Kiedy się spotkaliśmy w 1985 roku, miałem 5 lat.
Stał się dla mnie kimś w rodzaju ojca, czasami starszego brata, dobrego kumpla i mentora.
Niewiele brakowało do moich 18 urodzin, gdy zacząłem dla niego pracować w charakterze asystenta.
Dwa lata później zostałem jego menedżerem.
Byłem pomysłodawcą specjalnego programu telewizyjnego, który uhonorował trzydziestolecie jego kariery w show-biznesie...

Przez lata naszej przyjaźni Michael grał w moim życiu wiele ról.
Był moim drugim ojcem, nauczycielem, bratem, przyjacielem, dzieckiem. Patrzę na siebie o widzę, jak nasze wspólne doświadczenia wpłynęły na to, kim jestem i jaki jestem - w dobrym i złym sensie.
Michael był najlepszym nauczycielem na świecie - zarówno dla mnie, jak i wielu swoich fanów.
Na początku byłem jak gąbka, zgadzałem się ze wszystkimi jego myślami i przekonaniami oraz podpisywałem się pod każdym pomysłem.
Nauczyłem się od niego tolerancji, lojalności i prawdomówności (...).
Kiedy dorosłem nasza znajomość
stała się głębsza i zacząłem wyraźniej dostrzegać, że Michael nie jest doskonały.
Stałem się poniekąd jego obrońcą i pomagałem mu w najtrudniejszych chwilach.
Byłem z nim, kiedy potrzebował przyjaciela - rozmawialiśmy, prowadziliśmy burzę mózgów i dopracowywaliśmy przeróżne pomysły.
Po prostu spędzaliśmy razem czas.
Wiedział, że może mi zaufać.