Τον κοιτάω και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Ναι, του έχω θυμώσει. Ναι, είμαι ακόμα στεναχωρημένη. Ναι, δεν μπορώ να ξεχάσω τον καβγά μας προηγουμένως. Ναι, αν και έχουν περάσει δυο ώρες που δεν του μιλάω ούτε εκείνος εμένα, τον παρακολουθώ σαν να είμαι του FBI. Και ναι, για τον Alex Henderson μιλάω, ο οποίος έχει πάρει περισσότερα ναρκωτικά αυτή την στιγμή από όλους μας μαζί σε όλη μας την ζωή.

«Τι λες να τον πείραξε;» ρωτάει ο Nate χαμηλόφωνα και βάζει το χέρι μπροστά από το στόμα του, σαν να προσπαθήσει να κρύψει τις λέξεις του.

«Μπορεί ότι πήρε δέκα χάπια και τα κατέβασε με μια νοστιμότατη δηλητηριασμένη μακαρονάδα», δηλώνω το προφανές και αναστενάζω ελαφρώς τσαντισμένη.

Για να μην πολυλογώ και το πάω από την Κίνα, ο Alex κάθεται ανάποδα στον καναπέ, τα πόδια του πάνω και το κεφάλι να κρέμεται καθώς κοιτάει την φλόγα στο τζάκι. Οι υπόλοιποι έχουν πάει για ύπνο, με πρώτο τον Gavin ο οποίος ήταν ο πιο κουρασμένος απ' όλους, και έχω μείνει εγώ με τον αδελφό μου και τον Alex, δυο ώρες μετά τον καβγά μας πάνω στο μπάνιο.

Φάγαμε από ένα τοστ ο καθένας με ό,τι είχαν πάρει από τα σπίτια τους και δεν ξαναμιλήσαμε για τα μακαρόνια. Ο Tyler ένιωθε ήδη χάλια και φαινόταν από τα στεναχωρημένα μάτια του και την πεσμένη διάθεση του· ήταν ο πρώτος που αποφάσισε να πάει πάνω για ύπνο. Ο Eddie, ήδη μισοκοιμισμένος, την έπεσε στο ίδιο κρεβάτι με τον Gavin, ενώ ο Jim έβαλε ένα πλυντήριο με τα ρούχα μου και του Alex πριν πει ότι ήθελε να κοιμηθεί άλλο λίγο. Εγώ και ο Nate από την άλλη, ήμασταν οι πιο ξεκούραστοι, γι' αυτό φτάσαμε στο σημείο να κοιτάμε τον Alex σαν να ήρθε από άλλο πλανήτη.

Τώρα στο πιο σημαντικό πρόσωπο της χρονιάς. Ο γνωστός Alex Henderson, μετά από την λογομαχία μας, κλειδώθηκε στο δωμάτιο και δεν ξαναβγήκε μέχρι που κυριολεκτικά κλαψομούνιασε ο Gavin, γιατί νύσταζε και δεν είχε που να την πέσει. Όταν βγήκε έξω, ήταν άλλος άνθρωπος. Έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο του Gavin και τον αγκάλιασε, ευχαριστώντας τον για τα πάντα.

Περιττό να πω ότι αμέσως ήξερα τι γάμο θα κάνουν.

Έκτοτε κάθεται στον καναπέ έτσι σιωπηλός, παρόλο που τον ρωτάμε διάφορα, και κοιτάει την φωτιά. Οι κόρες των ματιών του έχουν διασταλθεί, ενώ τα μάγουλα του είναι τόσο κόκκινα που θυμίζουν εκείνα ενός μωρού. Δεν θέλω να το παραδέχομαι αμέσως μετά τον τσακωμό μας, αλλά είναι τόσο χαριτωμένος που θα τον κράταγα στην αγκαλιά μου για ώρες.

«Λες να πέθανε;» αναρωτιέται ο Nate και ξαφνικά τα μάτια του Alex πέφτουν πάνω μας, οι δυο μας αμέσως να τσιτώνουμε από την αμηχανία. «Ή όχι, προφανώς».

Ο Nate του ζορίζει ένα χαμόγελο και καθαρίζει ύστερα τον λαιμό του. Με χτυπάει με τον αγκώνα και μου κάνει νόημα να πλησιάσω τον Alex να σιγουρευτώ ότι δεν του έχει πάει το αίμα στο κεφάλι. Στριφογυρίζω τα μάτια μου τσαντισμένη και μου την δίνει που παρόλο που άκουσε τον καυγά μας, σπρώχνει εμένα να πάω.

Πφστ, έλεος. Λες και έχω αδελφή, όχι αδελφό...

Με μικρά βήματα περπατάω κοντά στον Alex, τα μάτια μας να έχουν συναντηθεί από την αρχή και να μην ξεκολλάνε, και σταματάω ακριβώς μπροστά του. Κατεβάζω το κεφάλι και μου χαμογελάει πλάγια, σαν να του αρέσει που βρίσκεται εκεί κάτω και τον κοιτάω με αυτό το υποτιμητικό βλέμμα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και λυγίζω στο πρόσωπο του, η ζεστή ανάσα του να χαϊδεύει το δικό μου. Ανατριχιάζω σε όλο μου το σώμα και ένα ρίγος διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη, ενώ ασυνείδητα δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

Γιατί είναι τόσο ωραίος, ρε γαμώτο;

«Νόμιζα πως ήθελες να πνιγώ σε εκείνη την λίμνη», ειρωνεύεται, η φωνή του τόσο μπάσα που υπό άλλη στάση, θα τον είχα αφήσει να με πηδήξει μέχρι που να μου κοβόταν η ανάσα.

«Νόμιζα πως είμαι το χειρότερο άτομο που έχεις γνωρίσει στην ζωή σου», αντιλέγω και ζωγραφίζω ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη μου.

Δεν είναι ο μόνος που ξέρει να σαρκάζεται και να ρίχνει τάπες.

«Δεν έχει αλλάξει κάτι», γελάει ελαφρώς και μου γυρίζει τα έντερα ανάποδα, αρχίζοντας ήδη να με τσαντίζει η νέα του συμπεριφορά.

«Που πήγαν τα νεύρα σου, Henderson; Νόμιζα ότι σε τσαντίζαμε εκτός ρούχων και μας μισούσες. Πως και η διάθεση σου άλλαξε;» ρωτάω με έναν κρύο τόνο φωνής και σηκώνομαι να σταθώ όρθια, εφόσον τα γόνατα μου είχαν αρχίσει να με πονάνε τρελά.

«Με τάισαν καλά», αστειεύεται και τα μάτια του γυαλίζουν πονηρά.

Έχει αρχίσει και με τρομάζει η απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του. Δεν καταλαβαίνω τι του συμβαίνει και είναι περίεργο να τον βλέπω τόσο ευδιάθετο, όταν ποτέ δεν χαμογελάει ή μιλάει τόσο. Συνήθως μένει μόνος του σε μια γωνιά, ανέκφραστος και εχθρικός, και άμα τον πλησιάσω θα πει κάτι σκληρό και θα φύγει. Όσο κάτω και να τον έβαζα τώρα, η γλοιώδης και περίεργη αύρα που εκπέμπει με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα κοντά του.

«Απλά σταματήστε να φλερτάρετε τόσο όταν είμαι μπροστά, για όνομα του Θεού», μουρμουρίζει ο αδελφός μου και μας κοιτάει λες και πηδιόμαστε εδώ και τώρα.

«Το μόνο φλερτ που θα έκανα μαζί του είναι για να τον αποπλανήσω σε καμιά γωνιά και ύστερα να τον εξαφανίσω από προσώπου Γης», πετάγομαι και διπλώνω τα χέρια στο στήθος μου, ο Alex να μου τραβάει την προσοχή με το γέλιο του.

«Μμμ, ναι, ό,τι πεις», σχολιάζει με ένα ηλίθιο χαμόγελο και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του αφού έχει κλείσει τα μάτια. «Μόνο γι' αυτόν τον λόγο θα με αποπλανούσες».

Αν και την τελευταία πρόταση την ψιθυρίζει, τα αυτιά μου την πιάνουν και γυρνάω να τον δω αμέσως ξαφνιασμένη. Ο Nate-κλασσικά πράγματα-ούτε που έχει πάρει χαμπάρι τι έγινε μόλις και συνεχίζει να φιλοσοφεί το τι μπορεί να συμβαίνει με τον Alex, καθώς τον κοιτάει εξεταστικά με το βλέμμα της κατσίκας.

Τα μάγουλα μου ροδοκοκκινίζουν και αισθάνομαι να φλέγονται, ενώ η τελευταία πρόταση του επαναλαμβάνεται στο μυαλό μου τόσο αισθησιακά. Σηκώνεται κάθε τρίχα του σώματος μου και αρνούμαι να πιστέψω ότι ο ίδιος ο Alex Henderson μόλις μου την έπεσε. Στέκομαι να τον κοιτάω αποβλακωμένη και μόλις ανοίγει το ένα μάτι να δει, γυρνάω το κεφάλι από την άλλη και λίγα δεύτερα μετά πάω προς την κουζίνα.

Όχι, πρέπει να το βγάλω από το μυαλό μου. Είναι σίγουρα η φαντασία μου.

Αρπάζω ένα πλυμένο ποτήρι που άφησε στην άκρη ο Jim και το γεμίζω νερό από την βρύση. Αν και θέλω να το ρίξω στα μούτρα μου και να σιγουρευτώ ότι δεν έχω παραισθήσεις, παίρνω μια βαθιά ανάσα και πίνω μια γουλιά. Ο λαιμός μου ακόμα πονάει και είμαι σίγουρη ότι είναι επειδή κρυολόγησα έξω στην βροχή, όσο ζεστά και να είμαι τώρα.

«Λες να χάζεψε;» ρωτάει ο Nate και τον βλέπω να στέκεται πίσω μου με ένα ερωτηματικό βλέμμα. «Μάλλον τον πείραξαν τα μανιτάρια. Ο Gavin είπε πως είναι τρελά ναρκωτικά αυτά που μεγαλώνουν εδώ και μπορούν να σε αποτρελάνουν τελείως».

«Λες;» παριστάνω πως τον ακούω, αλλά το μυαλό μου να είναι στον Alex και τα λόγια του.

«Μπορεί. Άμα είναι αυτό, θα πρέπει να τον προσέχουμε καλά, αλλιώς θα τον στείλουμε πίσω με εγκεφαλική βλάβη και τραύματα».

Γυρνάω το κεφάλι μου να δω τον Alex και έχει ήδη σηκωθεί από τον καναπέ και προσπαθεί να φτιάξει έναν στραβό πίνακα. Είναι τόσο συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει, το οποίο κάνει το όλο θέαμα πιο τρομακτικό και ανησυχητικό. Άμα ο Nate έχει δίκιο και τα μανιτάρια τον έχουν πειράξει, τότε θα υπάρξουν πολλά σκαμπανεβάσματα στην συμπεριφορά του Alex· το ξέρω αυτό μόνο γιατί μου είχε πει ο Tyler την πρώτη του εμπειρία υπό επιρροή μανιταριών όταν ήταν μεθυσμένος σε ένα πάρτι.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Alex υπάρχει πιθανότητα να μην θυμάται τίποτα όταν περάσει αυτή την φάση, αλλά μιλάμε για το πιο έξυπνο και κοφτερό μυαλό μάλλον σε όλο το Beverly Hills. Δεν μπορώ να τον εμπιστεύομαι, η αλήθεια είναι, διότι φαίνεται να είναι πολύ μυστικοπαθής και να κρύβει πολλά από τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου. Τι τον κρατάει από το να το κρύψει και αυτό;

Μόλις φτιάχνει τον πίνακα και είναι ευχαριστημένος που τον άφησε πιο στραβό απ' ότι ήταν εξαρχής, περπατάει χαλαρά προς το μέρος μας και μπαίνει ανάμεσα μας, το χαμόγελο του στραμμένο προς εμένα. Είναι τόσο ψηλός που όταν με προσπερνάει αισθάνομαι έντονα το πόσο κατώτερη του είμαι και όχι μόνο, αλλά το μοναδικό άρωμα που έχει πάνω του τρυπάει τα ρουθούνια μου.

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και κάτι σε όλη αυτή την συμπεριφορά του Alex με ανάβει τρελά, αλλά ξέρω μέσα μου πως φταίει ότι δεν είναι στα συγκαλά του εξαιτίας των μανιταριών ή των φαρμάκων ή ξέρω 'γω, που είναι τόσο ελεύθερος ανάμεσα μας.

Παίρνει το ποτήρι που άφησα εγώ και πίνει το νερό που έχει περισσέψει, αφήνοντας το πίσω στην θέση του και εμένα ξαφνιασμένη να αναρωτιέμαι τι στο καλό συνέβη μόλις τώρα. Εκείνος αηδίαζε μόνο που συνυπήρχα μαζί του στον ίδιο πλανήτη και ξαφνικά καταπίνει το νερό μου σαν να είναι το πιο νορμάλ πράγμα μεταξύ μας. Ανοίγει το ψυγείο και κρύβεται πίσω από την πόρτα, εγώ και ο Nate να κοιτιόμαστε άβολα.

«Σίγουρα του έχει στρίψει καμιά βίδα αυτουνού», λέει ο αδελφός μου, αφού έχει λυγίσει στο αυτί μου και δεν βγάζει τα μάτια από τον άλλο που σφυρίζει και μαζεύει περισσεύματα, μάλλον για να φτιάξει κάτι να φάει. «Εδώ που τα λέμε, δεν έχει επιστρέψει ακόμη το σήμα στα τηλέφωνα και η βροχή έξω χειροτερεύει».

«Τι θα κάνουμε; Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα εδώ με τον Alex και μένα να μην έχουμε φτάσει εγκαίρως στον προορισμό μας. Θα ανησυχούν», προσθέτω και στεκόμαστε για λίγο σιωπηλοί, μήπως και σκεφτούμε κάποια λύση. «Ας ελπίσουμε ότι το πρωί θα έχει ηρεμήσει ο καιρός και θα φύγουμε από 'δω, να ξεφορτωθούμε και τον χαζοχαρούμενο από 'κει».

Παρατηρώ τον Alex καθώς-τελείως χαλαρός-έχει βγάλει όλα τα υλικά για να φτιάξει ένα σάντουιτς, όπως φάγαμε προηγουμένως. Κάθεται στο τραπέζι στραμμένος προς εμένα, η πλάτη του Nate να τον κοιτάει εφόσον στέκεται ακριβώς απέναντι μου. Ο Alex μου χαρίζει ένα πρόστυχο χαμόγελο και αμέσως τσιτώνεται όλο το σώμα μου, ευτυχώς ο αδελφός μου να μην το παρατηρεί γιατί προσπαθεί να πιάσει σήμα με το τηλέφωνο του.

«Δεν γίνεται να μείνουμε εδώ για πάντα, το φαγητό που έχουμε πάρει δεν μας φτάνει ούτε για δυο βραδιές ακόμη», λέει ο Nate και με το ζόρι συγκεντρώνομαι σε εκείνον όταν ο Alex-ναι, ο Alex Henderson-έχει κολλήσει τα μάτια του στα δικά μου και φαίνεται σαν να θέλει να είμαι εγώ το δείπνο του.

Σίγουρα κάποιος εφιάλτης θα είναι. Είμαι σίγουρη πως εκείνος με μισεί με κάθε νεύρο του σώματος του. Σιγά που θα μου έκανε τα γλυκά μάτια τώρα. Μανιτάρια, ξε-μανιτάρια, το DNA του Alex έχει φτιαχτεί να με μισεί.

Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος που έχει γνωρίσει στην ζωή του, ούτως ή άλλως...

«Ας ελπίσουμε πως δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε τόσο», λέω και αμέσως καθαρίζω τον λαιμό μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον Alex.

Κάτι απαντάει ο Nate, όμως το μυαλό και τα μάτια μου είναι στον άλλον. Βουτάει το δάχτυλο του στο φυστικοβούτυρο και το βάζει στο στόμα, το χαμόγελο στα χείλη του να μεγαλώνει και η αμηχανία μου να αυξάνεται. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και είμαι σίγουρα ότι θα σκάσει, και εγώ μαζί της. Θέλω να πιστέψω ότι αυτό που βλέπω δεν είναι αλήθεια, όμως όντως είναι εκεί και όντως με κοιτάει με τον δείχτη του στο στόμα.

«Με ακους, ρε αποβλακωμένο;» με σκουντάει ο Nate και τσιτώνομαι όλη, να σφίγγω τα χέρια μου στην άκρη του μαρμάρου της κουζίνας, ενώ τον κοιτάω με ορθάνοιχτα μάτια. «Τι έπαθες;»

«Τίποτα, κρυώνω», πετάγομαι αμέσως και γελάω δυνατά με αμηχανία, ο Nate να σουφρώνει τα φρύδια του αμέσως.

«Μήπως πήρες και εσύ τίποτα από αυτά τα μανιτάρια;» σαρκάζεται και ρίχνω το βλέμμα μου πάλι στον Alex.

Κρατάει εκείνο το αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη του, μέχρι που τον παρατηρώ να δαγκώνει το κάτω και να το αφήνει ελαφρώς να ξεφύγει από τα δόντια του. Συγκρατιέμαι να μην λιώσω μόνο που τον βλέπω και δεν ξέρω πώς να τον συμμαζέψω που κάνει σαν την καυλωμένη γκόμενα, γιατί σε αυτή την περίπτωση είμαι και εγώ η καυλωμένη γκόμενα.

«Τι λες, ρε; Βούλωσ' το, βλάκα. Μια χαρά είμαι», γρυλίζω και του δίνω μια μπουνιά στο μπράτσο τσαντισμένη. «Δεν με παρατάς κι εσύ; Άντε μου στον Διάολο», ξεσπάω και φεύγω από την κουζίνα για να μην βλέπω άλλο τον Alex από πίσω και τις γελοίες του χειρονομίες με τα βλαμμένα μούτρα του.

Περπατάω προς το σαλόνι και πέφτω πάνω στον καναπέ. Βολεύομαι εκεί και τραβάω την κουβέρτα που κράταγε ο Alex για να σκεπαστώ, καθώς εστιάζω το βλέμμα μου στο τζάκι. Το γλυκό άρωμα του μπερδεμένο στο ύφασμα της κουβέρτας, κάνει το σώμα μου να γαργαληθεί μέχρι τα άκρα, ενώ την καρδιά μου να χτυπήσει με τον πιο αργό αλλά έντονο τρόπο.

Όσο και να θέλω να την κάψω στο τζάκι ακριβώς μπροστά μου και όσο και να μου στρίβει τα έντερα αυτός ο μαλάκας, μαζεύομαι περισσότερο και αισθάνομαι το πρόσωπο μου να ζεσταίνεται από την φλόγα μπροστά μου. Νιώθω πολύ μπερδεμένη και για τώρα, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να αγνοήσω τον Alex και να αποφύγω τα σεξουαλικά υπονοούμενα του. Με τρομοκρατούν γιατί δεν ξέρω πώς να αντιδράσω.

Εντάξει, βαθιά μέσα μου, θέλω να τον ξεσκίσω, αλλά ας το παίξω κόσμια για τώρα.

«Ρε Angel, έλα τώρα, μην τσαντίζεσαι. Μια πλάκα έκανα», παραπονιέται ο Nate και έρχεται να κάτσει στην άλλη άκρη του καναπέ. «Εκτός και άμα σε πείραξε επειδή τρέχει κάτι μεταξύ σας».

«Τίποτα δεν τρέχει. Θα σταματήσετε όλοι από χθες να μου το λέτε αυτό;!» αγανακτώ και φέρνω την κουβέρτα στα ρουθούνια μου για να μαζευτώ ακόμη πιο πολύ.

«Καλά, καλά. Μια ερώτηση έκανα. Ο αδελφός σου είμαι», μου υπενθυμίζει και ξινίζει την μούρη του με το απότομο ξέσπασμα μου.

Που να 'ξερε ότι φταίει ο άλλος που με αποθέωσε με τον τρόπο που κινούσε τα χείλη και-ω, Θεέ μου απλά εκείνο το δάχτυλο με έκανε να τα πάθω όλα. Η θερμοκρασία του σώματος μου αυξάνεται και όλο μου το σώμα τσιτώνει, καθώς η κουβέρτα είναι σαν να με αγγίζει ο ίδιος. Καθαρίζω τον λαιμό με αμηχανία και κουνάω το κεφάλι ελαφρώς για να διώξω τις σκέψεις.

«Τέλος πάντων», αναστενάζει ο Nate και ακουμπά τα πόδια του στην πολυθρόνα ενώ ξαπλώνει πίσω χαλαρός. «Χαίρομαι που φτάσατε στο δικό μας σπίτι. Δεν ξέρω τι θα έκανα άμα με τέτοιο καιρό δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σου».

Τον κοιτάω με ένα απλό χαμόγελο και ήδη αρχίζω να ξεπερνάω την φάση που με έβαλε προηγουμένως ο Alex. Όταν θέλει ο αδελφός μου, μπορεί να γίνει ο πιο γλυκός και ευχάριστος άνθρωπος για παρέα. Ακουμπά το κεφάλι του στα πόδια μου και χαϊδεύει τα μαλλιά του αργά, ενώ εστιάζει κι εκείνος το βλέμμα του στην φωτιά.

«Κι εγώ χαίρομαι που είμαστε στην πόρτα σου και όχι κάπου αλλού, ακόμη και που κοντέψαμε να σκοτώσουμε τον Alex», προσπαθώ να μην γελάσω στο τέλος, αλλά ο Nate δεν συγκρατιέται και μας βρίσκω να γελάμε δυνατά, καθώς ανακαλούμε τα τελευταία γεγονότα.

«Σκέτη τρέλα ήταν οι τελευταίες ώρες», σκέφτεται φωναχτά ο Nate και φέρνει το χέρι του κοντά για να του δώσω το δικό μου, «αλλά χαίρομαι που είμαστε όλοι καλά».

Του σφίγγω το χέρι και βλέπω τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι σιωπηλά. Σκέφτομαι καλά τα τελευταία λόγια του και για κάποιον λόγο πάω πίσω στον καβγά μου με τον Alex. Ήταν πολύ κακό εκ μέρους μου να του πω ότι θα προτιμούσα να πνιγόταν στην λίμνη και κάθε φορά που πάω πίσω σε εκείνη την στιγμή, αηδιάζω με τον εαυτό μου που το ξεστόμισα.

«Πω, πω, τι βροχή είναι αυτή;» πετάγεται ο Alex και ακούγεται να μασάει κάτι. «Με βάση τα σύννεφα και τον αέρα, μπορεί να τελειώσει σε πάνω από ένα εξάωρο».

«Μας βγήκε και παρουσιάστρια δελτίου καιρού», ειρωνεύεται χαμηλόφωνα ο Nate και σκάω στα γέλια.

Είναι τέτοιες στιγμές που αναρωτιέμαι τι θα έκανα χωρίς τον Nate. Ναι, περνάω αρκετό καιρό με τον να τον βρίζω και να τον ενοχλώ, αλλά πέρα από κάθε πλάκα, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ και δεν ξέρω τι θα έκανα αν η ζωή μού τον στερούσε κι αυτόν. Όσο δύσκολα και να έχω περάσει, εκείνος θα ήταν διπλά μου και δεν θα σταματήσω ποτέ να του το εκτιμώ.

«Έφαγες εσύ, προεδρόπαιδο;» φωνάζει ο Nate και σηκώνεται όρθιος για να δει τι κάνει ο Alex, εφόσον ακούγεται φασαρία από την κουζίνα, λες και πολεμάει με φαντάσματα.

Μιμούμαι τον αδελφό μου και παρατηρώ τον Alex από τον καναπέ, που πετάει τα άπλυτα πιάτα και ποτήρια λες και είναι μπάλες του μπάσκετ και ο νεροχύτης το καλάθι. Ο Nate αμέσως τρέχει προς το μέρος του για να τον σταματήσει από το να κάνει τέτοια φασαρία και του αρπάζει τα πιάτα από το χέρι. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και φαίνεται στην σοβαρή έκφραση του προσώπου του ότι προσπαθεί να κάνει υπομονή μαζί του.

«Ασ' τα. Πήγαινε κάτσε στον καναπέ και θα τα πλύνω εγώ», τον μαλώνει ο Nate και ο Alex απλά χαμογελάει πλάγια και αμέσως ρίχνει τα μάτια του πάνω μου, που τους κοιτάω σαν την κουτσομπόλα γιαγιά της γειτονιάς.

Όλο μου το σώμα τσιτώνει όταν καταλαβαίνω ότι έρχεται προς το μέρος μου και μαζεύομαι αμέσως στην μια πλευρά του καναπέ. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και κοντεύω να χάσω όλο το οξυγόνο από τους πνεύμονες μου όταν ο Alex ρίχνει το σώμα του σχεδόν δίπλα μου.

«Όλα καλά, Angel;» ρωτάει και η ανάσα του χτυπάει τον λαιμό μου, η φωνή του να γαργαλάει το αυτί μου αισθησιακά.

«Ν-Ναι», απαντώ ξερά και αποφεύγω να τον κοιτάξω ό,τι και αν συμβεί.

«Αχ, βαριέμαι όλη την ώρα εδώ», αναστενάζει και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του, ενώ ο Nate ακούγεται από πίσω που πλένει τα πιάτα.

Αυτό που ο Alex έχει βάλει τα αγόρια να κάνουν δουλειές με ξεπερνάει. Όσο και να θέλω να γυρίσω να τον δω και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πόσο σπαστικός, κακός και απαίσιος είναι, ξέρω τόσο καλά τον εαυτό μου, που είμαι σίγουρη ότι θα με προδώσω και θα ανάψω μόλις δω τα σαρκώδη κόκκινα χείλη του να έχουν εκείνο το χαμόγελο όπως πριν.

«Πήδα από το παράθυρο τότε», του προτείνω και εκείνος γελάει, φέρνοντας το σώμα του κοντά μου, μέχρι που μου κόβει την ανάσα τελείως.

«Μήπως θέλεις να πηδήξω κάτι άλλο;»

Γυρνάω αμέσως να τον δω και μόλις τα μάτια μας συναντιούνται, παρατηρώ το πόσο έχει αλλάξει η έκφραση του προσώπου του από κρύα που είναι πάντα, σε πρόστυχη και σαν να θέλει να με στριμώξει σε μια γωνία. Λυγίζει κοντά μου και εγώ γλιστρώ πίσω, τα μάτια μου ορθάνοιχτα και η καρδιά μου πλέον να μην ξέρει να χτυπά κανονικά, μόνο λες και τρέχω Μαραθώνα.

Έχουμε κρυφτεί πλέον από τα μάτια του Nate. Ο Alex στέκεται πάνω μου και εγώ τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια, ανήμπορη να πω έστω κάτι. Το μόνο που μου βγαίνει από το στόμα είναι αέρας. Το βλέμμα του πέφτει στα πλέον σφραγισμένα χείλη μου και μένω να σφίγγω την κουβέρτα, ενώ ο Alex δεν κάνει τίποτα πέρα από το να με εξετάζει εξονυχιστικά με τα σκοτεινά μάτια του.

«Τι έγινε, Angel; Νόμιζα πως με μισούσες», μου ψιθυρίζει στο αυτί και αναστενάζω ελαφρώς, ίσα-ίσα που ακούγεται. «Μήπως σου αρέσω;»

Ή έχω γίνει χλωμή σαν πανί ή έχω γίνει κόκκινη σαν ντομάτα, εφόσον νιώθω ότι όλο το πρόσωπο μου μουδιάζει μετά την τελευταία πρόταση. Δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι αλήθεια. Δεν θέλω να πιστέψω ότι όντως ο Alex Henderson στέκεται πάνω μου, λέγοντας μου τέτοια πράγματα. Αυτά τα μανιτάρια είχαν τον Διάβολο μέσα, δεν εξηγείται αλλιώς.

«Πας καλά;» καταφέρνω να πω και μόλις είμαι έτοιμη να τον σπρώξω από πάνω μου, κομπλάρω. Μόνο που τον αγγίζω με αυτόν τον τρόπο τρελαίνομαι.

«Είναι αστείο που προσπαθείς να το κρύψεις τόσο», γελάει ο Alex και τα πιάτα στην κουζίνα μαζί με το νερό σπάνε την σιωπή μεταξύ μας. «Δεν είσαι η πρώτη που με ερωτεύεται, O'Connell», ξαναφέρνει τα χείλη του στο αυτί μου και αντί να τον σπρώξω μακριά, είμαι έτοιμη να τον τραβήξω κοντά μου, να τον βάλω να μου κάνει ό,τι θέλει.

«Είσαι πολύ αυτάρεσκος μαλάκας», μουρμουρίζω και προσπαθώ να το πω ειρωνικά, αλλά όσο να 'ναι μου ξεφεύγει αισθησιακά.

«Σου είπα ότι κάνω ό,τι θέλω, επειδή το θέλω».

«Θέλεις τότε να φύγεις από πάνω μου;»

Αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου και καταφέρνω να ξυπνήσω από την μαγεία που μου κάνει. Ο Alex δαγκώνει το κάτω χείλος του όσο-όσο και το αφήνει να πεταχτεί μπροστά. Ξεφυσάω αργά, αναμμένη λες και έχω ξαπλώσει σε ζεστά κάρβουνα, και στρίβω το κεφάλι από την άλλη, ο τρόπος μου να τον διώξω μια και καλή.

Η πίεση που μου ασκούσε το σώμα του φεύγει από πάνω μου και ξεφυσάω ανακουφισμένη. Ρίχνει το σώμα του πίσω στον καναπέ και μένει χαλαρός, σαν όλο αυτό να μην έγινε. Η βρύση πίσω μας κλείνει και ξέρω πως ο Nate τελείωσε με τα πιάτα ήδη.

Δεν μπορώ να κουνηθώ. Όχι μόνο ότι είμαι αναμμένη, αλλά είμαι τόσο υγρή που νιώθω τα μπούτια μου λερωμένα. Το χειρότερο είναι ότι τα εσώρουχα μου είναι ακόμη στο πλυντήριο πάνω. Φέρνω τα χέρια διακριτικά στα μάγουλα μου και έχουν πάρει φωτιά. Κρύβομαι κάτω από την κουβέρτα ντροπαλά και προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου όλες τις πρόστυχες σκέψεις που κοντεύουν να με κάνουν να μείνω έγκυος εδώ και τώρα.

Τι στον Διάολο; Μήπως ο Alex δεν είναι η σιγανοπαπαδιά που περίμενα να είναι; Τίποτα δεν βγάζει νόημα σε σχέση με αυτόν. Η Brittany και τα υπόλοιπα παιδιά γέλασαν όταν νόμισα ότι εκείνη ήταν κοπέλα του και πετούσαν υπονοούμενα ότι δεν θα γίνει ποτέ των ποτών αυτό. Όμως εμένα μου φάνηκε ότι μια χαρά ξέρει να ρίχνει μια γκόμενα.

Μόλις εμφανίζεται ο Nate και ρίχνει το σώμα του στην πολυθρόνα δίπλα από τον Alex, ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου και είναι σίγουρα επειδή δεν ξέρω άμα είδε ή κατάλαβε τι έγινε μόλις τώρα. Χαλαρώνει πίσω και κλείνει τα μάτια, σαν να κουράστηκε με αυτό μόνο. O Alex μού χαμογελάει πλάγια και κάτι μου λέει ότι το μυαλό του σκαρφίζεται κάτι τρελό και-όχι μόνο-αλλά πονηρό επίσης.

«Τι θα κάνουμε με τον Alex;» ρωτάει ο Nate σαν ο άλλος να μην βρίσκεται καν μπροστά. «Σκέφτομαι να τον φορτώσω στον Gavin εφόσον είναι φιλαράκια ή κάτι τέτοιο».

«Κα-Καλή ιδέα», τραυλίζω και καθαρίζω τον λαιμό μου.

Είναι τόσο δύσκολο να μείνω φυσιολογική μετά από αυτό, ειδικά όταν ξέρω ότι μια λάθος κίνηση και ο Nate θα τα ψειριαστεί όλα. Σπρώχνω πίσω μέχρι που κάθομαι οκλαδόν και περιμένω κάποιος να πει κάτι για να σπάσει την σιωπή. Ο Nate προφανώς αρχίζει να νυστάζει γιατί η ζέστη που εκπέμπει το τζάκι έκανε και τα δικά μου βλέφαρα να βαραίνουν. Ο Alex από την άλλη κάθεται σιωπηλός, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του· θυμίζει παιδί που το έβαλαν οι γονείς του τιμωρία.

«Nate, νυστάζεις;» τον ρωτάω και ξεφυσάει αργά, ανοίγοντας τα μάτια για να με δει.

«Ε, λίγο. Είναι αργά ούτως ή άλλως και αυτές τις μέρες ο ύπνος μου γαμιέται», απαντά και σηκώνεται όρθιος για να ανοιχτεί και να χασμουρηθεί σαν να καλεί τις φάλαινες φίλες του. «Πως αντέχεις αυτή την ζέστη; Εμένα με χτύπησε κατακούτελα αμέσως».

«Κρύβομαι κάτω από την κουβέρτα», απαντώ απευθείας, σαν να περίμενα να με ρωτήσει ώρα τώρα και ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. «Δεν νυστάζω, κοιμήθηκα».

«Angel, σε έχει βαρέσει τίποτα πυρετός;» ρωτάει και μόλις ακουμπά τα χείλη του στον μέτωπο μου, τσιτώνω.

Φοβάμαι τόσο ότι θα καταλάβει τι συνέβη με μένα και τον Alex πριν, που κάθομαι σαν παγοκολόνα και περιμένω μέχρι που να τελειώσει την επιθεώρηση του. Αποτραβιέται και χαμογελάει ανακουφισμένος, πειράζοντας το κεφτεδάκι μου, εγώ να του το γυρνάω με ένα μειδίαμα.

«Καλά είσαι, αλλά θα πρέπει να ξεκουραστείς. Και μόλις πάμε πίσω, θα πας γιατρό, θες, δεν θες», δηλώνει και κουνώ το κεφάλι καταφατικά. «Πάω να φτιάξω έναν καφέ, θέλετε;»

«Εσπρέσο σκέτο», πετάγεται ο Alex και ο Nate του σηκώνει το φρύδι, ελαφρώς ενοχλημένος.

«Ηρέμησε, προεδρόπαιδο, δεν είμαι σερβιτόρος», σαρκάζεται ο αδελφός μου, αλλά ο άλλος ούτε που του δίνει σημασία. «Εσύ, Angel, θες;»

«Ναι, ναι, φτιάξε μου έναν», μουρμουρίζω και ρίχνω κλεφτές ματιές στον Alex.

Μας προσπερνάει και άλλη μια φορά μας αφήνει μόνους στον καναπέ. Ακούω τα βήματα του καθώς περιμένω την επόμενη κίνηση του Alex, και αγωνιώ. Αν και δεν κινείται, αισθάνομαι μια τεράστια αλλαγή στην αύρα του και φοβάμαι. Δεν έχω ιδέα τι έχει πάθει και που πήγε εκείνη η ψυχρή αντίδραση του σε όλα, όχι ότι με χαλάει αυτή που μου ρίχνεται τόσο.

Για κάποιον λόγο μου αρέσει η προσοχή του.

«Γιατί με κοιτάς έτσι;» λέει απότομα και μου σηκώνει το φρύδι.

Μόλις πάω να απαντήσω, μια δυνατή βροντή κάνει τα φώτα να ανοιγοκλείσουν. Ο Nate κάτι βρίζει μέσα στην κουζίνα, ενώ εγώ μαζεύομαι περισσότερο, αγκαλιάζοντας την κουβέρτα. Ο Alex το αγνοεί τελείως, όταν ξαφνικά τα φώτα πέφτουν πάλι και είμαστε σε απόλυτο σκοτάδι.

«Angel, Alex, καλά είστε;» φωνάζει ο Nate και προσπαθώ να τον δω που είναι.

Η φωτιά στο τζάκι φωτίζει τον χώρο όσο για να καταλάβω ότι ο Alex είναι ακόμη δίπλα μου χαλαρός και ο Nate έχει σταθεί ακριβώς δίπλα του. Ανάβει τον αναπτήρα του και τον ακούω που βρίζει μέσα από την ανάσα του, ενώ περπατά στον χώρο να βρει κάποιο κερί ή έστω κάτι που θα φωτίσει τον χώρο παραπάνω.

«Πέτα μου το τηλέφωνο σου να ανοίξω φακό», προτείνω στον Nate.

«Δεν έχει μπαταρία το γαμημένο. Πρέπει να πάω να ξυπνήσω τους άλλους. Κάτι θα έριξε τα φώτα», σκέφτεται δυνατά και είναι τρομαχτική η βροχή που χτυπάει τα τζάμια αλύπητα. «Πάω να βρω τους άλλους. Μείνετε εδώ, μην κουνηθείτε».

Ακούω την φωνή του να χάνεται και ύστερα τα βοδίσια πόδια του να ανεβαίνουν τα σκαλιά. Το λιγοστό φως της φωτιάς φωτίζει ελάχιστα το πρόσωπο του Alex, αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τι αισθάνεται ή τι σκέφτεται έστω. Με βρίσκω να γλιστράω λίγο πιο κοντά του και νιώθω το βλέμμα του αμέσως να με καίει.

«Θέλω να φύγουμε από 'δω όσο πιο σύντομα γίνεται», σκέφτομαι φωναχτά και πραγματικά έχω αρχίσει να φοβάμαι.

«Εμένα μου αρέσει, είναι ήσυχα και δεν είναι κανείς τριγύρω», αναστενάζει και αφήνει το κεφάλι του πίσω.

Κάθομαι για λίγο σιωπηλή και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Όσο τον βλέπω τόσο με ανάβει και μόνο να ήξερε πόσο θέλω αυτή την στιγμή να τον βάλω κάτω. Με βρίσκω κοντά του, το άρωμα του να τρυπάει τα ρουθούνια μου και η περιοχή μου να γαργαλιέται στην σκέψη του να με αγγίζει.

Πως μπορεί να με κάνει τόσο υγρή χωρίς να με ακουμπά καθόλου; Τι προηγουμένως, τι τότε στο πάρτι... Με αποθεώνει. Χωρίς καμιά υπερβολή, με τρελαίνει. Είναι πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι και δεν μπορώ να το ελέγξω. Πλησιάζω άλλο λίγο και εκείνος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι τρέχει μαζί μου, γι' αυτό στρέφει το σώμα του προς εμένα.

«Τι έγινε, Angel; Φοβάσαι λίγη βροχούλα;» με ειρωνεύεται και σαν να ξυπνάω από ξόρκι, κάνω πίσω και αισθάνομαι τα μάγουλα μου να φλέγονται.

«Είσαι μαλακάς», μουρμουρίζω και μαζεύω την κουβέρτα, γυρνώντας του την πλάτη.

Δεν το πιστεύω ότι πήγα να του την πέσω. Σκέτη αηδία.

Αισθάνομαι το σώμα του να με πλησιάζει και μου σηκώνονται όλες οι τρίχες. Ακουμπά το δάχτυλο του στον ανοιχτό σβέρκο μου και κλείνω τα μάτια, η ανάσα του να χαϊδεύει τον λαιμό μου. Εκείνο γλιστρά και σταματά κάτω στην πλάτη μου.

«Είναι σαν επίτηδες να μην φοράς εσώρουχα», χλευάζεται και δεν απαντώ σε τίποτα από αυτά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνειδητοποιώ πόσο λάθος κάνω που τον αφήνω να έχει το πάνω χέρι. Το κάνει μόνο για να με τρελάνει και εγώ υποκύπτω την μια μετά την άλλη. Σουφρώνω τα φρύδια και μόλις γυρνάω να τον αντιμετωπίσω με κάποιο σαρκαστικό σχόλιο, έρχεται ακριβώς μπροστά μου και πέφτω πίσω.

Νιώθω το χέρι του να ανεβάζει το φούτερ μου και σταματάει λίγο πιο κάτω από το βυζί μου. Στέκεται πάνω μου, εγώ να έχω σφραγίσει τα χείλη μου και να περιμένω ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του. Το πρόσωπο του δεν φωτίζεται. Έχει χαθεί στην νύχτα και αυτό το κάνει δύσκολο για μένα να καταλάβω τι σκέφτεται.

«Όσο και να με απομακρύνεις, πάλι με θες», με πειράζει και το χέρι του αρχίζει να κατεβαίνει, φτάνοντας στην περιοχή μου πάνω από το παντελόνι.

Οι ανάσες μου αλλάζουν σε βαριές και κοφτές. Δεν μπορώ να ελέγξω το σώμα μου, το οποίο τρελαίνεται για να το αγγίξει. Σφίγγω τα νύχια μου στον καναπέ και για άλλη μια φορά με βρίσκω στην μειονεκτική θέση. Αν και κάτι μέσα μου μού λέει ότι δεν είναι σωστό να εκμεταλλεύομαι τον Alex σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορώ να σταματήσω την θέληση μου να με ξεσκίσει.

«Ξέρεις ακόμη σε μισώ», ψιθυρίζει και αφήνει ένα ξυστό φιλί στον λαιμό μου, το χέρι του να μένει εκεί και να πιέζει ελαφρώς, «για το αυτοκίνητο», πιέζει λίγο ακόμη, «για τα πράγματα μου», πλέον το χέρι του γλιστράει μέσα από το παντελόνι και έχει πλήρη πρόσβαση στην υγρή περιοχή μου, «και για τον ασεβέστατο χαρακτήρα σου».

Έχω ανάψει πέρα από κάθε άλλη φορά στην ζωή μου. Η αισθησιακή φωνή του είναι σαν να χαϊδεύει το δέρμα μου παντού και ένα ρίγος γλιστράει στην σπονδυλική μου στήλη όταν το δάχτυλο του ξεκινά να με πειράζει με αργές κινήσεις.

«Τι έγινε; Δεν έχεις τίποτα να πεις τώρα;» ειρωνεύεται, αλλά δεν δίνω σημασία, εφόσον είμαι τόσο μαγεμένη από αυτή την στιγμή.

Αρχίζω να βαριανασαίνω και να σφραγίζω τα μάτια μου κλειστά, καθώς οι κινήσεις του γίνονται ελαφρώς πιο γρήγορες. Φέρνει την άλλη του παλάμη στα χείλη μου και τα κρατάει σφραγισμένα, αφού σκόπευε να μπει μέσα μου και ήξερε πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω την ικανοποίηση μου. Αν και είναι μόνο ένα δάχτυλο, τρελαίνομαι με κάθε κίνηση και ειδικά όταν ξέρω πως είναι ο Alex Henderson.

«Πόσο θα ήθελα να ξέρω άμα τώρα προτιμάς να ήμουν στον πάτο της λίμνης», λέει και βάζει άλλο ένα δάχτυλο, οι κινήσεις του να γίνονται γρήγορες και απότομες.

Θέλω να φωνάξω το όνομα του, θέλω να τον φιλήσω και να απολαύσω κάθε στιγμή, αλλά το χέρι του με κρατάει τόσο σφιχτά που ούτε οι αναστεναγμοί μου δεν μπορούν να ακουστούν. Η αύρα του είναι κρύα και είναι σαν να το κάνει μόνο για να αποδείξει κάτι, αλλά ούτε που είναι το μυαλό μου εκεί.

«Και μόνο για ό,τι έπαθα εξαιτίας σου», φέρνει τα χείλη του στο αυτί μου, εγώ πλέον να είμαι έτοιμη να φτάσω σε οργασμό, «δεν θα σε αφήσω να το χαρείς καθόλου».

Βγάζει τα δάχτυλα του απότομα την στιγμή που ήξερα πως θα έφτανα σε απόλυτο οργασμό και απομακρύνεται από κοντά μου. Μένω λίγο να αναπνεύσω και πρώτη φορά νιώθω ένα τέτοιο τεράστιο κενό μέσα μου, σαν να εξαρτιόμουν τρελά να τελειώσω εδώ και τώρα στο άγγιγμα του. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και προσπαθώ να ηρεμήσω.

Με το που ανοίγω τα μάτια και σφίγγω τα μπούτια μου, παρατηρώ πως τα φώτα έχουν επιστρέψει και ο Alex κάθεται στα πόδια μου όπως πριν. Μαζεύω το σώμα μου προς την άλλη μεριά και τον κοιτάω με κομμένη ανάσα, ανήμπορη να πιστέψω ότι αυτό μόλις συνέβη.

Την στιγμή που είμαι έτοιμη να ξεστομίσω ό,τι βρισιά γνωρίζω και να τον χτυπήσω ανελέητα για αυτό που μόλις έκανε, βάζει το δάχτυλο στο στόμα του και τα βγάζει αργά, αμέσως να τσιτώνομαι ολόκληρη όταν θυμάμαι το τέλειο άγγιγμα του και πόσο ωραία ένιωθα με εκείνα μέσα μου. Κοκαλώνω και ανατριχιάζω, η καρδιά μου να φτερουγίζει κυριολεκτικά έξω από το στήθος μου.

«Τι σκατά τρέχει με αυτά τα φώτα;» πετάγεται ο Nate από τις σκάλες και δεν κουνιέμαι, το μυαλό μου να ζει και να ξαναζεί τα τελευταία λεπτά.

«Ρε μαλάκα, η βροχή είναι δυνατή, λογικό είναι», μουρμουρίζει ο Gavin ενώ χασμουριέται, αλλά και πάλι το μυαλό μου εκεί. «Α, γεια σας, παιδιά. Όλα καλά;»

Αν και ξέρω πολύ καλά ότι απευθύνεται σε μας, εγώ δεν μπορώ να ανοίξω τα δόντια μου να πω έστω μια λέξη, ας είναι και ακαταλαβίστικη. Έχω κολλήσει στο γεγονός ότι ο Alex Henderson μόλις με δαχτύλωσε και όχι μόνο, αλλά με εκδικήθηκε με το να μην με αφήσει να φτάσω σε οργασμό, η μπάσα φωνή του να με γαργαλάει παντού.

Δεν το έζησα μόλις, όχι. Όνειρο είναι.

«Έφαγες, Alex;» ρωτάει ο Gavin και τον χτυπάει στους ώμους με τεράστια ευδιαθεσία.

«Χόρτασα», απαντά, αλλά κάτι στον τόνο της φωνής του και το κρυφό χαμόγελο του με κάνει να καταλάβω ότι είναι υπονοούμενο προς εμένα.

Ένα ρίγος διαπερνά τις φλέβες μου και σταματά με έναν απότομο χτύπο στην καρδιά. Τα μάγουλα μου φλέγονται, το υγρό ανάμεσα από τα πόδια μου είναι τόσο ζεστό που με γαργαλάει όσο σκέφτομαι τις κινήσεις του προηγουμένως, ενώ τα μάτια μου είναι κολλημένα σε εκείνον.

Αν δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του πριν, τώρα είμαι εκατό φορές πιο πολύ, και όχι μόνο, τον θέλω μόνο για μένα, να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησε.