Αναστενάζω και για πολλοστή φορά, μέσα σε έναν μήνα και κάτι, ρίχνω το σώμα μου σε μια από τις καρέκλες της καφετέριας. Αυτή την φορά επέλεξα να κάτσω με τα αγόρια, τον Chris, Drake και Aaron. Ο Alex είναι τελείως χαμένος αυτές τις μέρες και οφείλεται στην όλη δουλειά που έχει πάρει πάνω του, οπότε βαριέμαι τρελά χωρίς να έχω κάποιον να μου την πέφτει.

Αφήνω τον δίσκο και τα αγόρια ούτε που ενοχλούνται από την παρουσία μου, αντιθέτως ο Chris τυλίγει το χέρι του στον λαιμό μου και χαϊδεύει το κεφάλι μου, μπερδεύοντας τα μαλλιά, μια συνήθεια που έχει κάθε φορά που με βλέπει. Τα υπόλοιπα αγόρια σηκώνουν τις γροθιές τους και φροντίζω να τις συναντήσω με την δική μου.

«Τι λέει, προπονητάρα;» με πειράζει ο Drake και δεν μπορώ να μην γελάσω με το σχόλιο του.

«Εδώ, τα ίδια», λέω και σηκώνω τους ώμους μου. «Ήρθα απλά να σας καλέσω αύριο στα γενέθλια μου. Θα τα κάνω στο σπίτι από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, αναλόγως τα κέφια μας».

«Θα κάνεις παρτάκι όπως την άλλη φορά;» πετάγεται ο Aaron και του πέφτει ένα κομμάτι από το μπιφτέκι που μασάει. «Το έχασα την άλλη φορά και με αυτά που άκουσα πρέπει να ήταν πάρα πολύ γαμάτο».

«Όχι, ακριβώς. Ο αδελφός μου θέλει να το πάει πιο χαλαρά, αλλά όλο και κάπως θα καταφέρω να τον πείσω προς το βράδυ», μουρμουρίζω και τους κλείνω το μάτι με νόημα, κάνοντας τους να γελάσουν κι εκείνοι με νόημα. «Έχετε την διεύθυνση μου;»

«Την έχω εγώ. Θα έρθω να σας μαζέψω και θα πάμε όλοι μαζί άμα είναι, αγόρια», δηλώνει ο Chris.

Αντάλλαξα αριθμούς μαζί τους όσο για να τους έχω σε περίπτωση που συμβεί κάτι και έμεινα να συνεχίσω το φαγητό μου· μπιφτέκι με ρύζι και φρουτοσαλάτα για μετά. Ούτε που προλάβαμε να πούμε τα νέα μας, ακούστηκε στο ηχείο ότι η ομάδα του μπάσκετ πρέπει να βρεθεί εκτάκτως στο γυμναστήριο.

Αφού με αποχαιρετούν, κλασσικά ανακατεύοντας τα μαλλιά μου, συνεχίζω το φαγητό σιωπηλή. Νιώθω τα μάτια κάποιου να καίνε το σώμα μου, γι' αυτό όταν γυρνάω να δω ποιος είναι, δεν ξαφνιάζομαι όταν βλέπω την Mia. Κάθεται στο τραπέζι με τις άλλες μαζορέτες, όμως η προσοχή της είναι στραμμένη σε μένα με ένα τελείως ανέκφραστο, μπορεί και τσαντισμένο βλέμμα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα ενοχλημένη και συνεχίζω το φαγητό μου. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να αισθάνομαι ότι με παρακολουθούν. Ξαναστρέφω την προσοχή μου προς εκείνην και ακόμη με κοιτάει, σαν να με προκαλεί να πάω εκεί τώρα και να της αλλάξω το φώτα στο ξύλο.

Έχει από τότε στην πιτσαρία που με κοιτάει με αυτόν τον τρόπο. Τρεις μέρες τώρα που την πετυχαίνω στους διαδρόμους ή την έχω στην τάξη, μόνο με κοιτάει σαν να της έχω σκοτώσει την οικογένεια και προσπαθεί να με εκδικηθεί. Αν και πιστεύω πως έχει να κάνει με τον Alex όλο αυτό, που ξαφνικά ήρθε πολύ κοντά μου και απομακρύνθηκε τόσο από εκείνην.

Παρατάω το κουτάλι στο καθαρό πλέον πιάτο μου και σπρώχνω πίσω την καρέκλα ενώ καθαρίζω τα χείλη μου. Ξεκινώ να περπατώ προς το μέρος της και εκεί που δεν το περιμένουν οι υπόλοιπες στο τραπέζι της, ακουμπώ το χέρι με δύναμη στο κενό του τραπεζιού και λυγίζω κοντά της, τραβώντας έτσι αρκετή προσοχή πάνω μου.

«Τι θες και κοιτάς;» την ρωτάω και της σηκώνω το φρύδι.

Με ενοχλούν οι ματάκηδες-εκτός άμα είναι ο Alex. Αυτή όμως φαίνεται πως με μισεί μέχρι αηδίας και θέλει με την πρώτη ευκαιρία να με πνίξει στην τουαλέτα, όπως κι εγώ εκείνην. Διαβάζω την ζήλεια στο πρόσωπο της, το πόσο θέλει να με ξεφορτωθεί από την παρέα της και να κάνει χώρο για να κολλήσει ξανά στον Alex.

Δεν έχει τέτοια με μένα όμως.

«Συγγνώμη, αφαιρέθηκα», γελάει ψεύτικα για να το παίξει αθώα μπροστά στους υπόλοιπους, αλλά από την εκνευρισμένη έκφραση που κρατάω στο πρόσωπο, ξέρει πολύ καλά ότι εμένα δεν με κοροϊδεύει.

«Σταμάτα να το κάνεις πάνω μου τότε, φρικιό», γρυλίζω και φεύγω από το τραπέζι της με τους πάντες να με κοιτούν ήδη σιωπηλοί.

Δεύτερη φορά που κάνω σκηνή στην καφετέρια. Αυτή την φορά δεν με ενδιαφέρει όμως, όχι ότι με ένοιαζε και η πρώτη με την Brittany, που τα ήθελε ο κώλος της να το φάει εκείνο το σάντουιτς στα μούτρα της, αλλά τέλος πάντων. Αυτή η Mia αρχίζει να με αηδιάζει από την γλοιώδη και απαίσια αύρα που εκπέμπει τελευταία και σίγουρα δεν την εμπιστεύομαι όσο πάει.

Βγαίνω από την καφετέρια κάνοντας ένα ελαφρύ μασάζ στον σβέρκο μου όταν βλέπω την Brittany να με πλησιάζει από την άλλη μεριά φουριόζα. Αναστενάζω κουρασμένη ήδη από αυτά που σκοπεύει να μου πει, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να την ψάξω για να της πω για αύριο.

Αν και ο Nate ετοιμάζεται από την Δευτέρα για αύριο, αποφάσισα να το πω τελευταία στιγμή στους φίλους μου, να σιγουρευτώ ότι δεν θα πάει κάτι στραβά ή τελικά αλλάξει γνώμη. Η αλήθεια είναι ότι επιμένει κάθε μέρα να τους φέρω και συγκεκριμένα τον Alex. Βέβαια, αισθάνομαι κάπως από τότε που συνέβη αυτό μεταξύ μας, να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με μένα και τον αδελφό μου, αλλά εφόσον επιμένει δεν μπορώ να του χαλάσω χατίρι.

Το θέμα είναι άμα θα έρθει ο Alex. Έχω τα κόλπα μου να τον πείσω βέβαια και φρόντισα σήμερα να φορέσω τα κατάλληλα ρούχα κιόλας.

«Ρε, θα με τρελάνουν», παραπονιέται η Brittany και με ακολουθεί έξω από το κτήριο, ενώ μόλις ήρθε από 'κει.

«Τι έπαθες πάλι;» ρωτάω και ανοίγομαι, η ζέστη από τον ολοκάθαρο ουρανό να χαϊδεύει το δέρμα μου.

«Η Stephanie πάλι παραπονιέται για το κλίμα του Beverly Hills και πιστεύει ότι εγώ φταίω τόσο άρωμα που ρίχνω. Μου το έκλεισε στα μούτρα ακριβώς μετά από αυτό», μου εξηγεί τον λόγο που έχει γίνει σαν ντομάτα από τα νεύρα και μου δείχνει το κινητό της. «Θέλω να την πνίξω από τότε που έχει έρθει, αλλά είναι η αγαπημένη των γονιών, οπότε εγώ την τρώω».

Ρίχνω το σώμα μου σε ένα παγκάκι και η Brittany κάνει το ίδιο με μια αηδία στο πρόσωπο της που αγγίζει το ροζ φορεματάκι της κάπου αλλού εκτός από τα βολικά καθίσματα του αυτοκινήτου που την φέρνει και την παίρνει-του Alex-ή τα μαξιλάρια που βάζει στις θέσεις της όταν είμαστε στο μάθημα. Η Brittany ανήκει σε ένα μοναδικό είδος τρελής. Έχω αρχίσει να ζω με αυτό.

«Τέλος πάντων, προσπάθησε να μην ξεμαλλιαστείς μέχρι αύριο. Θα κάνω τα γενέθλια μου στο σπίτι αύριο το μεσημέρι και θα το εκτιμούσα να έρθεις σαν άνθρωπος», της λέω και είναι έτοιμη να τσιρίξει από τον ενθουσιασμό της, κάτι που με κάνει να σουφρώσω τα φρύδια και να την κοιτάξω περίεργα.

«Λα-τρεύ-ω. Τι δώρο θες να σου πάρω; Μπορώ να το πάρω σε ροζ χρώμα να είναι ασορτί με το δικό μου;» με ρωτάει και φέρνει το πρόσωπο της σχεδόν κολλητά στο δικό μου. «Μπορώ να φέρω και τον Tony μαζί μου;»

«Ηρέμησε, πεντάχρονο», την σπρώχνω από πάνω μου και κάνω λίγο πιο από 'κει άβολα. «Μπορείς να φέρεις όποιον θες, δεν με ενοχλεί. Όσο για δώρο μην σε πειράζει, δεν θέλω κάτι, αρκεί να έρθεις».

Ξαφνικά η Brittany πέφτει στην αγκαλιά μου. Παγώνω στην θέση μου εφόσον δεν το περίμενα αυτό. Το γλυκό της άρωμα τρυπά τα ρουθούνια μου και με κάνει να θέλω να χαμογελάσω, το οποίο κάνω κιόλας. Ανταποδίδω μετά από λίγα δεύτερα και το απολαμβάνω περισσότερο απ' όσο περίμενα εφόσον είναι σαν να έχω στην αγκαλιά μου ένα αρκουδάκι.

«Είσαι η μοναδική φίλη που με αποδέχεται έτσι όπως είμαι, γι' αυτό σου αξίζει έστω ένα δωράκι», γελάει χαριτωμένα και αποτραβιέται από την αγκαλιά.

Κι εμένα η μοναδική φίλη που με αγκάλιασε.

«Ποιοι άλλοι θα έρθουν;» αλλάζει θέμα και κάνει πίσω να βολευτεί ξανά δίπλα μου, η σκιά από το δέντρο να καλύπτει μόνο το πρόσωπο της, ενώ οι ηλιαχτίδες του ήλιου τονίζουν το λευκό δέρμα της που γυαλίζει από τις κρέμες που βάζει καθημερινά.

«Τα αγόρια, οι φίλοι του Nate και», παριστάνω πως σκέφτομαι, «θα πω και στον Alex άμα είναι».

«Ναι, άμα καταφέρεις να τον πείσεις», γελάει και τινάζει το μαλλί της, πλέον έχοντας καταλάβει ότι το κάνει μόνο για να το χαϊδεύει, τόσο απαλό που είναι. «Θα σου πει ότι πρέπει να πάει με την μαμά του να δώσουν το χέρι στον Vladimir Putin, παρά να έρθει σε αυτό το πάρτι γενεθλίων. Εδώ απεχθάνεται τα δικά του».

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και στριφογυρίζω τα μάτια με νόημα. Βέβαια η Brittany δεν το πιάνει εφόσον δεν έχει καμιά ιδέα τι ξετσίπωτος που είναι ο Alex όταν με βλέπει, αλλά με κάνει να χαμογελάσω όταν εξετάζω άλλη μια φορά τα ρούχα μου. Έχω φορέσει ένα τζιν σορτσάκι και από πάνω ένα ανάλαφρο πουκάμισο, το οποίο δεν κολλάει καθόλου πάνω στο στήθος μου. Αν και έχω παραλείψει το σουτιέν σήμερα για να σιγουρευτώ ότι όλα θα πάνε όπως θέλω, δεν νομίζω να το έχει καταλάβει κανείς.

«Ποτέ μην λες ποτέ», λέω και παίζω με μια τούφα των μαλλιών μου, καθώς φέρνω το πρόσωπο του στο μυαλό μου.

Αναστενάζω με έναν αρκετά αισθησιακό τρόπο και πάνε τρεις μέρες τώρα από τότε που τον είδα. Ούτε στην προπόνηση εμφανίζεται, ούτε στα μαθήματα, είναι σαν να είναι εξαφανισμένος για άλλον λόγο πλέον. Όσο και να αναγκάζομαι να το παίζω ότι δεν με ενδιαφέρει, τρελαίνομαι να ξέρω που είναι και τι κάνει, όμως εδώ ούτε το αίτημα μου στο Instagram δεν έχει απαντήσει, όταν βρήκα κατά λάθος το προφίλ του μέσω της Brittany.

Αισθάνομαι το σώμα μου να ζεσταίνεται κάτω από τον ήλιο και δεν πιστεύω ποτέ στην ζωή μου να έχω απολαύσει τον Απρίλη τόσο. Συνήθως αυτόν τον μήνα έμενα σπίτι και προετοιμαζόμουν για τις εξετάσεις μέσω των μαθημάτων που έκανα κατ' οίκον, να βαριέμαι και να ξενυχτώ σχεδόν κάθε βράδυ. Ούτε φίλους είχα πέρα από αυτούς του αδελφού μου και ό,τι γκόμενο είχα, τον είχα κρυφά μέχρι που το μάθαινε ο Nate και τους έδιωχνε με κλωτσομπουνίδια.

Πόσο άλλαξε η ζωή μου...

«Brittany», λέω και γυρνάω να την δω με ένα χαμόγελο, «είμαι πολύ ερωτευμένη με τον Alex».

«Ωχ, όχι», απελπίζεται εκείνη και μόνο να ήξερε πόσο κοντά έχω έρθει με τον αγαπημένο ξαδερφούλη του. «Δεν είπαμε να τον ξεχάσουμε αυτόν; Ξου-ξου Alex, ναι-ναι καινούριος γκόμενος που δεν είναι ο Alex ή σαν εκείνον».

«Μα αυτόν θέλω», επιμένω και γυρνάω το σώμα μου προς εκείνην. «Πες ό,τι θες εσύ, εγώ όμως δεν τον ξεπερνάω. Είμαι μια χαρά έτσι».

«Κοίτα, επειδή δεν είσαι η Mia και δεν ανυπομονώ ιδιαίτερα την ημέρα που ο Alex θα σου ρίξει χυλόπιτα, θα σου δώσω μια συμβουλή. Δεν είναι έτοιμος για σχέση και σίγουρα όλα αυτά τα κουλά που σου αρέσουν εσένα».

Αρχίζω να γελάω και αυτό την κάνει να ξαφνιαστεί αρκετά. Σηκώνω το σώμα μου όρθιο ενώ τεντώνομαι, αυτές τις ημέρες ο ύπνος μου να έχει γαμηθεί οπότε να αισθάνομαι μονίμως πιασμένη, και κλείνω τα μάτια στον ήλιο. Ο Alex είναι χειρότερος από μένα και μου μιλάει εμένα για κουλά; Πολύ αστείο, αλλά δεν ξέρει, η καημενούλα, δεν της ρίχνω το φταίξιμο.

«Θα τα πούμε στην προπόνηση. Πάω να κατουρήσω», την αποχαιρετώ και απομακρύνομαι από το παγκάκι με ένα αρκετά μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου.

Για κάποιον λόγο μου αρέσει τόσο αυτό το μυστικό που ξέρω μόνο εγώ-και ο Gavin, αλλά αυτός είναι στην Σκωτία τώρα-και ο Alex. Λατρεύω το πόσο λάθος ακούγεται άμα κανείς γνώριζε τι τον έχω αφήσει να μου κάνει και πόσα άλλα έχω κάνει λίστα ότι θέλω.

Περπατώ προς τις τουαλέτες όταν το μάτι μου πιάνει την ψηλή φιγούρα του Alex να ξεκλειδώνει μια πόρτα και να μπαίνει μέσα χωρίς να κλείσει πίσω του. Δεν αφήνω την ευκαιρία να ξεγλιστρήσει από τα χέρια μου, γι' αυτό με γρήγορα βήματα πλησιάζω προς το μέρος της τάξης και εμφανίζω το κεφάλι πίσω από την πόρτα.

Βγάζω το κλειδί από την πόρτα και μπαίνω μέσα, κλειδώνοντας πίσω μου, κάτι που τραβάει απευθείας την προσοχή του Alex, ο οποίος ψαχούλευε κάτι κουτιά. Η αίθουσα γενικά είναι αποπνικτική εξαιτίας της σκόνης και τα πολλαπλά κουτιά, στοιβαγμένα το ένα πάνω από το άλλο, έχουν καλύψει τα παράθυρα οπότε φωτίζεται μόνο από τα φώτα στο ταβάνι.

«Γεια σου, Alex», λέω αισθησιακά και βάζω το κλειδί στην τσέπη μου, έτσι ώστε να το δει, ενώ βολεύομαι πάνω στην σκονισμένη παλιά έδρα.

«Angel», αναστενάζει κουρασμένος και επιστρέφει στο να κάνει ό,τι κάνει.

«Τι ψάχνεις;» τον πειράζω και κουνάω τα πόδια μπροστά-πίσω, προσπαθώντας να μην χτυπήσω την έδρα και να κάνω φασαρία.

«Κάτι παλιά χαρτιά που μου ζήτησε ο προπονητής», απαντά χωρίς να με δει και συνεχίζει να τινάζει κάτι χαρτιά, παρατώντας τα ύστερα μέσα στα κουτιά. «Εσύ τι θες εδώ;»

«Εσένα», γυρνάει να με δει με σηκωμένο το φρύδι, εγώ να χαμογελώ πονηρά και να το απολαμβάνω, «για να σου πω κάτι».

«Όπως;»

Παρόλο που δεν με βλέπει καν, γιατί μου έχει γυρίσει την πλάτη και ψάχνει μανιωδώς κάτι κουτιά, ξεκουμπώνω το πρώτο κουμπί του πουκαμίσου μου. Συνεχίζω με το δεύτερο και τρίτο, όμως δεν φαίνεται να έχει ανησυχήσει καθόλου που ξαφνικά είμαι σιωπηλή. Μόλις φτάνω στο προτελευταίο, επιτέλους γυρνάει το κεφάλι να με δει.

«Ήθελα να σου ζητήσω κάτι», λέω και ακουμπώ τα χέρια πίσω στην παλιά έδρα που έχω κάτσει.

Προσπαθεί να αντισταθεί και το βλέπω με την απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του. Καθαρίζει τον λαιμό του και επιστρέφει στην δουλειά του, προφανώς αποσυντονισμένος και αυτό με κάνει να γελάσω. Πετάγομαι από την έδρα και κάτω, το πουκάμισο μου ίσα-ίσα ανοιχτό όσο για να τον ενοχλήσω και με τα χέρια πίσω από την πλάτη μου, τον πλησιάζω.

«Μπορώ να σε βοηθήσω;» τον ρωτάω και μου γυρνάει την πλάτη περισσότερο όταν προσπαθώ να κοιτάξω τι ψάχνει.

«Κουμπώσου, σε παρακαλώ», μου ζητάει και για άλλη μια φορά γελάω διασκεδάζοντας να τον πειράζω τόσο. «Έχω δουλειά τώρα».

Δεν πάει έτσι με μένα όμως. Δυο φορές δεν με ρώτησε άμα έχω εγώ δουλειές ή κάτι. Σε περίπτωση που τα θέλει, θα τα δίνω; Εγώ είμαι μια O'Connell και άμα θέλω κάτι, θα το πάρω την στιγμή αυτή και βέβαια, με τον τρόπο μου, ακόμη και αν εκείνος θα είναι με το να ξεκουμπώνω για λίγο το πουκάμισο μου.

«Αουτς», κάνω ψεύτικα και γυρνάει αμέσως να δει τι έπαθα.

Δυστυχώς για εκείνον έρχεται αντιμέτωπος με το πλέον τελείως γυμνό μου στήθος και αμέσως ρίχνει τα μάτια του αλλού, όχι επειδή ντρέπεται, αλλά επειδή αντιστέκεται. Κάνει να γυρίσει πάλι από την άλλη, όμως τον κρατάω από τον γιακά και φέρνω το σώμα μου ακριβώς πάνω του, τραβώντας το πρόσωπο του κάτω για να έρθει λίγα εκατοστά μακριά από το δικό μου.

«Τι έγινε, Alex Henderson; Μόνο όταν σε βολεύει, επιτρέπεται να σου ανοίγω τα πόδια;» τον ειρωνεύομαι και παρατηρώ πως στα μάτια του επιστρέφει εκείνη η απόλαυση, όπως κάθε φορά που τον προκαλώ και τον φέρνω στα όρια του.

«Προσπαθώ πολύ να σου αντισταθώ, Angel, αλλά δεν με βοηθάς για το καλό σου», ψιθυρίζει και η ανάσα του πάνω στα χείλη μου με κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρη.

Φέρνει τα χέρια του στην μέση μου και αργά ανεβαίνουν μέχρι που φτάνουν στο στήθος μου, εκτεθειμένο πλέον μπροστά του. Αφήνω τον γιακά του ελεύθερο και χαμογελώ ενώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου, απολαμβάνοντας αυτή την στιγμή περισσότερο απ' ότι περίμενα στην φαντασία μου.

«Δεν θα σε αφήσω να αντισταθείς, Henderson», μουρμουρίζω και ο τρόπος που οι παλάμες του σφίγγουν το στρογγυλό μου στήθος με κάνει να γελάσω αρκετά αισθησιακά, «γιατί ξέρω πως δεν θες».

«Πολύ διορατική δεν έγινες ξαφνικά;» αναρωτιέται ο Alex με έναν σαρκαστικό τόνο και με γυρνάει από την άλλη, τραβώντας το σώμα μου επίτηδες πάνω στο δικό του.

Τα χέρια του ταξιδεύουν από την λεκάνη μου αργά-αργά, η ανάσα του στον λαιμό μου, και τα σηκώνει μέχρι που ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους στο στήθος μου. Ξαναγελάω και φέρνω το χέρι μου στο μάγουλο του, ύστερα στον σβέρκο του για να τον τραβήξω ακόμη πιο κοντά μου. Συνεχίζει να πειράζει το στήθος μου και το άγγιγμα του στο σώμα μου είναι περισσότερο από θεϊκό.

«Πες τι θες», σχεδόν με διατάζει και βάζω το χέρι στο μπούτι μου, ενώ τα τρίβω μεταξύ τους, τόσο που αρχίζει να με ανάβει.

«Αύριο θα-», αναστενάζω απευθείας μόλις τσιμπάει την ρώγα μου με τα δάχτυλα του και ξαναγελάω, εκείνος να μου αφήνει ένα φιλί στον ώμο μου, «-κάνω στο σπίτι μου ένα πάρτι γενεθλίων. Θέλεις να έρθεις; Έχεις ειδική πρόσκληση από τον αδελφό μου κιόλας».

«Τι προνόμιο είναι αυτό;» με ρωτάει με ένα σαρκαστικό τόνο και αρχίζει να μου κουμπώνει το πουκάμισο για να καλύψει το στήθος μου.

Μόνο που με κρατάει έτσι στην αγκαλιά του, το έντονο άρωμα του να τρυπάει τα ρουθούνια μου, αισθάνομαι ότι έχω μεθύσει. Φέρνω το χέρι στο μάγουλο του και μόλις κουμπώσει και το τελευταίο, φτιάχνει το πουκάμισο μου, ακόμη το σώμα του κολλημένο στο δικό μου. Απομακρύνεται από κοντά μου και η απουσία του γίνεται αισθητή απευθείας, κάτι που με κάνει να γυρίσω να τον δω με παραπονιάρικο ύφος. Συνεχίζει να ψάχνει τα κουτιά χωρίς να μου δώσει την προσοχή που θέλω.

«Δεν μπορώ αύριο. Έχω να συνοδέψω την αδερφή μου κάπου», απαντάει κρύα στην πρόσκληση μου και παρόλο που πριν λίγα δεύτερα δεν τον χάλαγε το στήθος μου και η λαχτάρα έκανε τα μάτια του να γυαλίζουν, τώρα επιστρέφει πάλι στα ίδια.

«Δώσε μου τον αριθμό σου να σου στείλω την διεύθυνση», επιμένω και στέκομαι πίσω του, ενώ προσπαθεί πολύ απελπισμένα να βρει εκείνα τα χαρτιά.

«Δεν χρειάζεται, έχω την Brittany».

«Άρα θα έρθεις;» αναρωτιέμαι και του σηκώνω το φρύδι όταν γυρνάει να με δει.

Δεν λέει κάτι αλλά εκλαμβάνω την σιωπή του ως ότι παλεύει αρκετά να αποφασίσει άμα θέλει να συνεχίσει να ψάχνει για τα χαρτιά ή να γυρίσει και να μου δώσει απάντηση σε αυτό, μάλλον μέσω κάποιου πρόστυχου τρόπου του. Επιστρέφω στην έδρα και κουνάω το χέρι μου αδιάφορη για να κάνω αέρα στο πρόσωπο μου, τα μάτια μου να πέφτουν στον πισινό του Alex.

«Επιτέλους», τον ακούω να αναφωνεί και ενθουσιάζομαι μαζί του που θα γυρίσει να με δει τώρα.

Όχι ότι με χάλαγε η θέα μέχρι στιγμής.

Ο Alex παίρνει την χούφτα χαρτιά και στρέφει το σώμα του προς εμένα. Τον κοιτάω με ένα πλάγιο χαμόγελο και κάνω πίσω τα μαλλιά μου ενώ συνεχίζω να κάνω αέρα με αισθησιακό τρόπο, το ένα μου πόδι σταυρωμένο πάνω στο άλλο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και το μετανιώνει με βάση το βλέμμα του, όμως με πλησιάζει, ακουμπώντας τα χέρια του στην έδρα έτσι ώστε να είμαι ανάμεσα του. Λυγίζει στο πρόσωπο μου και απευθείας πέφτουν τα μαύρα μάτια του στα χείλη μου.

«Τι θες, Angel;» με ξαναρωτάει, αυτή την φορά λίγο πιο άγρια και απαιτητικά.

«Εσένα», τον πειράζω άλλη μια φορά και μου σηκώνει το φρύδι, «να έρθεις αύριο στα γενέθλια μου».

«Δώσε μου έναν λόγο να έρθω», με προκαλεί.

Δεν συγκρατιέμαι και αρπάζω το κάτω χείλος του με τα δόντια μου. Με τα μάτια ανοιχτά και οι δυο και χωρίς να τα βγάλουμε ο ένας πάνω από τον άλλον, του το πιπιλάω και αφού τον γευτώ αρκετά, τον δαγκώνω άλλη μια φορά και τραβάω πίσω μέχρι που ξεφεύγει μόνο του.

Αυτή την φορά του κόβω το χείλος περισσότερο απ' όσο περίμενα. Δεν παραπονιέται, ούτε καν που αντιδρά αλλά ξέρω πως αυτό θα του αφήσει σημάδι για το υπόλοιπο της ημέρας. Φέρνει το χέρι του και καθαρίζει το αίμα που αρχίζει να εμφανίζεται.

«Θα το σκεφτώ», ψιθυρίζει και με τέτοια δεξιότητα βγάζει το κλειδί από την τσέπη μου, που δεν τον καταλαβαίνω μέχρι που το πετάει στον αέρα και το ξαναπιάνει.

Για άλλη μια φορά φεύγει. Από τα χείλη του γεύομαι χυμό ρόδι και με κάνει να διψάω ακόμη περισσότερο, γι' αυτό σηκώνομαι μαγεμένη και βγαίνω έξω, ο Alex να με περιμένει έξω για να κλειδώσει πίσω μου. Καθαρίζει ξανά το κάτω χείλος του με το χέρι και φαίνεται να έχει αρχίσει να πρήζεται ήδη, τόσο που τον τραυμάτισα.

«Θα σε δω αύριο», αντιστέκομαι από το να τον αρπάξω άλλη μια φορά και να τον φιλήσω, όμως φαίνεται ήδη τσαντισμένος.

Παίρνει το κλειδί και με προσπερνάει, βάζοντας το στην τσέπη του παντελονιού του, ενώ εγώ τον αποχαιρετώ σαν το χαζοχαρούμενο που είμαι. Όσο νομίζει ότι κρύβεται από τα μάτια των άλλων, τόσο πιο πολύ εκτίθεται στα δικά μου. Δεν μπορεί να αντισταθεί δευτερόλεπτο από το σώμα μου και προφανώς η αδυναμία του είναι πόσο μου αρέσει να υποκύπτω σε εκείνον.

«Angel O'Connell και Alex Henderson, στο γραφείο του διευθυντή, παρακαλώ», αναγνωρίζω την φωνή της Kristina μέσω των ηχείων του σχολείου και παρατηρώ τον Alex που παγώνει στην θέση του.

«Πω, τι κρίμα», γελάω μόλις γυρνά προς το μέρος μου.

Ο Alex παίρνει μια βαθιά ανάσα σαν να έχει βαρεθεί να τρέχει πίσω από τα πάντα όλη μέρα και ξεκινά να περπατά προς το μέρος μου για να ανέβει τα σκαλιά. Τον ακολουθώ μόλις με προσπερνά και για κάποιον ανεξήγητο λόγο αισθάνομαι τρελά ευδιάθετη-δεν προσθέτω καν το «ξαναμμένη», είναι αυτονόητο.

«Γιατί λες να μας ζήτησε στο γραφείο του ο Adam;» ρωτάω όσο για να ξεκινήσω συζήτηση.

Φαίνεται αρκετά αδιάθετος. Στο πρόσωπο του παρατηρώ πρώτη φορά την κούραση, ενώ με το καρπό του χεριού του προσπαθεί να ηρεμήσει την πληγή που του προκάλεσα. Μπορεί να υπερέβαλλα λίγο, όμως δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, ειδικά όταν οι ορμόνες μου χτυπάνε κόκκινο λίγες μέρες πριν την περίοδο μου.

Παραμένει σιωπηλός και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ανεπιθύμητη, κάτι που έρχεται σε τεράστια αντίθεση με αυτά που μου λέει και μου κάνει τελευταία. Διπλώνω τα χέρια στο στήθος μου και με κάθε σκαλοπάτι προσπαθώ να απομακρυνθώ από κοντά του, γιατί η κρυόκωλη αύρα του αρχίζει να με κουράζει.

Σαν να το παρατηρεί και σταματάει στα σκαλιά του τρίτου ορόφου, μάλλον για να κάνω το ίδιο, και να μου πει κάτι. Ρίχνει τα μάτια του φευγαλέα γύρω για να πάρει μια βαθιά ανάσα και ύστερα λυγίζει στο πρόσωπο μου με ένα χαμόγελο.

«Μην κάνεις μούτρα, Angel. Απλά έχω δουλειά», μουρμουρίζει και παρατηρώ πόσο πρήστηκε το χείλος του, όμως σαν να μην τον νοιάζει, αντιθέτως να του αρέσει.

Μόλις κάνει πίσω, επιστρέφει στον παλιό, "καλό" εαυτό του και μένει ανέκφραστος. Προσπαθεί να ηρεμήσει το χείλος του, το οποίο ευτυχώς έχει σταματήσει να αιμορραγεί και αισθάνομαι λίγο άσχημα που του το δάγκωσα λίγο περισσότερο απ' όσο έπρεπε.

Περπατάμε προς το γραφείο του Carlson και ο Alex ανοίγει την πόρτα, η Kristina σε κατάσταση πανικού να προσπαθεί να φτιάξει το γραφείο της από τις στοίβες χαρτιά και φακέλους. Μας χαρίζει ένα χαμόγελο και την προσπερνάμε για να φτάσουμε μέσα στις καρέκλες του Adam, όπου βολεύομαι εγώ, ενώ ο Alex στέκεται με τα χέρια στο στήθος του.

«Τι έπαθε το χείλος σου, Alex;» ρωτάει απευθείας ανήσυχος ο Adam και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή γιατί δεν ξέρω τι θα απαντήσει σε αυτό.

Ούτε που το σκέφτηκα την στιγμή που το έκανα τι θα ρωτούσαν οι υπόλοιποι που θα τον έβλεπαν έτσι. Δεν είναι και κάθε μέρα που βλέπεις έναν τραυματισμένο Alex Henderson για να το προσπερνάς σαν να μην είναι κάτι. Συν ότι όλοι οι καθηγητές του γλύφουν κυριολεκτικά τον κώλο εφόσον είναι το παιδί της Προέδρου της Αμερικής, οπότε απλά τι σκατά σκεφτόμουν όταν του επιτέθηκα με αυτόν τον τρόπο;

Πρέπει να αρχίσω να με ελέγχω λίγο.

«Μου έπεσε ένα κουτί κάτω στην αποθήκη», απαντά χαλαρός και για ένα δεύτερο τον πιστεύω κι εγώ.

Τόσο χειριστικός πια;

«Να πας να το δεις-»

«Μην ανησυχείτε, είμαι μια χαρά», τον διακόπτει με ευγένεια και ο τρόπος που χαμογελάει με κάνει απευθείας να σταυρώσω τα πόδια μου.

Φέρνω να χαϊδέψω τον λαιμό μου με έναν ελαφρώς αισθησιακό τρόπο, όμως όταν με κοιτάει ο Adam, βάζω το χέρι στην μύτη και κάνω την πιο ξενέρωτη γκόμενα που υπάρχει. Κοιτάω έναν πίνακα πίσω από το γραφείο του και ύστερα παριστάνω πως μια μύξα μου κόλλησε στο δάχτυλο γι' αυτό την τινάζω κάπου ξέμπαρκα.

«Χωρίς να φανώ αγενής, έχω μια δουλειά και μας ζητήσατε να μας πείτε κάτι», είναι ο Alex αυτός που παίρνει την πρωτιά για να μιλήσει.

«Έχω πάρει παράπονα από μαθητές ότι οι πόρτες πάντα κλειδώνονται πίσω σας και θα σας ζητούσα να μην το ξανακάνετε. Θα το εκτιμούσα να τηρούσατε τους κανόνες για να μην δημιουργείτε πρόβλημα στους συμμαθητές σας», μας ενημερώνει ο Adam και τα έντερα μου γυρίζουν ανάποδα.

Για κάποιον λόγο είμαι σίγουρη ότι η Mia είναι αυτή που μας καρφώνει συνέχεια. Δεν την έχω πιάσει ποτέ να μας παρακολουθεί αλλά οι κατσαρίδες βγάζουν φτερά εκεί που δεν το περιμένεις. Σήμερα στην καφετέρια ειδικά, καλά που δεν έβγαλε λέιζερ από τα μάτια της να με διαπεράσει και να μου κάνει τρύπα στο στήθος, σκοτώνοντας με επιτόπου.

«Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους των δυο μας. Θα φροντίσουμε να μην επαναληφθεί», είναι ο Alex αυτός που μιλάει πρώτος ξανά, γι' αυτό στρέφεται η προσοχή όλων σε μένα.

«Ναι, τέλος πάντων, συγγνώμη», μουρμουρίζω αδιάφορη.

Μόνο που πρέπει να απολογούμαι επειδή μια ποντικομούρα δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι ο γκόμενος δεν την θέλει, με κάνει να αηδιάζω περισσότερο από τότε που κόντεψαν να φιληθούν. Προτιμώ να μην καρφωθώ όμως ότι γνωρίζω ποια βρίσκεται πίσω από όλα αυτά, γι' αυτό απλά παίζω με μια τούφα τον μαλλιών μου ενώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου για να διασκορπίσω την γεύση του Alex με την γλώσσα μου.

Θα πεθάνω πριν καν καταφέρω να τον πηδήξω αυτόν.

«Σας ευχαριστώ. Είστε ελεύθεροι να συνεχίσετε τα μαθήματα σας», μας χαμογελάει ο Carlson και τον αφήνουμε να παίρνει κάποιον τηλέφωνο.

Ακολουθώ τον Alex άλλη μια φορά και φαίνεται τόσο χαλαρός, σαν πραγματικά να μην έχει έγνοια στον κόσμο, εγώ από την άλλη να έχω τσαντιστεί τόσο με την Mia που να κοκκινίζουν απευθείας τα μάγουλα μου. Αφήνουμε την Kristina πίσω στον πανικό της και μόλις βγαίνουμε έξω, ο Alex με αρπάζει από τον καρπό για να με φέρει κοντά του.

«Μόνο για όλο τον κόπο που πέρασα εξαιτίας σου», με μαλώνει με ένα αρκετά σκοτεινό βλέμμα, «θα φροντίσω η επόμενη φορά να μην σου είναι καθόλου εύκολη, Angel. Τώρα έχω δουλειά όμως», τονίζει την κάθε λέξη στην πρόταση του και με αυτό με αφήνει ελεύθερη ακριβώς την στιγμή που χτυπάει το κουδούνι για να σημάνει έναρξη μαθημάτων.

Ο Alex βάζει τα δάχτυλα του ξανά στα χείλη του και με αυτό με προσπερνάει, χωρίς να φαίνεται καν στο πρόσωπο του ότι μόλις ήταν πρόστυχος μαζί μου για πολλοστή φορά. Με μπερδεύει τόσο αυτό το αγόρι. Προφανώς και δεν θέλει να προδοθεί μπροστά στους άλλους, γι' αυτό και το παίζει όλο ευγενικός και κρυόκωλος ταυτόχρονα, όμως φαίνεται επίσης ότι παλεύει πολύ με τον εαυτό του.

Μπορεί να έχει να κάνει και με εκείνη την υπόσχεση που είχε κάνει σε εκείνο το άτομο.

Για ένα δεύτερο παγώνω στην θέση μου. Μια σκέψη που μάλλον αγνοούσα σαν ενοχλητικό κουνούπι στο αυτί μου, με κάνει να γυρίσω να δω τον Alex στον διάδρομο καθώς περπατάει. Το στήθος μου βαραίνει και οι ανάσες μου γίνονται πιο βαθιές από πριν, να χρειάζομαι το οξυγόνο περισσότερο από ποτέ έτσι που δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Τι κι αν είναι ερωτευμένος ακόμη με ένα άτομο από το παρελθόν του; Υπάρχει περίπτωση να με χρησιμοποιεί μόνο επειδή ξέρει ότι κανείς δεν θα με πιστέψει; Δεν πληγώνομαι, ούτε πιστεύω στις αμφιβολίες που έχω, διότι ξέρω πως είναι μόνο σκέψεις. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι να με βαρεθεί, να με παρατήσει ή ακόμη χειρότερο να τον βλέπω να με χρησιμοποιεί.

Χασμουριέμαι κουρασμένη από τις αρνητικές σκέψεις και αυθόρμητα χαμογελώ με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι τα χείλη του. Έτσι θα μάθει ότι δεν είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίζει μαζί μου. Όσο και τα συναισθήματα μου να μεγαλώνουν κάθε φορά που είμαι κοντά του, ξέρω πολύ καλά να χειρίζομαι την σεξουαλική μου πλευρά πριν από εκείνα.

Θα περιμένω τώρα την επόμενη τιμωρία του, εφόσον ξέρω πως θα είναι ακόμη καλύτερη από την προηγούμενη.