Pembrokeshire, 1811

Gdy zbliżał się wieczór, Eleonora przebrała się w swoją nocną koszulę. Wsmarowała perfumy w okolicach szyi i dekoltu, a następnie rozpuściła swoje włosy. Były delikatnie zakręcone, chwilami wydawało się, że miały czarny kolor, jednak w rzeczywistości były bardziej brązowe.

Hrabina nie mogła długo znaleźć sobie miejsca w sypialni. Nerwowo przechodziła z jednej części pokoju w drugą, próbując stłumić skurcze żołądka. Gdyby teraz siebie widziała, z pewnością zaśmiałaby się. Takie zachowanie nie było typowe dla kobiety, która uwiodła już wielu mężczyzn, a dla debiutantki przed pierwszym poważnym balem.

Nagle drzwi otworzyły się i do sypialni wkroczyła służąca. Mary była kobietą w średnim wieku, o bardzo drobnej budowie. Jej płowe włosy zwykle były upięte w ciasny kok. Gdyby nie kilka zmarszczek na twarzy, można by było stwierdzić, że jest rówieśniczką Georgiany. Eleonora bardzo lubiła sympatyczną kobietę i była do niej szczerze przywiązana, mimo że rezydowała w Pembrokeshire dopiero niecałe dwa lata.

‒ Pan Beamount przyszedł ‒ oznajmiła.

Hrabina nerwowo podbiegła do fotela obitego jasnoróżowym materiałem, przy którym stała niewielka sofa w takim samym stylu. Oba meble zwrócone były w stronę zabytkowego kominka. Eleonora usadowiła się na fotelu i wyprostowała, aby jej piersi sprawiały wrażenie jeszcze większych. Założyła nogę na nogę i podniosła brzeg koszuli, tak by odsłaniała jej udo. Dopiero wtedy była gotowa przyjąć gościa.

‒ Poproś go.

Albert rozejrzał się i bez słowa zajął miejsce na sofie. Wpatrywał się w swoje dłonie z taką uwagą, jakby były dziełem sztuki. Eleonora szybko zrozumiała, że i tej nocy do niczego nie dojdzie. Z tego powodu zrezygnowała z ponętnej pozy na rzecz bardziej wygodnej. Podciągnęła kolana pod brodę, a dłonie oplotła wokół łydek, gładząc jednocześnie materiał koszuli nocnej.

‒ Dlaczego nie masz na sobie munduru? ‒ Dopiero teraz spostrzegła zmianę w wyglądzie mężczyzny.

‒ Uznałem, że to nieodpowiednie odwiedzać damy wieczorem w mundurze.

‒ Uważasz odwiedzanie mnie za hańbę dla twojej profesji? ‒ zapytała zaczepnie hrabina.

‒ Nie, skądże. ‒ Albert uśmiechnął się i przelotnie spojrzał na Eleonorę. Po chwili ponownie przeniósł wzrok na iskierki ognia, które wesoło tańczyły w kominku.

Hrabina schowała niesforny kosmyk za ucho, jednocześnie lustrując Beamounta. Pragnęła zrozumieć tego młodego człowieka i pojąć powody, które zmusiły go, żeby tak się ubrać. Żaden szanowany mężczyzna nie wychodził z domu bez kamizelki. Tymczasem Albert ubrany był jedynie w białą koszulę, na którą zarzucił granatowy płaszcz, ciemne spodnie i wysokie wojskowe buty.

‒ Jesteś świadoma tego, że twój strój niewiele zasłania? 

Eleonora roześmiała się, słysząc pytanie oficera. Widziała twarz Beamounta jedynie z profilu, ale czuła, że on też jest rozbawiony.

‒ Naturalnie. To zamierzony efekt ‒ odparła nonszalancko. Znowu zapanowała cisza. Hrabina, próbując ożywić rozmowę, podjęła kolejny temat. ‒ Czemu zdecydowałeś się wstąpić do wojska?

‒ Z moimi koneksjami nie miałem dużego wyboru. ‒ Albert nareszcie przeniósł wzrok na Eleonorę.

‒ Mogłeś zostać pastorem ‒ zażartowała. ‒ Z pewnością byłoby to spokojniejsze zajęcie.

‒ Masz rację. Właściwie to oczekuję tylko, jak zostanę wysłany na front. Wielka Brytania nieustannie o coś walczy. ‒ Albert posmutniał.

‒ Proszę się nie frasować! Wojny przecież nie są takie straszne. Wielu z nich wraca i wiedzie normalne życie.

,,Tylko co to za życie?" ‒ pomyślał Beamount. Co prawda, sam jeszcze nie był na froncie, ale wielu z jego kompanów ma już ten koszmar za sobą. Ci, którzy przeżyli, zdają się wrakami. Gdy wracają, rozwodzą się z żonami, ponieważ te uparcie twierdzą, że wyszły za innych ludzi. Panny, których imię mieli na ustach podczas bitew, wychodzą za innych mężczyzn, bo nie chcą żyć z kalekami. Żołnierze bez rodziny wracają do armii i piją. Piją i to na umór. Tylko garstka potrafiła wrócić do codzienności mimo złamanego życiorysu.

‒ Och, Eleonoro! Jak ty mało wiesz o wojnie... ‒ westchnął.

‒ Przecież George walczył w bitwie pod Maidą w tysiąc osiemset szóstym i zobacz, jakim pogodnym jest człowiekiem. Kiedy poznaliśmy się w Londynie, nigdy bym nie przypuszczała, że jest żołnierzem.

Oczywiście, Eleonora nie mogła wiedzieć o nocach, kiedy Spencer budził się, krzycząc imiona zmarłych kompanów. Ten hedonizm, który go opanował, miał być ucieczką od tragicznych wydarzeń. Bale, kobiety, hazard... to wszystko miało jedynie odciągnąć jego uwagę, a tylko ciągnęło go w dół. Albert podejrzewał, że większość sporej sumki, którą co miesiąc posyłał mu ojciec, przeznaczał na spłatę długów. Dobrze, że pochodził z zamożnej rodziny, bo inaczej wylądowałby na ulicy.

Przed wyjazdem na front był chłopcem o wzniosłych ideałach, brzydzącym się nałogami. Wszyscy uważali go za nieśmiałego! Wojna i jego zmieniła, ale dla hrabiny był „pogodny". Nigdy nie opowiadał jej, co przeszedł i jak bardzo boi się powrotu na front. Ojciec zmuszał go do pozostania w armii. W przeciwnym razie zostałby odcięty od jego funduszy i nie miałby za co prowadzić wystawnego życia. Szkoda, że nie zapewniało mu ono permanentnego spokoju, a wspomnienia z frontu co jakiś czas powracają. Każdy z wojny przywoził traumę, tylko jedni radzili sobie z nią lepiej, a inni gorzej. Albert czuł, że i na niego przyjdzie niedługo pora. Miał nadzieję, że zniesie to piekło lepiej niż George. Nie zdołał powiedzieć nic ze swoich przemyśleń na głos. Hrabina i tak by mu nie uwierzyła, więc wolał jej nie denerwować.

‒ Gdybym miał wybór, zostałbym architektem... ‒ rozmarzył się. ‒ Eleonoro, a co z tobą? Jaka jest twoja historia? ‒ Albert zdał sobie sprawę, że niewiele wie o jej przeszłości, poza zasłyszanymi informacjami.

‒ O pierwszych osiemnastu latach mojego życia nie ma co opowiadać. Uczyłam się, buntowałam przeciwko Coswayowi, aż wydał mnie za mąż ‒ powiedziała gorzko.

‒ Coswayowi?

‒ Mój ojciec ‒ wyjaśniła. ‒ Nie darzyliśmy się sympatią. Tak zawiódł się brakiem męskiego potomka, że nie był w stanie mnie pokochać, a matkę znienawidził.

‒ Rozumiem, więc nie masz rodzeństwa? ‒ dopytywał. Chciał wiedzieć jak najwięcej. Może wtedy udałoby mu się odgadnąć, czemu Eleonorze tak zależy na wspinaniu się po drabinie społecznej.

‒ Nie, jestem jedynym dzieckiem moich rodziców.

Albert popatrzył na hrabinę ze współczuciem, a ta uśmiechnęła się blado. Wzruszyła ramionami jakby to, co przed chwilą powiedziała, nie miało dla niej znaczenia. Beamount jednak czuł, że wspomnienia przeszłości bardzo ją bolały. Chwycił za karafkę z winem, która stała na szklanym stoliku obok sofy i rozlał napój do ozdobnych kielichów. Jeden z nich podał Eleonorze, a sam z drugiego pociągnął łyk.

‒ Chcesz mnie upić! ‒ Eleonora udawała oburzoną, co Albert rozgryzł bez problemu.

‒ Przypuszczam, że w takim celu kazałaś przynieść wino do sypialni ‒ odpowiedział z nutką rozbawienia w głosie.

‒ Zawsze tu stoi ‒ protestowała hrabina, próbując zachować powagę.

‒ Ach, tak... W takim razie masz poważny problem z alkoholem. 

‒ Ale ja nie jestem w wojsku! ‒ odgryzła się. 

Albert nie wytrzymał i roześmiał się, a po chwili dołączyła do niego hrabina. Gdy oboje się opanowali, Eleonora postanowiła przesiąść się na sofę. Odstawiła swój kielich i wtuliła się w Beamounta. Poczuła, jak jego mięśnie pod koszulą się naprężają. Musiał poczuć się niekomfortowo.

‒ Proszę się nie bać i mnie objąć. 

Albert nie odpowiadając, położył rękę na jej talii. Eleonora zadarła głowę, by spojrzeć na twarz mężczyzny. Obdarzyła go najsłodszym uśmiechem, jaki potrafiła się zdobyć.

‒ Wyglądasz jeszcze piękniej, kiedy nie jesteś taka zmanierowana ‒ powiedział, po czym pocałował arystokratkę w czoło.

‒ Naprawdę uważa pan, że jestem zmanierowana? ‒ Głos Eleonory wcale nie był zdenerwowany, a można było w nim wyczuć nutkę rozbawienia. Albert w odpowiedzi jedynie wzruszył ramionami. ‒ Zawsze ceniłam sobie pańską szczerość. ‒ Hrabina roześmiała się.

Resztę nocy spędzili na żywej dyskusji, przerywanej śmiechem raz jednego, raz drugiego. Niewątpliwie do utrzymania ich dobrego humoru przyczynił się alkohol, którego opróżnili zatrważającą ilość.