Χαϊδεύω την κοιλιά μου κουρασμένη. Κοιτάω έξω από το παράθυρο με την μελαγχολία ξεκάθαρη στο πρόσωπο μου. Δεν έχει σταματήσει να βρέχει αυτές τις ημέρες. Κάνει αρκετό κρύο, γι' αυτό με βρίσκω να κουκουλώνομαι συχνά με τα ρούχα του Alex. Δεν αντέχω τίποτα κολλητό στο σώμα μου, ειδικά όταν αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη να σκάσω. Κλείνω για λίγο τα μάτια και προσπαθώ να ηρεμήσω.

Έχω κλείσει τους τέσσερις μήνες εγκυμοσύνης πλέον. Μέχρι στιγμής δεν έχω επιπλοκές και το μωρό αναπτύσσεται σωστά. Τουλάχιστον αυτά ήταν τα λόγια της μητέρας του Lucas όταν πήγα για να κάνω μια εξέταση της προκοπής. Είμαι υγιέστατη, όπως και το μωρό. Με σωστή διατροφή και τις βιταμίνες που μου έδωσε, όλα πάνε καλά. Δεν περίμενα να ήταν σε θέση να με εξυπηρετήσει, όχι με όλα αυτά που συμβαίνουν στην ζωή της. Δέχτηκε όμως να με δει και σε όλη την διάρκεια είχε μια σοβαρή έκφραση, σωστός επαγγελματίας.

Σε σχέση με εκείνην, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Ακόμη και ο Alex δεν άκουγε που μας συμβούλευε. Κράταγε το χέρι μου σιωπηλός και είχε το κενό του βλέμμα έξω από το παράθυρο. Όταν έκανα τον υπέρηχο πρώτη φορά, έσφιξε το χέρι μου με τα δυο δικά του και κατέβασε το κεφάλι για να κρύψει τα δάκρυα του. Δεν σχολίασε τίποτα η μητέρα του Lucas, παρόλο που παρατήρησε το βρεγμένο πάτωμα. Σηκώθηκε και μας άφησε για λίγο μόνους. Τον κράτησα στην αγκαλιά μου σιωπηλή μέχρι που συνήρθε. Με μια βαθιά ανάσα, βγήκε από το γραφείο και περίμενε στο αυτοκίνητο. Η κυρία Bennett μού έδωσε μια λίστα με φάρμακα που έπρεπε να πάρω και το αφήσαμε με τόσο για πρώτη επίσκεψη.

Δεν έχω ιδέα πως το έχουν πάρει οι γονείς του Lucas το γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει που είναι για σχεδόν δυο μήνες τώρα. Πέρα από την μητέρα του που φαινόταν κουρασμένη, αλλά δυναμική, έχω ακούσει λίγα εδώ και 'κει ότι ο πατέρας του το έχει πάρει χειρότερα. Έπεσε άρρωστος με πυρετό την πρώτη εβδομάδα, εφόσον ούτε έτρωγε, ούτε ξεκουραζόταν προσπαθώντας να τον βρει. Γύρισε όλο το Beverly Hills με αφίσες και ρωτώντας κόσμο, δίχως αποτέλεσμα. Όταν η Προεδρική φρουρά αδυνατεί να τον εντοπίσει, ήμουν σίγουρη ότι ήταν μάταιες οι προσπάθειες του. Ήθελα όμως να ελπίζω. Μετά από αυτό απλά επέστρεψε στην δουλειά του, στον ελεύθερο του χρόνο να συνέχιζε με τις προσπάθειες του να βρει τον χαμένο του γιο.

Η Brittany έχει φανεί ήρεμη, συμμαζεύοντας καλά τα κομμάτια της. Περίμενα να την έπαιρνε πιο πολύ από κάτω. Φαίνεται καμιά φορά ότι με το ζόρι συγκρατεί τον εαυτό της βέβαια. Συνεχίζει να πηγαίνει στην δουλειά της και επιστρέφει σπίτι της κανονικά. Την επισκέπτομαι που και που. Την βρίσκω να βλέπει καμιά ταινία ή να μαγειρεύει.

Η Sophia σχολίασε τις προάλλες ότι πρώτη φορά από τότε που η Brittany απέκτησε κάρτα, δεν έχει βγει να σπαταλήσει τα λεφτά της σε ρούχα. Ισχύει. Μόνο από εκεί κατάλαβα ότι τελικά υποφέρει με τον δικό της τρόπο. Δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. Βλέπω ότι αρκείται καμιά φορά με το να της κάνω παρέα. Δεν σχολιάζω καθόλου το γεγονός ότι έχει βγάλει την βέρα και έχει πάει όλα τα πράγματα του Lucas πίσω στο σπίτι του. Κανείς δεν τολμά.

Οι υπόλοιποι της παρέας προσπαθούν ισάξια να το πιστέψουν. Ήταν άσχημος τρόπος να ξεκινήσουμε την χρονιά με το να μαθαίνουμε ότι ο Lucas εξαφανίστηκε. Ο Jake εξήγησε τα πάντα στην θέση του Alex, βέβαια με τρόπο περιληπτικό. Δεν το περίμενα ο Lucas να ήταν στο στόχαστρο όταν μόλις πριν κάτι μέρες που μάθαμε την ταυτότητα της, όλα έδειχναν στον Alex. Όμως πολλά μπορούσαν να εξηγηθούν έτσι. Πάντα κάτι απασχολούσε τον Lucas και μόνο από τον τρόπο που κοιτούσε τον Alex, έπρεπε να είχα φανεί έξυπνη και να του είχα μιλήσει, αντί να τον κορόιδευα. Όσο και να βγαίνουν τα παιδιά ή να μαζεύονται όπως στα γενέθλια της Emily, το κενό υπάρχει. Ειδικά όταν ο Alex είναι στο δωμάτιο.

Αυτός είναι σε πρόθυρα παράνοιας. Δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή την στιγμή που δεν φοβάται ότι θα κάνει κάτι τρελό. Έχει μονίμως ένα κενό βλέμμα, μια έκφραση νεκρή. Με το ζόρι τον σηκώνω να πλυθεί, να φάει, να ξυριστεί. Όλα εγώ τα κάνω για εκείνον. Δεν μπορώ να τον βλέπω να αυτοκαταστρέφεται. Τα βράδια με το ζόρι κοιμάται και όταν το κάνει, πετάγεται όρθιος στον ύπνο του από το άγχος ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Το πρωί επιστρέφει πάλι στο να μην σηκώνεται ούτε από το κρεβάτι εκτός αν τον τραβήξω εγώ από εκεί.

Δεν μιλάει καθόλου. Έχω να ακούσω την φωνή του μέρες και μέρες ολόκληρες. Το μόνο που θα κάνει πέρα από το να υπάρχει, είναι στα ξαφνικά να με αγκαλιάζει, να ακουμπά το μέτωπο του στον ώμο μου και να δακρύζει. Ξέρω ότι κρατιέται με το ζόρι να μην καταρρεύσει. Δεν του λέω όμως κάτι. Τον παίρνω από το χέρι και θα πηγαίνουμε βόλτα, μεν σιωπηλοί, αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Δεν γίνεται να τον αφήσω έτσι. Υποσχέθηκα να γίνω η καλύτερη μου εκδοχή στο πλευρό του, εφόσον με χρειάζεται δυνατή. Τώρα περνάει μπορεί και την χειρότερη φάση της ζωής του.

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ η ίδια. Στιγμές με βρίσκω να σκέφτομαι όλες τις βλακείες που έχω ζήσει μαζί με τον Lucas, τις φορές που τον έβλεπα να σέρνεται στο πάτωμα για τον δικό μου που τον αγνοούσε. Χαμογελώ όταν ανακαλούμαι το πόσο ευτυχισμένος έδειχνε στο πλευρό της Brittany. Όταν έφυγε η Adrianna από την ζωή του Alex, φαινόταν να είχε επιτέλους βρει την ευτυχία του. Δεν μπορώ να πιστέψω με τι θράσος η Loy στέρησε το χαμόγελο από τα χείλη του. Εκεί που ήταν μόνος και βρήκε την ζεστασιά του, μπήκε αυτή στην ζωή του και τον έσυρε πίσω στο σκοτάδι το οποίο βρισκόταν.

«Δεσποινίς, μπορείτε να περάσετε», λέει η γραμματέας και με σκουντά απαλά, εφόσον είχα χαθεί τελείως στις σκέψεις μου. «Είστε καλά; Φαίνεστε χλωμή».

«Συγγνώμη, απλά σκεφτόμουν», χαμογελώ ζόρικα και σηκώνομαι από την θέση μου. «Καλά είμαι, σε ευχαριστώ».

Φτιάχνει τα μαύρα της γυαλιά και επιστρέφει στον πάγκο, απαντώντας το τηλέφωνο που χτυπάει. Η κοιλιά μου μεγαλώνει με την μέρα, όπως και το μωράκι μας. Αισθάνθηκα την πρώτη φορά που κουνήθηκε κιόλας ένα βράδυ καθώς βλέπαμε τηλεόραση στον καναπέ και ο Alex είχε αποκοιμηθεί πάνω μου με την παλάμη του στην κοιλιά μου. Ήταν από τις λίγες φορές που φαινόταν γαλήνιος μετά από την εξαφάνιση του Lucas. Συγκινήθηκα τόσο που δεν μπόρεσα να μην δακρύσω σιωπηλή, εφόσον δεν ήθελα να τον ταράξω. Του το είπα το επόμενο πρωινό, χωρίς να περιμένω κάποια αντίδραση. Σηκώθηκε, πλησίασε την κοιλιά μου και με το που την άγγιξε, το μωρό κλώτσησε ξανά. Πρώτη και τελευταία φορά αντέδρασε. Γέλασε με τον πιο γλυκό τρόπο που έχω δει, τα μάτια του έστω για λίγο να έλαμψαν. Αυτή η στιγμή μου αρκούσε να βρω την δύναμη μου ξανά.

Χτυπάω το χέρι στην πόρτα και την ανοίγω ύστερα. Η Josephine είναι καθισμένη στο γραφείο της. Τα μαλλιά της είναι δεμένα αλογοουρά, να δείχνει τόσο νέα και όμορφη. Δεν ξαφνιάζομαι καθόλου που έχει κάνει ένα τόσο όμορφο παιδί όσο τον Lucas. Με το που με βλέπει, χαμογελάει και σηκώνεται όρθια να με πλησιάσει. Κλείνω πίσω μου απαλά και ανταποδίδω την αγκαλιά της. Είναι πιο ψηλή από εμένα και καμιά φορά η μυρωδιά της μου θυμίζει του Lucas. Είναι τόσο ίδιοι που δεν μπορώ παρά να τον σκέφτομαι έντονα κάθε φορά που έρχομαι στο γραφείο της. Χαμογελώ.

Μάλλον γι' αυτό ο Alex δεν θέλει να έρχεται πλέον.

«Angel μου, έχεις τις ομορφιές σου σήμερα», σχολιάζει και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

«Ήθελα σήμερα να είναι μια όμορφη ανάμνηση για μένα», απαντώ, τα μάγουλα μου ροδοκόκκινα. «Άλλωστε θα την θυμάμαι για πάντα».

«Είσαι ενθουσιασμένη;»

Κουνώ το κεφάλι καταφατικά και ασυνείδητα χαϊδεύω την κοιλιά μου. Σφίγγει τα μπράτσα μου και αισθάνομαι ότι μοιράζεται το ίδιο συναίσθημα. Κάνει πίσω και ξεκινά να περπατά προς το μηχάνημα. Βολεύομαι αρχικά καθιστή και μετά ξαπλώνω στο κρεβάτι, να ετοιμαστώ. Πριν κάτι μέρες ήρθα για την μηναία παρακολούθηση της εγκυμοσύνης, όταν μου ανακοίνωσε ότι μπορούμε επιτέλους να δούμε το φύλο του μωρού. Ο μόνος λόγος επίσκεψης είναι αυτός σήμερα. Δεν ήθελα να γίνει με αυτόν τον τρόπο, όμως είμαι σίγουρη ότι θα φέρει πολύ ευτυχία αυτό το νέο.

«Ο Alex πάλι δεν θέλει να ανέβει;» με ρωτάει ξαφνικά η Josephine και την παρακολουθώ που φοράει τα γάντια της και ετοιμάζει τον εξοπλισμό.

«Είπε ότι θα με περιμένει κάτω», γελάω αμήχανα, όσο για να τον δικαιολογήσω.

Τίποτα δεν είπε. Ούτε που μιλάει βασικά. Απλά το βλέπω στην έκφραση του ότι πονάει να έρχεται αντιμέτωπος με τους γονείς του Lucas. Ξέρω ότι αισθάνεται άσχημα που δεν μπορεί να κάνει κάτι για τον εξαφανισμό του καλύτερου του φίλου. Είναι χειρότερο να γνωρίζει το βάρος που έχει ο άλλος στους ώμους του και το περνάει μόνος του. Είμαι σίγουρη ότι θέλει τόσο να τον βοηθήσει και να του σταθεί δίπλα. Αντιθέτως, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να περιμένει τηλεφώνημα από τον Jake ότι τον βρήκαν καλά. Και αυτό σε καλή περίπτωση. Δεν θέλω να σκέφτομαι καν την άλλη.

«Με αποφεύγει, έτσι δεν είναι;» λέει ξαφνικά και το κάνει πολύ δύσκολο για μένα να το κρύψω, όταν όλο μου το πρόσωπο με προδίδει. «Δεν πειράζει, Angel. Δεν χρειάζεται να το κρύβεις». Κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου και κρατά εκείνη την σοβαρή έκφραση όπως κάνει πάντα. «Άλλωστε μού έχει πει η Elizabeth σε τι κατάσταση βρίσκεται». Το βλέπω στα μάτια της ότι είναι θλιμμένη, εγώ να σηκώνω την μπλούζα μου αργά. «Δεν μιλάει καν».

«Δεν θέλω απλά να νιώθεις άσχημα», μουρμουρίζω αμήχανη και την παρακολουθώ που φτιάχνει τα καλώδια για να μπορεί να κουνηθεί με άνεση.

«Δεν νιώθω». Ξεκινά να βάζει το τζελ στην κοιλιά μου. «Δεν θα ένιωθα ποτέ άσχημα για ό,τι κάνει αυτό το παιδί. Τον αγαπώ σαν να είναι δικός μου, ό,τι και να νομίζει στο μυαλό του». Μου χαρίζει ένα κουρασμένο χαμόγελο, εγώ να προσπαθώ να ανταποδώσω. «Θέλω να είναι καλά. Θέλω να τελειώσουν όλα καλά». Ξεφυσά κουρασμένη και το αφήνει με τόσο, αμέσως να ισιώνει την πλάτη και να αλλάζει την έκφραση της. «Ας αφήσουμε αυτές τις κουβέντες στην άκρη. Πίσω στο καλό το νέο».

Με το που ακουμπά το μηχάνημα στην κοιλιά μου, ανατριχιάζω. Δεν μπορώ να συνηθίσω ποτέ αυτό το κρύο αίσθημα. Δεν αργεί να βρει τον χτύπο του μωρού και η καρδούλα του χτυπά σταθερά. Δεν χορταίνω ποτέ να τον ακούω. Είναι μια παρηγοριά να ξέρω ότι από όλο αυτό, προκύπτει μια αθώα ζωούλα που περιμένει πως και πως να μας δει. Έχω μάθει να διακρίνω το σώμα, γι' αυτό χαμογελώ ασυνείδητα στην όψη του κεφαλιού.

«Ντρέπεται να μας δείξει», σχολιάζει με νάζι η Josephine και ξεκινά να με πειράζει και να με ταρακουνά ελαφρώς έτσι ώστε το μικρούλι να κουνηθεί. «Αγοράκι είναι».

«Αγοράκι;»

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή από την χαρά. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, το ένα χέρι στα χείλη μου. Πόσο θα ήθελα να έβλεπα την αντίδραση του Alex τώρα. Είμαι σίγουρη ότι υπό άλλες συνθήκες, θα χοροπηδούσε εδώ και 'κει σαν χαζός. Θα έστελνε φωτογραφίες στον Gavin και θα ψωνιζόταν για το πόσο τέλειος είναι. Ή θα έβαζε τα κλάματα σε μια γωνία. Ή δεν θα το βούλωνε να λέει για τα προσόντα που θα κληρονομήσει ο μικρός και αυτά που θα του μάθει, με μένα να του τραβάω το αυτί ύστερα. Μπορεί να τα δέχομαι η ίδια, αλλά τα παιδιά μου θα μείνουν μακριά από αυτά. Μια μελαγχολία με κάνει να φέρω τις παλάμες στο πρόσωπο μου και να βάλω τα κλάματα.

«Ω, καλή μου, μην βρέχεις τα ματάκια σου», με παρηγορεί η Josephine και βγάζει το μηχάνημα από πάνω μου για να μου δώσει χαρτομάντηλο.

«Συγγνώμη», καθαρίζομαι αμέσως και ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου. «Ανυπομονούσα τόσο για αυτή την στιγμή απλά». Κοιτάω αλλού. «Θα ήθελα να ήταν κι εκείνος εδώ».

Δεν ξέρω ούτε η ίδια αν εννοώ τον Alex ή τον Lucas. Μάλλον και οι δυο θα ήθελα να ήταν εδώ. Ο ένας ως ο σύντροφος μου και ο άλλος ως ο καλύτερος μου φίλος. Δίχως να το ξέρουν, τα χαμόγελα τους είναι μεταδοτικά. Και ας πήγαιναν όλα λάθος, μόνο που ο ένας θα στεκόταν δίπλα στον άλλον, να παριστάνουν το ζευγάρι και να λένε τα δικά τους αστεία, η Josephine να τους μάλωνε, θα αρκούσε. Θα ήμουν η πιο ευτυχισμένη μαμά στον κόσμο.

Καταφέρνω να ηρεμήσω γρήγορα. Η Josephine μου δίνει το χαρτί με τον υπέρηχο και το κοιτάω για άλλη μια φορά. Ώστε αγοράκι. Μόνο που είναι παιδί μας, δεν με νοιάζει το φύλο. Θα το αγαπώ όπως και να έχει. Κλείνω τα μάτια και ακουμπώ το χαρτί στο στήθος μου. Είμαι σίγουρη ότι θα του μοιάσει. Θα πάρει τα γαλανά του μάτια που γίνονται γκρίζα, τα κατάμαυρα μαλλιά του. Θα πάρει το ύψος του και θα γίνει πανέμορφος, να καίει τις καρδιές όλων των κοριτσιών. Θα γίνει φτυστός ο πατέρας του και είμαι σίγουρη. Χαϊδεύω την κοιλιά μου και με το που το κάνω, ξεκινά να κλωτσά σαν τρελό.

«Τα μωρά αισθάνονται τα πάντα να ξέρεις. Ό,τι σε απασχολεί, ό,τι σε ενοχλεί. Και αντιδρούν», χαμογελά η Josephine και φέρνει το δάχτυλο της στο σημείο που κουνιέται ο μικρός. «Ο Lucas ήταν πολύ ήρεμο παιδί, ακόμη και στην κοιλιά μου. Δεν αντιδρούσε ποτέ σε τίποτα, ό,τι και να τον απασχολούσε».

Τα μάτια της προδίδουν τα συναισθήματα της. Βλέπω την θλίψη και την κούραση σε εκείνα. Μάνα είναι. Ξέρω πολύ καλά πως μπορεί να νιώθει, ασχέτως με το πόσο δυνατή θέλει να δείχνει. Ανησυχεί και φοβάται για την μοίρα του γιού της. Ακουμπώ το χέρι μου στο δικό της αμέσως και το σφίγγω στοργικά. Μένει σαστισμένη εφόσον δεν το περίμενε.

«Είμαι σίγουρη ότι είναι καλά. Για τον Lucas μιλάμε. Είναι πανέξυπνος».

Κρατώ το χαμόγελο στο κουρασμένο πρόσωπο μου. Τα λέω αυτά τα λόγια για να τα πιστέψω και η ίδια. Έχω δει με τα μάτια μου πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η Loy. Δεν μπορώ να φανταστώ τι τραβάει μόνος του με αυτήν να τον ακολουθεί. Πάντως, δίχως να θέλω να το παραδεχτώ φωναχτά, από την ημέρα που ο Lucas έφυγε, εκείνη δεν έχει ενοχλήσει κανέναν. Κατάφεραν να βρουν το στέκι της και φαινόταν παρατημένο. Όντως τον ακολούθησε όπου και να πήγε. Απλά ελπίζω να μην του έχει κάνει κάποιο κακό. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα έκανε ο Alex αν το μάθαινε αυτό.

«Το ξέρω, καλή μου. Είμαι σίγουρη ότι είναι εντάξει». Η Josephine σηκώνεται από την καρέκλα της για όσο εγώ κατεβάζω την μπλούζα μου και κάνω το ίδιο. «Άλλωστε από την στιγμή που επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρη ότι το είχε σκεφτεί καλά. Δεν πράττει ποτέ απερίσκεπτα».

«Εκτός αν έχει να κάνει με τον Alex. Εκεί πετάει την λογική από το παράθυρο», σχολιάζω με ένα νεκρό βλέμμα και παραδόξως γελάει.

«Αχ, πάντα έτσι ήταν».

Βάζει τα χέρια στις τσέπες της ρόμπας της και κοιτάει έξω από το παράθυρο την βροχή. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάω τον υπέρηχο ξανά. Φορές εύχομαι αυτή η εγκυμοσύνη να γινόταν υπό πιο χαρούμενες συνθήκες. Ήθελα ο Alex να την ζήσει μαζί μου με ένα τεράστιο χαμόγελο, ακριβώς όπως αρμόζει σε αυτόν τον χαζομπαμπά. Για μένα είναι ό,τι χρειαζόμουν για να μπορέσω να απασχολήσω τον εαυτό μου από όλα αυτά που γίνονται. Μακάρι να ήξερα τι σκεφτόταν ο Alex. Τον βοηθάει ή όχι; Κλείνω τα μάτια σφιχτά. Δεν θέλω να τον βλέπω να υποφέρει άλλο. Γιατί δεν γυαλίζουν τα μάτια του;

«Δώσε χαιρετίσματα στον Alex», λέει ξαφνικά η Josephine και με προσγειώνει πίσω στην πραγματικότητα. «Πες του, σε παρακαλώ, να σταματήσει να κατηγορεί τον εαυτό του». Απομακρύνεται από το παράθυρο πιο στεναχωρημένη από πριν. «Δεν αξίζει να αυτοκαταστρέφεται».

Περπατά πίσω προς το γραφείο της. Μου τραβά την προσοχή το τι έβλεπε. Διακριτικά ρίχνω τα μάτια ενώ το προσπερνάω και τον βλέπω να στέκεται στον πεζόδρομο, κάτω από την δυνατή βροχή. Έχει την πλάτη γυρισμένη προς το παράθυρο, αλλά είμαι σίγουρη ότι η έκφραση του είναι χαμένη όπως πάντα. Παίζει να μην έχει καταλάβει ότι βρέχεται, τόσο εκτός τόπου και χρόνου που βρίσκεται. Βάζω τον υπέρηχο στην τσέπη της μάλλινης ζακέτας μου τελείως τσαπατσούλικα και σφραγίζω τα χείλη μου. Στέκομαι μπροστά από το γραφείο της Josephine.

«Με συγχωρείς, αλλά θα φύγω βιαστικά σήμερα. Σε ευχαριστώ για όλα, Josephine», της λέω αποφασιστικά και φαίνεται να μην περίμενε το πόσο απότομη φάνηκα στο να φύγω.

«Καταλαβαίνω». Κατεβάζει το βλέμμα της μάλλον θλιμμένη που δεν θα της κάνω παρέα όπως πάντα. «Να προσέχεις και να μην ζορίζεις τον εαυτό σου. Θα σου στείλω μήνυμα για την επόμενη σου επίσκεψη». Ξεκινά να παριστάνει ότι διαβάζει και γράφει σε κάτι χαρτιά μπροστά της. Είναι τόσο μόνη, που μου ραγίζει η καρδιά. «Συγχαρητήρια για το αγοράκι, Angel μου».

«Σε ευχαριστώ», μουρμουρίζω, ξεκάθαρα οι τύψεις να με πνίγουν που φεύγω έτσι. «Να προσέχεις τον εαυτό σου».

Φτιάχνω την μάλλινη ζακέτα μου και βγαίνω από το γραφείο της με ένα πρόσωπο ανέκφραστο. Δεν αποχαιρετώ καν την κοπέλα στην ρεσεψιόν. Είμαι κουρασμένη. Η αλήθεια είναι ότι φορές θέλω απλά να ξαπλώσω μέχρι που να με ξυπνήσουν και να μου πουν ότι είναι η ημέρα να γεννήσω. Δεν λέω ότι τα τραβάω όλα μόνη μου όπως οι γονείς του Lucas ή ο ίδιος ο Lucas, όμως αισθάνομαι ότι πρέπει να συντονίζομαι με τόσους ανθρώπους και συναισθήματα ταυτόχρονα που μου κουράζεται το μυαλό. Χρησιμοποιώ το ασανσέρ να κατέβω στο ισόγειο και με το που ανοίγω την πόρτα, το κρύο χτυπάει το πρόσωπο μου αμέσως.

Βρίσκω τον Alex ακίνητο από την θέση που τον είδα προηγουμένως. Στέκεται στον ευρύ πεζόδρομο με τους ώμους πεσμένους και την πλάτη γυρισμένη σε μένα. Φοράει το μπουφάν του και έχει την κουκούλα όπως του την φόρεσα πριν ευτυχώς. Στέλνω μήνυμα στην φρουρά να έρθουν να μας πάρουν. Ξεφυσάω κουρασμένη και παίρνω την ομπρέλα μου, την οποία είχα παρατήσει προηγουμένως δίπλα απ' την πόρτα εισόδου. Την ανοίγω και περπατώ αργά προς το μέρος του. Σηκώνομαι στις μύτες μου να μπορέσω να τον βάλω κι αυτόν από κάτω. Γυρνάει να με δει με ένα κενό βλέμμα.

«Τελείωσε η εξέταση». Δεν αντιδρά καθόλου, το σώμα του πλέον στραμμένο προς το δικό μου. «Όλα εντάξει είναι». Δεν του είπα ότι ήρθα να μάθω το φύλο. Θέλω να το ανακοινώσω σε όλους, γι' αυτό και κανόνισα να μας βρουν στο σπίτι του Nate. «Εσύ γιατί στέκεσαι στην βροχή; Κοίτα, βράχηκαν τα παντελόνια και τα παπούτσια σου».

Ούτε που ανοίγει το στόμα, έστω να αναστενάξει. Απλά με κοιτάει σαν να μην επικοινωνεί καθόλου με την πραγματικότητα. Του ζορίζω ένα χαμόγελο και βγάζω το ένα χέρι από την τσέπη του για να το κρατήσω. Φιλάω την παλάμη του και ύστερα την ακουμπώ στο μάγουλο μου. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που τον έχω στην ζωή μου. Τον αγαπώ τόσο που θα έδινα τα πάντα για να ξέρω ότι είναι καλά. Δεν το αντέχει η ψυχή μου να τον βλέπω να υποφέρει. Τα μάτια μου βουρκώνουν και σκέφτομαι τις τόσες φορές που με πείραζε, με φίλαγε, μου έσπαγε τα νεύρα. Τότε δεν ήξερα το πόσο άξιζαν αυτές οι μικρές στιγμές μαζί του. Μου λείπουν τόσο πολύ.

«Σε αγαπώ πολύ, Alex. Το ξέρεις αυτό;»

Τα μάτια του παραμένουν κενά. Δεν κουνιέται ούτε το χειλάκι του στα λόγια μου. Δεν του κρατάω καμία κακία. Δεν περιμένω απολύτως τίποτα, όχι. Μόνο που η μητέρα του μου εξήγησε ότι ήταν έτσι και χειρότερα όταν έχασε την Nina, ξέρω ότι κάπου βαθιά μέσα του, ο πραγματικός Alex παλεύει πολύ να συνέρθει. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πονάει μέσα του για να μην μπορεί να συγκεντρωθεί στο τώρα. Μόνο που το ξέρω αυτό, με κάνει να θέλω να τον προστατεύσω και να τον αγαπήσω μέχρι την στιγμή θα με κοιτάξει και με ένα τεράστιο χαμόγελο θα μου πει, «σε ευχαριστώ, Angel μου». Γι' αυτό θα τον περιμένω υπομονετικά για όσο τον πλένω, τον ντύνω, τον ταΐζω και τον βγάζω από το σπίτι για να περπατήσουμε.

Εκεί που δεν το περιμένω, ο Alex λυγίζει μπροστά και με αγκαλιάζει. Παρόλο που το μπουφάν του είναι βρεγμένο, δεν τολμώ να κουνηθώ από την θέση μου. Μένω σαστισμένη. Είχε μπορεί πάνω από μια εβδομάδα να κάνει κάτι με δική του θέληση. Αφήνω την ομπρέλα να πέσει από το χέρι μου άθελα μου και τον γραπώνω στην πλάτη για να ανταποδώσω την αγκαλιά του. Παραμένω βουρκωμένη, όταν πλέον δεν αντέχω να κρατάω τα δάκρυα μου και τα αφήνω να με βρέξουν μαζί με την βροχή. Με σφίγγει άλλο λίγο, το ίδιο να κάνω κι εγώ. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Το έχει κάνει τόσες φορές στην ζωή του, όμως η βαρύτητα αυτής της φοράς δεν συγκρίνεται.

«Alex μου;» σκέφτομαι φωναχτά κάπως ανήσυχη, όμως δεν αντιδρά. Το μωρό κλωτσάει συνέχεια σαν να θέλει να συμμετάσχει κι εκείνο στην αγκαλιά μας. «Alex;»

Αποτραβιέται και διακρίνω αμέσως την θλίψη στα πανέμορφα μάτια του. Δεν το θέλω αυτό για αυτόν. Παίρνω το χέρι του και του το φέρνω στην κοιλιά μου για να νιώσει το πόσο ενθουσιασμένος είναι ο μικρός που μας έχει κοντά και τους δυο. Ζωγραφίζω ένα χαμόγελο στα χείλη μου με τα μάτια μου ακόμη να δακρύζουν.

«Είναι αγοράκι», του ανακοινώνω, εφόσον δεν νομίζω να άντεχα μέχρι το σπίτι του αδελφού μου. «Θα κάνουμε έναν μικρό Alex», τον πειράζω και γελάω ενθουσιασμένη, μάλλον επειδή ο Alex έδειξε σημάδι ζωής, εκεί που νόμιζα ότι τον έχασα πάλι. «Ελπίζω απλά να μην γίνει ανώμαλος σαν εσένα».

Χαϊδεύει την κοιλιά μου απαλά. Ο μικρός ακολουθεί τις κινήσεις του πατέρα του μέχρι που ο Alex απομακρύνει το χέρι του. Ξαφνικά βγάζει την κουκούλα του και λυγίζει στα γόνατα. Δίνει ένα φιλί στο σημείο που άγγιζε και με αγκαλιάζει, προσέχοντας μην με χτυπήσει. Φέρνω το χέρι στα χείλη μου σοκαρισμένη. Για μένα είναι θαύμα μετά από τόσους μήνες να τον βλέπω να αντιδρά σε τόσα πράγματα. Παίρνει την πεσμένη ομπρέλα από τον πεζόδρομο και την βάζει πάνω από το κεφάλι μου. Επιστρέφει πίσω σε εκείνο το κενό βλέμμα του, εγώ να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω από την χαρά μου. Πέφτω πάνω του, ο Alex να μην κουνιέται καθόλου.

«Σε αγαπώ τόσο πολύ! Σε ευχαριστώ που είσαι στην ζωή μου», του λέω με όλη μου την καρδιά. «Σε ευχαριστώ για τα πάντα!»

Δεν ξέρω ούτε εγώ για πόσα λεπτά στέκομαι και κλαίω στον μπουφάν του. Αυτός στέκεται σιωπηλός με την ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν νομίζω να καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για μένα να ξέρω ότι κάπου σε όλο εκείνο το σκοτάδι, παλεύει να βρει το φως του και να επιστρέψει σε εμένα, στην οικογένεια του, σε όλους. Μόνο που παλεύει μέσα από τόσο μικρά πράγματα, μου αρκεί. Εγώ θα είμαι εδώ για πάντα να τον περιμένω. Επειδή τον αγαπώ τόσο.

Αποτραβιέμαι με έναν απαίσιο πονοκέφαλο. Καθαρίζω τα δάκρυα με τα μανίκια μου και τον ξανακοιτάω. Δεν βλέπω καμιά αντίδραση στο πρόσωπο του, πέρα από εκείνα τα θλιμμένα μάτια του που κοιτούν κάτω. Ξέρω ότι παλεύει. Θέλει τόσο να ξεφύγει και να αναπνεύσει ελεύθερα. Φοβάται όμως και αυτός είναι ο προστατευτικός μηχανισμός του. Ακουμπώ το χέρι στο μάγουλο του και το χαϊδεύω.

«Πάρε όσο χρόνο χρειαστείς. Θα είμαστε εδώ για σένα, αγάπη μου».

Το αυτοκίνητο που είναι να έρθει να μας πάρει, φτάνει την κατάλληλη στιγμή. Βγαίνει ένας φρουρός από την πόρτα του συνοδηγού ανοίγοντας παράλληλα μια ομπρέλα και με το που βλέπει ότι έχω βρεγμένο ρούχο, ξεκινά να βγάζει το σακάκι του. Τον παρατηρώ σαστισμένη που μου το τείνει. Πριν αρνηθώ, φτερνίζομαι μια φορά και ξέρω ότι μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να φερθώ ξεροκέφαλα. Το παίρνω με ένα τεράστιο χαμόγελο. Βγάζω την μάλλινη ζακέτα μου, η οποία έχει γίνει μούσκεμα και ρίχνω στους ώμους μου το σακάκι του φρουρού. Πριν του την δώσω, παίρνω τον υπέρηχο από την τσέπη και αφότου το διπλώσω καλά και σωστά, το βάζω στην τσέπη του παντελονιού μου.

Αισθάνομαι τα μάτια κάποιου πίσω μου γι' αυτό γυρνάω ασυνείδητα να κοιτάξω. Βλέπω την μαμά του Lucas να μας κοιτάει από το παράθυρο του γραφείου της. Έχει μια έκφραση απογοητευμένη στο πρόσωπο της. Δεν αντιδρά καθόλου παρόλο που παρατηρεί ότι της έχω καρφώσει τα μάτια. Απομακρύνεται ξαφνικά και μένω σκεφτική στην θέση μου. Θα πρέπει να νιώθει χάλια. Ξέρω ότι η Brittany δεν της μιλάει καθόλου, ο Alex την αποφεύγει, ο άντρας της βρίσκεται στα πρόθυρα παράνοιας. Δεν ξέρω πως μένει η ίδια δυνατή. Δεν θέλω απλά να νιώθει υπαίτια για κάτι.

«Κυρία του Alex, καλύτερα να πηγαίνουμε», με τραβάει από τις σκέψεις μου ο φρουρός και γυρνάω να τον δω.

«Ναι, συγγνώμη. Έρχομαι».

Έχουν ήδη βοηθήσει τον Alex να μπει στην θέση του συνοδηγού. Το βλέπω ότι τους θλίβει το γεγονός ότι ο αγαπημένος τους άνθρωπος δεν επικοινωνεί καθόλου μαζί μας. Πάλι καλά που έχω τον Nate δυο σπίτια παρακάτω να μου μαγειρεύει, γιατί θα είχαμε μείνει και χωρίς σπίτι, με μένα να τα κάνω όλα μόνη. Εννοείται πως δέχομαι βοήθεια από την Felicity συχνά για πιο περίπλοκα πράγματα όπως ψώνια. Μετά έχω και τον Hoselito με τις δουλειές του σπιτιού, οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ.

«Περιμένετε», με σταματά ξαφνικά ο φρουρός.

Βλέπω το αυτοκίνητο να ξεκινά χωρίς να μπω σε αυτό. Ακριβώς μετά σταματά ένα άλλο και μπερδεύομαι τελείως. Μου ανοίγει την πόρτα να μπω μέσα και ύστερα μπαίνει ο ίδιος στην θέση του συνοδηγού. Πρώτη φορά μας βάζουν σε ξεχωριστά αυτοκίνητα με τον Alex και δεν συνηθίζουν να μας σπάνε για απολύτως κανέναν λόγο. Ειδικά τώρα που είμαι έγκυος. Συνέβη κάτι;

«Μου ζήτησε ο κύριος Jake να σας πάω σε αυτόν».

Ξαπλώνω πίσω στην θέση μου και ξεφυσάω. Για ένα δεύτερο, το μυαλό μου ταξίδεψε στα χειρότερα σενάρια. Κοιτάω έξω από το παράθυρο στην βροχή και ξεφυσάω κουρασμένη. Ζωγραφίζω ένα χαμόγελο στα χείλη μου όταν ανακαλούμαι τον Alex που με αγκάλιασε. Θα γίνει καλά, είμαι σίγουρη. Θα επιστρέψει σε μένα, στην οικογένεια μας. Το υποσχέθηκε άλλωστε ότι θα μείνει στο πλευρό μου για πάντα. Χαϊδεύω την κοιλιά μου και χαλαρώνω το σώμα μου πίσω.

Ο Alex άραγε το κατάλαβε ότι λείπω από το πλευρό του αυτή την στιγμή;

~•~

Ξεφυσάω με το που έρχομαι αντιμέτωπη με τον Jake. Τον κοιτάω με ένα βλέμμα νεκρό. Το δικό του αμέσως αλλάζει και γουρλώνει, μάλλον ενθουσιασμένος που με βλέπει. Κρατάει ένα τσιγάρο στα χείλη του και μεγαλώνει αμέσως το χαμόγελο του. Δεν θέλω να σχολιάσω καν την στάση που έχει. Ή ότι δεν φοράει μπλούζα. Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πόσα σημάδια έχει στο δέρμα του, ειδικά στα μπράτσα και στα πλευρά του. Κρέμεται, λοιπόν, ανάποδα από ένα σίδερο, τα χέρια του πεσμένα σαν να έχει ψοφήσει. Το ύψος των ματιών του είναι στο ίδιο με τα δικά μου που στέκομαι μπροστά του.

«Θα συνεχίσεις για πολύ να κάνεις ό,τι είναι αυτό που κάνεις;» ενοχλούμαι και σηκώνω το φρύδι μου. «Σβήσε το τσιγάρο. Με ενοχλεί».

«Όσο πάει και ακούγεσαι σαν τον Alex», γελάει, ο ανέμελος χαρακτήρας του να με εκνευρίζει τόσο πολύ.

Ειδικά τον τελευταίο καιρό, βλέπω γιατί ο Alex θέλει να τον σαπίσει στο ξύλο.

«Γιατί με κάλεσες εδώ;»

Είναι η πρώτη φορά που ζητά να δει εμένα. Τις περισσότερες φορές έρχεται και με ενοχλεί στο σπίτι, να πειράζει τον Alex εφόσον εκείνος δεν αντιδρά. Όταν τον ρωτάω για τον Lucas, ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Μόνο από αυτό καταλαβαίνω ότι δεν έχει κάνει καμιά εξέλιξη. Ξέρω όμως ότι δεν έχει αφήσει πέτρα ασήκωτη και αυτό από την ίδια την Πρόεδρο που τον παρακολουθεί στενά. Είπε πως δεν έχει δει ποτέ τον Jake να δουλεύει τόσο από τότε που του έδωσε αυτή την δουλειά. Από τον Nate άκουσα στα κρυφά ότι για όσο η υπόθεση έχει θαφτεί από την ίδια την Πρόεδρο, ο Jake δρα με πολύ επικίνδυνους τρόπους τους οποίους δεν θα έπρεπε καν να αναρωτιέμαι.

Με τεράστια δεξιότητα γυρνάει το σώμα του και προσγειώνεται στα πόδια του. Εφόσον έχει την πλάτη του γυρισμένη, παρατηρώ πρώτη φορά στην ζωή μου το τατουάζ στην πλάτη του. Πέρα του ότι είναι πολύχρωμο, αυτό που απεικονίζει μου τραβάει την προσοχή με την κακή έννοια. Θυμίζει ασιατική τέχνη, με στοιχεία σίγουρα παρμένα από εκεί. Ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα με μάσκα που θυμίζει διαβόλου, κρατά ένα σπαθί στο χέρι του με αίμα να στάζει από εκείνο. Ακριβώς μπροστά του είναι ακέφαλη μια γυναίκα με μάσκα αλεπού. Μου στρίβει τα έντερα η λεπτομέρεια.

«Σου αρέσει;» ρωτάει ξαφνικά και με κοιτά με την άκρη του ματιού του.

«Όχι. Είναι αηδιαστικό».

«Ακόμη και τις απαντήσεις σου τις έχεις ίδιες με του Alex», ξεφυσά βαριεστημένα, το τσιγάρο να κρέμεται ακόμη από τα χείλη του.

Τα μαλλιά του πέφτουν μπροστά στα μάτια του. Μάκρυναν από την τελευταία φορά που τον είδα. Βρεγμένα από τον ιδρώτα του μάλλον, καλύπτουν το μέτωπο του και ίσα που φαίνονται τα μάτια του. Φοράει μια μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα, η οποία είναι κολλητή στο σώμα του. Παρόλο που δεν του φαίνεται τις περισσότερες φορές, έχει σώμα πολύ γυμνασμένο. Βάζει την μπλούζα μέσα από το μαύρο κάργκο παντελόνι του και γυρνάει να με δει με ένα χαμόγελο. Αν δεν ήταν τόσο ψυχάκιας, θα έλεγα ότι έχει μια μοναδική ομορφιά σε σχέση με τους υπόλοιπους.

«Τι κάνει εκείνος; Ακόμη χαμένος στην Χώρα των Θαυμάτων;» κοροϊδεύει και με πλησιάζει, λυγίζοντας το κεφάλι ελαφρώς στο πλάι.

«Σβήσε το τσιγάρο σου, Jake, μην σε αναγκάσω να το καταπιείς», αντιλέγω αηδιασμένη από την μυρωδιά του, ειδικά τώρα που είμαι έγκυος και τα μυρίζω όλα δέκα φορές χειρότερα από πριν.

«Μάλιστα, γλυκιά μου», χαχανίζει και το πετάει κάτω, πατώντας το με την μαύρη αρβύλα του. «Ευχαριστημένη;»

«Ναι», γρυλίζω και σουφρώνω τα φρύδια σκεφτική. «Ξέρεις πως είναι ο Alex. Δεν χρειάζεται να το ακούσεις από εμένα».

«Μπορεί να έχω κάτι για αυτό».

Φέρνει το χέρι στο πηγούνι του. Έχει μαύρους κύκλους. Απορώ κοιμάται καθόλου; Ξεκουράζεται; Είμαι σίγουρη ότι ο Alex τον έχει προστάξει να μην αφήσει γωνία του κόσμου χωρίς να ψάξει. Όταν βλέπω τα σημάδια στο σώμα του, τα κενά μαύρα μάτια του και τις νεκρές εκφράσεις του, ξέρω ότι δεν είναι άντρας που θα συζητήσει κάτι. Η βία είναι ο τρόπος έκφρασης του. Γι' αυτό δεν μου αρέσει να κάθομαι κοντά του. Δεν τον φοβάμαι, αλλά σίγουρα η αύρα του μου προκαλεί ένα είδος άγχους που με ανατριχιάζει. Δεν θέλω να ξέρω πως έχει μεγαλώσει.

Εκεί που πάω να τον ρωτήσω τι εννοεί, φέρνει το χέρι του στο παντελόνι μου και κοκαλώνω στην θέση μου. Η ανάσα του χτυπάει την κλείδα μου και αυτό με ανατριχιάζει. Βγάζει από την τσέπη τον υπέρηχο μου και με προσπερνά γελώντας ευχαριστημένος. Θέλω να τον βαρέσω όταν το κάνει αυτό. Του έχω πει εκατό φορές να σταματήσει να με αγγίζει, πόσο μάλλον να με πλησιάζει με τρόπους αισθησιακούς. Ένα ρίγος κυλά σε όλη μου την σπονδυλική στήλη. Αυτός ο άντρας είναι τέρμα τρομαχτικός.

«Ώστε αγοράκι. Ο Θεός τον άκουσε όταν είπε ότι θα ονομάσει Nina την κόρη του και έκανε στο παιδάκι την χάρη να μην κουβαλάει τέτοιο όνομα», γελάει ο Jake και κουνάει τον υπέρηχο πέρα-δώθε.

«Τι θες, Jake;» τσαντίζομαι και το αρπάζω από το χέρι του ενοχλημένη. «Δεν νομίζω να με έφερες εδώ έγκυο γυναίκα για να συζητήσουμε αυτές τις μαλακίες».

Ξεφυσάει. Φέρνει το ένα χέρι στο πρόσωπο του και με κοιτά βαριεστημένα. Τρίβει μια τούφα από τα μαλλιά του σκεφτικός και μετά μου γυρνάει την πλάτη. Πηγαίνει στον νεροχύτη και ξεκινά να ρίχνει νερό στο πρόσωπο του. Χτενίζει τα μαλλιά του πίσω με τα δάχτυλα του και αποκαλύπτει τα κουρασμένα, πεσμένα μάτια του. Είναι όντως ελκυστικός, αν εξαιρέσει κανείς το πόσο διεστραμμένος είναι στο κεφάλι.

«Εντόπισα τον Lucas», ανακοινώνει και μου έρχεται τόσο απότομη η πληροφορία, που κοντεύω να πέσω κάτω. Βρίσκω μια καρέκλα σε αυτό το μέρος που μοιάζει με γυμναστήριο και κάθομαι εκεί όσο για τώρα. «Όχι ακριβώς, αλλά κάτι είναι και αυτό».

«Αυτό είναι καταπληκτικά νέα! Πρέπει να το πεις στον Alex-»

«Υπάρχει περίπτωση να είναι βαριά πληγωμένος».

Παίρνει έναν φάκελο από ένα τραπέζι με χαρτιά παραδίπλα και τον πετάει στα πόδια μου. Δυο-τρεις φωτογραφίες κάνουν την εμφάνιση τους, εφόσον γλιστρούν από μέσα, και βλέπω μια μπανιέρα λερωμένη με αίμα, όπως και ο νεροχύτης και το πάτωμα. Διάφορα ιατρικά εργαλεία είναι πεταμένα στο πάτωμα του μπάνιου. Δεν μπορώ να καταλάβω που είναι αυτό το μέρος, αλλά μόνο από τα λόγια του μπορώ να υποθέσω ότι ο Lucas πέρασε από εκεί.

«Η θεωρία μου είναι ότι ο Lucas τριγύρισε την Αμερική μέχρι που η Loy τον πρόλαβε λίγο πριν φτάσει πίσω στο Beverly Hills. Μια γυναίκα στο Glendale είπε ότι ένας άντρας που έμοιαζε στον Lucas ζήτησε ένα δωμάτιο για μια νύχτα στο μοτέλ της πριν δυο μέρες. Την πλήρωσε καλά λεφτά να μην μιλήσει, μάλλον επειδή ήταν πληγωμένος και δεν ήθελε προσοχή. Εκείνη είπε ότι λύγιζε ελαφρώς στο πλάι και κράταγε το χέρι στο στομάχι του. Κάλεσε την αστυνομία όταν εκείνος έφυγε και βρήκε το δωμάτιο σε αυτή την κατάσταση».

Ο Jake προχωρά προς τον πάγκο και κοιτάει κάτι χαρτιά. Φαίνεται πάρα πολύ σοβαρός σε σχέση με όταν με πειράζει. Έχει όντως πάρει την δουλειά του στα σοβαρά. Ρίχνω τα μάτια πίσω στις φωτογραφίες στο πάτωμα και ανακατεύομαι. Δεν θέλω να φανταστώ ότι ο Lucas έχει πάθει κάτι κακό.

«Το τεστ DNA έδειξε ότι αυτό είναι όντως του Lucas», ανακοινώνει και σφίγγεται το στήθος μου. «Με τέτοια πληγή, δεν νομίζω να πάει μακριά οπότε μάλλον αυτή την φορά θα τον πιάσω. Δεν γίνεται να ξεφύγει. Απλά», γυρνάει να με δει, «ελπίζω να μην τον προλάβει η άλλη».

Όλες αυτές οι πληροφορίες έρχονται κατά πάνω μου σαν τσουνάμι. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαϊδεύω την κοιλιά μου να ηρεμήσω. Είμαι σίγουρη ότι ο Lucas τα έχει βγάλει πέρα. Βασικά τι λέω; Είναι άνθρωπος στην τελική ο καημένος, τι μπορεί να κάνει μόνος του; Αρκετά άντεξε και τόσο καιρό. Τα μάτια μου βουρκώνουν.

«Jake, σε παρακαλώ, βρες τον ζωντανό. Φέρ'τον πίσω», λέω και παρατηρώ που τα δάκρυα μου βρέχουν τις φωτογραφίες στα πόδια μου. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι αυτό το είπε μόνο σε μένα. «Ο Alex; Ο Alex το ξέρει αυτό;»

«Όχι», φέρνει το χέρι στα χείλη του. «Ήλπιζα να του το πεις εσύ. Τελευταία φορά μου είπε ότι για κάθε πληγή που έχει ο Lucas, θα έχω την ίδια μοίρα». Κουνάει το χέρι αδιάφορος. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να επιτρέψει κανείς να πάθει κάτι. «Πες του το εσύ. Δεν θα σου κάνει κάτι». Περπατά προς το μέρος μου και ξαφνικά λυγίζει στο πρόσωπο μου, ένα ψυχωτικό χαμόγελο στο δικό του. «Θα είμαι εκεί να δω την έκφραση του, μην ανησυχείς. Δεν θα το έχανα με τίποτα».

Με τον αντίχειρα του καθαρίζει το δάκρυ που κυλάει στο πρόσωπο μου. Το φέρνει ύστερα στην γλώσσα του, κάτι που γυρνάει τα έντερα μου. Κρατάει εκείνο το σαδιστικό, διεστραμμένο βλέμμα στα μάτια του και κάνει πίσω. Σηκώνω τον φάκελο από το πάτωμα και βλέπω όλες τις φωτογραφίες της υπόθεσης. Πέρα από το μπάνιο, βρίσκω και μια άλλη τραβηγμένη από κάμερα ασφαλείας. Ένας πανύψηλος άντρας ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα, φαίνεται να μιλάει στο ταμείο του μοτέλ με μια κυρία. Φοράει ένα καπέλο, το οποίο κρύβει καλά το πρόσωπο του, και κρατάει το άλλο χέρι στο στομάχι του. Έχει άλλες δυο φωτογραφίες που απομακρύνεται, χωρίς ποτέ να φανεί το πρόσωπο του. Συγκρατώ τα δάκρυα μου.

Lucas, βλάκα, τι έχεις κάνει στον εαυτό σου;