Najpierw prosiłam, aby mnie utopiono

Za moje własne istnienie.

Następnie prosiłam o spalenie,

Abym mogła bez skrupułów krzyczeć.

Ostatnio prosiłam o roztrzaskanie,

Tak bardzo miałam dosyć wszystkiego.

A dzisiaj...

Dzisiaj jest mi to obojętne.

Krew leniwie ucieka od serca jak najdalej,

Tak tam zawrzało od tego,

Jaka prawda jest w agnostycyzmie.

Tego wieczoru dużo razy już użyłam słowa "powinnam".

Aż to męczące, bo w sumie niewiele powinnam,

Ale też niewiele robię.

Zabawny ten finał.

Nie obrażę się, jakbym była zakopana żywcem.

Ale tak porządnie,

Żebym najlepiej samej siebie nie słyszała.