Dracon

Chwytam Laurę mocno za rękę. Chcę dać jej znać że jestem cały czas obok niej. Nie mogłoby być inaczej. Zawsze bedę blisko. Zawsze bedę ją chronić. Skinąłem jej pokrzepiająco głową.

Idź kochanie. Musisz im w końcu powiedzieć. Od tego nie ma odwrotu. I tak dowiedzieli by się prędzej czy później. Po prostu oddychaj.

Laura bierze głęboki długi oddech i powoli się relaksuje. Czuję jak całe nagromadzone napięcie uchodzi z jej ciała. Po czym nie puszczając mojej ręki ciągnie mnie w głąb swojej kuchni.

Jestem zaskoczony. Nigdy nie spodziewałem się że tak mieszkają ludzie. W naszym pałacu rodzinnym też jej kuchnia ale w porównaniu z tym pomieszczeniem ta wydaje się wręcz mikroskopijna. Ona tak żyje? Przyznaję nie podoba mi się to. Zanotowuję sobie w pamięci żeby jak najszybciej zmienić jej sposób życia. Jest moją księżniczką. Może przyszłą królową? Wiem że na pewno tak będzie. Nigdy nie pozwoliłbym mojemu kochanemu bratu przejąć tron. Otrząsam się szybko z myśli kiedy słyszę głos matki mojej żony.

- Lauro kochanie kto to jest?- ściskam mocniej dłoń ukochanej chcąc dodać jej otuchy. Moje spojrzenie mówi tylko no dalej kochanie.

- To jest mój mąż.- ogłasza Laura a jej matka rozszerza ze zdumienia oczy. Po czym patrzy na mnie groźnie.

- Nie możesz mówić poważnie! Ledwo go znasz!- matka jest na skraju histerii. Rzucam jej ostre spojrzenie.

- Ona mówi bardzo, bardzo poważnie.- syczę mocno przez zaciśnięte zęby. Moje dłonie otaczają jej talię w opiekuńczym i czułym geście.

- To jest moja żona. I będziecie traktować ją z szacunkiem. Inaczej rozerwę was na strzępy tu i teraz tak jak stoicie.- matka Laury patrzy na mnie w szoku. Otwiera usta ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk.

Nie tracę czasu. I na jej oczach przemieniam się w dużego silnego białego wilka. Właśnie złamałem jedną z najważniejszych zasad rady. Ujawnianie swojej wilczej natury przed ludźmi. Ale to była konieczność. Nigdy nie pozwoliłbym żeby ktoś skrzyedził Laurę. Nawet jeśli miałbym złamać ich głupie pieprzone zasady.