«Ίταμος», λέει ξαφνικά ο Lucas και ξεφυσάει με μια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπο του.

«Ορίστε;» αναρωτιέμαι και τον βλέπω που βγάζει τα γάντια του.

«Όντως τον δηλητηρίασαν. Τυχερός είναι που την γλύτωσε», συνεχίζει εκείνος και πείθομαι ότι απλά σκέφτεται φωναχτά. «Ο ίταμος είναι ένα βότανο που έχει γλυκιά γεύση. Δεν το καταλαβαίνει κανείς όταν το τρώει, γι' αυτό μάλλον συνέχισε να το μασάει ανενόχλητος. Δεν έχει οσμή και δεν φαίνεται αν ανακατεύεται με άλλα φαγητά, αυτό να εξηγεί και γιατί δεν το είδε. Είναι θανατηφόρο και δημιουργεί προβλήματα στο αναπνευστικό λίγο πριν ρίξει κάποιον κάτω», γυρνάει να μας κοιτάξει με ένα σκοτεινό, κενό βλέμμα, εγώ αμέσως να καταπίνω το σάλιο μου με μια ανατριχίλα, «νεκρό».

«Θα-Θα γίνει καλά;» αγχώνομαι εγώ και ξύνω τον σβέρκο τόσο αμήχανη που πραγματικά ο κρύος ιδρώτας δεν θα σταματήσει να με περιλούζει.

«Τον προλάβαμε, ναι», ξεφυσά ο Lucas και ρίχνω τα μάτια στον Alex.

Τον έχουν ξαπλώσει οι φρουροί του στο κρεβάτι του. Με το που έπεσε κάτω, ο Lucas ρίχτηκε στο πλευρό του και ξεκίνησε να τον εξετάζει. Φώναξε τους φρουρούς και εκείνοι ούτε που έχασαν χρόνο, αφότου πετάχτηκαν από τους αεραγωγούς και από κάτω από κάτι τραπέζια. Τρεις από εκείνους με διαταγή του Lucas πήραν ό,τι άγγιξε ο Alex και οι άλλοι έβαλαν λουκέτο σε όλο το ξενοδοχείο, να μην μπορεί να βγει κανείς έξω. Ο Lucas ούτε που κατάλαβα τι έκανε γιατί με άρπαξε ένα φρουρός και με έφερε κοντά στο αδελφό μου, προστατεύοντας μας. Ένας άλλος μας πλησίασε αμέσως και μας έκανε ερωτήσεις για το πώς αισθανόμαστε σε περίπτωση που είχαν δηλητηριάσει κι εμάς.

Η Sophia τρόμαξε περισσότερο από όλους και είναι τέρμα λογικό. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο θα της είναι να ξέρει ότι κάποιος επιτέθηκε στον μικρό της αδελφό στα γενέθλια του κιόλας. Ακόμη και εγώ έχασα το έδαφος από τα πόδια μου όταν κατέρρευσε έτσι, εκείνο το κενό του βλέμμα να μην έφευγε από το μυαλό μου. Για λίγο επέστρεψα πίσω κάτι χρόνια όταν τον είδα να αιμορραγεί στον αγώνα μπάσκετ. Δεν με κράτησαν τα πόδια. Έπρεπε να φέρει ένας φρουρός το χέρι του στην μέση μου και να με βοηθήσει να κάτσω, γιατί πήγα να πέσω κάτω από το σοκ.

Ο Lucas δεν έχασε στιγμή, ούτε δευτερόλεπτο. Γύρισε τον Alex μπρούμυτα και με το τσαντάκι που του έφεραν, ξεκίνησε τα ιατρικά του. Τον βοήθησαν τέσσερα άτομα, τα οποία δεν ήξερα καν ότι παρακολουθούν τον Alex, μάλλον επειδή φρόντιζαν να είναι διακριτικοί, και νομίζω έβαλε τον Alex να ξεράσει τα έντερα του, ακόμη και αναίσθητος που ήταν. Κράτησαν τον πρώτο εμετό για εξέταση και τους υπόλοιπους τους πέταξαν τόσο αδιάφοροι, σε σχέση με μένα που ήθελα να πάω σε μια άκρη και να ξεράσω κι εγώ. Βάρεσε μια ένεση στον λαιμό του αναίσθητου και μόνο τότε ο Lucas φάνηκε να ηρεμεί. Διέταξε τους φρουρούς να μετακινήσουν τον Alex στο δωμάτιο του αμέσως μετά.

Τώρα είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι με μια μάσκα οξυγόνου. Παρόλο που έβγαλα ιδρώτα μέχρι που να φτάσω στο δωμάτιο του, εξαιτίας του πόνου πίσω, έφτασα αποφασιστικά και ηρέμησα μόνο όταν τον είδα μόνη μου να κοιμάται. Ο Nate με τον Gavin με συνόδεψαν, ενώ η Sophia επέστρεψε στο δωμάτιο της κλαίγοντας αθόρυβα, παρόλο που ο Lucas της είπε ότι όλα θα πάνε καλά και το πρόλαβαν τελευταία στιγμή. Της έδωσε ένα χάπι για να ηρεμήσει και εκείνη πήγε να ξεκουραστεί, μην υπάρξουν θέματα με την εγκυμοσύνη.

Κοιτάω το πρόσωπο του Alex και φαίνεται ότι όντως γλύτωσε από τον θάνατο μόνο με λίγη τύχη. Ξεφυσάω ανακουφισμένη με το χέρι στην καρδιά και όσο να 'ναι δεν μπορώ να κρύψω την θλίψη μου για όλα αυτά τα σκληρά λόγια που του είπα. Μπορεί να αστειευόταν όταν μίλαγε για την μικρή του ζωή, όμως δεν θα μπορώ να ζήσω σε περίπτωση που πάθει κάτι ή ξαφνικά χάσω τα ηλίθια μούτρα του από την ζωή μου ξανά. Χαμογελώ και δείχνω δυνατή όμως, εφόσον το πέρασε κι αυτό. Να 'ναι καλά ο Lucas που ήξερε τι έκανε και δεν έχασε ούτε ένα δευτερόλεπτο στο πλευρό του. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν ήταν εκείνος εκεί.

Το άγχος για το αν κινδυνεύει η ζωή του Alex μου έφυγε, αλλά έχω ένα άλλο το οποίο ούτε στον εαυτό μου δεν μπορώ να εξηγήσω. Ο ιδρώτας συνεχίζει να με περιλούζει και καταπίνω το σάλιο μου αμήχανη. Τα μάτια του Gavin και του Nate δεν λένε να φύγουν από πάνω μου. Με έχουν βάλει στη μέση και με κοιτάνε σαν να εξαρτιέται η ζωή τους από αυτό. Προσπαθώ να τους αγνοήσω και να παριστάνω ότι δεν νιώθω τις ανάσες τους που χτυπάνε τα μάγουλα μου κάτι λεπτά τώρα.

Μπήκαν πριν μέσα στο δωμάτιο και δεν ξέρω τι είδαν, αλλά ο Nate καθάρισε τον λαιμό του με νόημα και τώρα τους έχω έτσι κάτι λεπτά. Θυμάμαι ότι χρησιμοποίησε ο Alex ένα προφυλακτικό χθες, οπότε μήπως είδαν αυτό και το κατάλαβαν; Τα υποτιμητικά τους βλέμματα δεν λένε να φύγουν από πάνω μου. Ο Lucas αγνοεί πλήρως την όλη κατάσταση και φαίνεται να προσπαθεί για τον εαυτό του να συνέλθει, εφόσον είναι αρκετά χλωμός και κουρασμένος. Δεν έχει δει άσπρη μέρα από τότε που πάτησε πόδι στην Ιταλία. Δεν ξέρω καν αν κοιμάται βασικά.

«Πως κατάλαβες το φυτό; Εντυπωσιακό», ενθουσιάζομαι και κοιτάω τον Lucas με τεράστιο θαυμασμό.

«Μου έκανε ο Casper δώρο ένα βιβλίο με δηλητηριώδη φυτά στα γενέθλια μου και το διάβαζα στον ελεύθερο χρόνο μου», εξηγείται εκείνος και ρίχνει το σώμα του κουρασμένα στην καρέκλα παραδίπλα από το κρεβάτι του Alex. «Μπορείτε να μου φέρετε έναν καφέ; Όσο πιο δυνατός τόσο το καλύτερο».

«Lucas, θες να πας να κοιμηθείς λίγο; Δεν φαίνεσαι καλά», ανησυχώ για την υγεία του, τα βλέμματα των άλλων δυο να μην φεύγουν από πάνω μου.

«Με τίποτα. Μπορεί να ξεράσει στον ύπνο του και να πνιγεί. Θα μείνω στο πλευρό του», αντιλέγει αμέσως εκείνος και χαϊδεύει το μέτωπο του. «Θεέ μου, Alex. Που έμπλεξες πάλι;»

Θλίβομαι που δεν ξέρω πώς να βοηθήσω. Νιώθω χάλια που τον έτεινα να πάει να φάει. Πάντως φάγαμε την ίδια μακαρονάδα και μόνο εκείνος δεν την έβγαλε καθαρή. Σουφρώνω τα φρύδια. Η διαφορά στα πιάτα μας είναι ότι εκείνον τον σέρβιραν τυρί, εμένα όχι. Η μαυρομάλλα σερβιτόρα με αγνόησε σαν να μην υπήρχα παρόλο που φώναξα σαν παλαβή. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αισθάνομαι ότι την έχω ξαναδεί κάπου, απλά δεν μπορώ να θυμηθώ που.

«Πόσες φορές λες να ήταν, Gavin;» ρωτάει ξαφνικά ο Nate και τα πρόσωπα τους έχουν πλησιάσει τόσο που η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή.

«Με την αντοχή του Alex, σίγουρα», σκέφτεται φωναχτά ο Σκωτσέζος και φέρνει το χέρι στο πηγούνι του, «πάνω από επτά από χθες το βράδυ».

«Μπορεί δέκα αν δεν ασχολήθηκαν να κάνουν προκαταρκτικά», συμπληρώνει ο αδελφός μου και ο κρύος ιδρώτας με έχει κάνει μούσκεμα αυτή την στιγμή.

«Προ-Προ-Προκαταρκτικά;» αναρωτιέμαι με κομμένη την ανάσα και ακουμπώ το χέρι στο στήθος μου.

«Σίγουρα δεν είχε προκαταρκτικά, αλλιώς δεν θα περπάταγε έτσι», χαχανίζει ο Gavin και σηκώνει τους ώμους του με ένα δολοφονικό χαμόγελο. «Τσκ, τσκ, τσκ, πολύ σαδιστής ο Alex. Του αρέσουν τα άγρια».

«Περπάταγε έτσι;» επαναλαμβάνω χαμένη και το πρόσωπο μου έχει αλλάξει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου.

«Ακόμη και για μένα είναι πολύ σκληρό να μπαίνεις τόσο απότομα από πίσω», συνεχίζει ο Nate και πραγματικά μου κόβεται η ανάσα από την ντροπή. «Την έχει και μεγάλη, δεν συγκρατείται καθόλου-»

Φέρνω τα χέρια στα χείλη του αδελφού μου να τον σωπάσω που τα πετάει έτσι αυτά. Παρατηρεί ανέκφραστος το πρόσωπο μου και δεν κουνιέται καν αφότου σταυρώσει τα χέρια στο στήθος. Έχω τόσες ερωτήσεις, αλλά δεν έχω ιδέα από πού να ξεκινήσω μαζί του. Πως το κατάλαβαν και πως ξέρουν πόσες φορές το κάναμε; Γιατί ξέρει ο Nate πόσο την έχει ο Alex; Μπορούν να μην τα πετάνε αυτά έτσι ενώ είμαστε στο δωμάτιο με τον Alex αναίσθητο να δίνει ψυχή που μόλις δηλητηριάστηκε;

«Για πες», ψιθυρίζει ο Gavin στο αυτί μου και νιώθω ξαφνικά τα δάχτυλα του στην μέση μου, τα άλλα να σπρώχνουν το μαλλί μου στο πλάι. «Πως σε άγγιξε; Ή δεν το έκανε καθόλου γιατί του έσπασες τα νεύρα αυτές τις ημέρες με το να τον αγνοείς; Μήπως γι' αυτό σε πήρε από-»

«ΑΑΑ, σκάστε!» φωνάζω απελπισμένη και φέρνω τα χέρια στα αυτιά μου, να μην χρειάζεται να ακούω αυτούς τους ανώμαλους να μιλάνε έτσι τόσο ελεύθερα σαν να ήταν εδώ. «Τίποτα δεν έγινε μεταξύ μας, εντάξει;!»

«Ψεύτρα», δηλώνει ο Gavin και φέρνει το δάχτυλο του στον λαιμό μου. «Αυτό σου το έκανε σήμερα, έτσι δεν είναι;»

Τα μάτια μου μένουν ορθάνοιχτα. Είχα ξεχάσει τελείως το σημάδι που μου άφησε πριν στον διάδρομο. Φέρνω την παλάμη μου να το καλύψω και καθαρίζω τον λαιμό μου. Αποφεύγω να τους κοιτάξω από την ντροπή. Δεν γίνεται να βρω τρόπο να καλύψω τον εαυτό μου τώρα που άφησα να φανεί κάτι τέτοιο. Παίρνω μια βαθιά και εκπνέω, στο μυαλό μου να κρατάω τα χείλη του Alex και την αίσθηση τους στον λαιμό μου.

«Πειραματιζόταν και είπα να το-το δεχτώ εφόσον έχει γενέθλια. Δεν έγινε κάτι παραπάνω-»

«Έχει προφυλακτικό στο κάδο εκεί πίσω. Ασχολίαστο ότι είναι μόνο ένα», με διακόπτει ο αδελφός μου και τσαντίζομαι που δεν λέει να το αφήσει.

«Καλά, πια! Κάναμε σεξ, εντάξει;! Αλλά ως εκεί. Έγινε κατά λάθος και δεν έχει καμιά σημασία για μένα», απελπίζομαι και χαϊδεύω το μέτωπο μου, συνειδητοποιώντας ύστερα ότι το φώναξα με αποτέλεσμα να το ακούσει και ο Lucas που ξεκουραζόταν στην καρέκλα πέρα. «Μπορούμε να μην εστιάζουμε άλλο σε αυτό;»

Ο Gavin σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του και ξεφυσά, ενώ ο Nate μού ρίχνει τα μάτια με ένα πολύ σκεφτικό, αλλά αυστηρό βλέμμα. Στέκεται για λίγο ανέκφραστος και φαίνεται ύστερα να τα παρατάει. Φέρνει το χέρι του στο κεφάλι μου και το χαϊδεύει απαλά, εγώ να στέκομαι σαστισμένη, εφόσον περίμενα να τσαντιστεί μαζί μου. Δεν θυμάμαι να του άρεσε ποτέ ο Alex όσο τα είχα μαζί του, οπότε δεν περιμένω να έχει αλλάξει γνώμη τόσο απλά. Ο Lucas κοιτάει αλλού και δεν ξέρω γιατί, αλλά με κάνει να αισθάνομαι λίγο άσχημα που το άκουσε αυτό.

«Θα το σκεφτώ με τι θα υποφέρεις που όχι μόνο έχασες το στοίχημα, αλλά αποφάσισες να το κρατήσεις και κρυφό», λέει ξαφνικά ο Nate και σηκώνω το βλέμμα να τον δω που με κοιτάει με ένα σκοτεινό δικό του, σαν να σκαρφίστηκε ήδη τι μπορεί να μου κάνει για να υποφέρω.

Το ήξερα ότι δεν του άρεσε η ιδέα να πηγαίνω με τον Alex.

Την στιγμή που κάνω να ανοίξω το στόμα να του την πω, ένας από τους φρουρούς μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και στέκεται ακριβώς στο πλευρό του Lucas. Καθαρίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο του και ύστερα τον λαιμό του, ρίχνοντας φευγαλέα τα μάτια σε εμάς τους τρεις που αντί να είμαστε σοβαροί, μιλάμε για το περπάτημα μου και το πώς με δίπλωσε ο Alex χθες και σήμερα το πρωί. Εστιάζει πάλι πίσω στον Lucas και φέρνει τα χέρια πίσω από την πλάτη του.

«Ψάξαμε όλο το ξενοδοχείο και δεν βρήκαμε κανέναν ύποπτο. Έχουμε καταθέσεις από όλους τους σερβιτόρους και τους μάγειρες, αλλά απ' ότι φαίνεται μόνο το πιάτο του κύριου Henderson ήταν δηλητηριασμένο. Βρέθηκαν απορρίμματα ενός βοτάνου ονόματι «Ίταμος» στο πιάτο του και στον εμετό του, πάντως, και ο έλεγχος έδειξε ότι ήταν σε θανατηφόρα δόση», τον ενημερώνει ο φρουρός, εγώ να τον πλησιάζω για να σταθώ στο πλευρό του.

«Ελέγξατε την σερβιτόρα που του έδωσε τυρί; Μου φάνηκε πολύ ύποπτη. Ούτε που μου έριξε τα μάτια όταν της ζήτησα να έρθει», λέω εγώ και ο φρουρός λυγίζει ελαφρώς μπροστά ως ένδειξη σεβασμού.

«Αυτό θα σας έλεγα μόλις. Κάναμε έλεγχο όλων των ανθρώπων που συναναστράφηκαν με τον κύριο Henderson σήμερα και μόνο μια σερβιτόρα φάνηκε ύποπτη· η κυρία με το τυρί. Όταν πήραμε το υλικό από τις κάμερες, προς μεγάλη μας έκπληξη εκείνη τις είχε αποφύγει όλες μέχρι τρία τετράγωνα από εδώ, όπου και την χάσαμε. Ρωτήσαμε τους υπόλοιπους στο ξενοδοχείο και δεν την είχαν δει ποτέ τους. Μάλιστα η κυρία της ρεσεψιόν είπε ότι την σταμάτησε, γιατί φάνηκε πολύ ύποπτη, αλλά εκείνη της απάντησε ότι δουλεύει για τον κύριο Henderson και της έδειξε ταυτοποίηση κιόλας».

«Έχετε κάποιο σκίτσο της;» ρωτάει ο Lucas αμέσως και είναι τόσο σοβαρός που έχει δημιουργήσει μια ρυτίδα ανάμεσα από τα φρύδια του σκεφτικός.

«Ναι, κύριε Bennett», απαντά ο φρουρός και ιδρώνει πάρα πολύ για κάποιον που πρέπει να φρουρεί τον γιο της Προέδρου.

Εκτός...

Βγάζει το τηλέφωνο από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του και αφότου το ξεκλειδώσει, καθαρίζει τον λαιμό του και το δίνει στον Lucas. Κάνει ένα βήμα πίσω τρομοκρατημένος. Η έκφραση του Lucas ξαφνικά σκοτεινιάζει. Πετάγεται από την θέση του εγώ να πλησιάζω το πλευρό του φρουρού το ίδιο τρομαγμένη με εκείνον. Σηκώνει τα μάτια και-ω, Θεέ μου, μοιάζει με δολοφόνος αυτή την στιγμή έτσι όπως τον κοιτά.

«Με κοροϊδεύεις;» γρυλίζει και κάνει ένα βήμα κοντά του, αρπάζοντας τον από γιακά του. «Γιατί μου το δείχνεις αυτό;»

«Κ-Κύριε Bennett, αυτό είναι το-το σκίτσο», απαντά ο φρουρός τρομοκρατημένος.

Ο Lucas τσαντίζεται κι άλλο. Σφίγγει το τηλέφωνο τόσο στην γροθιά του που το λυγίζει και το σπάει, κάνοντας το σκουπίδι. Γελάω ελαφρώς αμήχανα εφόσον και να είχα δεκαπέντε χέρια, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τίποτα. Αποφασίζω να απομακρυνθώ άλλο λίγο, εφόσον πραγματικά φοβάμαι αυτή την έκφραση που έχει ο Lucas στο πρόσωπο του. Πέφτω πάνω στον Nate και αμέσως κρύβομαι πίσω από την πλάτη του για να μην τις φάω κατά λάθος ή και επίτηδες· δεν ξέρω αν μου κρατά απωθημένα.

«Πόσοι το ξέρουν;»

«Ο σκιτσογράφος, εγώ και... εσείς. Δεν μοιράστηκα αυτή την πληροφορία με κάποιον άλλον πριν σας συμβουλευτώ», λέει ο φρουρός και με το που τον αφήνει ο Lucas ελεύθερο, κάνει λίγο πίσω για να ξανασταθεί με τα χέρια πίσω από την πλάτη του.

«Καλώς», πετάει κάτω το τηλέφωνο ο Lucas και το πατάει με το παπούτσι του. «Έτσι να μείνει. Μην τολμήσεις να πεις λέξη και φτάσει κάτι στα αυτιά της κυρίας Προέδρου ή του Alex. Θα σε σκοτώσω ο ίδιος».

«Μ-Μάλιστα, κύριε Bennett».

«Εξαφανίσου από μπροστά μου».

Ο φρουρός λυγίζει ελαφρώς μπροστά και φεύγει δίχως να πει λέξη. Η ανακούφιση στο πρόσωπο του που επιτέλους έφυγε από το δωμάτιο, το οποίο απέκτησε αμέσως μια αποπνικτική αύρα με την αλλαγή στην διάθεση του Lucas, είναι η ίδια που θα είχα κι εγώ αν με έπαιρναν από εδώ. Ρίχνω τα μάτια στον Alex και φαίνεται να κοιμάται ακόμη. Κρύβομαι καλύτερα πίσω από τον Nate όταν τα μάτια του Lucas μένουν ορθάνοιχτα, μια τόσο σοβαρή έκφραση στο πρόσωπο του που πλέον ούτε την κούραση δεν βλέπω.

«Να υποθέσω ότι δεν πρέπει να ρωτήσουμε τι είδες στο σκίτσο, εε;» πετάγεται ο Gavin και κάθεται ήδη ανάποδα σε μια καρέκλα, κοιτώντας προς το μέρος μας.

«Την Nina», απαντά ο Lucas και ανατριχιάζω ολόκληρη, από πάνω μέχρι κάτω. «Κάποια παίζει ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι με αυτά τα κόλπα».

«Λες να μην πέθανε ποτέ και να επέστρεψε για εκδίκηση; Βασικά, λες να επέστρεψε από τους νεκρούς να μας στοιχειώσει; Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά έχω κατουρηθεί πάνω μου μια φορά που νόμιζα ότι είδα ένα φάντασμα. Ήταν η ζακέτα που είχα κρεμάσει περίεργα απλά», φλυαρεί ο Gavin και εγώ με τον αδελφό μου τον κοιτάμε με σουφρωμένα φρύδια.

«Και το θεώρησες σημαντικό να το μοιραστείς αυτό, επειδή...;» σαρκάζεται ο Nate και του σφίγγω το μπράτσο να σταματήσει γιατί ο Lucas δεν είναι στα καλύτερα του να ανεχτεί ειρωνείες.

«Η Nina είναι νεκρή. Την είδα με τα μάτια μου τα ίδια. Ο πατέρας μου την κήρυξε νεκρή πριν οχτώ χρόνια», σκέφτεται φωναχτά ο Lucas και φέρνει το χέρι στο πρόσωπο του. «Επίτηδες απέφυγε τις κάμερες για να ζητήσουμε σκίτσο της και να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Προσπαθεί να καταστρέψει τον Alex σε περίπτωση που επιζούσε», συνεχίζει τα δικά του, εμείς οι άλλοι τρεις να κοιτιόμαστε με νοήματα. «Αυτό εξηγεί και τον λόγο που η Brittany δεν γινόταν καλά από τότε που έφαγε εκείνη την μακαρονάδα με τυρί. Της έδωσε λιγότερη δόση για να με κρατήσει απασχολημένο αυτές τις δυο ημέρες».

Η γροθιά του Lucas βρίσκει στον τοίχο δίπλα του, που μάλλον είναι το μπάνιο, και αυτό με τινάζει ελαφρώς πίσω. Γραπώνομαι καλύτερα στον αδελφό μου που έχει τσιτωθεί ισάξια με μένα. Όσο να 'ναι για τον Lucas να αναγνωρίζει την δίδυμη αδελφή του Alex, η οποία τον έχει τραυματίσει ψυχικά τόσα χρόνια μετά τον θάνατο της, θα πρέπει να ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Αποκλείεται να είναι ζωντανή πάντως, σωστά; Το είπε και ο ίδιος ότι έχει ανακηρυχτεί νεκρή τόσα χρόνια πριν.

«Τι στο καλό είναι κι αυτό τώρα;» γρυλίζει ο Lucas και ο Gavin σηκώνεται από την καρέκλα με ένα πολύ χλωμό πρόσωπο.

«Ηρέμησε. Είμαι σίγουρος ότι είναι μια παρεξήγηση-»

«Όλα πάνε με βάση το σχέδιο της. Δεν θα την αφήσω όμως να νικήσει», συνεχίζει ο Lucas και αρπάζει ξαφνικά τον Gavin από τον γιακά. «Τολμήστε να πείτε κάτι στον Alex, πραγματικά θα δείτε έναν άλλον μου εαυτό. Πρέπει πάση θυσία να μείνει ασφαλής από τα ψέματα της για να έχουμε εμείς το πάνω χέρι».

«Είσαι σίγουρος ότι θες να κρατήσεις κάτι τέτοιο κρυφό από τον Alex; Θα σε σιχαθεί αν το μάθει ότι η Nina μπορεί να ζει», λέει ο Nate και περπατά προς το μέρος του με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του.

«Ας ξεκινήσουμε από το ότι η Nina δεν ζει», επιμένει ο Lucas και αφήνει τον Gavin ελεύθερο, ο οποίος έχει χλομιάσει σαν να είδε φάντασμα από τον τρόμο. «Άμα το μάθει, θα είναι σαν να τον δίνουμε στην εχθρό. Θα την κυνηγήσει μέχρι το τέλος του σύμπαντος και απλά θα οδηγηθεί στον θάνατο του. Νόμιζα ότι τον ήξερες καλά, Nate».

«Δυστυχώς έχεις δίκιο, αλλά δεν θα το διακινδύνευα μαζί του», ξεφυσά ο αδελφός μου και παραμένω κρυμμένη πίσω του. «Αχ, ξέρεις τι; Νεκρή, ξε-νεκρή, ζόμπι, φάντασμα, δεν με νοιάζει. Από εμένα έχεις το πάσο να κάνεις ό,τι επιθυμείς. Απλά πρόσεχε, γιατί σε είχε στο στόχαστρο με βάση τα λεγόμενα σου. Μπορεί να προσπαθήσει να σε ξεφορτωθεί για να επιτεθεί στον Alex ελεύθερα».

«Αυτό θέλω. Να προσπαθήσει», γελάει ελαφρώς ο Lucas και φέρνει τα χέρια στο πρόσωπο του για να ηρεμήσει. «Σας παρακαλώ, μην του πείτε κάτι. Ας μείνει για τώρα μεταξύ μας».

«Αν είναι για το καλό του Alex, τότε το υπόσχομαι», μουρμουρίζει ο Gavin και φτιάχνει τον γιακά του.

«Εγώ το ξέρεις ότι το ξέχασα ήδη», λέει ο αδελφός μου με την σειρά του και τα μάτια τους πέφτουν αμέσως πάνω μου. «Εσύ τα καρφώνεις όλα στον Alex, γλωσσού, οπότε το καλό που σου θέλουμε».

«Δεν το κάνω αυτό!» παραπονιέμαι και η δυσπιστία στα μάτια τους, ακόμη και στου Gavin, με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι κάνω ακριβώς αυτό. «Καλά. Δεν θα πω κάτι, μόνο επειδή δεν θέλω να πληγωθεί».

«Ευχαριστώ», αναστενάζει ανακουφισμένος ο Lucas, ακουμπώντας το χέρι στο στήθος του, στα μάτια του να βλέπω μια θλίψη όμως.

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και όλοι σωπαίνουμε σαν να συζητάγαμε πώς να ξεφορτωθούμε τον Alex. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και προσπερνάω τον αδελφό μου κάπως αμήχανη για να πάω στο πλευρό του Alex. Πέφτω στα γόνατα δίπλα από το κρεβάτι και αγνοώ τελείως έναν άλλον φρουρό που γλιστράει μέσα στο δωμάτιο σαν να έτρεξε μέχρι εδώ. Τείνει το τηλέφωνο στον Lucas και του λέει ένα απλό, «η Κυρία Πρόεδρος».

Ακουμπώ το χέρι του Alex πάνω από το δικό μου και ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου. Ταράσσομαι λίγο όταν ακούω το πόσο δυνατά φωνάζει η μαμά του Alex στο αυτί του Lucas, ο οποίος γελάει αμήχανα. Δεν μου ξεφεύγει που η μαμά του μετανιώνει που τον άφησε όταν το ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν. Φεύγει λίγο πιο πέρα και πάει στο μπαλκόνι μάλλον για να μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να μας έχει μπροστά. Ξεφυσάω. Ακουμπώ το μάγουλο στο κρεβάτι και απλά κοιτάω τον Alex βουρκωμένη.

«Angel, εμείς πηγαίνουμε να κάνουμε εκείνο το πράγμα, εντάξει;» απαντά χαλαρός ο Nate και μου χαϊδεύει το κεφάλι. «Στάσου στο πλευρό του. Σε χρειάζεται τώρα».

Επιλέγω να μην απαντήσω σε κάτι. Μόλις πριν με φίλαγε και μου άφηνε σημάδια στον λαιμό και τώρα είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, παραλίγο να πεθάνει κιόλας. Μπερδεύω τα δάχτυλα μας μαζί και συνεχίζω να τον κοιτάω. Με κάνει να νιώθω τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα αυτός ο άνθρωπος. Λατρεύω και μισώ την παρέα του, θέλω και δεν θέλω να είμαι στο πλευρό μου. Ξέρω ότι είναι μάταιο να τον αγαπώ και να τον ερωτευτώ εφόσον ποτέ δεν έδειξε ότι ενδιαφέρεται για σχέση, ούτε τόσα χρόνια πριν, ούτε τώρα. Θέλω όμως να τον έχω στην ζωή μου.

Σκέφτομαι όλο αυτό το φιάσκο με την Nina και τον λυπάμαι. Κάποιος τον θέλει νεκρό και προσπαθεί να τον καταστρέψει αργά με το να σκαλίζει το παρελθόν του. Δεν ξέρω κατά πόσο θα δουλέψει να του το κρατήσουμε κρυφό, αλλά για το δικό του καλό θα το κάνω. Δεν θέλω να στεναχωρηθεί. Ήδη σκέφτομαι τα δάκρυα που έριξε για τον Lucas πριν και η καρδιά μου ραγίζει. Φέρνω το χέρι του στο μάγουλο μου και το κρατάω για λίγο εκεί, ένα δάκρυ να κυλά που δεν τον βλέπω να αντιδρά καθόλου.

«Alex, δεν θέλω να πεθάνεις, εντάξει; Μην κάνεις καμιά χαζομάρα και με αφήσεις», μουρμουρίζω στεναχωρημένη, όταν ξαφνικά ο αντίχειρας του γλιστρά κάτω από το μάτι μου και μου καθαρίζει το δάκρυ.

Έχει ανοίξει τα μάτια όσο-όσο για να με δει, αλλά φαίνεται ότι είναι τέρμα κουρασμένος. Τα κλείνει πάλι και το χέρι του χαλαρώνει με αποτέλεσμα να πέσει πάλι στο κρεβάτι. Πρέπει να φανώ δυνατή. Θα σταθώ στο πλευρό του αυτή την φορά και θα τον φροντίσω. Του το χρωστάω τόσο για την άλλη φορά που τον παράτησα στο νοσοκομείο και τον πλήγωσα. Μπορώ να γίνω καλύτερη φίλη απ' ότι ήμουν κοπέλα του.

Καθαρίζω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Θα σταθώ πάρα πολύ δυνατή, τόσο δυνατή που θα αρχίσουν να με αποκαλούν «Nate». Δεν επρόκειτο να αφήσω το πλευρό του και θα τον βοηθήσω να το ξεπεράσει όλο αυτό στο άψε-σβήσε. Σηκώνομαι όρθια όταν ο Lucas επιστρέφει στο δωμάτιο. Κλείνει την μπαλκονόπορτα πίσω του και δίνει το τηλέφωνο πίσω στον φρουρό, ο οποίος φεύγει αφότου λυγίσει λίγο μπροστά ως ένδειξη σεβασμού. Μου ρίχνει τα μάτια φευγαλέα και τον αναγνωρίζω εφόσον ήταν εκείνος που μου έγραψε ότι ο Alex παραμιλήσουμε για μένα στον ύπνο του χθες στην ντουλάπα. Μου χαμογελά, εγώ να ανταποδίδω αμέσως.

«Την έχει βάψει», είναι το μόνο που λέει ο Lucas και χαϊδεύει το μέτωπο του. «Με βάση τα λεγόμενα της κυρίας Προέδρου, εκείνη θα τον σκοτώσει πριν προλάβει να το κάνει κάποιος άλλος».

«Σκούρα τα πράγματα», ξεφυσώ και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.

«Σημασία έχει ότι είναι καλά για τώρα», μουρμουρίζει εκείνος και η θλίψη επιστρέφει στα μάτια του.

Εκεί που δεν το περιμένω, λυγίζει τα γόνατα του και στέκεται για λίγο έτσι. Τον κοιτάω μπερδεμένη, ύστερα να κάνω το ίδιο στο πλευρό του. Φαίνεται τόσο τρομαγμένος, σκεφτικός και απελπισμένος. Δεν θα του είναι εύκολο, είμαι σίγουρη. Πέρα του ότι επέστρεψε μια γυναίκα που του έχει τραυματίσει την ψυχή, έχει τον καλύτερο του φίλο στρωμένο στο κρεβάτι με ένα στόχαστρο στο μέτωπο και την γυναίκα που θέλει να υποφέρει μόνο γιατί ήταν δόλωμα, κάτι να τον κρατήσει απασχολημένο.

«Φοβάμαι τόσο πολύ», ψιθυρίζει και ακουμπά τις άκρες των δαχτύλων του μαζί για να τα φέρει κοντά στο πρόσωπο του. «Δεν ξέρω αν θα είμαι αρκετός να τον προστατεύσω. Υποσχέθηκα στην Nina ότι θα είμαι στο πλευρό του, αλλά αισθάνομαι ότι μόνο προβλήματα του προκαλώ. Η Brittany υπέφερε μόνο γιατί εγώ είμαι κοντά του».

«Τι λες, αγόρι μου;» τον μαλώνω αμέσως και κάθομαι πάνω στα πόδια μου, εκείνος να μου ρίχνει τα βουρκωμένα μάτια του. «Άμα δεν ήσουν εσύ, ο Alex μπορεί και να μην ζούσε. Μόνο εσύ μπορείς να τον βοηθήσεις αυτή την στιγμή, γιατί τον ξέρεις καλύτερα από όλους. Σε χρειάζεται περισσότερο απ' ότι νομίζεις».

Φέρνω το χέρι του στο κεφάλι μου και τον βοηθάω να το χαϊδέψει, εφόσον ξέρω πόσο βοηθάει τους άλλους όταν το κάνουν. Του χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο και απλά με βλέπει κάπως αποβλακωμένος. Ακουμπώ τα χέρια στα μπούτια μου και κάθομαι έτσι. Μου χαμογελά κι εκείνος. Με αρπάζει και με αγκαλιάζει την στιγμή που δεν το περίμενα, κρατώντας με τόσο σφιχτά που κοντεύω να πνιγώ.

«Αν πάθω ποτέ κάτι, σε παρακαλώ, μείνε στο πλευρό του Alex. Θέλω να μου το υποσχεθείς ότι δεν θα τον αφήσεις ποτέ σου», κλαίει ο Lucas και πραγματικά είμαι τέρμα σαστισμένη.

«Τίποτα δεν θα πάθεις, Lucas», τον μαλώνω που πετάει τέτοιες βλακείες και ανταποδίδω την αγκαλιά του, «αλλά θα υποσχεθώ να μείνω στο πλευρό εκείνου του βλάκα για σένα».

Παραμένει σιωπηλός. Είναι τόσο γλυκός όσο τον Alex. Προσπαθεί να δείχνει σκληρός και σοβαρός, αλλά κατά βάθος υποφέρει κι εκείνος ισάξια με όλους. Καταλαβαίνω τώρα πολύ καλά γιατί αυτοί οι δυο είναι φίλοι. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον σαν δυο κομμάτια παζλ, όπως ο Gavin με τον αδελφό μου. Τον σφίγγω άλλο λίγο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως εκείνη η μάγισσα η Adriana ήθελε να βγάλει τον Lucas από την εικόνα, όταν πραγματικά πιστεύω ότι ο Alex δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν. Κλείνω τα μάτια και κάνω άλλη μια υπόσχεση να τους κρατήσω μαζί αυτούς τους δυο πάση θυσία.

«Σε ευχαριστώ», μουρμουρίζει ο Lucas και καθαρίζει αμέσως τα δακρυσμένα μάτια του για να μην τα δω. «Χίλια συγγνώμη που με είδες σε αυτά τα χάλια».

«Θα είμαι πάντα εδώ για σένα», γελάω ελαφρώς ενώ μου χαϊδεύει το κεφάλι.

«Πρέπει να στείλω κάποιον να τσεκάρει την Brittany και να της δώσει ένα χάπι για την δηλητηρίαση. Θα πρέπει να την έχουν ενημερώσει και για τον Alex», σκέφτεται φωναχτά και μου τείνει το χέρι για να με βοηθήσει να σηκωθώ.

«Θα πάω εγώ άμα θέλεις. Ήθελα να την δω κιόλας σήμερα», λέω και δέχομαι την βοήθεια του, έτσι να στέκομαι ξανά στα πόδια μου.

«Σε ευχαριστώ».

Ξανακαθαρίζει τα μάτια του και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Όσο τον βλέπω, ανακαλούμαι τα λόγια του Alex ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με την σωσία της Nina να τριγυρνά πλέον στις ζωές τους, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε ομαλά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μείνω στο πλευρό του και να κρατήσω τον Alex απασχολημένο από όλο αυτό, παράλληλα να βοηθάω τον Lucas να την πιάσει και να την ξεμαλλιάσει εκείνη την μαυρομάλλα που τολμάει να επιτεθεί με αυτόν τον δειλό τρόπο στον Alex.

Ο Lucas περπατά προς το τσαντάκι του ενώ εγώ ρίχνω τα μάτια στον άλλο που ακόμη κοιμάται. Προσπαθώ να ανακαλέσω το πρόσωπο της, αλλά πραγματικά δεν πρόλαβα να δω πολλά. Ήθελα απλά το τυρί μου. Θυμάμαι τα κατάμαυρα μαλλιά της όμως που ήταν δεμένα μια αλογοουρά και την μικρή της μύτη. Έτσι στο πλάι που την είδα, δεν είχε μια μπροστά στην γοητεία του Alex πάντως. Δεν θυμάμαι όμως την Nina καθαρά, οπότε μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί να ήταν όντως εκείνη που επέστρεψε για εκδίκηση... Όχι, όχι.

«Πες της να το πάρει και να ξαπλώσει αμέσως. Να κρατήσει και έναν κουβά δίπλα, γιατί θα της προκαλέσει αναγούλα, κάπως έτσι να αποβάλλει και το δηλητήριο», με συμβουλεύει ο Lucas και μου δίνει μια ταμπλέτα με χάπια. «Φερ' το μου πίσω μετά αν γίνεται να δώσω και στον Alex δύο».

«Εννοείται», μουρμουρίζω και κάνω μεταβολή για να βγω από το δωμάτιο.

«Angel», με σταματάει η φωνή του Lucas και γυρνάω το κεφάλι να τον δω που ξύνει τον σβέρκο του αμήχανος. «Ασ' το».

«Θα της στείλω τα φιλιά σου», του χαμογελώ και ανταποδίδει κάπως μπερδεμένος.

Βγαίνω το δωμάτιο και δυο γεροδεμένοι άντρες στα δεξιά και στα αριστερά ήδη το φρουρούν. Παραπέρα έχει και άλλους φρουρούς, όλοι να λυγίζουν ελαφρώς μπροστά όταν με βλέπουν. Από πού προέκυψε όλος αυτός ο σεβασμός; Έχουν από το πρωί που με κοιτάνε κάπως και ξαφνικά αυτό. Το αγνοώ και κατεβαίνω τα σκαλιά, η τρύπα μου να με πονάει ευτυχώς λιγότερο. Όσο περνάει η ώρα, τόσο καλύτερα αισθάνομαι.

Φτάνω στον πρώτο όροφο, οι φρουροί να είναι παντού. Από επτά άτομα που είχα δει, έχουν γίνει ξαφνικά πενήντα. Ξεφυσάω και πλησιάζω το δωμάτιο της Brittany. Χτυπάω την πόρτα και εκείνη ανοίγει αμέσως, σαν να περίμενε πως και πως να έρθει κάποιος. Με το που με βλέπει, με τραβάει από τον καρπό και μέσα, κλείνοντας πίσω της μέσα σε δεύτερα. Φαίνεται τέρμα αγχωμένη.

«Πες μου πως είναι», πετάγεται πρώτο πράγμα και μου αρπάζει τα χέρια.

«Μια χαρά είναι. Κοιμάται. Την γλύτωσε», την πληροφορώ και αμέσως αναστενάζει ανακουφισμένη.

«Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν μου έλεγε κανείς τίποτα!» απελπίζεται και τρίβει τα χέρια στο κεφάλι, ενώ περπατά προς το κέντρο του δωματίου με μένα να την ακολουθώ.

«Εσύ πως είσαι; Μου είπε ο Lucas να σου φέρω κάτι χάπια, εφόσον υπάρχει πιθανότητα να έχεις δηλητηριαστεί κι εσύ», λέω και της τείνω την ταμπλέτα, την οποία αρπάζει στο δεύτερο.

«Σκατά είμαι. Μόνο που σκέφτομαι τι τραβάει ο ξάδερφος μου, κοντεύω να τρελαθώ. Τι κακό είναι αυτό που τον βρήκε στα γενέθλια του; Τα ανυπομονούσε σαν μικρό παιδί».

Η Brittany ρίχνει το σώμα της στην άκρη του κρεβατιού της και κοιτάω για λίγο στην μπαλκονόπορτα όπου την πιάσαμε να φιλιέται με τον Lucas πριν. Θέλω πολύ να την ρωτήσω γι' αυτό αλλά αν με ρωτήσει πως το ξέρω, θα το πει στον άλλον και δεν θέλω. Κάθομαι δίπλα της και ξεφυσάω κουρασμένη, αυτή η ημέρα να μου φαίνεται πραγματικά ατελείωτη. Ξεκίνησε με μένα να είμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνω σεξ με τον Alex και κατέληξε σε δράματα που συμβαίνουν μόνο σε σαπουνόπερες.

«Μόνο εκείνον έχω. Δεν θέλω να πάθει τίποτα», στεναχωριέται η Brit και της ρίχνω τα μάτια να την δω που έχει βουρκώσει. «Είναι ο μεγάλος αδελφός μου».

Αν ήταν, δεν θα του έκρυβες ότι τα έχεις με τον κολλητό του, αλλά τέλος πάντων. Κακή στιγμή να το πω αυτό, οπότε απλά ας το βουλώσω.

«Θες να σου φέρω λίγο νερό για το χάπι;» την ρωτάω και κουνά το κεφάλι καταφατικά, τα δάκρυα της να μην σταματούν στιγμή.

Σηκώνομαι πάλι όρθια και περπατώ προς το τραπέζι. Παίρνω την κανάτα και γεμίζω ένα ποτήρι με νερό. Το αρπάζω και περπατώ προς το μέρος της που τινάζει τα μαλλιά πίσω για να συνέλθει κάπως. Βγάζει ένα χάπι από την ταμπλέτα και το κατεβάζει με λίγο νερό, εγώ να ξανακάθομαι στο πλευρό της κάπως αμήχανη.

«Παντρεύτηκα και πήρα διαζύγιο πριν ένα χρόνο», πετάει στο άκυρο η Brit και δεν μου δίνει χρόνο να αντιδράσω, γι' αυτό απλά παριστάνω την σοκαρισμένη. «Είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις όμως. Κάνεις παρέα με τον Gavin, όλο και κάτι θα του έχει ξεφύγει».

«Η Sophia μου το είπε όταν της ζήτησα να μου μιλήσει για σένα», χαχανίζω αμήχανα και χτυπάω τους δείκτες μου ενώ κοιτάω αλλού.

«Ξέρεις γιατί χώρισα;» με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι αρνητικά.

Η Brittany σηκώνει το σώμα της αργά και μου δίνει πίσω την ταμπλέτα με τα χάπια. Εγώ δεν κουνιέμαι. Την ακολουθώ με τα μάτια που αφήνει το ποτήρι πίσω στο τραπέζι και στέκεται για λίγο. Γυρνάει ύστερα το σώμα της και με κοιτά με δακρυσμένα μάτια.

«Ο πρώην μου με παράτησε», παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεφυσά, «εφόσον δεν μπορώ να κάνω παιδιά».

«Τι;» σοκάρομαι και δεν με κρατάνε τα πόδια μου να σηκωθώ. «Τι-Τι εννοείς;!»

«Έχω ένα θέμα στην μήτρα μου και δημιουργώ τόσο αδύναμα ωάρια που... δεν μπορώ να κυοφορήσω. Ο Mike με παράτησε γιατί ήθελε οικογένεια και εγώ δεν μπορούσα να του το δώσω αυτό», εξηγεί και βλέπω τα δάκρυα της που δεν σταματούν να κυλούν το ένα μετά το άλλο. «Ο Alex ήταν ο πρώτος που το έμαθε και δεν μου είπε τίποτα. Αντιθέτως με παρότρυνε να πάρω διαζύγιο και να ξεκινήσω την ζωή μου με έναν άλλον άνθρωπο που δεν θα είχε θέμα κάτι τέτοιο. Μπορεί να μην το έχω παραδεχτεί φωναχτά, αλλά με πειράζει. Με ενοχλεί τόσο πολύ που δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να είμαι... μαμά».

«Brittany», μουρμουρίζω θλιμμένη και η καρδιά μου ραγίζει που την βλέπω έτσι, αμέσως να σηκώνομαι από την θέση μου για να την πλησιάσω.

«Μου υποσχέθηκε ότι θα μείνει στο πλευρό μου μέχρι που να τον βρω αυτόν τον άνθρωπο και να σιγουρευτεί ο ίδιος ότι δεν θα με πληγώσει», ανακοινώνει και τώρα εξηγείται η αντίδραση του Alex πριν και γιατί φρίκαρε τόσο. «Δεν μπορώ να τον χάσω τόσο εύκολα».

«Δεν θα τον χάσεις. Ο Alex είναι δυνατός και ξέρεις πως τηρεί τις υποσχέσεις του», την καθησυχάζω και παίρνω τα χέρια της για να τα κρατήσω στα δικά μου. «Ο Lucas το ξέρει;»

«Εννοείται. Ο γιατρός μου είναι. Αυτός με εξέτασε πρώτος απ' όλους», απαντά και σουφρώνει τα φρύδια μπερδεμένη. «Γιατί;»

«Επειδή», πανικοβάλλομαι που πήγε να μου ξεφύγει ότι ξέρω το μυστικό τους, «είναι ο καλύτερος γιατρός και ήλπιζα να είχες περάσει από τα χέρια του».

Η Brittany κοκκινίζει με κάτι στις σκέψεις της. Φαίνεται τόσο γλυκιά, να τον θέλει πραγματικά κι εκείνη. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεφυσά ύστερα. Μου ρίχνει τα μάτια της και με κοιτά ντροπαλά.

«Έχω γνωρίσει κάποιον εδώ και οχτώ μήνες», μουρμουρίζει σαν να μην ξέρει αν πρέπει να το πει ή όχι, εγώ να παριστάνω την ανήξερη. «Είναι πολύ γλυκός και τρυφερός μαζί μου. Με προσέχει όπως δεν έχει κάνει κανένας άλλος και, αλήθεια, τον αγαπώ τόσο που φαντάζομαι την ζωή μου μαζί του ήδη. Ξέρει το θέμα μου και μου έχει πει ότι δεν τον νοιάζει για όσο είναι στο πλευρό μου».

Lucas, τι γλυκός που είσαι...

«Ο-Ο Alex τον ξέρει;» αναρωτιέμαι στα ψέματα και γελάω κάπως αμήχανα για να κρύψω τον εαυτό μου.

«Όχι. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Σκόπευα να του το πω σύντομα, αλλά τώρα δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή με ό,τι γίνεται», απαντά και τα χέρια της πάνε να γλιστρήσουν, αλλά τα κρατώ γερά κάτι που την ξαφνιάζει.

«Να του το πεις όταν είσαι έτοιμη. Αν σε αγαπάει και σε αποδέχεται όπως είσαι, αν εσύ τον αγαπάς και δεν σε νοιάζει ποιος είναι, τότε ο Alex δεν θα σας σταματήσει, είμαι σίγουρη. Ξέρω ότι θέλει την ευτυχία σας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Φρόντισε να είσαι εσύ καλά και εκείνος θα δείξει κατανόηση», της λέω με γουρλωμένα μάτια. «Μην τα παρατάς, Brit. Μπορείς να γίνεις μαμά και μπορείς να γίνεις και μια εκπληκτική μαμά, χωρίς καμία αμφιβολία!»

Η Brittany με κοιτά σαστισμένη, δίχως να περίμενε να της πετάξω την υποστήριξη και την αγάπη μου με αυτόν τον τρόπο. Έχω φέρει το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της και την κοιτάω αποφασιστικά με γουρλωμένα μάτια. Στέκεται για λίγο ακίνητη και ύστερα γελάει, ορμώντας στην αγκαλιά μου.

«Είσαι τρελή, Angel, αλλά σε αγαπώ. Χαίρομαι που επέστρεψες», δηλώνει και με σφίγγει στην αγκαλιά της με μένα να ανταποδίδω με ενθουσιασμό.

«Επέστρεψα για να μείνω, γι' αυτό κάλεσε με στον γάμο σου την επόμενη φορά», την πειράζω και αρχίζει να γελάει με μένα να κάνω το ίδιο.

«Θα είσαι παράνυμφος, μην ανησυχείς», αντιλέγει και αποτραβιέται για να με δει ντροπαλά. «Αλήθεια, χαίρομαι που ήρθες πάλι. Θα κάνεις την ζωή του Alex καλύτερη, εφόσον σε αγαπά πολύ».

«Ναι, με αγαπά», γελάω αμήχανα εφόσον ξέρω ότι τα βυζιά μου είναι αυτά που αγαπά περισσότερο απ' οτιδήποτε στον κόσμο. «Πρέπει να πηγαίνω τώρα. Ο Lucas μού ζήτησε να του επιστρέψω τα χάπια».

«Πήγαινε, μην σε κρατάω άλλο. Σε ευχαριστώ που κατέβηκες να με δεις πάντως. Νιώθω πολύ καλύτερα μέσα μου», λέει εκείνη και της χαρίζω ένα χαμόγελο.

«Ο Lucas είπε να φροντίσεις να κρατήσεις ένα κουβά δίπλα σου σε περίπτωση που ξεράσεις και να ξεκουραστείς», σκέφτομαι φωναχτά και φέρνω τον δείκτη στο πηγούνι μου. «Στέλνει και τα φιλιά του».

«Εε-»

«Καλή ξεκούραση», την διακόπτω και την αποχαιρετώ ενώ βγαίνω από το δωμάτιο, αφήνοντας την πίσω μου να με κοιτά μπερδεμένη.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Στεναχωριέμαι πολύ κατά βάθος που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Δεν περίμενα ποτέ κάτι τόσο βαρύ, αλλά τουλάχιστον ανακουφίζομαι που έβγαλε εκείνον τον αχάριστο από την ζωή της και έβαλε έναν καλύτερο. Ο Lucas ξέρω ότι θα την φροντίσει και θα την αγαπήσει όπως το αξίζει. Καταλαβαίνω και την στάση του Alex όταν το είδε πάντως, τον λόγο που στεναχωρήθηκε και θεώρησε ότι δεν θα λειτουργήσει. Φοβάται, όμως δεν χρειάζεται. Αυτοί οι δυο έχουν βρει ο ένας τον άλλον. Επιστρέφω στον τρίτο όροφο και στο δωμάτιο του Alex με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη μου.

«Επέστρεψα-»

Κόβω την πρόταση μου για να μην κάνω φασαρία. Βρίσκω τον Lucas να έχει αποκοιμηθεί στην καρέκλα. Φαινόταν πάρα πολύ κουρασμένος οπότε το βρίσκω λογικό να έκλεισαν τα μάτια του με την μια μετά από το κλάμα που έριξε. Αφήνω την ταμπλέτα στο κομοδίνο του Alex και πάω στον καναπέ να πάρω μια λεπτή κουβέρτα που έχει επάνω. Σκεπάζω τον Lucas με αυτήν και ούτε που κουνιέται. Του χαμογελώ. Δεν έχει ιδέα πόσο καλός και αγνός άνθρωπος είναι, είμαι σίγουρη.

Στρώνω τον Alex καλύτερα και κάθομαι κάτω στο πλευρό του. Κρατάω το χέρι του αγκαλιασμένο και ξαπλώνω το κεφάλι επάνω του. Συνεχίζει να κοιμάται ήρεμος όσο ποτέ. Κλείνω τα μάτια και τον σφίγγω μόνο λίγο στην αγκαλιά μου. Δεν χρειάζεται να ανησυχεί ο χαζούλης για αυτούς τους δυο. Θα τα πάνε μια χαρά, είμαι σίγουρη. Πρέπει να τον βοηθήσω να καταλάβει ότι είναι καιρός να βοηθήσει τον εαυτό του, να σταθεί στα πόδια του και να σταματήσει να ζει για τους άλλους. Έχει ένα τομάρι να σώσει από την άλλη την ψυχάκια.

Μέχρι τότε, εγώ δεν θα τον αφήσω.