❝Oh, won't you stay with me? Cause you're all I need❞

Kiana

Το τηλέφωνο μου χτυπάει καθώς βγαίνω από το καφέ.

«Καλή εβδομάδα.» μου λέει ο Harry αμέσως μόλις αποδέχομαι την κλήση και φέρνω το κινητό στο αυτί μου.

«Καλή εβδομάδα και σε εσένα, μωρό μου.» λέω βήχοντας δυνατά.

«Πως!; Πως με είπες;!» ρωτάει αμέσως από την άλλη γραμμή και νιώθω το χαμόγελο στα λόγια του καθώς μιλάει, βασικά το ανόητο περήφανο χαμόγελο του.

«Μωρό μου.» του λέω και βήχω ξανά.

«Τι τρέχει;» με ρωτάει αμέσως μετά.

«Δε ξέρω, νιώθω κάπως άρρωστη. Μα εντάξει. Θα τα καταφέρω. Θα ζήσω.»

Σφίγγω το κασκόλ γύρω από το λαιμό μου και κατεβάζω το σκουφάκι λίγο καλύτερα, έτσι ώστε να καλύπτει τα αυτιά μου για να μην κρυώνω.

Μες το Σαββατοκύριακο, δεν έκανα πολλά πράγματα, πήγα στον Harry και ήρθε και αυτός, αλλά δεν βγήκα έξω για να πω πως κρύωσα. Δε ξέρω πως κατέληξα έτσι.

Ήταν ήρεμα τα πράγματα, ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν έλεγα στον Harry ότι μου είπε ο Ben δε θα ήταν.

«Θέλεις να έρθω να σε πάρω;» τον ακούω να ψιθυρίζει στο ακουστικό.

«Όχι, φτάνω όπου να ναι σπίτι.» του απαντώ. «Είσαι στο μάθημα;» τον ρωτάω όμως αμέσως μετά.

«Έχουμε ένα μικρό διάλειμμα τώρα, στις τρεισήμισι τελειώνω.»

«Α εντάξει.» κάνω μόνο.

Νιώθω τα μάτια μου να καίνε και το κεφάλι μου να πονάει. Συχαίνομαι τόσο πολύ όταν αρρωσταίνω. «Είσαι καλά εσύ;» τον ρωτάω.

«Καλά, ναι, καλά.»

«Χαίρομαι.» βήχω πάλι δυνατά. «Γαμώτο.» λέω γκρινιάζοντας.

«Πήγαινε σπίτι. Κάτσε στα ζεστά και θα έρθω αμέσως μόλις σχολάσω.» τον ακούω να λέει σιγανά με αυστηρό τόνο.

«Θέλω να στολίσω το δένδρο σήμερα.» του λέω παραπονεμένα.

«Ξέχασε το. Ούτως ή άλλως είναι νωρίς.»

«Εγώ θα το στολίσω και με σαράντα πυρετό, δε με νοιάζει.»

«Έτσι και έρθω και δε σε βρω στο κρεβάτι, θα γλιτώσεις από την αρρώστια αλλά από εμένα, όχι.»

«Ξέρω ότι δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσω, από εσένα.» του λέω. «Πες μου κάτι που δεν ξέρω.»

Γελάει ελαφρά από την άλλη γραμμή, και καθώς φαντάζομαι το γλυκό χαμόγελο του, χαμογελάω και εγώ.

«Μου έλειψες.» του λέω ξαφνικά, παρόλο βέβαια που εχθές ήμασταν μαζί.

«Και εμένα, πολύ.» μου λέει.

«Φτάνω σπίτι.» του ανακοινώνω για να βγούμε από αυτήν την άβολη συζήτηση που με κάνει να κοκκινίζω παρόλο που δεν είναι εδώ μαζί μου.

«Ωραία, σε κλείνω και εγώ τότε. Τα λέμε μετά.» μου λέει βιαστικά και τερματίζει την κλήση.

Προβληματίζομαι. Ούτε μου έχει πει κάτι ακόμη για το πάρτι, άραγε εκείνος θα πάει; Ίσως θα πρέπει να μάθω πλαγίως με κάποιο τρόπο;

Αλλά με προβληματίζει και κάτι άλλο, δεν πολύ βγαίνουμε έξω μαζί, άμα πάμε σε αυτό το πάρτι μαζί, θα πάμε ως φίλοι ή ως ζευγάρι;

Δε μου έχει ζητήσει τίποτα, ούτε έχουμε μιλήσει για τα 'παραπάνω' ας πούμε.

Ξεφυσάω και μπαίνω στο σπίτι φωνάζοντας-όσο μπορώ- στη μαμά πως μόλις έφτασα.

«Νόμιζα ότι εσύ θα στόλιζες το χριστουγεννιάτικο δένδρο σας. Όχι εγώ.» γκρινιάζει ο Harry καθώς βάζει ακόμη δύο στολίδια στο δένδρο.

Με αγριοκοιτάζει ψεύτικα και εγώ ανασηκώνω τους ώμους μου βγάζοντας τη γλώσσα μου σε εκείνον.

Δε μπορώ να τον συνηθίσω με τα κοντά του μαλλιά γι'αυτό και τον έχω αναγκάσει να φορέσει ένα χριστουγεννιάτικο σκούφο, που επίσης τον κάνει επιπλέον χαριτωμένο βέβαια.

«Σκύψε.» του λέω, και εκείνος ανοίγει το στόμα του, του βάζω το κουτάλι με τον αρακά στο στόμα του και τρώει.

«Τουλάχιστον σε ταΐζω.» γελάω ελαφρά.

Η μαμά μπαίνει στο σαλόνι και τυλίγει ακόμη μία κουβέρτα γύρω μου, από διαταγής του Harry.

«Κοίτα κατάσταση, το παιδί μόλις τελείωσε από το πανεπιστήμιο και ούτε έχει φάει. Άφησε το ήσυχο, θα το στολίσω εγώ το δένδρο!» με μαλώνει η μαμά.

«Εσύ θα το κάνεις χάλια. Ενώ ο Harry, υπό τις δικές μου οδηγίες θα τα πάει περίφημα.» της αποκρίνομαι.

Και ο Harry και η μαμά στροβιλίζουν τα μάτια ταυτοχρόνως και εγώ γελάω για μία ακόμη φορά.

«Ο Tom που είναι;» ρωτάω αμέσως μετά.

«Πριν δύο λεπτά που πέρασα έξω από το δωμάτιο του, τον είδα να τον έχει πάρει ο ύπνος με το στόμα ανοιχτό πάνω από το ηλεκτρονικό του.» μου απαντά η μαμά.

«Harry, θέλεις και άλλο φαγητό;» στρέφεται προς τον Harry τώρα.

«Όχι, είμαι εντάξει. Ευχαριστώ πάρα πολύ.» της απαντάει εκείνος και σκύβει πίσω σε εμένα.

Του δίνω αυτήν την φορά περισσότερο αρακά και κρέας στο κουτάλι, τρώει και έπειτα μου χαμογελάει γλυκά, και αληθινά αντικρίζοντας τα χαριτωμένα λακκάκια στο πρόσωπο του.

«Είσαι ο καλύτερος!» του λέω γελώντας και κουνάει το κεφάλι του αγανακτισμένος.

«Το θερμόμετρο που είναι;» ρωτάει η μαμά.

«Ω,ω, το ξέχασα. Έλα βγάλε το μου, μαμά.» αφήνω το πιάτο με το φαγητό του Harry στην άκρη δίπλα μου στο τραπεζάκι  και έπειτα σηκώνω το χέρι μου.

Η μαμά το βγάζει και με αγριοκοιτάζει,  ξέρω πως το κάνει, επειδή πάντα είμαι αηδιαστικά ξεχασιάρα.

«Ωχ.» κάνει μόνο.

«Τι; Τι; Πόσο έχει;» παρατάει τα στολίδια ο Harry και τρέχει δίπλα της.

«38 και 6.»

«Υπάρχουν και χειρότερα.» λέω εγώ και αμέσως ο Harry με κοιτάζει ενοχλημένα.

«Μήπως πρέπει να την πάω στο γιατρό;» δεν παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου.

«Όχι, όχι, αγόρι μου. Θα της δώσω αντιπυρετικό και έπειτα μόλις ξαπλώσει θα της βάλω κομπρέσες.» του εξηγεί  η μαμά μου αγγίζοντας το χέρι της στον ώμο του, μα αυτός δε δείχνει να καθησυχάζεται τόσο.

«Μήπως θα ήταν καλύτερα να ξαπλώσεις τώρα;» με ρωτάει αχνά.

«Όχι, πρέπει να τελειώσουμε το στόλισμα.» του δείχνω με το δείκτη μου, το δένδρο.

«Να τελειώσω το στόλισμα ...εγώ.» μου τονίζει, και γελάω.

«Αυτό, τέλος πάντων.»

 Νιώθω τόσο βαριά άρρωστη, μα δε θέλω να το δείξω ούτε στη μαμά, ούτε σε εκείνον. Η μαμά θα πανικοβληθεί όπως πάντα και εκείνος θα κάνει ακόμη πιο πολύ σαν τρελός.

«Πάω να φέρω αντιπυρετικό.» ανακοινώνει η μαμά πριν φύγει από το σαλόνι.

Ο Harry επιστρέφει στο στολισμό του δένδρου και από τον τρόπο που τρέμουν τα χέρια του, μπορώ να καταλάβω πως έχει αγχωθεί.

«Ψιτ, κύριος.» του λέω ψιθυριστά, γυρίζει τότε και με κοιτάζει με σμιγμένα φρύδια.

«Είμαι εντάξει. Φέτος τα Χριστούγεννα έχω ότι ζητούσα κάθε χρόνο, επιτέλους.» του χαμογελάω ελαφρά και σπάνε αμέσως και τα δικά του χείλη σε ένα γλυκό χαμόγελο ακούγοντας αυτά τα λόγια μου.

«Από πότε ήσουν ερωτευμένη μαζί μου εφόσον με ζητούσες κάθε χρόνο;»

«Δε ζητούσα εσένα, ακριβώς. Αλλά την μεγαλύτερη μου αγάπη, τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου, απλώς φέτος βοηθήθηκα να δω ξεκάθαρα πως όλα αυτά τα χρόνια στεκόταν ακριβώς μπροστά μου.» .

«Λοιπόν...» έρχεται και γονατίζει μπροστά μου.

«Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ. Και να θυμάσαι ότι κάθε Χριστούγεννα θα σε αγαπώ.» μου λέει και ανασηκώνεται για να αφήσει ένα φιλί στο μέτωπο μου, έπειτα στο μάγουλο μου, μα μόλις πάει να με φιλήσει στα χείλη η φωνή της μαμάς ακούγεται και τον διακόπτει.

 Μου χαμογελάει νωχελικά και γελάει, πριν επιστρέψει πίσω στο στολισμό του δένδρου.

🌙 Hiana feeeeeeeels. Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Να είστε καλά. Παρακαλώ, μη ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x

🎄 Xmas Question: Ποια είναι η αγαπημένη σας χριστουγεννιάτικη ταινία;