❝Come up to meet you, tell you I'm sorry, you don't know how lovely you are❞

Kiana

Η ώρα είναι εφτά και πρέπει σε μία ώρα να βρίσκομαι στο καφέ.

Καθώς πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι τα μάτια μου πέφτουν αμέσως στο πάτωμα. Ο Harry κοιμάται κάτω μπροστά μου.

Μετά από τη χθεσινή μας τεταμένη συζήτηση, δεν έφυγε, μιλάγαμε ελάχιστα μα αποφάσισε να κοιμηθεί εδώ, στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι.

Τώρα όμως δε ξέρω πως στο καλό βρέθηκε εδώ.

Γονατίζω μπροστά του και τον κοιτάζω. Το να τον χαζεύω να κοιμάται είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη ζωή μου.

Χαϊδεύω με το χέρι μου τα μακριά του μαλλιά και έπειτα ο αντίχειρας μου κάνει μικρούς κύκλους στο μάγουλο του.

Τα μάτια του πεταρίζουν και αμέσως απομακρύνομαι από εκείνον, πάω να σηκωθώ από το πάτωμα πριν προλάβει να ξυπνήσει αλλά μάταια με σταματά κρατώντας με κοντά του.

«Σε παρακαλώ, Kiana. Μην είσαι θυμωμένη μαζί μου.» λέει με βραχνή φωνή και κλειστά μάτια.

Πονάω βαθιά μες το στέρνο μου.

«Δεν το αντέχω.» προσθέτει. Ίσα ίσα, που ακούγεται η φωνή του.

Χαμογελάω αδύναμα παρόλο που δε με βλέπει και σηκώνομαι όρθια.

«Σημαίνεις τον κόσμο για εμένα, μωρό μου.» μουρμουρίζει βραχνά πριν γυρίσει πλευρό και αποκοιμηθεί ξανά.

Με βουρκωμένα μάτια και καρδιά που φτερουγίζει πάω να ετοιμαστώ για τη δουλειά.

Η ώρα είναι δύο και πέντε και πριν είκοσι λεπτά τελείωσα νωρίτερα από τη δουλειά μα ούτε βρήκα τον Harry έξω από το καφέ ούτε έμεινα να τον περιμένω για την ακρίβεια.

Έφυγα κατευθείαν για να πάω λίγο πιο έξω από το Holmes Chapel, στα λιβάδια, για φωτογράφηση.

Ευτυχώς προσφέρθηκε το αφεντικό μου ο Jamie να με πάει καθώς άλλαξα βάρδια με την ανιψιά του την Bianca, που δουλεύει μετά από εμένα.

Ο καιρός είναι πολύ κρύος, όχι πολλά σύννεφα, βλέπεις και λίγο το γαλανό ουρανό, αλλά όσα επαρκούν στον ουρανό είναι παχιά και σε μια απόχρωση αναμειγμένη του μοβ με το μπλε.

Βγάζω τη φωτογραφική μηχανή μου και ξεκινάω να φωτογραφίζω τα μέρη.

Προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες φωτογραφίες για αυτό που μου ζητήθηκε και έτσι χάνομαι στον χρόνο κάνοντας αυτό που λατρεύω τόσο.

Όταν βλέπω την ώρα στο ρολόι χειρός μου να κοντεύει τρεις και ακούω πίσω μου βήματα, ξέρω σίγουρα ποιος είναι χωρίς να γυρίσω.

«Γιατί δε με περίμενες;!» φωνάζει πάνω από τον δυνατό αέρα που φυσάει για να ακουστεί.

«Φύγε!» του φωνάζω δυνατά και εγώ πίσω χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.

Βγάζω ακόμη μία φωτογραφία και όταν γυρίζω τελικά προς το μέρος μου, όπως το ήξερα, στέκεται ακόμη εκεί.

Τα μάτια μου γουρλώνουν.

«Κουρεύτηκες.»  λέω έντρομα κοιτώντας μία εκείνον και τα μαλλιά του και μία το πράσινο σκουφάκι του Green Bay που κρατάει στο χέρι του.

Δείχνει πιο νέος με αυτό το κούρεμα.

«Ναι.» μου χαμογελάει ελαφρά. «Γι'αυτό άργησα.» προσθέτει.

«Συγχώρεσε με. Έπρεπε όμως να με περιμένεις. Μη φύγεις ξανά χωρίς εμένα. Πως ήρθες εδώ;» 

«Με έφερε ο Jamie.» του απαντάω περπατώντας ανάμεσα από τα ψηλά χόρτα για να πάω λίγο πιο κοντά του.

«Δε μου αρέσει άλλοι άντρες να φροντίζουν το κορίτσι μου.» αποκρίνεται.

«Δεν είμαι το κορίτσι σου.» του λέω και εγώ ευθέως με τη σειρά μου.

«Τελείωσε, Kiana. Το τελείωσα. Της είπα ότι δε νιώθω για εκείνη όπως ένιωθα στην αρχή. Βασικά, δεν μπορώ να προσδιορίσω ούτε καν πως ένιωθα αλλά, τέλος πάντων... Τελείωσε. » εξηγεί δυνατά και όταν σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω τον βλέπω που κοιτάζει κάτω.

«Αλήθεια;»

Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά καθώς με πλησιάζει.

«Δε νιώθω πως είναι όμως έτσι όπως λες.» του λέω ειλικρινά

Στέκεται πλέον μπροστά μου. Δε λέει κάτι απλώς τραβάει την φωτογραφική προσεκτικά από το λαιμό μου και την φέρνει κοντά στο πρόσωπο του.

Τον αγριοκοιτάζω και εκείνη την στιγμή με φωτογραφίζει.

«Πολύ επιθετική.» σχολιάζει και έπειτα γελάει.

«Σε αγαπώ όμως.» όταν το λέει αυτό τα χείλη μου σπάνε σε ένα αμυδρό χαμόγελο και με φωτογραφίζει πάλι.

«Όμορφη.» λέει αυτήν την φορά. «Όπως πάντα.» προσθέτει.

«Φέρε τη πίσω σε εμένα.» προσπαθώ να του την πάρω αλλά την τραβάει μακριά και ψηλά, και έτσι δεν τα καταφέρνω.

«Περίμενε να δω τι τράβηξες. Είμαι ο καλύτερος φωτογράφος παύλα κριτής φωτογράφος του Ηνωμένου Βασιλείου.» περιφανεύεται.

«Καλά, ηρέμησε.» του λέω τραβώντας το σκουφάκι από το χέρι του.

Μουτρώνει μα μόλις βλέπει να το φοράω στο κεφάλι μου, μου χαμογελάει πλατιά και σκύβει για να αφήσει ένα φιλί στο μέτωπο μου.

Μένω να τον παρατηρώ καθώς εκείνος παρατηρεί τις φωτογραφίες που έχω βγάλει με τη φωτογραφική μου.

«Μμμ. Πολύ καλές. Τέχνη.» σχολιάζει με σοβαρό συνοφρυωμένο ύφος.

«Ναι.» λέω κοιτάζοντας εκείνον όμως. «Τέχνη.»

Σηκώνει το βλέμμα του και μου σκάει ένα χαμόγελο.

«Βγάλε το πανωφόρι σου.» του λέω.

«Εάν θες τόσο να με βιάσεις μπορείς απλώς να με πας στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου μου.» μου λέει χαιρέκακα.

«Ω, σκάσε.»

Παίρνω τη φωτογραφική από το λαιμό του και την περνάω πίσω γύρω από το δικό μου.

«Έλα.» τραβώ το πανωφόρι του από πάνω του γρήγορα και έπειτα το βάζω εγώ.

Ίσα που μπορώ να κουνηθώ με όλα αυτά τα βαριά ρούχα.

Παρατηρώ ξεκάθαρα τώρα πως φοράει μία ριγέ μπλούζα, σε άσπρο και μπλε χρώμα και δείχνει πράγματι τόσο νέος.

Τα μανίκια είναι πολύ μακριά στα χέρια του, και ω Θεέ μου, θέλω τόσο να τον πάρω αγκαλιά και να αφήσω φιλιά παντού στο πρόσωπο του. Να τον μυρίσω και να του πω πόσο τον αγαπώ.

«Ξάπλωσε πίσω στα χόρτα.» του λέω αυστηρά.

«Ω Θεέ μου, θα γίνει το βρώμικο.» σχολιάζει με αστεία φωνή και έπειτα γελάμε και οι δύο.

«Σε παρακαλώ, σκάσε.» τον σπρώχνω και πέφτει πίσω στα χόρτα.

Ξαπλώνει και γελάει κουνώντας τα χέρια του σαν αγγελάκι. Όπως τότε, όταν ήμασταν παιδιά. Ο μικρός μου Haz.

«Θέλω να σε φωτογραφίσω...» του λέω, καθώς περπατάω και στέκομαι από πάνω του.

«Και εγώ που νόμιζα ότι θα μου το δώσεις.» κοροϊδεύει γελώντας πάλι και εγώ τον κλοτσάω στα πλευρά ελαφρά.

«Άουτς.» γελάει.

«Χαμογέλα στην κάμερα.» του λέω.

«Ω, τελείωνε, έχω φέρει ζεστό τσάι στο αυτοκίνητο.» μου αποκρίνεται.

«Με αγαπάς η όχι;» τον ρωτάω.

«Όταν κάνεις σαν τον Χίτλερ όχι...» 

Μου απαντά και γελάει φέρνοντας το δεξί χέρι του με τα μανίκι που εξέχει μπροστά στο πρόσωπο του για «κρυφτεί» τάχα μου πίσω από αυτό.

Πατάω το κουμπί και τον φωτογραφίζω. Κοιτάζω έπειτα το αποτέλεσμα της φωτογραφίας και είναι συγκλονιστικά υπέροχο.

Βουρκώνω. «Υπέροχα.» σχολιάζω δυνατά.

«Βγήκα σέξι όπως πάντα; Μπορώ τώρα να σηκωθώ και να πάμε να πιούμε το ζεστό τσάι που έφερα;» παραληρεί μόνος του.

Σηκώνεται και στέκεται μπροστά μου. Κοιτιόμαστε κατάματα και του χαμογελάω αχνά, κάνει το ίδιο πολύ πλατύτερα όμως.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Happy name day to me & να χαίρεστε όποιον συγγενή, φίλο, γνωστό, girlfriend, αγαπημένο πρόσωπο έχετε σήμερα που γιορτάζει. Στο προφίλ μου, σας περιμένει καρφιτσωμένο ένα ευχαριστήριο μήνυμα. Διαβάστε το. Παρακαλώ, μη ξεχνάτε λοιπόν να κάνετε favorite. Love. anna. x