Ανοίγω τα μάτια αργά. Δεν αισθάνομαι τόσο ζαλισμένη όσο περίμενα. Βλέπω τον Lucas ντυμένο με την λευκή ρόμπα του να κοιτάει έναν φάκελο και να γράφει κάτι σε εκείνον, ενώ έχει μια νοσοκόμα στο πλευρό του. Εκείνη στέκεται σιωπηλή και τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια σαν να τον θαυμάζει αντί να κάνει την δουλειά της. Λίγο πιο πέρα βλέπω τον Alex που προσπαθεί να μείνει ξύπνιος, αλλά ίσα που καταφέρνει να κρατήσει το κεφάλι του ίσια. Το στηρίζει στην μια γροθιά μετά στην άλλη, όμως δεν μπορεί να βολευτεί γι' αυτό τινάζεται εδώ και 'κει. Μια στιγμή κοντεύει να πέσει κάτω και μόνο τότε τραβάει την προσοχή του γιατρού, πόσο μάλλον της νοσοκόμας που χαμογελά αμήχανα. Ο Lucas ξεφυσάει και τελείως σοβαρός επιστρέφει την προσοχή του στον φάκελο.

Βρίσκομαι στο νοσοκομείο, σε ένα από τα πριβέ δωμάτια, εφόσον βλέπω θέα στο πλάι και το δωμάτιο θυμίζει ξενοδοχείο. Παρατηρώ ότι φοράω μια ρόμπα νοσοκομείου και ότι στο ένα δάχτυλο έχω μια πιάστρα που με συνδέει με τον καρδιογράφο. Ούτε ενέσεις, ούτε τίποτα. Η νοσοκόμα παρατηρεί ότι έχω ξυπνήσει γι' αυτό καθαρίζει τον λαιμό της επίτηδες μήπως και οι άλλοι δυο το καταλάβουν, αλλά τίποτα. Ο Alex κάπως κατάφερε να βολευτεί και μάλλον έχει ήδη αποκοιμηθεί, ενώ ο Lucas γυρνάει σελίδες με σουφρωμένα φρύδια.

«Γιατρέ», μουρμουρίζει η νοσοκόμα και τον σκουντά, μόνο τότε ο Lucas να στρέφει την προσοχή του προς εμένα.

Κοιταζόμαστε αμέσως, το βλέμμα μου μάλλον να προδίδει τι σκέφτομαι γιατί βλέπω την αλλαγή στην σοβαρή διάθεση του. Η καρδιά μου σφίγγεται και δεν νομίζω να έχω αγχωθεί τόσο ποτέ μου. Κλείνει τον φάκελο και τον δίνει στην νοσοκόμα. Της λέει με κρύο τόνο να τον αφήσει στο γραφείο του και εκείνη με γουρλωμένα μάτια και ροδοκόκκινα μάγουλα κουνά το κεφάλι. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο και βγαίνει από το δωμάτιο ευχαριστημένη με το ένα δεύτερο που της έριξε τα μάτια ο Lucas. Έχει τεράστια απήχηση κάθε φορά που το παίζει γιατρός, είναι απίστευτο. Εντάξει, μπορεί να είναι φίλος μου, αλλά δεν το κρύβω ότι είναι σέξι με αυτή την ρόμπα. Μπορεί να ζητήσω στον Alex-

«Το προδίδει το πρόσωπο σου ότι σκέφτηκες κάτι πρόστυχο με τον Alex», λέει ο Lucas και βάζει τα χέρια στις τσέπες της ρόμπας του.

«Πρόστυχο; Ορκίζομαι δεν ονειρευόμουν βυζιά», πετάγεται ο Alex απ' τον ύπνο του και με το που τρίβει τα μάτια και βλέπει ότι έχω ξυπνήσει, σηκώνεται όρθιος για να έρθει προς το μέρος μου. «Angel, αγάπη μου, ξύπνησες;»

«Όχι, Alex, υπνοβατώ», ειρωνεύομαι και κάνω να βολευτώ στο κρεβάτι, εκείνος αμέσως να μου κρατάει το ένα χέρι, ενώ με το άλλο φτιάχνει το μαξιλάρι καλύτερα στην πλάτη μου. «Σε ευχαριστώ, αγάπη μου».

«Πως είσαι; Αισθάνεσαι καλά; Μήπως είσαι κουρασμένη; Θες νερό;» με βομβαρδίζει με ερωτήσεις, εγώ απλά να πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου για όσο τον κοιτάω που μου κρατάει το χέρι με τα δυο δικά του. «Πονάς;»

«Όχι, καλά είμαι. Δεν νιώθω τίποτα παραδόξως», απαντώ ειλικρινά και κοιτάω τον Lucas κάπως αγχωμένη, εκείνος να στέκεται σωστή κολόνα και να κοιτάει έξω από το παράθυρο που βρέχει. «Η Felicity πως είναι; Η Emily; Ο αδελφός μου είναι εδώ;»

Ο Alex σφίγγει ελαφρώς το χέρι μου με τα δικά του και μου αφήνει σε αυτό ένα φιλί στοργικό. Η σιωπή τους δεν μου αρέσει καθόλου. Ο Alex παρατηρεί την ανησυχία μου γι' αυτό μου χαϊδεύει το μάγουλο, εγώ να κλείνω ελαφρώς το μάτι από το τσούξιμο. Ξεφυσά απογοητευμένος, αν όχι τσαντισμένος. Εκεί που δεν το περιμένω μου χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο, η διάθεση του λουλουδάτη και ευχάριστη. Μόνο τότε παρατηρώ ότι το αριστερό του χέρι είναι σε επίδεσμο και το κοιτάω με σουφρωμένα φρύδια. Το παρατηρεί ότι το πρόσεξα, γι' αυτό κάνει να το τραβήξει, αλλά το προλαβαίνω και το αρπάζω.

«Τι έπαθες; Χτύπησες κάπου;» ρωτάω ανήσυχη και παρατηρώ ότι ακόμη κρατάει εκείνο το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη του.

«Με δάγκωσε σκίουρος», απαντά σχεδόν απότομα, ο Lucas να ξεροβήχει μόνο για να μην ακουστεί το γέλιο του.

«Alex, μα τον Θεό, αν χρειάζεσαι μαθήματα για να λες ψέματα, πες το μου, αγάπη μου. Είσαι ο χειρότερος ψεύτης», του λέω με μια γκριμάτσα αηδίας και αμέσως γελάει, φέρνοντας το χέρι μου στο μάγουλο του.

«Αν δεν θέλω να σου πω, θα μου κρατήσεις μούτρα;» με πειράζει και με κοιτά στα μάτια γουρλωμένος σαν μικρό παιδί.

«Όχι», απαντώ, τα μάτια μου στον Lucas που δεν λέει να μας κοιτάξει στιγμή.

«Αυτό αποκλείει να ρωτήσεις τον Lucas. Έχει δώσει όρκο να μην πει, ξέρεις», χαχανίζει ο Alex και μου αφήνει ένα φιλί στην παλάμη, εγώ αμέσως να τινάζω το κάτω χείλος με νάζι. «Αν έχεις κάτι να μου πεις, να μου το λες εμένα, εντάξει;»

«Εντάξει», μουρμουρίζω με τύψεις στην φωνή μου και αποφεύγω να τον κοιτάξω. «Δεν θα τον ρωτήσω», ξεφυσάω με το άλλο χέρι στο μέτωπο και κλείνω τα μάτια. «Ούτε θα σου κρατήσω μούτρα». Γυρνάω το κεφάλι να τον δω ελαφρώς θλιμμένη, εκείνος να το παρατηρεί αμέσως, γι' αυτό να φέρνει την καρέκλα πιο κοντά μου. «Alex, όλα εντάξει μεταξύ μας; Δεν με πήρες ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε-»

«Εννοείται, αγάπη μου. Απλά δούλευα. Να ξέρεις πως σε σκεφτόμουν όλη μέρα», με καθησυχάζει και αμέσως χαμογελώ ανακουφισμένη που δεν μου έχει θυμώσει ούτε μου κρατάει κακία για ό,τι έγινε χθες. «Πεινάς; Θες να σου φέρω κάτι;»

«Η αλήθεια είναι ότι θα έτρωγα κάτι donuts από εκείνο το μαγαζί που είχες πάρει για μένα και την Emily μετά την δουλειά τότε-»

«Ό,τι θέλεις, γλυκιά μου. Θες κάτι να πιεις επίσης;» με ρωτάει και μου αφήνει ένα φιλί στο χέρι.

«Όχι, εντάξει. Δεν θέλω να σε κουράσω στην βροχή και βραδιάτικα-»

«Να σου πάρω την αγαπημένη σου ζεστή σοκολάτα από το γωνιακό κοντά στο σπίτι μας;»

«Άμα θες-»

«Τα πάντα για σένα, αγγελουδάκι μου», χαχανίζει μόνος του και αλήθεια, έχει αρχίσει να με τρομάζει πάρα πολύ η συμπεριφορά του.

Τι μου κρύβει που προσπαθεί να με εξαγοράσει με φαγητό της επιθυμίας μου; Τον ξέρω καλά και κάτι τέτοιο κάνει μόνο όταν έχει κάνει χοντρή μαλακία που αν το μάθω σίγουρα θα τον σκοτώσω. Τον κοιτάω επιφυλακτικά, γι' αυτό σηκώνεται και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο στοργικό και με τόση αγάπη, που κλείνω αμέσως τα μάτια να το απολαμβάνω. Με κοιτάει ύστερα στα μάτια και αλήθεια, πως καταφέρνει πάντα να με κάνει να χαθώ στον ερωτισμό του, δεν θα μάθω ποτέ. Του χαμογελώ και ανταποδίδει αμέσως. Αποτραβιέται και γυρνάει να δει τον Lucas.

«Να προσέχεις, αγάπη μου. Μην βαρεθείς, θα έρθω γρήγορα», λέει ο Alex και επιλέγει να αγνοήσει τον φίλο του, σαν να υπάρχει κάποιο χάσμα μεταξύ τους.

«Θα σε περιμένω».

Τον βλέπω που παίρνει το μαύρο παλτό του από την πολυθρόνα που καθόταν και το φοράει. Ούτε που κοιτιούνται οι δυο φίλοι. Βολεύομαι καλύτερα στο κρεβάτι και το γεγονός ότι δεν νιώθω ούτε έναν πόνο με ξαφνιάζει, σε σύγκριση με πριν στο σπίτι που ήμουν σίγουρη ότι εκείνος ο πόνος σήμαινε το τέλος. Μήπως αυτό σημαίνει ότι όντως έχουν τελειώσει όλα; Σφίγγω το λευκό πάπλωμα με το οποίο είμαι σκεπασμένη και κρατώ το ζορισμένο χαμόγελο στα χείλη μου για όσο βλέπω τον Alex που βγαίνει από το δωμάτιο. Με αποχαιρετά και κάνω το ίδιο αγχωμένη. Με το που κλείνει την πόρτα, αμέσως φέρνω το χέρι στην καρδιά μου και ξεφυσάω αργά.

«Για όνομα του Θεού, Lucas, είμαι εντάξει ή όχι;» το βγάζω από μέσα μου σαν να είναι το μεγαλύτερο βάρος που κουβαλάω.

Κοιτάει το απέραντο. Έχει τα χέρια πίσω από την πλάτη του. Γυρνάει να με δει με ένα χαμόγελο σαν να έχει πεθάνει μέσα του. Περπατά προς το μέρος μου και στέκεται στο τέλος του κρεβατιού μου, τα μάτια μου ορθάνοιχτα για όσο περιμένω έστω μια λέξη που θα με βοηθήσει να καταλάβω σε τι κατάσταση βρίσκομαι. Απλά χαμογελά. Παίρνει μια βαθιά ανάσα σαν να μην του καίγεται καρφί που τα έχω πάθει όλα στο κρεβάτι, ακόμη και ο καρδιογράφος να βαράει κόκκινο, τόσο γρήγορα που χτυπάει η καρδιά μου.

«Δεσποινίς O'Connell, η υγεία σας ευτυχώς είναι σε άριστη κατάσταση. Χρειάζεστε βέβαια ξεκούραση για να μπορέσετε να επανέρθετε στην καθημερινότητα σας, αλλά αυτό δεν πιστεύω να είναι κάτι για εσάς, όταν έχετε έναν τόσο καλό σύντροφο που δεν άφησε το πλευρό σας-»

«Lucas, γιατί μιλάς σαν να σου παίρνω συνέντευξη;» τον διακόπτω μπερδεμένη από την περίεργη συμπεριφορά του. «Είμαι ή δεν είμαι έγκυος;»

Ο Lucas παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ξεκινάει να βγάζει την ρόμπα του αργά. Την διπλώνει στα δυο και την κοιτάει με ένα χαμόγελο. Την ακουμπά απαλά στο κρεβάτι μου και ξεφυσάει. Εκεί που δεν το περιμένω, ξεκινά να ψάχνει το δωμάτιο πανικόβλητος. Τον βλέπω που την μια κοιτάει κάτω από την πολυθρόνα, μετά κάτω από το τραπεζάκι, μετά τα βαζάκια ένα-ένα, ξαφνικά έρχεται να ελέγξει και το μαξιλάρι μου. Εννοείται πως έχει κερδίσει το ερωτηματικό μου βλέμμα που κάνει σαν παρανοϊκός κάτι λεπτά τώρα. Με βοηθάει να βολευτώ ξανά, όταν με αρπάζει από τα μάγουλα και με αναγκάζει να τον δω στα κόκκινα, κουρασμένα μάτια του, η απόσταση μεταξύ μας αναπνοής.

«Να το ξέρεις ότι σου κάνω τεράστια χάρη, την οποία ούτε με την ζωή σου δεν μπορείς να μου ξεπληρώσεις. Να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό που θα κάνω για σένα, γιατί χρειάστηκε να υποστώ μεγάλη παράνοια με τον Alex να με παρακολουθεί στενά και», κάνει μια παύση να δείξει πόσο δυσαρεστημένος είναι με αυτό που επρόκειτο να ξεστομίσει, «χρειάστηκε να καταπιώ όλον μου τον εγωισμό για να της ζητήσω βοήθεια».

«Lucas;» αναρωτιέμαι τελείως μπερδεμένη και με το που με αφήνει, ξεκινά να κλείνει πατζούρια και κουρτίνες. Κλειδώνει και την πόρτα ο αθεόφοβος. «Lucas, με τρομάζεις».

Ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και από μέσα τραβάει μια μεσήλικη γυναίκα. Την κρατάει από τον καρπό και την αναγκάζει να πλησιάσει το κρεβάτι μου. Εννοείται πως την κοιτάω τρομοκρατημένη. Εκείνη φτιάχνει το περιποιημένο μαλλί της και στέκεται σαν να είναι βασίλισσα κάποιου παλατιού. Φοράει ένα κόκκινο σακάκι με μια κόκκινη φούστα από κάτω, γόβα και μακιγιάζ τόσο προσεγμένο που δείχνει σωστή κυρία. Η ρυτίδα ανάμεσα από τα φρύδια της προδίδει πόσο αυστηρή είναι στ' αλήθεια, γι' αυτό προσέχω την στάση μου απέναντι της. Με κοιτάει με μισό μάτι. Ο Lucas ακουμπά τα χέρια του στο τέλος του κρεβατιού μου και ξεφυσά αργά και βασανιστικά.

«Lucas, απαράδεκτο να κρατάς μια κυρία στην τουαλέτα τόσην ώρα. Που έχουν πάει οι τρόποι σου τελευταία;» παραπονιέται εκείνη και προσπαθώ να καταλάβω τι μου θυμίζει.

«Angel, να σου γνωρίσω την μαμά μου, Josephin Bennett», λέει με νεύρα ο Lucas, σαν να του έχουν βάλει το πιστόλι στο κεφάλι να το κάνει όλο αυτό, εγώ να ρίχνω τα μάτια μια σε αυτόν, μια στην μαμά του. «Μητέρα, η Angel O'Connell. Είναι... φίλη μου».

«Ω, σε παρακαλώ. Νομίζεις ότι δεν άκουσα τον Alexander πριν λίγο; Υποθέτω η δεσποινίδα θα είναι η κοπέλα του», ειρωνεύεται εκείνη και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου, αμέσως να σταυρώνει τα πόδια της σαν σωστή κυρία. «Είναι τόσο ξεδιάντροπος που ακόμη δεν χάλασε τον αρραβώνα του, βρήκε την επόμενη-»

«Μαμά, για όνομα...» απελπίζεται ο Lucas και έστω για λίγο καταλαβαίνω τι εννοούσε πριν όταν μου έλεγε ότι μου κάνει μεγάλη χάρη.

«Χάρηκα για την γνωριμία. Φαίνεστε αξιότιμη και αξιοσέβαστη κυρία, για αυτό είναι τιμή μου», μουρμουρίζω με όλη την καλή την διάθεση εφόσον είναι από τα πρώτα θηλυκά που θεωρούν τον Alex ξεδιάντροπο, κάτι στο οποίο συμφωνούμε τέλεια.

«Δεν περίμενα ο Alexander να είχε βρει ένα τόσο γλυκό κορίτσι. Είσαι σίγουρα κοπέλα του; Μην ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι τον θέλεις για τα λεφτά. Αυτό είναι το μόνο καλό πάνω του», γελάει εκείνη και το κόβει με το που ο Lucas καθαρίζει τον λαιμό του επίτηδες. «Χάρηκα για την γνωριμία».

«Η μαμά μου είναι γιατρός, βλέπεις», εξηγεί ο Lucas εφόσον με βλέπει ακόμη μπερδεμένη με το που κολλάει να συναντήσω την μαμά του, «γυναικολόγος συγκεκριμένα». Τώρα κατάλαβα. Πες το, αγόρι μου γλυκό, από την αρχή. «Ήταν η μοναδική που μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν θα πει κάτι στον Alex».

«Χάρη κάνω και που τον κοιτάω. Σου έχω πει χίλιες φορές, Lucas, ότι ο Alexander είναι κακή επιρροή-»

«Μαμά, φτάνει. Μπορούμε να την κάνουμε αυτή την συζήτηση μια άλλη φορά; Έχουμε πιο σημαντικά ζητήματα εδώ», την διακόπτει νευριασμένος ο Lucas και ύστερα παίρνει μια βαθιά ανάσα, ρίχνοντας το σώμα του στην καρέκλα που καθόταν προηγουμένως ο Alex. «Πως είναι η κατάσταση της Angel;»

«Το μωρό είναι εντάξει, αν αυτό σας απασχολεί και τους δυο», ανακοινώνει και ανακουφιζόμαστε ταυτόχρονα με τον Lucas, αμέσως να του σφίγγω το χέρι. «Η δική σου κατάσταση από την άλλη δεν είναι τόσο καλά. Το σώμα σου είναι ταλαιπωρημένο και αλήθεια, δεν με άφησε ο Lucas να σε εξετάσω πολύ, αλλά τι σεξ σου κάνει αυτός ο άνθρωπος; Είναι κτήνος ή-»

«Μαμά», πετάγεται ο Lucas και την κοιτάει με βλέμμα σαν να υποφέρει μόνο που το άκουσε αυτό να ξεγλιστρά από τα χείλη της. «Παραμένει φίλη μου. Μην μου το κάνεις αυτό».

«Τέλος πάντων», καθαρίζει εκείνη τον λαιμό της και ακουμπά το χέρι στο στήθος της. «Πρέπει να ηρεμήσετε λίγο με την ερωτοτροπία. Μπορεί να ταραχθεί η μήτρα σου και να υπάρξει κίνδυνος να αποβάλλεις. Δεν απαγορεύεται, αλλά ξέρεις», λυγίζει μπροστά και φέρνει το ένα χέρι να κρύψει τα χείλη της από τα μάτια του Lucas που την κοιτάνε νεκρά, «πες του λίγο πιο ανθρώπινα».

«Α, δεν με ενοχλεί. Μου αρέσει πολύ το άγριο σεξ με τον Alex έτσι όπως το κάνει-»

«Angel, όχι κι εσύ, σε παρακαλώ», κλαίγεται ο άλλος και μου αφήνει το χέρι.

«Τον είχα για λίγο άγριο άντρα, αλλά είναι όντως τόσο καλός όσο λένε όλες; Μου φαίνεται κακομαθημένος και μεγάλος γυναικάς, από εκείνους που απλά ψωνίζονται ότι ξέρουν τι κάνουν», σκέφτεται φωναχτά η Josephin με το χέρι στο μάγουλο της και κουνάω το κεφάλι καταφατικά.

«Ω, πίστεψε με παραμένει μεγάλο αρχίδι και φορές θέλω να τον κρεμάσω ανάποδα, αλλά είναι πολύ καλός στο σεξ. Ούτε να την είχε σπουδάσει την γυναικεία ανατομία», της εξηγώ και ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον, εγώ να χαίρομαι που έχω άτομο να μπορώ να το πω ανοιχτά αυτό, όχι ότι συγκρατιέμαι να ψωνιστώ που πηγαίνω με τον πιο ταλαντούχο.

«Εκτιμώ την ειλικρίνεια σου. Σε σχέση με εκείνο το μεγάλο μωρό, εσύ είσαι καλύτερη επιρροή για τον Lucas. Χαίρομαι που είστε φίλοι», γελάει η μητέρα του Lucas, ο άλλος να έχει κλείσει τα αυτιά του τραυματισμένος ακόμη από την προηγούμενη συζήτηση.

«Αμφιβάλλω ότι είμαι καλύτερη επιρροή από τον Alex, αλλά ευχαριστώ. Κάνω ό,τι μπορώ», αντιλέγω με ένα πλατύ χαμόγελο και χαϊδεύω την κοιλιά μου. «Χαίρομαι που το μωρό είναι εντάξει».

«Για τώρα ναι. Αν δεν προσέχεις, το κακό θα συμβεί. Η υγεία σου είναι σε κακή κατάσταση. Χρειάζεσαι οπωσδήποτε ξεκούραση και βιταμίνες. Έχω δώσει στον Lucas κάποιες που θα σε βοηθήσουν για το πρώτο τρίμηνο. Αν θέλεις όντως αυτό το μωρό, τότε καλό θα ήταν να ξεκινήσεις να προσέχεις τον εαυτό σου και να ζητάς από τον άχρηστο σύντροφο σου να σε νταντεύει περισσότερο», με συμβουλεύει και ξεφυσάω σκεφτική, βέβαια με μια θλίψη στο βλέμμα μου, ο Lucas να τραγουδάει κιόλας με κλειστά τα μάτια για να μην χρειάζεται να μας ακούει, πόσο μάλλον να μας βλέπει.

«Αν το θέλω, εε;»

«Αν το ήθελες, αγάπη μου, δεν θα καθόταν ο γιος μου σε εκείνην την θέση, αλλά ο σύντροφος σου. Μπορεί εκείνο το παιδί να πλήγωσε τον Lucas μου πόσα χρόνια και να τον κατηγόρησε για τον θάνατο της αδελφής του, όμως δεν είμαι άκαρδη να μην του ευχηθώ ευτυχία, γι' αυτό σκέψου καλά τι πας να του στερήσεις. Έχασε την οικογένεια του μια φορά, δεν θα αντέξει να την χάσει και δεύτερη», μου λέει η Josephin και αλήθεια, θαυμάζω το πόσο κυρία είναι ακόμη και που μιλάει τόσο ντόμπρα και αφιλτράριστα. Είναι αληθινή και δυναμική, να καταλαβαίνω σε ποια έμοιασε ο γιος της.

«Δεν θα του στερήσω τίποτα, κυρία Bennett. Απλά όλα έχουν τον χρόνο τους. Αυτή η στιγμή δεν είναι καλή για να το μάθει», δηλώνω ευδιάθετη, ο Lucas πάλι καλά να αγνοεί ακόμη την συζήτηση μας, νομίζοντας μάλλον ότι αναλύουμε το μέγεθος του Alex.

«Αν με ρωτήσεις, αυτός το γνωρίζει πρώτα από εσένα ότι είσαι έγκυος», γελάει εκείνη και μου τραβάει το ενδιαφέρον. «Τόσα χρόνια που τον ξέρω και τόσες κοπέλες του που είχα πελάτισσες και δεν το βούλωναν να μιλάνε για χάρη του, αυτός ήξερε πολύ καλά ποια έβλεπε σοβαρά και ποια όχι. Νομίζεις ότι δεν μπορούσε να κάνει την Adrianna να κουβαλήσει το παιδί του τόσα χρόνια που ήταν μαζί;» Σφραγίζω τα χείλη και την κοιτάω με σουφρωμένα φρύδια. «Αχ, γι' αυτό σας λυπάμαι εσάς τις κοπέλες που πάτε μαζί του. Δεν ξέρω πότε θα καταλάβετε ότι το άλλο μισό εκείνου το ξεδιάντροπου είναι ο γιος μου. Μόνο αυτός τον καταλαβαίνει, σαν να τους γέννησα την ίδια μέρα. Μην δίνεις σημασία στον Lucas τώρα που κάνει σαν υστερικός. Έχει πολλά στο μυαλό του απλά αυτό το παιδί».

Δεν προλαβαίνω να πω λέξη. Η μητέρα του Lucas σηκώνεται από την θέση της με ένα χαμόγελο προς τον γιο της. Ας βρίζει τον Alex, όμως το βλέπω πόσο ευτυχισμένη είναι που ο Lucas τον έχει στην ζωή του. Αλήθεια την καταλαβαίνω. Κι εγώ πόσες φορές νιώθω ανακουφισμένη που έχουν ο ένας τον άλλον, ας μέσα μου θεωρώ ότι μπαίνω ανάμεσα απ' το κρυφό ρομάντζο τους. Στο τέλος της ημέρας, ο Lucas είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο στήριγμα του Alex, κάτι που τον βοηθά να παραμένει συγκεντρωμένος στους στόχους του και να είναι πιο δυνατός από ποτέ. Η φιλία τους είναι στήριγμα και για μένα ακόμη, αν όχι για τόσα άλλα άτομα.

Ανοίγει τα πατζούρια με την κουρτίνα για να φαίνεται η θέα απ' έξω και επιστρέφει στην προηγούμενη θέση της, κοιτώντας τον Lucas, που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα. «Σταμάτα να κάνεις σαν έφηβος. Είμαι σίγουρη ότι έχεις αναλύσει κάθε ίντσα του Alex, μην το παίζεις θιγμένος και σαν να τα ακούς πρώτη φορά», τον πειράζει η μαμά του με ένα αυστηρό βλέμμα όμως, αφότου του ρίχνει το μαξιλάρι της καρέκλας για να τον φέρει πίσω στην πραγματικότητα. «Καλή ξεκούραση, αγαπητή μου. Να φροντίζεις τον εαυτό σου. Περαστικά σου και να προσέχεις με τις ληστείες. Έχουν βγει εκτός ελέγχου. Τυχερές ήσασταν».

«Ληστεία;» αναρωτιέμαι χαμένη, όταν ο Lucas καθαρίζει επίτηδες τον λαιμό του, σαν να μου κάνει νόημα να παριστάνω ότι ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει. «Α, ναι. Ευχαριστώ. Θα φροντίσω να προσέχω. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία και ευχαριστώ για το κόπο».

«Θα έκανα τα πάντα για τον Lucas και ας αρνείται να δεχτεί την βοήθεια μου. Την περηφάνια του πατέρα του έχει πάρει, τσκ», μουρμουρίζει εκείνη και γελάω, θαυμάζοντας το πόσο αστεία και ευχάριστη παρέα είναι.

«Φτάνει, μαμά. Γι' αυτό δεν σε παίρνω πουθενά», αντιλέγει κουρασμένος ο Lucas και σηκώνεται να την συνοδέψει.

«Ό,τι πεις, γιε μου», γελάει εκείνη και με το που την πλησιάζει, του τραβάει το μάγουλο. «Πάντως, Angel O'Connell», γυρνάει να με δει, ο Lucas να κάνει το ίδιο κάπως τρομαγμένος με το τι σκοπεύει να μου πει. «Ακουγόταν ότι όντως σε αγαπάει. Υποθέτω ότι είσαι το τυχερό του».

Μου χαρίζει ένα ειλικρινέστατο χαμόγελο. Στην αρχή δεν το κρύβω ότι την φοβήθηκα, όμως γνωρίζοντας την βλέπω μια μητέρα που θα έκανε τα πάντα για να δει το παιδί της ευτυχισμένο. Με το χέρι στην καρδιά ανταποδίδω το χαμόγελο και κάπως τα λόγια της με ενθάρρυναν μετά από κάτι τόσο τραυματικό που έζησα. Ο Lucas φέρνει το χέρι στην μέση της και ζορίζει ένα χαμόγελο κουρασμένο προς εμένα και ύστερα την μαμά του. Ξεκλειδώνει την πόρτα και μου κάνει νόημα ότι δεν θα αργήσει. Τινάζω το χέρι και γελάω.

Με το που κλείνει την πόρτα, φέρνω το χέρι στην κοιλιά μου και χαλαρώνω πίσω. Υποσχέθηκα να σταθώ γερή μαμά για τον μικρό και τώρα θα τηρήσω τον λόγο μου. Είμαι, δεν είμαι έτοιμη, παραμένω μια O'Connell και οι O'Connells δεν πάνε ποτέ πίσω στον λόγο τους. Κλείνω τα μάτια και με το που σκέφτομαι τον Alex χαμογελώ, ένα κύμα ηρεμίας να με κάνει να χαλαρώσω μοναχή στο δωμάτιο. Θα του πω την αλήθεια. Δεν χρειάζεται να την κρύβω όταν είμαι πρόθυμη να το μεγαλώσω αυτό το μωρό μαζί του.

Ξεφυσάω κάπως πιο χαλαρή τώρα που έμαθα ότι είμαι όντως έγκυος και ότι το μωρό είναι καλά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι αργά και ακουμπώ τις γυμνές πατούσες μου στο έδαφος. Παρατάω τις παντόφλες εκεί και περπατώ προς το παράθυρο να κλείνω την κουρτίνα, εφόσον η κακοκαιρία είναι ρομαντική μόνο στο πλευρό του Alex. Την στιγμή που κάνω να κλείσω την κουρτίνα, παρατηρώ μια σιλουέτα να στέκεται στην βροχή. Την κοιτάζω καλά και επίμονα, όταν ξαφνικά γυρνάει προς το μέρος μου και με κοιτά κατάματα, εκείνη να μου θυμίζει το σκίτσο από την Ιταλία... την Nina φτυστή. Μου χαμογελά, εγώ αμέσως να κλείνω την κουρτίνα τρομοκρατημένη.

«Angel;» ακούω τον Lucas να με καλεί και αμέσως τρέχει προς το μέρος μου όταν πάω να χάσω την ισορροπία μου. «Τι έπαθες; Πονάς; Γιατί σηκώθηκες όρθια;»

«Lucas, ήταν εκεί και με κοίταξε», του λέω σοκαρισμένη.

«Ποιος;»

«Η-Η Nina», μουρμουρίζω και τον κοιτάζω κατάματα, εκείνος να με αφήνει στην πολυθρόνα να κάτσω για να πάει ο ίδιος να δει έξω από το παράθυρο. «Ήταν στην βροχή και-και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε κιόλας».

«Είσαι σίγουρη; Δεν βλέπω κανέναν έξω», δηλώνει εκείνος και ξανακλείνει την κουρτίνα για να με πλησιάσει. «Μήπως δεν είδες καλά;»

«Όχι, Lucas, είμαι σίγουρη ότι ήταν εκείνη. Την είδα», επιμένω και τον πιάνω από τα μπράτσα γερά. «Δεν είμαι τρελή. Αλήθεια σου λέω».

«Σε πιστεύω. Ηρέμησε. Πάρε βαθιές ανάσες. Άκουσες την μαμά, πρέπει να είσαι ήρεμη γιατί δεν κάνει καλό για σένα και το μωρό», μου υπενθυμίζει και κλείνω τα μάτια για να πάρω βαθιές ανάσες και να επανέρθω στην απόλυτη ηρεμία που βρισκόμουν πριν σηκωθώ και κλείσω την κουρτίνα.

«Νιώθεις καλύτερα;» με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι καταφατικά, ο Lucas να μου χαμογελά στοργικά. «Έλα να ξαπλώσεις. Πρέπει να ξεκουραστείς».

«Όχι», πετάγομαι και τον σταματάω πριν προλάβει να γυρίσει και να μου φτιάξει το κρεβάτι. «Θέλω να πάω να δω την Felicity. O Nate είναι μαζί της, έτσι;»

«Είναι αργά, δεν ξέρω-»

«Δεν θέλω να της μιλήσω. Απλά να την δω. Να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, σε παρακαλώ. Μετά θα έρθω και θα ξαπλώσω, θα πιω και τις βιταμίνες, ό,τι θες. Απλά», κάνω μια παύση και του σφίγγω το χέρι, «θέλω να την δω η ίδια».

Ο Lucas κλείνει για λίγο τα μάτια και ύστερα ξεφυσά. Σηκώνει τους ώμους του σαν να τα παρατάει ήδη. Αμέσως πέφτω στην αγκαλιά του, την οποία ανταποδίδει και μένω να την ευχαριστηθώ λίγο, εφόσον είχα καιρό να νιώσω αυτή την γαλήνη με τον Lucas. Με το που αποτραβιέμαι, με βοηθά να φορέσω τις παντόφλες και μου ρίχνει την ρόμπα του στους ώμους μου για να μην κυκλοφορώ μόνο με το νυχτικό του νοσοκομείου. Ανοίγει την πόρτα και φροντίζει να με κρατάει γερά από το χέρι για να μην βάζω πολύ βάρος στον εαυτό μου και κουραστώ.

«Πως είναι η κατάσταση της;»

«Σε σχέση με την δική σου, χειρότερη», απαντά με ειλικρίνεια και προσπαθώ να φανώ δυνατή, παρόλο που η καρδιά μου με σφίγγει. «Για λίγο δεν έχασε την όραση στο δεξί της μάτι. Χρειάστηκε επέμβαση εφόσον είχε αρκετά κομμάτια τζαμιών στο πρόσωπο της, αλλά δεν είναι κάτι που δεν γιατρεύεται. Για τώρα βρίσκεται σε κώμα. Δεν γνωρίζουμε πότε θα ξυπνήσει και πως θα είναι η κατάσταση της τότε, αλλά μένει να ελπίζουμε τα καλύτερα».

«Κώμα;» σοκάρομαι και σταματάω να περπατώ στον μακρύ διάδρομο για να πάρω μια βαθιά ανάσα.

«Δεν είναι κάτι. Συμβαίνει μετά από χειρουργεία, επεμβάσεις και έντονες, τραυματικές εμπειρίες των ασθενών. Είναι ζήτημα χρόνου να ανοίξει τα μάτια της ξανά», με καθησυχάζει ο Lucas και με σταματά μπροστά από την πόρτα του δωματίου της.

Με το που κάνω το βήμα να ανοίξω, μέσα από το τζαμάκι της πόρτας βλέπω τον αδελφό μου. Κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι της. Είναι λυγισμένος μπροστά και με το ένα χέρι του κρατάει το δικό της. Έχει αποκοιμηθεί με τα γυαλιά του φορεμένα και φαίνεται σαν βλάκας, γι' αυτό ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου. Αφήνω τον Lucas και λυγίζω στο περβάζι της πόρτα. Η Felicity έχει το μισό της πρόσωπο καλυμμένο με επίδεσμο, όπως και τα χέρια της. Φαίνεται ήρεμη σε σχέση με την τελευταία φορά που την είδα, γι' αυτό ανακουφίζομαι που ξέρει ότι ούτε εκείνη, ούτε το παιδί της έπεσαν στα χέρια εκείνου του τέρατος.

Παρατηρώ τα δυο χέρια του αδελφού μου τυλιγμένα με επίδεσμο. Δεν σκοπεύω να ρωτήσω. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο Nate έχει όρια. Ξέρω πολύ καλά πως έλυσε το ζήτημα που τον απασχολούσε. Είμαι σίγουρη ότι ο Alex δεν κρατήθηκε με την σειρά του. Είναι κι εκείνος ένας ύπουλος που δεν πάει πίσω στην βία. Έχει έναν τρόπο να ξεσπάει με τις γροθιές του που με εκνευρίζει καμιά φορά, αλλά τι να του κάνω. Ο αδελφός μου από την άλλη, δεν είναι τόσο άνθρωπος της βίας, όσο και τρομαχτικός να δείχνει. Για να έσπευσε σε αυτόν τον τρόπο, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο νευριασμένος θα πρέπει να έδειχνε.

«Ο Garry τι απέγινε;» ρωτάω με μια νέκρα στην φωνή μου.

«Δεν ξέρω. Ο Jake τον μάζεψε οπότε ρώτα τον ίδιο», απαντά ο Lucas και κάτι στην χροιά της φωνής του τον προδίδει ότι δεν λέει όλη την αλήθεια.

Την στιγμή που γυρνάω να τον δω, στρέφει την προσοχή του αλλού σφυρίζοντας. Του σηκώνω το φρύδι, αλλά προτιμά να παριστάνει ότι δεν έχει καταλάβει ότι τον κοιτάω. Δίχως να μου μιλήσει όμως, καταλαβαίνω. Ούτως ή άλλως είμαι μέλος της οικογένειας των αγοριών πολλά χρόνια. Ξέρω ότι κάποια πράγματα τα κρατούν για τον εαυτό τους και δυστυχώς, ξέρω πολύ καλά ποια πράγματα είναι αυτά. Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι για την υγεία της Felicity, να ευτυχίσει και να ηρεμήσει η ταλαιπωρημένη ψυχούλα της στο πλευρό του αδελφού μου. Τους κοιτάω άλλη μια φορά μέσα από το τζάμι με ένα χαμόγελο. Το ξέρω ότι την αγαπάει, απλά είναι θέμα χρόνου να το παραδεχτεί.

«Angel», ακούω την φωνή του Alex και την στιγμή που γυρνάω να τον δω, παρατηρώ ότι έρχεται πίσω από τον Lucas και τον τρομάζει τόσο, που αν δεν είχε καλύψει τα χείλη του, είμαι σίγουρη ότι θα είχα ακούσει το πιο γυναικείο τσίριγμα στην ζωή μου. «Σε έψαχνα. Το φαντάστηκα ότι θα ερχόσουν να δεις τον αδελφό σου».

Ο Alex ρίχνει τα μάτια στον Lucas που έχει κάνει πιο πέρα με το χέρι στην καρδιά τρομοκρατημένος. Κοιτιούνται για ένα δεύτερο και αυτό αρκεί να κάνει τον γιατρό να χλομιάσει ολόκληρος σαν να είδε φάντασμα. Ο Alex στρέφει την προσοχή του προς εμένα αδιάφορος και μου δείχνει την σακούλα με τα donuts και την ζεστή σοκολάτα. Δεν θεωρεί καθόλου περίεργο ότι ήρθε με κομμένη ανάσα και μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο, το οποίο δεν μπορώ να ανταποδώσω, όχι για όσο είναι σε αυτά τα χάλια και ο Lucas τον κοιτάει σαν να είδε νεκρό.

«Τι έπαθες, αγάπη μου; Πονάς κάπου;» με ρωτάει ο Alex ανήσυχος και με κάνει να γελάσω με το πόσο βλάκας δείχνει.

«Όχι. Απλά», φέρνω το χέρι στα χείλη μου και το άλλο στο μπράτσο του, «πήγες τρέχοντας μέχρι εκεί; Τι στο καλό;»

«Α», μουρμουρίζει και χαϊδεύει τον σβέρκο του. «Θεώρησα ότι θα πήγαινα πιο γρήγορα με τα πόδια, εφόσον έχει κίνηση. Δεν ήθελα να σε αφήσω μόνη».

«Θα αρρωστήσεις, όμως, και μόλις ανάρρωσες. Σε παρακα-»

Κόβω την πρόταση μου την στιγμή που νιώθω δυο ύπουλα χέρια να προσπαθούν να πάρουν την ρόμπα από τους ώμους μου. Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον Lucas να μου κάνει νόημα να σωπάσω, σιγά-σιγά να παίρνει το ρούχο από πάνω μου. Λυγίζει στο αυτί μου και ψιθυρίζει ένα, «δεν ήμουν ποτέ εδώ και δεν μιλήσαμε ποτέ». Την στιγμή που βγάζει την ρόμπα από πάνω μου, ξεκινά να κάνει κάμποσα βήματα πίσω στον διάδρομο. Σταματά για λίγο και με το που κοιτάει το νεκρό βλέμμα του Alex, γυρνάει το σώμα του και τρέχει σαν να εξαρτιέται όλη του η ζωή από αυτό. Γλιστράει στο πλάι και χάνεται στο βάθος του διαδρόμου με μένα να σηκώνω το ένα φρύδι ερωτηματικά.

Εεε... ερωτικό καβγαδάκι να το αποκαλέσω αυτό τώρα...;

Πριν προλάβω να σχολιάσω αυτό που μόλις έγινε, ο Alex με παίρνει αγκαλιά σαν την νύφη και με κρατάει κοντά του ίσα-ίσα να μην βραχώ. Τον κοιτάω ξαφνιασμένη, πόσο μάλλον που με έχει έτσι σαν να μην ζυγίζω κάτι στα χέρια του. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο και με την σακούλα donuts στο χέρι και την σοκολάτα που μου υποσχέθηκε στο άλλο, ξεκινά να με πάει προς το δωμάτιο μου. Κρατάω τα χείλη μου σφραγισμένα, ακόμη να μην καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η προσοχή και αγάπη. Που να μάθει ότι είμαι έγκυος κιόλας. Θα με έχει σε αναπηρικό καροτσάκι και τελείως παράλυτη.

«Alex, είσαι σίγουρα καλά σήμερα;» τον ρωτάω με το που μπαίνουμε στο δωμάτιο.

Με αφήνει να κάτσω στην άκρη του κρεβατιού. Στο τραπεζάκι αφήνει κάπως σκεφτικός τα donuts και την σοκολάτα μου, την οποία έχω αρχίσει να λιγουρεύομαι σαν μικρό παιδί. Επιστρέφει στην πόρτα και την κλείνει απαλά, κλειδώνοντας την ύστερα. Στέκεται για λίγο εκεί και μόνο όταν νιώσει έτοιμος γυρνά να έρθει αντιμέτωπος μαζί μου. Τα γαλανά του μάτια φαίνονται ταλαιπωρημένα. Εκεί που δεν το περιμένω, ρίχνει το σώμα του στα γόνατα ακριβώς μπροστά μου εξουθενωμένος και μου κρατάει και τα δυο χέρια.

«Συγγνώμη, Angel», λέει πρώτο πράγμα και παγώνω στην θέση μου, τα μάτια του να διαπερνούν την ψυχή μου. «Σε απογοήτευσα σήμερα. Φάνηκα ο πιο άθλιος σύντροφος. Συγγνώμη, αγάπη μου-»

«Alex, τι λες;» τον διακόπτω σοκαρισμένη με την αντίδραση του, εφόσον ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα.

«Άκουσε με, σε παρακαλώ», επιμένει και παρόλο που είναι μούσκεμα, καταλαβαίνω ότι κάποιες σταγόνες στο πλάι είναι τα δάκρυα του. «Δεν... Ήμουν τσαντισμένος μαζί σου και με τον Lucas... Απλά με έχει κουράσει να με έχετε στην απ' έξω. Γιατί δεν μου μιλάς; Με φοβάσαι; Δεν με θες πλέον; Δεν με θεωρείς άξιο να μοιράζομαι τον πόνο, τον φόβο, το κάθε πρόβλημα σου;»

«Εγώ-»

«Angel, όσο και να μην αντέχω να μην μου λες τι σε απασχολεί, να ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυναίκα, θηλυκό σε αυτόν τον κόσμο που αγαπώ περισσότερο από εσένα. Πέρα από την μαμά μου. Συγγνώμη, αλλά είναι η μαμά μου. Την έχω αδυναμία. Ελπίζω να καταλαβαίνεις-»

«Ναι, Alex, καταλαβαίνω», γελάω ενώ προσπαθώ να τον καθησυχάσω και φέρνω τις παλάμες μου στα μάγουλα του.

«Αλήθεια, σε αγαπάω. Και το γεγονός ότι κόντεψα να σε χάσω σήμερα με τρελαίνει. Εσύ με καλούσες και εγώ φέρθηκα σαν εγωιστικό καθίκι», μαλώνει τον εαυτό του, εγώ να τον αναγκάζω να με δει στα μάτια.

«Αγάπη μου, ένα κόψιμο στα χείλη έχω, ηρέμησε», τον πειράζω, αλλά κουνά το κεφάλι αρνητικά.

«Και αν δεν ήταν; Και αν ήσουν στην θέση της Felicity; Και αν ο Jake δεν είχε έρθει στην ώρα του; Έφτασα αργά, Angel. Έφτασα αργά», μουρμουρίζει και ακουμπά το μέτωπο του στα μπούτια μου. «Μην ξανακάνεις κάτι τέτοιο τρελό στην ζωή σου ποτέ».

«Τότε, αγάπη μου, μην αφήσεις ποτέ το πλευρό μου», του λέω και σηκώνομαι για να πέσω στα γόνατα ακριβώς μπροστά του, εκείνος να με κοιτάει σαν αβοήθητο κουταβάκι. «Μείνε για πάντα κοντά μου και προστάτευσε με. Αλήθεια, μπορεί να σε βρίσω και να σε χτυπήσω καμιά φορά, αλλά σε αγαπώ κι εγώ με όλο μου το είναι. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».

«Το εννοείς, Angel; Δεν θα με αφήσεις όπως έκανες κάποτε;»

«Όχι, βλάκα», γελάω και ακουμπώ το μέτωπο μου στο δικό του. «Δεν είμαστε παιδιά πλέον. Η καρδιά μου», φέρνω το χέρι του στο στήθος μου, «χτυπά μόνο για σένα. Μαζί σου θέλω να περάσω όλες τις χαρές, τις λύπες και τα βάσανα. Ό,τι και να είναι, για όσο είμαι με εσένα, θα το περάσω».

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή μόνο που τα χείλη του βρίσκονται κάτι εκατοστά από τα δικά μου. Τον έχω φιλήσει τόσες φορές, αλλά αυτή την στιγμή την αισθάνομαι σαν την πρώτη μας. Λίγο πριν ενώσει τα χείλη μας αποτραβιέται και μου κρατάει το δεξί χέρι γερά. Βγάζει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα δαχτυλίδι, με τόσα διαμάντια επάνω που θα πρέπει να του κόστισε μια περιουσία. Είναι όμως πανέμορφο. Το γλιστράει στο δάχτυλο μου και ύστερα μου το φιλάει.

«Δεν θεωρείς ότι είμαστε στο λιγότερο ρομαντικό μέρος να μου κάνεις πρόταση γάμου;» τον πειράζω γελώντας και κάνει το ίδιο.

«Δεν χρειάζεται να σου κάνω πρόταση γάμου, Angel. Αυτή είναι η δήλωση μου. Η δήλωση μου ότι σε κάνω γυναίκα μου και θα σε έχω μόνο για μένα μέχρι που να πεθάνω», λέει και τα μάτια μου άθελα μου βουρκώνουν, μέχρι που αισθάνομαι τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου.

Λυγίζει κοντά μου αργά μέχρι που τα χείλη μας γίνονται ένα. Αυτή η χημεία, αυτό το πάθος που νόμιζα ότι είχε αρχίσει να χάνεται, πετάει σπίθες σαν να είναι η πρώτη φορά που αγγίζουμε ο ένας τον άλλον. Η γλώσσα του με γεύεται σαν να μην το έχει κάνει τόσες και τόσες φορές τα τελευταία έξι χρόνια που γνωριζόμαστε, τα χέρια του με χαϊδεύουν σαν να είμαι το πιο πολύτιμο διαμάντι που έχει κρατήσει. Με βρίσκω να ανεβαίνω πάνω του και να διψάω κι άλλο γι' αυτό το πάθος και τον έρωτα που μου προκαλεί.

Αισθάνομαι ότι ξέρει ακριβώς τι ζητάω και δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αργό έρωτα, που να με κάνει να αισθανθώ το κάθε δεύτερο στην αγκαλιά του. Τον γδύνω και με γδύνει λαίμαργα μέχρι που τον βρίσκω από πάνω μου κι εγώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Τον νιώθω που πρώτη φορά μπαίνει μέσα μου τόσο αργά που ίσα τον αισθάνομαι. Ξεκινά τις κινήσεις του αργά και σέβεται το σώμα μου σαν να είναι ναός, δίχως να τον νοιάζει αν εκείνος θα ικανοποιηθεί μέχρι το τέλος.

Με κάθε μου επιφώνημα, αισθάνομαι την καύλα του να μεγαλώνει, σαν αυτό να αρκεί για εκείνον να το ευχαριστηθεί. Δεν τον νοιάζουν οι στάσεις, δεν τον νοιάζει να ξεπρηστεί, δεν τον νοιάζει να με δει να μην μπορώ να κουνηθώ στο τέλος της νύχτας. Ζει στο τώρα μαζί μου, με κοιτάει στα μάτια και με αφήνει να το απολαμβάνω σαν να μου δείχνει ότι όσο του ανήκω, τόσο μου ανήκει. Με αφήνει να τον κρατήσω γερά για όσο εκείνος γραπώνει το πάπλωμα και συνεχίζει τις απαλές και ερωτικές του κινήσεις μέσα μου. Με αποκορυφώνει και δεν χρειάστηκε παρά να με φιλήσει την στιγμή που αισθάνθηκε ότι ήμουν έτοιμη.

Αυτός... Αυτός είναι ο Alex Henderson που ερωτεύτηκα.

Και αυτός είναι ο Alex Henderson με τον οποίο θα πεθάνω.