Κοιτάω τον Alex. Περπατά σιωπηλός, το ένα χέρι στην τσέπη του παντελονιού του, με το άλλο να κρατάει τον χυμό του. Δεν φαίνεται τσαντισμένος, ούτε ενοχλημένος, πόσο μάλλον ούτε σκεφτικός. Είναι ήρεμος, απολαμβάνει την βραδιά σαν να μην έγινε κάτι. Σηκώνει το κεφάλι που και που για να κοιτάξει τον ουρανό και τα αστέρια πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά ως εκεί.

Εγώ από την άλλη τα έχω χαμένα. Δεν ξέρω τι να κάνω ή τι να πω. Κρατάω τα χείλη μου σφραγισμένα. Του ρίχνω το βλέμμα μου που και που, αλλά δεν φαίνεται να το παρατηρεί. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Όπως και να έχει παραμένει πολύ ήρεμος για κάποιον που ζήτησε να ξεθάψουν την δίδυμη αδελφή του και εννοείται πως αυτό με κάνει να ανησυχώ. Δεν μου κόβει τόσο το μυαλό όμως για να ξέρω πως να τον προσεγγίσω.

Για τον Alex Henderson μιλάω, όχι για τον οποιονδήποτε.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και φτιάχνω το παλτό μου την ίδια στιγμή για να είμαι ζεστά. Εννοείται πως δεν περπατάω στο πλευρό του Alex. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνει κάτι. Είναι απρόβλεπτος. Γι' αυτό έχω μπει ανάμεσα στην Brittany, που πίνει επίσης τον χυμό της, και στον Lucas, που δεν λέει να βγάλει τα μάτια από τον Alex. Πριν που τον ρώτησα αν μπορεί να μου ανοίξει φακό γιατί νόμιζα ότι πάτησα σκατά, μου έδωσε το πορτοφόλι του χαμένος στις σκέψεις του.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθει αυτή την στιγμή. Εγώ εδώ που δεν έχω καμιά σχέση με την Nina, αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι. Μπορεί να φταίει και ότι έφαγα πολύ και ήπια άλλο τόσο, αλλά τέλος πάντων. Λεπτομέρειες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο Alex ξέρει κάτι για εμένα και τον Lucas. Ποιο από όλα είναι; Τι ξέρει; Αυτός ο άντρας δεν λέει να πατήσει φρένο στον σαδισμό του ούτε όταν αναπνέει στον ύπνο του. Ξεκινώ να δαγκώνω το νύχι του αντίχειρα μου αγχωμένη. Ξεχνάω ότι κοιμάμαι στο κρεβάτι του και μπορεί να με βασανίσει με όποιον τρόπο επιθυμεί.

«Αχ, Θεέ μου», ξεφυσάω και ρίχνω τους ώμους μπροστά, το κεφάλι να κρέμεται στο στήθος μου.

«Το ξέρω, αυτός ο χυμός ήταν τέλειος», ενθουσιάζεται η Brit δίπλα μου και με κάνει να την κοιτάξω ερωτηματικά, ελαφρώς τσαντισμένη που είναι στην κοσμάρα της. «Με βοήθησε πολύ με το στομάχι».

Εδώ καιγόμαστε όλοι ζωντανοί και αυτή κάνει ηλιοθεραπεία.

Επιλέγω να την αγνοήσω, πριν τις φάει εκείνη από το άγχος μου. Έχω που έχω χίλια δυο πράγματα στο μυαλό μου, έχω κι αυτό τώρα με τον Alex. Καλά κι αυτός ο τρελός, πως τις παίρνει έτσι τις αποφάσεις; Δεν νομίζω ότι θα κερδίσω κάτι με το να του μιλήσω. Μόνο η μαμά του μπορεί να τον μεταπείσει και να τον συνεφέρει. Ακόμη και εκείνος στο τηλέφωνο του είπε ότι αν το μάθει η κυρία Πρόεδρος-Elizabeth, θα τρελαθεί. Χαϊδεύω το πηγούνι μου σκεφτική και κοιτάω την πλάτη του Alex με σουφρωμένα φρύδια. Αν την πάρω τηλέφωνο και της ζητήσω να τον σταματήσει, θα με βρίσει ή απλά θα είμαι καρφί και θα τσαντίσω τον Alex. Κανένα από τα δύο δεν θέλω, αλλά προτιμώ να ακούσω βρίσιμο, παρά να τα βάλω με εκείνη την πλευρά του Alex.

Περπατάμε στο πάρκο κοντά στο σπίτι του Lucas σιωπηλά. Ο Alex δεν μας ρίχνει τα μάτια στιγμή. Που και που όταν κοιτάει τον ουρανό, προσπαθώ να κοιτάξω την έκφραση στο πρόσωπο του, αλλά φαίνεται ήρεμος. Δεν ξέρω αν προσποιείται ότι είναι εντάξει για να αποφύγει το κήρυγμα ή όντως είναι. Φοβάμαι να τον ρωτήσω. Δεν ξέρω καν πώς να το κάνω βασικά. Κρατάω το ανήσυχο βλέμμα μου επάνω του και ξεφυσάω για πολλοστή φορά. Ο Lucas κάνει το ίδιο σχεδόν αθόρυβα και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του. Η Brittany από την άλλη πίνει τον τρίτο χυμό στην σειρά, εφόσον εγώ και ο Lucas δεν θέλαμε τον δικό μας. Παρόλο που της είπαμε από την αρχή να μην μας αγοράσει, εκείνη επέμενε.

«Τι ξέρεις, Alex;» μουρμουρίζει ο Lucas ενώ κλείνει τα μάτια κουρασμένος και ίσα-ίσα που το ακούω εγώ, τόσο χαμηλόφωνα που το ξεφύσησε.

Ξαφνικά, μετά από ολόκληρα λεπτά που μας αγνοούσε, ο Alex γυρνάει το κεφάλι στο πλάι και κοιτάει τον φίλο του με την άκρη του ματιού του. Για κάποιον με γαλανά μάτια, σίγουρα τα δικά του είναι μαύρα αυτή την στιγμή. Με το που ανοίγει τα μάτια ο Lucas ενώ κάνει μασάζ στον σβέρκο του, πρώτο πράγμα αντικρίζει το σκοτεινό βλέμμα του Alex και εννοείται τσιτώνεται, εγώ δίπλα του να περπατώ σαν καρυοθραύστης από την αμηχανία. Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του Alex και γυρνάει πάλι μπροστά, εγώ με τον Lucas να έχουμε μείνει κάγκελο.

Τι ήταν αυτό;

«Πάει, Lucas, θα πεθάνουμε. Χάρηκα για την γνωριμία. Ήλπιζα να δω το παιδί σου-»

«Σταμάτα, Angel, μην είσαι τραγική», με διακόπτει κάπως ενοχλημένος ο Lucas και με σκουντά με τον αγκώνα του. «Αν είναι να πεθάνει κάποιος, εγώ θα είμαι αυτός. Εσύ έχεις βυζιά, οπότε κερδίζεις».

«Και; Νομίζεις ότι ο Alex δεν θα με σκότωνε αν το ήθελε; Τόσα του έχω κάνει. Άρα, εγώ έχω προτεραιότητα», απαντώ με περηφάνια και βάζω τις γροθιές στην μέση μου.

«Εγώ του έχω πει τόσα ψέματα τον τελευταίο καιρό και όχι μόνο, αλλά ήμουν πρόθυμος να τον παρατήσω αν συνέχιζε την σχέση του με την Adriana. Μην ξεχνάς ότι του έκρυψα ότι τα είχα με την ξαδέρφη του για μήνες», αντιλέγει και κοιτάει αλλού με μια ενοχλημένη μούρη.

«Τσκ, σιγά. Εγώ του έριξα το αυτοκίνητο στην λίμνη, κόντεψα να τον σκοτώσω τόσες φορές και στο νοσοκομείο του ευχήθηκα να πεθάνει, μπροστά στην μαμά του κιόλας».

«Σκληρό. Μπορεί και να σε σκοτώσει πρώτη, έτσι όπως τα θέτεις», σκέφτεται φωναχτά ο Lucas και κουνάω το κεφάλι καταφατικά με περηφάνια που έχω την πρωτιά. «Και πάλι, όμως, η Nina τράκαρε στο αυτοκίνητο μου. Ο Alex μου το κρατάει χρόνια».

«Γαμώτο, το είχα ξεχάσει αυτό», χτυπάω την γροθιά στην παλάμη μου και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. «Στο λύκειο έβαλα στόχο να κάνω τον Alex να με ερωτευτεί μόνο για να τον πληγώσω. Αυτό δεν είναι χειρότερο; Αν σκεφτείς ότι τον παράτησα για 6 χρόνια, δεν νομίζεις ότι όντως τα κατάφερα; Προσπάθησε να ρίξεις αυτό».

Ο Lucas μου ρίχνει τα μάτια κάπως σοκαρισμένος, μεν μια αηδία στο πρόσωπο του. Τον κοιτάω επίμονα, έτοιμη να αντεπιτεθώ σε περίπτωση που συνεχίσει να νομίζει ότι αξίζει να πεθάνει πρώτος από τα χέρια του Alex. Εκεί που δεν το περιμένω, πέφτω πάνω του και η μούρη μου γίνεται πίτα στην γεροδεμένη πλάτη του. Η καρδιά μου ξεκινά να χτυπά γρήγορα με το που ανακαλούμαι ότι είναι και ο Alex εδώ. Κάνω ένα βήμα καθαρίζοντας τον λαιμό μου και φτιάχνω το μαλλί μου αμήχανη.

«Ωραίους στόχους βάζεις, Angel. Ο επόμενος τι θα είναι; Να με παρατήσεις την ημέρα του γάμου γιατί σε κοίταξα στραβά;» ειρωνεύεται ο Alex και γυρνάει να με δει με ένα ψυχωτικό χαμόγελο. «Πλάκα κάνω. Το πολύ να με παρατήσεις νωρίτερα γιατί ξεφύσησα κάπως».

«Τι λες, βρε αγάπη μου; Δεν θα σε παρατήσω για τέτοιον λόγο», γελάω τέρμα αμήχανα και χαϊδεύω το μπράτσο του ναζιάρικα, το βλέμμα του κενό. «Μια πλάκα έκανα και τότε και τώρα. Δεν σε παράτησα ποτέ μου, απλά έτσι ήρθαν τα πράγμα-»

«Φτάνει, εντάξει. Πλάκα έκανα», με διακόπτει ο Alex κουρασμένος και τινάζει το χέρι του αδιάφορος, με το άλλο να φέρνει το καλαμάκι του χυμού ανάμεσα από τα χείλη του. «Δεν με νοιάζει».

Ξεκινά να περπατά ξανά. Εγώ παραμένω ακίνητη στην θέση μου. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και ακουμπώ τα χέρια στην μέση μου. Δεν τον νοιάζει; Δηλαδή αν όντως τον παρατήσω, δεν θα τον νοιάξει; Δεν θα δίνει δεκάρα; Κλείνω τα μάτια για λίγο και τα ανοίγω πάλι. Η Brittany στην κοσμάρα της συνεχίζει να περπατά ενώ χαζεύει στο τηλέφωνο της. Παίζει να μην έχει ακούσει καν τι λέγαμε ή να έχει καταλάβει τι έχει γίνει. Εφόσον φοβόμουν τον Alex μετά τις μπύρες, δεν έχω αφήσει την Brittany και τον Lucas να φερθούν σαν ζευγάρι. Είμαι μονίμως ανάμεσα τους. Έτσι τουλάχιστον έχω μια ελπίδα να μείνω ζωντανή.

«Δεν τον νοιάζει;» σκέφτομαι φωναχτά και γελάω ειρωνικά στο τέλος. «Το θράσος. Τα έχουμε ή δεν τα έχουμε; Πως δεν τον νοιάζει; Τσκ, κάθε φορά ξεσπάει τα ψυχολογικά του σε εμένα-»

Ο Lucas ακουμπά ξαφνικά την παλάμη του στα χείλη μου και με τραβάει στην αγκαλιά του. Το πρόσωπο μου κοκκινίζει ολόκληρο από την ντροπή, η κολόνια του να τρυπάει τα ρουθούνια μου. Με κρατάει έτσι, εγώ να σηκώνω το βλέμμα για να έρθω αντιμέτωπη με το δικό του. Φέρνει το δάχτυλο στα χείλη του και μου κάνει νόημα να σωπάσω. Δεν με βλέπει με κάποια έχθρα, αλλά διακρίνω μια ανησυχία. Κοιτάω τον Alex και καταλαβαίνω ότι προσπαθεί για πολλοστή φορά να προστατεύσει τον εσωτερικό κόσμο του κολλητού του με το να με σωπαίνει να μην ξεστομίσω κι άλλες μαλακίες.

Με πιάνει καμιά φορά κάτι...

«Το παρακάναμε, Angel», μουρμουρίζει χαμηλόφωνα, η Brittany να πετάγεται στο πλευρό του Alex και οι δυο να περπατάνε πλέον συζητώντας, σαν να μην έχει γίνει κάτι. «Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται πλέον, αλλά θέλω να τον εμπιστευτώ ότι ξέρει καλύτερα από όλους μας τι κάνει. Μην ξεχνάς ότι αυτός είναι το θύμα, όχι εμείς».

Τα μάγουλα μου παραμένουν κόκκινα για όσο σκέφτομαι αυτά που είπε. Έχει δίκιο. Μπορεί να κάνει τρέλες, αλλά πότε στ' αλήθεια έχει κάνει αναποδιά ο Alex; Είναι τόσο προσεχτικός και καλός με τον τρόπο που χειρίζεται τις καταστάσεις. Ναι, ακόμη φοβάμαι ότι παριστάνει πως ξέρει τι κάνει, όμως δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου ότι μπορεί να τον βοηθήσει να φτιάξει τα πράγματα. Εκείνος όντως ξέρει καλύτερα από όλους μας τι τραβάει και σίγουρα έχει ζήσει και δει περισσότερα από εμένα για να κρίνει τι είναι καλό για αυτόν και όχι. Δεν γίνεται όμως να μην ανησυχώ.

Ποιος άνθρωπος-καλά από το μυαλό του-θα ζήταγε να ξεθάψουν την 10-χρόνια-τώρα νεκρή αδελφή του;

«Κι εμείς θύματα μαζί του είμαστε, μην χαλαρώνεις», λέω με το που καταφέρνω να βγάλω την παλάμη του από τα χείλη μου. «Δεν το ζει μόνο ο Alex αυτό, Lucas. Ο Gavin κόντεψε να πεθάνει μαζί του τις προάλλες, οι γονείς του κόντεψαν να χάσουν το παιδί τους, η Brittany στην Ιταλία που δηλητηριάστηκε... Όλοι είμαστε θύματα εκείνης της ηλίθιας. Άμα χαλαρώσεις νομίζοντας ότι θα πιάσει μόνο τον Alex», βαράω την γροθιά στην παλάμη μου, ο Lucas να τινάζεται ελαφρώς πίσω, «θα κάνει την κίνηση της».

«Ακούστηκε... πολύ έξυπνο αυτό που είπες», μουρμουρίζει ο Lucas και τινάζω το μαλλί μου πίσω αυτάρεσκα.

«Ο Alex μου το είπε τις προάλλες».

«Α. Μάλιστα. Είπα κι εγώ», δηλώνει με μια αδιαφορία και σουφρώνω τα φρύδια αμέσως.

«Τι είπες δηλαδή; Νομίζεις ότι δεν μπορώ να σκεφτώ έξυπνα πράγματα; Τόση παρέα κάνω με τον Alex, όλο και κάτι θα έχω πάρει από εκείνον», παραπονιέμαι αμέσως και ξύνω το μάγουλο μου. «Είμαι έξυπνη, εντάξει;»

«Τέλος πάντων. Όπως και να έχει, ο Alex έχει δίκιο. Δεν μπορούμε να αφεθούμε με την ιδέα ότι θα επιτεθεί μόνο σε εκείνον», χαλαρώνει ο Lucas τους ώμους του και βάζει τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του. «Ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να επιτεθεί με αυτόν τον τρόπο, σίγουρα δεν φοβάται να ξεφορτωθεί όποιον προσπαθήσει να μπει στην μέση και να την σταματήσει. Σίγουρα μας έχει ήδη βάλει στο μάτι».

«Μην ανησυχείς. Αν το έχει κάνει, θα φροντίσω να της το βγάλω και ας βάλει γυάλινο. Η ασχημομούρα υποκρίτρια θα δει την μοίρα της αν πέσει στο χέρι μου. Θα της βγάλω το μαλλί και θα την βάλω να πνιγεί σε αυτό-»

«Ηρέμησε», γελάει ελαφρώς ο Lucas, εγώ αμέσως να ξεφυσάω για να χαλαρώσω το σώμα μου. «Αλήθεια, Angel, γιατί δεν στέλνεις βιογραφικό να γίνεις σωματοφύλακας του Alex; Η ιστορία σας θα γινόταν ακόμη πιο αστεία».

«Πολλές ταινίες βλέπεις με την Brittany», τον κοροϊδεύω και γελάμε και οι δυο. «Πάντως, να προσέχεις. Ξέρω ότι ανησυχείς για τον Alex, αλλά εκείνος είναι τίποτα χωρίς εσένα. Μην ξεχνάς ότι είσαι ο γιατρός του, οπότε πρέπει να έχει σε κάποιον να πάει όταν τον βαράω».

«Με τι τα έχει φτιάξει ο Alex;» αναστενάζει κάπως κουρασμένα ο Lucas, το φρύδι μου να κάνει 'τικ' αμέσως.

Του πιάνω το αυτί και του το γυρνάω, τα «αουτς» να ξεφεύγουν το ένα μετά το άλλο. Χαμογελώ κι άλλο ψυχωτικά ενώ τον τραβάω κοντά μου, εκείνος να προσπαθεί να με βγάλει από πάνω του, αλλά μάταια. Τον φέρνω κοντά μου, ακόμη να περπατάμε πίσω από τον Alex και την Brit, το πρόσωπο του λίγα εκατοστά μακριά από το δικό μου. Τον κοιτάω στα μάτια, ενώ εκείνος προσπαθεί να κρύψει τον πόνο, όταν επιτέλους με αντικρίζει που του χαμογελώ σαν να σκοπεύω να τον μαγειρέψω στο καζάνι μου.

«Με τι τα έχει φτιάξει ο Alex ακριβώς; Έχεις κάποιο θέμα, κύριε γιατρέ;»

«Δεν το είπα για κ-κακό, Angel», γελάει ο Lucas και ακουμπά τα χέρια του στο δικό μου για να το βγάλει από το αυτί του, αλλά μάταια εφόσον το κρατάω γερά, επίτηδες να το τραβάω κι άλλο. «Με πονάς».

«Χαίρομαι. Τόλμα να ξαναπείς κάτι παρόμοιο και το επόμενο που θα σου γυρίσω», η ανάσα μου να χτυπάει το μάγουλο του, τα μάτια μου ορθάνοιχτα καρφωμένα στα δικά του, «θα είναι το βυζί σου. Πίστεψε με, ακόμη και ο Nate το φοβάται αυτό».

«Σ-Σ-Συγγνώμη», τραυλίζει τρομοκρατημένος και φέρνει τις παλάμες του αργά στο στήθος του για να το προστατεύσει. «Μ-Μια πλάκα έκανα».

«Σταμάτησες να παριστάνεις τον γιατρό και έγινες κωμικός, αγόρι μου Lucas;»

«Δεν το παριστάνω γιατρός, είμαι γιατρός», με διορθώνει καθαρίζοντας τον λαιμό του, εγώ σιγά-σιγά να του αφήνω το αυτί ελεύθερο.

«Τέλος πάντων», γελάω δυνατά και ισιώνω το σώμα μου, ο Lucas να κάνει το ίδιο ανακουφισμένος. «Όπως και να έχει είσαι το αγόρι του άντρα μου, πρέπει να σε ανέχομαι. Ας τα πάμε καλά, δεν λες;»

«Πάντα καλά τα πηγαίναμε. Νομίζω...»

«Εννοείται, βρε αγόρι μου. Από πάντα και για πάντα», δηλώνω με ένα ψυχωτικό βλέμμα, το οποίο παρατηρεί και ο Lucas κάπως φοβισμένος.

«Έχεις πιει λιγάκι, γι' αυτό πάω στην Brit-»

Τον τραβάω από τον γιακά την στιγμή που κάνει να φύγει από το πλευρό μου και τον φέρνω πίσω. Καταπίνει το σάλιο του φοβισμένος, εγώ να φέρνω το ελεύθερο χέρι στα χείλη μου και να γελάω διαβολικά. Εννοείται πως το παρατηρεί, γι' αυτό είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα σε περίπτωση που τον χτυπήσω ή κάτι. Τα μάγουλα του είναι κόκκινα όπως τα δικά μου, εφόσον έχουμε κατεβάσει ένα σωρό ποτά, από μπύρες σε κρασί και τέλος κάτι Ιαπωνικά ποτά, των οποίων τα ονόματα δεν θυμάμαι γιατί ήταν τέρμα περίπλοκα. Ξέρω ότι κι εκείνος έχει ένα όριο στο ποτό, ακριβώς όπως εμένα. Η Brittany με τον Alex έχουν ένα ανύπαρκτο όριο, εφόσον μόνο με την μυρωδιά μεθάνε.

«Πουθενά δεν θα πας. Εδώ θα μείνεις μαζί μου, να μου κάνεις παρέα μέχρι που να γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι, δεν λες;» επιμένω δίχως να θέλω να ακουστώ τρομαχτική πόσο μάλλον καταπιεστική.

«Δεν είμαστε ήδη, Angel;» γελάει αμήχανα και φτιάχνει τον γιακά του, την ίδια στιγμή να ρίχνω το ένα χέρι στους ώμους του και να τον φέρνω στο ύψος μου.

«Πες μου τις παλιές εμπειρίες του Alex. Μην παραλείψεις ό,τι λεπτομέρεια σου έχει πει», γρυλίζω χαμηλόφωνα, όσο-όσο να με ακούσει εκείνος, και βγάζω το κομμάτι λεμόνι που είχα κρύψει στα βυζιά μου, φέρνοντας το στο μάτι του.

Το έβαλα πριν για να προβοκάρω τον Alex, αλλά απλά κοίταξε αλλού αδιάφορος και το ξέχασα εκεί. Ορίστε που μου χρησίμευσε όμως για να εκβιάσω επιτέλους τον Lucas να μου πει αυτό που θέλω να μάθω. Αν το ήξερα, θα είχα φυλάξει ένα μεγαλύτερο κομμάτι. Αυτό ίσα-ίσα που έχει ζουμί. Γαμώτο, έχει βρέξει και το σουτιέν μου η βλακεία...

«Angel, τρελάθηκες; Θες να με αφήσεις τυφλό;!» αγχώνεται ο Lucas και όσο προσπαθεί να ξεφύγει, τόσο τον κρατάω πιο γερά για να μην μπορεί να κουνήσει το κεφάλι του καθόλου. «Γ-Γιατί είσαι τ-τόσο δυνατή;»

«Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με πέντε αγόρια, τι περίμενες; Τα μπράτσα να τα έχω για ομορφιά; Πλακωνόμασταν κάθε απόγευμα για προπόνηση», γελάω σατανικά και συνεχίζω να κρατάω το λεμόνι λίγο πιο μακριά από το δεξί του μάτι. «Έχεις δέκα δεύτερα να ξεκινήσεις να μιλάς, αλλιώς αποχαιρέτα το μάτι. Θα σε κάνω πειρατή, δήθεν γιατρέ».

«Τι σου έκανα, Angel; Νόμιζα ότι με συμπαθείς», κλαίγεται ο Lucas, ο Alex με την Brittany να έχουν ξεχαστεί τελείως και να λένε τα δικά τους πιο πέρα. «ALE-»

«Τόλμα και θα σε τηγανίσω, ξανθόπαιδο», τον διακόπτω και ίσα που ακουμπώ το λεμόνι στο μάτι του, εκείνος να το κλείνει αμέσως. «Ένα... δύο... τρία... τέσσερα-»

«Καλά, καλά! Τ-Τι θες να μάθεις;» τα παρατάει αγχωμένος και τον σταματάω για να τηρήσουμε μια απόσταση από τους άλλους δυο.

«Τα πάντα. Πες μου όλες του τις εμπειρίες. Ποια ήταν η αγαπημένη του, τι άποψη έχει για κάθε στάση, τι του αρέσει, τι δεν του αρέσει-»

«Τι νομίζεις ότι είμαι, Angel; Το ημερολόγιο του Alex; Δεν τον ακούω καν όταν μου μιλάει για αυτά», προσπαθεί να σώσει το τομάρι του, αλλά φαίνεται στο πρόσωπο του ότι λέει ψέματα.

«Έλεγα ψέματα πρώτα από εσένα, ηλίθιε. Μπορώ να το δω στην μούρη σου ότι θες απλά να με βγάλεις από πάνω σου», δηλώνω με ένα νεκρό βλέμμα και σφίγγω το χέρι περισσότερο γύρω από τον λαιμό του. «Μίλα».

Το σώμα του ξαφνικά χαλαρώνει. Σταματάει να κουνιέται και επιτέλους δεν παλεύει άλλο να ξεφύγει, γι' αυτό αφήνομαι κι εγώ λιγάκι. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και κλείνει τα μάτια για ένα δεύτερο, εγώ να μην βγάζω τα μάτια μου από πάνω του. Ανοίγει τα δικά του και με κοιτά κάπως ανέκφραστος. Η Brittany με τον Alex έχουν περπατήσει τόσο μπροστά που ούτε τα βήματα τους δεν ακούγονται. Το στομάχι μου ξαφνικά δένεται κόμπος, η σιωπή του Lucas να με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα.

«Συγγνώμη, Angel», λέει ξαφνικά και σουφρώνω τα φρύδια μου.

«Για ποιο-»

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου, εφόσον ο αγκώνας του με βρίσκει στο στομάχι με δύναμη. Κάνω πίσω από τον πόνο, άθελα μου να τον αφήνω ελεύθερο. Σφαλιαρίζει το χέρι μου, το λεμόνι να κατρακυλά στο χώμα πιο πέρα. Πριν προλάβει να με αρπάξει, του ρίχνω μια στο γόνατο και με την τσάντα τον χτυπάω στο πρόσωπο. Γρυλίζει από τον πόνο, εγώ αμέσως να βρίσκω την ευκαιρία να τρέξω να πάρω το λεμόνι μου για να τον εκβιάσω. Την στιγμή που περνάω δίπλα του όμως, αρπάζει τον αστράγαλο μου και με βρίσκω να πέφτω κάτω.

«Άσε με», φωνάζω αμέσως και προσπαθώ να τον κλωτσήσω, αλλά δεν καταφέρνω να τον βρω πουθενά.

Γυρνάω το σώμα να τον δω και ξαφνικά τον βρίσκω από πάνω μου. Τον κοιτάω σοκαρισμένη, η ανάσα του ελαφρώς κομμένη. Το στομάχι μου ακόμη με πονάει από την αγκωνιά του, όμως είμαι τόσο συγκεντρωμένη στα σκοτεινά μπλε μάτια του που με κοιτούν ανέκφραστα. Τα χέρια μου αντί να τον σπρώξουν από πάνω μου, πηγαίνουν στον σβέρκο του και τον τραβάνε κοντά μου. Βρίσκω τα χείλη του τόσο κοντά στα δικά μου που η ανάσα του με κάνει να ανατριχιάσω. Ένας μικρός αναστεναγμός μου ξεφεύγει όταν τα ενώνει και νιώθω την γεύση του τσαγιού που έπινε στα δικά μου, η καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή. Κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με καθοδηγήσει...

«Angel», ακούω την φωνή του και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένη. «Angel, τι κάνεις;»

Ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ ότι στέκομαι όρθια, το κεφάλι του Lucas κάτω από την μασχάλη μου. Πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου μπερδεμένη. Κατεβάζω το βλέμμα μου να τον δω και έχει χλομιάσει ολόκληρος. Κρατάω ένα σπρέι στο χέρι μου και το τείνω προς τα μάτια του. Τώρα θυμήθηκα ότι κρατάω ένα μικρό μπουκάλι σπρέι ανάμεσα από τα βυζιά μου σε περίπτωση που μου επιτεθεί κανείς. Ιδέα του Alex αυτή, εξ ου και ο λόγος που το έβαλε μόνος του εκεί ενώ με έντυνε στο αυτοκίνητο. Είναι τόσο μικρό που δεν ξεπερνά σε ύψος τον δείκτη μου, γι΄ αυτό και δεν το αισθάνομαι καθόλου. Εξυπνάδες του Alex λέμε...

«Τι θες να κάνεις με αυτό;» με ρωτάει ο Lucas τρομοκρατημένος.

Δεν κράταγα ποτέ λεμόνι στα βυζιά μου. Έβαλα όντως ένα εκεί για να πειράξω τον Alex, αλλά το έβγαλε στην στιγμή μόνος του από εκεί και το πέταξε αδιάφορος στο τραπέζι. Τώρα θυμήθηκα πόσο σκατά ένιωσα και κατέβασα ένα ποτήρι μπύρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κοιτάω τον Lucas πανικόβλητη. Ποτέ δεν με χτύπησε, ποτέ δεν με άγγιξε και ποτέ δεν με... φίλησε. Τα φαντάστηκα όλα αυτά; Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου από την ντροπή όταν ανακαλούμαι την φαντασίωση μου. Το χέρι μου με το σπρέι ξεκινά να τρέμει. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να σκάσει και νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω.

«Angel, ηρέμησε. Κατέβασε το σπρέι πριν μας τραυματίσεις κατά λάθος», προτείνει ο Lucas και το κάτω χείλος μου με το ζόρι κουνιέται για να μιλήσω. «Πλάκα έκανα πριν. Μην το παίρνεις τόσο στα σοβαρά-»

Με-Με-Με φίλησε;! Ο LUCAS;!

«ΜΗΝ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΞΑΝΑ!» φωνάζω τρομοκρατημένη την στιγμή που μου ακουμπά το χέρι για να κατεβάσει το σπρέι.

Άθελα μου, το πατάω στην στιγμή και το ρίχνω όλο πάνω στον Lucas. Αρχίζει να φωνάζει από τον πόνο και μόνο τότε τον αφήνω ελεύθερο. Το σπρέι πέφτει από το χέρι μου και φέρνω και τα δυο στα χείλη μου σοκαρισμένη. Ο Lucas εννοείται πως διπλώνεται από τον πόνο, οι καρποί στα μάτια του για να σταματήσει το τσούξιμο μάλλον. Θέλω να τον πλησιάσω για να τον βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ. Το πρόσωπο μου παραμένει κατακόκκινο και η καρδιά μου δεν λέει να σταματήσει να χτυπά σαν τρελή.

«ANGEL, ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ;!» γρυλίζει ο Lucas και με το ζόρι ισορροπεί το σώμα του όρθιο, τα χέρια του να μην φεύγουν από τα μάτια του.

«Σ-Συγγνώμη. Τρόμαξα», μουρμουρίζω τρομοκρατημένη, τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου. «Συγγνώμη, Lucas-»

«Παράτα με! Μην με αγγίζεις», τσαντίζεται και σφαλιαρίζει το χέρι μου την στιγμή που πάω να το ακουμπήσω στο μπράτσο του. «Γαμώτο, πονάει!»

Πέφτει στα γόνατα και δεν καταλαβαίνω αν τον έχουν πιάσει τα κλάματα από τον πόνο ή είναι κάτι που συνηθίζει να γίνεται σε κάποιον που δέχτηκε τέτοια επίθεση. Κάνω ένα βήμα πίσω και πατάω κατά λάθος το μπουκάλι σπρέι που κράταγα πριν. Το μαζεύω στα γρήγορα και κοιτάω πίσω μου, ο Alex με την Brittany άφαντοι. Ρίχνω τα μάτια στον Lucas που συνεχίζει να υποφέρει και καθαρίζω τα δάκρυα μου.

«ALEX! ALEX, ΒΟΗΘΕΙΑ!» τσιρίζω μια και ξέρω ότι τόσο αρκεί να τον κάνει να τρέξει στο πλευρό μου όπου και να είναι.

Πλησιάζω τον Lucas και την στιγμή που πάω να του αγγίξω τον ώμο, ανακαλούμαι τον τρόπο που με σφαλιάρισε πριν μακριά του και κάνω πίσω πληγωμένη. Έζησα τόσο έντονα εκείνη την φαντασίωση πριν που το παραμικρό του άγγιγμα με άγχωσε. Αλήθεια, δεν ήθελα να του κάνω κάτι τέτοιο. Μια πλάκα έκανα. Δεν το έκανα για να τον πληγώσω. Εγώ φταίω όμως.

«Angel;» ακούω την φωνή του Alex δίπλα μου, αμέσως να γυρνάω να τον δω. «Lucas;! Τι στο καλό έπαθες;»

«LUCAS!» φωνάζει η Brittany και πέφτει στα γόνατα δίπλα του. «Τι έπαθες; Τι σου συμβαίνει;»

«Τα-Τα μάτια μου», απαντά με κομμένη την ανάσα.

«Βρέξε αυτό με νερό, Brit, και βάλ' το στα μάτια του», λέει ο Alex και βγάζει ένα μαντήλι από την τσέπη του, αμέσως να γυρνάει να με δει. «Angel, αγάπη μου, ηρέμησε. Πες μου τι έγινε».

Ακουμπά τα χέρια του στα μπράτσα μου και τα σφίγγει τόσο που με πονάει. Τον κοιτάω στα μάτια και ξεσπάω πάλι σε κλάματα από τις τύψεις. Πώς να του εξηγήσω ότι φαντάστηκα τον καλύτερο του φίλο να με φιλάει και ύστερα αγχώθηκα τόσο που τον τραυμάτισα; Του δείχνω το μπουκαλάκι σπρέι και σουφρώνει τα φρύδια του μπερδεμένος. Κοιτάει τον Lucas και ύστερα εμένα. Εκπνέει από την μύτη κοφτά και με φέρνει στην αγκαλιά του αμέσως, εγώ να χώνομαι για να νιώσω μια σιγουριά σε εκείνην. Προσπαθώ να σταματήσω τα κλάματα, ο Alex να μου χαϊδεύει την πλάτη απαλά, το πηγούνι του στο κεφάλι μου.

Ρίχνω τα μάτια στον Lucas και τον βλέπω που προσπαθεί να καθαρίσει τα μάτια του με το μαντήλι που έχει βρέξει η Brittany με το μπουκάλι νερό που είχε στην τσάντα της. Εκείνη του χαϊδεύει τα μαλλιά και προσπαθεί να τον καθησυχάσει, ο Lucas απλά να κουνά το κεφάλι καταφατικά. Η Brit γυρνάει να δει τον Alex ανήσυχη, εγώ επιτέλους να σταματώ να κλαίω και να ηρεμώ στην αγκαλιά του, τα χάδια του και τα φιλιά του στο μέτωπο να με κάνουν να καθαρίσω το μυαλό μου πολύ πιο σύντομα απ' ότι περίμενα.

«Συγγνώμη», μουρμουρίζω και κρύβω το πρόσωπο μου στο ρούχο του Alex. «Συγγνώμη, δεν το ήθελα».

«Δεν πειράζει, αγάπη μου», μου σηκώνει το κεφάλι και καθαρίζει τα δάκρυα μου με τους αντίχειρες του. «Τι έγινε όμως; Σας επιτέθηκε κανείς; Είδες κάτι που σε τρόμαξε;»

Σφραγίζω τα χείλη μου κλειστά και αποφεύγω να τον κοιτάξω. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή από το άγχος. Δεν μπορώ να του πω την αλήθεια. Έχω πιει και γι' αυτό σκέφτομαι μαλακίες. Καταπίνω το σάλιο μου για να βρέξω τον στεγνό λαιμό μου και του ρίχνω ξανά τα μάτια. Μου χαρίζει ένα ζορισμένο χαμόγελο και μου χαϊδεύει τα μάγουλα με τους αντίχειρες του. Χαίρομαι που με κοιτάει με τέτοια αγάπη, γιατί πριν φοβόμουν ότι θα με σκότωνε όντως.

«Ναι. Είδα κάτι να κουνιέται μέσα στους θάμνους και μου ξέφυγε το χέρι», λέω δίχως κάποιο τρέμουλο στην φωνή μου. «Δεν το έκανα επίτηδες, αλήθεια, συγγνώμη-»

«Εντάξει, Angel, μην αγχώνεσαι. Δεν πειράζει, αγάπη μου. Δεν φταις», με αγκαλιάζει πάλι και χαμογελώ με τον εαυτό μου κάπως ανακουφισμένη που το άφησε με τόσο.

«Angel, τρελάθηκες;» ακούω ξαφνικά τον Lucas να λέει τσαντισμένος και αποτραβιέμαι από τον Alex για να τον δω. «Ξέρεις πόσο πονάει αυτό που έκανες;! Μπορούσες να με είχες αφήσει τυφλό. Χάζεψες;»

«Καλά, εντάξει, αγάπη μου, μην είσαι τραγικός», χαχανίζει η Brit και με κατακόκκινα μάτια γυρνάει να την δει.

«Τραγικός;! Μου επιτέθηκε χωρίς λόγο! Δεν φτάνει που με έπνιγε κιόλας! Εγώ τραγικός;! Angel, πες τους ότι εσύ φταις πριν τρελαθώ», τσαντίζεται ο Lucas και νιώθω τον κόμπο στο στομάχι μου ξανά.

«Κ-Κατά λάθος», μουρμουρίζω αμήχανα και κοιτάω αλλού, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με παρακαλάει να πω την αλήθεια, ότι όντως του επιτέθηκα χωρίς λόγο.

«Lucas, θες να σε πάω στο νοσοκομείο-»

«Τι σου έκανα;» αναρωτιέται ο Lucas τσαντισμένος και μου σουφρώνει τα φρύδια, αγνοώντας πλήρως τον Alex που προσπάθησε να φανεί ευγενικός μαζί του. «Με το που σε ακούμπησα, μου είπες-»

«Συγγνώμη, Lucas! Εντάξει; Τι θες να σου πω άλλο; Να πέσω στα γόνατα να σου ζητήσω συγγνώμη;» φωνάζω μόνο για να τον σταματήσω από το να συνεχίσει την πρόταση του, η Brittany να κάνει ένα βήμα κοντά στον αγαπημένο της, ο Alex απλά να μου σουφρώνει τα φρύδια. «Συγγνώμη. Απλά τρόμαξα».

«Τσκ», ξεφεύγει από τα χείλη του Lucas και δεν μπορώ να τον κοιτάξω, εφόσον τα κόκκινα μάτια του με αηδιάζουν με κάποιον τρόπο. «Ξέχνα το».

Εκεί που δεν το περιμένει κανείς, γυρνάει την πλάτη προς εμάς και φεύγει. Τον κοιτάμε και οι τρεις χαμένοι. Δεν περίμενα να τον ενόχλησε τόσο. Η Brittany σαστισμένη κοιτάει τον ξάδερφο της και ζορίζει ένα χαμόγελο. Μας πλησιάζει και εγώ αμέσως καθαρίζω τον λαιμό μου αμήχανα. Με αγκαλιάζει εκεί που δεν το περιμένω και αποτραβιέται στα γρήγορα.

«Πάω μαζί του. Δεν θέλω να τον αφήσω μόνο. Καληνύχτα. Ευχαριστώ-βασικά, ευχαριστούμε για την βόλτα. Ας κανονίσουμε πάλι», λέει η Brittany με μια ζόρικη διάθεση και με κοιτάει. «Να προσέχεις, Angel. Μην νιώθεις πολλές τύψεις, δεν φταις εσύ που τρόμαξες».

«Σ-Σε ευχαριστώ. Καληνύχτα και σε σένα», μουρμουρίζω δίχως να την δω στα μάτια και βάζω το σπρέι στην τσάντα βιαστικά.

«Σε παρακαλώ, δες τον Lucas να γίνει καλά. Αν χρειαστείς κάτι, πες μου. Να τον πας και στο νοσοκομείο αν δεν αισθάνεται καλύτερα-»

«Μην ανησυχείς, ξαδερφούλη. Θα σε πάρω αύριο», τον αποχαιρετά η Brit και τρέχει πίσω από τον Lucas να τον προλάβει.

Μένουμε εγώ με τον Alex. Κάνω πως φτιάχνω την τσάντα μου και αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια. Παρόλο που ήταν η φαντασία μου, νιώθω ότι τον έχω απατήσει. Πως μπορώ να παραδεχτώ φωναχτά ότι έκανα κάτι τέτοιο; Δεν γίνεται. Θα περάσει πάνω από το πτώμα μου και θα το μάθει. Καθαρίζω τον λαιμό μου και σηκώνω το κεφάλι με περηφάνια για να αποφύγω την ανάκριση. Μεγάλο μου λάθος όμως, εφόσον πρώτο πράγμα αντικρίζω το νεκρό-τέρμα κενό και τρομαχτικό-βλέμμα του Alex.

«Μου κρύβεις κάτι;» ρωτάει πρώτο πράγμα και νιώθω το κεφάλι μου να γίνεται ντομάτα.

«Σου είπα την αλήθεια. Είδα κάτι στον θάμνο και τρόμαξα. Έβγαλα το σπρέι και την στιγμή που ο Lucas έκανε να με ρωτήσει τι έπαθα, του το έριξα στα μάτια από τον φόβο-»

«Και τότε γιατί είπε ότι τον έπνιγες;»

«Δεν τον έπνιγα».

«Angel-»

«Alex, την αλήθεια σου λέω», δηλώνω ενοχλημένη που συνεχίζει να επιμένει και καθαρίζω τον λαιμό μου ξανά. «Είμαι τόσο κουρασμένη και τρομαγμένη. Κοίτα! Ακόμη τρέμω. Μπορούμε να φύγουμε;»

Του ρίχνω τα μάτια ενώ σφίγγω το λουρί της τσάντας με τα δυο μου χέρια. Συνεχίζει να με κοιτάει με καχυποψία, αλλά δεν κατεβάζω στιγμή το κεφάλι. Κοιτάει πέρα τον δρόμο που πήγε ο Lucas και ύστερα ξεφυσάει. Αφήνει τους ώμους ελεύθερους και για ένα δεύτερο κλείνει τα μάτια να χαλαρώσει. Με πλησιάζει και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο, κάπως κρύο μεν, αλλά με ίχνος αγάπης επίσης.

«Εντάξει, αγάπη μου», χαμογελάει με ηρεμία και με αγκαλιάζει, εγώ κάπως να χαλαρώνω που σταμάτησε να με υποψιάζεται.

Σε ευχαριστώ, Θεέ μου.

~•~

«Τι;» αναρωτιέμαι και σουφρώνω τα φρύδια.

«Κάν' το», λέει ο Alex και πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου μπερδεμένη. «Δεν θες; Μόνη σου το πρότεινες».

«Ναι, το ξέρω, αλλά γιατί σήμερα;»

«Επειδή επιτέλους σήμερα βρήκαμε ελεύθερο χρόνο. Νομίζεις ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο σύντομα;» απαντά και κουνάει το χέρι σαν να διώχνει μύγα από μπροστά του, το πονηρό του χαμόγελο να μένει εκεί. «Άμα δεν θες, δεν πειράζει. Ξέρεις, μπορώ να πάω για ύπνο-»

«Όχι, όχι, όχι, δεν είπα κάτι τέτοιο, καλέ μου», τον αρπάζω από τον καρπό και τον τραβάω πάλι πίσω, να σταθεί ακριβώς μπροστά μου. «Απλά μου ήρθε κάπως. Περίμενα να είσαι θυμωμένος, υπερφορτωμένος και κάπως... απόμακρος. Δεν περίμενα να μου προτείνεις κάτι τέτοιο».

«Γιατί να είμαι έτσι; Μια χαρά είμαι», δηλώνει μπερδεμένος και σηκώνει τους ώμους του, το βλέμμα του να τον προδίδει ότι όντως δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάω.

Τον κοιτάω ακόμη μπερδεμένη. Πραγματικά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Από τότε που φύγαμε από το πάρκο, μου φέρεται φυσιολογικά και σαν να μην έγινε κάτι. Με τρομάζει περισσότερο από τις φορές που τσαντίζεται. Δεν γίνεται κάποιος που ζήτησε να ξεθάψουν την αδελφή του να σκέφτεται το σεξ τώρα. Εδώ βασάνισα τον κολλητό του και ξεκάθαρα του είπα ψέματα και το μόνο που έκανε είναι να με γδύσει με φιλιά και να μου φορέσει το στενό νυχτικό, δίχως παράπονα ή πολλά λόγια. Τώρα φταίω εγώ να τον θεωρώ περίεργο;

«Alex, είσαι σίγουρα καλά; Με ανησυχείς», γελάω αμήχανα και ξύνω το μάγουλο μου με ένα ζορισμένο χαμόγελο στα χείλη μου.

«Για ποιον λόγο;» με ρωτάει και παίρνει την πετσέτα από την καρέκλα για να έρθει να μου στεγνώσει τα μαλλιά που στάζουν στους ώμους μου.

«Είσαι πολύ καλά...»

«Δεν θες να είμαι;»

«Δεν λέω αυτό», πετάγομαι όρθια και κάνει ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος με την πετσέτα στο χέρι. «Γιατί δεν είσαι στεναχωρημένος ή σκεφτικός; Δεν σε νοιάζει καθόλου;»

«Να με νοιάζει τι;»

«Μα τον Θεό, Alex, θα με τρελάνεις», γελάω και αρπάζω την πετσέτα από το χέρι του για να στεγνώσω τα μαλλιά μου. «Τέλος πάντων. Ας δοκιμάσουμε τους αντίστροφους ρόλους, εφόσον είσαι πρόθυμος. Αν δεν θες όμως, να μου το πεις για να-»

«Σταμάτα να ανησυχείς για εμένα, μωρή ηλίθια».

«Ορίστε;» προσβάλλομαι από τον τρόπο που με χαρακτήρισε, να μην το έχει ξανακάνει ποτέ του, εξ ου κι εγώ να το παίρνω τόσο προσωπικά.

«Τίποτα», μουρμουρίζει ανέκφραστος και κάθεται στο κρεβάτι. «Σου έχω αφήσει τα πράγματα στο γραφείο. Χρησιμοποίησε ό,τι θες, δεν με νοιάζει».

Αφήνω την πετσέτα στην καρέκλα και κοιτάω το τραπέζι. Ξέρω ότι έχει διάφορα αντικείμενα του σεξ στην κατοχή του. Ο ίδιος μάλιστα τις προάλλες μου έλεγε τι έχει χρησιμοποιήσει και τι όχι. Κάποια τα έβλεπε και γέλαγε σκεφτικός, εγώ να χαμογελώ ψυχωτικά που δεν μοιραζόταν τις εμπειρίες του μαζί μου. Εγώ δεν είμαι τόσο έμπειρη με αυτά. Εδώ δεν είχα ιδέα πώς να ενεργοποιήσω έναν δονητή. Γι' αυτό και τώρα το έδωσα στον Alex και το έβαλε στην μικρή συλλογή του. Μετά το τελευταίο, είναι σχετικό αν θα του επιτρέψω να το βάλει μέσα μου για κάμποσο καιρό.

Κοιτάω τα αντικείμενα σκεφτική. Προσπαθώ να θυμηθώ τις αντιδράσεις του Alex όταν μου εξηγούσε τι είναι τι. Σε κάποια ήταν ευχάριστες, σε κάποια όχι. Κάποια τα προσπέρναγε δίχως ενδιαφέρον, οπότε αυτά δεν με νοιάζουν ούτε εμένα. Ρίχνω τα μάτια στον δονητή και χαϊδεύω το πηγούνι μου. Θα μπορούσα να τον χρησιμοποιήσω για να τον ταράξω κάπως. Γυρνάω το κεφάλι να τον δω και έχει σταυρώσει το ένα πόδι πάνω από το άλλο, τα χέρια ακουμπισμένα πίσω στο κρεβάτι, ενώ κοιτάει έξω από το παράθυρο σκεφτικός.

«Αποφάσισα!» πετάγομαι ενθουσιασμένη και τεντώνω την γραβάτα καλά, το χαμόγελο μου τεράστιο. «Θα σε βασανίσω, Alex Henderson».

«Μεγαλύτερο βάσανο από το να ζω μαζί σου δεν υπάρχει», κοροϊδεύει και γελάω όλο ειρωνεία ενώ τον πλησιάζω.

«Πολύ σου έχει ξεφύγει η γλώσσα, Alex».

«Η πολλή παρέα μαζί σου φταίει», ειρωνεύεται την στιγμή που λυγίζω κοντά στο πρόσωπο του.

«Με κάνεις να θέλω να σε βασανίσω περισσότερο τώρα. Μην ξεχνάς ότι κάνω κι εγώ αρκετή παρέα μαζί σου, οπότε έχω πάρει καλό μάθημα στον σαδισμό», λέω και του δένω την γραβάτα στα μάτια. «Πρώτη τιμωρία: δεν κοιτάς».

Πάω πίσω στο τραπέζι και παίρνω τις χειροπέδες. Μια φορά τις έχουμε χρησιμοποιήσει και δεν λέω, μου άρεσαν αρκετά. Να δω αν θα αρέσει στον Alex κάτι τέτοιο όμως, εφόσον ξέρω πόσο λατρεύει να με αγγίζει και να με χαϊδεύει παντού. Στέκομαι μπροστά του και κάνω τις χειροπέδες κύκλους γύρω από το δάχτυλο μου. Χαμογελώ ασυνείδητα. Φαίνεται λίγο χαμένος. Τελικά αυτό μπορεί να μου αρέσει περισσότερο απ' ότι περίμενα.

«Γδύσου. Έχεις ένα λεπτό. Μην τολμήσεις να βγάλεις την γραβάτα όμως», τον προστάζω και καθαρίζει τον λαιμό του κάπως αμήχανα.

Να δω τον σαδιστή να γίνεται το κουτάβι μου τώρα...

«Μάλιστα», ξεφυσά κοφτά και ξεκινά με το να βγάζει την μακρυμάνικη γκρι του μπλούζα. «Όλος;»

«Από πάνω μέχρι κάτω», συγκρατώ το γέλιο μου και με απαλά βήματα βγαίνω από το δωμάτιο.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και πάω στην κουζίνα πρώτο πράγμα. Ανοίγω την κατάψυξη και ψάχνω λίγο μέχρι που βρίσκω τα παγάκια. Ευχαριστημένη βάζω ένα στο στόμα μου και με την γλώσσα ξεκινώ να το πηγαίνω πέρα-δώθε. Την στιγμή που σηκώνω το κεφάλι, βλέπω μια σκιά έξω από την πόρτα της κουζίνας και σουφρώνω τα φρύδια. Δεν περιμένουμε επισκέπτες. Την στιγμή που κάνω ένα βήμα προς το μέρος της, η σκιά εξαφανίζεται στο δεύτερο. Σουφρώνω τα φρύδια. Ανοίγω την πόρτα και κάνω δυο-τρία βήματα έξω, αλλά δεν βλέπω κανέναν. Είναι περασμένα μεσάνυχτα οπότε λογικό να μην κυκλοφορεί ψυχή.

Μπορεί να ήταν η φαντασία μου.

Επιστρέφω μέσα στο σπίτι και κλειδώνω πίσω μου. Όλο χαρά, ανεβαίνω τα σκαλιά, το παγάκι ακόμη στο στόμα μου, οι χειροπέδες στο δάχτυλο μου. Βρίσκω τον Alex καθισμένο στο κρεβάτι. Χαμογελώ ευχαριστημένη. Η μέρα μού πάει πολύ καλά πάντως. Κλωτσάω την πόρτα κλειστή και περπατώ προς το μέρος του. Καταλαβαίνει την παρουσία μου γι' αυτό γυρνάει το κεφάλι ελαφρώς προς το μέρος μου.

«Που ήσουν; Άκουσα την πόρτα της κουζίνας», λέει πρώτο πράγμα και εντυπωσιάζομαι με τα αυτιά που έχει.

«Είχε ένα ζουζούνι, οπότε το έδιωξα. Μην ανησυχείς, κλείδωσα», χαχανίζω και κάθομαι πάνω του. «Φέρε τα χέρια σου».

«Πολύ άγρια το πας», γελάει ελαφρώς όταν του βάζω τις χειροπέδες πίσω από την πλάτη του.

«Σου είπα, έχω τον μεγαλύτερο σαδιστή για γκόμενο. Όλο και κάτι σημειώσεις κρατάω».

Σηκώνομαι από πάνω του και πάω στην ντουλάπα του. Αρπάζω στο άκυρο άλλη μια γραβάτα και ναζιάρικα επιστρέφω επάνω του. Περίμενα πως και πως να έρθει η ημέρα που θα μου έλεγε ότι με αφήνει να έχω το πάνω χέρι. Έχω κάνει τις αναζητήσεις μου και ρώτησα την Brittany για συμβουλές. Εννοείται πως πήρα σβάρνα όλο το ιντερνέτ για να είμαι σίγουρη ότι θα είμαι πλήρως προετοιμασμένη για αυτή την στιγμή. Περιττό να πω πως φρόντισα να παρατηρήσω και τον Alex να δω τι του αρέσει για να ξέρω να του το στερήσω.

Αλήθεια δεν περίμενα να είναι απόψε, αλλά δεν την χάνω την ευκαιρία με τίποτα.

Βγάζω το παγάκι από το στόμα μου και επίτηδες το σέρνω πάνω από τα χείλη μου να τα κρυώσω όσο μπορώ. Την στιγμή που πλησιάζω να τον φιλήσω, σταματάω. Ανακαλούμαι ό,τι έγινε με τον Lucas σήμερα και αρχίζω να νιώθω τύψεις. Παραμένω παγωμένη στην θέση μου, ένα πλάγιο χαμόγελο στα χείλη μου.

Δεν ξέρω ούτε η ίδια γιατί φαντάστηκα κάτι τέτοιο με εκείνον, με τον άνθρωπο που βλέπω σαν αδελφό. Δεν λέω, ωραίος άντρας είναι, γεροδεμένος και σέξι, αλλά δεν συγκρίνεται με τον Alex. Ο Alex είναι ό,τι ακριβώς επιθυμώ και πραγματικά ο μοναδικός που ξέρει να με ικανοποιεί σαν να είναι η πρώτη φορά που με αγγίζει. Κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει, όχι. Ακόμη και ο Lucas. Γι' αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω τον λόγο που συνέβη κάτι τέτοιο στο άκυρο.

Λυγίζω και φιλάω τον Alex, επίτηδες να είμαι πιο άγρια από τις άλλες φορές. Ανατριχιάζει και με κάνει να χαμογελάσω. Τον κοιτάω που ανταποδίδει μέχρι εκεί που του επιτρέπω και πραγματικά χαίρομαι που προσπαθεί τόσο να το κάνει αυτό για εμάς. Το σώμα του τσιτώνεται και τότε αποτραβιέμαι. Δεν γίνεται να το ευχαριστηθεί τόσο. Πόσες φορές μου έχει στερήσει χάδια, φιλιά, αγγίγματα... Καιρός να δει την γλύκα. Δεν σκοπεύω να τον λυπηθώ. Το έχει κάνει αυτός στ' αλήθεια μαζί μου;

«Παγάκι είναι αυτό; Τι σκοπεύεις να κάνεις;» ρωτάει ο Alex και πετάω το παγάκι πίσω στο στόμα μου.

«Πολύ μιλάς. Με εκνευρίζεις», δηλώνω και πριν προλάβει να πει κάτι, φέρνω την γραβάτα και την δένω στο στόμα του, ανήμπορος να μιλήσει. «Αχ, καλύτερα. Δεν έχει πλάκα να έχεις τόση ελευθερία».

Κάτι λέει, αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Τον αγνοώ, εφόσον δεν με νοιάζει και τόσο τι έχει να πει. Είναι όλος δικός μου να τον κάνω ό,τι θέλω και αλήθεια, τα έχω σχεδιάσει όλα τόσο τέλεια που θα μας πάρει όλη την βραδιά μέχρι που να κουραστώ να τον βασανίζω. Τον σπρώχνω πίσω στο κρεβάτι και λυγίζω στο αυτί του, επίτηδες να παίζω με το παγάκι.

«Δεν ξεφεύγεις τώρα, Alex».

Σηκώνω το σώμα μου και κάθομαι πάνω στον ανδρισμό του. Για κάποιον λόγο με το ζόρι συγκρατώ το γέλιο μου. Νιώθω τόσο σατανική που καμιά άλλη φορά δεν έχει μια μπροστά σε αυτήν. Το να βάζω κάτω έναν άνθρωπο σαν τον Alex και να τον κάνω ό,τι θέλω... μου αρέσει... με ανάβει τόσο μόνο στην ιδέα. Το παγάκι γλιστράει από τα χείλη μου και πέφτει πάνω του, αμέσως να ανατριχιάζει ολόκληρος. Προσπαθεί να κουνηθεί, αλλά δεν μπορεί. Προσπαθεί να καταλάβει, αλλά δεν γίνεται. Προσπαθεί να παραπονεθεί, αλλά δεν έχει τρόπο. Γελάω διαβολικά, η τιράντα του νυχτικού μου να γλιστράει στο μπράτσο μου, η περιοχή μου να υγραίνεται.

«Τελικά, Alex, καλά περνάς», δηλώνω, η φωνή μου βουτηγμένη στον σαδισμό και στην λαγνεία. «Σε ζηλεύω...»

Με το δάχτυλο ζουλάω το παγάκι στον αφαλό του. Τσιτώνεται από πάνω μέχρι κάτω. Ξεκινώ να το κατευθύνω σε όλο την περιοχή της κοιλιάς του, οι ανάσες μου να γίνονται κοφτές σιγά-σιγά. Βασανίζεται τόσο πολύ. Δεν μπορεί να ξεφύγει όσο και να προσπαθεί. Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου και σταματά να κουνιέται. Μάλλον το κατάλαβε ότι δεν έχει γυρισμό πλέον. Έχω ξεκινήσει να το απολαμβάνω τόσο που δεν μπορώ να σταματήσω.

«Αχ, Alex», αναστενάζω και ξαφνικά νιώθω τον ανδρισμό του να χτυπά την υγρή μου περιοχή, το χαμόγελο μου να μεγαλώνει. «Δεν μου κάνει η καρδιά να σε λυπηθώ απόψε, όμως θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Ορκίζομαι πως δεν θα σκεφτώ κανέναν άλλον πέρα από εσένα. Μόνο, μόνο, μόνο εσένα θέλω».

Μόνο εσένα...