Piosenka u góry na życzenie mania2610

Zgodnie z obietnicą, przybywam z opisami osobowości moich bohaterów. Było wiele propozycji, ale część ma te same typy, więc myślę, że nie wyjdzie bardzo dużo tekstu.

Zacznę od typu osobowości, który pojawił się najczęściej, a mianowicie doradca, który według testu na 16 personalities mają Hektor, Menelaos, Helena i Odyseusz. Trochę mało oryginalnie, ale podobno jest to jeden z najpopularniejszych typów osobowości, więc przynajmniej jest realistycznie.

Doradcy są, choć być może nie jest to najtrafniejsze określenie, popularni, także w tym sensie, że jest to bardzo często występujący typ osobowości, stanowiący dwanaście procent społeczeństwa. W szkole Doradcy są czirliderkami i rozgrywającymi na boisku, wyznaczają trendy, skupiają na sobie uwagę oraz prowadzą swoje zespoły do zwycięstwa i sławy. W dorosłym życiu Doradcy nadal wspierają przyjaciół i bliskich, organizując spotkania towarzyskie i czyniąc wszystko, aby każdy był zadowolony.

Na przykład mogą być królem Sparty. Albo Troi. Albo Itaki.

Nie pociągają ich raczej dyskusje o teoriach naukowych, ani debaty o międzynarodowej polityce. Wolą namacalne, praktyczne sprawy, w tym pracę nad doskonaleniem swojego statusu społecznego i obserwowanie innych ludzi. Śledzenie tego, co dzieje się dookoła, to dla nich chleb powszedni, czynią jednak wszystko, aby wykorzystywać swoje zdolności w dobrych celach.

Te postacie chyba na razie nie wykorzystywały swoich zdolności do niczego złego, więc pasuje.

Doradcy są altruistami i poważnie traktują swój obowiązek pomagania i czynienia dobra. Jednak w przeciwieństwie do bardziej idealistycznych typów osobowości Doradcy opierają swój kompas moralny na ogólnie przyjętych tradycjach i prawach oraz poszanowaniu autorytetów i zasad zamiast czerpać własną moralność z filozofii lub mistyki.

Jeśli chodzi o Hektora i Menelaosa, to tak, ale co do Heleny mam wątpliwości, do Odyseusza z mitów w sumie też.

Ludzie o osobowości Doradcy uwielbiają być pomocni dla innych, każda rola, dzięki której mogą w czymś uczestniczyć w znaczący sposób, przynosi im satysfakcję, jeśli tylko wiedzą, że są doceniani i wartościowi. Szczególnie uwidacznia się to w domu – Doradcy są lojalnymi i oddanymi partnerami i rodzicami. Respektują hierarchię i starają się zapewnić sobie pewien autorytet, w domu i w pracy, co pozwala im na utrzymanie dobrej organizacji, stabilizacji i klarowności dla wszystkich.

Wiem, że zaraz ktoś napisze, że Odyseusz nie jest lojalnym partnerem, więc jako ciekawostkę zapodam Wam, że w ,,Iliadzie" bardzo często podkreśla, że ,,jakem ojciec Telemacha", co jest urocze, ale z drugiej strony Odyseusz brzmi przez to jak taka typowa ,,madka". Za to Hektor i Menelaos są lojalnymi partnerami.

Wspierających i towarzyskich Doradców zawsze łatwo rozpoznać na imprezie – to właśnie te osoby, które znajdują czas na pogawędkę i wspólne pośmianie się z każdym! Chodzi im jednak o coś więcej niż tylko prześlizgiwanie się wśród ludzi z poczucia obowiązku. Ludzie o osobowości Doradcy naprawdę lubią dowiadywać się, co słychać u ich znajomych, zapamiętują drobne szczegóły oraz zawsze są gotowi do ciepłej i wrażliwej rozmowy. Jeśli coś nie układa się dobrze lub na sali pojawi się jakieś napięcie, Doradcy wkraczają do akcji, aby przywrócić stabilność i harmonię w grupie.

To mi Odyseusza przypomina, za to Helenę nie bardzo, ale uzgodnijmy, że może gdyby była w Sparcie, to też by taka była.

Należą do typów osobowości, które unikają konfliktów, poświęcają dużo energii na wprowadzenie porządku społecznego, a od luźnych zajęć i spontanicznych spotkań wolą zaplanowane i zorganizowane imprezy. Ludzie o tym typie osobowości wkładają dużo wysiłku w aktywności, które organizują, i boli ich, jeśli ich pomysły zostają odrzucone lub jeśli inni nie są po prostu nimi zainteresowani.

Na przykład proponują pokojowe rozwiązanie konfliktu, ale reszta i tak woli się bić.

Największym wyzwaniem dla Doradców jest uporanie się ze swoją wrażliwością, z tym, że inni ludzie nie zawsze będą się z nimi zgadzać, będą ich krytykować, a choć to boli, to stanowi też część życia. Najlepiej dla doradców jest, aby robili to, w czym są najlepsi: stanowili wzór do naśladowania, z troską pracowali nad tym, co leży w ich gestii, i cieszyli się tym, jak wielu ludzi docenia ich wysiłek.

To już do własnej interpretacji.

Ciężko się analizuje osobowość czterech postaci na raz, więc przechodzimy do innego typu, który przypadł trzem postaciom, a mianowicie Afrodycie oraz bliźniakom. Jest to działacz.

Ludzie o osobowości Działacza to prawdziwe wolne duchy. Często są duszami towarzystwa, bardziej jednak niż zwykła ekscytacja i przyjemność chwili pociągają ich więzi społeczne i emocjonalne, które nawiązują z innymi.

No i mamy bliźniaków, o których napisałam w pierwszym rozdziale, że chcieliby wszystkich adoptować na rodzeństwo XD

Nie chodzi im jednak tylko o błyszczenie w towarzystwie. Działaczy kształtuje ich wizjonerska natura, która pozwala im czytać między wierszami z energią i zaciekawieniem. Zazwyczaj postrzegają życie jako ogromną, złożoną układankę, w której wszystko jest ze sobą powiązane, w odróżnieniu jednak od osobowości z grupy Analityków, dla których ta układanka to seria operacji systemowych, Działacze patrzą na nią przez pryzmat emocji, współczucia i mistycyzmu, zawsze poszukując głębszych znaczeń.

Jak Afrodyta jest boginią miłości, to chyba logiczne, że patrzy przez pryzmat emocji.

Wiele innych typów osobowości uważa te cechy za niezwykle pociągające, natomiast Działacze, jeśli znajdą coś, co rozbudza ich wyobraźnię, potrafią zaangażować się z energią, która sprawia, że trafiają w samo centrum uwagi, a pozostali towarzysze uznają ich za przywódców i guru – choć nie zawsze jest to położenie, które najbardziej odpowiada kochającym wolność Działaczom.

I dlatego zrzekają się tronu Sparty.

Poczucie przynależności daje im też szansę na nawiązanie więzi emocjonalnych w innymi, dzięki czemu zdobywają cenne informacje o motywacjach swoich znajomych i kolegów z pracy. Uważają, że każdy powinien poświęć trochę czasu na poznanie i wyrażanie swoich uczuć, a ich empatia i towarzyska natura sprawiają, że emocje to dla nich naturalny temat do rozmów.

Nie umiem się do tego odnieść, więc Wy możecie to zrobić.

Ludzie o osobowości Działacza muszą jednak zachować ostrożność – jeśli za mocno zaufają swojej intuicji, zbyt wiele zakładają lub antycypują w odniesieniu do motywacji znajomych, mogą mylnie zinterpretować sygnały i zniweczyć plany, które przy przyjęciu prostszej taktyki byłyby łatwe do zrealizowania.

Na przykład wybiorą sobie złego człowieka do patronatu.

Działacze są bardzo emocjonalni i wrażliwi, a gdy kogoś rozdrażnią, odczuwają to obie strony.

Jak Afrodyta rozdrażniła Aresa, to płakała, więc chyba pasuje.

Poświęcają wiele czasu na badanie relacji społecznych, uczuć i pomysłów, zanim rzeczywiście znajdą coś dla siebie. Lecz gdy już odnajdą swoje miejsce w świecie, ich wyobraźnia, empatia i odwaga mogą przynieść niesamowite rezultaty.

Myślę, że bliźniacy dali dobre rezultaty jako żeglarze,a Afrodyta się jeszcze zrehabilituje.

Kolejnym typem osobowości jest rzecznik, który mają już tylko dwie postacie, czyli Kasandra i Andromacha.

Osobowość Rzecznika jest bardzo rzadka, odpowiada niecałemu jednemu procentowi społeczeństwa, obdarzeni nią ludzie zostawiają jednak po sobie ślad w świecie. Rzeczników cechuje wrodzone poczucie idealizmu i moralności, tym jednak, co odróżnia ich od pozostałych idealistycznych typów osobowości, jest ich zdecydowanie i determinacja – nie są bezczynnymi marzycielami, lecz ludźmi zdolnymi do konkretnych działań, aby realizować swoje cele i osiągać pozytywne, trwałe wyniki.

Myślę, że to pasuje do Kasandry.

Rzecznicy najczęściej uważają za cel swojego życia pomaganie innym i choć nieraz pracują jako ratownicy lub angażują się w pracę charytatywną, ich prawdziwą pasją jest eliminacja problemów u źródeł tak, aby działania ratunkowe nie były konieczne.

Urządzam konkurs na pomysły kim byłyby dziewczyny w jakimś modern AU.

Rzeczników charakteryzuje bardzo specyficzne połączenie cech: są cisi, mają jednak bardzo silne poglądy i są gotowi niestrudzenie walczyć o idee, w które wierzą. Ludzie o tym typie osobowości są zdecydowani i mają silną wolę, rzadko jednak korzystają ze swojego potencjału, aby osiągać osobiste korzyści – są w stanie działać kreatywnie, z wyobraźnią, przekonaniem i wrażliwością nie po to, aby zyskać przewagę, lecz aby wprowadzić równowagę.

Nadal Kasandra, ale Andromacha w sumie też, kiedy przyznała, że Parys niszczy miasto.

Rzecznicy łatwo nawiązują kontakty, mają talent do ciepłej, przepełnionej wrażliwością mowy i przyjmowania perspektywy opartej na wartościach ludzkich bardziej niż na czystej logice i faktach.

Przypomina mi to Andromachę przy nawiązaniu znajomości z Hektorem.

Tak naprawdę jednak najważniejsze dla Rzeczników jest zadbanie o siebie samych. Pasja, z jaką bronią swoich przekonań, może sprawić, że przekroczą własne granice, a jeśli zapał wymknie się spod kontroli, może doprowadzić do wyczerpania, problemów zdrowotnych i stresu. Jest to szczególnie wyraźne, gdy mierzą się z konfliktem i krytyką – ich wrażliwość zmusza ich, aby uczynili wszystko, by umknąć przed domniemanymi osobistymi atakami, jeśli jednak zostaną postawieni pod ścianą, mogą zareagować w sposób nieracjonalny i nierozsądny.

Zwłaszcza jak cała rodzina uważa cię za wariatkę.

Dla Rzeczników świat jest miejscem niesprawiedliwości, nie musi nim jednak być. Są typem osobowości najlepiej nadającym się to budowy ruchów społecznych pragnących walczyć ze złem, na większą lub mniejszą skalę. Rzecznicy muszą pamiętać, że podczas gdy naprawiają świat, muszą też zadbać o siebie samych.

Aż mi się zrobiło żal na myśl, że nikt nie zadbał o Kasandrę :(

Kolejną ,,popularną" osobowością jest dyskutant, którą mają Parys i Achilles. Tak, jakimś cudem oni mają taką samą osobowość, sprawdzałam dla pewności dwa razy.

Typ osobowości Dyskutanta to prawdziwy adwokat diabła, dla którego sens życia stanowi rozrywanie na strzępy argumentów i przekonań w jak najbardziej spektakularny sposób. W przeciwieństwie do osób o bardziej ukierunkowanych osobowościach Dyskutanci nie robią tego, aby osiągnąć jakiś głębszy lub strategiczny cel, lecz dlatego, że sprawia im to przyjemność. Mentalne sparingi nikogo bardziej nie cieszą niż Dyskutantów, ponieważ dają im szansę na wykazanie się przychodzącym im bez trudu szybkim dowcipem, rozległą wiedzą i zdolnością do łączenia najodleglejszych idei, aby udowodnić swoje argumenty.

Ale Parys nie ma rozległej wiedzy...

U Dyskutantów występuje pewne osobliwe zestawienie cech: są oni bezkompromisowo uczciwi, niezmordowanie jednak potrafią dowodzić racji czegoś, w co w istocie nie wierzą, przyjmując perspektywę kogoś innego, aby bronić prawdy z innego punktu widzenia.

Parys nie interesuje się cudzym punktem widzenia.

Znajdując swoistą przyjemność w zajmowaniu nieuprzywilejowanej pozycji, Dyskutanci lubią mentalne wyzwania związane z kwestionowaniem dominującego sposobu myślenia, przez co są niezastąpieni w przebudowywaniu istniejących systemów lub wprowadzaniu rewolucji, aby nadać rzeczom nowy, inteligentniejszy bieg. Z trudem radzą sobie jednak z codziennymi, prozaicznymi aspektami realizacji własnych pomysłów.

Z tym się akurat zgadzam, bo w sumie każdy z nich odgrywa jakąś rolę i coś wymyśla, ale nie jest takim typowym przywódcą.

Dyskutanci stanowią zaledwie około trzy procent społeczeństwa. To idealna proporcja, aby mogli tworzyć oryginalne pomysły, a następnie usunąć się w cień i pozwolić osobom o liczniejszych i skrupulatniejszych typach osobowości zająć się logistyką ich wprowadzenia w życie i utrzymania.

Myślę, że Hektora nie cieszyło, że musiał utrzymywać oryginalne pomysły Parysa.

Zdolność Dyskutantów do prowadzenia debat bywa irytująca – choć w razie potrzeby bywa doceniana, może przysporzyć im kłopotów, gdy wejdą komuś w drogę, na przykład przez wdawanie się w otwartą dyskusję ze swoim szefem na zebraniu, lub gdy poddają bezlitosnej ocenie wszystko, co mówi ich życiowy partner.

Vide: konflikt Achillesa i Agamemona.

Sytuację jeszcze bardziej komplikuje ich nieustępliwa uczciwość, gdyż ludzie o tym typie osobowości nie przebierają w słowach, ani nie przejmują się zbytnio tym, że mogą uchodzić za mało wrażliwych lub niezbyt współczujących.

Parys nie jest uczciwy, Achilles nie wiem, czy jest, ale też za bardzo się nie przejmuje, czy kogoś urazi, oczywiście poza jedną osobą.

Dyskutanci są często szanowani za swoją wizję, pewność siebie, wiedzę i przenikliwe poczucie humoru, nieraz jednak trudno jest im wykorzystać te zalety jako podstawę głębszych przyjaźni i związków uczuciowych.

To już wiemy, czemu Achilles rozstał się z żoną.

Po zapewnieniu sobie takiej pozycji Dyskutanci muszą pamiętać, że powodzenie ich pomysłów zawsze będzie zależało od innych ludzi, którzy zadbają o szczegóły – nawet jeśli Dyskutant poświęci więcej czasu na przekonanie do swoich argumentów niż na budowanie konsensusu, często okazuje się, że i tak brakuje mu wystarczającego poparcia, aby odnieść sukces. Podczas gdy dobrze im idzie odgrywanie roli adwokata diabła, dla ludzi o tym typie osobowości najtrudniejszym i bodaj najbardziej satysfakcjonującym wyzwaniem jest zrozumienie bardziej uczuciowej postawy oraz opowiedzenie się nie tylko za logiką i postępem, lecz także za rozwagą i kompromisem.

Biorąc pod uwagę, że Parys niby przekonał sędziów, a potem i tak wszyscy go znienawidzili, to chyba racja.

Kolejną osobowością, którą dzielą dwie postacia, jest wykonawca i jest to osobowość... Agamemnona i Ateny.

Wykonawcy to rzecznicy tradycji i porządku, korzystający z własnego poczucia tego, co jest dobre, co złe, a co – akceptowalne społecznie, aby łączyć rodziny i społeczności. Propagują takie wartości jak szczerość, poświęcenie i godność, co sprawia, że są wysoko cenieni za swoje jasne porady i wskazówki, chętnie też prowadzą innych trudnymi szlakami. Wykonawcy są dumni z tego, że łączą ludzi, często przyjmują rolę organizatora w swojej społeczności, ciężko pracują, aby zgromadzić wszystkich podczas uwielbianych przez nich lokalnych wydarzeń lub w obronie tradycyjnych wartości, które łączą rodziny i społeczności.

Myślę, że Atena jako bogini mądrości propaguje pewien określony porządek, ale Agamemnon nie ma nic wspólnego ze szczerością i poświęceniem.

W demokratycznych społeczeństwach istnieje wysokie zapotrzebowanie na taki rodzaj przywództwa, a biorąc pod uwagę, że Wykonawcy stanowią nie mniej niż 11% ludności, nic więc dziwnego, że wielu słynnych przywódców politycznych i biznesowych na całym świecie to właśnie oni.

Nie da się ukryć, że Agamemnon jest słynnym przywódcą. Nawet Słowacki napisał o nim wiersz XD

Silnie przekonani o znaczeniu praworządności i autorytetu, na który trzeba sobie zasłużyć, Wykonawcy przewodzą innym przez dawanie przykładu, wykazując się poświęceniem i konsekwentną uczciwością oraz odrzucając lenistwo i oszustwa, zwłaszcza w pracy. Jeśli ktoś sądzi, że ciężka, żmudna praca do znakomity sposób na kształtowanie charakteru, to właśnie Wykonawca.

Albo bogini mądrości.

Wykonawcy są świadomi swojego otoczenia i żyją w świecie jasnych, sprawdzalnych faktów – ta pewność własnej wiedzy oznacza, że nawet w obliczu silnych przeciwności trzymają się swoich zasad i niczym niezmąconej wizji tego, co jest, a co nie jest dopuszczalne. Ich opinie nie są też pustymi słowami, gdyż ludzie o osobowości Wykonawcy niezwykle chętnie angażują się w najbardziej skomplikowane projekty, stale udoskonalając plany działania i dopracowując szczegóły, przez co nawet najbardziej skomplikowane zadania zaczynają się wydawać się proste i przystępne.

Trudno nie uznać dziesięcioletniej wojny za skomplikowany projekt.

Wykonawcy nie działają jednak w pojedynkę i oczekują, że ich rzetelność i etyka pracy zostaną odwzajemnione – ludzie o tym typie osobowości spełniają swoje obietnice, a jeśli partnerzy lub podwładni ich zawiodą przez niekompetencję lub lenistwo, bądź – co gorsza – nieuczciwość, nie wahają się wybuchnąć gniewem.

I to wielkim.

Wykonawca to klasyczny przykład modelowego obywatela: pomaga sąsiadom, przestrzega prawa i czyni wszystko, aby wszyscy uczestniczyli w życiu drogich im społeczności i organizacji.

Agamemnon nie, ale te teksty teoretycznie są do robienia samodzielnie, więc nikt nie opisze psychopaty.

Głównym wyzwaniem dla ludzi o tym typie osobowości jest przyznanie, że nie każdy podąża tą samą ścieżką lub uczestniczy w życiu społecznym w taki sam sposób. Prawdziwy przywódca rozpoznaje mocne strony zarówno poszczególnych jednostek, jak i grupy i pomaga innym, aby ich idee znalazły szerszy oddźwięk. Dzięki temu Wykonawcy rzeczywiście poznają wszystkie fakty i są w stanie zarządzać tak, aby każdy był zadowolony.

Agamemnon zdecydowanie nie rozumie innego trybu życia. Atena myślę, że także nie, skoro hejtuje inne boginie.

Bardziej oryginalną osobowość ma Klitajmestra, bowiem z tej grupy jest jedynym logistykiem (chociaż podobno to najczęstsza osobowość).

Logistyków definiują cechy takie jak uczciwość, praktyczna logika i niestrudzone poświęcenie, co sprawia, że osoby te są prawdziwą ostoją wielu rodzin i organizacji podtrzymujących tradycje, zasady i normy, takich jak kancelarie prawe, organy regulacyjne czy wojsko.

Brzmi jak plan... Może Klitajmestra w dzisiejszych czasach byłaby prokuratorem i wsadzałaby ludzi do więzienia?

Osoby o typie osobowości Logistyka chętnie przejmują odpowiedzialność za swoje działania i są dumne ze swojej pracy – gdy dążą do osiągnięcia wyznaczonego celu, nie szczędzą czasu i energii na wykonanie każdego istotnego zadania dokładnie i cierpliwie.

Myślę, że jak już przeczytacie rozdział, który teraz piszę, zgodzicie się ze mną.

Logistycy nie przyjmują zbyt wielu założeń, wolą za to analizować otoczenie, sprawdzać fakty i przyjmować praktyczny kurs działania. Osoby o typie osobowości Logistyka są konkretne, a gdy podejmą decyzję, polegają na faktach koniecznych do osiągnięcia celu, od innych natomiast oczekują natychmiastowego zrozumienia sytuacji i podjęcia działań. Logistycy nie znoszą niezdecydowania, a jeszcze szybciej tracą cierpliwość, jeśli na przeszkodzie w realizacji ich planu stają niepraktyczne teorie, szczególnie te ignorujące szczegóły o zasadniczym znaczeniu – jeśli przeszkody te przeradzają się w czasochłonne dyskusje, Logistycy mogą zacząć się wyraźnie denerwować w miarę, jak zbliża się termin realizacji.

Biorąc pod uwagę, że mam plany na zachowanie Klitajmestry w kolejnych rozdziałach, nie zgodzę się, ale ustalmy, że ona obecnie jest nieco niezrównoważona psychicznie i nie dowiemy się, jak zachowywałaby się, gdyby żyła w normalnych warunkach.

Umysł Logistyka jest ścisły, opiera się na faktach oraz woli niezależność i samowystarczalność zamiast polegania na kimś lub na czymś. Logistycy często postrzegają zależność od innych jako słabość, a ich poczucie obowiązku, odpowiedzialność i nieskazitelna osobista uczciwość powstrzymują ich przed wpadnięciem w tę pułapkę.

Może to tłumaczy, czemu Klitajmestra jest oschła dla swojej rodziny.

To poczucie osobistej uczciwości to kluczowa cecha Logistyków, która wykracza poza ich własny umysł – ludzie o tym typie osobowości za wszelką cenę przestrzegają przyjętych zasad i norm, zgłaszają własne błędy i mówią prawdę, nawet jeśli może to mieć katastrofalne skutki. Dla Logistyków uczciwość przeważa nad względami emocjonalnymi, ale ich bezceremonialne podejście może robić na innych mylne wrażenie, że są oni zimni, a nawet działają jak robot. Ludzie o osobowości Logistyka mają trudności z wyrażaniem emocji lub uczuć wprost, bolą ich jednak sugestie, jakoby nie mieli uczuć lub, co gorsza, byli pozbawieni empatii.

Myślę, że to do niej idealnie pasuje (teraz wszyscy fani Klitajmestry mogą płakać :()

Poświęcenie Logistyków to wspaniała zaleta, dzięki której mogą dużo osiągnąć, jest to też jednak ich zasadnicza słabość, którą mniej skrupulatne osoby wykorzystują. Logistycy poszukują stabilności i bezpieczeństwa, za swój obowiązek uważają zapewnienie płynnej pracy i mogą uznać, że współpracownicy lub partnerzy życiowi przerzucają na nich swoje obowiązki, wiedząc, że Logistyk zawsze przejmie ich zadania.

Pewnie Klitajmestra myśli tak o swoim rodzeństwie.

Muszą pamiętać, żeby dbać o siebie – ich uparte dążenie do stabilności i niezawodności może na dłuższą metę stanowić zagrożenie dla realizacji celów w miarę, jak inni coraz bardziej szukają w nich oparcia, co prowadzi do napięć emocjonalnych, które latami mogą pozostać niewypowiedziane i ujawnić się dopiero, gdy będzie już za późno.

Zobaczycie w kolejnym rozdziale, jak bardzo się to zgadza.

Następną osobowością jest Bryzeida, która reprezentuje typ obrońcy.

Obrońca to dość wyjątkowa osobowość, gdyż obdarzeni nią ludzie mają wiele cech indywidualnych wymykających się jej charakterystyce. Choć pełni empatii, Obrońcy mogą być zaciekli, gdy bronią rodziny lub przyjaciół; choć są cisi i zdystansowani, zwykle mają też wysoce rozwinięte umiejętności towarzyskie i solidne więzi społeczne; choć poszukują bezpieczeństwa i stabilności, mogą być niezwykle otwarci na zmiany, o ile tylko czują się zrozumiani i szanowani. Jak to często bywa, ludzie o typie osobowości Obrońcy nie są tylko prostą sumą swoich części, a ich tożsamość definiuje sposób, w jaki wykorzystują swoje mocne strony.

Wiem, że Bryzeida aktualnie nie wydają się zbyt silna czy towarzyska, ale myślę, że w drugim tomie się to zmieni, bo tak, w drugim tomie też będzie Bryzeida. Ogólnie w mitologii nie ma za bardzo wyjaśnione, co się działo z Bryzeidą po śmierci Achillesa, więc sama to wymyśliłam i mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Ten typ osobowości stanowi dużą część populacji, co jest bardzo korzystne – odsetek Obrońców wynosi aż 13%. Łącząc najlepsze tradycje z pragnieniem czynienia dobra, Obrońcy często wybierają branże silnie ugruntowane historycznie, takie jak medycyna, praca naukowa, charytatywna czy społeczna.

Ale nie w opowiadaniu. Można gdybać, kim byłaby Bryzeida w modern AU.

Obrońcy traktują swoje obowiązki osobiście, stale podwyższają poprzeczkę i robią wszystko, co w ich mocy, aby przekroczyć oczekiwania i zadowolić innych, zarówno w pracy, jak i w domu.

Na pewno Bryzeida stara się zadowolić Achillesa, nawet jeśli dlatego, że się go boi.

Wyzwaniem dla osób o osobowości Obrońcy jest zapewnienie, aby ich wysiłki zostały zauważone. Obrońcy mają tendencję do umniejszania swoich osiągnięć, a choć dzięki swojej życzliwości często zdobywają sobie szacunek, bardziej cyniczne i samolubne osoby nieraz wykorzystują ich poświęcenie i pokorę przez nadmierne obciążanie ich pracą i przypisywanie sobie ich osiągnięć. Obrońcy muszą wiedzieć, kiedy powiedzieć „nie" i stanąć we własnej obronie, aby zachować pewność siebie i entuzjazm.

Biorąc pod uwagę historię Bryzeidy u mnie, myślę, że jej poświęcenie było mocno wykorzystywane.

Obrońcy to wspaniali ludzie, którzy rzadko pozostają bezczynni, jeśli jakaś ważna sprawa czeka na rozwiązanie. Ich zdolność do nawiązywania osobistych kontaktów z innymi nie ma sobie równych wśród introwertyków, a radość, jaką sprawia im podtrzymywanie więzi, aby cieszyć się wspierającą i szczęśliwą rodziną, to prezent dla wszystkich. Nigdy nie lubią być w centrum uwagi, mogą mieć poczucie winy, jeśli są zasłużenie nagradzani za pracę całego zespołu, gdy jednak zapewnią, by doceniono ich wysiłki, Obrońcy mogą też odczuwać satysfakcję, o jakiej ludziom o innych typach osobowości nawet się nie śniło.

Myślę, że większość się zgadza, a jeśli nie jesteście tego pewni, to zobaczycie w dalszych rozdziałach lub w drugim tomie, więc stay tuned.

Ostatnią postacią, którą prezentuję, jest Hermiona i wiem, że aktualnie nie mogła za bardzo pokazać swojej osobowości, więc możecie posiłkować się własną wiedzą mitologiczną lub Q&A z ,,Greków", gdzie tłumaczyłam, dlaczego Hermiona to moja ulubiona postać z opowiadania. Postaram się też nie spoilerować.

I chyba trochę odetchnęłam z ulgą, że Hermiona ma inną osobowość niż Helena, bo ktoś mi kiedyś napisał, że to jej kopia. W każdym razie Hermiona jest protagonistą.

Protagoniści to naturalni liderzy, pełni pasji i charyzmy. Stanowią około dwa procent społeczeństwa i często zostają politykami, trenerami lub nauczycielami, docierając do innych i inspirując ich do osiągania celów i czynienia dobra w świecie.

Biorąc pod uwagę, że Hermiona w mitologii ostatecznie została królową Sparty, to

Dzięki swojej naturalnej pewności siebie, która rodzi wpływowość, Protagoniści czerpią dumę i radość z prowadzenia innych ku wspólnej pracy na rzecz doskonalenia samych siebie i społeczności.

Vide: Hermiona prowadząca kuzynkę?

Silne osobowości przyciągają, a Protagoniści promienieją autentycznością, troską i altruizmem, nie boją się wstać i przemówić, gdy czują, że należy zareagować. Łatwo i naturalnie przychodzi im komunikacja z innymi, zwłaszcza osobista, a ich przenikliwa natura pomaga im dotrzeć do każdego, czy to za pomocą faktów i logiki, czy też czystych emocji.

Jak u góry.

Protagoniści są też podatni na inną pułapkę: mają ogromne zdolności do refleksji i analizy własnych uczuć, jeśli jednak zbytnio zaangażują się w problemy kogoś innego, mogą zapaść na swoistą emocjonalną hipochondrię, zacząć dostrzegać u siebie problemy innych ludzi i starać się naprawić w sobie coś, co wcale nie szwankuje. Jeśli wpadną w sidła czyichś problemów, nieraz ogranicza to ich zdolność do spojrzenia na daną sprawę z szerszej perspektywy, a przez to do udzielenia pomocy.

Przypominam, że Hermiona widząc zachowanie ciotki wobec kuzynów, zaczęła się zastanawiać, czy jej własna matka tak o niej myśli, więc chyba do tego doszło.

Ludzie o typie osobowości Protagonisty są pełnymi pasji altruistami, czasami wręcz przesadnie, nie boją się też przyjmować na siebie ciosów, gdy bronią ludzi i idei, w które wierzą.

Jak wspominałam, w mitologii Hermiona była przedstawiona trochę jako taka prekursorka feminizmu, która została sprowadzona do roli czarnego charakteru, bo chciała być równa mężczyznom, więc moim zdaniem jest to dobry opis.

Nic więc dziwnego, że wielu słynnych Protagonistów to wpływowi liderzy polityczni i kulturalni – ten typ osobowości pragnie prowadzić wszystkich ku lepszej przyszłości, czy to przewodząc narodowi w dążeniu do dobrobytu, czy skromnej drużynie softballowej w zdobyciu zasłużonego zwycięstwa.

Widzę Hermionę w dzisiejszych czasach jako drugą prezydentkę w historii Grecji albo wcielenie Ekaterini Sakieraopulu (pani prezydent Grecji jeśli kogoś to ciekawi XD)

Cóż mogę powiedzieć? Myślę, że wyszło całkiem ciekawie, typy osobowości co prawda się powtarzały, ale jak na tyle postaci, nie jest tak tragicznie. Żadna postać nie ma mojego typu osobowości, więc chyba nie są marysójkami ;)

Mam nadzieję, że się Wam podobało. Pozdrawiam i postaram się w sobotę wstawić nowy rozdział, planuję aby był nieco krótszy, bo wiem, że w świątecznym wirze nie każdy ma czas na czytanie.