Sterk als de dood is de liefde,

beklemmend als het dodenrijk de hartstocht.

Zeeën kunnen haar niet doven,

rivieren spoelen haar niet weg.

De liefde is een vlammend vuur, een laaiende vlam.
- Hooglied 8:6

Dit, lieve allemaal, was het einde van Mist.

Door mijn vooropgestelde update-schema min of meer volledig aan te houden, ben ik al trots op mezelf, maar het verhaal helpt daar ook wel aan mee.

Ik vond het leuk. Jullie hopelijk ook, hehe. En dit wilde ik al eerder online zetten, maar alles was druk, druk, druk en stress en aah - klinkt vast bekend.

Laat ik even beginnen met iedereen die dit gelezen heeft te bedanken. Zonder jullie was het verhaal er vooralsnog geweest - haha - maar het zou minder zijn gaan leven in mijn hoofd. Iedere stem of reactie maakte mijn woensdagen en de weekenden net een beetje mooier, en het voelt nu heel apart dat ik ineens niet meer over een update na hoef te denken.

Dus bedankt dat jullie Mist hebben laten leven door het een kans gaven en tot het einde door te lezen. Echt.

Voor iedereen die niet verwacht had dat Florie erachter zat: ik snap dat. Mijn streven - en daarmee, vanuit het verhaal gezien, Genevièves grootste 'flaw' - was dan ook om Florie heel eenzijdig weg te zetten. Viève doet er immers alles aan om haar koste wat kost buiten alles te houden, wat er indirect uiteindelijk toe leidt dat ze zich er op een zeer extreme en onhandige wijze tussen wurmt.

De personages in dit verhaal zijn aan alle kanten lekker imperfect en dat vind ik er persoonlijk nog het leukste aan. Geneviève is er te veel van overtuigd dat het leven haar tegenzit omdat dat nu eenmaal zo is en mist de zelfreflectie om in te zien dat ze er zelf in werkelijkheid enorm aan bijdraagt. Ze schreeuwt dat ze verandering wil, dat ze zo'n hekel heeft aan Saint-Charnoît en dat ze het dorp verlaat wanneer ze de kans krijgt, maar doet als het erop aankomt vervolgens zelf niets in actieve zin om dat te bereiken. Ze had en kreeg tientallen kansen, maar liet zich keer op keer door idiote dingen tegenhouden - en is daarmee zo fantastisch hypocriet dat ik mezelf er heel erg in herken. Ze houdt Florie overal buiten in de hoop haar te beschermen, maar ziet niet in dat ze daarin veel te ver doorslaat. Muren optrekken is niet direct verkeerd, zolang je voldoende uitsparingen tussen de bakstenen hebt waardoorheen je kunt communiceren met de personen aan de andere kant van die muur. Juist in die communicatie gaat het aan alle kanten mis in Mist. Pun intended.

Florie, aan de andere kant, heeft een enorm verstoord geweten en een dramatisch rechtvaardigheidsgevoel, maar is evengoed van mening dat haar omgeving voornamelijk schuld heeft aan alles wat er gebeurt. Daarin komen ze aardig goed overeen, die miepjes.

Om nog terug te komen op die heerlijk dramatische beloftes die ik deed in het voorwoord: Florie is in dit verhaal de in het nauw gedreven kat die gekke sprongen maakt. Hele gekke sprongen, dat wel. De scheidingslijnen tussen hebben en verliezen, tussen houden van en obsessief proberen een onhoudbare situatie aaneen te lijmen, zijn flinterdun en super subjectief. Juist die lijnen en het doorbreken van die scheidingen, leidde tot een heleboel gedane zaken. Voor Florie vervaagden de grenzen op de momenten dat Geneviève uit beeld was, in Vièves geval besloot ze haar fatsoen aan de kant te schuiven met Blanche in de buurt. Daarmee raken ze beiden verloren. En dat is wederom, in mijn ogen, heel menselijk.

Want wij mensen zijn stomme wezens die liever gaan voor kortetermijn geluk dan langetermijn vastigheid. En dat is ongelooflijk idioot, maar wel menselijk.

En daarmee is dit verhaal voor mijn gevoel de menselijkste variant van alles wat ik geschreven heb, met twee antihelden die het geluk aan elkaar verliezen, door beiden te proberen het krampachtig vast te blijven houden. En dat vind ik tof.

Daarnaast heb ik ook de belofte van bloed en melodramatische emoties aardig waargemaakt, denk ik zo.

Ik heb heel lang getwijfeld of ik Mist mee zou laten doen aan de KoboTalentxSweek wedstrijd (als in: sinds december) en ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Ik wil voornamelijk gewoon meedoen om te kijken of ik de shortlist zou kunnen halen. Ik verwacht van niet, maar het lijkt me wel geinig en dan weet ik weer een beetje waar ik sta met schrijven.

Ik zou er normaal gesproken waarschijnlijk niet aan mee hebben gedaan, maar het is nu eenmaal zo dat Mist voor de verandering exact binnen de voorwaarden valt en dat maakt dat ik twijfel, haha. Dus; help. Doen ja of nee?

Met die vraag ga ik Mist op voltooid zetten en accepteren dat dit verhaal klaar is. Ik ben bijna in staat om een vervolg te schrijven (maar waarmee, lol), maar dat vind ik eigenlijk alleen maar een goed teken :) aangezien ik dan zelf dusdanig veel lol in het schrijven heb gehad dat ik verder wil - en dat gebeurt me niet zo vaak.

Wie weet tot in één van mijn volgende verhalen (of in die van jullie! Iemand een aanrader?)

Toedels!