Lieve James, 

Ik zou willen dat ik wist waarom je het had gedaan. Ik zou willen dat ik je in elk geval kan begrijpen. Ik weet dat ik een tijdje niet niet heb geschreven. Het spijt me. Ik weet niet meer wat te schrijven.

Ik mis je nog elke dag, maar ik kan het ergens een plekje geven. Ik weet dat je niet meer terugkomt en dat verwacht ik ook niet van je. Je kan het niet. Je hebt je keuze gemaakt en nu kan ik je niet meer terugzien. Ik hoop dat je gelukkig bent, bevrijd van alle zorgen.

Ik ben meer over je te weten te komen. James, kende ik je wel echt? Of kende ik een vrolijkere versie van je, die je elke dag opzette wanneer je wakker werd en pas weer liet zakken wanneer je naar bed ging. 

James, ik snap je. Ik snap waarom je het hebt gedaan. Het verdriet en het gemis is nog steeds even vurig, maar ik snap het. Het ligt niet aan jou. Lieve James, je ligt nu al enkele weken onder de grond, je bent er niet meer. Ik hou van je, lieve James. 

Ik ben je kwijt, maar ik ben er soort ook blij mee. Nee, blij is niet het goede woord. Ik heb er vrede mee. Ik ben je kwijt, maar je bent nu vrij. Ik zou willen dat ik het wist, ik zou willen dat ik je had kunnen tegenhouden. Maar nu is het te laat en moet ik er mee leven.

James, lieverd, schat, het maakt niet uit hoe ik je noem, maar ik ben je kwijt. Je was mijn lief, mijn leven. Het spijt me dat ik er niet voor je was. Het spijt me. Iedereen zegt dat het niet mijn schuld is, dat het niemands schuld is, dat jij hier bewust voor koos.

Ik houd van je. Je hebt deze aarde verlaten. En dit is een bundel brieven aan iemand die de aarde heeft verlaten. James, ik had het moeten zien. Nu is het te laat. 

Ik wilde dat je het niet had gedaan, maar ik heb er vrede mee. Ik accepteer het.
Acceptatie, dat duurde lang. 

Ik houd van je.

Liefs,
Je Eline.