GUILLAUME EN EILA de Villiers verlieten Saint-Charnoît exact drie dagen nadat hun dochter op de brandstapel stierf.

Florie volgde vier dagen later, door haar moeder op een schip naar Schotland gezet, om vroegtijdig bij de Rousseaus te verblijven. Ze had nog niet gebloed en werd door Victor Rousseau niet verwacht, maar Elisabeth had, in tegenstelling tot de rest van het dorp, naar haar dochter geluisterd tijdens Genevièves vervolging, had haar bekentenis gehoord, de details en had daarmee geweten dat ze snel moest handelen om verdere schade te voorkomen.

Terwijl Florie vertrok, strooide Blanche de as van Geneviève uit, vanop de top van het kasteel, met de hertog naast haar, onder een roze hemel bij een ontluikende zon.

Voor even keerde daarna de rust terug in Saint-Charnoît. De inwoners waren tevreden, niet langer bang voor het Kwaad, niet langer geteisterd door de moorden die het dorp zo lang in hun greep hadden weten te houden. De geestelijken verlieten het gezuiverde oord tien dagen na het vonnis en er werden plannen gemaakt om de kathedraal te herbouwen.

Exact veertien dagen nadat Geneviève de Villiers als heks en ketter onterecht verbrand was, werd een zesde meisje dood gevonden in de bossen; eerst haar lichaam, vier uur later haar hoofd. Daarmee was de cirkel rond en begon alles weer opnieuw.

In de week die volgde, vielen er nog twee doden. Het dorp vond hen uitgespreid over het plein, de lichaamsdelen verdeeld over iedere vierkante meter waar de kerk ooit gestaan had.

Het maakte de tongen los in Saint-Charnoît, leidde ertoe dat de meesten inzagen dat het Kwaad niet verdreven was – en dat daarmee een onschuldige levend verbrand was.

Het maakte dat pater d'Amboise zijn aanzien verloor en verdreven werd, niet langer welkom in Saint-Charnoît, evenmin bij de hertog. Het maakte dat zijn eens zo geloofwaardige rechtspraak wankelde en viel, dat familie na familie wegtrok uit het dorp, terwijl sporadisch jonge meisjes verdwenen en altijd dood en in stukken gevonden werden.

Saint-Charnoît liep leeg, de kathedraal werd nooit herbouwd en uiteindelijk was het eens zo drukke dorp veranderd in een spookstad. Alleen zij die niet weg konden, om welke reden dan ook, bleven.

En ieder jaar, wanneer de eerste sneeuw viel en de sterfdag van Geneviève de Villiers naderde, verdween er een meisje uit de parochie, om dagen later in stukken teruggevonden te worden.

Totdat er in heel het gebied geen meisje meer gekaapt kon worden.