουγεννιάτικο γλυκό;