Το πρωινό ξύπνημα, ακόμη και να μην ήταν μετά από το ατύχημα του Nate ή τον χωρισμό μου με τον Alex, παραμένει δύσκολο. Δεν ήθελα να κοιμηθώ στο σπίτι, σαν καμιά πριγκίπισσα που δεν έχει έγνοια τον κόσμο ή τον αδελφό της που δεν την θυμάται, αλλά ο Gavin επέμενε να ξεκουραστώ εδώ, αντί στις σιδερένιες καρέκλες του νοσοκομείου ή σε κάνα βρώμικο κρεβάτι. Μόνο για να μην του χαλάσω χατίρι, ήταν που ήταν σκατά, υπάκουσα και έμεινα ολομόναχη στο σπίτι.

Ο Ed ήταν αυτός που πρότεινε να έρθει κάποιος να μείνει μαζί μου, αλλά δεν δέχτηκα. Πραγματικά το χρειαζόμουν να μείνω κάτω από το νερό του ντους για να κλάψω και δεν ήθελα να υπάρχει κανείς τριγύρω να προσπαθήσει να με παρηγορήσει. Ήθελα να μείνω μόνη και να βγάλω το άχτι μου, όπως δεν το έχω ξανακάνει στην ζωή μου.

Κατεβαίνω τα σκαλιά, προσπαθώντας να βολευτώ στην φορεσιά του σχολείου και ομολογώ ότι δεν με τρελαίνει καθόλου. Πάντως αυτό που θυμήθηκε ο Carlson να τσαντιστεί με τον Alex τώρα και να κάνουν τις μαλακίες τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς, με ξεπερνάει. Άλλη όρεξη δεν έχουμε να την πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι που απλά πάμε για το φαγητό σε αυτό το σχολείο.

Παρόλο που δεν πεινάω, πάω στην κουζίνα από συνήθεια να βλέπω τον Nate σχεδόν κάθε πρωί να με περιμένει εκεί. Με θλίβει το γεγονός ότι είμαι μόνη, αλλά το προτιμώ από το να μου βουίζουν στα αυτιά οι άλλοι. Κάθομαι σε μια από τις καρέκλες αφού αναστενάξω πρώτα. Αφήνω την τσάντα κάτω και ακουμπώ το μέτωπο μου στον πάγκο.

Με πονούν τα μάτια από το κλάμα που έριξα τι στο ντους και τι καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ, για να σταματήσω να σκέφτομαι. Σηκώνω το σώμα μου μετά από κάτι λεπτά, γιατί η σιωπή αρχίζει να με κάνει να νιώθω αμήχανα. Περνώ το λουρί της τσάντας στον ώμο μου και βγαίνω από το σπίτι, κλειδώνοντας πίσω μου.

Ξεκινώ να περπατώ προς το σχολείο, όταν ένα μαύρο τζιπ σταματάει ακριβώς δίπλα μου. Συνεχίζω να βηματίζω, λίγο πιο ανήσυχα αυτή την φορά, γιατί όσο να 'ναι δεν θέλω να με απαγάγουν μια μέρα αφού η ζωή μου έγινε ένα μάτσο σκατά. Η πίσω πόρτα ανοίγει και την εμφάνιση της κάνει η Brit, γι' αυτό σταματάω απότομα και την αφήνω να πέσει στην αγκαλιά μου, η ανακούφιση να ρέει σε όλο μου το σώμα όταν βλέπω την καλύτερη μου φίλη ακριβώς απέναντι μου.

Μένουμε έτσι για λίγο, εκείνη να με σφίγγει τόσο που νιώθω ότι θα πεταχτούν τα μάτια μου έξω. Ασυνείδητα ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου. Μπορεί να μην ήθελα κανέναν γύρω μου για να μείνω στην ησυχία μου, αλλά η αγκαλιά της αυτή την στιγμή είναι ό,τι χρειάζομαι για να μην είμαι τόσο τσιτωμένη ή έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα μόλις ανακαλέσω πόσο σκατά αποφάσισε η ζωή μου να γίνει σε κάτι μόλις ώρες χθες.

Καθαρίζω το μυαλό μου από τα πάντα, αλλά δεν είναι αρκετό να μην ξεσπάσω σε κλάματα ούτως ή άλλως. Δεν γίνεται να αγνοήσω το γεγονός ότι ο Nate δεν με θυμάται, ούτε μπορώ να ζω με το να μην ρίχνω τα μάτια στον Alex, όσο και να προσπαθώ να δείχνω αισιόδοξη. Μένω στην αγκαλιά της και χαίρομαι που από όλους τους ανθρώπους, αυτήν δεν την έχω χάσει.

«Angel μου, εγώ είμαι εδώ. Συγγνώμη», λέει και αποτραβιέται για να καθαρίσει τα δάκρυα από τα μάτια μου με τους αντίχειρες της.

Κουνάω το κεφάλι με κατανόηση και ρουφάω την υγρή μου μύτη, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να κλάψει ξανά. Με τραβάει στην αγκαλιά της και την απολαμβάνω. Το υπέροχο γλυκό της άρωμα, κάνει τον πονοκέφαλο μου να ηρεμήσει και το σώμα μου να σταματήσει να τρέμει. Δεν ξέρω πόσα λεπτά στεκόμαστε έτσι στον πεζόδρομο, αλλά μάλλον αρκετά γιατί ένα περαστικό μικρό σκυλάκι με πέρασε για κολόνα και έτοιμο ήταν να με κατουρήσει, άμα δεν το τράβαγε στην άκρη η κυρία που το είχε.

Ευτυχώς, γιατί θα ήταν τελειωτικό χτύπημα.

«Brittany, γιατί έπρεπε να συμβούν όλα αυτά;» καταφέρνω να της πω και καθαρίζω τα βουρκωμένα μάτια μου, τα οποία με το ζόρι ανοιγοκλείνω πλέον.

«Ομορφιά μου, αυτή την στιγμή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε ευγνώμων που ο αδελφός σου δεν έπαθε τίποτα χειρότερο. Θα μπορούσε να κλαίγαμε για άλλον λόγο τώρα», λέει η Brit με ένα ζορισμένο αισιόδοξο χαμόγελο, το οποίο με κάνει να νιώθω καλύτερα, η αλήθεια να λέγεται.

«Έχασα και τον Alex, Brittany», δηλώνω κάπως στο άκυρο, εφόσον και οι σκέψεις μου είναι ένα μπάχαλο, αν όχι τα συναισθήματα μου.

Εκείνη κάνει ένα μικρό βήμα πίσω, φέρνοντας τα χέρια της στα μπράτσα μου και με κοιτάει σφραγίζοντας τα χείλη της. Αν και δεν είμαι σε θέση να το κάνω, το βλέπω στο πρόσωπο της ότι το έχει συζητήσει ήδη με τον ξάδερφο της και ξέρει ότι ο μόνος λόγος που λήξαμε ό,τι σχέση είχαμε τέλος πάντων, είναι επειδή δεν άντεχα να μου κρατάει άλλο μυστικά και να αφήνει τα τραύματα του από το να γίνουμε ένα φυσιολογικό ζευγάρι.

Κάνω κι εγώ ένα βήμα πίσω, μπορώ να πω αρκετά ενοχλημένη, γιατί ξέρω πολύ καλά ποιανού το μέρος θα επιλέξει η Brittany. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, εκείνη να μου αφήνει το περιθώριο να καθαρίσω το μυαλό μου και κατεβάζει το κεφάλι απογοητευμένη, έχοντας καταλάβει ήδη τι σκέφτομαι.

«Σου μίλησε ο Alex», μουρμουρίζω με ένα ψεύτικο χαμόγελο, αλλά δεν γίνεται να κάνω ψέματα ότι δεν ενοχλούμαι.

«Πρώτο πράγμα μόλις έφυγε από το νοσοκομείο», απαντά ειλικρινά και ασυνείδητα κάνω ένα βήμα πίσω μόλις με πλησιάζει.

Παρατηρεί την κίνηση μου και η θλίψη στα μάτια της είναι εμφανέστατη. Δεν λέω, χάρηκα πολύ που την είδα και όντως με βοήθησε να σταματήσω τον πονοκέφαλο, αλλά μόλις ανέφερα το όνομα του άλλου, θυμήθηκα πόσα την συνδέουν με εκείνον και αυτή την στιγμή δεν θέλω να ανακαλούμαι πράγματα που με πληγώνουν.

Αποφεύγω το βλέμμα της με το να ξύνω το καπάκι του δεξιού ματιού μου και κοιτάω αλλού, η σιωπή να είναι τόσο άβολη που ακόμη και ένας τύπος που κάνει το πρωινιάτικο τζόκινγκ του κριντζάρει μόλις περνάει ανάμεσα μας με το να σηκώνει τα φρύδια του και να σφραγίζει τα λεπτά του χείλη. Η Brittany καταλαβαίνει το πρόβλημα και κάνει πίσω, δαγκώνοντας σκεφτικά το κάτω χείλος της.

«Θα τα πούμε στο σχολείο», λέει εκείνη πρώτη και μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο.

Όσο και να μην νιώθω καλά με τον τρόπο που χωριστήκαμε, κατά βάθος προτιμώ την μοναξιά σήμερα, όσο-όσο για να έχω τον χρόνο να χωνέψω ό,τι έγινε το τελευταίο εικοσιτετράωρο. Θέλω να μην μου μιλήσει κανείς, να με αφήσουν στην μιζέρια και τα νεύρα μου μέχρι που να συμμαζέψω τα κομμάτια μου και να σηκωθώ ξανά στα πόδια μου.

Αφού απομακρυνθεί το αυτοκίνητο της Brittany και ξεφυσήσω για ένα δεύτερο, βγάζοντας όλο το βάρος από μέσα μου, συνεχίζω το περπάτημα για το σχολείο. Κρατάω την Brittany σε μια γωνία του μυαλού μου και όλες τις τύψεις που έχω αφού την έκανα να νιώθει σκατά, ενώ εκείνη έτρεξε να με βρει και να μου σταθεί δίπλα σαν πραγματική φίλη, γιατί όσο να 'ναι δεν θέλω να ξεχάσω να της ζητήσω συγγνώμη μόλις περάσω αυτή την κακή φάση της ζωής μου.

Τόσο το αξίζει.

Με κάθε βήμα που κάνω, αρχίζω να συνηθίζω την φορεσιά του σχολείου. Δεν θα σταματήσω να προτιμώ τα δικά μου ρούχα, αλλά έτσι απαιτούνται από τους κανόνες πλέον. Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα ποτέ το ενδεχόμενο ότι ένα ελίτ σχολείο σαν αυτό έχει την δική του φορεσιά, όμως από την άλλη δεν ξαφνιάζομαι που δέχτηκαν το αίτημα του πολυαγαπημένου τους Alex να έχουν ελεύθερη ενδυμασία οι μαθητές.

Ανακαλούμαι την συζήτηση που είχα μαζί του χθες, αφού με ενημέρωσε ότι καβγάδισε άσχημα με τον Carlson. Όσο καθαρίζω το κεφάλι μου από σενάρια τα οποία απλά κάνουν την ζωή μου πιο απαισιόδοξη και άσκοπες σκέψεις, συνειδητοποιώ ότι ο Alex δεν είναι πλέον πρόεδρος μας. Θα πρέπει να ήταν τρομερός καβγάς για να φτάσει στο σημείο να κάνει κάτι τέτοιο ο Adam, όταν για μήνες ολόκληρους ανεχόταν εμένα.

Τι έκανε ο Alex που έφαγε τέτοια χοντρή τιμωρία;

Δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου από το να σκέφτεται όμορφες στιγμές μεταξύ μας και αυτό δένει το στομάχι μου έναν κόμπο. Συγκρατούμαι να μην ξεράσω και συνεχίζω τον δρόμο μου με πιο γρήγορα και τσιτωμένα βήματα, προσπαθώντας να ρίξω τα μάτια μου παντού γύρω μου με την ελπίδα ότι θα σταματήσω να σκέφτομαι και συγκεκριμένα εκείνον.

Τέλος. Ο Alex τελείωσε για μένα. Σταμάτα να το σκέφτεσαι άλλο, Angel.

Σταματάω σε ένα φανάρι και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Έχω βάλει το τηλέφωνο σε σίγαση γιατί ξέρω ότι τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα θα έρχονται βροχή. Ξέρω πως είναι ανησυχητικό για τα αγόρια να μην ξέρουν τι κάνω ή πως είμαι γενικότερα, αλλά προτιμώ να κάνω ό,τι μου αποσπά την προσοχή τι από τον Nate, τι από την ερωτική απογοήτευση μου με τον Alex.

Παίρνω τον χρόνο μου να περπατήσω μέχρι το σχολείο. Δεν με νοιάζει να χάσω την πρώτη ώρα ή και την δεύτερη. Δεν με νοιάζει ούτε να δικαιολογηθώ στον Carlson, γιατί σίγουρα θα έχει ενημερωθεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, σίγουρα και για αυτήν του αδερφού μου.

Αυτήν την φορά σκέφτομαι τον Nate και ασυνείδητα χαμογελώ με τον εαυτό μου. Με πονάει η καρδιά να μην έχω τον συνηθισμένο του εαυτό να μισεί κυριολεκτικά όλα τα αγόρια με τα οποία πηγαίνω, να ψωνίζεται για το πόσο όμορφος δείχνει, να ζηλεύει την Sophia που του κλέβει τον Gavin, να παραπονιέται για ό,τι δεν έχει βυζιά ή δεν τρώγεται και τέλος να μου κάνει κήρυγμα για τα πάντα.

Δεν μπορώ ακόμη να αποδεχτώ ότι έχω χάσει αυτή την πλευρά του Nate. Κατά βάθος, δεν θέλω ούτε στο νοσοκομείο να πάω να τον δω ξανά έτσι. Βρίσκομαι σε πλήρη άρνηση για το γεγονός ότι ο ίδιος μου ο αδερφός δεν θυμάται τίποτα, συγκεκριμένα ό,τι πόνο, χαρά και καυγά έχουμε μοιραστεί. Θέλω όλο αυτό να είναι μια κακόγουστη φάρσα από την πλευρά του και να με πάρει πίσω στην αγκαλιά του γελώντας που μας την έφερε.

Βλέπω την είσοδο του σχολείου από μακριά και βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου για να δω τι ώρα είναι. Σίγουρα έχω χάσει το πρώτο δεκάλεπτο της πρώτης ώρας και όσο πλησιάζω αγχώνομαι άλλο τόσο στην ιδέα να ειδωθώ με τον Alex. Έστω και μια ανταλλαγή βλεμμάτων μαζί του ξέρω πως θα με συγχύσει τόσο που δεν ξέρω άμα είμαι σε θέση να μην ξεσπάσω σε κλάματα.

Το βλέμμα μου πέφτει σε όλα τα ηχητικά μηνύματα του Gavin που μου έχει στείλει αργά το βράδυ. Είναι-μπορεί-πάνω από είκοσι, οπότε ξέρω ότι απλά προσπαθεί να με παρηγορήσει με τέτοιον τρόπο ώστε να κάνει και τον εαυτό του να νιώθει καλύτερα. Πέρα από αυτά έχω τόσες κλήσεις από τον μπαμπά, από τον Ed και τα υπόλοιπα παιδιά, μαζί με την Brittany να μου λέει ότι θα περάσει σήμερα το πρωί από το σπίτι να με δει και ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι, έστω για χατίρι της.

Ξανασκέφτομαι πόσο κρύα της συμπεριφέρθηκα για απολύτως κανέναν λόγο και τα μάτια μου βουρκώνουν. Είναι η μοναδική καλή φίλη που είχα στην ζωή μου, η οποία μου έδωσε μια ευκαιρία όταν τα πράγματα μεταξύ μας ξεκίνησαν άσχημα και η οποία για να ξεπεράσω τον Alex προσπάθησε να μου κάνει "κονέ" με τον Tony. Η ίδια πάντα με αγκάλιαζε, με έτεινε σε μια πιο θηλυκή πλευρά του εαυτού μου και παρόλο που δεν ήταν τέρμα ευτυχισμένη με μένα να μπλέκω με τον ξάδερφο της για ακριβώς αυτόν τον λόγο, με υποστήριξε.

Γαμώ τα ψυχολογικά μου καμιά φορά.

Μετανιώνοντας ήδη την συμπεριφορά μου προς την Brittany πλησιάζω την καγκελόπορτα. Παραδόξως είναι ανοιχτή και μαζί μου περπατούν και άλλοι μαθητές. Ξανακοιτάω το τηλέφωνο μου για να σιγουρευτώ ότι είδα σωστά την ώρα και, ναι, έπρεπε τα φυτουκλάκια να ήταν ήδη στην τάξη τους τώρα, με τις φορεσιές τους πλυμένες και σιδερωμένες.

Μόλις μπαίνω μέσα στο κτήριο, θυμάμαι ότι σήμερα είναι η τελετή καλωσορίσματος των αγοριών του Brentwood. Στριφογυρίζω τα μάτια μου κουρασμένη και ο πονοκέφαλος που νόμιζα ότι μου πέρασε, ήδη έχει ξεκινήσει και αισθάνομαι ότι σε λίγο θα εκραγούν οι φλέβες του εγκεφάλου μου.

Παίρνω μια βαθιά-πολύ βαθιά-ανάσα και περπατώ προς το θεατράκι. Τα μάτια μου πέφτουν αμέσως πάνω στην Mia, η οποία με την βοήθεια ενός αγοριού βολεύεται στις θέσεις μπροστά-μπροστά, εφόσον τώρα περπατά με πατερίτσες. Γυρνάω το κεφάλι από την άλλη με την ελπίδα να μην με δει και γλιστράω κάπως έτσι στις τελευταίες θέσεις, στο τέλος-τέλος και δίπλα από την μια έξοδο, για να έχω να φύγω αμέσως, έτσι να αποφύγω τους πάντες.

Όσο κάθομαι και περιμένω πως και πώς να ξεκινήσει η τελετή, τα μάτια μου σκανάρουν τον χώρο, μήπως και πετύχω την παρέα μου ή κάποιο από τα ξαδέρφια. Δεν είμαι σε φάση για συζητήσεις, αλλά και μόνο να τους δω από κοντά θα είναι μια σπίθα χαράς για μένα αυτή την στιγμή.

Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στον Drake, τον Aaron και τον Chris μαζί με κάτι άλλα αγόρια από το μπάσκετ, τα οποία περπατούν προς τις πρώτες θέσεις. Χαιρετούν την Mia, της οποίας το πρόσωπο αμέσως λάμπει από χαρά, και κάθονται δίπλα της. Κάτι λέει ο Aaron και οι υπόλοιποι γελούν, κι εγώ να κάνω το ίδιο μόνο επειδή μου αρέσει να βλέπω ότι εκείνοι δεν έχουν αλλάξει και περνάνε καλά όπως πάντα.

Με τα λεπτά να περνούν, η Brittany κάνει την εμφάνιση της. Παρόλο που κρατάει το τηλέφωνο στο χέρι της, ξέρω πως ψάχνει την αίθουσα εξονυχιστικά και ξέρω πως εγώ είμαι αυτή που ενδιαφέρεται να βρει. Πριν προλάβει να φέρει το βλέμμα της στην σειρά μου, τραβάω έναν τύπο που περνούσε χαλαρός δίπλα μου και τον αναγκάζω να σταθεί ακριβώς μπροστά μου. Μόλις με κοιτά τρομαγμένος, φέρνω το δάχτυλο στα χείλη μου για να σωπάσει και παραδόξως μου κλείνει το μάτι με νόημα ότι θα με καλύψει. Ευτυχώς κάνει καλή δουλειά και περνάω απαρατήρητη από τον Barney.

Εκείνη αναστενάζει και μόλις φτάνει στην παρέα των παιδιών, τους χαιρετά χαρωπά και ανταλλάζει πεταχτά φιλιά με την Mia. Κάθεται στην κενή θέση δίπλα της, από την αντίθετη πλευρά που έχουν κάτσει τα αγόρια. Φαίνεται όλοι να συζητούν χωρίς έγνοια μέχρι που η Brit λυγίζει προς το πλευρό της Mia και κάτι ανακοινώνει. Τα αγόρια αμέσως παγώνουν στην θέση τους και ακόμη και η Mia φαίνεται τέρμα σοκαρισμένη.

Δεν είμαι τόσο ηλίθια να μην καταλάβω ότι ανακοίνωσε τα νέα μου. Ο τύπος έχει ήδη φύγει από μπροστά μου οπότε δεν με βλέπει που βουρκώνω. Ξέροντας ότι τώρα είμαι εκτεθειμένη, μαζεύομαι περισσότερο στην θέση μου και συγκρατούμαι αρκετά να μην ξεσπάσω σε κλάματα, κάτι που ξέρω ότι ύστερα θα με κάνει να ξεσπάσω άσχημα και ασταμάτητα.

Προσπαθώ αρκετά να μην κοιτάξω τα παιδιά, αλλά όταν ένα αρκετά γνωστό άρωμα τρυπά τα ρουθούνια μου, δεν μπορώ να μην γυρίσω το κεφάλι να τον δω. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και δεν γίνεται να αρνηθώ ότι είναι εξαιτίας του πόσο τον θέλω. Φοράει το μαύρο παντελόνι με το λευκό πουκάμισο και την ριγέ κόκκινη γραβάτα ελεύθερα στον γιακά, τα μανίκια του μαύρου σακακιού του να είναι διπλωμένα μέχρι τους αγκώνες του.

Δεν με προσέχει καν παρόλο που περνάει από δίπλα μου. Έχει την τσάντα του περασμένη στον έναν ώμο του και φευγαλέα παρατήρησα το σοβαρό και τσαντισμένο πρόσωπο του. Με όλη αυτή την φασαρία που έχει προκληθεί, δεν περίμενα να μοιράζει λουλούδια και αγκαλιές από την χαρά του σήμερα.

Ρίχνει την τσάντα στο πάτωμα δίπλα από την καρέκλα που πρόκειται να κάτσει και αφήνει το σώμα του να αράξει τελείως. Παρόλο που η Brittany με την Mia κουνούν τα χέρια τους προς το μέρος του, εκείνος τις αγνοεί τελείως και ξαπλώνει πίσω το κεφάλι. Σίγουρα κι εκείνος δεν έχει καμιά όρεξη, γιατί όσο να 'ναι, άμα τον ένοιαξε έστω λίγο ό,τι συνέβη μεταξύ μας, θα περνάει δύσκολα αυτή την φάση.

«Γεια σου, Angel», είναι η Penelope που με παρατηρεί και μου χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο, τρομάζοντας με ελαφρώς εφόσον το σχέδιο μου είναι να αγνοήσω όσα περισσότερα άτομα μπορώ. «Πειράζει να κάτσω δίπλα σου; Δεν τρελαίνομαι να κάτσω με τους υπόλοιπους μπροστά».

«Βεβαίως», μουρμουρίζω και μαζεύω τα πόδια μου να περάσει.

Αφήνει την τσάντα της κάτω και προσπαθώ να μην γυρνάω το πρόσωπο μου προς εκείνην για να δει τα κουρασμένα μάτια μου, τα οποία δεν έχω σταματήσει να ταλαιπωρώ από χθες το βράδυ στο κλάμα. Η ίδια είναι στον κόσμο της ευτυχώς, γι' αυτό και δεν μου δίνει πολύ σημασία. Της χαμογελώ μια στιγμή και ανταποδίδει αμέσως.

Εφόσον οι περισσότεροι μαθητές έχουν ήδη κάτσει στις θέσεις, γεμίζοντας όλο το θεατράκι με αυτόν τον τρόπο, ο Adam μαζί με την γραμματέα του κάνει την εμφάνιση του σαν την πέρδικα. Μόνο τότε παρατηρώ ότι στις μπροστινές θέσεις έχουν βολευτεί δημοσιογράφοι, οπότε υποθέτω ότι αυτή η συνεργασία μεταξύ ελίτ σχολειών είναι σημαντική για τον Adam, εξ ου και η διαφωνία μεταξύ του και του Alex, ο οποίος παίζει να έχει αποκοιμηθεί ήδη.

Ο Adam τον σκουντάει μόλις φτάνει κοντά του και με ένα αυστηρό βλέμμα λυγίζει κοντά του και κάτι του λέει. Ο άλλος ούτε που τον νοιάζει και σηκώνει μόνο τον αντίχειρα του, με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι θα κάνει ό,τι του ζητηθεί, αλλά χέστηκε τέρμα κιόλας. Παρακολουθώ την σκηνή μεταξύ τους με ενδιαφέρον, παρόλο που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσω να νοιάζομαι τόσο για πάρτη του, αλλιώς δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ.

Ο Adam χάνεται στα παρασκήνια και εμφανίζεται στην σκηνή, τα φώτα να προσαρμόζονται έτσι ώστε να πέφτει όλη η προσοχή πάνω του και σιωπή να σκεπάσει σε όλο το θεατράκι. Βέβαια μέσα από τα σκοτάδια παρατηρώ μια σειρά από αγόρια, τα οποία δεν έχω ξαναδεί, να κάνουν την εμφάνιση τους και να κάθονται στην ίδια σειρά με τον Alex, ο οποίος είναι ο μοναδικός που κάθεται σε αυτή την σειρά, κάτι το οποίο παρατηρώ μόλις εκείνοι πάνε να κάτσουν.

«Καλημέρα, αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες. Πρώτον θέλω να σας ευχαριστήσω που μαζευτήκατε όλοι και όλες για να καλωσορίσετε τους μαθητές του Brentwood, οι οποίοι όχι μόνο θα είναι συμμαθητές σας για τις επόμενες δυο εβδομάδες, μετά από μια πρωτοποριακή ένωση σχολειών που αποφασίστηκε να γίνει, αλλά θα είναι και αντίπαλοι μας στον τελικό αγώνα μπάσκετ αγοριών. Δεν θέλω να σας κουράσω με πολλά λόγια-»

Με το τελευταίο ο Adam έχει ήδη χάσει το ενδιαφέρον μου και μένω να κοιτάω μια κατάσταση την οποία φαίνεται αρκετοί να έχουν παρατηρήσει. Κάποιος από τα αγόρια του Brentwood, δεν έχει θέση να καθίσει και προφανώς το να ζητάει στον Alex να κάνει πιο πέρα δεν πάει όπως περίμενε. Ο άλλος έχει χαλαρώσει τελείως και άμα τα μάτια μου δεν με κοροϊδεύουν στο σκοτάδι, ο Alex έχει φορέσει μια μάσκα ματιών και απολαμβάνει τον ύπνο του χαλαρός.

Ένας από τα άλλα αγόρια του Brentwood, ελευθερώνει την θέση για τον φίλο του και μέχρι που περπατά προς την σειρά μου βλέπω ότι είναι ο ίδιος ο Lucas και χωρίς να θέλω να ακουστώ κάπως μετά από όλο αυτό το ψυχολογικό γαμήσι που περνάω, δείχνει αρκετά πιο ωραίος από τις φωτογραφίες. Με τα μάτια του σκανάρει ελεύθερες θέσεις και μόλις συνειδητοποιώ ότι μόνο μια δίπλα στην Penelope υπάρχει, η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή.

Πριν προλάβω να κάνω έστω κάτι για να αποφύγω να κάτσει εκείνος σε αυτή την θέση, τον βρίσκω να λυγίζει στο πρόσωπο μου, όσο ο Adam στο βάθος μιλάει για το πόσο σημαντικό είναι να δείξουμε ενθουσιασμό για την συνεργασία αυτή και κάτι περί παιδείας και εκπαίδευσης. Μου χαρίζει ένα φιλικότατο χαμόγελο, ενώ η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή για κάποιον λόγο.

«Δεν θέλω να σας κουνήσω, αλλά θα εκτιμούσα ιδιαίτερα άμα μπορούσατε να με αφήσετε να κάτσω στην άκρη, γιατί θα πρέπει να σηκωθώ σε λίγο», λέει, η φωνή του μπάσα, αλλά πολύ απαλή, ήρεμη και ευγενική.

«Ναι, βεβαίως», ψιθυρίζει η Penelope και σηκώνεται διακριτικά να κάτσει ακριβώς δίπλα.

Εγώ έχω παγώσει στην θέση μου, γιατί ξέρω ότι αυτό το αγόρι κάτι έχει κάνει στον Alex που εκείνος τα έχει παίξει από την στιγμή που έμαθε για την άφιξη του εδώ. Είναι απλά ειρωνικό που η ζωή παίζει με τα συναισθήματα μου, μην πω και το μυαλό μου. Μου χαμογελάει άλλη μια φορά, κάνοντας με να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει να κουνήσω τον κώλο μου και το κάνω χωρίς να πω κάτι.

«Ευχαριστώ πάρα πολύ», μουρμουρίζει και σιγουρεύεται να χαρίσει ένα βλέμμα όλο ευγνωμοσύνη στην Penelope, εγώ να τον κοιτάω σαν να άκουσα από κουτσομπολιά ότι έχει μεταδοτική ασθένεια και φοβάμαι για την υγεία μου τώρα.

Έχω χάσει την μπάλα με τον λόγο του Adam, γι' αυτό στρέφω την προσοχή μου σε αυτό το δίμετρο ξανθό αγόρι που κάθεται δίπλα μου. Είναι στο ύψος του Alex σίγουρα, αν όχι λίγο ψηλότερος. Μοσχοβολάει, είναι χτενισμένος και φτιαγμένος, κάτι που δείχνει ότι είναι ένας πολύ προσεκτικός και συντηρητικός χαρακτήρας. Σε σχέση με την δική μας ενδυμασία, η δική του είναι ένα γκρι σακάκι με το λόγκο του Brentwood στην αριστερή πλευρά, μπλε γραβάτα και μαύρο παντελόνι.

Συνειδητοποιώ ότι τον κοιτάω αρκετά λεπτά τελείως αδιάκριτα, όταν στρέφει το βλέμμα του προς εμένα και μου χαρίζει ένα άβολο χαμόγελο, εφόσον δεν θέλει να φανεί αγενέστατος, όπως εγώ για παράδειγμα. Ξαπλώνω πίσω στην καρέκλα μου τσιτωμένη και η καρδιά μου χτυπάει από το άγχος σαν τρελή. Άμα δεν ξεράσω τώρα, σίγουρα αργότερα δεν το αποφεύγω.

Το κοινό, μαζί με τον Lucas δίπλα μου, χειροκροτεί και κάνω το ίδιο για να φαίνεται ότι έδινα προσοχή και δεν κοιτούσα τον άλλον σαν βιαστής τόσην ώρα. Στην σκηνή εμφανίζεται άλλος ένας κυριούλης, κοντός με γκρίζα μαλλιά και μικρά στρογγυλά γυαλιά, ο οποίος φορά το ίδιο σακάκι με τα αγόρια του Brentwood οπότε υποθέτω ότι είναι ο δικός τους διευθυντής.

Ανταλλάζουν χειραψία με τον Adam και παίρνει το μικρόφωνο για να ξεκινήσει με τον δικό του λόγο, τον οποίο έχω ήδη βαρεθεί. Βρίσκω την ευκαιρία να ξανακοιτάξω τον Lucas, αυτήν την φορά πιο διακριτικά και παρατηρώ παραδόξως ότι δεν είμαι η μόνη που δεν δίνω καμιά προσοχή στην σκηνή, αλλά και αυτός. Τα μάτια του είναι εστιασμένα στον Alex και φαίνεται αρκετά θλιμμένος, μην πω και απογοητευμένος που ειδώθηκε μαζί του.

Ο άλλος, χωρίς καμιά ντροπή, έχει αράξει και κερδίσει περισσότερα βλέμματα από εμένα την πρώτη μέρα που πάτησα πόδι εδώ μέσα. Ακόμη και η παρέα του πιο πέρα φαίνεται να ανησυχεί τέρμα για την συμπεριφορά του, αλλά εγώ δεν ξαφνιάζομαι που ξεσπάει με αυτόν τον ανυπότακτο τρόπο. Ξέρω πολύ καλά ότι αυτός είναι ο τρόπος του να μην σκοτώσει όποιον βρει μπροστά του από τα νεύρα.

«Συγγνώμη, γνωριζόμαστε;» ρωτάει ξαφνικά ο Lucas, κάνοντας με να μαζευτώ από την ντροπή που με έπιασε πάλι να τον κοιτάω σαν να ήρθε από άλλον πλανήτη.

«Δεν πιστεύω, όχι», απαντώ κρύα και στρέφω την προσοχή μου αλλού για να καταλάβει ότι δεν θέλω να συνεχίσω αυτή την συζήτηση.

«Να καλωσορίσουμε πρώτον τα αγόρια του Brentwood, που μας κάνουν την τιμή σήμερα να παραβρεθούν και να μείνουν μαζί μας για δυο εβδομάδες», είναι τα λόγια του Adam που κάνουν τον Lucas να σηκωθεί από την θέση του, ευχαριστώντας μας άλλη μια φορά, και να περπατήσει μέχρι τα παρασκήνια για να βγει στην σκηνή.

Με την σειρά, τα αγόρια του Brentwood, σφίγγουν τα χέρια τους με τον Adam, ο οποίος σαν ρομπότ χαμογελάει, χαιρετάει, καλωσορίζει και πάει στον επόμενο. Η δυνατή κολόνια του Lucas έχει μείνει στην θέση μου όταν επιστρέφω για να δω καλύτερα μέσα από τον ανοιχτό διάδρομο. Τον βλέπω να στέκεται μπροστά από τους άλλους και δίπλα από τον διευθυντή του με εκείνο το ελκυστικό πλάγιο χαμόγελο του.

Όσο τον βλέπω και ξανασκέφτομαι την στιγμή που μας μίλησε, δεν μπορώ να βρω κάτι σε εκείνον που να δείχνει ότι είναι ο σκατάνθρωπος που κατέστρεψε την ζωή του Alex και της Brittany. Αντιθέτως φαίνεται να είναι ένας αρκετά χαμηλών τόνων άνθρωπος που μετανιώνει ό,τι συνέβη και κατέστρεψε την σχέση του με τον Alex, με βάση το βλέμμα του προηγουμένως.

«Με την σειρά τους, ένα χειροκρότημα στην ομάδα του μπάσκετ που κατάφερε να φτάσει στον τελικό», λέει ο Adam και ξεκινούν όλοι πάλι να χειροκροτούν, ενώ η ομάδα σηκώνεται να περπατήσει προς τα παρασκήνια.

Ο Chris είναι αυτός που σκουντά τον Alex και τον κάνει να τους ακολουθήσει. Ο άλλος από το πρόσωπο φαίνεται κατσουφιασμένος και αρκετά κακοδιάθετος, συγκεκριμένα τσαντισμένος με τον Carlson εφόσον αποφεύγει να τον κοιτάξει σαν να είναι καρκίνος για τα μάτια του.

Ανεβαίνουν την σκηνή και αρχίζουν να ανταλλάσουν χειραψίες με την αντίπαλη ομάδα. Ο Alex τους προσπερνάει όλους και αναγκαστικά-του έκανε νόημα ο ίδιος ο διευθυντής μας να τον πλησιάσει-στέκεται δίπλα στον Adam Carlson. Ο Lucas κρατάει το βλέμμα του κολλημένο σε εκείνον, ενώ η ομάδα μας ανταλλάζει χειραψίες με όλους τους άλλους στην σκηνή.

Κάτι λένε οι διευθυντές μεταξύ τους και κρατάνε την χειραψία τους για τις φωτογραφίες των δημοσιογράφων. Μόλις ο Lucas κάνει να δώσει το δικό του χέρι στον Alex, εκείνος το αφήνει στον αέρα και δεν γυρνάει καν να τον δει. Στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του, σαν εκείνα τα κακομαθημένα παιδιά που τα τραβάνε οι γονείς τους σε οικογενειακές μαζώξεις και δεν γουστάρουν την κοινωνικοποίηση καθόλου.

Ο Lucas τραβάει το χέρι πίσω, στο πρόσωπο του και το χαμόγελο να φαίνεται ότι κατανοεί την στάση του Alex, σε σχέση με εμάς τους υπόλοιπους που έχουμε κριντζάρει την ζωή μας από το πόσο άβολο ήταν. Συνεχίζουμε να χειροκροτούμε μέχρι που στέκονται όλοι στην σκηνή και κάνουν την τέλεια φωτογραφία για πρώτη σελίδα στις εφημερίδες που κουτσομπολεύουν την ζωή του γιου της Προέδρου.

«Με αυτό, κλείνουμε την τελετή και άλλη μια φορά σας ευχαριστώ. Μπορείτε να επιστρέψετε στις τάξεις σας ξεκινώντας από την δεύτερη ώρα», ανακοινώνει ο Adam και ανακουφίζομαι που έχω άλλο ένα σχεδόν εικοσάλεπτο στην διάθεση μου να ηρεμήσω πριν μπω στην τάξη.

«Κακοδιάθετος ο Alex σήμερα. Τι του έκανες καλέ;» με πειράζει η Penelope με ένα αθώο χαμόγελο και θέλω τόσο να της πω ότι σταμάτησε να τρέχει κάτι μεταξύ μας, αλλά ούτε που έχω άλλη ψυχολογική αντοχή να το κάνω.

Σηκώνομαι από την θέση μου με τα πόδια μου να με βαστάνε με το ζόρι και βγαίνω από το θεατράκι χωρίς να ανταλλάξω λέξη με την Penelope. Την αφήνω να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα, ενώ βιάζομαι να βγω στην αυλή να πιάσω ένα καλό και απόμακρο παγκάκι για να κλάψω τόσο που θα αρχίσουν να εξατμίζουν και τα μάτια μου στο τέλος.

Με το που ρίχνω την τσάντα στο παγκάκι και κάθομαι οκλαδόν, ξεκλειδώνω το κινητό και με βρίσκω να είμαι έτοιμη να καλέσω τον Nate. Πάντα όταν ένιωθα τόσο σκατά, αυτόν καλούσα να του πω απλά να κράξει, όχι συγκεκριμένα, αλλά την γαμημένη ζωή γενικότερα. Ύστερα θα τον έπειθα να βγούμε μετά το σχολείο για παγωτό και να μείνουμε οι δύο μας μέχρι το επόμενο ξημέρωμα, αφού έχω νιώσει καλύτερα.

Το δάκρυ μου γλιστρά και πέφτει στην οθόνη του κινητού μου. Όσο πάει και η όραση μου θολώνει. Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν και η καρδιά μου να χτυπά αργά και δυνατά, το στήθος μου να βαραίνει όσο προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Πλέον μόλις σκέφτομαι πράγματα τα οποία έχω ζήσει με τον Nate, τα οποία αυτός δεν θυμάται, δεν μπορώ παρά να κλάψω στην ιδέα του πόσο μοναχικά είναι να χάνεις έναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο.

Την μια μέρα είστε τα πάντα μαζί, την άλλη σχεδόν δυο άγνωστοι.

Φέρνω τις παλάμες των χεριών μου στο πρόσωπο και ξεκινώ να κλαίω σιγανά, για να μην πέσω και τόσο στα μάτια των ανθρώπων που μπορεί να περνούν από αυτό το σημείο. Τελευταίο πράγμα που θέλω στην ζωή μου αυτή την στιγμή είναι να με λυπούνται. Θέλω απλά να ξεσπάσω όλα τα νεύρα και όλη την στεναχώρια που έχει μαζευτεί μέσα μου σαν κουβάρι.

Ευτυχώς για μένα, καταφέρνω να κλάψω άλλη μια φορά με την ησυχία μου, χωρίς κανείς να μου βάλει ξαφνικά το χέρι στον ώμο ή να κάτσει δίπλα μου αναρωτώντας πως είμαι, πως νιώθω ή στην χειρότερη να μου πει ότι όλα θα περάσουν. Μέχρι που να συμβεί αυτό όμως, δεν μπορώ να αγνοώ τον πόνο στην καρδιά μου και την απογοήτευση που έχει κάνει τους ώμους μου να κρέμονται μπροστά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Βγάζω τα χέρια από το πρόσωπο μου και καθαρίζω τα δάκρυα. Ρουφάω την μύτη μου, εφόσον δεν έχω χαρτομάντιλο για να την φυσήξω και σηκώνω το κεφάλι να δω τον ουρανό, ο οποίος είναι πεντακάθαρος και τόσο όμορφος, που με κάνει να αισθάνομαι ήδη κάπως καλύτερα βλέποντας τον.

Προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου από τις σκέψεις και φέρνω το ένα χέρι στο στομάχι μου, γιατί έτοιμη είμαι να ξεράσω ξανά, μόνο που ζορίστηκα από το κλάμα. Κλείνω τα μάτια για δυο δεύτερα και καταφέρνω να ηρεμήσω κάπως, χωρίς να έχω τον Alex ή τον Nate στο μυαλό μου. Παρόλο που δεν διαρκεί και πολύ, μου αρκούσαν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα απόλυτης ησυχίας και γαλήνης μέσα μου.

«Ελπίζω τώρα να νιώθεις καλύτερα», ακούω μια γνώριμη φωνή, αυτή την φορά στον κανονικό της τόνο και όχι ψιθυρίζοντας.

Σηκώνω το κεφάλι και έρχομαι αντιμέτωπη με το χαμογελαστό πρόσωπο του Lucas, ο οποίος έχει χαλαρώσει την γραβάτα του και βγάλει το σακάκι για να το κρατήσει στο χέρι του. Μένω να τον κοιτάω καχύποπτα και πραγματικά είναι ο τελευταίος άνθρωπος που έχω όρεξη να δω, ξέροντας ότι εν μέρει και χωρίς να το γνωρίζει, ευθύνεται για τον χωρισμό μου με τον Alex.

Δεν τον κατηγορώ τον άνθρωπο, αλλά δεν είναι και ψέματα εφόσον από την στιγμή που το έμαθε ο Alex ότι ένα από εκείνα τα αγόρια που θα ερχόντουσαν ήταν ο Lucas, τρελάθηκε σε σημείο να τσακωθεί και με τον Adam. Περιττό να αναφέρω ότι έπεσε σε τέτοιες σκέψεις που συνειδητοποίησε ότι δεν σημαίνω τίποτα για εκείνον και με παράτησε σαν σκουπίδι.

«Συγγνώμη, δεν θέλω να σε ενοχλήσω, αλλά δεν μπορώ να μην», κάνει μια παύση για να βγάλει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα μαντήλι, «σου δώσω αυτό», μου χαμογελάει αφού το παίρνω και συνεχίζω να τον κοιτάω με σφραγισμένα χείλη. «Το καλύτερο που μπορώ να σου πω είναι να κλάψεις μέχρι που να νιώσεις καλύτερα».

Το πρόσωπο μου έχει μουδιάσει ολόκληρο από το κλάμα, γι' αυτό δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να του χαρίσω ένα χαμόγελο. Παρατηρώ πίσω του λίγο πιο πέρα, ότι έχουν κάτσει όλα τα αγόρια του Brentwood στην σκιά ενός δέντρου και φαίνεται να συζητούν κάτι έντονα εφόσον γελούν με νόημα και ύστερα κουνούν τα κεφάλια τους καταφατικά. Επιστρέφω το βλέμμα μου στον Lucas, ο οποίος κάνει ένα βήμα πίσω για να απομακρυνθεί.

«Lucas, σωστά;» καταφέρνω να ρωτήσω με βραχνιασμένη φωνή, κάτι το οποίο με κάνει να καθαρίσω τον λαιμό μου ύστερα.

«Χάρηκα», γελάει ελαφρώς και μου τείνει το χέρι του.

Αφού το σφίξω, κάνω λίγο πιο πέρα στο παγκάκι, δίνοντας του να καταλάβει ότι θέλω να κάτσει δίπλα μου να γνωριστούμε. Αφήνει το σακάκι πίσω στο στήριγμα και κάθεται αμέσως. Όσον τον κοιτάω τόσο βλέπω τις αχτίδες να λάμπουν γύρω του, εφόσον η θετική ενέργεια που εκπέμπει είναι μεγαλύτερη από εκείνη του Alex όταν είναι στις καλές του.

«Angel», συστήνομαι μετά από λίγα δεύτερα σιωπής, εφόσον ξεχάστηκα τελείως να αναφέρω το όνομα μου προηγουμένως. «Συγγνώμη που σε κοίταγα κάπως στο θεατράκι. Σε μπέρδεψα με κάποιον άλλον».

«Δεν πειράζει. Μου συμβαίνει συχνά», λέει και φέρνει τα δάχτυλα στα μαλλιά του για να τα χτενίσει πίσω.

Γελάω την ίδια στιγμή με εκείνον και μόλις παρατηρώ ότι μένουμε σιωπηλοί, καθαρίζω την μύτη μου με το μαντίλι του. Το διπλώνω και ύστερα καθαρίζω τα μάτια μου. Κοιτάζω από την άλλη, τα μάτια μου να βουρκώνουν άλλη μια φορά, και προσπαθώ να με σταματήσω από το να κλάψω ξανά, γιατί δεν ξέρω πόσο θα αντέξω να το κάνω όλη μέρα αυτό.

Και είναι ακόμη πρωί.

«Συγγνώμη. Όλα πάνε σκατά στην ζωή μου τελευταία. Δεν ήθελα να γνωριστούμε με μένα να τρέχω μύξες και δάκρυα», δηλώνω και γυρνάω να τον δω με το ζόρι, εφόσον η φωνή μου τρέμει και τα μάτια μου δεν λένε να σταματήσουν να δακρύζουν.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο από εσένα να στεναχωριέσαι και εμένα να σου δίνω ένα μαντίλι, οπότε μην ανησυχείς», λέει ο Lucas και δεν θα πω ψέματα, αλλά πραγματικά με κάνει να νιώσω καλύτερα. «Δεν θα σου πω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή τα δάκρυα και ο πόνος θα σταματήσουν».

«Ευχαριστώ», μουρμουρίζω και φέρνω αμέσως το χέρι στα χείλη μου, γιατί δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ και να μην ξεσπάσω σε κλάματα. «Χίλια συγγνώμη».

Ο Lucas φέρνει το χέρι του στην πλάτη μου και με χαϊδεύει απαλά και κάπως επιφυλακτικά. Λέει ότι καλύτερα θα ήταν να με άφηνε μόνη και με αυτό σηκώνεται να φύγει με ένα χαμόγελο. Δεν τον αποχαιρετώ ούτε αντιδρώ σε κάποια από τα λόγια του, αλλά εκτιμώ που έφυγε οριακά πριν ξεσπάσω, γιατί θα ένιωθα πολύ χάλια αργότερα ότι με είδε να κλαίω και να δείχνω αδυναμία στα προβλήματα της ζωής μου.

Με το που τελειώνω με το κλάμα, ξανακαθαρίζω την μύτη μου στο μαντίλι του, το οποίο όσο ξεβουλώνω την μύτη μου, συνειδητοποιώ ότι έχει το άρωμα του. Τώρα όχι μόνο το έκανα για τα σκουπίδια, αλλά και για την πυρά με τόσες μύξες που το στόλισα.

Για πολλοστή φορά παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφασίζω να σταματήσω να κλαίω για το υπόλοιπο της ημέρας πάση θυσία. Δεν θέλω να εκδηλώνω τέτοια συμπεριφορά μπροστά στους άλλους, γιατί θα είμαι μια απογοήτευση σε σχέση με την Angel που πρωτοήρθε σε αυτό το σχολείο πριν κάτι μήνες.

Γυρνάω το κεφάλι και κοιτάω προς το μέρος του Lucas. Στην αρχή δεν με παρατηρεί και φαίνεται να κάθεται στο παγκάκι με τα υπόλοιπα αγόρια είτε να έχουν στηριχτεί στο δέντρο είτε να έχουν κάτσει κάτω στο γρασίδι, αλλά εφόσον κοιτάω επίμονα, γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Σηκώνω το χέρι και του το νεύω μια φορά, χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, το οποίο ανταποδίδει αμέσως.

Δεν μπορώ να βρω έναν λόγο για κάποιον να τον μισεί. Φαίνεται τόσο χαμηλών τόνων άνθρωπος που το μόνο που θέλει είναι να βοηθάει τους άλλους και να προσφέρει όσο μπορεί θετική ενέργεια όταν βλέπει κάποιον πεσμένο, για παράδειγμα εμένα. Δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να συνέβη μεταξύ του και του Alex, αλλά αρχίζω να βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά τώρα.

Αυτό που έγινε στην σκηνή μεταξύ τους προηγουμένως σίγουρα με έκανε να βλέπω τον Alex διαφορετικά, γιατί από το πρωί ούτε που έχει ανταλλάξει λέξη με κανέναν και κάνει σαν κακομαθημένο, ενώ ο Lucas, ο οποίος ούτε ιδέα έχει ποια είμαι, ήρθε και μου έδωσε το μαντίλι του, συμβουλεύοντας με με την καρδιά του.

Δεν θέλω να συμπεράνω κι εγώ τα δικά μου, εφόσον δεν μπορώ να αγνοώ πόσο άσχημα ένιωσε ο Alex με το που ήρθε ο άλλος εδώ, αλλά ούτε μπορώ να κρατάω κακία στον Lucas όταν φάνηκε τέρμα ευγενικός μαζί μου. Εδώ που το σκέφτομαι κιόλας, ο Alex μου είχε ζητήσει να μην μιλήσω ποτέ μαζί του.

Τώρα όμως που δεν είμαι τίποτα για εκείνον, τι με νοιάζει;

Πλέον το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω τον χρόνο να μου δείξει τον δρόμο. Θα είμαι αισιόδοξη ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο και θα πάψω να με τρελαίνω με αρνητικές σκέψεις, γιατί έτσι ξέρω ότι δεν θα βοηθήσω ούτε τον αδερφό μου, ούτε τα αγόρια, ούτε κανέναν. Θα είμαι βυθισμένη στην μιζέρια μου και απλά θα είμαι βάρος στους ανθρώπους που αγαπώ.

Πρέπει να σταθώ δυνατή για τον αδερφό μου έστω.

Σηκώνω τα χέρια πάνω από το κεφάλι μου και τεντώνομαι μόλις συνειδητοποιώ ότι είχα κάνει καμπούρα σαν του Κουασιμόδου τόσην ώρα. Κοιτάω τον ήλιο και με βρίσκω να χαμογελώ, λίγο πιο αισιόδοξη. Στρέφω το κεφάλι προς τον Lucas και πριν με δει αυτήν την φορά, γυρνάω ξανά μπροστά μου. Φαίνεται να περνάει καλά, παρόλο που έχει χάσει τον Alex από την ζωή του και πραγματικά θέλω να μάθω το κόλπο.