Gargulce to nadnaturalne, rozumne istoty o kamiennych ciałach. Pierwsze gargulce zostały wyrzeźbione przez anioły i ożywione przez Boga w celu ochrony Nieba przed atakami pierwotnych demonów. 

Gargulce mogą mieć różne rozmiary i kształty, jednak wszystkie cechują się groteskowym wyglądem, który miał odstraszać demony. Większość gargulców posiada nietoperzowate skrzydła, choć trafiają się również osobniki ich pozbawione. Charakterystyczne dla gargulców jest posiadanie zwierzęcych cech, często kilku gatunków jednocześnie.

Gargulce to istoty stadne,  żyjące w sporych, wielopokoleniowych klanach, na czele których stoją najstarsi członkowie rodziny. Młode gargulce wykluwają się z jaj, a w jednym lęgu może być nawet do dziesięciorga młodych. W ich wychowaniu pomaga cały klan. 

Normalnie gargulce prowadzą nocny tryb życia, za dnia zastygając w bezruchu jako rzeźby ozdabiające budynki. Mimo pozornej nieruchawości, są świetnymi strażnikami i ochraniarzami. Widzą i słyszą wszystko, a dodatkowo większość z nich odznacza się fenomenalną pamięcią i pamięta zdarzenia nawet sprzed kilkuset lat, gdyż są one długowieczne. W razie zagrożenia, potrafią też w mgnieniu oka zerwać się do lotu i zaatakować wrogów. Ich kamienne ciała sprawiają, że są odporne na zranienia i niemal niezniszczalne. Jedynie wystrzał z armaty, użycie smoczego ognia lub naprawdę potężnych zaklęć jest w stanie definitywnie zabić gargulca. Ewentualnie można spróbować wrzucić gargulca do kruszarki kamieni, choć tak bliskie spotkanie z kamiennym stworem, zwłaszcza wkurzonym, może skutkować poważnymi obrażeniemi ciała. 

Gargulce, choć długowieczne i wytrzymałe, nie są całkowicie odporne na choroby. Rzecz jasna, ludzkie choroby się ich nie imają. Za to istnieją schorzenia dotyczące tylko tego gatunku. Najczęstszymi chorobami nękającymi gargulce są erozja oraz nadmierne omszenie. Poza tym na ich kondycję i stan zdrowia ma wpływ środowisko, w którym żyją. Na przykład gargulce wystawione na działanie kwaśnych deszczy mogą mieć problemy z wierzchnią warstwą ich kamiennych skór, na przykład w postaci przebarwień. Naturalna śmierć gargulców polega na całkowitym skamienieniu .

Gargulce z reguły mogą jeść i pić to co ludzie, gdyż im to nie szkodzi. Mogą żywić się również organicznymi odpadkami, nawet tymi mocno zepsutymi czy padliną. Jednak ich ulubionym jedzeniem są szczury i gołębie, na które z lubością polują. Aczkolwiek zamiłowanie do polowań na gołębia ma osobiste podłoże. Kamienne potworki poza tym odznaczają się mocnymi głowami i są w stanie pochłonąć ogromne ilości alkoholu. 

Jak zostało wspomniane na początku, pierwsze gargulce zostały stworzone, by chroniły Niebo. Potem, gdy zaczęło ich przybywać, część z nich wysłano na ziemię i rozesłano po świecie, by chroniły kościoły. O tym, że pokraczne stwory ozdabiające budynki sakralne, nie są zwykłymi rzeźbami, a żywymi istotami, wiedzieli tylko wtajemniczeni, naznaczeni przez Niebo budowniczowie kościołów. Z czasem gargulce zaczęły ozdabiać i ochraniać budowle świeckie - zamki, budynki uniwersytów i rezydencje, zarówno te budowane przez śmiertelników, jak i te stworzone przez nadnaturalne społeczności. 

Mimo bycia istotami rozumnymi, przez długie stulecia traktowane były na równi ze zwierzętami. Ich sytuacja zaczęła się poprawiać w XIX stuleciu, kiedy to francuska społeczność magiczna jako pierwsza zmieniła ich status prawny ze zwierzęcia na istotę i przyznała im pełnię praw. Z czasem zyskiwały one prawa w kolejnych krajach. Obecnie gargulce są pełnoprawnymi członkami magicznych społeczności, dzięki czemu nie muszą już być tylko ozdobami i darmowymi ochroniarzami domów i mogą podejmować pracę gdzie tylko zachcą, o ile mają do tego predyspozycję. 

Gargulce w moim uniwersum:

Bizmut - gargulec z klanu Notre Dame, wyrzucony z rodziny za zdradzenie tajemnic rasy i nieprzyzwoite zachowanie, obecnie Strażnik i sługa Tiny Artemidy Nyks, wcześniej służący jej matce

Amber - młoda, jak na standardy rasy, garguliczka, kelnerka w barze "Pod Katedrą" i narzeczona Bizmuta; później będzie pracować w willi Tiny Artemidy Nyks w Piekle

Rubina - nestorka klanu Notre Dame i babcia Bizmuta, będąca postrachem całej rodziny, złośliwa starsza pani o ciętym języku i fenomenalnej pamięci

Perła, Agat, Jaspis - dzieci Bizmuta i Amber