Jak ja kocham ceremonie
Giermków w lśniącym ortalionie
dosiadają białe konie

Z bagien błotnych ciepło-słotnych
nurzą się poczwarne ręce
i pokracznym szponem modnym
wyginają się w podzięce

Wdzięczne, napęcznione wonie
kryją (dys)komfortu łoje
wypiętrzyłam się i stoję
głupia, niszczę piękne stroje

Och, jak kocham ceremonie
Lej się wodo zapomnienia
o ludzkości naszych kości, tańczmy
do wydaleń wszech sumienia,
pławny się w doskonałości

Wiją żulki przy podłodze;
żuk powrócił na bagnisko,
ryją baby w babach srodze
cóż za piękne widowisko

A ja stoję, patrzę głupia
i coś we mnie jakby płonie
wróciliśmy w swoje miejsca
Jak ja kocham ceremonie