NIET VEEL VERDER heuvelafwaarts, in de schaduwen van de grote kerk die midden op het plein van Saint-Charnoît stond, liepen twee andere gestaltes gebukt door de kleine steegjes, de voorste de achterste achter zich aan trekkend.

'Geneviève,' fluisterde de achterste gefrustreerd, pogend haar hand los te trekken, 'merde, dit is verkeerd!'

'Kom op, Florie,' antwoordde de voorste spottend, zich omdraaiend, haar glanzend bruine ogen daarbij oplichtend in het heldere maanlicht, waarna ze een stap naar de ander toe zette en zachtjes met haar vinger over haar gezicht streek. 'Vertel me niet dat je geen zin hebt, ma chérie. Het is toch al zo lang geleden.'

Ze liet een aantal lichtblonde haren door haar vingers glijden en streek daarna nogmaals over haar wang.

Het blonde meisje rilde, de twijfel zichtbaar op haar gezicht, maar schudde daarna resoluut haar hoofd. 'Niet in het huis van God, jij idioot.'

Daarop haalde Geneviève haar schouders op en grinnikte ingetogen. 'Laat hem maar kijken,' fluisterde ze spottend, 'misschien amuseert hij zich dan eens in dit dorp waar nooit iets gebeurt.'

Daarna legde ze haar vinger zachtjes op Flories lippen, gebaarde dat ze stil moest zijn, en opende met een hels gekraak de houten deur die naar het grote vertrek leidde. De heldere, volle maan vulde de hemel en scheen zachtjes een aantal witte stralen de ruimte in. De donkere, ebbenhouten banken die in lange rijen opgesteld stonden en allemaal naar het grote, marmeren kruis wezen, aan de overzijde van de kerk, hulden de ruimte in een grillige sfeer, en het koude maanlicht dat over het van pijn vertrokken gezicht van de marmeren Jezus scheen, wierp vervormde schaduwen over de achterwand.

'We zouden hier niet moeten zijn,' piepte Florie zachtjes, terwijl Geneviève haar onverstoord achter zich aan de kerk in trok. 'We kunnen dit werkelijk niet doen, dit is godslastering.'

Met rollende ogen draaide Geneviève zich om, waarna ze zachtjes haar handen rond Flories wangen legde en een vederlichte kus op haar lippen drukte. 'Is dit vanavond werkelijk erger dan de afgelopen tijd geweest is, Florence?'

'Dit is het huis van de Almachtige God,' antwoordde Florie sissend, waarna ze omhoogkeek, daarna haar hoofd schudde. Ze keek Geneviève opnieuw aan, perste haar lippen opeen en sloeg kort een kruis. 'Hij zal ons zien, hij zal alles zien en we zullen gestraft worden voor deze zonden op de dag des Oordeels.'

'Gestraft worden we sowieso als je dit alles op die manier bekijkt. En als Hij werkelijk almachtig is, heeft hij ons buiten deze kerk ook al eens gezien, denk je niet? Laat ons toch nog even genieten, ma chérie,' antwoordde Geneviève sussend, terwijl ze het meisje achter het altaar trok en met haar vingers de losse plukken blond haar, die uit haar vlecht waren losgeraakt, wegstreek. 'Als ik pater d'Amboise mag geloven, zijn mijn zonden zo erg dat het een wonder is dat de Heer me tot deze dag gespaard heeft, maar deze avond zal er vast niet voor zorgen dat Hij ineens van gedachten verandert, nietwaar?'

Ze hield haar hoofd een beetje schuin, strekte haar armen uit naar Florie en glimlachte. 'Kom toch even hier, Florence.'

In het witte licht van de maan zag ze de twijfel in de helderblauwe ogen van het meisje, terwijl ze star en aarzelend op haar knieën bleef zitten, de situatie en gevolgen overwegend. Ze fronste haar wenkbrauwen, waardoor de rimpel in haar voorhoofd zich verdiepte, en zei voor een moment niks.

Uiteindelijk beet ze twijfelend op haar lip, zwichtend voor de smekende ogen van Geneviève, die in de hare waren vastgepind, waarna ze een bibberende zucht slaakte en zich voorover boog, haar zachte lippen op die van Geneviève drukkend. Daarop liet ook zij haar ingehouden adem ontsnappen en kuste ze haar terug, terwijl ze haar handen opnieuw naar Florences nek liet dwalen en door haar haren woelde. Ondertussen liet ook Florie haar vingers verder over Genevièves lichaam glijden, naar beneden, langs haar schouders, over haar rug terug naar voren, waar ze twijfelend op haar borst bleven rusten.

Geneviève glimlachte tegen Flories lippen bij de zachte aanraking en trok het meisje nog iets dichter naar zich toe, terwijl ook Florence kracht zette en haar dwong te gaan liggen, achter het donkere altaar, volledig uit het zicht van mogelijk spiedende ogen die hen gevolgd waren.

Geneviève lachte kort. 'Ik zei je toch dat dit een goed idee was,' prevelde ze triomfantelijk, terwijl Florence ongeduldig aan de veters trok, die door het keurslijf van Genevièves jurk verweven waren en het geheel van lagen stof bijeenhielden.

'Dit blijft vreselijke blasfemie,' antwoordde ze knarsetandend, 'dat kunnen we beiden op geen enkele wijze ontkennen. Op een gelijke wijze dat deze jurk eenzelfde, ware vloek is, Viève.' Ze keek haar kort misprijzend aan, waardoor Geneviève kort in de lach schoot, voordat ze een stukje omhoogkwam en Florences handen vastnam.

'We hebben alle tijd,' antwoordde ze grijnzend. Ze kusten nogmaals, lang en rustig deze keer, terwijl Florence ongedurig verder poogde de grijze jurk los te peuteren. 'Alsof iemand in dit verlaten oord op dit onmogelijke tijdstip nog wakker is.'

Florence schokschouderde, had al haar eerdere spanning verloren. 'Over de dorpsbewoners maak ik me momenteel weinig zorgen,' antwoordde ze, 'maar dat neemt niet weg dat ik je op momenten zoals deze liever zonder jurk dan met zie. Dit alles was makkelijker geweest wanneer je die blauwe voor vanavond gekozen had.'

Geneviève lachte hardop en liet zich terugvallen op de vloer. 'Denk je dat God het me ooit zal vergeven wanneer we dit doen in Zijn heilige huis, en ik me daarbij in de kleur van de heilige Maria had gehuld, Florie?' hoonde ze, met een schuine grijns spelend rond haar lippen.

Florence trok haar wenkbrauwen op en grijnsde daarna. 'Is jouw hoop op een vergevingsgezinde God niet altijd het enige argument waarmee je deze momenten poogt te rechtvaardigen, Viève?'

Daarop grijnsde het meisje, waarna ze onhandig haar armen uit de mouwen van haar jurk trok, op het moment dat Florence de veters lostrok en de bovenjurk langzaam los kon maken.

'Iets wat goed voelt, hoeft geen rechtvaardiging te krijgen,' mompelde ze, terwijl ze de jurk naar beneden trok en daarmee haar bovenlijf volledig ontblootte. 'Zelfs niet van een almachtige God.'

Florence grijnsde opnieuw en drukte haar lippen wederom op die van Geneviève; vuriger deze keer, ruwer, terwijl ze met haar vrije hand teder, haast plagend haar borst streelde. Florence stopte de kus, verplaatste haar lippen naar Genevièves nek en plantte daar tergend traag een voor een kusjes, vanaf haar oor langs haar nek naar haar sleutelbeen. Geneviève liet een zucht ontsnappen, voelde hoe er kippenvel op haar huid ontstond op de plekken waar Florie haar aanraakte en hoe de tintelingen zich langzaam over haar hele lijf uit leken te spreiden.

Ze krulde haar vingers om het stekelige tapijt, dat onder hen op de grond lag. De stof was vaal, vies en hard geworden door alle jaren van intensief gebruik door de dagelijkse diensten in het strenggelovige dorp, maar het was een betere ondergrond dan de koude stenen die elders in de kerk lagen. Bovendien was ze gewend aan het prikkende stro en de ingedroogde keutels van de schapenstal die gelegen was in een van de verre weilanden rondom Saint-Charnoît, waarin zij en Florie gedurende warme zomers avond na avond afspraken vanwege de losse planken aan de achterzijde, waarlangs beiden ongezien naar binnen en weer naar buiten konden glippen. De kilte van de nacht kon in het immense kerkgebouw niet zo akelig binnendringen als in de schapenkooi, ook al bezat het vervallen hutje meer charme en sfeer dan de rijkelijk gevulde kathedraal ooit zou kunnen krijgen.

Ze beet op haar lip om een zachte kreun te smoren op het moment dat Florences vrije hand onverwachts tussen haar benen verdween, en legde haar hoofd naar achteren toen de lippen van het meisje vanaf haar sleutelbeen weer terug omhoog naar haar nek gleden.

'Merde, Florie,' hijgde ze zachtjes, terwijl ze haar tenen kromde en op haar onderlip beet.

Daarop grijnsde Florence, terwijl ze vederlicht met haar lippen langs die van Geneviève streek, voordat ze opnieuw verder naar beneden afdaalde.

'Blijf liggen,' fluisterde ze zachtjes tegen Genevièves navel, waarna ze verder naar beneden bewoog en haar hete adem langs de binnenkant van haar dijbeen liet strijken.

Geneviève ademde bibberend uit, voelde een rilling over haar ruggengraat vanaf haar stuitje naar boven lopen, en greep het tapijt strakker vast, van al hun eerdere ontmoetingen wetende wat Florie van plan was.

Er gebeurde enkel niets.

Verdwaasd knipperend kwam ze, steunend op haar ellebogen een stukje overeind, totdat ze een blik kon werpen op Flories bleke gezicht, dat in het kille maanlicht nog witter leek. Het meisje staarde wezenloos naar haar vingers, had geen aandacht voor iets anders dan de slanke topjes van haar handen.

'Florie?' fluisterde Geneviève zacht, ondertussen haar jurk zo goed en zo kwaad over zich heen slaand om haar naakte lichaam te verbergen. Het angstige gezicht van het meisje deed de zinderende spanning in de ruimte omslaan, en hoewel ze zojuist nog had kunnen genieten van Flories vingers op haar blote huid, voelde ze zich nu te zichtbaar, te kwetsbaar. Onzedelijk naakt.

Ze ging onhandig verder overeind zitten, haar wenkbrauwen samengeknepen tot een bezorgde frons, terwijl ze snel wat haren uit Florences gezicht veegde in de hoop haar aandacht te vangen. 'Florence, wat is er, ma chérie?'

Maar ze reageerde niet, keek enkel naar haar vingers, die – nu Geneviève ze bekeek – donker en besmeurd waren. Haar adem stokte, werd daarna oppervlakkig, terwijl ze Flories hand ruw vastgreep. Ze herkende de kleur, de substantie van de vloeistof die aan haar vingers kleefde en hoefde de geur niet te ruiken om het zeker te weten; ze had enkel nooit meer verwacht om het bij zichzelf aan te treffen.

'Je hebt een eerste keer gebloed,' antwoordde Florie wezenloos, op het moment dat Geneviève het zich besefte.

'Je hebt gebloed.'

✞

Oké, mijn oprechte excuses dat ik jullie door deze misère dwing. Intieme scènes schrijven is niet mijn ding, kwam ik al snel achter.

Want god, wat is het dramatisch moeilijk om het niet volledig ongemakkelijk te maken.

Anyway, dit zijn m'n beebs Genevieve & Florie en ik ship ze heel erg <3