Jak nie upaść?

Gdy wokół tyle ich jest.

Jakbym nie mógł mrugać.

Jakbym oddał jej ten wers.

A jest on taki cenny.

Muszę go napisać sam.

A słyszę same szepty.

Ich poezja to spam.

A piszą o miłości.

Więc zobacz, jak to się robi.

Chociaż chodzi za mną parę widm.

Ty się ze swoją rolą godzisz.

Ja chcę zdobyć już tylko szczyt.

A znów kolejna mi zawróciła w głowie.

Tak wpadam w kolejny cykl.

Potem jest chłodniej.

I tylko się duszę.

Szukam tlenu.

Potem w pustym świecie się budzę.

Nie wracam z rejsu.

Na nim był sztorm.

Ja jakby utopiony.

Może dlatego nie pamiętam tych imion.

A czekam, aż drzwi otworzysz.

Wciąż pukam nieśmiało.

Ty jak byś nie słyszała mojego wołania.

Nie patrzę w to zwierciadło.

Bo nie chcę w odbiciu trwać.

Wtedy jakbym się nie zmieniał.

Tylko w słowach widzę postęp.

Chociaż ten świat często ciemniał.

Dzisiaj myśli zbiorę.