Alex's POV

Δεν έχω μάθει να αφήνω τίποτα πίσω μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα συνήθειο που μου κόστισε πολλά, όμως ξέρω ότι ποτέ δεν μου βγήκε σε κακό. Και ας σήμαινε ότι θυσίασα κάτι στην στιγμή, τα πράγματα πάντα θα έφτιαχναν αργότερα. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν τα δεσμά του παρελθόντος να με τραβάνε πίσω, να με πνίγουν, ακόμη και να με τρελαίνουν. Όμως ένα φως με αγκάλιαζε πάντα μέσα σε εκείνο το σκοτάδι και ήταν ο Lucas, τον μοναδικό που δεν άφησα ποτέ πίσω μου.

Όταν έχασα την Nina, ακόμη και όταν την βρήκα ετοιμοθάνατη στο αυτοκίνητο του, πάλι θεώρησα την ζωή του άξια να την σώσω. Βρήκα τον χρόνο να τον σύρω έξω. Σιγουρεύτηκα ότι αναπνέει αφότου η Nina πέθανε στην αγκαλιά μου. Δεν ήθελα να τους θρηνήσω και τους δυο. Πάντα για μένα η ζωή του είχε σημασία. Ακόμη και που τον σιχάθηκα, ακόμη και που τον μίσησα, δεν ήθελα να τον χάσω. Ήθελα να ξέρω ότι μια μέρα θα τον ξαναδώ. Μέσα μου, αγάπησα τον Lucas πραγματικά, όπως δεν είχα νιώσει για κανέναν άλλο.

Ένας λόγος που ερωτεύτηκα την Angel και δεν άφησα ποτέ αυτό το συναίσθημα να φύγει από μέσα μου, παρόλο που το έκανε η ίδια, ήταν επειδή ακόμη και όταν την τράβηξα μακριά από τον Lucas, εκείνη είδε τον πραγματικό εαυτό του και τον εκτίμησε. Η μοναδική κοπέλα στην ζωή μου που το έκανε αυτό. Άθελα της, το ενδιαφέρον που είχε για τον ίδιο, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ο Lucas παρέμενε για πάντα ο σωτήρας μου, ποτέ ο εχθρός μου. Τον χρειαζόμουν περισσότερο απ' ότι ήθελε να παραδεχτεί ο εγωισμός και η ξεροκεφαλιά μου. Γι' αυτό από την ημέρα που έφυγε η Angel και με παράτησε, τον κράτησα τόσο γερά που τουλάχιστον για ένα χρόνο ακόμη και στην τουαλέτα που πήγαινε, στεκόμουν απ' έξω.

Η Angel, δίχως να το ξέρει, είναι η μοναδική γυναίκα που κράτησα στο πλευρό μου και νοιάστηκε για τον Lucas όσο εγώ. Ακόμη και όταν δεν ήξερε το παρελθόν μας, τον κράτησε κοντά και του χάρισε τόσα χαμόγελα, που αρκούσαν για μένα να ξέρω ότι αυτή είναι η μία και η μοναδική. Πέρα του ότι έδενε μαζί μου πάντα σε όλα με τέλειο τρόπο, εκείνη φέρθηκε στον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο από τον εαυτό μου καλύτερα σε σχέση με όλες τις άλλες γυναίκες. Έτσι κατέληξα να την αγαπάω, να της δοθώ και κυρίως να ξεκινήσω οικογένεια μαζί της. Δεν μετανιώνω ποτέ την υπομονή και τις εμπειρίες που έζησα στο πλευρό της.

Από την ημέρα που ήμουν σίγουρος ότι ο Lucas με άφησε πίσω, έβαλα μια απόσταση από τα πραγματικά μου συναισθήματα και τους ανθρώπους γύρω μου. Το απέραντο μίσος που νιώθω ακόμη για την Loy είναι καταστροφικό. Γεμίζει μέσα μου σαν βαρέλι με τοξικές ουσίες, τις οποίες όποιος αγγίζει, αρρωσταίνει. Δεν ήθελα αυτό για κανέναν από τα άτομα που με είχαν τριγύρω. Εμπιστεύθηκα ότι αν έσβηνα το μυαλό και την καρδιά μου, η Angel θα με καθοδηγούσε σαν σωστός άγγελος μέχρι την ημέρα που θα ήξερα ότι είναι καιρός να δράσω. Δεν με απογοήτευσε ούτε μια μέρα. Τα βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, θα της χάιδευα τα μαλλιά και θα την κράταγα κοντά μου, η ζεστασιά της να με γιάτρευε μέρα παρά μέρα.

Δεν νομίζω να έχει την παραμικρή ιδέα του πόσο καλό μου κάνει που την έχω στην ζωή μου.

Βγάζω την πετσέτα από τον σβέρκο μου και την αφήνω στο τραπέζι. Είμαι σίγουρος ότι η Angel άφησε τον φάκελο στο τραπέζι για να τον δω. Τον ανοίγω δίχως δισταγμό. Απλώνω όλες τις φωτογραφίες και τα έγγραφα για να μπορώ να τα δω όλα ταυτόχρονα. Τα μάτια μου πηγαίνουν από το ένα στο άλλο. Έχω την μια παλάμη στην επιφάνεια του τραπεζιού, ενώ με τον άλλον αντίχειρα χαϊδεύω το κάτω χείλος μου. Είναι όντως βαριά πληγωμένος και το διακινδύνευσε να πάει να αφήσει το λουλούδι στην Nina όπως κάνει πάντα.

Όλον αυτόν τον καιρό ξυπνάω και αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν τον είχα μπροστά μου. Όσο σκέφτομαι ότι σηκώθηκε και άφησε τα πάντα πίσω για μένα, θέλω να τον βαρέσω. Δεν χρειάζεται εκείνος να κουβαλάει κάποιο βάρος ή να καταστρέφει την ζωή του για μένα. Άλλωστε δεν βαρέθηκε να το κάνει; Του έχω πει χίλιες φορές μετά τον θάνατο της Nina ότι θα περάσουμε μαζί ό,τι δυσκολία μας βρει, εφόσον δεν θέλω να επιστρέψω στο μηδέν μαζί του. Γιάτρεψα τις πληγές μου και τον συγχώρεσα για να σιγουρευτώ ότι θα μείνει κοντά μου. Θα έκανα άλλα τόσα για χατίρι του και αυτός μου το γυρνάει με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο.

«Πόσο αίμα υπολογίζεται να έχασε;» ρωτάω τον Jake, ο οποίος μόλις ήρθε στο σαλόνι από την κουζίνα.

«Χμμ». Ρίχνει το σώμα στην καρέκλα ακριβώς απέναντι μου και μυρίζει το γαρύφαλλο του Lucas. Μπορώ να δω τις στάλες αίματος, πόσο μάλλον το λερωμένο κοτσάνι του. «Θα έλεγα κάπου στο μισό λίτρο στο ξενοδοχείο, αν όχι παραπάνω». Φέρνει τον αστράγαλο στο μπούτι του και αράζει χαλαρός. «Συνολικά πιστεύεται να είναι γύρω στο λίτρο. Αυτό από την στιγμή που πληγώθηκε, μέχρι που πήγε στο μοτέλ, μέχρι που σταμάτησε την αιμορραγία. Και αν, το τελευταίο».

«Τι πληγή πιστεύεις ότι είναι;»

«Από μαχαιριά. Αν ήταν σφαίρα, όλο και κάποιο κομμάτι θα είχαμε βρει παρατημένο ανάμεσα σε όλο αυτό το μπάχαλο που προκάλεσε», απαντά βαριεστημένα και κουνάει την καρέκλα μπρος-πίσω.

«Δεν θα μπορέσει να κουνηθεί πολύ, οπότε μάλλον θα έχει βρει κάποιο κρησφύγετο», μουρμουρίζω και κοιτάω τις φωτογραφίες καλά, μήπως και μου έχει ξεφύγει κάτι.

«Δεν περίμενα πάντως να είμαι ο μοναδικός που θα του μιλάς κανονικά όλον αυτόν τον καιρό», χαχανίζει και λυγίζει μπροστά, τα μάτια του να γυαλίζουν ξαφνικά. «Ακόμη και την Angel την είχες αφήσει στην απ' έξω; Με κάνεις να νιώθω ξεχωριστός».

«Δεν θα ξέσπαγα σε μια έγκυο γυναίκα, διεστραμμένη κατάρα». Τον κοιτάω με την μεγαλύτερη αηδία στα μάτια. «Εννοείται πως εσένα θα σου μίλαγα. Δεν με ένοιαζε να σου σπάσω τα κόκκαλα αν μου έσπαγες τα νεύρα, ούτως ή άλλως».

«Ήθελα να ελπίζω έστω για λίγο ότι με νοιάζεσαι». Ρίχνει το κεφάλι πίσω και πετάει το γαρύφαλλο στο τραπέζι ακριβώς μπροστά μου. «Βαρετό». Κοιτάει αλλού, εγώ να παίρνω το λουλούδι στο χέρι μου. «Αχ, βαρέθηκα να κάνω αυτή την δουλειά. Αν δεν μου επιτρέπεται να σκοτώνω κάποιον, που το νόημα;»

«Αν το πίστευες αυτό αλήθεια, δεν θα προσπαθούσες τόσο να βρεις τον Lucas». Σουφρώνω τα φρύδια σοβαρός και σφίγγω το λουλούδι στο χέρι μου εκνευρισμένος. «Πόσο μάλλον να σε νοιάζει τόσο η προσοχή που σου δίνω». Του ρίχνω το γαρύφαλλο στο πρόσωπο που με κοιτάει ανέκφραστος. «Αν θες να σκοτώσεις κάποιον όπως έκανες πριν, μού είναι πολύ εύκολο να σε ρίξω πίσω στην φυλακή από την οποία σε μάζεψε η μαμά μου, Jake».

Σφραγίζει τα χείλη και το βλέπω ότι μένει ευχαριστημένος με την απάντηση μου, παρόλο που αυτός δεν ήταν ο σκοπός μου. Δεν με νοιάζει να τον έχω στην ζωή μου. Άλλωστε τόσα χρόνια που είναι κολλημένος στην πλάτη μου, έχω μάθει να τον αγνοώ. Δεν χαιρόμουν ποτέ με το γεγονός ότι ένας ψυχάκιας δολοφόνος σαν αυτόν ήταν υπεύθυνος για την υγεία μου, όμως σίγουρα έκανε την δουλειά του σωστά, αν εξαιρέσω ότι φορές αισθανόμουν ότι το χαιρόταν που κόντευα να πεθάνω. Ο Jake σταυρώνει τα χέρια στο στήθος και χαμογελά σαν να σκέφτηκε κάτι ύπουλο.

«Αχ, είσαι χαριτωμένος όταν μοιάζεις με την μαμά σου», χαχανίζει μόνος του, η διάθεση του να αλλάζει συνέχεια, τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να αντιδράσω ο ίδιος. Σηκώνεται ξαφνικά και γυρνάει την καρέκλα ανάποδα, έτσι ώστε η πλάτη της να βλέπει εμένα, πόσο μάλλον και ο ίδιος. «Δεν θα με ρωτήσεις τι πραγματικά έγινε με τον Lucas στον τάφο της αδελφής σου;»

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Δεν ξέρω αν θέλω να μάθω. Αυτό που θέλω πραγματικά είναι απλά να τον βρω και να τον φέρω πίσω. Η Loy είναι δικό μου βάρος να κουβαλήσω, δική μου αμαρτία να πληρώσω. Αν η αδελφή μου δεν της είχε δηλητηριάσει το κεφάλι με μίσος, δεν θα έφτανε κανείς μας σε αυτό το σημείο. Κοιτάω τις φωτογραφίες από το μοτέλ σιωπηλός και ξεφυσάω κοφτά. Θέλω τόσο να καταλάβω το μυαλό του Lucas, όμως δεν ξέρω αν μπορώ. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά μου σε αυτά τα ζητήματα.

«Θεωρείς ότι χρειάζεται να μάθω;» τον ρωτάω και σηκώνω το κεφάλι να τον δω.

«Χμ», χαμογελά ο Jake, τα μάτια του να γυαλίζουν. Δεν τον έχω δει ποτέ τόσο ενθουσιασμένο. «Όχι. Δεν είμαι σε θέση να σου περιγράψω εγώ κάτι όσον αφορά τον Lucas».

Σφραγίζω τα χείλη. Επιλέγω να μην σχολιάσω την επιλογή των λέξεων του, πόσο μάλλον τον τρόπο με τον οποίο το είπε. Κατεβάζω το κεφάλι και συνεχίζω να κοιτάω τα χαρτιά μπροστά μου. Το αισθάνομαι. Κάτι μου διαφεύγει. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν γνωρίζω τον Lucas τόσο καλά ώστε να μην μπορώ να καταλάβω τα στοιχεία μπροστά μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θα έκανε το σφάλμα να φανεί τόσο εύκολα. Είναι τελειομανής και δίνει μεγάλη βάση στις λεπτομέρειες. Αν σκόπευε να αποβάλλει τον εαυτό του οριστικά από την ζωή μου, θα το έκανε πανεύκολα.

Η "φασαρία" που έκανε στο μοτέλ σημαίνει ένα πράγμα μόνο και είναι ότι θέλει να δείξει που είναι. Θέλει να έρθει σε επαφή μόνο με μένα, μακριά από φρουρούς και κυρίως τον Jake. Είναι ο τρόπος επικοινωνίας του. Τόσο μπορώ με σιγουριά να πω για τον Lucas.

Σηκώνω το κεφάλι ξανά και βλέπω τον αρχηγό της φρουράς μου που παίζει παιχνίδια στο τηλέφωνο του. Δεν δίνει δεκάρα για κάτι σε αυτόν τον κόσμο, πέρα από τις ανάγκες του. Ξεφυσάω κουρασμένος. Δεν αφήνω φωτογραφία δίχως να αναλύσω από γωνία σε γωνία. Παρόλο που μου γυρνάει το στομάχι όλο αυτό το αίμα, γνωρίζοντας κιόλας ότι είναι του Lucas, παραμένω δυνατός και εστιάζω στο πραγματικό κρυφό μήνυμα του καλύτερου φίλου μου.

Τίποτα ασυνήθιστο. Αυτό είναι περίεργο από μόνο του. Αν ο Lucas βρισκόταν σε τέτοια άσχημη κατάσταση, δεν υπάρχει περίπτωση να μην του είχε διαφύγει κάποιο σφάλμα, ένα μικρό λαθάκι που θα έλυνε όλες τις απορίες μου. Μια ξεχασμένη απόδειξη, ένας λεκές από λάσπη, έστω ένα κομμάτι χαρτί, μια σημείωση του. Αν όντως θέλει να μου αφήσει κάποιο μήνυμα, τότε πρέπει να σκεφτώ τελείως έξω από το κουτί.

Ρίχνω το σώμα μου στην πολυθρόνα και καρφώνω τους αγκώνες στα μπούτια μου. Με ένα κενό βλέμμα, ακουμπώ τα χέρια κάτω από την μύτη μου, να μπερδεύω τα δάχτυλα μεταξύ τους. Πρέπει να βάλω μια τάξη στις σκέψεις μου, να δω την ζωή μέσα από τα μάτια του. Μόνο έτσι θα μπορέσω επιτέλους να καταλάβω έστω για λίγο τι σκέφτεται και πως θα πράξει ακριβώς μετά. Κλείνω τα μάτια και συγκεντρώνομαι σε όλες τις πληροφορίες που μόλις έμαθα.

Δυο μήνες πριν, ο Lucas κάτι κατάλαβε για την Loy, έμαθε κάτι για εκείνην που τον έπεισε ότι η μόνη επιλογή ήταν να φύγει. Ψάξαμε κάθε γωνία του σπιτιού του, του γραφείου του, ό,τι είχε στην κατοχή του και δεν βρήκαμε κάτι. Δεν έκανε κάτι ασυνήθιστο, πέρα από το να δούλευε και να επισκεπτόταν την Brittany. Κάτι όμως είδε, έμαθε ή κατάλαβε και αυτό τον απομάκρυνε, κάτι που διαφεύγει σε όλους μας. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει, η Loy να τον ακολούθησε και να με άφησε ήσυχο όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Παρέμεινε εξαφανισμένος, φορές να βρισκόταν υπό ψεύτικες ταυτότητες σε όλη την Αμερική. Ο Jake μάλιστα την πρώτη εβδομάδα κατάφερε να βρει ότι είχε φύγει και στην Ευρώπη, επιστρέφοντας δυο εβδομάδες αργότερα. Ήμασταν πολύ αργοί για να τον προλαβαίναμε, να είχε ήδη εξαφανιστεί από όλες τις πόλεις που νομίζαμε ότι βρισκόταν. Δεν είχε δείξει ποτέ όμως ότι τον παρακολουθούσε κανείς ή ότι είχε κάποιον στόχο. Ήταν πάντα αδιάφορος και κρύος με όλους και όλα, τουλάχιστον ό,τι μπορέσαμε να μάθουμε από τα άτομα που είχαν συναναστραφεί μαζί του.

Επιστρέφω στο τώρα. Κάτι πήγε στραβά. Η Loy τον πρόλαβε ή ο ίδιος άφησε τον εαυτό του στα χέρια της. Κάτι συνέβη όμως. Ο Lucas επιστρέφει στο Beverly Hills για να επισκεφθεί τον τάφο της Nina για την επέτειο θανάτου της, όμως καταλήγει μαχαιρωμένος. Ανοίγω τα μάτια, ο Jake να έχει ξαπλώσει στον καναπέ δίπλα βαριεστημένα. Ο Lucas ήταν προσεχτικός τόσο καιρό, οπότε αποκλείεται να την άφησε να τον πλησιάσει τόσο εύκολα, ούτε υπάρχει περίπτωση να τον πρόφτασε η ίδια.

Τι πραγματικά συνέβη μεταξύ τους;

Η Loy είναι ψυχοπαθής, ίσως στο ίδιο επίπεδο με τον Jake. Οι πράξεις της βγάζουν νόημα μόνο στο δικό της διεστραμμένο κεφάλι. Αν όντως αγαπάει και θαυμάζει την Nina τόσο που έφτιαξε μια προσωπικότητα βασισμένη σε εκείνην, τότε δεν θα έκανε κακό στον Lucas, τουλάχιστον να τον πλήγωνε σωματικά. Θα του έκανε μόνο ψυχολογικό πόλεμο, όπως μου είχε εκφράσει ο ίδιος μια φορά που αποφασίσαμε να το κουβεντιάσουμε μετά τον θάνατο της. Αν είχε στο στόχαστρο της να πληγώσει κάποιον, αυτός θα ήμουν εγώ.

Σουφρώνω τα φρύδια και αυτό κάνει τα μάτια του Jake να πέσουν αμέσως πάνω μου. Μήπως η Loy κατάλαβε το σχέδιο του Lucas και τον εκβίασε ότι θα επέστρεφε την προσοχή της σε εμένα; Μήπως ο λόγος που τον μαχαίρωσε είναι επειδή έκανε το λάθος να προσπαθήσει να την σταματήσει από το να έρθει πάλι εδώ; Αρχίζω να καταλαβαίνω τα πράγματα πιο καθαρά. Ο Jake ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στα χείλη του σαν να διάβασε το μυαλό μου αμέσως.

Ο Lucas έρχεται σε επαφή μαζί της λοιπόν. Κουβεντιάζουν. Εκείνη τον παρακαλεί να μείνει στο πλευρό της και δικός της για πάντα. Ο Lucas παραμένει απόμακρος και την αποφεύγει. Αυτό την τσαντίζει, γι' αυτό τον εκβιάζει ότι θα με βρει και θα μου κάνει κακό ξανά. Εκείνος προσπαθεί να την σταματήσει, αλλά δεν λειτουργεί, γι' αυτό η Loy λύνει το πρόβλημα της με βία, καταφέρνοντας να τον μαχαιρώσει. Τρομοκρατημένη που πλήγωσε τον αγαπημένο της, απομακρύνεται και μένει μακριά του. Ο Lucas ξεφεύγει και βρίσκει την ευκαιρία να ξεκουραστεί σε ένα μοτέλ, συνειδητοποιώντας ότι είναι η πρώτη ευκαιρία του να με δει.

Πάει στο νεκροταφείο να επισκεφθεί την αδελφή μου. Η Loy δεν τον έχει ακολουθήσει, αλλιώς δεν θα άφηνε στον Jake να την πλησιάσει με τίποτα. Είναι ο χειρότερος συνδυασμός ανθρώπων αυτοί οι δύο άλλωστε. Μπορεί να είναι ο αρχηγός της φρουράς μου, όμως δεν θέλω να αναπνεύσει κοντά στην Loy, γνωρίζοντας κάμποσα πράγματα για το σκοτεινό παρελθόν του. Η αντίδραση του δεν θα είναι ιδανική. Κάτι ειπώθηκε στην κουβέντα τους ή πόσο μάλλον κάτι συνέβη που έκανε τον Jake να μην αντιδράσει καθόλου. Ο Lucas φεύγει και αυτό είναι το τελευταίο που γνωρίζουμε.

Τότε το συνειδητοποιώ. Το κλειδί δεν είναι το μοτέλ ούτε οι δυο μήνες που εξαφανίστηκε. Ο Lucas τα είχε όλα σχεδιασμένα. Ήθελε να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να του είναι πιο εύκολο να αποκρύψει ό,τι ήταν αυτό που ήθελε να πάρει στην Αμερική. Επέστρεψε όταν είχε πλέον χαράξει όλον τον δρόμο του μέχρι αυτή την στιγμή. Είχε υπολογίσει ότι η Loy θα τον μαχαίρωνε και περίμενε τον Jake να τον έβρισκε. Πετάγομαι όρθιος και τρέχω να ετοιμαστώ.

Το κλειδί είναι ο τάφος της Nina. Αυτό είναι το μήνυμα του.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και βρίσκω τον Jake με ένα τσιγάρο στο στόμα να με κοιτάει με ένα τελείως νεκρό, βαριεστημένο βλέμμα. Τον προσπερνάω φορώντας τα παπούτσια και το παλτό μου. Δεν περιμένω να με ακολουθήσει, βασικά δεν με νοιάζει αν το κάνει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και κάνει το ίδιο στα πίσω καθίσματα, πάντα σιωπηλός. Από τον μπροστινό καθρέπτη τον βλέπω που παίζει με το τσιγάρο στο στόμα, η γλώσσα του να το πηγαίνει μια αριστερά, μια δεξιά. Το βλέπω στα μάτια του ότι ξέρει καλά αυτά που έχω καταλάβει, αυτός να το είχε κάνει από την στιγμή που τον είδε, μπορεί και νωρίτερα.

Δεν ξαφνιάζομαι που με κράτησε στην απ' έξω. Τον ενδιαφέρει να δει πως θα τελειώσει αυτό το κυνηγητό περισσότερο από το να το σταματήσει.

Στάλες βροχής λερώνουν το τζάμι του αυτοκινήτου μπροστά. Οδηγώ όσο πιο βιαστικά μπορώ και φτάνω το νεκροταφείο αρκετά γρήγορα. Ο Jake υπάρχει σαν να μην αναπνέει καθόλου. Ούτε μου μιλάει, ούτε με ενοχλεί όπως κάνει συνήθως. Η στάση του με ξαφνιάζει, αυτό να με κάνει να συνειδητοποιώ την βαρύτητα της κατάστασης. Τα πράγματα δεν θα είναι ίδια από την στιγμή που θα αποκρυπτογραφήσω το μήνυμα του Lucas και το ξέρει, γι' αυτό συλλογίζεται. Θα με βοηθήσει, αυτό να του κοστίσει τα πάντα, ή θα αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους, και ας σημαίνει κακό τέλος; Δεν νομίζω να τον νοιάζει τι είναι το καλό και το κακό στην τελική...

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και δεν κοιτάω πίσω. Τρέχω προς το νεκροταφείο και σπρώχνω την σιδερένια πόρτα ανοιχτή. Ο αέρας φυσάει αρκετά εδώ πέρα, γι' αυτό τα μαλλιά μου γίνονται ακατάστατα, πόσο μάλλον το παλτό μου που δεν λέει να κάτσει σε ένα σημείο. Στέκομαι όρθιος, οι γροθιές μου σφιγμένες. Κοιτάω την ταφόπλακα της Nina ανέκφραστος, ολομόναχος, οι στάλες της βροχής να με βρέχουν ελαφρώς.

Πρώτη φορά την βλέπω με ένα βλέμμα τόσο αδιάφορο όσο αυτό. Είμαι 25 χρονών και πάνε οχτώ χρόνια από τον θάνατο της δίδυμης αδελφής μου. Ακόμη και όταν έμαθα την αλήθεια για το τι έκανε στον Lucas πίσω από την πλάτη μου, ακόμη και όταν κατάλαβα την πραγματική της φύση, πόσο εγωκεντρική και ανώριμη ήταν, ακόμη και όταν ο θάνατος της κατέστρεψε την ζωή μου πόσο μάλλον όλες τις σχέσεις που ήθελα να χτίσω, ποτέ δεν την μίσησα. Είχα χώρο στην καρδιά μου να την συγχωρέσω, να την αγαπήσω και να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, ας ήταν νεκρή.

Πλέον όμως το μίσος μου για εκείνην είναι τεράστιο. Δεν μπορώ παρά να την κατηγορήσω που κατέστρεψε την ζωή του Lucas από την πρώτη μέρα που τον είδε, ακόμη και όταν πέθανε. Του άφησε το βάρος ότι σκότωσε ένα άτομο, τον έσπρωξε μακριά από όλους και τα πάντα, τον οδήγησε σε κατάθλιψη και κυρίως τον έκανε να πιστεύει ότι δεν αξίζει να είναι φίλος μου. Γέμισε το μυαλό του δηλητήριο, πόσο μάλλον το δικό μου. Πόσες φορές έχω τσακωθεί με την οικογένεια μου, με την Angel, με όλους τους φίλους μου εξαιτίας της. Μόνο που σκέφτομαι πόσες φορές την έχω υποστηρίξει, παρόλο που ευχόταν να πεθάνω, μου έρχεται να ξεράσω.

Την είχα συγχωρέσει για όλα, ήθελα να ζήσω μια ζωή δίχως να κοιτάξω πίσω και να φοβηθώ κάτι. Ειδικά με την Angel και τον Lucas στο πλευρό μου ήμουν σίγουρος ότι η ζωή μου είχε φτιάξει και όλο εκείνο το μίσος θα έμενε πίσω. Ακόμη όμως και μέσα από τον θάνατο της βρίσκει τρόπους να μου καταστρέφει την ζωή. Σφίγγω τις γροθιές μου. Την μισώ. Μισώ την Nina και μισώ την κάθε στιγμή που πέρασα στο πλευρό της. Ο θάνατος της ήταν το μόνο καλό πράγμα που μου συνέβη, αλλιώς θα έμενα τυφλός όλη μου την ζωή, δίχως να συνειδητοποιώ τι χειραγωγικό σκουπίδι ήταν που έπαιζε με τους άλλους έτσι ώστε να ευχαριστούσε τον εγωισμό της.

Όπως έκανε και με την Loy άλλωστε. Εκμεταλλεύτηκε μια δύσμοιρη κοπέλα που έπασχε από ψυχασθένεια, η οποία έζησε μια πολύ λυπηρή ζωή. Την τάισε ψέματα και της δηλητηρίασε το μυαλό, βρίσκοντας τρόπο να έμενε ζωντανή ακόμη μέσα της και μετά τον θάνατο της. Θα μπορούσα να πω ότι τα είχε υπολογίσει όλα, πως θα με κατέστρεφε αργά και βασανιστικά. Μου έδωσε κάτι χειρότερο από τον θάνατο τον ίδιο και ήταν μια παράνοια ατελείωτη αν θα κατάφερνα να ευτυχίσω ή όχι. Έπαιξε με την καρδιά και τα συναισθήματα μου, παρόλο που της έδωσα περισσότερες ευκαιρίες απ' ότι έπρεπε.

Έδωσα λιγότερες στον Lucas και στην Angel.

«Πόσο σου αξίζει να είσαι νεκρή, Nina», λέω από τα βάθη της ψυχής μου, με όλη μου την γαμημένη καρδιά.

Αυτά τα λόγια με ανακουφίζουν, βγάζουν ένα βάρος που κουβάλαγα τον τελευταίο καιρό. Ο κόμπος στον λαιμό μου δεν υπάρχει πλέον. Νιώθω ότι πρώτη φορά είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, τι απέναντι της. Χαμογελώ ελαφρώς, οι στάλες να με βρίσκουν στο πρόσωπο. Τώρα καταλαβαίνω τι ένιωθε απέναντι μου. Μπορώ να αισθανθώ το καθαρό μίσος που μου δημιουργεί μόνο επειδή αρπάζει ό,τι αγαπώ από τα χέρια μου. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ένιωθε κι εκείνη όταν έβλεπε τον Lucas ευτυχισμένο στο πλευρό μου, τους πάντες να με αγαπούν και να με προτιμούν από την ίδια.

«Λίγο να μου είχες μοιάσει, δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο», κοιτάω την φωτογραφία της ανέκφραστος, «να σε απεχθάνομαι που μου στέρησες τα πάντα». Φτιάχνω το βρεγμένο μαλλί μου πίσω και ζωγραφίζω ένα χαμόγελο στα χείλη μου. «Δεν θα σε αφήσω να μου τον πάρεις, Nina. Δεν θα επιτρέψω τα πράγματα να πάνε όπως θες, όχι για όσο είμαι ζωντανός. Θα σηκωθώ όσες φορές με ρίξεις».

Ο Jake ξεκινά να χειροκροτεί. Γυρνάω το κεφάλι να τον δω και εκείνη την στιγμή βγάζει έναν αναπτήρα από την τσέπη του και ανάβει το τσιγάρο. Τα μάτια του γυαλίζουν. Στέκεται λίγο πιο πέρα και χαμογελά τέρμα ευχαριστημένος με το πως έχουν έρθει τα πράγματα. Δεν αντιδρώ καθόλου.

«Δεν περίμενα να σε ωρίμαζε τόσο αυτή η κατάσταση», σχολιάζει εκείνος και ρίχνει τα μάτια του φευγαλέα στον τάφο της Nina, «αλλά με ευχαριστεί να σε ακούω να λες αυτά που νιώθεις».

«Δεν είμαι καλύτερος από αυτήν με το να εκφράζω το μίσος μου, όμως τουλάχιστον εκείνη αξίζει να τα ακούει αυτά».

«Δεν έχει να κάνει με το αν είσαι καλύτερος, έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που σε στοιχειώνει ακόμη. Δεν θεωρείς ότι είναι δίκαιο να μιλήσεις για τα πραγματικά σου συναισθήματα απέναντι της;»

Ξεφυσάω κοφτά. Δεν τον έχω για κάποιον που θα συμβούλευε ψυχική λύτρωση που δεν συμπεριλαμβάνει βία. Αφήνει τον καπνό να γλιστρήσει από το στόμα του και παρατηρώ τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του. Πάντα έτσι τον θυμάμαι, κουρασμένο, κρύο, αδιάφορο. Δεν φαινόταν να είχε ενδιαφέρον για αυτόν τον σάπιο κόσμο και γι' αυτό ποτέ δεν τον ένοιαξε η μοίρα του ή τι τον περίμενε στο τέλος των πράξεων του. Καμιά φορά θαυμάζω το πόσο λίγο τον νοιάζει ό,τι και να κάνει. Απορώ τι ζωή κάνει κάποιος σαν αυτόν...

«Είσαι καλή ψυχή, Alex, και δεν είναι κακό να συγχωρείς». Περπατά κοντά μου και ακουμπά το χέρι του στον ώμο μου, τα μάτια του στα δικά μου για όσο στέκεται δίπλα μου. «Μην γίνεσαι σαν εκείνην, ειδικά όταν έχεις δει από μόνος σου τι μπορεί να κάνει το μίσος στον άνθρωπο. Η Nina μπορεί να είναι νεκρή, όμως εσύ είσαι ζωντανός και έχεις τόσα να δεις στην ζωή σου. Δεν χρειάζεται να περιπλέκεις τα πράγματα». Γυρνάει το σώμα του και κοιτάει τον τάφο της Nina, η πλάτη του γυρισμένη προς εμένα. «Ο Lucas δεν θυσίασε όλα αυτά για να σε δει να γίνεσαι το άτομο που απεχθάνεται περισσότερο».

Η τελευταία του πρόταση με αφήνει άναυδο. Σφραγίζω αμέσως τα χείλη μου και δεν τολμώ να σχολιάσω κάτι. Δεν περίμενα ποτέ να παραδεχτώ ότι ο Jake, αυτό το μανιακό και άρρωστο κάθαρμα, έχει δίκιο. Με κοιτάει με την άκρη του ματιού του, ένα βλέμμα κενό και άδειο, σαν να βλέπω την άβυσσο την ίδια. Ο καπνός γλιστράει για άλλη μια φορά από τα μισάνοιχτα χείλη του και χάνεται στον αέρα, η βροχή σιγά-σιγά να δυναμώνει. Ασυνείδητα χαμογελώ.

«Αχ, φορές χαίρομαι που υπηρετώ το καλό αδέλφι», ξεφυσά εκείνος και περπατά πιο πέρα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι του και το τσιγάρο στα χείλη του. «Είσαι πιο ενδιαφέρον εσύ».

Δεν λέω κάτι. Ξανακοιτάω την φωτογραφία της Nina και είναι λυτρωτικό να παραδέχομαι ότι δεν μπορώ άλλο να συγχωρώ ό,τι μου έχει κάνει. Ναι, την μισώ και ναι, αν ζούσε δεν θα της μιλούσα ποτέ ξανά. Η δίδυμη αδελφή που τόσο αγάπησα και θυσίασα τόσα πολλά στο όνομα της ευτυχίας της για μένα έχει οριστικά πεθάνει. Εδώ και τώρα κλείνει το κεφάλαιο μαζί της, να αποδέχομαι ότι δεν υπάρχει γυρισμός και κυρίως ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να λυτρωθώ από τα δεσμά της. Δεν την χρειάζομαι άλλο. Δεν με χρειάζεται άλλο.

Αυτό είναι το τελευταίο μου αντίο...

Ο αέρας που με φυσάει είναι πολύ ψυχρός και σηκώνει τις τρίχες μου αμέσως. Πάντα την ένιωθα κοντά μου, να με περιτριγυρίζει, να με παρακολουθεί, να μην αφήνει ποτέ το πλευρό μου. Τώρα μπορώ να πω ότι το αισθάνθηκα. Με αποχαιρέτησε κι εκείνη. Δεν θέλει άλλο να μείνει με μένα. Θέλει να προχωρήσει και να με αφήσει πίσω, όπως έκανε όταν έφυγε στην Washington, όταν έβγαινε με τις φίλες της και ποτέ με μένα, όταν ακολούθησε τον μπαμπά εφόσον ήξερε ότι εκείνος δεν με ήθελε ποτέ.

Στο καλό λοιπόν, Nina.

Ρίχνω τα μάτια πάνω στον τάφο της και βλέπω φρέσκα λουλούδια. Σουφρώνω τα φρύδια αμέσως. Πολύ ασυνήθιστο αυτό. Παρατημένες είναι συνολικά δέκα κατακόκκινες πανσέδες. Αυτά τα λουλούδια μού φέρνουν μια συγκεκριμένη ανάμνηση στο μυαλό, η οποία δένει το στομάχι μου κόμπο. Βλέπω το αίμα στα κοτσάνια του και ξέρω πολύ καλά ότι ο Lucas τα άφησε αυτά, κάτι που είναι πολύ περίεργο εκ μέρους του.

Πριν τον θάνατο της Nina, εκείνη είχε εθιστεί με αυτά τα λουλούδια. Σε ένα πάρτι μήνες πριν, στο ίδιο σπίτι που ήμουν όταν πέθανε, είχε δει ένα βάζο με πανσέδες και μου είχε φάει τα αυτιά να της αγοράσω τα ίδια ακριβώς. Κάθε φορά που γινόταν πάρτι στο σπίτι εκείνου του παιδιού, θα τα έβλεπα και θα μου την θύμιζαν. Δεν ξαφνιάζομαι που ο Lucas τα σιχαίνεται από την πρώτη μέρα που έμαθε πόσο άρεσαν στην Nina. Χαρακτηριστικά ανακαλούμαι που πήρε το βάζο που μου είχε φτιάξει η Nina και το έβγαλε από το δωμάτιο μου με την δικαιολογία ότι ήταν αλλεργικός.

Τρία χρόνια μετά τον θάνατο της Nina και αφότου η Angel είχε φύγει για Γερμανία, έμαθα ότι το παιδί που είχε το σπίτι στο οποίο ήμουν το βράδυ του θανάτου της, είχε πεθάνει. Ήταν μοναχοπαίδι και οι γονείς του δεν είχαν καλή μοίρα, εφόσον τον άφησαν ορφανό στα είκοσι του. Το σπίτι του έμεινε παρατημένο για χρόνια μέχρι που το έδωσαν για δημοπρασία κάτι μήνες πριν. Για όσο χάζευα έξω από το παράθυρο στην δουλειά, τελείως χαμένος στις σκέψεις μου, άκουσα δυο άτομα από το προσωπικό να αναφέρουν ότι το είχε πάρει ένας ανώνυμος κύριος από το εξωτερικό.

Όλα συνδέονται στο μυαλό μου σαν κομμάτια παζλ που τόσους μήνες προσπαθούσα να ενώσω. Ο Lucas δεν έφυγε ποτέ για να κρυφτεί από κάποιον. Σκοπός του ήταν να αγόραζε το σπίτι που τα ξεκίνησε όλα δίχως να τραβήξει την προσοχή επάνω του. Όταν το έκλεισε, αποφάσισε να επέστρεφε με στόχο να δώσει ένα τέλος σε ό,τι το ξεκίνησε. Το στομάχι μου δένεται κόμπος. Αν έρθει αντιμέτωπος με το μίσος που έχει μέσα του τόσα χρόνια, φοβάμαι ότι δεν θα είναι ο εαυτός του και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω για εκείνον, για το μέλλον που προσπαθώ να του δώσω.

«Jake, μπορώ να σου ζητήσω μια τελευταία χάρη;» ρωτάω και γυρνάω να τον δω με τα μάτια μου βουρκωμένα, η βροχή και ο αέρας να δυναμώνει.

Βγάζει το τηλέφωνο από την τσέπη του και το φέρνει στο αυτί του. Τα μάτια του μένουν στα δικά μου για όσο με πλησιάζει, πλέον ένα βήμα μακριά μου. Τον κοιτάω ελαφρώς μπερδεμένος.

«Από την στιγμή που ο Alex Henderson πατήσει έξω από αυτό το νεκροταφείο, όποιος τον ακολουθήσει θα έχει να κάνει με μένα. Αυτό είναι απόλυτη διαταγή από τον υπεύθυνο της φρουράς του. Αν η Πρόεδρος φέρει αντίρρηση, θα την στείλετε σε μένα», δηλώνει και μεγαλώνει το χαμόγελο την στιγμή που κλείνει το τηλέφωνο του. Ακουμπά το χέρι στον ώμο μου ξανά και τον σφίγγει σχεδόν στοργικά. Ξεφυσά τον καπνό ακριβώς στο πρόσωπο μου. «Αν τολμήσεις να τα θαλασσώσεις, θα σε σκοτώσω, Alex».

«Δεν ξέρω αν μπορώ να υποσχεθώ κάτι», λέω ειλικρινά και δεν ξέρω αν είναι η βροχή ή τα δάκρυα μου που κυλούν στα μάγουλα μου.

Ο Jake πετάει το τσιγάρο ακριβώς πάνω στον τάφο της Nina και ξεφυσάει αδιάφορος στο πρόσωπο. Αν εκείνη ήταν ζωντανή, το ξέρω ότι δεν θα συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον καθόλου. Θα τον έβριζε, θα τον βάραγε, θα τον έφτυνε με κάθε ευκαιρία. Ο Jake από την άλλη, σίγουρα θα αγνοούσε την ύπαρξη της όπως κάνει με ό,τι δεν του τραβάει την προσοχή. Δεν λέω κάτι και απλά τον προσπερνάω, γνωρίζοντας τον προορισμό μου. Πριν βγω έξω όμως, γυρνάω να τον δω μια τελευταία φορά και δεν με κοιτάει.

Δεν περίμενα ο Jake να με νοιαζόταν τόσο πολύ. Υποθέτω έχει τις αδυναμίες του.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και ξεπαρκάρω. Οδηγώ με έναν προορισμό στο μυαλό μου. Αν και μπορώ να φανταστώ με το τι θα έρθω αντιμέτωπος, δεν θέλω να έχω δίκιο. Θέλω για μια φορά έστω να πέσω έξω. Θέλω ο Lucas να μου ζητήσει να τον πάρω μακριά από 'κει και να του δώσω την ζωή του πίσω.

Σφίγγω το τιμόνι και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να βολευτώ σε ένα σημείο. Όσο και να επιθυμώ να φτάσω γρήγορα στο σπίτι, με βρίσκω να χάνομαι στους δρόμους του Beverly Hills και να μην φτάνω ποτέ στον προορισμό μου. Η βροχή έχει σταματήσει και ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Η καρδιά μου βαραίνει στο στήθος μου με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.

Παρκάρω ακριβώς απέναντι στον άδειο δρόμο του σπιτιού, εφόσον οι επαύλεις εδώ είναι απομονωμένες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει αυτοκίνητο. Η λάμπα έξω από το σπίτι τρεμοπαίζει. Η κατοικία φαίνεται παλιά και εγκαταλειμμένη, σαν να μην υπάρχει άνθρωπος ζωντανός μέσα. Ανοίγω την πόρτα, η οποία είναι ξεκλείδωτη. Περπατώ αργά προς την είσοδο και κοντοστέκομαι όταν το φως στο περβάζι είναι αναμμένο. Ένα ζουζούνι πετάει γύρω του, η σιωπή απόλυτη.

Βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου και το σβήνω τελείως. Ξέρω ότι με παρακολουθούν και ακούνε τα πάντα. Δεν θέλω. Αυτή την φορά θέλω να είμαστε οι δυο μας. Το πετάω πέρα σε έναν θάμνο και μόνο τότε παίρνω το κουράγιο να μπω μέσα. Για άλλη μια φορά η πόρτα είναι ξεκλείδωτη. Μπαίνω μέσα αργά, κλείνοντας πίσω μου δίχως να κάνω φασαρία.

Η σκόνη είναι απίστευτη. Τα περισσότερα έπιπλα είναι σκεπασμένα και παρατημένα. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ μέσα. Κλείνω για λίγο τα μάτια και ανακαλούμαι το βράδυ εκείνο. Μπορώ να ακούσω την μουσική, να αισθανθώ τους πάντες γύρω μου, να μυρίσω το αλκοόλ πάνω μου. Είναι σαν να με βλέπω που με έσερνε η Nina απ' έξω, μόνο για να μου πει ψέματα που δηλητηρίασαν το μυαλό μου. Ανοίγω τα μάτια και παρατηρώ την κουρτίνα στο βάθος που κουνιέται ελαφρώς από τον αέρα. Δεν υπάρχει πηγή φωτός πέρα από το φεγγάρι.

Περπατώ προς το σαλόνι και βλέπω στον καναπέ επιδέσμους και λεκέδες από αίμα. Αν συνέχισε να αιμορραγεί, δεν περιμένω να τον βρω σε καλή κατάσταση. Κοιτάω τριγύρω και δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς μέσα στο σπίτι. Κλείνω την μπαλκονόπορτα και φτιάχνω την κουρτίνα, το κρύο που έφερνε να με ανατρίχιαζε. Ανεβαίνω τον δεύτερο όροφο και κοιτάω ξανά γύρω-γύρω. Οι πόρτες είναι όλες κλειδωμένες και οριακά κατεστραμμένες. Σταματώ στο διάδρομο και βρίσκω μια φωτογραφία της οικογένειας που ζούσε εδώ πέρα.

Κανείς τους δεν χαμογελάει...

Προσπερνάω αυτό το σημείο και ανεβαίνω τα τελευταία σκαλιά τα οποία οδηγούν στην ταράτσα. Το στομάχι μου είναι δεμένο κόμπος. Δεν ξέρω αν φταίει η σκόνη ή οι αναμνήσεις, όμως πνίγομαι. Φέρνω την παλάμη στα χείλη μου και συγκρατώ τον βήχα μου. Ο πνεύμονας μου δεν είναι ακόμη σε κατάσταση να τον ζορίζω, ειδικά με ό,τι έχω περάσει το τελευταίο εξάμηνο. Κατεβάζω το χερούλι και σπρώχνοντας με το μπράτσο μου, καταφέρνω να ανοίξω την πόρτα. Ο κρύος αέρας χτυπάει αμέσως το πρόσωπο μου. Βγαίνω έξω και η πόρτα κλείνει μόνη της πίσω.

Στέκομαι όρθιος στο κέντρο της ταράτσας, τα χείλη μου σφραγισμένα. Έχει λυγίσει ελαφρώς μπροστά στα κάγκελα και κοιτάει πέρα την θέα, τα φώτα του Beverly Hills να θυμίζουν αστέρια. Δεν μπορώ να δω την έκφραση του, όμως το ξέρω ότι είναι γαλήνια. Δεν τολμώ να κουνηθώ, τα κουρασμένα μάτια μου να βουρκώνουν. Επιτέλους τον βλέπω ξανά μετά από τόσες μέρες αγωνίας. Σφίγγω τις γροθιές μου και δαγκώνω το κάτω χείλος μου για να συγκρατήσω ό,τι θέλω να του πω.

Ο Lucas βγάζει τα χέρια από τα κάγκελα και στρέφει αργά το σώμα του προς εμένα. Φοράει ένα μαύρο παλτό που φτάνει λίγο πιο πάνω από τα γόνατα του, ένα ζιβάγκο και παντελόνι της ίδιας απόχρωσης. Τα μαλλιά του είναι χτενισμένα και περιποιημένα όπως πάντα. Την στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με μένα, παγώνω στην θέση μου. Τα μάτια του είναι ταλαιπωρημένα και κόκκινα, δάκρυα στα μάγουλα του. Κρατά ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του, η έκφραση στο πρόσωπο του να δείχνει ανακουφισμένη.

Πρώτη φορά στην ζωή μου τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση, τόσο ευάλωτο και αβοήθητο. Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω δακρυσμένο, όμως αυτή η φορά διαφέρει. Τα δάκρυα του κρύβουν πόνο και μοναξιά. Η καρδιά μου ραγίζει. Αισθάνομαι ότι και να του δώσω το χέρι τώρα, θα προτιμήσει να πέσει στην άβυσσο και να θυσιάσει τα πάντα. Τα μπλε του μάτια μένουν στα δικά μου και λάμπουν σαν διαμάντια μέσα στην σκοτεινή νύχτα.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να βοηθήσω έναν άνθρωπο που δείχνει να έχει χάσει τα πάντα.

«Σε ευχαριστώ που ήρθες, Alex», λέει με έναν ήρεμο τόνο φωνής και δεν θέλω να πιστεύω αυτό που βλέπω, πόσο μάλλον αυτό που επρόκειτο να ζήσω. «Καλώς ήρθες στο οριστικό τέλος της φιλίας μας».

Έφτασα πολύ αργά... ο Lucas δεν μπορεί να σωθεί.