Rule #39 POVs 2

A/N: Wag kayong magalit sakin hahaha. Hindi ko alam kung happy ending ba ito o hindi. Tiwala lang. 😂


ASH' POV

Lhorraine is her name. Tumatak talaga sa isipan ko ang pangalan niya. Una ko pa lang siyang nakita alam kong kakaiba na siya, not on how the way she dresses but on how she acts and how cold her eyes were.


But still, kahit hindi siya masyadong nagpapakita ng emosyon iba pa rin ang pakiramdam kapag nasa tabi ko siya.


It was on the day na nagkaroon kami ng sitting arrangement, I accidentally touch her thigh when I was about to charge my phone. Nasa may bandang pader kasi siya. She accidentally hit my head with her book pero bago pa man nun, masakit na ang ulo ko but with just a simple touch of her nawala lahat ng sakit ng katawan ko.


It happens every time lalo na kapag dumidikit ang balat niya sakin,


I am not experienced with girls, hindi ako gaya ni Wave at Leif, that's why it was almost too late for me to realize what I really felt about her.


I admit, I didn't like her at first 'cause I thought she was a threat.


I had no choice but to watch her every movements, keep an eye on her, be mean to her para ipamukha sa kanya na di niya dapat kami kinakalaban.


But then, unconsciously, watching her became my hobby. I enjoyed watching her in silence reading almost all kinds of books. Seeing her curiosity sa bawat bagong librong mababasa niya.


Being near her was never been suffocating, magaan ang pakiramdam ko kapag malapit ako sa kanya.


She may not look like it pero siya ang pinakamabait sa apat. Iisipin talaga ng iba na mataray siya 'cause her cold stares can freeze your soul, but the truth is, she's a very warm person.


I realized na iba na talaga ang nararamdaman ko para sa kanya when they've told me she took good care of me when I was sick, yet I've been rude to her.


Yes, she's the very first girl who made me feel like this, who almost made me crazy just thinking about her.


I confessed to her and she felt the same way. D*mn! I was so f*cking happy I could curse all day!!!


D*mn! D*mn! D*mn!


Pinipigilan ko lang talaga ang sarili kong magtatalon that moment. I never thought kahit wala akong sakit I would be clingy. That love can make me a selfless, cheesy person. Na kahit anong oras gusto ko kasama ko siya, na kahit pareho kaming tahimik basta kasama ko siya, masaya na ko. 


Every time she's near me, I can't help it, I love caressing her. Call me pervert pero gustong-gusto ko talagang nahahawakan siya. That even with my eyes close, I can be assured that she's just there. 


Nung araw na nalaman namin that they were the Royal sisters, I knew I have to make a move, I fell in love with her kahit hindi pa siya kagandahan noon. But then, before someone can make any move, kailangan ko na siyang markahan. I need to mark what's mine, and I've never felt any regret about it. Call me selfish, but she's someone I cannot afford to lose. 


Things got rough when Mom was diagnosed with a critical stage of cancer, kailangan kong tiisin ang bawat araw na nakikita ko na lang siya, hindi malapitan, hindi makausap. It was killing me softly and painfully. Pakiramdam ko sa bawat araw na lumilipas, mas lalo siyang napapalayo.


"I will make mistakes, I will eventually hurt you again, but still, natatakan na kita Lhorraine. Trust me, I'll get married only to you." I said to her during the engagement of my brother and Ate April. 


And I don't know anymore, what will happen next? How am I suppose to live my life without her? 


D*mn! I don't know. 


LEIF's POV

Wave and I were both womanizer, I admit that. Pero tumino kami nung dumating sila, tumigil ako nung dumating sa buhay ko si Rose. 


I think parehas kami ni Ash, it all happened during the first day of school nung nakatabi ko siya. She may not look very pleasant but believe me, she has the most beautiful smile even with her braces on. 


Feeling ko that moment, tinamaan na ko ng pana ni kupido. Nakakaramdam na ko ng pagkainis sa mga babaeng lumalapit sakin na nakikita ni Rose, even kay Bea naiinis ako kapag nakikita ni Rose na nakadikit siya sakin. Even though she just smile at us, feeling ko I was cheating on her kahit crush ko pa lang siya. 


I used to be a manipulative jerk, I know. I always play the role of a nice, romantic guy. Mukhang mabait pero nasa loob ang kulo, I never thought Rose is also like that, she looks more of an angel to us, but the truth is, she's the most savage.


I gathered all my courage and confessed to her nung maabutan ko siya sa garden mag-isa, but she was too hesitant to answer dahil akala niya may relasyon kami ni Bea. She rejected me multiple times already. 


Hindi na mabuti sa puso pero itinuloy ko pa rin. Mas lalo pa kong nahirapan dahil sa 'Ugly Creatures' na pakana ng She Royals nung Acquaintance Party. Nafriendzone na nga ako kay Rose tapos naging Enemy Zone pa dahil dun!


Ngumingiti pa rin siya sakin but this time kinakabahan na ko kapag nakangiti siya, it was like she's saying 'Umayos ka kundi malilintikan ka sakin'


I was able to differentiate her smiles as I watch her from afar, kadalasan genuine, pero minsan yung ngiting may pagbabanta. Nawitness ko ang kacute.n niya kapag naaasar, pagkasavage niya kapag nagagalit. 


Hindi niya rin siguro namamalayan pero ang sakit niyang humampas. But kahit ganun, tiniis ko, I tried laughing and smiling at her sa mga ganoong sitwasyon, kahit feeling ko nabalian na ko ng buto. 


But still, I love everything about her, kahit hindi niya masuklian ang nararamdaman ko okay lang, kahit hanggang MU lang kami okay lang, as long as I can continue watching her, I can always be with her. 


Siguro nga ako ang pinakamatagal na nanligaw sa aming apat, well everything was worth it, handa naman akong maghintay kahit gaano pa katagal para sa kanya. And sa wakas naging kami rin, masasabi ko na rin sa lahat sa wakas na akin siya. 


Na wala dapat akong ipagselos sa ibang lalaki dahil dama kong ako lang talaga ang mahal niya. Na kahit ilang Hunter, Daemon at Zee ang dumating sa buhay niya, ako pa rin ang pipiliin niya. 


I was that confident. 


Pero lahat ng iyon gumuho sa pagdating ng araw na ito, I can't imagine how am I suppose to continue living with just the memories of her. Paano ako magiging masaya sa katotohanang hindi ko na ulit siya muling makikita, mahahawakan o makakausap?


Marami na kaming pinagdaanan, marami na kaming sinakripisyo pero bakit sa ganito pa rin kami hahantong? 


Bakit kailangan pa naming maghiwalay? Paano na sina Jasmine, Tulips, Violet, Lily and others namin? 


Pano na ko? 


Mapupunta na lang ba sa wala yung mga ipinaglaban namin? 



THIRD PERSON's POV

.

.

.

.

.

.

Few Years Later.....

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top