Lieve James,
Ik mis je. Ik kan wel doen of het niet zo is, ik kan het wel ontkennen, maar ik mis je. James, James, lieve James. Ik kan je naam blijven zeggen, maar daarmee haal ik je niet terug.

James, ik mis je. Ik denk dat mijn tranen zijn opgedroogd, zo veel heb ik gehuild, de afgelopen dagen. Genoeg tranen om een stuk of honderd emmers mee te vullen, dat gevoel heb ik. 

James, nu ik hier zit, aan mijn kleine witte bureautje, met een simpele balpen in mijn hand, schrijvend op hagelwit papier, zelfs nu kan ik mijn tranen haast niet tegenhouden. Ik wil niet huilen, want daar breng ik je niet mee terug. Maar ik heb het gevoel alsof ik leeg ben. Ik kan het niet beschrijven. 

Ik ga kapot, ik wordt verteerd door vuur. Het vuur van pijn, verdriet en gemis. Ik mis je. Verdomme, ik mis je zo erg. James? Waar ben je? Waarom ben je weg, waarom, verdomme, waarom? 

James, ik hou van je. Ik weet niet meer wat tegen je te zeggen. 
Wist je nog, onze eerste date?

Het regende en ik droeg een rode jas. Mijn haar zat in een hoge paardenstaart. Je kwam me ophalen, op je motor. Je gaf me een helm, met rode strepen. Ik leunde tegen je rug en geloofde dat dit nooit meer op zal houden. 

Helaas was dat niet zo. Je verliet me. 

Onze eerste kus, het was om negen over elf. Ik zal het nooit vergeten. Het was een magisch moment, een moment van ons samen. Vanaf dat moment was ik niet meer Eline, een vriendin, maar Eline Donders, je vriendin. 

Ik mis je. Ik blijf je missen. Mijn ouders zeggen dat het niet goed is, dat ik blijf hangen in het verdriet. Maar ik wil je niet vergeten en ik ga je niet vergeten, lieve James. 

Mijn brieven worden steeds korter. Ik weet niet meer wat je te schrijven. Maar ik houd van je en mijn brieven geven me het gevoel dat je ergens nog bent. 

Ik verstuur ze niet. Ik zou willen dat ik dat kan. Maar het heeft toch geen zin. Je zult ze nooit ontvangen. Lieve James, ik mis je.

Ik mis je zo verdomd veel. James, ik wil je niet kwijt. Ik wil je niet opnieuw kwijt. Ik weet dat je weg bent, maar ik wil het niet accepteren. James, waar ben je? 

James, ik mis je. Het verdriet is me te veel. James, ik weet niet hoe ik verder moet. Je hebt me gebroken en je kan me niet meer lijmen. James, ik weet het niet meer. Ik wil je niet nadoen, ik wil blijven leven, maar ik mis je. Je zou willen dat ik door ging, alsof ik vrolijk was en het vertrouwen in de wereld niet was verloren.

James, ik weet niet of ik door kan gaan. 

Ik ga mijn best doen. 
James, ik hou van je.

Liefs,
Je Eline