Nie chcę być kolejnym nieszczęśliwym konsumentem,

na podziemny parking życia oświetlonym skrętem

Rzeczywistości bękartem,

dwudziesto pierwszorzędnym żartem

Końcem końców... wolności,

niewypłacalnym dłużnikiem radości,

Przedłużeniem fabryki plastikowych masek

ust permanentnych, w uśmiechy zgiętych, opalonych lasek

Gdy świat sam się rani, gdy wszystko się chrzani

może ja chcę pieprzu, w powietrzu, atmosferycznej odchłani?

Jedynym kichnięciem

wyrzucić z siebie chorobę społeczną

zakaźną, doraźną i niebezpieczną

Gluta, którego nie obchodzi,

jeśli jutro zginę w wypadku drogowym

na mojej drodze do sensu cna

i stanę się jeźdźcem bezgłowym,

pragnącym zobaczyć, gdzie gna

Ale przynajmniej sprzedadzą piękną trumnę

z neonowym znakiem

"Tu zginęło dziewczę dumne,

z zakaźnym realizmu brakiem"

A z jej środka sprzedadzą mediom historię

o młodej poetce, co zginęła od pijanego idioty

Tak poznamy mą śmieszną "glorię"

"Ona pisała, a on robił głupoty"

Teraz kremu "zew młodości" wyciskam z kroplówki,

wsysam resztki czasu jak mrówkojad mrówki

Eufemistycznie sobie nie radzę

Czekam, aż z ust twych smogiem

ponownie się zaczadzę

Przeleżę wnet odłogiem,

to, na czym zasiać mogę

Zanim ziarno znów spadnie na drogę

i zacznie mknąć do góry

rozwijać się, oplatać mury

domów starym, niemal sielanki obrazem,

a ściany skorodują, spadną i będziemy razem

Może kiedyś...