Angel's POV

«Τον σιχαίνομαι», γρυλίζω και κλωτσάω το πόδι του τραπεζιού με αποτέλεσμα να χτυπήσω τα δάχτυλα του ποδιού μου. «Αουτς, γαμώ! Που να πέσει κάτω και να πεθάνει».

«Υποθέτω ότι μιλάμε για κάποιον δολοφόνο;» αναρωτιέται ο Nate και τρώει την μπανάνα του για όσο εγώ βγάζω το παπούτσι να χαϊδέψω την περιοχή που χτύπησα.

«Άμα υπάρχει δολοφόνος συναισθημάτων, τότε ναι», σαρκάζομαι και ξαπλώνω πίσω στην καρέκλα κουρασμένη από το να πηγαίνω πέρα-δώθε. «Μαλάκας. Τι ήθελα να μπλέξω μαζί του εξαρχής; «Αποστολή:Angel» και μια σακούλα σκατά. Τι σκεφτόμουν αλήθεια;»

«Αισθάνομαι ότι άμα συνεχίσω να ρωτάω απλά θα μπερδευτώ παραπάνω», σκέφτεται φωναχτά ο αδελφός μου και του ρίχνω τα μάτια απογοητευμένη.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω. Δεν μου φταίει σε κάτι ο Nate, σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται κιόλας, να με βλέπει σε τέτοια σύγχυση. Η αλήθεια είναι ότι το σαββατοκύριακο, μετά το γεγονός στο σπίτι του Alex, το οποίο εξαιτίας της Brit και τις κουλές ιδέες που έχει, ήταν σκέτο ρεζίλι, έχω αποφύγει να ξεσπάω μπροστά στον Nate. Σήμερα όμως, μόλις είδα την φωτογραφία που είχε ανεβάσει η Sophia με τον Gavin και τον Alex-αυτός ανάμεσα στο ζευγάρι όλο μούτρα που μάλλον του χαλάνε την ηρεμία-θυμήθηκα πόσο τον σιχαίνομαι.

«Παράτα το κι εσύ», μουρμουρίζω και ρίχνω τα μάτια στο ρολόι τοίχου.

Έχω πάρει άδεια για τις πρώτες τρεις ώρες στο σχολείο σήμερα. Άφησα τον μπαμπά να ξεκουραστεί το βράδυ και να πάει να κάνει ένα ντους, γιατί το χρειαζόταν περισσότερο από μένα να πάω στα Μαθηματικά και στην Χημεία ύστερα. Ο κύριος Carlson ευτυχώς έδειξε κατανόηση και μου άφησε όλη την ημέρα, αλλά δεν θέλω να κάτσω εδώ. Με τις εξετάσεις να πλησιάζουν θέλω να δείξω συνέπεια και τουλάχιστον να ρίξω μια ματιά σε κάποια από τα μαθήματα που έχω αγνοήσει την χρονιά αυτή.

Ακουμπώ τον αγκώνα στο μπούτι μου και στηρίζω το πηγούνι στην παλάμη μου βαριεστημένα. Με ενοχλεί τόσο αυτή η κατάσταση με τον Alex. Έχει αλλάξει πολύ από τότε που ήρθε ο Lucas στο σχολείο. Απλά έχει γίνει ένα τεράστιο, ανυπόφορο και εγωιστικό αρχίδι. Μιλάει εκείνος για υπομονή, αλλά μόνο να ήξερε πόσο έχω δείξει για την πάρτη του. Όλο με απέκλειε από την ζωή του, σαν να μην αξίζω κάτι παραπάνω από σεξ ή δυο ρομαντικά ραντεβουδάκια.

Έλεος.

«Πάντως ο φίλος μου ο Gavin θα γίνει μπαμπάς», πετάγεται ο Nate και ξεφλουδίζει και άλλο την μπανάνα.

«Το ξέρω. Το έμαθα το Σάββατο», μουρμουρίζω αδιάθετη και κοιτάω έξω από το παράθυρο την γκρίζα συννεφιά που έχει σκοτεινιάσει όλη την πόλη.

«Φαινόταν πολύ ευτυχισμένος, αλλά μεταξύ μας αισθάνομαι βαθιά μέσα μου ότι δεν την χωνεύω την κοπέλα του», λέει ο αδελφός μου και δεν μπορώ να μην γελάσω με αυτό, έστω και λίγο.

«Καθόλου όμως».

Αφού με βλέπει που γελάω, κάνει το ίδιο με ένα τέτοιο αθώο βλέμμα που θεωρώ αρκετά χαριτωμένο, ακόμη και για τον Nate. Θυμάμαι τα γενέθλια της κοπέλας του Jim και πως ο αδελφός μου δεν γούσταρε καθόλου την φάση μεταξύ Gavin και Sophia. Όσο σκέφτομαι τα βλέμματα που τους έριχνε, με πιάνει νευρικό γέλιο, γιατί έκανε σαν να του έκλεψαν τον γκόμενο και απείχε μια σπόντα μακριά από το να την πιάσει απ' τα μαλλιά και να παίξουν φάπες.

«Πέρα από την πλάκα, το Σάββατο έφυγες βιαστικά με την Bruce και δεν ξαναήρθες. Ούτε εχθές», τονίζει ο Nate την τελευταία λέξη και με κοιτάει έντονα, σαν να περιμένει όντως εξηγήσεις, παρόλο που δεν είναι σε θέση να το κάνει, αφού δεν θυμάται καν ότι είμαι αδελφή του ή έστω πόσο υπερπροστατευτικός ήταν μαζί μου.

«Brittany», τον διορθώνω με έναν αναστεναγμό και φοράω ξανά το παπούτσι. «Είχα μια δουλειά».

«Ο μπαμπάς μου είπες χθες ότι ανησυχεί για σένα», συνεχίζει και μια καταιγίδα απ' έξω φωτίζει το δωμάτιο.

Σηκώνομαι από την καρέκλα και κλείνω τελείως το παράθυρο. Σέρνω την κουρτίνα τόσο όσο για να καλύψω την θέα και στέκομαι για λίγο ακίνητη, η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Ξέρω ακριβώς σε τι αναφέρεται, εφόσον σαν ηλίθια που είμαι ξέχασα το δεύτερο τεστ εγκυμοσύνης που αγόρασα για να κάνω στο σπίτι, στον κάδο του κοινόχρηστου μπάνιου στον δεύτερο όροφο. Δεν μπήκα καν στον κόπο να το πετάξω εκτός σπιτιού.

«Βρήκε λέει ένα τεστ εγκυμοσύνης». Ο Nate δεν λέει να το αφήσει έτσι. «Πόσο χρονών είσαι είπαμε;»

«Δεκαοχτώ, Nate», μουρμουρίζω και παρόλο που έχει χάσει την μνήμη του, μια χαρά ξέρει να με κάνει να αισθάνομαι ότι με μαλώνει. «Ήταν μια παρεξήγηση. Όχι μόνο ήταν αρνητικό, αλλά σήμερα μού ήρθε και η περίοδος. Φυσιολογικά», δίνω έμφαση στην τελευταία λέξη και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού του.

«Ναι, ήθελα να πω ούτως ή άλλως ότι φαίνεται από το στήθος σου και το πρόσωπο ότι δεν είσαι. Οι έγκυες έχουν ένα πράγμα που απωθούν το-», καθαρίζει τον λαιμό του και δείχνει την κάτω μεριά του σώματος του, «-αυτό. Μην με ρωτήσεις καν πως το ξέρω. Αλλά από πού προέκυψε αυτή η ιστορία;»

«Βλακείες της Brittany. Εκείνη επέμενε να κάνω το τεστ, εφόσον είχα τα ίδια συμπτώματα με την Sophia, ή σχεδόν τα ίδια τουλάχιστον. Ξέχασε να αναφέρει ότι η άλλη είχε καθυστέρηση δυο μήνες-»

«Ωπα, ωπα, ωπα. Η Sophia του Gavin;» με διακόπτει ο Nate και σουφρώνει τα φρύδια, καθώς τρώει το γιαουρτάκι του πλέον. «Αυτή δεν έχει εκείνον τον αδελφό που βλέπω στις ειδήσεις, Andrew ή κάτι τέτοιο;»

«Alex. Alex Henderson», αναστενάζω το όνομα του κουρασμένη και ξαπλώνω πίσω δίπλα στον αδελφό μου. «Ναι, αυτόν τον μαλάκα, ο οποίος είναι γιος της Προέδρου της Αμερικής. Βασικά, μια κουράδα πατημένη που την έβαλε κάποιος σε σακούλα και την βάρεσε στον τοίχο εκατό φορές είναι».

Ο Nate σφυρίζει ξαφνιασμένος και αυτό με κάνει να σωπάσω. Το έχω κάνει πολύ εμφανέστατο-νομίζω-ότι τον σιχαίνομαι τόσο που άμα τον βάραγαν, θα έμπαινα και εγώ στην ομάδα, να τον φτύσω και να τον βαρέσω μέχρι που να νιώσω ότι είμαι ικανοποιημένη αρκετά με τον πόνο του. Το θράσος του να μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο, σαν να είμαι καμιά πουτάνα που τον χρειάζομαι για να μου μάθει να αναπνέω, σαν να μην έκανα τα ίδια πριν από αυτόν.

«Κάτσε, αυτός δεν ήταν εκείνο το βράδυ μαζί σου-»

«Ναι».

«Και αυτός δεν είναι το αγόρι σου ή κάτι παρόμοιο;»

«Όχι. Ποτέ δεν ήταν».

«Αλλά το σεξ το κάνατε;»

«Nate!»

«Τι; Νορμάλ ερωτήσεις είναι αυτές».

«Ε, ναι, το κάναμε».

«Άρα αυτός είναι ο λόγος που πίστευες ότι είσαι έγκυος. Ήλπιζες να βρεις λόγο να πας πίσω του».

Σωπαίνω. Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλούν πολύ τα λόγια του, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν έχει άδικο. Δεν θέλω με τίποτα εγκυμοσύνη, όχι σε αυτή την ηλικία ή έστω στιγμή της ζωής μου, όμως ήθελα να τον ξαναδώ. Με αποφεύγει στο σχολείο και δεν μου κάνει η καρδιά να του μιλήσω όταν ξέρω ότι δεν θα απαντήσει. Όταν η Brit πρότεινε να πάμε αμέσως σπίτι του και να του το πούμε, δεν έφερα αντίρρηση. Όχι ότι με άφησε κιόλας.

Είχε δίκιο εξαρχής, απλά ήθελα να έχω λόγο να του μιλήσω.

Τα ήθελε ο κώλος μου όμως να ακούσω το ξέσπασμα του. Δεν το περίμενα να έχει μαζέψει τόσα απωθημένα και ούτε δεν ήθελα να τον πληγώσω σε αυτό το σημείο, όμως η πραγματική έκπληξη ήταν όταν μου έδωσε την επιλογή να μείνω. Πόσο ήθελα να τον φιλήσω άλλη μια φορά. Άλλα δεν υπάρχει εκείνη η χημεία πλέον. Το μόνο που είμαστε είναι δυο τοξικοί άνθρωποι ο ένας για τον άλλον. Δεν θέλω να τον πληγώνω άλλο-νομίζει ότι δεν είδα το χέρι του, ούτε άκουσα την Sophia στην κουζίνα που έλεγε στην μαμά τους ότι εκείνος πέρασε άλλη μια κρίση πανικού-οπότε τον άφησα.

Έχω βουρκώσει για όσο κοιτάω έξω μέσα από ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα από τις κουρτίνες. Φέρθηκα πολλές φορές εγωιστικά μαζί του, επέμενα και περίμενα τόσα από εκείνον, ενώ αυτός είχε τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει. Δεν τον βοήθησα ούτε μια στιγμή και εκείνος εξαιτίας μου πέρασε μια τέτοια κρίση πανικού που έφερε την Sophia σε τέτοια θέση να παρακαλέσει κλαίγοντας την μαμά της να έρθει. Με πόνεσε τόσο η καρδιά μου, αλλά ήμουν δειλή-δίκιο έχει-να πάω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου.

Αφήνω ένα δάκρυ να κυλήσει και την ίδια στιγμή, πέφτει μια σταλιά στο κλειστό παράθυρο. Αυτός ο μελαγχολικός καιρός που επικρατεί κάτι μέρες τώρα δεν με βοηθάει καθόλου να φτιάξω την διάθεση μου. Απλά σιγά-σιγά γαμιέμαι συναισθηματικά και σε όποιον να μιλήσω απλά λέει ότι θα περάσει. Έχουν όλοι τα δικά τους να ανησυχήσουν, ο Gavin έχει την Sophia, ο μπαμπάς τον Nate, ο Nate την αμνησία, η Brit απλά κάνει τόσες μαλακίες που έχω βαρεθεί να δίνω σημασία.

«Η σιωπή σου να υποθέσω ότι σημαίνει πως τον θέλεις ακόμη», διακόπτει τις σκέψεις μου ο Nate και γυρνάω να τον δω.

Βάζω το χέρι στα χείλη μου και γελάω νευρικά μόλις βλέπω το γιαούρτι που έχει κολλήσει στο πάνω χείλος του και έχει καταφέρει να διασκορπιστεί στο μάγουλο του επίσης. Εκείνος απλά με κοιτάει μπερδεμένος, σαν να μην έχει πάρει χαμπάρι πόσο έχει ζωγραφίσει το πρόσωπο του με το γιαούρτι. Σηκώνομαι και φέρνω ένα χαρτί για να του το δώσω να καθαρίσει τον εαυτό του.

Κάθομαι από την άλλη πλευρά του κρεβατιού αυτή την φορά και του κάνω νόημα, ενώ ακόμη γελάω, να καθαριστεί. Νομίζω είχα αρκετό καιρό να γελάσω έτσι και χαίρομαι που ήταν εξαιτίας του αδελφού μου. Μου είχε λείψει να κάνουμε μαλακίες οι δυο μας και εκείνος ύστερα να χαϊδεύει το κεφάλι μου, ώστε να μου δώσει ένα φιλάκι στο μέτωπο. Παρόλο που δεν έχει μια εβδομάδα από το ατύχημα, ήδη μου λείπει ο παλιός, καλός Nate.

«Δεν έχει σημασία πως νιώθω, για όσο το μισώ εκείνο το αρχίδι», απαντώ γιατί το βλέπω στα μάτια του ότι περιμένει ακόμη να σχολιάσω αυτό που είπε. «Έγινε ό,τι έγινε με τον Alex, αλλά δεν υπάρχει συνέχεια».

«Κρίμα. Φαινόταν καλό παιδί», μουρμουρίζει ο Nate και παίρνει τον καθρέπτη στο κομοδίνο δίπλα του για να δει τον εαυτό του. «Σκέφτομαι να αφήσω μούσι».

Καθαρίζω τον λαιμό μου και αρχίζω να παίζω με τα δάχτυλα μου νευρικά. Είναι περίεργο να ακούω τον Nate να λέει για τον Alex ότι είναι καλό παιδί, παρόλο που έχω εισβάλλει στο δωμάτιο του από χθες το βράδυ και τον βρίζω τόσο που απλά με κοίταγε ενώ έτρωγε μια μπανάνα χαλαρός. Συν ότι γίνεται ακόμη πιο περίεργο όσο σκέφτομαι ότι ο Nate τρέφει συμπάθεια για ένα άτομο του οποίου τα μάγουλα ζούληξε για πέντε λεπτά πριν λιγότερο από μια εβδομάδα.

Δεν σχολιάζω ότι είναι τέρμα αμήχανο και αλλόκοτο να θεωρεί τον Alex Henderson καλό. Το μόνο πράγμα που θα έλεγε καλό για εκείνον ήταν το αυτοκίνητο του. Το μίσος που έτρεφε ήταν τόσο βαθύ που το έβλεπα στα μάτια του κάθε φορά που ο Alex ερχόταν σπίτι μου. Φοβόμουν αρκετές φορές ότι δεν θα συγκρατηθεί και θα πιαστούν στα μαχαίρια.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα δυο αγαπημένα του άτομα πάρθηκαν από τους Henderson.

«Κάτσε, μισό λεπτό. Τι εννοείς τις έγκυες τις ανιχνεύεις με το-» αφήνω την ερώτηση μου να αιωρείται, αλλά το πιάνει το νόημα γιατί μου χαρίζει ένα αμήχανο βλέμμα. «Ιου, Nate, τι στον διάολο;»

«Ηρέμησε, μην το παρεξηγείς ότι γουστάρω τίποτα περίεργα φετίχ», υποστηρίζει την θέση του, «ή έτσι νομίζω, αλλά το κατάλαβα επειδή δεν την έπεσα σε μια νοσοκόμο από ένστικτο και έμαθα ύστερα ότι είναι έγκυος. Το ίδιο έπαθα και με την Sophia».

«Παραμένει αηδιαστικό, μην το καλύπτεις», επιμένω και μετά από λίγα λεπτά σιωπής σκάμε στα γέλια ταυτόχρονα.

Γεμίζει την καρδιά μου να ξέρω ότι αυτή η χημεία που είχα με τον αδελφό μου παραμένει. Τέτοιες περίεργες μαλακίες θα πέταγε που και που και ύστερα θα γελάγαμε σαν κουτά για λεπτά ολόκληρα. Μου αρέσει που τον βλέπω να είναι χαλαρός και ανοιχτός με μένα, διότι με κάνει να αισθάνομαι μια σιγουριά ότι θα θυμηθεί κάποια στιγμή, και θα τον έχω πάλι πίσω.

Δεν ξέρω άμα αυτό είναι μάθημα να εκτιμώ ό,τι έχω όταν το έχω, αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι από εδώ και πέρα θα φροντίσω να κρατήσω γερά ό,τι αγαπώ. Δεν πρόκειται να αφήσω τον Nate ξανά. Έκανα το λάθος να μην τον ακούσω και έτρεξα να πάω να βρω τον Alex, μόνο για να έρθω αντιμέτωπη με τεράστια απογοήτευση και πόνο από πλευράς του.

«Τι σκέφτεσαι;» ρωτάει ο Nate και με το καλό του χέρι-το άλλο είναι σπασμένο-φτιάχνει καλύτερα το σκέπασμα του.

«Δεν έχει σημασία», του χαμογελάω.

Μου είναι πολύ δύσκολο να του μιλάω για το ατύχημα ή γενικότερα για την ζωή μας πριν από αυτό. Προσπαθώ να μην το αναφέρω και όταν εκείνος με ρωτάει κάτι για την ζωή του, απαντώ με τα χίλια ζόρια ή βρίσκω δικαιολογία να πάω κάπου, ώστε να κλάψω σιωπηλά έξω από το δωμάτιο του. Ο μπαμπάς απαντάει πάντα, ο Gavin μάλιστα του δείχνει φωτογραφίες και του διηγείται ιστορίες με κατορθώματα τους, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά. Νομίζω ότι έχει καταλάβει πως από μένα δεν θα βγάλει και πολλά, οπότε έχει κόψει τις ερωτήσεις.

Επιστρέφω πίσω στην πολυθρόνα και κοιτάω μέσα από το άνοιγμα της κουρτίνας ξανά. Έχει αρχίσει να βρέχει. Αναρωτιέμαι τι θα κάνουν τώρα στο μάθημα Χημείας. Μοιράζομαι αυτό το μάθημα με τον Alex, αλλά ευτυχώς η παρέα της Penelope με κάνει να ξεχνιέμαι. Τώρα έχω και κάτι αγόρια από το Brentwood σε κάποια από τα μαθήματα. Δεν γνωρίζω κανέναν εκτός από τον Lucas, ο οποίος είναι στα φιλολογικά μαθήματα και δεν μοιράζομαι κανένα μάθημα μαζί του εκτός των Μαθηματικών.

Δεν έχω ανταλλάξει καμιά συζήτηση μαζί του, εκτός από κάποια σχεδόν αδιάφορα «γεια» στον διάδρομο. Δεν φαίνεται για κακό αγόρι, αντιθέτως είναι μια ήρεμη δύναμη που συντονίζει το σχολείο του. Έχει ένα ευχάριστο χαμόγελο, η φωνή του απαλή και η αύρα που εκπέμπει σχεδόν μεθυστικά ήρεμη. Δεν προκαλεί φασαρία και στους διαδρόμους είναι σαν απαλό αεράκι.

Ξέρω ότι υπάρχει κάποια ιστορία μεταξύ του και του Alex, αλλιώς εκείνος δεν θα αντιδρούσε έτσι ούτε θα μου επέβαλλε να μην τον κάνω παρέα μόλις πατούσε πόδι στο σχολείο μας. Εφόσον τα πράγματα με τον Alex δεν πήγαν όπως ήθελα, αλλά αντιθέτως επιστρέψαμε στην αρχή, δεν με νοιάζει και τόσο να γνωρίζω το παρελθόν του ή τι σχέση είχε με τον Lucas.

«Καλημέρα», μου αποσπά την προσοχή από το παράθυρο η φωνή του μπαμπά που μόλις ήρθε.

Αφήνει την τσάντα του δίπλα από την καρέκλα μου και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο. Ο Gavin χαιρετάει τον Nate και μάλιστα με χαρακτηριστικές δικές τους χειρονομίες, τις οποίες δεν θα ρωτήσω καν πότε πρόλαβαν να μάθουν. Με τις τόσες ώρες που ο Gavin περνάει εδώ, λογικό είναι να του έμαθε και αυτές τις χορευτικές μαλακίες που κάνουν.

«Πως κοιμήθηκες, μικρή;» ρωτάει ο μπαμπάς και χαϊδεύει το κεφάλι μου.

Η έντονη κολόνια και η μυρωδιά της βροχής τρυπάνε τα ρουθούνια της μύτης μου μόλις βγάζει την δερμάτινη ζακέτα του. Την κρεμάει στον καλόγερο μαζί με το κασκόλ του και μένει μόνο με την λαδί μακρυμάνικη μπλούζα του.

«Μια χαρά. Ήρεμα», απαντώ και φέρνω με τα δάχτυλα μου μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου.

«Χαίρομαι».

Η αμηχανία στον αέρα είναι τόσο εμφανίσιμη που ακόμη και ο Nate με τον Gavin την παρατηρούν. Ο μπαμπάς στέκεται άβολα μπροστά μου και με κοιτάει με ένα ανήσυχο βλέμμα, σαν να μην ξέρει από πού να ξεκινήσει με το τεστ εγκυμοσύνης που βρήκε. Ήθελα να πιστεύω όταν το θυμήθηκα χθες βραδιάτικα που ήρθα να κοιμηθώ εγώ στο νοσοκομείο στην θέση του, ότι δεν θα το έβλεπε. Αυτό όμως εξηγεί και το τηλεφώνημα του προς τον Nate ούτε μια ώρα μετά αφότου τον έπεισα να φύγει.

«Θες να μιλήσουμε για κάτι;» καταφέρνει να πει και καθαρίζει τον λαιμό του, γυρνώντας έστω για ένα δευτερόλεπτο να δει τα αγόρια που μας κοιτούν σαν κουτσομπόλες γριές που λειτουργούν ως κάμερες ασφαλείας της γειτονιάς.

Σηκώνομαι από την θέση μου με έναν αναστεναγμό. Πιάνω το μπράτσο του μπαμπά και του κάνω νόημα να τα πούμε έξω καλύτερα. Με τους δυο να έχουν τα μάτια ορθάνοιχτα προς εμάς, δεν πιστεύω να μπορούσα να αρθρώσω μια σωστή λέξη ώστε να εξηγηθώ καλά στον μπαμπά. Το τελευταίο που μου λείπει είναι να πετάξω μαλακία και να στρώσουν τον μπαμπά δίπλα στον Nate.

«Κοίτα πριν πεις κάτι, απλά θέλω να σου πω ότι θα σε υποστηρίξω ό,τι και αν σου έχει συμβεί. Όποια επιλογή και να έχεις πάρει, θα το σεβαστώ, αρκεί να φανείς ειλικρινής μαζί μου. Θέλω να ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει με την ζωή σου, για να μπορώ να σε συμβουλεύσω σωστά», λέει ο μπαμπάς πρώτος και με κοιτάει στα μάτια, «και ύστερα να σε τιμωρήσω».

«Ξέρω ότι αναφέρεσαι στο τεστ εγκυμοσύνης, αλλά σου εγγυώμαι ότι ήταν μια μεγάλη παρεξήγηση. Μου ήρθε η περίοδος κανονικά, οπότε ήταν απλά για σιγουριά. Άμα δεν με είχε παροτρύνει η φίλη μου η Brittany, δεν θα είχα βιαστεί τόσο να φτάσω σε αυτή την μέθοδο», αναστενάζω κουρασμένα και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου τέρμα άβολα. «Με τον Alex ήμασταν πάντα προσεκτικοί, δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι' αυτό».

«Αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση. Ξέρεις τι βάρος είναι σε αυτή την ηλικία να το περάσεις αυτό;» ξεκινάει το κήρυγμα και νομίζω το αξίζω για όλες τις μαλακίες που έχω κάνει τελευταία, τις οποίες άμα είχα σκεφτεί λίγο παραπάνω δεν θα χρειαζόταν να φτάσω σε αυτό το σημείο. «Αυτή την φορά δεν μπορώ να το αφήσω έτσι, οπότε από 'δω και πέρα είσαι τιμωρία από το να κάνεις οποιαδήποτε σχέση με αγόρι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Συν ότι δεν έχει πάρτι και γλέντια μέχρι το τέλος των εξετάσεων. Είσαι υπεύθυνο κορίτσι οπότε δεν πιστεύω να αθετήσεις τόσο πράγμα».

«Ρε μπαμπά-»

«Θέλω να καταλάβεις γιατί το κάνω αυτό, Angel. Σας έχω αφήσει και τους δυο να ζείτε ελεύθερα μέχρι σήμερα, αλλά αυτή την φορά σας βρήκα και τους δυο σε απαράδεκτη κατάσταση. Το ατύχημα του Nate μεθυσμένος και τώρα αυτό... Είμαι μπαμπάς σας και σας νοιάζομαι περισσότερο απ' ότι νομίζετε. Δουλεύω μέρα-νύχτα για να μπορέσω να σιγουρευτώ ότι δεν θα χρειαστεί να το κάνετε κι εσείς αυτό», με διακόπτει από το να γκρινιάξω για την τιμωρία.

Δεν έχει άδικο στα λόγια του. Τον καταλαβαίνω, παρόλο που τις περισσότερες φορές τον έχω κατηγορήσει ότι μας έχει παρατήσει εδώ στις αρχές. Ύστερα άρχιζα να αδιαφορώ. Τώρα όμως ξέρω γιατί το κάνει και ξέρω πόσο δύσκολο του είναι να μας αφήνει έτσι. Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάει ή τι σκέφτεται όταν βλέπει τον Nate, το ίδιο του το παιδί, να μην τον θυμάται καθόλου. Τώρα κι εγώ να του βάζω άλλο ένα βάρος στην πλάτη με τις μαλακίες που κάνω...

«Συγγνώμη», μουρμουρίζω βουρκωμένη και πραγματικά αισθάνομαι χάλια για το πόσο έχω καταστρέψει την ζωή μου τελευταία, πληγώνοντας όχι μόνο εμένα, αλλά τόσους άλλους γύρω μου.

«Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη σε μένα, ομορφιά μου. Εγώ θέλω να καταλάβεις ότι ό,τι λάθος κάνεις, ξεκινά με το να πληγώνεις τον εαυτό σου και αυτό δεν το θέλω για σένα. Ξέρω πως δεν είσαι μικρή να καταλάβεις κάποια πράγματα, όμως κι εγώ ως πατέρας έχω κάποιες ευθύνες πάνω σου μέχρι που να πεθάνω. Απλά-», κάνει μια παύση για να ακουμπήσει τα χέρια στα μπράτσα μου, «-δεν θέλω να σας χάσω. Είστε τόσο πολύτιμοι για μένα».

Με φέρνει στην αγκαλιά του και με σφίγγει τόσο που πραγματικά συγκινούμαι. Έχω μεγαλώσει χωρίς την μαμά και τον Matthias, οπότε τις περισσότερες φορές ξεχνάω τι έχει περάσει μαζί με τον Nate. Για εκείνον θα είναι τόσο στενάχωρο να χάνει άλλο ένα μέρος της καρδιάς του με αυτόν τον τρόπο, οπότε το να είμαστε ζωντανοί και καλά, είναι θαύμα στα μάτια του μπαμπά.

Ανταποδίδω την αγκαλιά και μένω για λίγο βουρκωμένη να την απολαύσω. Έχουμε μείνει για τώρα οι δυο μας και είμαστε ο ένας το στήριγμα του άλλου. Πρέπει να γίνουμε μια δυνατή ομάδα που για άλλη μια φορά θα ξεπεράσει τα εμπόδια της ζωής και θα βγει νικήτρια ενάντια της. Όσο με χρειάζεται γιατί δεν έχει τον Nate να τον στηρίζει και να τον σιγουρεύει ότι όλα είναι υπό έλεγχο, τόσο τον χρειάζομαι να με βάζει τιμωρίες για να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να έχω αυτοέλεγχο και όρια στην ζωή μου, ακριβώς ό,τι έκανε ο αδελφός μου.

«Κούκλα μου, εσύ. Πόσο έχεις αλλάξει τον τελευταίο καιρό», λέει ο μπαμπάς και βγάζει τα μαλλιά από το πρόσωπο μου για να με δει καλύτερα. Φαίνεται πως και αυτός είχε βουρκώσει, έτοιμος να κλάψει, αλλά συγκρατήθηκε για χάρη μου. «Από πολλές μπούρδες, κάνεις λιγότερες τουλάχιστον».

Με αυτό γελάμε και οι δυο. Αποτραβιόμαστε από την αγκαλιά, καθαρίζοντας τα βουρκωμένα μάτια μας ενώ συνεχίζουμε να γελάμε με αυτό που είπε. Πέρα από κάθε πλάκα, έχει αρκετό δίκιο σε αυτό που λέει. Όσο ανακαλούμαι τον εαυτό μου πριν κάτι μήνες, τρελαίνομαι με το πόσο αφελής και τρελή ήμουν. Με το που γνώρισα τα παιδιά στο σχολείο και τράβηξα ό,τι τράβηξα με τον Alex, άρχιζα να βλέπω την ζωή με διαφορετική ματιά. Δεν θέλω να λέω ότι ωρίμασα, αλλά σίγουρα επεξεργάζομαι τις καταστάσεις με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη πολύ διαφορετικά.

«Συγγνώμη, κύριε O'Connell», μας διακόπτει ο γιατρός υπεύθυνος για τον Nate και γυρνάμε να τον δούμε ταυτόχρονα. «Μόλις ερχόμουν να σας δω».

«Έχουμε κάποια εξέλιξη ή αλλαγή στον Nate;» ρωτάει ο μπαμπάς με την ελπίδα να κάνει το πρόσωπο του να λάμψει.

«Δυστυχώς καμία δραματική ή που να σημαίνει ότι σύντομα θα ανακτήσει την μνήμη του», ανακοινώνει με ένα ανήσυχο και στενάχωρο βλέμμα. «Το μυαλό του βρίσκεται ακόμη σε ασταθής κατάσταση, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι άμα θα επιστρέψει σύντομα, αργότερα ή... ποτέ».

Με τον μπαμπά ανταλλάσουμε ένα σύντομο βλέμμα και αρχίζω να παίζω με τα δάχτυλα μου νευρικά. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι θα μείνει για πάντα έτσι. Όσο σκατά και να είναι η ζωή μου, παραμένω αισιόδοξη ότι ο Nate θα θυμηθεί και μάλιστα πολύ σύντομα.

«Πέρα από αυτό πάντως, η υγεία του έχει βελτιωθεί αρκετά. Μέσα στην εβδομάδα θα μπορέσει να γυρίσει σπίτι, για όσο μείνει στο κρεβάτι μέχρι που να αναρρώσουν οι πληγές του πλήρως. Το μόνο που έχει σπάσει είναι το χέρι, αλλά εφόσον τα ράμματα στο υπόλοιπο σώμα του είναι λίγο βαθιά, θα σας δώσω κάτι χάπια που θα τον βοηθήσουν στον πόνο», συνεχίζει ο γιατρός και κοιτάει τις εξετάσεις του αδελφού μου στον φάκελο που κρατάει.

«Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά είπατε υπάρχει πιθανότητα να θυμηθεί», λέει ο μπαμπάς, γιατί η πραγματική ανησυχία μας είναι αυτή. «Υπάρχει τρόπος να τον βοηθήσουμε να το κάνει;»

Ο γιατρός παίρνει μια βαθιά ανάσα και κλείνει τον φάκελο στο χέρι του. «Σε αυτές τις περιπτώσεις το μόνο που μπορώ να σας συμβουλέψω να κάνετε είναι να του μιλάτε όσο πιο πολύ για το παρελθόν γίνεται. Οι φωτογραφίες, οι ήχοι ή ακόμη και να επισκεφθεί μέρη, στα οποία έχει κάποια ή κάποιες έντονες αναμνήσεις μπορεί να τον βοηθήσουν. Όσο πιο πολύ ψυχολογικά δεμένος είναι με κάτι από το παρελθόν του, τόσο θα βοηθήσει στο να κάνει το μυαλό του να θυμηθεί. Βέβαια η διαδικασία δεν θα είναι καθόλου εύκολη, μπορεί να του προκαλέσει σωματικό πόνο ή να τον βλάψει ψυχολογικά, οπότε προτείνω κάποιος να βρίσκεται μονίμως κοντά του για να του δώσει την κατάλληλη βοήθεια ή υποστήριξη».

Ακούμε τον γιατρό με τεράστια προσοχή. Συνειδητοποιώ πόσο μεγάλο λάθος κάνω τελικά με το να αποφεύγω τις ερωτήσεις που μου κάνει. Νιώθω σκατά όταν ξέρω πως έκανα πολύ κακή δουλειά, αλλά τουλάχιστον τα λόγια του γιατρού μου δίνουν κουράγιο και θάρρος να το κάνω από 'δω και πέρα, για το καλό του Nate.

«Ελπίζω πραγματικά να θυμηθεί και όλα να πάνε καλά και για εκείνον, αλλά και για σας. Τυχερός ήταν πάντως που δεν έχασε την ζωή του σε αυτό το ατύχημα και επέστρεψε πίσω ζωντανός».

«Σας ευχαριστούμε, γιατρέ. Θα σας το χρωστάω μια ζωή αυτό που κάνατε στον γιο μου», λέει ο μπαμπάς και σφίγγει το χέρι του γιατρού, η ευγνωμοσύνη να λάμπει στα μάτια του.

«Ευχαριστούμε, γιατρέ», μουρμουρίζω και του χαρίζω ένα χαμόγελο πριν φύγει.

«Για όσο υπάρχει μια ελπίδα για τον Nate, μένει στο χέρι μας να την κρατήσουμε ζωντανή, Angel», σκέφτεται φωναχτά ο μπαμπάς και φέρνει το χέρι του στο κεφάλι μου να το χαϊδέψει. «Ας το κάνουμε αυτό για εκείνον».

Φέρνει το μικρό του δαχτυλάκι και το ενώνω με το δικό μου ως μια υπόσχεση την οποία θα τηρήσω. Θα τον βοηθήσω τον Nate, ας μου πάρει και χρόνια ολόκληρα να το κάνω. Θα κάνω τα πάντα για να φέρω πίσω, τον ηλίθιο, κουτό, αστείο, αυστηρό και υπερπροστατευτικό αδελφό μου, ο οποίος έχει σταθεί και ως πατρική φιγούρα δίπλα μου για όσο υποστήριζε τον μπαμπά που δούλευε μακριά μας.

«Είσαι ακόμη τιμωρία», λέει αμέσως και στριφογυρίζω τα μάτια. «Δεν αλλάζει αυτό, ό,τι και να γίνει. Έχω βάλει ήδη τον Gavin να σε παρακολουθεί στην θέση του Nate για σιγουριά».

«Αμάν, ρε μπαμπά, δεν είμαι μικρή», παραπονιέμαι και σέρνω τα πόδια μου πίσω στο δωμάτιο του Nate.

«Τα ίδια είπες όταν σου έλεγα να χρησιμοποιείς προφυλάξεις και είδα που σε έβγαλε», αντιλέγει και αυτό κάνει τα μάγουλα μου να φλέγουν από την ντροπή.

Θα μου το χτυπάει μια ζωή τώρα αυτό;

«Φρόντισα να μιλήσω και στον Hoselito να σου μαγειρεύει ακόμη πιο ποιοτικά για να πάρεις δυνάμεις τώρα στις εξετάσεις και να σταματήσεις τους εμετούς-»

«Μπαμπά», αναστενάζω ντροπαλά και κερδίζουμε τα μάτια των άλλων δυο που κάτι κουτσομπόλευαν. «Σταμάτα να είσαι τόσο... μπαμπάς».

«Μην γκρινιάζεις και να με ακούς. Κάτι ξέρω», λέει και ξαναφέρνει το χέρι στο κεφάλι μου για να το χαϊδέψει και ύστερα να με τραβήξει κοντά του για μια αγκαλιά. «Θα σε πάει ο Gavin στο σχολείο τώρα και θα τα πούμε όταν τελειώσεις».

Τα μάτια του Gavin γουρλώνουν αμέσως μόλις ακούει ότι ο μπαμπάς τού έχει αναθέσει δουλειά και παρατάει τον Nate, ο οποίος σουφρώνει τα φρύδια μπερδεμένος με την στάση του φίλου του. Ο Gavin αρπάζει το χέρι του μπαμπά και το ακουμπά με το μέτωπο του ενώ πέφτει με το ένα γόνατο κάτω. Δες εδώ αφοσίωση.

«Δεν θα σε απογοητεύσω, μπαμπά O'Connell», λέει σοβαρός και σηκώνεται.

Σε ζήτημα δευτερολέπτων έχει πάρει την τσάντα του σχολείου μου μαζί με το μπουφάν και στέκεται πίσω μου έτοιμος να φύγουμε. Εγώ και ο μπαμπάς το έχουμε συνηθίσει αυτό, αλλά ο Nate που δεν θυμάται τίποτα, έχει φρικάρει την ζωή του ήδη. Μαζεύεται καλύτερα στο κρεβάτι με το να φέρνει το πάπλωμα κοντά στο πρόσωπο του και λυγίζει κοντά στον μπαμπά που γελάει.

«Έτσι κάνει πάντα;» ρωτάει ο Nate.

«Ναι», απαντώ και αρπάζω τον Gavin από το μπράτσο για να τον βγάλω από το δωμάτιο, πριν χαρίσει εφιάλτες στον αδελφό μου. «Γεια σας, θα τα πούμε αργότερα».

Με αποχαιρετούν, ο μπαμπάς με ένα χαμόγελο και ο Nate ακόμη έχοντας φρικάρει, και με αυτό βγαίνω από το δωμάτιο στο πλάι ο Gavin, ο οποίος έχει βγει από την ρομποτική του μορφή και πλέον φτιάχνει τα μαλλιά του. Τον κοιτάω για λίγο σκεφτική και ύστερα χαμογελάω με τον εαυτό μου.

«Τι έπαθες;»

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη ότι θα γίνεις μπαμπάς, βλάκα», γελάω και του χτυπάω παιχνιδιάρικα το μπράτσο. «Συγχαρητήρια παρεμπιπτόντως».

«Σε ευχαριστώ, αν και μου ήρθε και εμένα λίγο απότομο. Δεν μπορώ να χαλάσω κανένα χατίρι στην Sophia όμως», μουρμουρίζει με τον εαυτό του και έτοιμος είναι να πέσει κάτω στα πατώματα για χάρη της. «Ο Alex από την άλλη μου είπε ότι θα με σκοτώσει και θα κρύψει το πτώμα μου τόσο καλά που θα με ψάχνουν και τα εγγόνια μου σε περίπτωση που δεν υποστηρίξω την αδελφή του. Μπορεί να γίνει πολύ τρομαχτικός όταν θέλει».

Η αναφορά του ονόματος του με κάνει να αισθάνομαι κάπως. Παίρνω από το χέρι του Gavin το μπουφάν μου και το φοράω, η διάθεση μου να έχει αλλάξει τόσο που το παρατηρεί και εκείνος. Καθαρίζει τον λαιμό του αμήχανα και βλέπω πως μου ρίχνει τα μάτια φευγαλέα, έχοντας ήδη μετανιώσει που ανέφερε το όνομα του.

«Συγγνώμη», απολογείται και του χαρίζω ένα ζορισμένο χαμόγελο.

«Δεν χρειάζεται. Είναι οικογένεια σου τώρα, καταλαβαίνω», λέω, προσπαθώντας να μην φανώ πληγωμένη ή έστω επηρεασμένη.

«Δεν συγκρίνεται με την οικογένεια O'Connell πάντως», με πειράζει και με σκουντά με τον αγκώνα του κάτι που με κάνει να γελάσω. «Λυπάμαι που έληξαν τα πράγματα έτσι μεταξύ σας όμως. Μπορεί να μην θες να το ακούσεις, αλλά επηρέασε πολύ τον Alex ο χωρισμός σας, όσο και να μην το παραδέχεται».

«Δεν μου φαίνεται να τον στεναχώρησε περισσότερο απ' ότι τον τσάντισε», ειρωνεύομαι και κοιτάω αλλού, αφού βάλω τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν μου. «Μπορούμε να μην μιλάμε άλλον γι' αυτόν; Μου έρχεται να ξεράσω».

«Angel», με σταματάει ξαφνικά ο Gavin στην πόρτα του νοσοκομείου και γυρνάω να δω την σοβαρή έκφραση του προσώπου του. «Πριν κλείσουμε οριστικά το κεφάλαιο Alex, θέλω να σου πω κάτι. Το έχω βάρος κάτι μέρες τώρα».

Το να ακούω τον Gavin να λέει κάτι τέτοιο τόσο σοβαρός και μάλιστα αναγκάζοντας με να σταματήσω πριν φύγουμε, μου λέει ότι πρέπει να περιμένω κάτι κακό. Τον πλησιάζω στην άκρη για να αφήσουμε χώρο σε όσους μπαινοβγαίνουν και απλά περιμένω με την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή πως και πώς να μου πει τι συμβαίνει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με τα δάχτυλα του φτιάχνει τα μαλλιά.

«Το βράδυ που έφυγες να βρεις τον Alex σπίτι του, το ίδιο που έγινε το ατύχημα», ξεκινά και δεν μου αρέσει καθόλου που το πάει, «ο Nate μου έκανε ένα τηλεφώνημα. Με ρώτησε άμα το είχες σκάσει να έρθεις εκεί και ξέρεις πως είμαι, δεν μπορώ να του λέω ψέματα. Τσαντίστηκε τόσο που έφυγες χωρίς την άδεια του και άλλο τόσο με μένα που σε πήρα μαζί μου. Ένιωσα σκατά. Έλεγε πως τον απογοήτευσα που σε άφησα να πας, γιατί ήταν σίγουρο πως θα χώριζες με τον Alex άμα βιαζόσουν, και κάτι τέτοια».

Δεν έχει τελειώσει καν να λέει την ιστορία και με βρίσκω να βουρκώνω. Η όραση μου θολώνει και η καρδιά μου κομματιάζεται με κάθε χτύπο που κάνει εξαιτίας του άγχους. Το στομάχι μου δένεται κόμπος και προσπαθώ να σταματήσω το μυαλό μου από το να με οδηγεί στον χειρότερο μου φόβο.

«Εκείνο το βράδυ ερχόταν να σε πάρει από το σπίτι του Alex για να αποτρέψει τον χωρισμό σου μαζί του. Ήξερε πως θα σε κατέστρεφε και δεν θα το συγχωρούσε στον εαυτό του», αποκαλύπτει ο Gavin και φαίνεται πως τον κατάτρωγε αυτές τις μέρες γιατί πρώτη φορά τον βλέπω να κλαίει μπροστά μου. «Άμα δεν τον είχα απογοητεύσει και τον είχα ακούσει ή έστω τον είχα αποτρέψει από το να μπει στο αυτοκίνητο, δεν θα βρισκόταν στο νοσοκομείο σήμερα».

Φέρνει το χέρι στο στόμα του και προσπαθεί να καλύψει τους λυγμούς του με αυτόν τον τρόπο. Το να τον βλέπω να καταρρέει κάνει την καρδιά μου να σπάσει. Δεν αντέχω να τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση, να κατηγορεί τον εαυτό του για κάτι που δεν φταίει. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον τραβάω κοντά μου, ενώ ξεσπάω και εγώ σε κλάματα.

«Δεν φταις εσύ, Gavin. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, σε παρακαλώ», προσπαθώ να τον καθησυχάσω.

Ο μόνος άνθρωπος που ευθύνεται για την κατάσταση του Nate είμαι εγώ. Παρόλο που μου απαγόρευσε να πάω να δω τον Alex, το έκανα πίσω από την πλάτη του και με το να βάζω τον Gavin στην δύσκολη θέση του να μπει ανάμεσα στον καλύτερο του φίλο και εμένα. Τον γέμισα τύψεις και επειδή ξέρω τον τρόπο του Nate να μιλάει όταν τσαντίζεται, θα πρέπει να του μίλησε σκληρά και να τον μάλωσε αρκετά. Άμα δεν είχε πάθει το ατύχημα μπορεί και να μην του μίλαγε για κάτι εβδομάδες.

«Ο Nate θα γίνει καλά», τον παρηγορώ και ανταποδίδει την αγκαλιά αμέσως, με το να αφήσει την τσάντα μου στα πόδια μας.

Παρόλο που δεν συμπαθούσε τον Alex και είχε βάλει και στοίχημα για την ημέρα που θα χωρίζαμε, βαθιά μέσα του ήθελε να με βοηθήσει να κρατήσει αυτή η σχέση γιατί έβλεπε πόσο με επηρέαζε. Το να ξεπεράσει τον εγωισμό του, τον εαυτό του γενικότερα, με το να αποτρέψει τον χωρισμό μου με τον Alex, απλά με κάνει να νιώθω περισσότερο ως ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό το ατύχημα.

Άμα απλά τον είχα ακούσει, τίποτα από αυτά δεν θα είχαν συμβεί.