❝I want you here with me, like how I pictured it.❞

Kiana

Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο μπροστά μου και αναστενάζω. Πήγε κιόλας δώδεκα.Πως ξεχάστηκα;

Σηκώνομαι απότομα από την καρέκλα και εκείνη σέρνεται, το τρίξιμο που κάνει προκαλεί την υπεύθυνο της βιβλιοθήκης να με κοιτάξει, όχι με το πιο γλυκό βλέμμα. Της χαμογελάω βεβιασμένα και ξεφυσάει κοιτώντας με. Έχει μανία με την ησυχία μες τη βιβλιοθήκη. Δε λέω, καλά κάνει, αλλά είμαι τακτική επισκέπτρια, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο χαλαρή μαζί μου.

Τέλος πάντων. Παίρνω το σημειωματάριο μου, τα ακουστικά και την κασετίνα με τα στυλό μου και τα βάζω μες την καφέ τσάντα-ταχυδρόμου- που έχω, είναι η αγαπημένη μου. Βάζω το κινητό στην πίσω τσέπη του τζιν μου και έπειτα παίρνω το ποτήρι με το τσάι μου-το λίγο που έχει απομείνει δηλαδή- και φεύγω από τη βιβλιοθήκη, χαμογελώντας στην υπεύθυνη, Lisa, αν δεν με απατά η μνήμη μου  όπως την λένε.

Κοιτάω το ρολόι χειρός μου και αναστενάζω. Ελπίζω ο ανόητος να μην έχει  ξεχαστεί και έχει φύγει. Είπε θα με περιμένει.

Περπατάω με γρήγορο βήμα στο πεζοδρόμιο και κοιτάω τον ουρανό. Συννεφιασμένος πάλι. Χαρούμενη εγώ πάλι. Το κινητό μου κουδουνίζει και βγάζοντας το έξω από την πίσω τσέπη μου είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τη γκρίνια του καλύτερου μου φίλου για την αργοπορία μου, μα το όνομα του δεν είναι αυτό που αναβοσβήνει μπροστά στην οθόνη.

Είναι η κολλητή μου παρόλα αυτά. «Ναι, Arabella;» αποδέχομαι την κλήση φέρνοντας το κινητό μου κατευθείαν κοντά στο αυτί μου.

Προσπαθώ να βγάλω τα ακουστικά από την τσάντα μου, αλλά παλεύω με γελοίο τρόπο και έτσι τελικά τα παρατάω.

«Kiana μου, τι κάνεις;» με ρωτάει όπως πάντα πρόσχαρα η Arabella από την άλλη γραμμή.

«Καλά είμαι εσύ; Είχα πάει στην βιβλιοθήκη και τώρα πάω από το φούρνο να συναντήσω τον βλάκα.» της λέω γρήγορα.

Αυτή η κοπέλα με κάνει πάντα να γελάω και να χαμογελάω.

«Ω τι υπέροχα! Το ήξερες Kiana, ότι τα ψάρια χάνουν την μνήμη τους κάθε τρία δευτερόλεπτα;» με ρωτάει τσιριχτά. Γελάω.

«Ναι, Arabella, ναι. Εσένα όμως πως σου προέκυψε αυτή η πληροφορία;» της λέω γεμάτη απορία, προσπαθώντας να μη με ακούσει να γελάω.

«Μου πήρε ο Niall δύο χρυσόψαρα και τους έβγαλα ονόματα, αλλά μετά μου είπε αυτό και τώρα κάθε τρία δευτερόλεπτα πρέπει να τους βρίσκω άλλα ονόματα γιατί τα ξεχνάνε.» ξεφυσάει.

«Γιατί απλώς δεν αφήνεις τα ίδια ονόματα, ούτως ή άλλως εσύ τα ξέρεις πάντα τα ίδια είναι, εκείνα όμως όχι.» της εξηγώ.

«Αααμ...» αποκρίνεται και έπειτα διατηρείται μια απόλυτη ησυχία πίσω από την άλλη γραμμή.

Η οικογένεια της Arabella είναι από τις πιο πλούσιες της μικρής μας περιοχής, -βασικά νομίζω η πιο πλούσια- έτσι τα πράγματα που σε όλους τους άλλους είναι γνωστά, σε εκείνη δεν είναι. Πόσο μάλλον μέχρι να γνωριστούμε, μέχρι την πρώτη Λυκείου δηλαδή, δεν είχε κανέναν για παρέα, έμενε σπίτι και δεν 'γνώριζε' ας πούμε τον έξω κόσμο και τα πράγματα που περιέχονται σε αυτόν όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Είναι όμως ένας θαυμάσιος άνθρωπος, που έχει περάσει πολλά μα χαμογελάει πολύ πλέον. 

«Έχεις δίκιο. Πότε θα συναντηθούμε; Θέλεις το βράδυ να πάμε πουθενά;» μου προτείνει.

«Εμ, ναι, δεν έχω κανονίσει κάτι.» της απαντώ.

«Ωραία. Θα σε πάρω πιο μετά να μιλήσουμε για να βρω τελικά ποια δύο ονόματα θα επιλέξω για τα χρυσόψαρα.» μου λέει πάλι πρόσχαρα.

«Εντάξει, αγάπη μου. Φιλάκια.»

«Φιλάκια Kiana, σε αγαπώ!» αναφωνεί πριν τερματίσει πρώτη την κλήση.

Χαμογελάω και βάζω το κινητό πίσω στην τσάντα μου τώρα αντί για την πίσω τσέπη του τζιν μου. Φτάνω στο φούρνο και μπαίνοντας μέσα με καλωσορίζει ο γνώριμος για εμένα ήχος από το κουδουνάκι που έχει στην πόρτα.

«Harry;!» λέω δυνατά αμέσως μόλις μπαίνω και ο ανόητος με τις μπούκλες γυρνάει και με κοιτάζει.

«Ω, Kiana..» έρχεται προς το μέρος μου, κρατάει στα χέρια του την ποδιά που συνηθίζει να φοράει. Ευτυχώς τον πρόλαβα καθώς έφευγε.

Με αγκαλιάζει και κάνω το ίδιο αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο του, γελάει και μόλις τραβιέμαι να τον δω, βλέπω μια κοπέλα να έρχεται από πίσω του. Με κοιτάζει περίεργα.

«Εμ...» νομίζω ότι αλλάζω αμέσως έκφραση. Μπερδεύομαι.

«Αμ, Kiana να-να σου συστήσω την Ashley.» λέει σιγανά ο Harry.

Απομακρύνομαι αμέσως πίσω και εκείνος πηγαίνει και στέκεται δίπλα της.

«Ashley, η Kiana είναι η καλύτερη μου φίλη, γνωριζόμαστε από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας.» της εξηγεί, κοιτώντας μία αυτή και μία εμένα. Ξεφυσάω και προσπαθώ να χαμογελάσω όσο περισσότερο μπορώ.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω.»

Μου λέει τείνοντας το χέρι της προς εμένα, το κοιτάω και έπειτα ανταλλάζω τη χειραψία μαζί της.

Της χαμογελάω ελαφρά. Είναι όμορφη, έχει μικροσκοπικό σώμα, έντονα χαρακτηριστικά. Έχει όμορφα μαλλιά πιασμένα σε έναν ψηλό κότσο και ωραία ρούχα. Δείχνει ταιριαστή μαζί του, άραγε είναι καμιά νέα του φίλη ή...

«Και εγώ το ίδιο.» απαντώ στα προηγούμενα λόγια της και έπειτα γυρνάω να κοιτάξω τον Harry.

«Τι κάνεις εδώ;» με ρωτάει.

Παγώνω. Μα καλά, το ξέχασε; Εκείνος μου είχε πει να περάσω όταν σχολάσει για να πάμε μαζί με τα πόδια προς τα σπίτια μας.

Ξεροκαταπίνω. «Εμ, είχα πάει στη βιβλιοθήκη και διάβασα αυτά τα ποιήματα του Τσάρλς Μπουκόφσκι που μου είπες, για να σου πω την γνώμη μου.» του εξηγώ.

«Α..» κάνει μονάχα εκείνος, πάει να πει και κάτι άλλο με τον διακόπτει η Ashley.

«Ποιήματα; Τι βαρετό. Διαβάζεις εσύ ποιήματα;» τον ρωτάει πλησιάζοντας το σώμα της κοντά του.

Διστάζει να απαντήσει ο ίδιος, έτσι πάω να απαντήσω εγώ εκ μέρους του ένα 'Ναι', μα με προλαβαίνει τελικά.

«Ε, που και που, μη νομίζεις.» της απαντά καθώς φοράει το πανωφόρι του. Που και που; Ο Οκτώβρης έχει μπει για τα καλά και το κρύο στην Αγγλία είναι ήδη υπερβολικό.

«Εντάξει ίσως σε βρίσκω και λίγο σοφιστικέ τότε.» του χαμογελάει παιχνιδιάρικα και εκείνος κάνει το ίδιο. Τι έχω χάσει;

«Με θέλεις κάτι άλλο, Kiana;» γυρνάει και με ρωτάει κοιτώντας με κατάματα.

Τα πράσινα μάτια του έρχονται σε ωραία αντίθεση με το χρώμα της μπλούζας που φοράει, είναι λες και λάμπουν.

«Όχι. Εντάξει. Απλώς είχες πει να περάσω να φύγουμε μαζί αλλά...βλέπω-...» πάω να συνεχίσω μα το κάνει εκείνος.

«Συγχώρεσε με που το ξέχασα. Θα βγω με την Ashley. Θα κανονίσουμε άλλη μέρα.»

Τα μάτια του κοιτάνε εξεταστικά τα δικά μου. Νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό μου. Νιώθω τόσο περιττή ανάμεσα τους. Και μου είχε υποσχεθεί πολλές φορές στο παρελθόν πως δε θα νιώσω ποτέ αυτό το συναίσθημα πλάι του.

«Εντάξει.» αποκρίνομαι μόνο.

Καθαρίζω το λαιμό μου και στρέφομαι σε εκείνη. «Χάρηκα για τη γνωριμία. Τα λέμε.» της χαμογελάω ελαφρά. 

«Τα λέμε, Hazzy.» τον χαιρετάω και τον βλέπω πως πάει να κάνει κίνηση να με αγκαλιάσει μα γυρίζω και φεύγω.

🌙 Νιώθω τόσο ενθουσιώδης που άρχισα αυτήν την ιστορία που δεν μπόρεσα να περιμένω, έτσι ανέβασα ήδη το πρώτο κεφάλαιο. Οne of my favorite human beings, η Jesy , θα είναι  η "Kiana" σε αυτήν την ιστορία. Πάνω επίσης μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ που ετοίμασα. Αυτή η ιστορία θα έχει τόσα feels. Ήδη νιώθω shit. Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite. Love. anna. x