Alex's POV

Ρίχνω τον δίσκο στο άδειο τραπέζι και κλείνω τα μάτια για να πάρω μια βαθιά ανάσα. Ξέρω τι με περιμένει μόλις τελειώσω το μεσημεριανό μου και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει ούτε λίγο. Ο κύριος Carlson ξέρει πολύ καλά πώς αισθάνομαι με την συνεργασία μεταξύ σχολείων, οπότε δεν χρειάζεται καν να δικαιολογηθώ σε εκείνον. Το μόνο που μένει είναι να έρθω στην θέση να ακούω τα κηρύγματα του σε κάτι λεπτά από τώρα.

Μόλις ανοίγω τα μάτια, η Brittany έχει ήδη καθίσει απέναντι μου, αναγκάζοντας με έτσι να σηκωθώ από την θέση μου. Πριν προλάβω να φύγω, να πάω να κάτσω αλλού με την μιζέρια και τα νεύρα μου, με αρπάζει από το μπράτσο και με τραβάει να κάτσω κάτω πάλι. Προσπαθώ να μην στριφογυρίσω τα μάτια ανυπόμονα, αλλά το κάνω και μάλιστα ενώ εκείνη με κοιτάει.

«Ξεκινήσαμε τα υφάκια, Alex;» ειρωνεύεται και δεν έχω άλλη επιλογή από το να κάτσω εδώ, να φάω το φαγητό μου και να ανεχτώ για δέκα λεπτά την γκρίνια και τα κηρύγματα της αγαπημένης μου ξαδέρφης που πάντα έχει όρεξη για συζήτηση και κουτσομπολιά.

Τέλεια. Ό,τι χρειαζόμουν.

«Δεν έχω όρεξη πρωί-πρωί, Brittany», δηλώνω και χαϊδεύω το μέτωπο μου γιατί ο πονοκέφαλος δεν λέει να σταματήσει από το βράδυ.

Ανακαλούμαι στα γρήγορα ό,τι συνέβη, τι με την Angel, τι με τον αδερφό της, και σήμερα που όλα πήγαν στραβά στην τελετή καλωσορίσματος. Δεν μου ξέφυγε μάλιστα το πρωί που καθόντουσαν μαζί στο παγκάκι με τον Lucas. Εφόσον η όρεξη μου να ασχοληθώ με οτιδήποτε είναι λιγότερο από μηδενική, στάθηκα να παρακολουθώ ανέκφραστος το σκηνικό και υποχώρησα σιωπηλά. Ούτως ή άλλως η Angel δεν είναι μικρό παιδί, όσο και να μην μου αρέσει καθόλου αυτή η φιλία.

Αρχίζω να παίζω με το φαγητό μου στην σκέψη του τελευταίου συμβάντος και μου κόβεται τελείως η όρεξη, όχι ότι δεν ήταν κομμένη από χθες το βράδυ. Δεν μπορώ να κατεβάσω τίποτα στο στομάχι μου. Έχω μονίμως μια ένταση μέσα μου που δεν με αφήνει να ησυχάσω ούτε δευτερόλεπτο από την στιγμή που έμαθα ότι θα έρθει ο Lucas πίσω στο Beverly Hills.

Είχα αφήσει το παρελθόν πίσω μου και με την έλευση του εδώ, άρχισε να μου θυμίζει όλες εκείνες τις ωραίες μέρες που είχα περάσει μαζί του και πως κατέληξε να είναι το αυτοκίνητο του εκείνο που θα εκτροχιαζόταν και θα κατέληγε να σκοτώσει την αδερφή μου. Κάθε φορά που τον βλέπω, θυμάμαι εκείνη την νύχτα που έμαθα ότι πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου και που ύστερα έχασα την Nina στην αγκαλιά μου.

Απλά δεν μπορώ να βγάλω εκείνες τις στιγμές από το μυαλό μου.

«Alex!» φωνάζει η Brit και με κάνει να σηκώσω το κεφάλι να την δω, μαζί με κάποια άλλα άτομα, εφόσον φρόντισε να μην είναι καθόλου διακριτική. «Που ταξιδεύεις πάλι; Τι θα γίνει με σένα;»

Σφραγίζω τα χείλη μου και αφήνω τους ώμους μου να πέσουν μπροστά για όσο κοιτάω το φαγητό μου. Δεν ξέρω καν άμα πεινάω ή όχι. Το στομάχι μου είναι άδειο και το μυαλό μου όλο σκέψεις που δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Όσο και να το αποφεύγω σαν σκέψη, ο καυγάς μου με την Angel με επηρέασε πάρα πολύ και να την βλέπω ήδη σήμερα να μιλάει και να χαμογελάει στον Lucas με εκνευρίζει.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και κλείνω τα μάτια για να πάρω μια βαθιά ανάσα. Δεν πρέπει να αφήνω τα νεύρα μου να με καταλαμβάνουν εφόσον τα πράγματα δεν πάνε καθόλου όπως περίμενα ή όπως ήθελα.

«Ο κύριος Carlson ζήτησε να πάρω την θέση σου προσωρινά ως πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, αλλά νιώθω χάλια», λέει η Brit και ακουμπώ το μάγουλο στην γροθιά μου, στηρίζοντας τον αγκώνα στο τραπέζι βαριεστημένα.

«Καλά θα κάνεις», μουρμουρίζω και σπρώχνω τον δίσκο λίγο πιο μπροστά για να ξεκουράσω και το άλλο χέρι στο τραπέζι. «Για ποιον λόγο να νιώθεις άσχημα;»

Για όσο με περιτριγυρίζει η Brittany, καταπιέζω τα συναισθήματα μου και φέρνω στην φόρα τον κλασσικό ανέκφραστο και αδιάφορο εαυτό μου. Δεν θέλω να ξέρει κανείς πόσο δύσκολο μου είναι που έχασα την Angel και πόσο άλλο τόσο μού είναι να περιτριγυρίζομαι από τον πρώην καλύτερο μου φίλο με τον οποίο μοιράστηκα άπειρα γέλια και όμορφες στιγμές, στεναχώριες και προβλήματα.

«Γιατί ήταν κάτι δικό σου. Ήσουν καλός σε αυτό. Εγώ δεν έχω ιδέα από αυτά και σίγουρα όλα σκατά θα τα κάνω», παραπονιέται η Brittany και με το δάχτυλο της κάνει κύκλους στην λευκή επιφάνεια του τραπεζιού.

«Το ξέρεις πολύ καλά ότι θα σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς, Brit», λέω κουρασμένα και αναστενάζω, παρόλο που το πρόσωπο της λάμπει από χαρά μόλις της επιβεβαιώνω ότι όλα θα πάνε καλά εφόσον κυριολεκτικά θα κάνω στα κρυφά όλη την δουλειά για εκείνην.

«Ξαδερφούλη μου, εσύ», πετάγεται από την θέση της και με πλησιάζει με χοροπηδηματάκια για να με ζουλήξει κυριολεκτικά στην αγκαλιά της.

Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω και ότι το κεφάλι μου θα σκάσει μόλις με αφήνει ελεύθερο, αλλά προτιμώ να μην πω κάτι και απλά να την κοιτάξω με ένα νεκρικό βλέμμα. Εκείνο αλλάζει σε τσαντισμένο μόλις χαϊδεύει το κεφάλι μου με τέτοιον τρόπο που μπερδεύει τα μαλλιά μου σαν να είμαι κάνα μικρό παιδί.

«Θα κάθεσαι για πάντα έτσι νεκρός μέσα σου;» ειρωνεύεται και ακουμπά την παλάμη του χεριού της στο τραπέζι και το άλλο στην μέση της ενώ ακόμη στέκεται όρθια δίπλα μου.

«Δεν θα αλλάξει κάτι με το να παριστάνω ότι είμαι ευτυχισμένος», λέω και αναστενάζω ύστερα, στηρίζοντας αυτή την φορά το πιγούνι στην γροθιά μου.

Τα μάτια μου πέφτουν στην Mia και συγκεκριμένα στην κοπέλα δίπλα της, η οποία την βοηθά να ανοίξει την πόρτα. Η προσοχή μου μένει σε εκείνην για όσο μου μιλάει η Brittany και την παρατηρώ, προσπαθώντας να θυμηθώ άμα την έχω ξαναδεί γιατί το πρόσωπο της κάτι μου λέει.

Έχει μαύρα μακριά μαλλιά και έχει φορέσει μια στέκα για να μην της πέφτουν στα μάτια. Τα μάτια της είναι αμυγδαλωτά και από μακριά φαίνεται ότι έχουν ένα μελί χρώμα που ταιριάζει τέλεια με το στρογγυλό πρόσωπο της. Είναι πιο κοντή από την Mia, γι' αυτό σίγουρα είναι σχεδόν δυο κεφάλια πιο κοντή από μένα.

«Τι θα γίνει με σένα σήμερα; Τι σκέφτεσαι όλη μέρα και με αγνοείς;» είναι η Brit αυτή που παραπονιέται και με κάνει να γυρίσω να την δω με σουφρωμένα φρύδια. «Σου λέω κάτι σοβαρό εδώ, Alex».

«Για σένα σοβαρό ήταν και ότι σε παρακολουθούσαν περιστέρια», σαρκάζομαι και τραβάω ξανά το φαγητό κοντά μου, μήπως και τώρα που ηρέμησα λίγο από τις έντονες σκέψεις καταφέρω να φάω κάτι.

«Η Angel δεν μου μιλάει όλη μέρα και με αποφεύγει. Πιστεύω τώρα που χωρίσατε επηρεάστηκε η φιλία μου μαζί της», λέει χαμηλόφωνα για να μην ακουστεί και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου. «Και σου το είχα πει ότι θα συμβεί ακριβώς αυτό. Εσύ δεν θα της πεις ποτέ για την Nina ή για το πώς αισθάνεσαι, εκείνη θα νομίζει όλα τα λάθος πράγματα και ύστερα θα σε παρατήσει, πιθανότατα λέγοντας κάτι σκληρό».

Την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου εφόσον έχει πολύ δίκιο ότι έτσι ακριβώς πήγαν τα πράγματα, όμως συνεχίζω να παριστάνω τον αδιάφορο. Ξανασκέφτομαι τα σκληρά λόγια της Angel και δεν μπορώ να πω ότι δεν με πείραξαν. Φρόντισα να συγκρατήσω τα νεύρα μου και να μην ξεσπάσω πάνω της, γιατί καταλαβαίνω το δίκιο της.

Είναι δύσκολο για μένα όμως να μην με καταλαβαίνει. Ήθελα να ελπίζω ότι θα δείξει περισσότερη κατανόηση που η όλη κατάσταση με τον Lucas με είχε συγχύσει, αλλά ξεχνάω πόσο εγωιστικά φέρεται όταν συνειδητοποιεί ότι ο ήλιος και όλοι οι πλανήτες δεν γυρίζουν γύρω της. Και πόσο άλλο να ανέχομαι τα σχόλια της κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα θέλει εκείνη;

«Δεν φταίω σε κάτι. Εγώ της πρότεινα να πάρουμε τον χρόνο μας να χαλαρώσουμε και να δούμε τα πράγματα πιο ήρεμα, αλλά δικό της πρόβλημα άμα θέλει να ξεσπάει και να φέρεται εγωιστικά. Ξέρεις πολύ καλά ότι βαριέμαι να ασχολούμαι με κάτι τέτοια», τονίζω το τελευταίο και τρώω μια κουταλιά του καλομαγειρεμένου και νόστιμου ρυζιού, παραδόξως ανοίγοντας μου την όρεξη έτσι για να συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό.

Τα μάτια μου ασυνείδητα ξαναπέφτουν σε εκείνην την κοπέλα και με βρίσκω για άλλη μια φορά να αναρωτιέμαι μήπως την έχω γνωρίσει πιο παλιά ή την έχω δει κάπου, διότι το πρόσωπο της μου είναι περιέργως πολύ γνωστό και δεν σταματάει να μου λέει κάτι. Ενώ η ξαδέρφη μου ξεκινά πάλι τις πολυλογίες της, οι οποίες τελευταία έχουν αρχίσει να με κουράζουν με το πόσο ασταμάτητες είναι, συνεχίζω να παρατηρώ την άλλη που μιλάει τώρα με την Mia ενώ στο πλευρό της.

Μόλις παρατηρώ την πόρτα πίσω τους να ανοίγει και την Angel να μπαίνει μέσα, με τα μάτια της κατακόκκινα από τα δάκρυα και τα κλάματα, καταπίνω το σάλιο μου και κοιτάω αλλού. Ξέρω πως με κοιτάει ήδη, αλλά παριστάνω ότι η ξαδέρφη μου που γυροφέρνει μια τούφα από τα ξανθά μαλλιά της γύρω από το δάχτυλο της είναι τόσο ενδιαφέρον που θα την πλήρωνα να μου τα ξαναπεί. Το βλέπω στα μάτια της Brit ότι χαίρεται που της δίνω έστω λίγη περισσότερη σημασία από πριν.

«Θα προσπαθήσω να της στείλω μήνυμα, αλλά είναι μάταιο. Παραδόξως με παίρνει πολύ από κάτω που δεν λειτουργούν τα πράγματα. Ήλπιζα ότι εκείνη η τρελή θα έμενε μαζί μου τουλάχιστον μέχρι που να τελειώσει το σχολικό έτος», σκέφτεται φωναχτά η Brit και κοιτάει αλλού.

Ακούω την καρέκλα απέναντι μου να σέρνεται και εκεί που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι εκείνη, με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Mia να κάθεται και να αφήνει τις πατερίτσες της να στηριχθούν στην άκρη του τραπεζιού που καθόμαστε. Φτιάχνει την γραβάτα της και την χαλαρώνει λίγο στον λαιμό. Παρόλο που η Brittany συνεχίζει να μιλάει, μάλλον χωρίς να έχει παρατηρήσει ότι ακριβώς απέναντι της κάθεται ένα από τα λιγότερα αγαπημένα της άτομα, εκείνη κάθεται μαζί μας.

Χαρίζω στην Mia ένα πλάγιο χαμόγελο από ευγένεια και το ανταποδίδει. Μόνη της μου εξέφρασε τις προάλλες ότι από τότε που έμαθε πως είμαι με την Angel, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο εκτός από φιλία μαζί μου και με ανακούφισε να γνωρίζω ότι δεν θα χρειαστεί να είμαι άλλο κρύος και απόμακρος μαζί της. Λίγες φορές από τότε τα έχουμε ξαναπεί ή κάτσει μαζί στην ίδια παρέα.

«Τέλος πάντων, μην σε κουράζω, Alex μου», ολοκληρώνει η Brit τον μονόλογο της και στηρίζω ξανά το πηγούνι στην γροθιά μου.

«Ναι, αφού με κούρασες ήδη», σαρκάζομαι και δεν περνάει απαρατήρητο από το αυτί της ξαδέρφης μου, κάτι που την κάνει να μου δώσει μια μπουνιά στο μπράτσο μου.

Ούτε να κουτούλαγε μια μύγα στο ίδιο σημείο, τόση δύναμη που έβαλε.

«Για την Angel μιλάτε;» ρωτάει η Mia και λυγίζει μπροστά.

Τα πονηρά μάτια της πέφτουν σε κάποιον-μάλλον κάποια-και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι εκείνην κοιτάει. Παρόλο που θέλω να την κοιτάω για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, από την άλλη σκέφτομαι ότι μόνη της μου ζήτησε να μην ανησυχώ ή να ασχολούμαι γενικότερα μαζί της και το σέβομαι αυτό. Ευτυχώς με τα χρόνια έχω μάθει να καταπιέζω συναισθήματα που προκαλούνται εξαιτίας τέτοιων καταστάσεων. Δεν μπορώ παρά να μην δίνω δεκάρα για εκείνην τώρα που δεν νοιάζεται για τίποτα εκτός από το να αποκαλείται «κοπέλα μου».

Τι διαφορά θα έκανε πραγματικά;

Άμα όντως επιδίωκε να είναι μαζί μου παρόλα τα προβλήματα που είχα ή είχε, δεν θα πέταγε χοντρά, εγωιστικά σχόλια κάθε φορά που ερχόμασταν αντιμέτωποι με κάποια κατάσταση που δεν ήταν όλο λουλούδια και αγάπες. Δεν σεβάστηκε στιγμή τα προβλήματα μου, δεν ήθελε παρά να ταΐσει την περίεργη φύση της για να σιγουρευτεί ότι είμαι μόνο δικός της και δεν έκανε τίποτα για να αποδείξει ότι δεν είναι από εκείνες που τα περιμένουν όλα έτοιμα από εμένα.

Σταματάω να σκέφτομαι την Angel και να οδηγώ τον εαυτό μου σε απόλυτη τρέλα μαζί της, γι' αυτό εστιάζω το βλέμμα στην Mia που τόσην ώρα μιλούσε για εκείνην, ενώ η Brit της εξηγούσε ότι μπορεί να σταμάτησαν να κάνουν παρέα μαζί. Δεν πρόλαβα ούτε να αναπνεύσω και η αγαπημένη ξαδέρφη μου είχε ήδη ενημερώσει ακόμη και όλους τους καθηγητές ότι η Angel δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια γνωστή μου πλέον.

Βαριέμαι να το σχολιάσω κιόλας.

«Δεν θέλω να ακουστώ κάπως, αλλά σπάνια λειτουργούν σχέσεις σαν αυτήν που είχαν ο Alex με την Angel. Μπορεί να έκανα κάποια πράγματα σε εκείνην τα οποία και μετανιώνω και όχι, όμως προφανώς ο Alex είναι πολλά σκαλοπάτια πάνω από εκείνην», λέει η Mia και τρώει από την μπάρα της, την οποία έβγαλε από την τσάντα της.

«Αυτό θα ήταν καλύτερα να το κρίνω εγώ», πετάγομαι στην συζήτηση και προσπαθώ να μην φανώ ενοχλημένος όσο να 'ναι. «Ας το αφήσουμε τώρα αυτό», προτείνω και χωρίς να κουνήσω τίποτα παρά τα μάτια μου, ψάχνω να βρω την παρέα της Mia. «Ποια ήταν εκείνη η κοπέλα πριν μαζί σου;»

Η Brit με την Mia ανταλλάσουν φευγαλέα βλέμματα γεμάτο περιέργεια, σαν να σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα με το που έκανα την ερώτηση μου. Κλείνω τα μάτια ενοχλημένος, αλλά συνεχίζω να έχω την ίδια έκφραση μόλις τα ανοίγω, για να μην τους δώσω το περιθώριο να με βομβαρδίσουν με ερωτήσεις που απλά θα χαλάσουν την διάθεση μου περισσότερο.

«Η Trish Ruswell είναι, από τους τριτοετείς. Ανήκει στην ομάδα μαζορετών», απαντά εκείνη και αφού έχει τελειώσει την μπάρα της, φέρνει το δάχτυλο της στο στόμα για να μασήσει το νύχι της. «Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που ρωτάς;»

«Όχι», λέω αμέσως μετά το τέλος της πρότασης της και κατεβάζω το κεφάλι για να παίξω λίγο με τα περισσεύματα του φαγητού μου.

Με την αναφορά του ονόματος της κοπέλας, θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή την είχα γνωρίσει σε ένα πάρτι, πίσω στις ημέρες που ήξερα μόνο να περνάω καλά, και πέρασα ένα βράδυ μαζί της. Βέβαια πάει αρκετός καιρός και η διαφορά τι στις καμπύλες του σώματος της και τι στο πρόσωπο της είναι τόσο μεγάλες που δυσκολεύτηκα ακόμη και 'γω να την θυμηθώ.

Η Brittany με σκουντάει και μόλις παρατηρεί πόσο τσαντισμένος είμαι που προσπαθεί να χωθεί στις υποθέσεις μου, ζητάει συγγνώμη και το δικαιολογεί ως «κατά λάθος». Δεν δίνω σημασία και αφήνω τις δυο κοπέλες στο τραπέζι να ξεκινήσουν τις δικές τους συζητήσεις. Είναι δύσκολο μεν, αλλά κάνω ότι δεν παρατηρώ καν τα βλέμματα που ανταλλάσουν.

Ξέρω για τους ανθρώπους γύρω μου ότι είναι δύσκολο να πιστέψουν ότι οι ερωτήσεις μου είναι άκυρες και δεν έχουν σκέψη πίσω από αυτές, οπότε σίγουρα θα έχουν αρχίσει να κάνουν υποθέσεις ότι κάτι είδα σε εκείνην και τώρα θέλω να φτάσω στην άλλη πλευρά του νήματος. Εφόσον γνωρίζω την παρέα μου καλύτερα από όλους, θα πιστεύουν ότι προσπαθώ να προχωρήσω από την Angel με το να βρίσκω την επόμενη όμορφη κοπέλα.

«Φεύγω. Έχω να πάω στο γραφείο του διευθυντή», πετάγομαι στην μέση της συζήτησης τους, διότι άμα συνεχίζω να παριστάνω ότι δεν με ενοχλούν τα νοήματα τους, δεν ξέρω ούτε εγώ πόσο μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να ξεσπάσει απότομα.

«Θα τα πούμε αργότερα, ξαδερφούλη», είναι η Brit αυτή που με αποχαιρετά πρώτη με το να χαμογελάει μέχρι τα αυτιά και ύστερα η Mia απλά νεύει το χέρι της, ακόμη με το νύχι του αντίχειρα της στο στόμα.

Παίρνω τον δίσκο μαζί μου και φροντίζω να πάω να πετάξω τα αποφάγια, να αφήσω το πιάτο πάνω στον πάγκο με τα άπλυτα και ύστερα να στοιβάξω τον δίσκο στους υπόλοιπους χρησιμοποιημένους ακριβώς δίπλα από την ειδική θέση για τα πιάτα. Όσο απασχολώ τον εαυτό μου με αυτό, γυρνάω ασυνείδητα προς τον πάγκο που σερβίρουν το φαγητό και βλέπω την Trish να στέκεται εκεί με ένα χαμόγελο περιμένοντας την παραγγελία της.

Για μένα τις περισσότερες φορές είναι κατάρα να θυμάμαι τα πρόσωπα όλων των κοριτσιών με των οποίων έχω κοιμηθεί. Σε αυτήν την περίπτωση θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο μαλάκα που θυμάμαι ότι άφησα την Trish στο πάρτι με κάτι άγνωστους και δεν ενδιαφέρθηκα καν να την πάω σπίτι αφού μου δόθηκε σε ένα δωμάτιο του δεύτερου ορόφου εκείνου του σπιτιού. Δεν νομίζω να έχω ανταλλάξει λέξη από τότε μαζί της ή έστω να έχω δώσει σημασία στο τι απέγινε.

Μόλις αφήνω τον δίσκο στην θέση του, εκείνη γυρνάει να με δει και παραδόξως τηρεί το χαμόγελο στα χείλη της σαν να μην κρατάει καμιά κακία και αντιθέτως με συμπαθεί σαν να είμαι ο καλύτερος φίλος της. Προσπαθώ να ανταποδώσω, αλλά το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι να παραμείνω ανέκφραστος ενώ της γυρίζω την πλάτη και φεύγω από την καφετέρια με προορισμό το γραφείο του κύριου Carlson.

Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία σε ποιον κουτουλάω και προσπερνάω με τον ώμο μου να πέφτει στον δικό του, αλλά δεν γίνεται να ξεχάσω το άρωμα το οποίο του δώρισα στα δωδέκατα γενέθλια του. Ένα χαμόγελο ξεφεύγει από τα χείλη μου, καθόλου ειρωνικό, αντιθέτως ξαφνιάζομαι που έχει το θράσος να το κρατάει ακόμη πάνω του τόσα χρόνια μετά και να μην το αλλάζει για κανέναν λόγο.

Αφήνω την πόρτα να κλείσει πίσω μου, χωρίς να έχω δει ούτε την άκρη του ρούχου που φοράει, τόσο που κρατάω την προσοχή μου στραμμένη αλλού εκτός από εκείνον. Αμέσως βγάζω το ηλίθιο ασυνείδητο χαμόγελο από τα χείλη μου και με τα χέρια στις τσέπες μου ανεβαίνω τα σκαλιά για τον τρίτο όροφο.

Για μένα πάντα θα φταίω εγώ και ο εγωισμός μου που έχασα την αδελφή μου, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μου δεν θα σταματήσει ποτέ να κατηγορεί τον Lucas που μου κράτησε μυστικό την σχέση του με Nina και πως επέτρεψε τι στην αδελφή μου, τι στα μούτρα του, να μπουν στο αυτοκίνητο και να φύγουν από μένα, αντί να μου δώσουν εξηγήσεις για το τι σκατά συμβαίνει και πόσο γινόταν αυτό πίσω από την πλάτη μου, ενώ παρίσταναν μέχρι εκείνη την ημέρα ότι δεν τους άρεσε καθόλου η παρέα ενός του άλλου.

Η Nina πάντα έλεγε ότι ο Lucas είναι καλό παιδί, αλλά η ήρεμη φύση του τον έκανε πολύ βαρετό για κάποια κοπέλα να ασχοληθεί, εξ ου και ο λόγος που σπάνια θα καθόταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας ή θα αντάλλαζε κουβέντα με τον Lucas. Εκείνος από την άλλη, αφού μεθύσαμε και οι δυο, σε ένα παγκάκι στο πάρκο του Beverly Hills, μου εκμυστηρεύτηκε ότι η αδελφή μου ήταν ξινομούρα και δύσκολη. Δεν έδινα ποτέ σημασία, γιατί-κακό, αλλά είναι η αλήθεια-βαριόμουν να ασχοληθώ και δεύτερον δεν μου έδιναν κάποιο λόγο να το ψάξω περισσότερο.

Όλα μου έπεσαν σαν κεραυνός και όσο προσπαθούσα να κάνω κουπί στην βάρκα που με έβαλαν, εκείνοι είχαν ήδη αποφασίσει να φύγουν, με την Nina να παρακαλέσει αρκετά τον Lucas να με αφήσει πίσω στην κατάσταση σοκ που βρισκόμουν. Είχα τυφλωθεί τόσο από τα νεύρα που δεν θα το άφηνα έτσι κι γι' αυτό τους ακολούθησα για να τους σταματήσω.

Δεν ήξερα όμως ότι παράλληλα οδηγούσα τον εαυτό μου στην χειρότερη και πιο μίζερη στιγμή της ζωής μου, όπου έπρεπε να στιγματίσω στο μυαλό μου την ανάμνηση της πληγωμένης αδελφής μου στην τελευταία της πνοή.

Ξέχασε, ξέχασε, ξέχασε.

Όσο ανεβαίνω τα σκαλιά από τον δεύτερο όροφο στον τρίτο και χαϊδεύω τα ελάχιστα βουρκωμένα μάτια μου από τις αναμνήσεις που δεν μπόρεσα να αποφύγω εξαιτίας εκείνου του φτηνού, τελευταίας στιγμής, αρώματος που αγόρασα στα γενέθλια του, κάποιος με πιάνει από τον γιακά και βρίσκω το σώμα μου να κολλάει πίσω στο κλειστό παράθυρο του μικρού επίπεδου δαπέδου που βρίσκεται ανάμεσα από τα σκαλιά.

«Τι έγινε, Henderson; Σε χώρισε το γκομενάκι και τώρα ξεκίνησες τα κλάματα;» ειρωνεύεται ο κοντότερος της παρέας και τα σακάκια προδίδουν ακριβώς ποιοι είναι αυτοί οι μαλάκες.

Brentwood.

«Μου μπήκε ένα σκουπίδι στο μάτι και το έξυσα. Δεν περίμενα να βγεις εσύ από 'κει», αντιλέγω και ρίχνω το υποτιμητικό και αρκετά τσαντισμένο βλέμμα μου σε εκείνον.

Για το ύψος του πάντως έχει αρκετό θράσος.

«Πω, έχει και χιούμορ το αγόρι μας», γελάει και σκουντάει με τους αγκώνες του δυο αγόρια που έχει στο πλάι.

Συνολικά είναι πέντε που με έχουν κολλήσει πίσω στο τζάμι. Ο τύπος που με έφερε σε αυτή την στάση εξαρχής, έχει ακόμη τα χέρια του στον γιακά μου και το απειλητικό του βλέμμα κολλημένο στο πρόσωπο μου, παρόλο που δεν του δίνω ούτε λίγο σημασία. Παραμένω εστιασμένος στον κοντό που φαίνεται να κάνει και το κουμάντο, καθόλου επηρεασμένος που με έχουν βάλει στην γωνία.

Κανείς δεν είναι ακριβώς στο ύψος μου, αλλά λίγο πιο κοντοί, εκτός από τον αρχηγό τους, τον οποίο μπορώ άνετα να σηκώσω στον αέρα με το ένα μου χέρι. Ντυμένοι και χτενισμένοι ακριβώς όπως αρμόζει σε ένα ακριβό εσώκλειστο σχολείο, συμπεριφέρονται σαν να τους έχουν μεγαλώσει μηχανόβιοι με ιστορικό γεμάτο καυγάδες. Στα πρόσωπα δείχνουν από εκείνα τα αγόρια που όλοι παίρνουν για παράδειγμα, αλλά η εμπειρία που έχω αποκτήσει από την δική μου συμπεριφορά ξέρω ότι απέχουν από αυτό.

«Δεν περίμενα το στόμα να σου στάζει μέλι, Henderson Alex, αλλά μάλλον ο Lucas είχε δίκιο για σένα. Έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις», σχολιάζει ο κοντός και η αναφορά εκείνου του ονόματος κάνει το αίμα μου να βράσει απότομα, χωρίς βέβαια να προδοθώ σε αυτόν, εφόσον σίγουρα αυτό θέλει να πετύχει. «Ξέρω τα πάντα για σένα και ένα που πρέπει να ξέρεις για μένα», κάνει μια παύση για να βάλει τα χέρια στις τσέπες του και να με πλησιάσει, «είναι ότι σε σιχαίνομαι τόσο που θα ευχαριστηθώ να σε καταστρέψω αυτές τις δυο εβδομάδες».

Η έντονη μυρωδιά φτηνής μέντας από την τσίχλα που μασάει τρυπάει τα ρουθούνια μου και κάνει τα φρύδια μου να σουφρώσουν. Δεν δίνω δεκάρα για τις μαλακίες που λέει εφόσον δεν έχω λόγο να φοβάμαι κανέναν τους για όσο δεν έχω προκαλέσει κάποιο καυγά μεταξύ μας, αλλά το υφάκι του έχει αρχίσει να μου αρέσει να το σκέφτομαι ότι γίνεται κομμάτια από την γροθιά μου που έχω έτοιμη.

«Έχω μια καλύτερη ιδέα», προτείνω με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. «Γιατί δεν πας αυτές τις δυο εβδομάδες να ψηλώσεις σαν καλό αγόρι που είσαι και να με αφήσεις εμένα στην ησυχία μου, που δεν γνωρίζω καν το όνομα σου, πόσο μάλλον τι σου έκανα που με μισείς».

Χωρίς να φανώ εχθρικός ή έστω τσαντισμένος, παρόλο που με το ζόρι συγκρατιέμαι να μην ξεσπάσω όλα μου τα νεύρα πάνω του, βγάζω τον τύπο με το κατάξανθο σχεδόν λευκό μαλλί από πάνω μου και φτιάχνω τον γιακά που μου χάλασε. Ευτυχώς για εκείνον δεν προσπάθησε να επιμείνει.

«Πω, πω, είσαι μεγαλύτερο αρχίδι απ' ότι έχω ακούσει και αυτό-»

Δεν προλαβαίνει καν να τελειώσει την πρόταση του, όταν η παλάμη μου κολλάει στο πρόσωπο του για να τον σωπάσω. Με το άλλο ανοίγω το παράθυρο και σε κλάσματα δευτερολέπτου, τον έχω σύρει προς εκείνο και τον σπρώχνω πίσω όσο-όσο για να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι όταν λέω ότι δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ.

«Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα σου», γρυλίζω και λυγίζω κοντά στο τρομαγμένο πρόσωπο του, «αλλά να πεις στον Lucas να αλλάζει δρόμο όταν με βλέπει, γιατί δεν αστειεύομαι ότι έχω πολλά απωθημένα να βγάλω». Φαίνεται από τα μάτια του πίσω από τα δάχτυλα μου που έχουν κολλήσει σαν πόδια αράχνης πάνω του ότι φοβάται. «Να το βάλεις καλά στο μυαλό σου κι εσύ».

Τον αφήνω ελεύθερο και κουνάει τα χέρια για να ισορροπηθεί, αλλά το προλαβαίνουν δυο από τα μαυρομάλλικα αγόρια. Κανείς δεν περίμενε να αντιδράσω τόσο απερίσκεπτα, εξ ου και ο λόγος που δεν κουνήθηκαν καθόλου να βοηθήσουν τον αρχηγό τους για όσο τον είχα να λυγίζει πίσω στο ανοιχτό παράθυρο. Όπως εκείνοι όμως ξέρουν να με ξαφνιάζουν ενώ ανεβαίνω τα σκαλιά, έτσι κι εγώ έχω τους τρόπους μου να κάνω ξεκάθαρη την θέση μου απέναντι τους.

Δεν γίνεται όμως να συνεχίσω έτσι, αλλιώς θα επιστρέψω πίσω στα φάρμακα.

«Θα το πληρώσεις, Henderson», τον ακούω να μουρμουρίζει, όμως αποφασίζω να φύγω από 'κει χωρίς να δώσω ιδιαίτερα σημασία.

Ο μόνος λόγος που δεν γύρισα να του σπάσω τα μούτρα είναι επειδή η καθηγήτρια ιστορίας μαζί με έναν μαθηματικό κατέβαιναν τα σκαλιά εκείνη την στιγμή και στάθηκα τυχερός για ζήτημα δευτερολέπτων που δεν με είδαν να φέρομαι έτσι σε έναν από τους μαθητές του Brentwood. Το ότι είμαι γιος της Προέδρου της Αμερικής δεν τους σταματά από το να μου φέρονται ισάξια με τους υπόλοιπους. Ο μόνος λόγος που πάντα με σέβονταν είναι επειδή ανταπέδιδα-και με το παραπάνω-και αυτός ήταν ο τρόπος τους να το εκτιμούν. Τους χαρίζω ένα χαμόγελο και πηγαίνω προς το γραφείο του κ. Carlson, ρίχνοντας για ένα δεύτερο τα μάτια μου πίσω.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Lucas γνωρίζει για όλο αυτό, γιατί ένα πράγμα που θυμάμαι έντονα από εκείνον είναι πόσο σιχαίνεται να λύνει τα προβλήματα του με την βία. Το πρόβλημα αυτής της παρέας είναι προς εμένα για κάτι που μπορεί να έχω κάνει και τους έχει ενοχλήσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που δέχομαι τσαμπουκά από τύπους σαν αυτόν. Εδώ η ζωή μου έχει τεθεί σε κίνδυνο τόσες και τόσες φορές, οπότε έχω καταντήσει απαθέστατος, αλλά με ξαφνιάζει που είχε το θράσος να το κάνει μέσα στο σχολείο.

Τυχερός που στα σκαλιά δεν έχει κάμερες, αλλιώς θα είχα αποδεικτικό στοιχείο ότι θα τον έκανα κομμάτια σε περίπτωση που το συνέχιζε.

Φτάνω στο γραφείο του κύριου Carlson και τον βρίσκω να στέκεται στο πλευρό της γραμματέας του και να κοιτά κάτι πάνω από τον ώμο της στον υπολογιστή. Μόλις με παρατηρεί, βγάζει τα γυαλιά και ισιώνει την πλάτη του για να σταθεί στην ίδια γραμμή με το βλέμμα μου.

«Πέρασε μέσα και θα έρθω σε λίγα δεύτερα», είναι το μόνο που ξεστομίζει και με έναν αναστεναγμό σέρνω τα πόδια μου μέσα στο γραφείο.

Ακόμη είμαι τσιτωμένος από την απρόσμενη λογομαχία μου με τα αγόρια του Brentwood. Δεν αστειευόταν όταν έλεγε ότι θέλει όντως να ξεκινήσει καυγά μαζί μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να στύβω το μυαλό μου να καταλάβω από πού ξεκίνησε αυτό και πραγματικά το μόνο που έχω κάνει ως προσβολή είναι να μην δείχνω ότι νοιάζομαι και πολύ για την ύπαρξη τους σε αυτό το σχολείο. Όσο εμβαθύνω, συνειδητοποιώ ότι ο Lucas θα είναι μια αξιοσέβαστη φιγούρα για εκείνους και το γεγονός ότι χέστηκα να του δώσω το χέρι ως σύμβολο συνεργασίας, θα με έβαλε στο επίκεντρο.

Κάθομαι στην καρέκλα απέναντι από το γραφείο του κυρίου Carlson και περιμένω στην σιωπή. Παρατηρώ το αριστερό μου χέρι να τρέμει από τα νεύρα και με το άλλο προσπαθώ να το κρατήσω μήπως και καταφέρω να το κρύψω από τον διευθυντή μου τουλάχιστον, αλλά είναι μάταιο γιατί όσο το μυαλό μου συνεχίζει να σκέφτεται εκείνα τα πέντε αγόρια, τόσο πιο πολύ τσαντίζομαι.

Δύο λεπτά δεν μπορούν να με αφήσουν σε γαμημένη ησυχία.

Κλείνω τα μάτια και ξεκινάω να παίρνω βαθιές ανάσες μήπως και έτσι αισθανθώ καλύτερα. Παρόλο που είχα πει στην Angel ότι σταμάτησα τα φάρμακα, δεν μπορώ παρά να τα παίρνω που και που. Η απότομη διακοπή τους σίγουρα θα έκανε χειρότερη την κατάσταση μου, αλλά με την εξέλιξη της ζωής μου, προβλέπω να επιστρέφω πίσω στα ίδια, στον κλειστό εαυτό μου που δεν δίνει δεκάρα για τίποτα παρά να τελειώσει το σχολείο και να φύγει μακριά από τα πάντα.

Όσο σκέφτομαι ότι απέχουμε κάτι εβδομάδες μακριά από την αποφοίτηση, συνειδητοποιώ ότι σύντομα θα τα αφήσω όλα πίσω μου στο Beverly Hills, τουλάχιστον μέχρι που να τελειώσω τις σπουδές. Το έχω μελετήσει με την μαμά το πλάνο ζωής μου και παρόλο που δεν της άρεσε η ιδέα να είμαι μόνος, μακριά από άντρες να με προστατεύουν και την αδελφή μου, συμφώνησε στο να κυνηγήσω τους στόχους μου, με την ελπίδα ότι θα με βοηθήσει να ξεφύγω λίγο.

Η ψηλή και ακριβοντυμένη φιγούρα του κυρίου Carlson εμφανίζεται στην άκρη του ματιού μου και διώχνω τις σκέψεις μου για να εστιάσω στην συζήτηση μαζί του. Αφήνει τα γυαλιά στο τραπέζι και αντί να κάτσει, όπως κάνει πάντα, επιλέγει να στηριχθεί ακριβώς μπροστά από το γραφείο έτσι ώστε να είναι ακριβώς απέναντι μου και πιο κοντά. Παραμένω χαλαρός και απλά περιμένω το πρώτο του βήμα.

«Λυπάμαι για την σχέση σου που δεν λειτούργησε».

Πρώτο σφάλμα. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος για να κρύψω πόσο τρέμει από τα νεύρα. Πρέπει να μου το χτυπάνε από το πρωί αυτό; Και τι είναι τόσο σημαντικό σε αυτή την σχέση που πρέπει να λυπούνται όλοι που δεν λειτούργησε; Οι άνθρωποι κάνουν τόσες τέτοιες. Δεν καταλαβαίνω το κόλλημα.

«Θα το δικαιολογήσω ότι αυτός ήταν ο λόγος που συμπεριφέρθηκες έτσι στην τελετή καλωσορίσματος. Ήλπιζα να δείξεις λίγη υπομονή σήμερα, να με βοηθήσεις, όπως κάνω εγώ τόσο καιρό μαζί σου», συνεχίζει με έναν ήρεμο τόνο φωνής που δεν μου δίνει το περιθώριο να του την πω ή να τσαντιστώ τόσο που θα σηκωθώ να φύγω. «Ξέρω ότι δεν σου είναι εύκολο, αλλά σε συμπαθώ και σε έχω σαν παιδί μου, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτό το σχολείο είναι δικό μου όπως και οι κανόνες. Μπορώ να σου κάνω την χάρη να μην φοράτε την σχολική στολή, γιατί το πέρασα κι εγώ αυτό, καταλαβαίνω πώς είναι, όμως δεν μπορώ να σε αφήσω να σαμποτάρεις μια συνεργασία σχολείων που θα βοηθήσει στην καλή φήμη της δουλειάς που με τόσο κόπο κρατάω».

Γυρνάω το κεφάλι και κοιτάω αλλού, έναν πίνακα που έχει κρεμασμένο στον πλαϊνό τοίχο του γραφείου. Όσο και να το σκέφτομαι, ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση που είμαι, δείχνω κατανόηση που προσπαθεί να κάνει την δουλειά του. Σέβομαι την ανάγκη του για διαφήμιση και προώθηση του σχολείου, όμως πρώτη μέρα και προκαλούν ήδη προβλήματα, τουλάχιστον σε μένα.

Ας μην μπω καν στην διαδικασία να παραπονεθώ για τον Lucas.

«Σου υπενθυμίζω απλά την θέση σου και την δική μου σε αυτή την ιστορία και-» κάνει μια παύση για να με πλησιάσει και να σταθεί πίσω από την καρέκλα μου, όσο εγώ δεν δείχνω κανένα ενδιαφέρον σε αυτά που λέει, «για ό,τι συμβεί, θα θεωρήσω εσένα υπεύθυνο. Σε αυτή την περίπτωση ούτε η μητέρα σου θα μπορέσει να κάνει κάτι».

Σφίγγω τις γροθιές μου και συγκρατώ τον εαυτό μου. Κλείνω τα μάτια για λίγα δεύτερα και ξεφυσάω όσο πιο πολύ μπορώ. Γυρνάω να δω τον κύριο Carlson και σηκώνομαι από την καρέκλα αμέσως μετά, εφόσον εκείνος απλά περιμένει να δει την αντίδραση μου και δεν σκοπεύει να κλείσει κάπως αλλιώς το κήρυγμα του.

«Κύριε Carlson, εκτιμώ ό,τι έχετε κάνει για μένα μέχρι σήμερα, αλλά ένα πράγμα κάνετε μεγάλο λάθος για μένα», λέω και με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μου, σφιγμένα σε γροθιές, τον πλησιάζω τόσο που έρχομαι αντιμέτωπος με το βλέμμα του, «δεν μου έχει λύσει η μαμά ποτέ τα προβλήματα. Άμα έχω κάποιο, θα το λύσω μόνος μου».

Αφήνω την σπόντα μου να αιωρείται στην βαριά αύρα που επικρατεί στο γραφείο και περπατώ προς την πόρτα, την οποία είχε κλείσει μόλις μπήκε μέσα. Μόλις ακουμπώ το στρογγυλό χερούλι της, σταματάω και μένω για λίγο ακίνητος, τα μάτια του κυρίου Carlson κολλημένα πάνω μου.

«Η δουλειά μου με την Angel τελείωσε. Δεν νομίζω να σας προκαλέσει άλλα προβλήματα, οπότε θα προτιμούσα να με αφήσετε στην ησυχία μου από 'δω και πέρα», μουρμουρίζω και νιώθω έναν κόμπο στο στήθος μου ενώ το λέω αυτό.

Βγαίνω έξω και όσο μου παίρνει να βγω από την γραμματεία, απλά χαϊδεύω τα μαλλιά μου με το χέρι και τα μπερδεύω απαλά όσο για να αποσπάσω τον εαυτό μου. Περπατώ στον διάδρομο μέχρι που απλά λυγίζω κοντά σε ένα ανοιχτό παράθυρο και κοιτάω έξω.

Αισθάνομαι σαν κάποιος να μου έχει δώσει μια δυνατή γροθιά στο στήθος και να έχει ανοίξει μια τρύπα, εξ ου και όλο αυτό το κενό συναίσθημα εκεί. Δεν έχω το περιθώριο να ασχοληθώ με το ένα πρόβλημα, εμφανίζεται το άλλο. Μια ο Lucas, ξαφνικά η Angel. Ακόμη δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω το πώς νιώθω, συμβαίνει ό,τι συμβαίνει στον Nate. Σήμερα τα αγόρια και τέλος ο κύριος Carlson.

Στο προαύλιο βλέπω τα αγόρια που προκάλεσαν τον σαματά να περπατούν προς το άλλο μισό της παρέας που κάθεται σε ένα παγκάκι κοντά σε ένα δέντρο. Ανάμεσα τους δεν φαίνεται να είναι ο Lucas, όμως συνεχίζω να τους παρακολουθώ. Ο κοντός φαίνεται αρκετά τσαντισμένος έτσι όπως τινάζει το σακάκι του, ενώ δυο από την παρέα είναι κάπως ανήσυχοι. Ο τύπος που με έπιασε από τον γιακά έχει χώσει το δάχτυλο στην μύτη και φαίνεται απλά να είναι αυτός που ακολουθεί διαταγές γιατί τόσο του κόβει.

Το γεμάτο μίσος βλέμμα μου μάλλον κάνει τον κοντό να το αισθανθεί και σαν να ξέρει πού βρίσκομαι, σηκώνει τα μάτια του και μένει να με κοιτάει για λίγο. Δεν φαίνεται καθόλου ευχαριστημένος για ό,τι συνέβη προηγουμένως και η αποφασιστικότητα στο σφιγμένο τετράγωνο πρόσωπο του με κάνει να καταλάβω ότι δεν τελείωσε έτσι.

Κλείνω το παράθυρο για να μην του δώσω το περιθώριο να συνεχίσει την επιθετικότητα του και περπατώ στον διάδρομο, όταν η Angel ανεβαίνει τα σκαλιά στα οποία κατευθυνόμουν. Πρώτο πράγμα τα βλέμματα μας συναντιούνται και για ένα δευτερόλεπτο αισθάνομαι ότι μου λείπει, όμως εξαφανίζεται άλλο τόσο γρήγορα. Σαν να μην το περίμενε, στέκεται λίγα βήματα μακριά μου με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος της, ενώ εγώ συνεχίζω να περπατάω.

«Alex», ακούω το όνομα μου να ξεγλιστρά από τα χείλη της και σταματάω με το ένα πόδι κάτω στο σκαλί και τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μου. Δεν γυρνάω καν να την δω. «Σε ψάχνει ο Chris απλά στην καφετέρια».

Ξέρω πως δαγκώνει το κάτω χείλος της και συγκρατείται να μην ξεσπάσει ξανά, να μην γυρίσει σε μένα ή πει κάτι που θα την κάνει να φανεί αδύναμη. Δεν θέλω να εκμεταλλευτώ την κατάσταση στην οποία βρίσκεται με το να της μιλήσω ή να την κάνω να νιώθει χειρότερα απ' ότι είναι τώρα, γι' αυτό απλά συνεχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά και δεν ανταλλάζω λέξη μαζί της.

Δεν έχει νόημα πλέον να προσπαθώ για κάτι που έχει εξαφανιστεί. Είμαι βλάκας που αισθάνθηκα έστω λίγα λεπτά ότι μπορεί να είμαι ερωτευμένος μαζί της, ότι νιώθω καλά στην παρουσία της και ότι μπήκα σε μια φάση που μπορώ να αλλάξω προς το καλύτερο. Έχω βαρεθεί να ασχολούμαι μονίμως με τις καταστάσεις που δημιουργεί η ασάφεια της και οι ανασφάλειες που έχει. Καλύτερα εκείνη να βρει κάποιον που μπορεί να την ικανοποιεί όπως θέλει ενώ εγώ θα κάνω το δικό μου όπως θέλω εγώ και χωρίς να με ενοχλεί κανείς.

Μπορεί να ήταν όμορφα όσο διήρκησε, αλλά δυστυχώς τα όμορφα διαρκούν τόσο όσο ένα όνειρο. Για μένα έχει τελειώσει οριστικά η ιδέα ότι η Angel O'Connell θα μπορέσει να επιστρέψει σε μένα μετά από ό,τι έγινε και ειπώθηκε. Παραδέχομαι ότι φταίω εν μέρει, αλλά αρκετά. Βαρέθηκα να κάνω τα πάντα για τους άλλους και στο τέλος να έχω μια ομάδα κοντοστούπηδες νταήδες να με βάζουν στην άκρη του ίδιου μου του σχολείου με τον διευθυντή να με κατηγορεί εμένα ύστερα για όποιο πρόβλημα εμφανιστεί. Αρκετά.

Από 'δω και πέρα δεν θα ασχοληθώ με κανέναν παρά τον εαυτό μου και το πώς θα περνάω εγώ καλά. Αρκετά νοιάστηκα και πληγώθηκα. Αρκετά έκανα υπομονή και έδειξα κατανόηση. Αρκετά άκουσα και έζησα εξαιτίας των άλλων. Αρκετά.