HET ZWEET GUTSTE van haar gezicht af terwijl ze de deur achter zich sloot en de met stof en vuil bezaaide meubels bekeek. Het was de derde kamer die ochtend die ze deed, en tot nu toe liepen zij en Blanche nog gelijk. Ze had echter geen zin meer en haar kleding en haren plakten vies tegen haar bezwete huid.

Tijdens het schoonmaken van de eerste kamer was ze er al snel achter gekomen dat ze de dikke mantel die ze op het laatste moment nog van haar kamer had meegenomen, niet nodig zou hebben; niets verdreef de winterkou beter dan het boenen en schrobben van ruimtes die in geen jaren meer betreden waren.

Ze sopte de ramen, boende de tafels en stoelen en stofte de kasten af. De tapijten die in de twee kamers hadden gelegen die ze daarvoor gedaan had, hadden zo vol stof gezeten dat ze die buiten op de gang had gelegd en niet eens had gepoogd ze uit te kloppen. Ook de kleding in de kasten was versleten en aangevreten door de motten, maar dat had ze maar gelaten zoals het er lag; wie weet had de hertog een reden om alle vodden te bewaren.

Vol bewondering en een zeker mate van trots had ze uiteindelijk de glimmende tafel en schone, ebbenhouten kast bekeken, haast verrast dat het haar werk was en ze het in zo'n korte tijd schoon had weten te krijgen.

Het liet haar vol ongenoegen aan haar ouders denken – en met hen de rest van dorp – en hun ongefundeerde vooroordelen dat ze voor alles te min was vanwege haar keuzes en de fouten die eruit voortgevloeid waren, zelfs als simpele huishulp. Het zorgde ervoor dat ze werkelijk gedoemd was te trouwen wanneer ze in het dorp zou blijven, aangezien geen enkel persoon in Saint-Charnoît het in zijn hoofd haalde haar als hulp aan te nemen, waardoor ze zelfvoorzienend zou kunnen zijn. Ze had het altijd oneerlijk gevonden, maar had zich er lang niet meer over opgewonden, wetende dat het haar enkel energie kostte en ze er niets mee gedaan kreeg. Veel meer dan het strikt noodzakelijke had ze vanaf dat moment niet meer gedaan in Saint-Charnoît en de jaren waren voorbijgegaan, gevuld met dagen waarin ze vooral door de bossen struinde en zo nu en dan haar moeder hielp. Toch gaf het haar enorm veel voldoening dat ze tenminste aan zichzelf kon bewijzen dat ze het wel degelijk kon, ook al zou het de meningen van zovelen niet veranderen.

Ze liet zich voor een moment op de brede, rieten schommelstoel neerzakken en veegde met haar vrije hand de zweetparels van haar voorhoofd. Ze had eigenlijk geen tijd om stil te zitten, want ze moest nog twee kamers van top tot teen poetsen en dan op tijd aan de vijfde beginnen om sneller te zijn dan Blanche, maar ze was de hele ochtend al bezig geweest en had nog geen moment rust genomen. Aan haar bonkende voeten voelde ze dat ze het nodig had.

Gelijk toen ze aan de eerste kamer begonnen was, had ze er spijt van gehad dat ze haar ontbijt zo achteloos over had geslagen. Haar maag rommelde, en hoe langer ze bezig was, hoe erger het werd. Ze wist ook haast zeker dat iemand anders de pap, tegen de tijd dat ze terug zou komen, al mee zou hebben genomen – en dat deze hoe dan ook niet langer eetbaar zou zijn, mocht iemand de kom hebben laten staan. Het nare gevoel in haar lege maag werd echter met de seconde erger en hoe meer ze erover nadacht, hoe harder en vaker haar maag leek te knorren.

Toen ze eenmaal ver klaar was met de tweede kamer was het alles waar ze aan kon denken en was het constante gerommel van haar maag het enige geluid dat haar oren nog vulde. Wanneer ze zich op het werk stortte, kon ze haar gedachten even verzetten, maar desalniettemin bleef ze hongerig en het vooruitzicht dat ze zeker nog een paar uur bezig zou zijn, stemde haar allerminst.

Ze zuchtte en wreef de zwarte resten van haar vieze vingertoppen. Haar voeten deden zeer, haar maag was akelig leeg en haar hoofd bonkte, maar ergens was de situatie bevredigend. Voor het eerst in tijden had ze het gevoel een zinnige bijdrage te leveren en van enig nut te zijn. Ze had zich altijd voorgehouden dat ze dat in het dorp net zo goed deed, maar deze ochtend liet haar inzien dat ze in al die tijd nooit zo hard gewerkt had als nu. Ze had vooral veel door de bossen gewandeld.

Het werk was vermoeiend, maar ze kon het zichzelf zien doen – in een verre toekomst die ooit wellicht de hare kon zijn. Een toekomst die niet weggelegd was in Saint-Charnoît, die niet langer verbonden was aan het dorp en haar inwoners, aan de heksenjachten en stereotypie. Niet langer aan Florence.

Dat was haast het enige dat werkelijk pijn deed, totdat ze zich koppig bedacht dat ze nooit een toekomst hadden gehad en ze zich aan niets anders dan een vervliegende illusie vastklampte.

Afstand, dat was wat ze wellicht nodig had. Een scherpe, nette breuk van haar oude leven. Enkel voor het proces zou ze terugkeren naar huis, maar zo snel als ze dan gekomen was, zou ze ook weer verdwijnen, hoeveel moeite het haar ook zou kosten afstand te nemen van alles wat hoe dan ook haar thuis was – ondanks alle lelijke blikken, de vooroordelen, het ingekluisterde bestaan, vastgeroest tussen haar ouders aan de ene kant en de kerk aan de andere zijde.

Ze zou terugkeren naar het kasteel, als de hertog haar een kans wilde geven. Naar Blanche, met wie ze op lome ochtenden pap en slappe thee zou kunnen delen om vervolgens een vleugel schoon te maken en het eten te bereiden.

Wie weet zou ze Florie op een dag kunnen vergeten.

Een grijns speelde om haar lippen bij de gedachte aan het suffe leven waarin Blanche, brutaal dat ze was, een interessante rol in zou kunnen spelen. Geneviève wist haast zeker dat ze er nu alles aan het doen was om zo snel mogelijk alles brandschoon te boenen – om maar als eerste bij de vijfde deur te zijn en de weddenschap te winnen.

Ze had geen idee hoe het kwam, maar ze was radeloos gefascineerd geraakt door het meisje

Grinnikend stond ze op, de doek die ze naast zich had neergelegd opnieuw vastgrijpend, waarna ze zich op de met stof bedekte kast stortte.

Haar oude leven leek ze langzaam af te schrijven; het leek te verkruimelen tussen haar vingers, glipte weg als water, zo snel dat ze het niet bij kon houden – en het misschien ook niet wilde.

Ze had zich lang vastgeklampt aan een alternatieve realiteit, aan eerlijkheid en liefde en een brandend verlangen naar beiden – aan het naïeve idee dat het goed zou komen, zolang ze het maar niet op zou geven. Zolang ze maar niet te veel aan de waarheid zou denken en met Florie samen in die heerlijke bubbel van een imaginaire toekomst zou leven. Te lang was ze ervan uit gegaan dat de zekerheid die ze hoopte te krijgen met Florie, met de tijd wel zou komen. Te lang had ze andere mogelijkheden, andere toekomstbeelden, en daarmee zichzelf, uit het oog verloren.

Die mogelijkheden voor een nieuw leven – háár leven – lagen recht voor haar neus open, zouden deze ochtend bepaald kunnen worden.

Zo gemakkelijk zou ze Blanche niet laten winnen.

✞

Op een tempo waarvan ze zelf niet eens wist dat ze het aan kon houden, boende ze de rest van de kamer totdat het vertrek tot in alle hoekjes en gaatjes glansde alsof het nieuw was. Haar jurk plakte tegen haar rug en haar ogen prikten van de zilte straaltjes zweet die er onverhoopt in terecht gekomen waren. Het deed zeer en haar rug protesteerde bij iedere beweging, maar ze voelde zich niet ellendig – integendeel, zelfs. Met een voldane glimlach keek ze de ruimte rond, voor het idee de deurknop van de kast nog oppoetsend om ook deze te laten glimmen als een spiegel.

Het was wonderlijk, maar het was haar gelukt om haar werk te volbrengen op een wijze die ze zelf niet voor mogelijk had gehouden.

Ze had om een onverklaarbare reden plots zin om te dansen en te springen als een kleuter, hoewel haar voeten brandden en een deel van haar gedachten smeekten om een goede maaltijd en een warm bed. Op de een of andere manier liet haar werk haar voelen alsof ze de hele wereld aan zou kunnen – inclusief de geestelijken in Saint-Charnoît, inclusief de veroordelende bewoners. Ze had geen idee waar de plotse uitbarsting van intens geluk vandaan kwam, maar ze was er blij mee. Ze voelde zich moe, maar levendiger dan ooit.

Op dat moment hoorde ze in de stille gang naast zich een deur open gaan, gevolgd door gehaaste, snelle voetstappen en het klikken van het slot dat opnieuw dichtviel.

Ze vloekte binnensmonds, wist wat het betekende en trok met een flinke zwaai de deur van haar vertrek open, stormde naar buiten en vond zich twee seconden later oog in oog met Blanche, die hijgend met haar hand over de deurknop van de vijfde kamer stond, met Genevièves hand over de hare gevouwen.

Blanche probeerde de deur open te krijgen, Geneviève poogde haar tegen te houden, en voor een moment stonden ze verwikkeld in een stille strijd die moest bepalen wie van hen het sterkst was. Blanche probeerde de knop verder te duwen, maar Geneviève gaf geen millimeter toe.

'Het staat gelijk,' pufte ze uiteindelijk, terwijl ze met twee handen probeerde de deur dicht te houden om te voorkomen dat Blanche de kamer in zou glippen en haar overwinning op zou eisen. 'We staan heel netjes, exact gelijk.'

'Totdat ik deze deur open krijg en gewonnen heb,' antwoordde Blanche grijnzend, maar haar wangen waren rood en onder haar vingers voelde Geneviève haar greep langzaam verslappen. Ze waren allebei moe en het was maar zeer de vraag wie van hen het eerste op zou geven.

Genevièves zwarte vingertoppen lagen om die van Blanche en plots besefte ze zich hoe dicht ze op elkaar stonden – ze kon de donkergrijze kringen in Blanches helderblauwe irissen tellen en zag iedere minuscule onzuiverheid op haar bleke huid, naast de talloze sproetjes die haar in de keuken de dag daarvoor al waren opgevallen.

In plaats van naar achteren te stappen en haar afstand te nemen, besloot ze er echter gebruik van te maken.

'Ik snap wel dat je wilt winnen,' begon ze fluisterend, in een poging zwoel te klinken, ook al deed het geluid ervan haar hart ineen krimpen van schaamte. Ze drukte zich wat dichter tegen het meisje aan, totdat ze haar lichaamswarmte door de stof van haar jurk kon voelen en een zichtbare blos op Blanches wangen waarnam. Ze schaamde zich kapot, maar het werkte. 'Ik bedoel, de prijs is natuurlijk... sensueel fantastisch.'

Ze trok één wenkbrauw lichtjes op en hield haar hoofd een beetje schuin. Toen ze haar warme adem uitblies, zuchtte ze net hard genoeg om ervoor te zorgen dat de lucht langs de wang van het meisje zou strijken.

'Ik heb dan ook een hemels bed,' vervolgde ze, een van haar handen verplaatsend naar Blanches schouder, waarna ze haar wijsvinger tergend langzaam over de blote huid van haar arm naar haar hand liet glijden. 'En een aantal duivelse gewoontes.'

Het moment dat ze die woorden fluisterend uitsprak en lichtjes naar voren boog, was het moment dat Blanche haar concentratie volledig verloor. Geneviève zag hoe haar blik verplaatste naar haar plagende vingers op haar warme huid en voelde haar hand verder verslappen.

Ze grijnsde, trok haar arm terug en wurmde zich hardhandig tussen Blanche en de deur, en gaf het meisje daarbij een harde zet naar achteren.

'Verlies je concentratie, en je verliest de weddenschap,' gierde ze schaterlachend, de beduusde en enigszins verontwaardigde frons op Blanches gezicht in zich opnemend. Ze keek kort van haar lege handen naar de deur waar Geneviève nu voor stond, leek het voor een moment niet te begrijpen, maar grimaste daarna en sloeg haar armen gefrustreerd over elkaar.

'Dat was niet eerlijk,' antwoordde ze mokkend, terwijl haar wangen enkel roder werden en ze nog een vruchteloze poging deed om bij de deur te geraken.

Geneviève trok haar wenkbrauwen op, grinnikte daarna, veel te tevreden met haar overwinning. 'Wie heeft iets over eerlijk gezegd?' grijnsde ze triomfantelijk, zo ingetogen met zichzelf dat ze heen en weer hupte, van de ene voet naar de andere, ervoor zorgend dat ze wel voor de deur bleef staan. Ze kon niets anders doen dan grijnzen bij het zien van Blanches gezicht en barstte nog eens in een schaterlach uit. De hele ochtend had haar blijer doen voelen dan ze in tijden ervaren had.

Daardoor zag ze niet dat de beteuterde grimas van het meisje stilaan veranderde in een sluwe grijns.

'Dus je wilt het niet eerlijk spelen?' vroeg ze onschuldig, een stap dichterbij zettend, 'je vindt het goed zoals het nu gaat?'

Geneviève knikte achteloos, was te blij met zichzelf om na te denken over haar woorden en draaide in plaats daarvan opgetogen een rondje om haar as. 'Natúúrlijk! Dit is te leuk!'

'Als ik het goed begrijp,' antwoordde Blanche, de glimlach op haar gezicht breder wordend met ieder woord dat ze sprak, 'betekent dat geen week vakantie voor jou. En wat betreft de tweede helft van onze afspraak...'

Haar woorden stierven weg terwijl ze de laatste meter tussen hen in overbrugde en zonder aarzeling haar lippen zacht op die van Geneviève drukt.

Voor een halve seconde trok die zich terug, te verrast door Blanches plotse beweging, maar niet snel daarna kuste ze haar terug, terwijl haar handen in haar haren verdwenen.

Genevieves hart klopte hard en hoorbaar in haar borstkas en ze wist niet precies wat ze aan het doen was, maar ze voelde zich energiek en levendig en Blanches lippen waren zacht en zoet, zo zoet als de honing in de pap die ze de vorige dag gegeten had. Het was alsof ze de zomer kuste.

Met haar vrije hand maakte Blanche de deur open. Geneviève glimlachte tegen haar lippen aan, grinnikte kort, maar accepteerde dat het haar vooralsnog gelukt was de deur te openen en liet zich naar binnen duwen.

Ze vond het niet erg om deze weddenschap alsnog te verliezen.

Ze stapte mee naar achter op ieder moment dat Blanche naar voren stapte, hun lippen nog altijd op elkaar, terwijl Genevieves handen over Blanches rug dwaalden en die van Blanche in haar krullende haren verdwenen.

Met een harde klap viel de deur achter hen dicht op het moment dat Blanche hun kus kort onderbrak om haar aan te kijken en ondertussen door haar knieën ging om de zoom van haar jurk vast te grijpen en deze in één beweging omhoog te trekken. Het hoopje stof belandde ergens verderop in de hoek, tussen de spinraggen.

De kamer was stoffig en vies, had in geen tijden meer een doekje gezien, maar het was iets wat Geneviève niet opmerkte toen Blanche dichterbij kwam en haar handen om haar nek legde.

Ze was zich ervan bewust dat de weg die ze bewandelden een spiegelgladde was, dat het er enkel voor kon zorgen dat ze zich aan nog iemand zou gaan hechten, om nog iemand zou gaan geven. Ze wist zeker dat ze hun actie de volgende ochtend een verschrikkelijk slecht idee zou vinden, maar ze verbande de protesterende stem in haar hoofd voor eenmaal, negeerde de venijnige woorden, drukte de herinnering aan Florie weg en trok het meisje een tweede keer naar zich toe.

Haar vingers vonden Blanches naakte lichaam voordat ze bij het bed waren.

***

Dit viel te verwachten, nietwaar? Ik ben vreselijk voorspelbaar.

Maar ik vind deze ship veel te leuk, dus ik kon het absoluut niet laten.

Anyway, we zijn halverwege met Mist! Dat vind ik dan weer vrij bizar, om eerlijk te zijn.

Nog 'maar' 15 hoofdstukken te gaan waarin Geneviève een puinhoop maakt van haar leven *juicht*

Fijn weekend! ^^