Adrien

Dojechałem pod wielką willę. Jak najciszej zaniosłem Emmę do mojego pokoju. Nie chciałem obudzić rodziców, bo bym musiał słuchać pół nocy pytań i tłumaczeń.

Położyłem ją na łóżko i poszedłem po apteczkę.

Gdy wróciłem, rozebrałem ją do bielizny (nie nie nie zboczuszki) i zacząłem opatrywać jej rany, które znajdowały się na całym ciele. Dziewczyna raz się wzdrygnęła i zmarszczyła nos. Przybliżyłem swoje usta do jej uszu.

- Ci... Śpij spokojnie Księżniczko.

Na jej twarzy znowu zawitał spokój.

Kiedy skończyłem robotę, założyłem jej swoją czystą koszulkę, a ja rozebrałem się do bokserek i położyłem się obok na dywanie. Był on dość gruby i miękki, więc było mi wygodnie.

~§~

Marinette

Otworzyłam oczy. Ach... Ale się wyspałam. Od kiedy moja poduszka jest tak wygodna? Chwila...

- Gdzie ja jestem?! - krzyknęłam siadając i jęcząc z bólu. Co się ze mną wczoraj stało.

- Mamo... Jeszcze kilka minutek. - odezwał się czyiś głos.

Rozglądałam się po pokoju. Był... Ogromny! Wielkości mojego całego mieszkania. Ale był taki bez emocji...

Chciałam zejść z łóżka, ale pod stopami poczułam coś dziwnego.
Zaraz... To się rusza!

- Abydybsbakkab. - wydarłam się. To na mnie źle zadziałało, bo pod chwilą emocji, gwałtownie się ruszyłam i cały ból przeszedł przez moje ciało. Jeszcze dodatkowo głowa mi pękała.

- Możesz ciszej? - Adrien? Co on tu robi? Co on robi na ziemi?!

- C.co ty tu, c.co ja tu. M.my chyba nie... - zakryłam usta dłońmi.

- Spokojnie Księżniczko - blondyn się rozciagnął. - Nic się między nami nie stało.

- No to powiedz co ja tu robię. I gdzie są dziewczyny?! Co z nimi zrobiłeś?!

- Spokojnie maleńka.

- Nie mów tak do mnie. - warknęłam.

- Kim zajął się Alix, a Nino Alyą. Spotkaliśmy was w parku. Chyba przed kimś uciekałyście, bo ty się schowałaś w różach, Alya w fontannie, a Alix na drzewie.

- Nic z tego nie pamiętam. - złapałam się za głowę.

Spojrzałam w dół. Byłam w samej bieliźnie z koszulką chłopaka!

- Ty mnie rozebrałeś?! Jak mogłeś.

- Rany... Nie przesadzaj. Chyba nie myślisz, że bym ci pozwolił spać w sukience. A musiałem jeszcze cię opatrzyć. Jesteś cała pokaleczona.

No może miał rację... Naprawdę się słabo czułam, wszystko mnie bolało. Jeszcze do tego ten zasrany kac.

- Wiesz... Dzięki za pomoc i gościnność, ale muszę już lecieć. Pewnie rodzice się martwią.

- Na pewno nie. Napisałem z twojego telefonu wiadomość, że nocujesz u Alyi.

- Ymm... Dzięki, ale serio już pójdę.

Wstałam i chciałam udać się do drzwi, ale silna ręka mi na to nie pozwalała. Chłopak złapał za mój nadgarstek i nie chciał puścić.

- Co ty robisz?!

- Chyba nie myślisz, że puszczę cię w takim stanie samą do domu.

- Agh... To mnie zaprowadź!

- Z chęcią, ale najpierw śniadanko. I muszę ci dać jakieś ubrania. Chyba, że nie chcesz. Ludzie z chęcią popatrzą na takie piękne widoki. Ja tym bardziej.

- Nie dzięki, nie skorzystam.

Chłopak przyniósł mi śliczną sukienkę, która pasowała idealnie.

- Wow, ale śliczna. Kogo to?

- Mojej mamy.

Połknęłam głośno ślinę.

- Przecież ona będzie zła.

- Nie martw się. Nie ma jej w domu, tak samo taty, wyjechali z rana w delegację. A moja mama jest bardzo miła, więc się jej nie musisz bać.

I tu ludzioki przerwałam wcześniej pisanie.

~§~

- Dobra, to co robimy na śniadanie? - zapytał mnie blondyn.

- Ooo... Pozwalasz mi wybrać? Jakież to miłe. - powiedziałam z nutką sarkazmu.

Chłopak podszedł do mnie bardzo blisko i złapał za moją brodę.

- Możesz chociaż udawać, że mnie lubisz. - warknął.

- Nie mam takiego zamiaru.

Adrien podniósł moją głowę tak, żeby nasz wzrok się zetknął. Czekałam tylko na uderzenie.

- Przykro mi, że tak mówisz. - powiedział smutno i odwrócił się do mnie plecami.

Zdziwiło mnie jego zachowanie. Myślałam, że będzie bardziej agresywny.

- Proponuję naleśniki. - rzekłam.

- Hmm?

- No na śniadanie.

- A... Okej. Tylko... Nie mam pojęcia, jak się je robi...

- Naprawdę? - zaśmiałam się. - Jak to możliwe.

- Nie pozwalają mi samemu gotować...

- Och, nie przejmuj się. Nauczę cię.

~§~

- Adrien! Zostaw mnie!

Uciekałam od chłopaka po całej kuchni. W końcu mnie dopadł i rzucił we mnie mąką.

- Hahahahaha, i jak tam samopoczucie Królewno Mąki?

- O nie! Przesadziłeś!

Złapałam za jajka i użyłam je jako naboji.

- To za to, że istniejesz! - poszło pierwsze jajko.

- Ej, to nie fair!

- To za to, że mnie uderzyłeś .- drugie.

- Sprowokowałaś mnie.

- A to za to, że musisz być taki przystojny, ale chamski!

Ostatnie jajko poleciało. Chłopak miał roztłuczone je po całej twarzy. Blondyn złapał mnie w talii i zbliżył do siebie.

- Jestem przystojny?

- Co?! Nie, ja nic takiego nie mówiłam.

- Oj Emma, Emma... Wiem co słyszałem. Podobam ci się.

Przybliżył swoją twarz do mojej.
Odsunęłam się od niego i wybiegłam z jego domu.

Adrien

Co to było?! Jaki ze mnie palant, Agreste! Jesteś debilem! Działam za szybko. Ona naprawdę mi się podoba!

- Emma! Zaczekaj!

Wybiegłem za dziewczyną, ale jej nigdzie nie widziałem. Natomiast usłyszałem krzyki pochodzące z centrum Paryża.

- Plagg, wysuwaj pazury!

~§~

- Nareszcie jesteś, Czarny Kocie.

- Jak miło, że na mnie czekałaś, Moja Pani.

- Rusz tu swój zadek i mi pomóż.

Naszym przeciwnikiem był typek, który nawalał w nas piłkami.

- Nazywam się Footbaman, ostrzelam wszystkich i zdobędę wasze Miracula!

- Ble ble ble. Znowu ta sama śpiewka. Już mnie to denerwuje! - krzyknęła Biedronka.

- Co to za humorek? Moja Pani ma okresik? Chętnie cię rozluźnie.

- Czemu wy wszyscy musicie być takimi kretynami?!

Powiedziałem coś nie tak?! ( jesteś naprawdę kretynem ).

Ladybug zaczęła atakować złoczyńcę z wściekłością. Pokonała go bez swojej mocy. Ktoś musiał ją dzisiaj naprawdę wkurzyć.

Gdy dziewczyna zaczęła się oddalać, zatrzymałem ją.

- Biedronsiu, coś się stało?

- Nie, narazie.

I odleciała...

Marinette

- Jak on mógł! Dlaczego on mi to zrobił?!

- Marinette. Przecież nic się nie stało...

- Jak to nic się nie stało Tikki?! Dużo się stało!

- Co w tym strasznego?!

- To, że on mi się naprawdę podoba!

- To wspaniale! Nie wiem dlaczego jesteś zła...

- Bo ja nie mogę go kochać. On mnie tyle razy zranił... A człowiek się nie zmienia. I jeszcze ten głupi Kot!

- On ci się też podoba.

- Co? Kto?

- No... Czarny Kot.

- Nie! Nic nie słyszałaś.

- Mari kocha Adriena i Kota! - Kwami zaczęła śpiewać w kółko to samo.

- Nenene nic nie słyszę, siabadabada! - zatkałam uszy i uciekłam do łazienki.

Stanęłam przed lustrem.

- Dlaczego oni muszą mi się tak podobać? - zapytałam samą siebie. - Nie, Mari, dość. Nie jestem ich warta. Jestem nikim, jestem niezdarą, jestem zwyczajną dziewczyną! - zaczęłam płakać. ( Serio ma okres... Takie wahania nastrojów to tylko podczas TYCH DNI albo podczas ciąży... ).