Ανοίγω τα μάτια με την μια. Συνειδητοποιώ ότι αποκοιμήθηκα και κακώς. Γυρνάω να δω τι κάνει ο Alex και κοιμάται. Πρώτο πράγμα φέρνω το δάχτυλο κάτω από την μύτη του για να σιγουρευτώ ότι αναπνέει. Δεν είναι τόσο σταθερή η ανάσα του. Χασμουριέμαι για όσο σηκώνομαι όρθια να του κάνω έναν καλύτερο έλεγχο. Ξετυλίγομαι από το πάπλωμα και το κρύο είναι αισθητό, όλες οι τρίχες του σώματος μου να σηκώνονται. Το αφήνω στην πολυθρόνα, αφότου αρπάξω το τηλέφωνο να τσεκάρω μήπως έχω κάποιο μήνυμα. Δύο αναπάντητες από τον Lucas, η μία στις τρεις και η άλλη στις τέσσερις. Τώρα είναι έξι παρά είκοσι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Θα τον πάρω σε λίγο, γι' αυτό το βάζω στην τσέπη μου. Παίρνω την πετσέτα από το μέτωπο του Alex και την βρέχω ξανά. Ακουμπώ το χέρι μου και αισθάνομαι ότι δεν του έχει κατέβει καθόλου ο πυρετός. Έχει πάρει φωτιά. Φέρνω το χέρι πάνω από τα χείλη του και οι ανάσες του είναι κοφτές, σίγουρα εξαιτίας του πυρετού. Ο Lucas είπε να μην του δώσουμε τίποτα και να τον κρατήσουμε ζεστά, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα αντέξει. Καθαρίζω τον ιδρώτα από το πρόσωπο του μέχρι τον λαιμό του ακουμπώντας απαλά την κρύα πετσέτα. Την ξεπλένω και την βάζω στο μέτωπο του.

Τα μάγουλα του είναι ακόμη τέρμα κόκκινα, όπως και τα χείλη του. Η υγεία του κατέρρευσε τόσο γρήγορα που οι τύψεις με κάνουν να αισθανθώ χάλια που του κράτησα το μπουφάν τόσο πολύ. Αγουροξυπνημένη, καθαρίζω τα βουρκωμένα μάτια μου και κοιτάω την φωτιά. Το ξύλο δεν αρκούσε. Έχει σβήσει ήδη. Δεν άξιζε τον κόπο. Συγκρατώ ένα φτέρνισμα και είμαι σίγουρη ότι δεν το αποφεύγω κι εγώ το κρυολόγημα.

Κάνει πάρα πολύ κρύο τώρα που έσβησε η φωτιά. Χωρίς την κουβέρτα, τα χέρια μου ήδη αρχίζουν να παγώνουν. Είχα βολευτεί κουλουριασμένη στο χαλί και δεν ένιωθα κάτι. Κοιτάω τον καφέ και έχει γίνει παγωμένος. Πάω προς την κουζίνα να βάλω το νερό να ζεσταθεί για να φτιάξω άλλον. Λυπάμαι που πήγε χαμένος, όμως νύσταζα πάρα πολύ για να μπορέσει να με κρατήσει αυτός από μόνος του. Τον χύνω στον νεροχύτη και αφήνω το φλιτζάνι δίπλα στην μηχανή φίλτρου για όσο ζεσταίνει τον καφέ.

Χασμουριέμαι άλλη μια φορά. Με ενοχλεί λίγο ο λαιμός. Ευτυχώς πρόλαβα να αλλάξω ρούχα σύντομα και δεν έμεινα με τα άλλα στο κρύο. Να 'ναι καλά και ο Nate που μου έφερε δεύτερη κουβέρτα, σαν να το ήξερε ότι δεν θα άντεχα να μείνω ξύπνια. Χαμογελώ με τον εαυτό μου όταν ανακαλούμαι το χθεσινό που τσακωνόμασταν για το ποιος θα δώσει το φιλί ζωής στον Alex. Τώρα που έχω ηρεμήσει, καταλαβαίνω γιατί ήμουν η μοναδική επιλογή από τους δυο.

Εγώ δεν είχα πιει.

Στριφογυρίζω τα μάτια με όλες τις ηλίθιες δικαιολογίες τους. Εφόσον ό,τι και να ήταν αυτό που κάναμε λειτούργησε και ο Alex είναι σχετικά καλά, δεν έχει τίποτα σημασία. Θυμάμαι ότι είδα ένα θερμόμετρο όταν έψαχνα πάνω στο μπάνιο το κουτί πρώτων βοηθειών, οπότε ξέρω ποια είναι η επόμενη στάση μου. Με το που γίνεται ο καφές ρίχνω λίγο στο φλιτζάνι μου μια κουταλιά ζάχαρη και τα ανακατεύω μαζί. Το αφήνω στον πάγκο και πάω επάνω.

Με το που περνάω το δωμάτιο της Addie για να πάω στην τουαλέτα, εκείνη η αηδία επιστρέφει. Την σιχαίνομαι. Ελπίζω να μην μπόρεσε να κλείσει μάτι όλο το βράδυ. Με κάνει να θέλω να πιάσω τον Alex και να τον φιλήσω στα μούτρα της, όμως εφόσον έχω έναν σεβασμό για εκείνον, εννοείται πως δεν θα το κάνω. Πέρα από αυτό, θα ήταν περίεργο. Απλά ο Alex θα με σιχαινόταν μετά και δεν θα έβγαινα κερδισμένη. Ναι, θέλω να κρατάω μια απόσταση μεταξύ μας, όμως δεν θέλω να με ξεγράψει με μίσος από την ζωή του.

Με βάση τα λεγόμενα του Nate όμως αυτοί οι δυο είναι τελειωμένοι. Θα αναμένω να δω πως θα εξελιχθεί όλο αυτό, γιατί είμαι περίεργη. Ο Alex θα το ανεχτεί αυτό για χατίρι της ή όχι; Όπως και να 'χει, αυτή η κοπέλα πρέπει να εξαφανιστεί από την ζωή του άμεσα. Δεν θα μπλεχτώ για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα και με βρω στο κέντρο του χωρισμού τους, όμως σίγουρα θα τους παρακολουθήσω μέχρι που να σιγουρευτώ ότι ο Alex έχει ξεμπλέξει μαζί της. Δεν θέλω ούτε τα μάτια της να του ρίχνει, η μαλακισμένη σφουγγαρίστρα.

Μπαίνω στο μπάνιο και κλειδώνω πίσω μου για να κάνω τα δικά μου. Με το που τελειώνω, πλένω τα χέρια και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου να συνέλθω. Δείχνω χλομή. Καλό θα ήταν να τσίμπαγα κάτι καθώς πίνω τον καφέ μου. Δεν θέλω να αρρωστήσω. Έχω κανονίσει να βγω με την Brittany την Τετάρτη, οπότε όσο γίνεται να το αποφύγω, θα προσπαθήσω. Ψάχνω τα ράφια και βρίσκω το ψηφιακό θερμόμετρο ακριβώς εκεί που θυμόμουν.

Ξεκλειδώνω και βγαίνω έξω. Κοιτάω μέσα στο δωμάτιο που κοιμάται ο Nate με τον Gavin και τους βρίσκω του καλού καιρού να έχουν ξαπλώσει στα κρεβάτια τους, δίχως έννοιες και προβλήματα. Βλέπω πως ο Nate έχει κρατήσει μόνο το σεντόνι, το πάπλωμα του να το έχει δώσει σε μένα. Χαμογελώ. Τον βλάκα, νοιάζεται τόσο πολύ κατά βάθος, αλλά δεν θέλει να το δείχνει με τίποτα. Σε σχέση πάντως με κάτω, εδώ μπορώ να κυκλοφορώ και με κοντομάνικο, εξαιτίας της θέρμανσης. Ζηλεύω λιγάκι, όμως δεν θα αφήσω τον Alex μόνο του με τίποτα.

Κλείνω την πόρτα αργά για να μην τους ενοχλήσω κατά λάθος. Όσο να 'ναι πρέπει να ξεκουραστούν. Έχουμε αρκετή ώρα ταξίδι σήμερα. Χασμουριέμαι άλλη μια. Τα αγόρια δίπλα έχουν κλείσει κι εκείνοι την πόρτα, οπότε δεν τους ενοχλώ. Κατεβαίνω τα σκαλιά και πάω πρώτο πράγμα στον Alex, για να του βάλω το θερμόμετρο. Με αργές κινήσεις κατεβάζω από τον γιακά το φούτερ και το βάζω κάτω από την μασχάλη του. Ούτε που ταράσσεται.

Για όσο περιμένω το αποτέλεσμα, βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου να καλέσω τον Lucas. Πηγαίνω στην κουζίνα να πάρω ένα κρουασανάκι από το ψυγείο και τον καφέ μου. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και δεν βρέχει τόσο, όμως έχει τέτοια ομίχλη που δεν μπορώ να δω ούτε τα αυτοκίνητα. Η υγρασία απίστευτη.

«Καλημέρα, Angel», λέει ο Lucas πρώτο πράγμα και ανταποδίδω. «Πως είναι ο Alex;»

«Καλύτερα. Δεν του έχει πέσει ο πυρετός. Είναι πολύ ζεστός», απαντώ και με τον καφέ στο χέρι, πηγαίνω πίσω για να δω το αποτέλεσμα.

«Τον έχεις μετρήσει;» ρωτάει και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου.

«Μόλις του έβαλα το θερμόμετρο, οπότε μισό λεπτό να δω», μουρμουρίζω και κρατάω το τηλέφωνο με τον ώμο μου κολλημένο στο αυτί.

Κατεβάζω το φούτερ του Alex και παίρνω το θερμόμετρο στο χέρι μου. Με το που βλέπω το νούμερο, ξεχνάω και σηκώνω το κεφάλι σοκαρισμένη. Το τηλέφωνο πέφτει κάτω και με κάνει να λυγίσω να το μαζέψω.

«40,5», λέω και δεν το πιστεύω στα μάτια μου. «Αποκλείεται. Κάτσε να του το ξαναβάλω».

«40,5; Ω, Θεέ μου, αυτό είναι χειρότερο απ' ότι περίμενα», ξεφυσάει ο Lucas. «Είμαι καθ' οδόν. Θα φτάσω το πολύ σε μια ώρα. Έχει πολύ ομίχλη και πάω λίγο αργά».

«Τόσο νωρίς ξεκίνησες;» αναρωτιέμαι καθώς βάζω το θερμόμετρο πάλι στον Alex.

«Νομίζεις ότι μπορούσα να κοιμηθώ μετά από αυτό; Δεν άντεξα».

«Συγγνώμη που σε έκανα να ανησυχήσεις πρωί-πρωί», χαμογελώ με τον εαυτό μου και κάθομαι στον καναπέ, σε ένα μικρό κενό δίπλα στον Alex.

«Εννοείς καλά έκανες και με ανησύχησες πρωί-πρωί. Μην μου ζητάς συγγνώμη. Πέρα του ότι είναι φίλος μου, αυτή είναι η δουλειά μου», λέει ο Lucas και ακούω πάλι τον χαρακτηριστικό ήχο του θερμόμετρου.

«40,5 ακόμη. Δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι. Τι να του κάνω, Lucas;» πανικοβάλλομαι αμέσως και σηκώνομαι όρθια.

«Πρέπει να δροσιστεί το σώμα του. Βγάλε ό,τι μακρυμάνικο φοράει και πήγαινε γέμισε δυο-τρία μπουκάλια με κρύο νερό. Βάλε τα γύρω από το σώμα του και ρίξε του κάτι από πάνω μετά. Το πανί είναι κρύο στο μέτωπο του;» με καθοδηγεί ο Lucas ήρεμος και με κάνει να χαλαρώσω κάπως που με βοηθάει.

«Θα του το αλλάξω άμα είναι», μουρμουρίζω αναφερόμενη στην πετσέτα. «Να μην του δώσω κάποιο φάρμακο;»

«Όχι. Έχω πάρει εγώ μαζί μου ό,τι χρειάζεται, γι' αυτό όσο μπορείς φρόντισε τον έτσι», λέει ο Lucas και ξεφυσάει ύστερα κουρασμένος. «Πως έφτασε σε αυτό το σημείο, Angel; Τι έκανε στην βροχή και στο κρύο;»

«Βγήκε να πάρει ξύλα», απαντώ ανήσυχη για την υγεία του, γιατί το βλέπω πόσο παλεύει να συνέλθει από τις κοφτές του ανάσες, «και έμεινε παγιδευμένος στην αποθήκη... Θα γίνει καλά, Lucas;»

«Δεν είναι κάτι, Angel. Ο Alex απλά είναι λίγο ευαίσθητος στα κρυολογήματα εξαιτίας του αδύναμου πνεύμονα, όμως είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα», για άλλη μια φορά με καθησυχάζει εκείνος. «Για τώρα φρόντισε τον και τον εαυτό σου και θα 'ρθω όσο πιο σύντομα μου επιτρέπει ο καιρός».

«Έχεις την διεύθυνση;»

«Μου την έδωσε ο Alex για περιπτώσεις σαν αυτήν. Ποιος το περίμενε», γελάει κάπως ειρωνικά και το κλείνει.

Ακουμπώ το τηλέφωνο στο τραπέζι και κάθομαι στον καναπέ δίπλα του. Του χαϊδεύω τα μαλλιά, ύστερα το μάγουλο και τα δάχτυλα μου σταματούν επιφανειακά στα χείλη του. Ακουμπώ το χέρι στο στήθος του και αισθάνομαι την καρδιά του που χτυπά σταθερά και όπως πρέπει. Ζορίζω ένα χαμόγελο.

«Σε ευχαριστώ, Alex».

Άμα δεν ήταν για εκείνον, σίγουρα θα ήμουν εγώ αυτή στην θέση του. Ποιος ξέρει πόσο άσχημα θα είχα κρυολογήσει και πόσο θα υπέφερα με εκείνο το μπουφάν της πλάκας που έχω. Δηλαδή, να 'ναι καλά που μου το πήρε κιόλας ο άνθρωπος, γιατί δεν ξέρω πόσο σκατά θα ήμουν. Για την ξεροκεφαλιά μου, θα έδινα ψυχή τώρα. Δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα που ο Alex είναι αυτός που υποφέρει. Αντιθέτως αισθάνομαι χάλια που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι για εκείνον. Μακάρι να μπορούσα να επανορθώσω.

Ξεκινώ να του βγάζω το φούτερ και τον αφήνω μόνο με το κοντομάνικο, έτσι να σταματάω τις σκέψεις που με κάνουν να βουρκώσω. Δεν μπορώ να εστιάζω άλλο σε αυτό, αλλιώς ο Lucas δεν θα με προλάβει, εγώ να έχω πεθάνει από τις τύψεις ήδη.

Έχει ιδρώσει πάρα πολύ. Τα κόκκινα μάγουλα του και τα ακατάστατα μαύρα μαλλιά του τον κάνουν να δείχνει τόσο χαριτωμένος. Κρατάει το στόμα του λίγο ανοιχτό, έτσι να παίρνει βαθιές ανάσες, μεν κοφτές. Πραγματικά δείχνει σαν μικρό αγοράκι.

Θέλω τόσο να τον ζουλήξω στην αγκαλιά μου. Αισθάνομαι σαν την μητέρα που βλέπει το παιδί της μετά από χωρισμό και απλά θέλει να το παρηγορήσει. Έτσι κι εγώ μαζί του. Θέλω να τον προστατέψω, να τον κάνω να ευτυχίσει. Τον έχω απογοητεύσει και τον έχω πληγώσει αρκετά. Δεν θέλω να το ξανακάνω. Δεν το αντέχει η καρδιά μου να υποφέρει. Όσο να 'ναι, ο Alex μου πήρε χρόνο, αν όχι χρόνια, να τον ξεπεράσω και έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Χαμογελώ συγκινημένη.

Παίρνω τον κουβά και την πετσέτα για να τα αλλάξω. Βρίσκω σε ένα συρτάρι της κουζίνας ένα πανί και το ξεσκονίζω με το να το τινάζω. Με άλλο λίγο ψάξιμο, αρπάζω ένα μπολ και το γεμίζω με όσο κρύο νερό μπορώ. Βρίσκω τρία άδεια μπουκάλια νερού στην άκρη δίπλα από τα σκουπίδια και ανακουφίζομαι που δεν τα πέταξαν ακόμη. Τα παίρνω κι αυτά και τα γεμίζω με τεράστια υπομονή με νερό. Τα δάχτυλα μου έχουν ξεπαγιάσει, μουδιάσει από τα κρύο τόσο που με το ζόρι τα κουνάω. Ούτε που με νοιάζει.

Αγκαλιάζω τα μπουκάλια και μαζί με το μπολ και το πανί, πάω πίσω στον Alex. Δεν έχει κουνηθεί καθόλου. Ανησυχώ με το πόσο ήρεμος είναι. Αν εξαιρέσω ότι με χούφτωσε πριν και με είπε γλυκούλα, δεν έχει δείξει καμία βελτίωση με την υγεία του. Βάζω το ένα μπουκάλι ανάμεσα από το ένα μπράτσο και το θώρακα του και το άλλο στην αντίθετη πλευρά. Αφήνω το τρίτο μπουκάλι στην άκρη και τον σκεπάζω με το πάπλωμα. Τσεκάρω τα πόδια του. Το ένα είναι παγωμένο, τα δάχτυλα του δεμένου το ίδιο. Τυλίγω καλά την κουβέρτα και μάλλον πρέπει το τρίτο μπουκάλι να το γεμίσω με ζεστό νερό.

Φέρνω το πανί μέσα στο μπολ, τα κόκκαλα των δαχτύλων μου να με πονάνε τόσο πολύ. Το στραγγίζω όσο μπορώ και καθαρίζω τον ιδρώτα από τον λαιμό μέχρι το πρόσωπο του Alex. Κοιμάται χωρίς να κάνει φασαρία, όμως ξέρω ότι στ' αλήθεια απλά υποφέρει από τον πόνο. Τα φρύδια του είναι σουφρωμένα και οι ανάσες του κοφτές. Δεν μπορεί να σφίξει τα χέρια του ή να δείξει τον πόνο διαφορετικά. Ακουμπώ το πανί πάνω από τα μάτια του και στο μέτωπο του.

Ανησυχώ τόσο για την υγεία του. Ο Lucas είπε ότι θα περάσει, όμως δεν είναι καλό που ο πυρετός του έχει περάσει τα 40. Αυτό ξέρω ότι δεν είναι καλός οιωνός. Το στομάχι μου σφίγγεται και μου κόβεται η όρεξη να τελειώσω τον καφέ. Θέλω να τον δω να γίνεται καλά. Ξαναβουρκώνω. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να τον βοηθήσω να σταματήσει να πονάει.

Ξαφνικά κουνιέται. Καθισμένη στο πάτωμα, τον κοιτάω με μια σπίθα ελπίδας ότι αυτό είναι ένδειξη ότι γίνεται καλά. Βγάζει το πανί από τα μάτια και τα ανοίγει με τα χίλια ζόρια. Είναι τόσο κόκκινα που με πονάει η καρδιά μου να τον βλέπω έτσι. Με κοιτάει και ύστερα βήχει, φέρνοντας το χέρι του στο στόμα του. Προσπαθεί να συγκρατηθεί, αλλά δεν μπορεί. Γραπώνει την μπλούζα πάνω από τον πνεύμονα του και ούτε που μπορώ να φανταστώ τι πόνο θα πρέπει να αισθάνεται, ειδικά με τέτοιον πυρετό.

«Alex; Πως νιώθεις; Πως είσαι;» ρωτάω αμέσως και φέρνω το σώμα μου πιο κοντά.

«Ang...el;» αναρωτιέται εκείνος και βγάζει το πανί τελείως από πάνω του.

Φέρνει το ένα χέρι στην πλάτη του καναπέ και σηκώνεται για να στηριχθεί στον αγκώνα του άλλου του χεριού. Εκεί που δεν το περιμένει, πέφτω στην αγκαλιά του και τυλίγω τα χέρια μου, κρύβοντας το πρόσωπο στον ώμο του. Βήχει ελαφρώς και με κάνει να τον κρατήσω καλύτερα. Δεν ξέρω καν γιατί αρχίζω να κλαίω. Εκείνος δεν ανταποδίδει, όλο το σώμα του να έχει πάρει φωτιά.

«Με ανησύχησες τόσο πολύ, Alex. Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι, βλάκα», κλαίω, το πρόσωπο μου κρυμμένο στον ώμο του.

«Συγγνώμη», γελάει αμήχανα και ξαναβήχει, αυτή την φορά να φέρνει το ελεύθερο χέρι του στο κεφάλι μου να το χαϊδέψει.

«Μην ξανακάνεις τέτοιες απερίσκεπτες βλακείες, ποτέ, ποτέ, ποτέ. Φρόντισε, βρε ηλίθιε, τον εαυτό σου παραπάνω και μην με βάλεις να το ζήσω πάλι αυτό το πράγμα», συνεχίζω και όταν αποτραβιέμαι να τον δω, φαίνεται τόσο μπερδεμένος, ακόμη ζαλισμένος μάλλον από τον πυρετό.

«Έκανα κάτι;» ρωτάει και όταν βήχει κλείνει τα μάτια και πέφτει πάλι πίσω στον καναπέ κουρασμένος.

Καθαρίζω τα δάκρυα μου για να συμμαζευτώ λίγο που με άφησα να ξεσπάσω αμέσως με το που τον είδα να ξυπνάει. Ο άνθρωπος πονάει και υποφέρει και του ρίχνω το δικό μου βάρος αμέσως επάνω. Μου χαρίζει ένα ζορισμένο χαμόγελο, ακουμπώντας το πίσω του χεριού στο μέτωπο του.

«Ναι, ηλίθιε, έκανες. Με ανησύχησες», απαντώ και τα δάκρυα δεν λένε να σταματήσουν, παρόλο που προσπαθώ να τα σταματήσω με το να τα καθαρίζω συνέχεια.

«Έχω... πυρετό;» αναρωτιέται και βγάζω το χέρι του απαλά για να του ακουμπήσω το πανί στο μέτωπο.

«Ναι, γι' αυτό, σε παρακαλώ, μην κουνιέσαι πολύ. Θα έρθει ο Lucas να σε περιποιηθεί σύντομα».

«Ο Lucas;»

«Ναι, ο Lucas».

Ξεφυσάει. Αμέσως μετά βήχει και ξαναφέρνει το χέρι στο στήθος του. Ένα επιφώνημα πόνου ξεγλιστρά από τα χείλη του. Χάλια είναι. Καθαρίζω τα μάτια με τα μανίκια της μπλούζας, τα χέρια μου να με πονάνε από το κρύο. Ανατριχιάζω. Με το που βγάζω τα χέρια από τα μάτια, το δικό του έρχεται στο μάγουλο μου και βγάζει το πανί όσο για να με δει. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν, μπορεί περισσότερο από τα δικά του.

«Συγγνώμη... που... σε έκανα... να... ανησυχήσεις», λέει με τα χίλια ζόρια και ξαναβήχει τόσο που γυρνάει το σώμα στο πλάι για να κουλουριαστεί κάτω από το πάπλωμα. «Κρυώνω».

«Πρέπει να σκεπαστείς, Alex. Σε παρακαλώ, κάνε υπομονή μέχρι που να έρθει ο Lucas», μουρμουρίζω και κρατάω το χέρι του στο μάγουλο μου με τα δυο δικά μου, η καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή. «Μου το υπόσχεσαι;»

«Εννοείται».

Το χαμόγελο του αρχίζει να σβήνει αργά. Το χέρι του βαραίνει και συνειδητοποιώ ότι αποκοιμήθηκε για άλλη μια φορά. Του το βάζω κάτω από την κουβέρτα και με ξαναπιάνουν τα κλάματα. Είμαι μια ημέρα προ-περιόδου και ξέρω ότι οι ορμόνες μου τα έχουν παίξει, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο χάλια. Δεν μπορώ να διώξω αυτόν τον φόβο που μου μουδιάζει τα πόδια. Είχα να ανησυχήσω τόσο για κάποιον από τότε που ο Thomas έκανε μια εγχείρηση για σκωληκοειδή.

Καθαρίζω τα δάκρυα και τα μάτια μου για άλλη μια φορά, αφότου καταφέρω να με κάνω να ηρεμήσω. Παίρνω κάμποσες βαθιές ανάσες και ξεφυσάω αργά. Συνέρχομαι σχετικά γρήγορα. Πίνω λίγο από τον ζεστό καφέ και παρόλο που δεν έχω όρεξη, μου κάνει καλό. Φτιάχνω την κουβέρτα καλύτερα πάνω στον Alex και ύστερα το πανί στο μέτωπο του. Για να ξύπνησε, έστω για λίγο, σημαίνει ότι αυτή η μέθοδος λειτούργησε και γίνεται καλύτερα. Ευτυχώς.

Παίρνω το θερμόμετρο και το ξαναβάζω στην μασχάλη του τραβώντας τον γιακά κάτω. Περιμένω λίγο και όταν το βγάζω βλέπω πως είναι 40. Πέφτει μεν, αλλά πολύ αργά. Παραμένει πολύ μεγάλος αριθμός για πυρετός, όμως δεν έχω τι να κάνω παρά να δείξω υπομονή μέχρι που να έρθει ο Lucas να τον εξετάσει ο ίδιος.

Είναι όμορφο να βλέπω τον Alex να έχει εξελιχθεί σε έναν τόσο ωραίο άντρα, γοητευτικός, σέξι και με ένα χαμόγελο λαμπρό όπως είναι ο ίδιος. Τον θυμάμαι πάντα τόσο σοβαρό και ανέκφραστο, σπάνια χαρούμενο πραγματικά, ενώ τώρα είναι σαν μικρό παιδί, εδώ και 'κει, να ευχαριστιέται κάθε δεύτερο της ζωής του. Έχει πίσω τον κολλητό του, οι αγαπημένοι του ζουν στο Beverly Hills, δεν έχει τίποτα παραπάνω να ζητήσει.

Αναρωτιέμαι για λίγο πως θα είχαν πάει τα πράγματα μεταξύ μας αν δεν είχα δει ποτέ το βίντεο με την Trish. Θα ήμουν ακόμη μαζί του; Θα μας χώριζε η ζωή ή θα μας κράταγε μαζί ακόμη και σήμερα; Όσο και να νοιάζομαι για τον Alex, δεν ξέρω αν θα ήθελα να μην είχα γνωρίσει τον Thomas. Ακουμπώ την πλάτη πίσω στον καναπέ κουρασμένη, γιατί όσο να 'ναι είμαι με τρεις ώρες ύπνου.

Ο Thomas με βοήθησε να αλλάξω. Εκείνος μου στάθηκε σαν σωστός σύντροφος στο πλευρό και μου έδειξε αγάπη μέσα από τις πράξεις του, την υπομονή και την καθημερινότητα του. Με έκανε να καταλάβω την αξία του να στέκεται κανείς στο πλευρό των αγαπημένων του, με έβαλε να σκεφτώ πέρα από τον εαυτό μου χωρίς ποτέ να με κρίνει που το έκανα αυτό. Δεν με υποβάθμισε ποτέ του, ούτε μου είπε σκληρά λόγια, εγώ πάνω στα νεύρα μου και μπορεί. Μου έδινε ένα φιλί στο μέτωπο και με άφηνε να ηρεμήσω, ύστερα να μου εξηγούσε γιατί ήμουν λάθος και γιατί δεν πρέπει να μιλάω απερίσκεπτα.

Κοιτάω τον Alex. Δεν ήμουν έτοιμη όταν ήμασταν μαζί. Ο εγωισμός μου με περιόριζε στο πόση αγάπη και υπομονή μπορούσα να του δώσω, έτσι να τον πληγώνω συνέχεια ενώ εκείνος είχε τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει. Του έβαζα το μαχαίρι στον λαιμό και του έκοβα τα φτερά, καθώς εκείνος έψαχνε ακόμη να βρει εκείνο το σκοινί να κρατηθεί, να βρει έναν λόγο να κοιτάξει μπροστά. Δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι δεν ήμουν εγώ η ελπίδα του, αλλά ο Lucas. Στο πλευρό μου δεν θα άλλαζε τόσο όσο άλλαξε στο πλευρό του καλύτερου του φίλου.

Ένα δάκρυ πέφτει στο μανίκι της μπλούζας μου. Ανακαλούμαι όλα τα σκληρά λόγια που ξεστόμιζα για την αδελφή του, ανήμπορη να κατανοήσω τον πόνο του. Έριχνα το φταίξιμο σε εκείνην, ενώ στ' αλήθεια εγώ, και μόνο εγώ, τον έκανα να υποφέρει. Απορώ πως με συγχώρεσε εκείνη την ημέρα στον γάμο, να θυμάμαι το χέρι του στο κεφάλι μου που το χάιδεψε πριν φύγει, ξεστομίζοντας ένα «θα τα ξαναπούμε», τόσο απλό για εκείνον. Φέρνω τα χέρια στο κεφάλι μου και χαμογελώ. Νομίζω εκείνος με έκανε να την αγαπώ αυτή την συνήθεια πλέον.

Τραβάω την μύτη μου και ξαναπίνω από τον καφέ μου. Πάει σίγουρα ένα μισάωρο από τότε που τα είπα με τον Lucas. Η μία σκέψη μετά την άλλη με κρατάνε τόσο απασχολημένη που η ώρα κυλάει σαν νερό. Ξέρω ότι όπου να 'ναι θα φτάσει, η βροχή να ξαναξεκινάει, να μαστιγώνει τα τζάμια σαν να θέλει να τα σπάσει. Θα ήθελα να πάω μέχρι την αποθήκη και να πάρω ξύλα, αλλά ξέρω ότι δεν έχω την δύναμη να το κάνω. Ο λαιμός ακόμη με πονάει όσο να 'ναι και το σώμα μου είναι αδύναμο από την κούραση. Ούτε που κοιμήθηκα καλά.

Σηκώνομαι αργά και ρίχνω την δεύτερη κουβέρτα πάνω στον Alex να μείνει ζεστά. Ανατριχιάζω από το κρύο. Δεν περίμενα η θέρμανση εδώ κάτω να ήταν τόσο χάλια. Κάτι είπε ο Gavin ότι δεν λειτουργεί σωστά και ότι θα το έβλεπε ο ίδιος χθες, αλλά ούτε που το έκανε μάλλον, με τόσα ποτά που κατέβαζε. Το ζει πλήρως στο εξοχικό του, μάλλον γιατί χρειαζόταν τις διακοπές περισσότερο απ' όλους μας.

Φοράω το μπουφάν του Jim και εκείνη ακριβώς την στιγμή ακούω ρόδες αυτοκινήτου απ' έξω. Κλείνω το φερμουάρ και ανοίγω την πόρτα κάπως ενθουσιασμένη που επιτέλους έφτασε. Του πήρε σαράντα λεπτά από το τελευταίο μας τηλεφώνημα για να έρθει. Αν ξεκίνησε από την πρώτη φορά που τα είπαμε, τότε ήρθε σχετικά γρήγορα. Δεν μπόρεσε να μην ανησυχήσει προφανέστατα. Τον καταλαβαίνω.

Με το ζόρι βλέπω με αυτή την ομίχλη, αλλά διακρίνω τα φώτα ακριβώς απέναντι μου. Ακούω μια πόρτα να ανοίγει και μετά από λίγο να κλείνει. Βλέπω μια φιγούρα να πλησιάζει και όταν είναι αρκετά κοντά, διακρίνω τον Lucas. Φοράει ένα μπουφάν που φτάνει μέχρι τα γόνατα του και την κουκούλα του. Κρατάει μια μαύρη τσάντα και είναι ντυμένος με τα ρούχα του νοσοκομείου. Περπατά βιαστικά προς το κατώφλι και καταφέρνει να μην βραχεί πολύ.

«Γεια σου, Angel», λέει με ένα χαμόγελο και του κάνω νόημα αμέσως να περάσει μέσα.

«Γρήγορα έφτασες», μουρμουρίζω και κλείνω την πόρτα για να μην περάσει άλλο κρύο μέσα. «Στον καναπέ είναι».

«Ήρθα με το που με πήρες. Δεν γινόταν να τον αφήσω έτσι», δηλώνει και βγάζει το μπουφάν. «Τελείωσα βάρδια τα μεσάνυχτα και είχα αποκοιμηθεί στο νοσοκομείο. Από εκεί έρχομαι, συγχώρα την εμφάνιση μου».

«Μην σε νοιάζει», γελάω και στέκομαι πίσω από τον καναπέ.

«Έδειξε κάποια αλλαγή;» ρωτάει ο Lucas και μένω να τον χαζέψω πόσο σοβαρός δείχνει ενώ αφήνει την τσάντα να στηριχθεί στο πόδι του τραπεζιού.

«Ξύπνησε για λίγο και άρχισε να βήχει. Φαινόταν να του πονούσε ο πνεύμονας πάρα πολύ. Είπε ότι κρυώνει», λέω και φέρνω το δάχτυλο στο πηγούνι. «Όταν του έβαλα το θερμόμετρο είχε 40 πυρετό. Κάπως του έπεσε».

«Δεν είναι καθόλου καλό που του ανέβηκε τόσο», σκέφτεται φωναχτά και βγάζει ένα φακό από την τσέπη της ρόμπας του. «Πήρε κάποιο χάπι ή κάτι πριν;»

«Μου ζήτησε ένα για τον πονοκέφαλο και του το έδωσα», απαντώ και έτσι όπως τον εξετάζει μού φαίνεται ότι κάτι βλέπει καλύτερα από εμένα και ανησυχεί. «Η ταμπλέτα είναι στο τραπέζι άμα θες να δεις».

Ανάβει το φως στα μάτια του Alex, τα οποία ανοίγει με το ζόρι, ο άλλος να συνεχίζει να κοιμάται ατάραχος. Ξεφυσάει. Βγάζει ένα θερμόμετρο από την ίδια τσέπη και του την βάζει κάτω από την μασχάλη. Σηκώνει το σώμα του και κοιτάει την ταμπλέτα. Την ρίχνει πάνω στο τραπέζι και φαίνεται για λίγο να σκέφτεται ανήσυχος. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από το άγχος.

«Έκανα κάτι λάθος;» ρωτάω και τον ταράσσω άθελα μου, εκείνος χαμένος στις σκέψεις του.

«Όχι, όχι. Το χάπι που πήρε απλά σταματά την επίδραση του μετά από δώδεκα ώρες. Υποθέτω δεν έχουν περάσει τόσες, οπότε πρέπει να περιμένω λίγο πριν του δώσω κάποιο αντιβιοτικό», λέει και ανοίγει την τσάντα του για να βγάλει το στηθοσκόπιο του.

Τον παρακολουθώ σιωπηλή. Βγάζει την κουβέρτα και σηκώνει την μπλούζα του Alex μέχρι επάνω. Κοιτάω αλλού με κόκκινα μάγουλα και δυστυχώς δεν περνάει απαρατήρητο από τον Lucas. Εστιάζει πίσω στον άρρωστο και ακούει με τεράστια προσοχή την περιοχή που ο Alex γράπωνε μανιωδώς προηγουμένως. Σουφρώνει τα φρύδια. Δεν καταλαβαίνω αν είναι τσαντισμένος ή απογοητευμένος. Σηκώνει άλλη μια φορά το σώμα.

«Θέλω να μου πεις ειλικρινά, Angel», απευθύνεται σε μένα σοβαρός, το κενό του βλέμμα να με κάνει να νιώθω ευάλωτη, «κάπνισε;»

«Ό-Όχι», απαντώ και ρίχνω τα μάτια στεναχωρημένη στον Alex, ενώ ανακαλούμαι την στιγμή που πήγε να το κάνει.

«Ο πνεύμονας δεν κατέρρευσε εξαιτίας κάποιου κρυολογήματος, όπως φοβόμουν», δηλώνει και βάζει το στηθοσκόπιο στην τσάντα. «Έχει εισπνεύσει κάτι το οποίο μόλυνε τον πνεύμονα και με το πρώτο κρύο που τον άγγιξε, ένιωσε τον πόνο. Δεν χαίρομαι που το λέω, αλλά ευτυχώς που κρυολόγησε, γιατί φοβάμαι ότι ενώ οδηγούσε πίσω θα γινόταν το κακό και θα είχαμε άλλο λόγο να τον κλαίμε».

«Μόλυνε τον πνεύμονα;» μουρμουρίζω σκεφτική. «Τι θα μπορούσε να ήταν;»

«Από τσιγάρο, σε αρώματα, βενζίνη, μπογιά, βερνίκια-»

«Αυτά μολύνουν τον πνεύμονα;» αναρωτιέμαι και ξεφυσάει κουρασμένος.

«Ο πνεύμονας του Alex δεν μπορεί να αντέξει έντονες μυρωδιές, που για μας είναι απλά αποπνικτικές. Γι' αυτό του λέω να κάνει προσοχή στην δουλειά να μην αναπνέει τα χημικά που χρησιμοποιούν», δηλώνει ο Lucas και παρόλο που δεν έχω ακόμη ιδέα τι λέει, ακούγεται πολύ έξυπνος και ακριβώς σαν γιατρός, τα μάτια μου να γουρλώνουν εντυπωσιασμένα. «Κάτι έχει εισπνεύσει και σε μεγάλη ποσότητα, έτσι να αποδυναμώσει τον πνεύμονα του».

Μένω για λίγο σκεφτική. Έχω την εντύπωση ότι μπορώ να βρω τι μπορεί να ήταν αυτό. Πάω πίσω, πριν βγούμε από το σπίτι. Καθόταν μπροστά απ' το τζάκι κάτι ώρες. Δεν τον χτύπαγε τόσο ο καπνός και η αλήθεια είναι ότι κρατούσε μια καλή απόσταση, ακόμη και από την φωτιά το προηγούμενο βράδυ όπου καθόμασταν έξω. Απορρίπτω αυτό το ενδεχόμενο και πάω κι άλλο πίσω. Κάτι ώρες ήταν στο δωμάτιο με την Addie, μάλλον να πηδιούνται, πριν από αυτό μαγείρεψε με τον Nate και πριν από-

«Είπες αρώματα;» ρωτάω με ένα νεκρό βλέμμα και κάτι καταλαβαίνει από την απότομη αλλαγή στην διάθεση μου. «Αχ, αυτή η στρίγκλα, μα τον Θεό που δεν έχει, θα την σκοτώσω».

«Δεν υποθέτω. Κατάλαβα πολύ καλά».

Θυμάμαι όταν πήγα προχθές να τους στρώσω το κρεβάτι. Το δωμάτιο τους βρωμοκόπαγε όλων των ειδών αρώματα και καλλυντικά, με το ζόρι βγήκα εγώ ζωντανή από 'κει. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα ένιωθε ο Alex εκεί μέσα με τον αδύναμο πνεύμονα που έχει. Αν και ανακουφίζομαι που εν μέρει δεν φταίω εγώ, δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα που εκείνη η μάγισσα έκανε πάλι τα ξόρκια της.

«Θα πάω να της το βγάλω το μαλλί, της αγάμητης-»

«Ωπα, συγκρατήσου, τίγρη», πετάγεται ο Lucas και τον βρίσκω μέσα σε δεύτερα να έχει φέρει τα χέρια κάτω από τις μασχάλες μου και να με κρατάει στον αέρα, ενώ ήμουν έτοιμη να πάω πάνω να την βρω. «Δεν είναι η ώρα για καυγάδες τώρα».

«Δεν με νοιάζει τίνος είναι, που έχει το θράσος να κλειδώνεται στο δωμάτιο της και να μην κατεβαίνει να δει τον αρραβωνιαστικό της. ΑΧΑΡΙΣΤΗ-ΜΜΜΜ», συνεχίζω να βρίζω παρόλο που ο Lucas φέρνει την παλάμη του στα χείλη μου για να σταματήσω να φωνάζω.

«Σε παρακαλώ, ηρέμησε. Μην κάνεις τα πράγματα χειρότερα», λέει εκείνος και με κολλάει πάνω του, εγώ ακόμη να έχω σουφρωμένα φρύδια από τα νεύρα. «Δεν την μισείς περισσότερο από εμένα, αλλά δείξε υπομονή».

Ο πόνος στα λόγια του με κάνει να σταματήσω τα βρισίδια και να κάνω την προσπάθεια να ηρεμήσω. Η έντονη μυρωδιά νοσοκομείου πάνω του με κάνει να καταλάβω ότι είχε δύσκολη ημέρα και με το ζόρι έχει ξεκουραστεί για χάρη του φίλου του. Αν εγώ ξεκινήσω σκηνές, θα τον βάλω κι αυτόν να το ζήσει χωρίς καμιά όρεξη. Χαλαρώνω το σώμα και με αφήνει ελεύθερη, σαν να ήμουν πούπουλο στα χέρια του.

Αυτό που όλοι με κρατάνε σαν να είμαι παιδάκι πρέπει να σταματήσει. Κοντεύω τα εικοσιπέντε, είναι εξευτελιστικό να μοιάζω με το ανίψι τους.

«Συγγνώμη, απλά δεν την αντέχω. Πως μπορεί και αναπνέει ο Alex γύρω της;» γρυλίζω και ο Lucas επιστρέφει στον Alex για να του βγάλει το θερμόμετρο.

«39,9», δηλώνει κάτω από την ανάσα του και στρώνει τον Alex καλύτερα, εκείνος να παλεύει με τα χίλια ζόρια να αναπνεύσει. «Με βάση τα λεγόμενα του, την αγαπάει».

«Με βάση την αλήθεια όμως;» αναρωτιέμαι με τα χέρια στην μέση και όταν μου ρίχνει τα μάτια, τόσο κενά και νεκρά, ανατριχιάζω.

«Απλά φοβάται να μην μείνει μόνος».

Τα λόγια του με διαπερνάνε σαν μαχαίρι στην καρδιά. Δεν ξέρω αν φταίει η αύρα που εκπέμπει, μια ανατριχιαστική ψυχράδα, ή το βλέμμα του, όμως ξέρω ότι έστω φευγαλέα τον φοβήθηκα. Δεν νομίζω ότι ο σκοπός του ήταν να μου πετάξει σπόντα, όμως το παίρνω έτσι μόνο επειδή μου φάνηκε λίγο επιθετικός. Ξύνω το μάγουλο μου και γελάω ελαφρώς αμήχανα ενώ κοιτάω αλλού. Εκείνος ξεφυσάει και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος, το βλέμμα του στον Alex.

«Μην το παίρνεις προσωπικά, Angel. Για εκείνον το έλεγα», αναστενάζει και χαϊδεύει τα κλειστά του μάτια σαν να τον τσούζουν.

«Δεν ήμουν καλύτερη, Lucas, μπορείς να μου το πεις. Δεν θα με πειράξει», λέω κάπως ναζιάρικα και κουλουριάζομαι γιατί όσο να 'ναι κάνει πολύ κρύο. «Πω, πραγματικά κάνει απίστευτο κρύο».

«Κρύο; Αντιθέτως είναι φούρνος εδώ μέσα», δηλώνει ο Lucas και μου σουφρώνει τα φρύδια. «Αλήθεια, πως έγινε όλο αυτό με τον Alex;»

«Είπε ότι θα πήγαινε να πάρει ξύλα και επέστρεψε λούτσα. Μια στιγμή ήταν μια χαρά και ξαφνικά κατέρρευσε», απαντώ και πάω να κάτσω στην πολυθρόνα, τα πόδια μου αδύναμα.

«Πήγε μόνος; Γιατί αισθάνομαι ότι είχε παρέα;» ξεκινάει την ανάκριση και με πλησιάζει. «Βάλε αυτό το θερμόμετρο, Angel».

«Γιατί;» χαχανίζω για να κρύψω την αμηχανία που με ξεμπροστιάζει ακόμη και ο Lucas.

«Βάλε το».

Το παίρνω από το χέρι του και ξεφυσάω. Δεν γίνεται να του ξεφύγω. Αποφεύγω να του απαντήσω και κατεβάζω το φερμουάρ. Μέσα από την μπλούζα βάζω το θερμόμετρο και η αλήθεια είναι ότι είχα το νου μου τόσο πολύ στον Alex που δεν κατάλαβα μέχρι τώρα που εμφανίστηκε ο Lucas ότι είμαι περισσότερο αδύναμη από τις άλλες φορές, οι άκρες μου να έχουν ξεπαγιάσει.

Παρακολουθώ με τα μάτια τον Lucas που στρώνει τον Alex καλύτερα. Του φτιάχνει το πανί στο κεφάλι και τον φροντίζει σαν να είναι ο πατέρας του. Ποιος ξέρει πόσες φορές θα το έχει ζήσει αυτό στο πλευρό του Alex. Ξαπλώνω πίσω στην πολυθρόνα, φέρνοντας τα πόδια επάνω και ανοιγοκλείνω τα μάτια κουρασμένη. Με ταράσσει ο ήχος του ψηφιακού θερμομέτρου, ο Lucas αμέσως να στρέφει την προσοχή του προς εμένα. Μου κάνει νόημα να του το δώσω και το κάνω με ένα χαμόγελο.

«38,6. Angel, γιατί δεν είπες κάτι;» απελπίζεται ο Lucas και αμέσως πάει να πάρει κάτι από την τσάντα του. «Πάρε αυτό το χάπι. Θα σου κάνει καλό. Απλά θα σου προκαλέσει υπνηλία κάποια στιγμή και δεν θα ξυπνήσεις για ένα καλό δεκάωρο».

«Τι χάπι είναι αυτό, Lucas; Είμαι καλά, μην ανησυχείς».

«Σταμάτα να κάνεις σαν τον Alex. Πάρε το και θα είσαι μια χαρά», επιμένει και μου το αφήνει στην παλάμη του χεριού. «Ορίστε».

Μου τείνει ένα μπουκάλι νερό, μάλλον να είχε προετοιμάσει κι αυτό για τον Alex. Το ανοίγω και κατεβάζω το χάπι με το ζόρι. Το τηλέφωνο του Lucas χτυπάει τέτοια ώρα το πρωί και μου τραβάει την προσοχή, ενώ αφήνω το μπουκάλι στο τραπεζάκι. Χασμουριέμαι. Εκείνος βγάζει το τηλέφωνο από την τσέπη του μπουφάν του, το οποίο έχει αφήσει στην άλλη πολυθρόνα, και χαμογελάει φευγαλέα.

«Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνια;» ρωτάει πρώτο πράγμα, εγώ να βολεύομαι στην πολυθρόνα τόσο καλά που αρχίζω ήδη να νυστάζω. «Καλά είμαι, αγάπη μου, συγγνώμη που δεν ήρθα να σε δω. Είχα δουλειά στο νοσοκομείο».

Αγάπη του; Δεν είναι ότι έχω κάτσει πολύ με τον Lucas, όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν έβλεπε κάποια αυτή την στιγμή. Βασικά αν ο Alex είναι αψυχολόγητος, αυτός είναι κινούμενη ταφόπλακα. Τον κοιτάω όλο ενδιαφέρον, εκείνος να ρίχνει κάτι στο μπολ νερό και να βάζει το πανί μέσα. Η έντονη μυρωδιά του ξυδιού τρυπάει τα ρουθούνια μου. Εκείνος γελάει ελαφρώς και καθαρίζει τον ιδρώτα του Alex.

«Ναι, δεν σου έστειλα για να σε ξυπνήσω όμως, αλλά για να μην ανησυχείς», μουρμουρίζει και δεν νομίζω να τον νοιάζει και τόσο που μιλάει μπροστά μου με την κοπέλα του. «Είμαι γιατρός του, γλυκιά μου, εννοείται πως θα ερχόμουν να τον περιποιηθώ. Δεν έχει κάτι σοβαρό πάντως. Θα τον πάω σπίτι με το που του δώσω το χάπι. Θα σε πάρω πριν ξεκινήσω άμα είναι. Κοιμήσου εσύ, γιατί όσο να 'ναι είναι νωρίς. Καληνύχτα. Κι εγώ σ' αγαπώ».

Το κλείνει και αφήνει το τηλέφωνο πίσω στην τσέπη του μπουφάν του. Με κοιτάει και μου χαρίζει ένα χαμόγελο, επιτέλους να μαλάκωσε λίγο γιατί μπήκε με μια φόρα πολύ σοβαρή που με έκανε να ανησυχήσω. Παίρνει την δεύτερη κουβέρτα από τον Alex και την ρίχνει πάνω μου, εγώ να μην κουνιέμαι.

«Ξεκουράσου κι εσύ. Σε ευχαριστώ που τον κράτησες μέχρι τώρα», λέει ο Lucas και το χαμόγελο του μεγαλώνει.

«Η κοπέλα σου;» αναφέρομαι στο τηλεφώνημα του και τον βλέπω που φευγαλέα κοκκινίζει, αυτό να με κάνει να γελάσω αδύναμα. «Πόσο καιρό;»

«8 μήνες», απαντά και κάθεται στην άλλη πολυθρόνα. «Το πάμε αργά, γι' αυτό δεν το ξέρουν πολλά άτομα».

«Καλά κάνεις», ξεφυσάω και κλείνω τα μάτια. «Φαίνεσαι ευτυχισμένος πάντως», χαμογελάω νυσταγμένα, «σε σχέση με τον Alex».

«Θα ευτυχίσει κι εκείνος όταν το πάρει απόφαση ότι η Adriana δεν είναι αυτό που ψάχνει».

«Μακάρι», μουρμουρίζω και νομίζω ότι το χάπι επιδρά, γιατί δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια όσο και να προσπαθώ. «Μην μου την θυμίζεις και έχω εφιάλτες μετά».

Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του. Θέλω τόσο να δω την έκφραση του προσώπου του, όμως νυστάζω. Ο πυρετός δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα. Ανησυχώ για λίγο για τον Alex, αλλά ξέρω ότι τον έχω αφήσει στα καλύτερα χέρια, οπότε δεν με νοιάζει και τόσο. Μπορώ επιτέλους να ξεκουραστώ κι εγώ, εδώ στο πλευρό του.

«Έχεις αλλάξει, Angel», δηλώνει ο Lucas και με κάνει να χαμογελάσω με κόκκινα μάγουλα. «Μπορεί και να του αρέσεις έτσι».

«Σε ποιον;»

Σιωπή.

«Κοιμήσου καλύτερα».

Δεν μου παίρνει πολύ να κάνω ακριβώς αυτό.

Σε ποιον να αρέσω;