Αφήνω τον φάκελο στο τραπέζι και ξεφυσάω. Πρέπει να γίνει και αυτή η κουβέντα λοιπόν. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το γεγονός ότι ο Lucas είναι τραυματισμένος. Απορώ αν οι γονείς του το έμαθαν. Η Πρόεδρος αποκλείεται να μην το γνωρίζει﮲ η πρώτη θα ήταν. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν πέρα από τον Jake και εκείνος δεν μου είπε να μην το κουβεντιάσω με κάποιον άλλο. Ξεφυσάω με ένα κουρασμένο βλέμμα. Το πρώτο άτομο στο οποίο θα έλεγα κάτι που δεν μπορώ στον Alex, είναι ο Lucas. Εκείνος είναι το θύμα μου πάντα. Τώρα όμως αφορά τον ίδιο και δεν έχω κανέναν.

Μάλλον καιρός να ωριμάσω και να το πω στον Alex στα ίσα.

Είμαι μόνη μου στο σπίτι μας. Με ενημέρωσε ο Jake ότι έχουν αφήσει τον Alex στον αδελφό μου. Στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς κάποιον να τον συνοδεύει. Μίλησα με τον Nate προηγουμένως και τον ενημέρωσα ότι θα έρθω πρώτα σπίτι να κάνω ένα ντους και να αλλάξω ρούχα. Δεν έφερε αντίρρηση. Μου είπε ότι βοήθησε τον Alex να αλλάξει τα δικά του εφόσον τον πήγαν μούσκεμα. Πάλι καλά που έχω και τον αδελφό μου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Παίρνω το τηλέφωνο μου και τα κλειδιά του σπιτιού. Φοράω το μπουφάν μου και βγαίνω έξω. Η βροχή έχει σταματήσει ευτυχώς. Κλειδώνω πίσω μου και κοιτάω τα φώτα στο σπίτι του Gavin απέναντι. Είναι αναμμένα, οπότε υποθέτω ότι δεν έχουν πάει ακόμη στον αδελφό μου. Μπορεί να έχει πάει μόνο εκείνος και η Sophia να έχει μείνει πίσω με τα παιδιά. Με την εγκυμοσύνη της να είναι δύσκολη και να έχει συνέχεια επιπλοκές, δεν κουνιέται από το σπίτι της, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο. Οι γιατροί έχουν πει ότι είναι πιθανό να γεννήσει και πρόωρα, γι' αυτό τώρα που πλησιάζει στον έκτο μήνα, είναι περισσότερο προσεχτική απ' ότι συνήθως.

Χτυπάω την πόρτα και ανοίγει η Felicity. Μου κάνει νόημα να περάσω, ενώ μιλάει στο τηλέφωνο. Απομακρύνεται και με αφήνει μόνη στην είσοδο. Βγάζω τα παπούτσια και πρώτο πράγμα βλέπω τον Alex καθισμένο στον καναπέ. Η Emily έχει ανέβει πάνω του και κολλάει αυτοκόλλητα στο πρόσωπο του. Εκείνος ούτε που κουνιέται. Παραμένει με εκείνο το κενό του βλέμμα, σαν να είναι μια κινούμενη μαύρη τρύπα. Χαμογελάω βέβαια με το πόσο γελοία δείχνει η εικόνα αυτή, η Emily να βγάζει καρδούλες και αστεράκια επάνω του.

Τα πράγματα στο σπίτι του αδελφού μου έχουν φτιάξει. Ο ίδιος είναι αρκετά απασχολημένος, ειδικά τώρα που έχει και το βάρος της επιχείρησης του Alex. Εγώ δεν έχω ιδέα πως να βοηθήσω με μια εταιρία αρωμάτων, οπότε το ξεκαθάρισα να μην περιμένουν κάτι από εμένα. Η Sophia ως μικρός μέτοχος, προσπάθησε τον πρώτο καιρό να ασχοληθεί, όμως η εγκυμοσύνη δεν την άφησε. Μεταφέρθηκε στον Gavin, ο οποίος αμέσως το έδωσε στον αδελφό μου να ασχοληθεί. Εννοείται πως δεν αρνήθηκε όταν είχε εμένα, την Sophia και τον Gavin να του γουρλώνουμε τα μάτια να βοηθήσει. Με ένα ξερό «τσκ», ξεκίνησε να ασχολείται και κατάφερε να την κρατήσει ζωντανή για όσο ο Alex δεν μπορεί να ανταπεξέρθει.

Με την Felicity τα πράγματα είναι περίεργα. Εκείνη έχει αναρρώσει πλήρως και βρήκε δουλειά ως δικηγόρος σε μια μικρή επιχείρηση. Επέμενε πάρα πολύ ότι δεν μπορεί να καθίσει στο σπίτι και να μην κάνει κάτι, έστω να συνεισφέρει. Μετά από δική μου πίεση, μου εκμυστηρεύτηκε ότι ο αδελφός μου της ζητά νοίκι κανονικότατα. Με κράτησε από το να πάω να τον βρω και να τον ξεμαλλιάσω. Δεν φαίνεται να την πειράζει που ο Nate δεν θέλει να της κάνει καμιά χάρη. Αν αυτή η περίεργη σχέση που έχουν λειτουργεί, δεν έχω κάτι να πω εγώ. Δεν με αφορά άλλωστε.

Η ίδια μου είπε επίσης ότι καμιά φορά κάνουν σεξ, αλλά δεν μπορεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος να το οριστικοποιήσει, γι' αυτό το αφήνουν έτσι. Αυτή η ελευθερία τους κάνει να έχουν μια άνεση μεταξύ τους, που κάνει την όλη συγκατοίκηση πιο ευχάριστη και για τους δυο. Δεν καταλαβαίνω τι σόι σχέση είναι αυτή, αλλά για όσο λειτουργεί, κανείς δεν την σχολιάζει. Φαίνονται τουλάχιστον ευτυχισμένοι και να έχουν βολέψει τα πράγματα τέλεια. Το περίμενα πάντα στην ζωή μου ότι ο αδελφός μου αν καταλήξει να κάνει οικογένεια, κάπως έτσι θα ήταν. Με μια γυναίκα που είναι και δεν είναι δική του και ένα παιδί που θα έδινε την ζωή του για εκείνο. Πάντως, σημασία έχει ότι δείχνει πλήρως καλυμμένος.

«Γεια σου, αδελφούλα», χαίρεται με το που με βλέπει και με χώνει στην αγκαλιά του. «Πως είσαι σήμερα; Είχες καμιά αδιαθεσία;» Μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο. «Λιγουρεύεσαι κάτι συγκεκριμένο να σου το μαγειρέψω;»

«Καλά είμαι. Πάρα πολύ κουρασμένη. Με πονάνε τα πόδια», λέω με ένα παράπονο και χαϊδεύω την κοιλιά μου. «Ξέρω ότι είμαι στον τέταρτο μήνα, αλλά αλήθεια έχει αρχίσει να με κουράζει το βάρος από τώρα».

«Να σε δω τι θα κάνεις στους τελευταίους μήνες», γελάει και χαϊδεύει το κεφάλι μου. «Όλα καλά πάντως με την σημερινή εξέταση;»

«Δεν ήταν εξέταση. Έμαθα το φύλο». Χαμογελώ και βλέπω αμέσως τα μάτια του που λαμπυρίζουν από τον ενθουσιασμό. «Είναι αγοράκι».

«Πάλι καλά. Δεν ήθελα να τον αφήσω να ονομάσει την ανιψιά μου Nina», ανακουφίζεται και φέρνει το χέρι στην καρδιά του, εγώ να σταυρώνω τα δικά μου στο στήθος μου.

«Τι θα γίνει με όλους να το σχολιάζουν αυτό; Μόνο εμένα δεν με νοιάζει;»

«Είσαι ηλίθια τελικά», σχολιάζει κάτω από την ανάσα του, όμως μια χαρά το άκουσα, γι' αυτό τον βαράω με δύναμη στον αστράγαλο.

«Την επόμενη φορά το πόδι μου θα βρει πιο πάνω, Nate», γρυλίζω εκνευρισμένη για όσο εκείνος οριακά πέφτει κάτω από τον πόνο.

Τον προσπερνάω αδιάφορη και περπατώ προς τον Alex. Χαϊδεύω το κεφαλάκι της Emily, η οποία ενθουσιάζεται με το που με βλέπει. Τείνει τα χεράκια της να με κάνει αγκαλιά και μου αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο, το οποίο φτιάχνει την ημέρα μου. Επιστρέφει την προσοχή της στον Alex και τον κοιτάει ερωτηματικά, το μικρό δαχτυλάκι της στα χείλη της.

«Δεν νιώθει κάτι», της λέω, παρόλο που ξέρω ότι δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα.

«Α-για;» Τραβάει τα μάγουλα του, εκείνος ακόμη να μην αντιδρά. «Α-για, μαμ; Κότο;»

«Όχι, γλυκιά μου, δεν πεινάει. Απλά», σκέφτομαι για λίγο, «δεν έχει όρεξη για παιχνίδι. Είναι κουρασμένος».

Η μικρή παραμένει να τον κοιτάει ερωτηματικά ενώ καθισμένη στα πόδια του. Της έχουν δέσει τα μαλλιά κοτσιδάκια και δείχνει τέρμα γλυκιά με την μωβ φόρμα της. Λυγίζει μπροστά και με μια σοβαρή έκφραση, τραβάει τα μάγουλα του Alex έτσι ώστε να τον ζορίζει να φαίνεται ότι χαμογελάει. Εκείνος ανοιγοκλείνει τα μάτια αργά, το βλέμμα του πέρα στην πισίνα και έξω από το παράθυρο. Η Emily ακουμπά το μάγουλο στο στήθος του και τον αγκαλιάζει. Κάθε φορά έτσι κάνει άλλωστε όταν ερχόμαστε για επίσκεψη. Θέλει πως και πως την προσοχή του, όμως εκείνος δεν την δίνει σε κανέναν.

«Σε νιώθω, Em», μουρμουρίζω σκεφτική και ξεφυσάω, να χαϊδεύω τα μαλλιά του Alex.

Δεν ξέρω καν πως να του πω ότι βρέθηκε ο Lucas. Είμαι σίγουρη ότι θα αντιδράσει, θα πει κάτι, μπορεί και να ζωντανέψει ξαφνικά. Όμως μόνο που θα του δείξω τις φωτογραφίες, δεν νομίζω να το πάρει καλά. Είναι καλύτερο από το τίποτα, η αλήθεια είναι. Απλά με φοβίζει μην κάνει τίποτα τρελό από τα νεύρα του. Όλοι αυτό περιμένουν με το που μάθει νέα του Lucas. Ο Jake είπε ότι πριν πέσει τελείως η διάθεση του, τον είδε σχεδόν αιμόδιψο. Εγγυήθηκε ότι αν είχε την Loy μπροστά του, θα την σκότωνε επιτόπου. Ξέρω πόσο τυφλός μπορεί να γίνει ο Alex όταν νευριάζει και ξέρω ότι δεν μπορεί να το ελέγξει σωστά.

Το μωρό ξεκινά να κλωτσά ξανά. Με έχει κόψει μια πείνα τρελή. Γυρνάω να δω τον αδελφό μου και του κάνω νόημα να με ακολουθήσει στην κουζίνα. Πρέπει να μάθει την αλήθεια. Μπορεί αυτός να με καθοδηγήσει ή να με βοηθήσει με κάποιον τρόπο. Χαϊδεύοντας τον αστράγαλο που του χτύπησα, περπατά πίσω μου. Την ίδια στιγμή κατεβαίνει η Felicity τα σκαλιά με κάτι χαρτιά στα χέρια, ακόμη να μιλάει στο τηλέφωνο. Δεν κοιτιούνται καν με τον αδελφό μου, εμένα να μου ζορίζει ένα χαμόγελο. Έχουν την χημεία ενός ζευγαριού, απλά είναι πολύ ξεροκέφαλοι να το παραδεχτούν.

Και είναι που είπα ότι δεν θα ασχοληθώ, γιατί δεν με νοιάζει...

«Πεινάω», λέω με ένα παράπονο και κάθομαι σε μια από τις καρέκλες του πάγκου. «Φτιάξε μου κάτι να φάω στα γρήγορα. Αισθάνομαι ότι θα λιποθυμήσω».

«Είμαι και δούλος σου τώρα», μουρμουρίζει ενοχλημένος και με κοιτάει με ένα βλέμμα σχεδόν νεκρό, τα γυαλιά να του ταιριάζουν τέλεια.

«Τολμάς και χαλάς χατίρι σε έγκυο γυναίκα;» τον πειράζω ξεκάθαρα και το παριστάνω στεναχωρημένη, το ένα χέρι στο μάγουλο μου. «Τι άποψη θα έχει ο ανιψιός σου για σένα μετά;»

«Σταμάτα να παίζεις με τον πόνο μου». Φέρνει το χέρι στο στήθος του πληγωμένος και είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα στην ιδέα του να είναι απαίσιος θείος.

Στα δάχτυλα μου τον παίζω.

«Είσαι πολύ ευαίσθητος, αδελφούλη. Σε βλέπω να κακομαθαίνεις το παιδί μου», γελάω και ακουμπώ τους αγκώνες στον πάγκο, αναστενάζοντας κουρασμένη.

«Nate, θεωρείς ότι το απαλό γαλανό ή το κίτρινο είναι πιο όμορφο χρώμα σε παιδικό δωμάτιο;»

Στην κουζίνα εισβάλλει ο Gavin σαν να του ανήκει μέχρι που με βλέπει και όλο του το πρόσωπο λάμπει. Παραμένει ελκυστικός όπως πάντα, το μαλλί και το μούσι του καλοχτενισμένα. Φοράει ένα σκούρο μπλε πουκάμισο με μαύρο παντελόνι από κάτω, να μοσχοβολάει σαν να ήρθε να δει την ερωμένη του. Κοιτάω το χαμόγελο στο πρόσωπο του αδελφού μου και αηδιάζω. Μάλλον όντως αυτήν ήρθε να δει. Πόσο μάλλον αυτόν.

«Τι κάνει το πιο γλυκό και όμορφο κορίτσι στον κόσμο;» ενθουσιάζεται το αγόρι του αδελφού μου και μου αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο, εγώ εννοείται να κολακεύομαι με το πόσο καλά μου φέρεται τον τελευταίο καιρό.

Άλλωστε παραμένει ένας εφηβικός μου έρωτας, ο βλάκας.

«Καλά είμαι. Ήρθα να φάω. Ξέρεις πως είμαι τώρα. Πεινάμε δυο άτομα», σχολιάζω με ένα ευρύ χαμόγελο, εκείνος να κάθεται δίπλα μου.

«Συγχαρητήρια για το αγοράκι. Πάλι καλά που δεν θα πάρει το όνομα της Nina». Τι στο καλό να το λένε όλοι αυτό; Τόσο τραγικό είναι; «Ελπίζω να μην κουράζεις τον εαυτό σου πολύ. Μετά τον τέταρτο μήνα πρέπει να τρέφεσαι καλά και να ξεκουράζεις την πλάτη σου».

«Αρχικά πότε πρόλαβες να το μάθεις;»

«Ο Nate μού το είπε». Του ρίχνω τα μάτια και κοιτάει αλλού, αμέσως να μου γυρνάει την πλάτη σαν να θυμήθηκε να ασχοληθεί τώρα με το φαγητό μου. «Μου έστειλε μήνυμα πριν κάτι λεπτά».

«Υπάρχει κάτι που δεν μοιράζεστε εσείς οι δυο;»

«Όχι». Ταυτόχρονη απάντηση αυτή. Μάλλον γι' αυτό δεν δίνεται στην Felicity πλήρως.

«Προσπαθώ να ξεκουραστώ, αλλά λίγο δύσκολο. Πρέπει να έχω το μυαλό μου και στον Alex». Ο Gavin χαϊδεύει την κοιλιά μου με γουρλωμένα μάτια, εφόσον αισθάνεται το μωρό που δεν λέει να σταματήσει να κλωτσάει. «Σήμερα πάντως αντέδρασε όταν του είπα ότι είναι αγοράκι. Κάτι είναι και αυτό».

«Α, τώρα που μου το θύμισες», πετάγεται ο Nate ενώ φοράει την ποδιά του. «Μου είπε ο φρουρός που τον έφερε ότι στο αυτοκίνητο εκεί που καθόταν σιωπηλός και κοιτούσε έξω από το παράθυρο, γύρισε και ρώτησε που είσαι. Ήταν η πρώτη φορά που τον άκουσαν να μιλάει μετά από δυο μήνες».

«Αλήθεια; Ρώτησε για μένα ο γλυκός μου; Άρα το κατάλαβε ότι χωριστήκαμε», χαμογελάω ανακουφισμένη και πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί και να άκουγα την φωνούλα του. «Το ήξερα ότι έχει αρχίσει να γίνεται καλύτερα».

Μένω πολύ χαρούμενη με αυτό που άκουσα. Το ότι έμαθε το φύλο του μωρού είμαι σίγουρη ότι κάπως τον ταρακούνησε και τον προσγείωσε λίγο στην πραγματικότητα. Ξέρω πως σιγά-σιγά θα επανέρθει. Άλλωστε μου το είπε και η μητέρα του. Μετά την κηδεία της Nina και το όλο σκηνικό μεταξύ του Lucas και του Alex, εκείνος για τουλάχιστον τρεις μήνες δεν αντιδρούσε σε τίποτα, σαν να ήταν κινούμενο πτώμα. Μετά από λίγο καιρό, ξεκίνησε να κουνιέται μόνος του, να τρώει και να μιλάει με δική του θέληση. Επιμονή και υπομονή μού εξήγησε ότι χρειάζομαι.

«Ωραίο αυτό, αλλά», πετάγεται ο αδελφός μου και σέρνει ένα πιάτο φρούτα μπροστά μου να ξεκινήσω με αυτά, «εσύ που ήσουν και δεν ήρθατε μαζί;»

Στραβοκαταπίνω το κομμάτι μπανάνα και προσπαθώ να μην βήξω για να μην φανεί η αμηχανία. Κοιτάω με την άκρη του ματιού μου το χαμόγελο του Gavin, τεράστιο και ειρωνικό, σαν να μου το τρίβει στα μούτρα ότι ξέρει πολύ καλά πως κάτι κρύβω. Στρέφω το βλέμμα στον αδελφό μου. Κρατάει το ένα φρύδι σηκωμένο και το πρόσωπο του ανέκφραστο. Υποθέτω είμαι ο χειρότερος άνθρωπος να κρύβω κάτι, ειδικά στα δυο άτομα που με μεγάλωσαν. Ξεκινώ να μπουκώνω το στόμα με φρούτα, εφόσον πεινάω, και το παίρνω απόφαση να τους το ανακοινώσω. Άλλωστε δεν γίνεται να το κρατήσω κρυφό για πολύ.

«Ο Jake ήθελε να μου μιλήσει», ανακοινώνω και καταπίνω τρία κομμάτια φρούτα την ίδια στιγμή. Αποφεύγω να τους κοιτάξω για λίγο. «Βρήκε τον Lucas», μουρμουρίζω και αυτό κάνει τον Gavin να πεταχτεί από την θέση του, ενώ τον αδελφό μου να ρίξει κάτω κάτι λαχανικά που έπαιρνε από το ψυγείο.

«Τι;» πετάγονται ταυτόχρονα και έρχονται να σταθούν και οι δυο μπροστά μου σοκαρισμένοι.

«Τον βρήκε; Που; Πως;» αναρωτιέται ο αδελφός μου και με κρατά από τα μπράτσα, εγώ παράλληλα να μασάω τα φρούτα.

«Το ήξερα ότι εκείνος ο διεστραμμένος θα τον έβρισκε», χαίρεται ο Gavin και μόνο που βλέπω τα ανακουφισμένα πρόσωπα τους, νιώθω άσχημα να συνεχίσω.

«Υπάρχει απλά ένα μικρό πρόβλημα».

Αφήνω το πιρούνι στο πιάτο και ξεφυσάω. Πάλι καλά που μου έκοψε να τραβήξω φωτογραφία τον φάκελο που μου έδωσε ο Jake, εφόσον μέσα μου ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να μην το κουβεντιάσω με τον αδελφό μου. Είναι πραγματικά ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει. Τώρα που είναι και ο Gavin εδώ, ακόμη καλύτερα. Βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου και το ξεκλειδώνω. Βρίσκω τις φωτογραφίες και τις δείχνω στον αδελφό μου, ο Gavin αμέσως να λυγίζει κοντά για να δει. Οι εκφράσεις τους αλλάζουν και τα βλέμματα τους σκοτεινιάζουν, για όσο το δάχτυλο του Nate αλλάζει τις φωτογραφίες.

«Είναι πληγωμένος. Έχει αιμορραγήσει τόσο που είναι σχετικό αν θα αντέξει άλλη μέρα δίχως ιατρική περίθαλψη. Έχουν περάσει ήδη δυο μέρες, οπότε-»

«Τον ηλίθιο», γρυλίζει ο Nate κάτω από την ανάσα του και αφήνει το τηλέφωνο στον πάγκο. «Τι άλλο είπε ο Jake; Που έγινε αυτό;»

«Σε ένα μοτέλ στο Glendale. Πιστεύει ότι ο Lucas γύρισε όλη την Αμερική και για κάποιον λόγο αποφάσισε να επιστρέψει στο Beverly Hills. Μου έδειξε όλα τα στοιχεία και τις φωτογραφίες που έχει μαζέψει τον τελευταίο καιρό, εφόσον ο Alex δεν βοηθάει καθόλου. Η θεωρία του δείχνει αληθής». Κρατώ τον τόνο φωνής μου χαμηλό, εφόσον θέλω να μείνει μεταξύ μας όλο αυτό. «Είπε επίσης ότι δεν φοβάται τόσο για την υγεία του Lucas, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος είναι γιατρός με πατέρα χειρουργό, όμως αυτό που δεν του αρέσει είναι μήπως και τον προλάβει η Loy πριν από εμάς». Χαϊδεύω την κοιλιά μου σκεφτική. «Αισθάνομαι ότι κάτι δεν θέλει να μου πει».

«Έχει ένα δίκιο για τον Lucas πάντως. Για να έχει καταφέρει να μην μπει στο ραντάρ της φρουράς της Προέδρου, θα πρέπει να είναι πανέξυπνος να ξεφύγει από την άλλη», σκέφτεται φωναχτά ο Nate και τρίβει το πηγούνι του, κάτι να τον απασχολεί και τον ίδιο. «Ελπίζω απλά να είναι καλά. Όσο καλός γιατρός και να είναι, δεν αναιρεί ότι έχει χάσει αρκετό αίμα».

«Glendale», ξεφυσάει ο Gavin και πειράζει το μούσι του. «Αυτό είναι οριακά δυο-τρεις ώρες μακριά από 'δω. Γιατί να επιστρέψει αν ο στόχος του είναι να κρατήσει την άλλη μακριά; Κάτι δεν μου κολλάει».

«Μήπως συνειδητοποίησε ότι έκανε βλακεία και το μετάνιωσε;» αναρωτιέμαι για όσο προσπαθώ να ψυχολογήσω τις στάσεις και των δυο.

«Πολύ εκτός χαρακτήρα του αυτό. Αν ο Lucas βάλει κάτι στο μυαλό του, δεν τον νοιάζει», το απορρίπτει ως ενδεχόμενο ο Gavin και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του. «Φαντάσου ότι μπήκε εσώκλειστος στο Brentwood από δική του επιλογή και παράτησε την οικογένεια του μόνο για να μην χρειαστεί έστω κατά λάθος να τον πετύχει ο Alex. Ο άνθρωπος αν βάλει κάτι στο μυαλό του, ειδικά όσον αφορά τον Alex, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει πίσω».

«Πω, αλήθεια, πως έγιναν τα πράγματα τόσο περίπλοκα;» Ο Nate είναι αυτός που απελπίζεται με την όλη κατάσταση και ακουμπά τους αγκώνες στον πάγκο σκεφτικός. «Γιατί να τα ρισκάρει όλα για να έρθει πίσω;»

Πέφτει σιωπή μεταξύ μας. Αν ακόμη και ο αδελφός μου δυσκολεύεται να καταλάβει τι στο καλό τρέχει, δεν νομίζω να έχουμε σωτηρία. Η μόνη μας ελπίδα είναι ο Jake, αυτό αν εξαιρέσουμε τον Alex που τον ξέρει καλύτερα από όλους μας. Με εκείνον όμως να μην επικοινωνεί με την πραγματικότητα το βρίσκω δύσκολο να έχουμε κάποια εξέλιξη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω για λίγο τα μάτια να συγκεντρωθώ. Όλο και κάτι μας διαφεύγει.

«Τι ημέρα είναι;» ρωτάω ξαφνικά και σουφρώνω τα φρύδια μου.

«Τρίτη».

«Τρίτη τι;»

«Τρίτη και 13», απαντά ο Gavin και με παρακολουθεί χαμένος. «Γιατί;»

«Είσαι βλάκας. Είσαι τέρμα βλάκας τελικά», λέω και σηκώνομαι από την θέση μου, αρπάζοντας το τηλέφωνο μου.

«Τι έκανα;» κλαίγεται εκείνος χαμένος, δίχως να έχει καταλάβει τι στο καλό εννοώ.

Περπατώ προς το σαλόνι με τους δυο από πίσω μου να με ακολουθούν. Φευγαλέα παρατηρώ ότι ο αδελφός μου κατάλαβε αμέσως που πήγε το μυαλό μου. Δεν λέει κάτι και με αφήνει να χειριστώ εγώ την κατάσταση, εφόσον είμαι η μοναδική που μπορώ να το κάνω. Παίρνει την Emily από την αγκαλιά του Alex και την κρατάει στην δική του, η μικρή μεν χαμένη, αλλά ευτυχισμένη που έχει τουλάχιστον την προσοχή του πατέρα της. Ο Gavin στέκεται πίσω από τον καναπέ λίγο παραδίπλα από τον Alex.

«Alex, άκου προσεχτικά τι θα σε ρωτήσω γιατί παίζεται η ζωή του Lucas», του λέω και τον κοιτάω αποφασιστικά, το πρόσωπο μου σοβαρό. Ξαφνικά τα μάτια του πέφτουν πάνω μου. «Τι ημέρα ήταν όταν πέθανε η Nina; Μάρτης, σωστά; Αρχές Μάρτη;»

Δεν απαντά. Απλά με κοιτάει. Το ξέρω ότι θυμάται εκείνη την ημέρα καλά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην. Εγώ από την άλλη και ας το έχω συζητήσει, πάντα το ξεχνάω. Δεν είμαι καλή στο να θυμάμαι. Όμως θυμάμαι ότι ο Alex τέτοια εποχή την θρηνεί. Βλέπω τον Gavin να αλλάζει έκφραση και επιτέλους ο βλάκας το έπιασε τι θέλω να υπονοήσω στα λόγια μου.

Ο Lucas από την ημέρα που πέθανε η Nina της αφήνει πάντα ένα λουλούδι στον τάφο, δίχως εξαίρεση.

«12 Μαρτίου, πριν 9 χρόνια», απαντά ο Alex και μόνο που ακούω την φωνή του ανατριχιάζω από πάνω μέχρι κάτω. Παραμένει ανέκφραστος, ο τόνος του σταθερός και κρύος. «Για να με ρωτάς κάτι τέτοιο, υποθέτω ότι όντως δεν άντεξε να σπάσει το συνήθειο του».

Παρόλο που ο ίδιος δεν δείχνει κάποιο ενδιαφέρον, εμείς οι τρεις, ακόμη και η Felicity που ήταν στο τηλέφωνο στην γωνία του σαλονιού, μένουμε σοκαρισμένοι. Δεν ξέρω αν είναι επειδή μίλησε μετά από σχεδόν μήνα ή επειδή περιμέναμε μια πιο απότομη αντίδραση. Ο Alex σταυρώνει το πόδι του στο άλλο και με τον αγκώνα καρφωμένο στο μπράτσο του καναπέ, ακουμπά το μάγουλο στην γροθιά του. Ξεφυσά βαριεστημένα, το κενό του βλέμμα κολλημένο έξω από την τζαμαρία πίσω μου.

«Alex, μπορείς να μιλήσεις άλλη μια φορά να το στείλω ηχητικό στην αδελφή σου;» συγκινείται ο Gavin και με μάτια βουρκωμένα, τείνει το τηλέφωνο κοντά στον Alex, το χέρι του να τρέμει από τον ενθουσιασμό.

Ο Alex ξεφυσάει και σηκώνει το χέρι να το απομακρύνει από κοντά του. Το μωρό δεν σταματά να κλωτσά από την στιγμή που μίλησε. Μάλλον η ταχυκαρδία το σύγχισε ή απλά κατάλαβε τον ενθουσιασμό μου που ο πατέρας του επιτέλους αντέδρασε. Παρόλο που ξέρω ότι ο μόνος λόγος που το έκανε είναι επειδή άκουσε ότι ανέφερα τον Lucas και ότι μπορεί η ζωή του να κινδυνεύει. Ο Nate αφήνει κάτω την Emily και η μικρή ξεκινά να γελά ενώ κρύβεται πίσω από τον πατέρα της. Τα μάτια μου δεν φεύγουν από του Alex.

«Ώστε έπεσα μέσα», χαίρομαι και χαμογελώ με τον εαυτό μου, αμέσως να κάθομαι στην πολυθρόνα ανακουφισμένη.

«Μπράβο, αδελφούλα», με συγχαίρει ο αδελφός μου και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο. «Αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Ο Lucas βρίσκεται ακόμη στο Beverly Hills και ένα σίγουρο μέρος που επισκέφθηκε είναι το νεκροταφείο».

Ξέρω ότι τα λέει όλα αυτά για να τα ακούσει ο Alex. Παραμένει όμως σιωπηλός. Δεν αλλάζει καθόλου την στάση του. Περίμενα να αναρωτηθεί για ποιο πράγμα μιλάμε ή τι έχει συμβεί, όμως το σκοτεινό του βλέμμα δείχνει ότι κάτι άλλο βράζει μέσα του. Ο Gavin συνεχίζει δίπλα του να καθαρίζει τα δάκρυα του που επιτέλους ο Alex μίλησε και έδειξε σημάδι ζωής. Για έστω λίγα δεύτερα, ακούγεται μόνο το γέλιο της Emily στον χώρο, η Felicity να έχει εξαφανιστεί στην κουζίνα, να μην ενοχλήσει.

«Jake», λέει ξαφνικά ο Alex και τον κοιτάμε ερωτηματικά, το δικό του πρόσωπο σοβαρό, «τον πρόλαβες;»

«Δυστυχώς όχι. Αλλά όπως είπες, βρήκα το λουλούδι του εκεί», απαντά ο Jake και η φωνή του μας κάνει να γυρίσουμε και να τον δούμε.

Κάθεται στα σκαλιά, τα μαλλιά πεσμένα στο πρόσωπο του. Κρατάει ένα γαρύφαλλο στο χέρι του και χαμογελά. Ανάμεσα από τα πόδια του, δυο σκαλιά πιο κάτω του, κάθεται η Emily. Έχει γυρίσει το κεφάλι πίσω και τον κοιτάει ανάποδα. Γελάει με το που της ρίχνει τα μάτια και της χαμογελάει. Δεν το είχα σε αυτόν τον ψυχοπαθή ότι τα πηγαίνει καλά με τα παιδιά. Βασικά, η Emily είναι τόσο γλυκιά και αθώα, που τα πάει καλά με όλους. Με το που τα σκοτεινά του μάτια εστιάζουν στα δικά της, ο Nate της φωνάζει να έρθει σε εκείνον και το κάνει. Ακόμη και ο Nate ανατριχιάζει μαζί του. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να αναρωτηθώ πότε ήρθε και πόση ώρα είναι καθισμένος εκεί.

Ο Alex ξαφνικά σηκώνεται όρθιος και δείχνει τόσο ψηλός. Σφίγγει τις γροθιές του και μόλις κοιτάω εκείνο το βλέμμα γεμάτο μίσος και έχθρα, ξέρω ότι από 'δω και πέρα δεν θα έχει κανείς μας καλά ξεμπερδέματα. Η αηδία στην έκφραση του, η φλέβα που πετάει στον λαιμό του και το σφιγμένο σαγόνι του αποδεικνύει ότι τελικά μπορεί και να κάνει κακό στον Jake αν μάθει την μοίρα του Lucas. Χαϊδεύει τον πνεύμονα του και γυρνάει το κεφάλι αργά προς το μέρος μας. Δεν θέλω να σχολιάσω το πόσο εκτός εαυτού φαίνεται. Καταλαβαίνω γιατί επέλεξε να σβήσει το μυαλό του πλήρως.

«Νομίζω έχετε κάτι να μου πείτε», λέει με μια ψύχρα στην φωνή του που με κάνει να τσιτωθώ, ο Nate δίπλα μου να το καταλαβαίνει, γι' αυτό να κρατάει το χέρι μου.

Ρίχνω τα μάτια στον Jake και έχει φέρει την παλάμη στα χείλη του. Τα μάτια του έχουν γουρλώσει σαν να αντικρίζει το πιο ωραίο θέαμα στην ζωή του. Φορές αναρωτιέμαι αν ο λόγος που κάνει αυτή την δουλειά είναι ο ίδιος ο Alex και όχι η μητέρα του όπως νομίζουν οι άλλοι. Φαίνεται φορές ότι δεν αντιδρά καθόλου στην παρουσία της Προέδρου, πόσο μάλλον να την κοιτάει έτσι όπως κάνει με τον Alex. Είναι τόσο περίεργος και διεστραμμένος, που δεν μπαίνω στην διαδικασία να ασχολούμαι τόσο για το δικό μου καλό. Το σαδιστικό βλέμμα δεν φεύγει στιγμή από πάνω του.

Ο Nate παίρνει μια βαθιά ανάσα με σουφρωμένα φρύδια. Παίρνει την Emily αγκαλιά και σηκώνεται όρθιος που είχε κάτσει στο μπράτσο της πολυθρόνας μου. Τον βλέπω ερωτηματικά. Με κοιτάει με την άκρη του ματιού του σοβαρός, για όσο σέρνει τον Gavin από το ρούχο προς την κουζίνα. Μάλλον σημαίνει ότι μου αφήνει τον χώρο και χρόνο να κουβεντιάσω με τον Alex. Ο Jake έχει εξαφανιστεί από τα σκαλιά με τον ίδιο τρόπο που ήρθε. Μένουμε οι δυο μας σε ένα τεράστιο σαλόνι. Ακούω στάλες βροχής να μαστιγώνουν την τζαμαρία στα δεξιά μου.

Ο Alex στέκεται με κατεβασμένο το κεφάλι. Δεν μπορώ να καταλάβω την έκφραση του, όμως οι πεσμένοι ώμοι του τον προδίδουν. Είναι θλιμμένος, κουρασμένος. Ακουμπώ τα χέρια στα μπούτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Δεν τολμώ να είμαι η πρώτη που θα μιλήσω, κυρίως γιατί δεν θέλω να την ακούσω εγώ. Τον ξανακοιτάω. Δεν τον βλέπω σε θέση να μου φωνάξει, όμως και πάλι. Εκείνο το βλέμμα του πριν με ανατρίχιασε. Αλήθεια, μπορεί να γίνει πολύ τρομαχτικός όταν θέλει.

Με πλησιάζει και ρίχνει το σώμα του μπροστά μου. Δίχως να το περιμένω, ακουμπά το κεφάλι του στα μπούτια μου και μένει να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Δεν ξέρω πως ένας δυο μέτρα άντρας μπορεί να κουλουριαστεί τόσο. Πόσο πονάει αλήθεια; Πόσο κουρασμένος ψυχολογικά είναι; Μπερδεύει τα δάχτυλα μας και με το άλλο χέρι ξεκινώ να χαϊδεύω τα μαλλιά του. Χαμογελώ. Πως θα τολμούσε μια ψυχούλα σαν τον Alex να κάνει κακό σε κάποιον;

«Είναι πληγωμένος, έτσι δεν είναι;» ρωτάει και τσιτώνω ολόκληρη.

Δεν μπορώ να το αποφύγω για πάντα.

«Ναι. Μάλλον είναι μαχαιρωμένος στο στομάχι του», απαντώ ακριβώς όπως το έγραφε ο φάκελος.

Παραμένει σιωπηλός. Τα κενά του μάτια κοιτούν την βροχή που μόλις ξεκίνησε απ' έξω. Δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τι να νιώσει, τι να σκεφτεί. Όταν έρχεται έτσι κοντά μου, πάντα κάτι φοβάται. Το μωρό ξεκινά να κλωτσά, αυτή την φορά πιο αργά και με λιγότερη ένταση. Παρόλο που η στιγμή είναι σοβαρή, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι πεινάω σαν να μην έχω δει φαγητό μέρες ολόκληρες.

«Να ξέρεις ότι ήμουν πάντα εδώ μαζί σου, όπως σου υποσχέθηκα. Σε κάθε εξέταση, κάθε φορά που με έπαιρνες από το χέρι να βγούμε βόλτα, κάθε φορά που με τάιζες, με έντυνες, με φίλαγες. Κάθε βράδυ σε κοίταγα για ώρες πόσο γαλήνια κοιμόσουν στο πλευρό μου», η φωνή του είναι απαλή και σαν την πιο όμορφη μελωδία στον κόσμο, προσγειώνεται στα αυτιά μου σαν πούπουλο. «Σε παρακολουθούσα πόσο έχεις αλλάξει και πόσο δυνατή έχεις γίνει». Φέρνει το χέρι μου στα χείλη του και το φιλάει. «Δεν το πιστεύεις πόσο τυχερός νιώθω που είσαι η γυναίκα μου».

Η καρδιά μου φτερουγίζει από το στήθος μου και πετάει μακριά. Τα μάτια μου βουρκώνουν. Πόσο ήθελα να τα ακούσω αυτά τα λόγια αυτούς τους τελευταίους μήνες, δεν μπορεί να φανταστεί. Σηκώνει το κεφάλι του και έρχεται αντιμέτωπος με μένα που προσπαθώ να κλάψω δίχως να το καταλάβει, η παλάμη στα χείλη μου. Δεν έχει ιδέα πόσες φορές αναρωτιόμουν αν ξέρει ότι είμαι κοντά του και αν θυμάται τι κάναμε μαζί. Πάντα φαινόταν τόσο χαμένος στον κόσμο του που δεν μπορούσα να βρω την ηρεμία μου. Όταν τον ρώταγα, δεν απάνταγε ποτέ.

«Συγγνώμη, Angel μου, αλλά έπρεπε να μείνεις μακριά από το μίσος και την έχθρα στην ψυχή μου. Δεν ήθελα στιγμή, έστω για λίγο, να το δεις και να το ζήσεις. Θέλω να με θυμάσαι πάντα ως αυτός που σου έσπαγε τα νεύρα μέχρι που υπέκυπτες», λέει και ακουμπά το χέρι μου στο μάγουλο του, τα μάτια του βουρκωμένα. «Κι εγώ σε αγαπώ, Angel. Και σε αγαπώ ολοκληρωτικά μέχρι το τέλος της ζωής μου. Είσαι ο άγγελος μου».

Τον αρπάζω από το ρούχο και τον φέρνω στο πρόσωπο μου. Αμέσως ενώνω τα χείλη μας για ένα φιλί το οποίο δίψαγα τόσο καιρό να είχα. Η γλώσσα του στην δική μου, τα πικρά μου δάκρυα, ακόμη και τα φρούτα που μάσαγα πριν, όλες αυτές οι γεύσεις ανακατεύονται σε τέλεια αρμονία για όσο εκείνος επιτέλους ανταποδίδει μετά από τόσες προσπάθειες που έκανα τον τελευταίο καιρό.

Τώρα καταλαβαίνω όλες τις πτυχές αυτού του άντρα. Τώρα πλέον ξέρω το μυαλό του καλύτερα από ποτέ. Ξέρω ότι εκείνη την ημέρα στον γάμο πριν έξι χρόνια, δεν με άφησε ποτέ να φύγω, ούτε εγώ το ίδιο. Ξέρω ότι τον ήθελα και με ήθελε από την πρώτη στιγμή που τα χείλη μας ενώθηκαν. Όλα αυτά που ζήσαμε ήταν για να φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε αχώριστοι. Δεν μπορώ παρά να ευγνωμονήσω εκείνο το ταξίδι στην Ιταλία που με έφερε κοντά του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση πλέον να αμφισβητήσω την ευτυχία μου στο πλευρό αυτού του άντρα.

Αποτραβιέται με κομμένη την ανάσα, εγώ το ίδιο. Με κοιτάει με εκείνα τα μισόκλειστα μάτια, ο ερωτισμός του να δημιουργεί πεταλούδες στο στομάχι μου. Τον ερωτεύομαι κάθε μέρα από την αρχή. Χαμογελώ με τα μάτια μου κουρασμένα. Ακουμπά το μέτωπο του στο δικό μου, εγώ ακόμη να έχω γραπώσει το ρούχο του. Το μωρό κλωτσάει σαν τρελό και αντιδρά σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου.

«Πήγαινε φέρ' τον σπίτι και μην τον αφήσεις ποτέ ξανά, αλλιώς θα σας σκοτώσω και τους δυο», δηλώνω, η ανάσα μου κομμένη από εκείνο το φιλί διάρκειας που είχαμε μόλις πριν λίγο. «Θα σε περιμένω σπίτι μας όσο χρόνο και να χρειαστείς. Απλά φέρε τον Lucas πίσω».

Ξέρει πολύ καλά τι εννοώ. Ο αντίχειρας μου γλιστράει στα ροδοκόκκινα χείλη του. Του αφήνω άλλο ένα φιλί και ξαπλώνω πίσω στην πολυθρόνα με ένα τέρμα ευχαριστημένο χαμόγελο στα χείλη μου. Εκείνος ισιώνει την πλάτη και με κοιτά επιτέλους με εκείνη την λάμψη στα μάτια του. Ζωγραφίζει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει στο πρόσωπο του και κρατάει το χέρι του στο δικό μου. Αλήθεια, απλά δεν μπορώ να τον ερωτευτώ παραπάνω.

«Σε ευχαριστώ, Angel μου», λέει, η γλυκιά φωνή του να ευχαριστεί τον πυρήνα της ψυχής μου.

Ακουμπά το χέρι μου απαλά στο μπούτι μου, εγώ να χαϊδεύω την κοιλιά μου. Επιτέλους. Επιτέλους ήρθε το τέλος σε όλα τα βάσανα και τις άσκοπες περιπέτειες. Επιτέλους θα ευτυχίσω και επιτέλους η ζωή του Alex Henderson θα φτιάξει. Τον παρακολουθώ που φοράει τα παπούτσια και το μπουφάν του. Δείχνει τέρμα αποφασισμένος και αυτό από μόνο του σημαίνει ότι δεν θα δεχτεί τίποτα πέρα από την νίκη σε αυτό το ηλίθιο κυνηγητό. Κοιτάω έξω από το παράθυρο την στιγμή που κλείνει την πόρτα πίσω του και προς μεγάλη μου έκπληξη ανάμεσα στα γκρίζα σύννεφα, βλέπω ένα άνοιγμα. Μια ηλιαχτίδα δραπετεύει και φωτίζει λαμπερά στον ουρανό. Χαμογελώ.

«Το ήξερα ότι θα έχουμε το ευτυχισμένο τέλος», σκέφτομαι φωναχτά και ξαπλώνω πίσω στην πολυθρόνα.

Ακούω φασαρία από την κουζίνα, γι' αυτό σηκώνομαι να πάω να βρω την οικογένεια μου. Ένα τεράστιο βάρος έχει φύγει από πάνω μου και νιώθω ότι με κάθε βήμα περπατάω σε σύννεφα. Η Emily τρέχει κατά πάνω μου και με αγκαλιάζει. Με το που την σηκώνω, η Felicity μου την παίρνει από τα χέρια και με μαλώνει να μην το ξανακάνω. Ο Gavin κλαίει συγκινημένος για όσο ο αδελφός μου τον κρατάει αγκαλιά και του τείνει μια χαρτοπετσέτα. Με βρίσκω να γελάω. Εννοείται πως με κοιτάνε ερωτηματικά για το τι έπαθα. Αλλά αλήθεια αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένη που δεν μπορώ ούτε να το περιγράψω.

Έχω την πιο όμορφη οικογένεια. Λείπει μόνο ο Lucas να συμπληρώσει το κενό που άφησε πίσω του. Και έτσι θα κλείσει η ιστορία μας οριστικά.