Ανοίγω την πόρτα χωρίς να χτυπήσω και βρίσκω τον Alex με την Brittany να πίνουν τσάι όπως κάνω εγώ με τον Gavin κάθε φορά που ανταλλάσουμε κουτσομπολιά. Δεν τους άκουσα να μιλάνε ούτε πριν μπω οπότε υποθέτω ότι ό,τι είχαν να πουν το είπαν στα σύντομα καθώς πήγαινα στην τουαλέτα. Τώρα απλά πίνουν από τα φλιτζανάκια τους πιο ήρεμοι από ποτέ.

Η Brittany έχει κάτσει στην άκρη του κρεβατιού έχοντας σταυρώσει τα πόδια της με το φλιτζάνι στα χείλη της. Με κοιτάει με την άκρη του ματιού της και αισθάνομαι ότι κάτι έχει αλλάξει πάνω της από πριν που την άφησα να μυξοκλαίει στο κρεβάτι της. Ο Alex ούτε που γυρνάει να με δει, εστιασμένος στο τσάι του και βυθισμένος στις σκέψεις του, ακόμη στην θέση που τον άφησα πριν πάω τουαλέτα.

«Ποιον κηδεύετε και κάθεστε έτσι;» ειρωνεύομαι και το σχόλιο μου κάνει την Brittany να φτύσει πίσω το τσάι στο φλιτζάνι πριν προλάβει να πνιγεί, το σκοτεινό βλέμμα του Alex να πέφτει πάνω μου.

«Πως τα πετάς έτσι, ρε Angel;» παραπονιέται η Brittany και ξινίζει όλη η μούρη της λες και τι είπα πια.

Αφήνω το σώμα μου να πέσει πάνω στα μπούτια του Alex και προσπαθεί να απομακρύνει το φλιτζανάκι του μαζί με το πιάτο για να μην το χύσει πάνω μου έτσι απότομα που έριξα τον εαυτό μου. Του χαρίζω ένα χαμόγελο ειρωνικό και παίρνω το τσάι από τα χέρια του, για να τον διευκολύνω, και πίνω μια γουλιά αργά εφόσον είναι καυτερό ακόμη. Δεν λέει τίποτα, αντιθέτως απλά αφήνει το πιατάκι πίσω στον δίσκο πάνω στο γραφείο και ξεφυσάει.

«Εγώ φταίω όταν κάθεστε έτσι; Έλεος πια», μουρμουρίζω και πίνω άλλη μια φορά από το τσάι μου.

Εκεί που δεν το περιμένω, το χέρι του Alex τυλίγεται γύρω από την μέση μου και με τραβάει κοντά του, κάνοντας με να βολευτώ καλύτερα πάνω του. Ακουμπά το μέτωπο του στο μπράτσο μου και μένει έτσι, μάλλον κουρασμένος εφόσον χασμουριέται μια στιγμή. Η Brittany απλά μας κοιτάει καθώς πίνει το τσάι της και δεν αντιδρά καθόλου όπως κάνει πάντα.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει άμα τελικά δεν έχει θέμα να είμαι με τον Alex ή όχι. Βασικά αισθάνομαι ότι πιστεύει πως δεν θα λειτουργήσει και έτσι όπως το πάμε, το δεινοσαυράκι έχει αρχίσει να πέφτει μέσα και δεν μου αρέσει καθόλου. Θέλω να προσπαθήσω για τον Alex μόνο γιατί-όπως αυτή την στιγμή-είναι τέρμα χαριτωμένος που θέλω να τον έχω αγκαλίτσα όλη μέρα.

Εντάξει, δεν μου αρέσει όταν έχει μούτρα ή είναι σκεφτικός, αλλά και εγώ του έχω συμπεριφερθεί έτσι αρκετές φορές τις τελευταίες τρεις εβδομάδες που βλεπόμαστε. Τον διώχνω όταν δεν έχω όρεξη, βυθίζομαι στις σκέψεις μου όταν με ενοχλεί κάτι και μια φορά μάλιστα με είχε μια ώρα στο δωμάτιο του να με ακούει να φωνάζω πόσο ενοχλητικός είναι ο Nate μόνο επειδή πήρε το eyeliner μου για να ζωγραφίσει πούτσες στο μέτωπο του Gavin που είχε αποκοιμηθεί άλλη μια φορά στον καναπέ μας.

Δεν θέλω να το παίζω και καμιά Άγια μπροστά στον Alex.

«Τι έπαθες εσύ στο σχολείο και άρχιζες να κλαις;» ρωτάω την Brittany.

Απομακρύνει το φλιτζάνι από τα χείλη της, εγώ να αφήνω το δικό μου πίσω στο γραφείο της. Τυλίγω το χέρι γύρω από τον σβέρκο του Alex, ακουμπώντας το κεφάλι του στο στήθος μου, να ξεκουραστεί εκεί ενώ τον έχω στην αγκαλιά μου. Ακολουθεί τις κινήσεις μου και με τεράστια χαρά, εφόσον έχω καταλάβει ότι τα βυζιά είναι οι αδυναμίες του, αφήνει το κεφάλι του να μείνει εκεί, η Brittany να ξεφυσάει για κάτι που μόλις σκέφτηκε.

Πάντα με ενοχλούσαν οι άνθρωποι που είναι μυστικοπαθείς. Με εκνεύριζε το πόσο δύσκολο το έβρισκαν να ξεκαθαρίσουν μια κατάσταση και απλά το έκρυβαν μπροστά στην μούρη μου, εγώ να πεθαίνω κυριολεκτικά να μάθω τι τρέχει. Ο αδελφός μου είναι έτσι. Του είναι τόσο δύσκολο να ανοιχτεί και γι' αυτό πήρα τον δρόμο του Gavin, το να γίνω μια από τις χειρότερες κουτσομπόλες όπως τα μούτρα του.

Έχε χάρη που βρίσκομαι συνέχεια με τον Alex, αλλιώς θα την είχα βρει εγώ την δουλειά που κάνει ήδη.

«Απλά θυμήθηκα κάτι που με στεναχώρησε», απαντά με ένα μουρμουρητό, σαν να προσπαθεί να αποφύγει να το ακούσω. «Αμάν, μωρή κουτσομπόλα, όλα θες να τα ξέρεις».

«Συγγνώμη που ανησύχησα για την φίλη μου δηλαδή», ειρωνεύομαι και έχε χάρη που έχω βολευτεί με τον Alex να με κρατάει κοντά του έτσι.

«Εχ, καλά είμαι. Μπορείτε να πηγαίνετε τώρα να συνεχίσετε τα δικά σας, αφού έτοιμοι είστε», λέει η Brit με ένα υποτιμητικό, όλο αηδία βλέμμα της και σηκώνεται όρθια.

Το σατέν φόρεμα της αναδεικνύει το υπέροχο σώμα της με όλες τις καμπύλες της παρόλο που το δέρμα της έχει γεμίσει κοκκινίλες από την αλλεργία. Καλό είναι να την βλέπω πάντως όμορφη όπως πάντα. Σηκώνομαι από την αγκαλιά του Alex, εκείνος αμέσως να γυρνάει να με δει κάπως νυσταγμένα, ενώ εγώ πλησιάζω την Brittany που περπατά προς την ντουλάπα της, η οποία είναι τόσο μεγάλη όσο το δικό μου δωμάτιο.

«Θα μείνω σε σένα απόψε. Θα κάνω την ρουτίνα που με έχεις πρήξει τόσο καιρό να κάνουμε, μόνο επειδή δεν θέλω να σε βλέπω στενοχωρημένη. Ξέρεις, ένιωσα άσχημα στο-»

Με διακόπτει η αγκαλιά που μου δίνει, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο μου και κυριολεκτικά πνίγοντας με. Αν και το θεωρώ χαριτωμένο εκ μέρους της να είναι τόσο χαρούμενη που επιτέλους δέχτηκα να έρθω σπίτι της για να υποκύψω σε όλες τις μπούρδες που θέλει να κάνει, αισθάνομαι ότι θα μου βγουν τα μάτια από την θέση τους τόσο που με σφίγγει.

«Σε... παρα...καλώ», προσπαθώ να αναπνεύσω και επιτέλους το καταλαβαίνει ότι με πνίγει περισσότερο απ' ότι πρέπει. «Ευχαριστώ», αναστενάζω και την κοιτάω που έχει ζωγραφίσει ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της, ενώ έχει ενώσει τα δάχτυλα της μαζί. «Τι με κοιτάς έτσι;»

«Είσαι η καλύτερη φίλη που μπορούσα να ζητήσω», δηλώνει χαρωπά και έρχεται τόσο κοντά στο πρόσωπο μου που κάνω πίσω λίγο ξαφνιασμένη από την απότομη κίνηση της, «πλην το γεγονός ότι κοιμάσαι με τον ξάδερφο μου».

Μόλις το αναφέρει αυτό τα μάγουλα μου κοκκινίζουν και αισθάνομαι κάπως με τον τρόπο που το θέτει. Ακούγεται πολύ χάλια να μου το λένε έτσι φωναχτά και να μην τον αποκαλούν «αγόρι μου». Είναι πολύ σιωπηλός παραδόξως, γι' αυτό κάνω ένα βήμα πιο πέρα και βλέπω πως έχει κλείσει τα μάτια του ενώ έχει ακουμπήσει το κεφάλι στα διπλωμένα χέρια του πάνω στο γραφείο της Brittany.

«Κι εγώ χαίρομαι που σε έχω φίλη, κουτό», γελάω λίγο αμήχανα και ξανακοιτάω τον Alex που μάλλον έχει αποκοιμηθεί τώρα. «Απλά μην με πεθάνεις με τις αγκαλιές σου».

«Ξέρεις», λέει η Brit και επιστρέφει την προσοχή στις κρεμάστρες της σαν να ψάχνει κάτι συγκεκριμένα μέσα σε όλον αυτόν τον Παράδεισο από ρούχα, «μου ήταν πάντα δύσκολο να ταιριάξω με άτομα εκτός από την Nina και τον Alex».

Το όνομα αυτής της κοπέλας με κάνει να βγάλω τα γουρλωμένα μάτια από τον Alex, ο οποίος φαίνεται τέρμα γλύκας όταν κοιμάται, και να εστιάσω στην Brittany. Εκείνη κάτι ψάχνει τέλος πάντων στα συρτάρια, ενώ εγώ ανέκφραστη την κοιτάω με την Nina στο μυαλό μου να με ενοχλεί τόσο. Δεν την έχω ακούσει συχνά τελευταία και χαιρόμουν πολύ γι' αυτό, σταδιακά να το ξεχνάω κι εγώ, όμως τώρα με ενοχλεί τέρμα η αναφορά της δίπλα στο όνομα του Alex.

«Συγγνώμη, μάλλον δεν έπρεπε να το πω αυτό», χαχανίζει μόνη της η Brittany και ρίχνεται στο ράφι με τα μούτρα, μάλλον γιατί της ξέφυγε το "απαγορευμένο" όνομα.

«Και γιατί όχι;» ρωτάω εγώ περίεργη και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.

«Μάλλον δεν το έχετε συζητήσει με τον Alex ακόμη και δεν είναι η δουλειά μου να μπλέκομαι».

Επεξεργάζομαι για λίγο τα λόγια της και ύστερα καθαρίζω τον λαιμό μου, εφόσον νιώθω έναν κόμπο σε εκείνον να με πνίγει. Λυγίζω πίσω στην πόρτα της ντουλάπας και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου, καθώς εστιάζω το βλέμμα μου στον Alex. Με τα τελευταία λόγια της Brittany αισθάνομαι πιο ενοχλημένη από ποτέ, τα λόγια του αδελφού μου να κάνουν ηχώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Δεν με εμπιστεύεται αρκετά.

Ήλπιζα ότι η Nina θα έχει γίνει μια σκέψη του παρελθόντος με μένα στην ζωή τους, αλλά προφανώς έχει κερδίσει και την καρδιά της Brittany τώρα. Δεν είναι ότι ζηλεύω, απλά ενοχλούμαι που δεν μπορώ να καταλάβω τι ρόλο βαράει αυτή η κοπέλα, αν είναι ζωντανή τελικά ή όχι. Αισθάνομαι ότι έχω χάσει τόσα επεισόδια και πάω απευθείας στο φινάλε.

Τα μάτια του Alex ανοίγουν, σαν να καταλαβαίνει πως τον κοιτάω, και εστιάζεται στην φιγούρα μου. Κοιτιόμαστε ανέκφραστα, τα δικά του να μην εκφράζουν κανένα συναίσθημα, αντιθέτως να εκπέμπουν μια ανατριχιαστική νεκρότητα που με κάνει να αισθάνομαι άβολα στο ίδιο μου το σώμα. Από την άλλη, εγώ κρατάω την ίδια στάση μέχρι που η Brittany με τραβάει από το μπράτσο πάλι μέσα στην ντουλάπα της.

Μπορεί και να άκουσε την συζήτηση μας εφόσον δεν κοιμόταν. Δεν φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτά που ειπώθηκαν και δεν ξέρω άμα πρέπει να αισθάνομαι άσχημα που μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα που έχει σήμερα, του πρόσθεσα άλλο ένα για να ανησυχεί ή να αδιαφορήσω όπως κάνει κι εκείνος.

«Φόρεσε αυτό και ετοιμάσου για την απόλυτη χαλάρωση αλά Brittany», χαμογελάει πλάγια εκείνη και μου δίνει ένα μαύρο σατέν φόρεμα σαν το δικό της, η μόνη διαφορά είναι ότι έχει δαντέλα κάτω.

«Μια χαρά είμαι με τα ρούχα μου», λέω και το κοιτάω κάπως εφόσον αυτό το ύφασμα όχι μόνο με εκνευρίζει αλλά γενικά αισθάνομαι κάπως στην ιδέα να κυκλοφορώ με αυτό μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο άτομα που δεν γνωρίζω.

«Τελείωνε και φόρεσε το. Είπες ότι θα ακολουθήσεις την ρουτίνα μου. Ε, λοιπόν, ξεκινάει με αυτό το βολικό φορεματάκι», επιμένει και τραβάει ένα μαύρο μπουρνούζι το οποίο θα αγκάλιαζα όλη μέρα άμα ήταν, τόσο απαλό που φαίνεται. «Πάρε κι αυτό να καλυφθείς για να μην κρυώνεις. Έχουμε πολλά να κάνουμε».

«Γιατί μαύρα;» παραπονιέμαι για το χρώμα αυτή την φορά εφόσον δεν μπορώ να το κάνω για τα ρούχα που μου δίνει.

«Αμάν, πια, απλά φόρεσε τα», αναστενάζει κουρασμένα η Brittany και βγαίνει έξω, κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Στέκομαι για λίγο να τα κοιτάζω και αισθάνομαι πάλι πως θέλω να ξεράσω. Ο πόνος στο κεφάλι μου με κάνει να ζαλίζομαι λιγάκι, αλλά με μια βαθιά ανάσα νιώθω ελάχιστα καλύτερα, όσο-όσο να αλλάξω ρούχα. Ξεντύνομαι παίρνοντας τον χρόνο μου κιόλας. Όσο και να θέλω να πετάξω τα ρούχα πέρα-δώθε, να απελευθερώσω το στήθος μου από τα δεσμά του σουτιέν, το παίζω κουλτουριάρα και τα διπλώνω, ακουμπώντας τα στο σκαμπό μπροστά μου.

Με το στήθος μου πρησμένο και επιτέλους ελεύθερο, γλιστράω μέσα στο φορεματάκι και παρατηρώ στον καθρέπτη ότι μου πάει πιο πολύ απ' ότι περίμενα. Ο τρόπος που κολλάει στην μέση μου και ύστερα το ύφασμα στενεύει στα μπούτια μου, το στήθος μου να δείχνει στρογγυλό και γεμάτο, με κάνει να αισθάνομαι μοντέλο το οποίο ο Alex Henderson θα έβαζε κάτω άμα δεν έκανε σαν υστερική γκόμενα που δεν της κάθεται ο τύπος που θέλει.

Σηκώνω το μαλλί για να το δέσω ένα κεφτεδάκι και δεν μπορώ να βγάλω τα μάτια από πάνω μου. Αισθάνομαι πολύ όμορφη ακόμη και σε συνδυασμό με την πιπιλιά στον λαιμό και τα πρησμένα χείλη μου από τα επιθετικά φιλιά του Alex προηγουμένως. Μπορεί στο τέλος και να της ζητήσω να μου το δανείσει αυτό το νυχτικό, γιατί έχω και κάποιον να ξεκάνω.

Βγαίνω από την ντουλάπα με τα γυμνά μου πόδια να ακουμπούν στο απαλό χαλί στο δωμάτιο της Brittany και το μπουρνούζι μαζί με το κινητό μου στο χέρι μου, αλλά δεν βλέπω πουθενά τον Alex, μόνο εκείνην να έχει ξαπλώσει πίσω στο κρεβάτι και να κοιτάει κάτι με γουρλωμένα μάτια στο τηλέφωνο της.

«Που πήγε ο άλλος;» ρωτάω και πίνω άλλο λίγο από το γευστικότατο τσάι της Elli.

«Έφυγε. Λέει έχει να κάνει δουλειές και αισθανόταν πολύ κουρασμένος σήμερα», απαντά με έναν τόνο αδιαφορίας η Brittany και με την άκρη του ματιού μου γυρνάω να την δω πάλι.

Φαίνεται πολύ σκεφτική καθώς επεξεργάζεται ό,τι βλέπει τέλος πάντων με τα μάτια της. Για κάποιον λόγο με ενοχλεί πόσο σιωπηλή είναι σήμερα, γιατί αρκετά είχα τον Alex και μου έφτανε. Συνεχίζω να χλαπακιάζομαι με το πεντανόστημο κέικ της Elli-όχι τόσο καλή όσο τον Hoselito, μην κοροϊδευόμαστε-όταν τα μάτια μου πέφτουν στο κινητό του Alex παρατημένο στο γραφείο.

Αφήνω το μπουρνούζι στην καρέκλα που καθόταν προηγουμένως και παρατάω το κινητό μου στο γραφείο, ρίχνοντας τα μάτια στην Brittany να σιγουρευτώ ότι είναι ακόμη απορροφημένη σε κάτι που την κάνει να μείνει ανέκφραστη στον τόπο και να βυθιστεί στις σκέψεις της. Αρπάζω το τηλέφωνο του Alex σαν την γλώσσα του βατράχου την μύγα και προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω πως έχει βάλει κωδικό.

Μόλις προχθές που κουτσομπόλευα το κινητό του, δεν είχε θέμα και μου έδινε φιλιά στο μάγουλο, τώρα κωδικός; Σουφρώνω τα φρύδια σκεφτική και δαγκώνω το κάτω χείλος μου αρκετά προβληματισμένη. Αγνοώ το γεγονός ότι μπορεί να του το παρακολουθούν ή ήδη τα τσιράκια για μπράβους που έχει να του το έχουν κουτσομπολέψει και προσπαθώ να σκεφτώ ποιους αριθμούς θα μπορούσε να έχει βάλει για pin.

Γνωρίζοντας τον Alex και την τάση του να δίνει την λάθος εντύπωση στους ανθρώπους γιατί δεν θέλει να τον προβλέπουν με την μία, θα έχει βάλει κάτι το οποίο δεν του αρέσει καθόλου. Κοιτάω το ταβάνι για ένα δεύτερο και ανακαλώ τις αναμνήσεις μου για να θυμηθώ τι μπορεί να είναι αυτό που θα ενοχλούσε τον Alex περισσότερο.

«Ρε Brittany», την φωνάζω και γυρνάω το κεφάλι να την δω, εκείνη ακόμη τα μάτια στο κινητό και βουρκωμένα. «Πότε έχει γενέθλια ο Alex;»

«11 Νοεμβρίου», απαντάει ρομποτικά και φέρνει το ένα χέρι της να καθαρίσει ένα δάκρυ που κυλά μάλλον κατά λάθος στο πλάι. «Ούτε αυτό δεν ξέρεις για το αγόρι σου;»

Παρόλο που έτοιμη ήμουν να αφήσω τα πάντα και να την πάρω στην αγκαλιά μου, να την παρηγορήσω για όποιον λόγο στεναχωριέται, μόνο από το σχόλιο της το παρατάω σαν ιδέα και επιστρέφω την προσοχή μου στο τηλέφωνο του Alex. Μόλις πατάω «1111» εκείνο ξεκλειδώνει και συνειδητοποιώ ότι ήταν πολύ πιο εύκολο να το ανοίξω απ' ότι περίμενα. Ξαφνιάζομαι που τον ξέρω τόσο καλά, όταν το μόνο που κάνω μαζί του τις περισσότερες φορές είναι σεξ ή να πετάω υπονοούμενα.

Κοιτάω τι άνοιξε πρόσφατα και είναι μόνο το Whatsapp οπότε πατάω επάνω. Πρώτη-πρώτη βρίσκεται η Sophia με τον Alex να έχει απαντήσει ένα, «μάλλον τα πράγματα θα...», από κάτω η μαμά του να έχει γράψει εκείνη «σε παρακαλώ ηρέμησε πρώ...» και εγώ τρίτη που τον ρωτούσα που είναι πριν έρθει να με βρει στο σχολείο. Με χτυπάει κατακούτελα όταν συνειδητοποιώ ότι ο Alex έχει αλλάξει το όνομα μου σε «Angel O'Connell»... ξανά.

«Έλεος πια, Alex. Είναι σαν να θες να φας ξύλο», σκέφτομαι φωναχτά, να το ακούω ίσα-ίσα εγώ, και ξεφυσάω.

Δεν θα κουραστώ αυτή την φορά να το αλλάξω πίσω σε αυτό που είχα κάνει, μόνο γιατί με τσαντίζει το υφάκι του απέναντι μου. Συνέχεια λέει ότι θα επανορθώσει όταν η συμπεριφορά του αποδεικνύει ότι με εκμεταλλεύεται-δεν λέω, μου έχει συμπεριφερθεί καλά πολλές φορές, με φροντίδα και αγάπη-, όμως αυτά που κάνει με φέρνουν στα όρια μου.

Μόνο επειδή μου χάλασε την διάθεση αυτό, πάω στις ρυθμίσεις και αλλάζω τον κωδικό του στα γενέθλια μου, του Nate, του Gavin, ακόμη και του μπαμπά μου, ώστε να βγει τεράστιος και να θέλει λίγο να τον καταλάβει. Κάνω ένα κωλοδάχτυλο σε όποιον με παρακολουθεί και κλειδώνω την οθόνη, παρατώντας το κινητό του πίσω στο γραφείο.

«Ξέρεις λένε ότι ελκύεσαι σε άτομα που θυμίζουν την οικογένεια σου», δηλώνω τόσο νευριασμένη, ο τόνος μου πιο υψηλός απ' ότι πρέπει, ενώ κάθομαι πάνω στο γραφείο, σταυρώνοντας το ένα πόδι πάνω απ' το άλλο. «Τώρα που το λες, ο Alex είναι το ίδιος ενοχλητικός και μαλάκας με τον αδελφό μου».

Η απότομη συμπεριφορά μου τραβάει την προσοχή της Brittany και εκείνη σηκώνει το σώμα της για να κάτσει ανάμεσα από τα καλύμματα και μαξιλάρια που έχουν φύγει από την θέση τους από τότε που ήρθαμε να την βρούμε. Ρίχνει τους ώμους μπροστά βαριεστημένα και σουφρώνει τα φρύδια με μια γκριμάτσα μπερδεμένη, μπορεί να πει κανείς και ενοχλημένη προς αηδιασμένη.

«Αυτό που κολλάει;» με ρωτάει και τουλάχιστον κατάφερα να την αποσυντονίσω από το κινητό της.

«Γιατί δεν γίνομαι απλά λεσβία και να σταματήσω να περικυκλώνομαι από τόσα αρσενικά που το μόνο που κάνουν είναι να μου προκαλούν πονοκέφαλο;» συνεχίζω με τον πόνο μου και άμα μπορούσε να το κάνει, η Brittany σίγουρα θα είχε βγάλει ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι της.

«Ναι, πολύ εύστοχο να το κάνεις αυτό», ειρωνεύεται η άλλη και με το δάχτυλο της μπερδεύει μια τούφα μαλλιών και την πειράζει.

«Σαρκασμός, καλή μου. Δεν το εννοώ. Αμφιβάλλω πως με τον Alex θα το γυρίσω ποτέ μου», αντιλέγω ανέκφραστη, «όσο διαρκέσει δηλαδή».

Ακουμπώ τις παλάμες των χεριών μου πίσω στο γραφείο, με αποτέλεσμα το σατέν φόρεμα να πάρει την φόρμα του πρησμένου στήθους μου-φταίει και ο Alex λίγο που δεν το αφήνει στην ησυχία του-και να ανέβει τόσο που οριακά κρύβει την περιοχή μου. Ευτυχώς που έχω τα πόδια σταυρωμένα δηλαδή και δεν έχω δώσει τραύματα στην Brittany ακόμη.

«Πιστεύεις ότι δεν θα τα καταφέρετε;» με ρωτάει η Brittany, μάλλον επειδή άκουσε το τελευταίο σχόλιο μου και την κοιτάω σκεφτική, δαγκώνοντας τα χείλη μου και ύστερα ξεφυσώντας.

«Πλέον το έχω αφήσει στο χέρι του», είναι η απάντηση μου και την βλέπω να σηκώνεται βαριεστημένα από το κρεβάτι.

Σίγουρα κάτι είπαν με τον Alex πριν φύγει και γι' αυτό καταστράφηκε η διάθεση της. Πριν στην ντουλάπα ήταν όλο φιλιά, αγκαλιές και συγκινήσεις, τώρα φαίνεται σαν να την μάλωσαν οι γονείς της να μην τρώει άλλο σοκολάτα γιατί θα της βγάλει σπυράκια. Δεν σκοπεύω να την ανακρίνω όμως γιατί έχω άλλες ερωτήσεις κατά νου που θα της κάνω σήμερα.

Ένα τηλέφωνο πάνω στο γραφείο δονείται και φυσικά είναι του Alex. Εμένα δεν με παίρνει ποτέ κανένας για απολύτως κανένα λόγο, μόνο εγώ το κάνω αυτό. Ό,τι νέα, απαιτήσεις, απάτες και αιτήσεις για να ανοίξω λινκ με τσόντες παίρνω, τα παίρνω από μηνύματα πάντα. Ο μπαμπάς καλεί που και που, αλλά από το σταθερό, οπότε δεν μετράει.

Βλέπω μια «Nina C.» στην οθόνη και τα νεύρα ολόκληρου του σώματος μου τσιτώνονται. Ώστε έπεσα έξω ότι δεν ζει. Το κοιτάω να δονείται και με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ την Brittany να σέρνει τα πόδια της, ένα μαύρο σύννεφο από πάνω να την σκιάζει με κατάθλιψη. Δεν ξέρω τι φάση περνάει αλλά αυτή η Nina στο κινητό του Alex μου τραβάει την προσοχή περισσότερο απ' ότι περίμενα.

«Πάω στην τουαλέτα και να πω στην Elli να ετοιμάσει την ρουτίνα ομορφιάς», λέει η Brit και απλά μουγκρίζω θετικά, κρατώντας πλέον το κινητό του Alex στα χέρια μου.

Μόλις κλείνει η πόρτα πίσω από τον Barney, φέρνω το τηλέφωνο στο αυτί μου, αφού το έχω απαντήσει, και παίρνω το ύφος της σκύλας που ετοιμάζεται να καταστρέψει τον εχθρό της μέσω ενός τηλεφωνήματος. Σηκώνω το φρύδι και αφήνω την κοπέλα στην άλλη γραμμή να μιλήσει πρώτη.

«Γεια σου, Alex», γελάει με γλυκό τρόπο και τα έντερα μου γίνονται κανταΐφι από τα νεύρα.

«Δεν είμαι ο Alex, αλλά γεια σου κι εσένα», απαντώ και προσπαθώ να ανταποδώσω τον γλυκό τόνο παρόλο που με αηδιάζει.

«Α, συγγνώμη. Δεν ήξερα ότι πήρα ακατάλληλη στιγμή. Μπορώ να του μιλήσω τώρα ή να πάρω αργότερα;» ρωτάει και στην φωνή ακούγεται στην ηλικία μας, μάλλον λίγο πιο μικρή.

«Τι θες να του πεις; Μπορώ να του το περάσω εγώ το μήνυμα», προτείνω και άμα έβλεπε το ψεύτικο χαμόγελο που έχω σχηματίσει στα χείλη μου μπορεί να έφευγε τρέχοντας για να σωθεί.

Η πόρτα ανοίγει και βλέπω τον Alex να μπαίνει μέσα μάλλον γιατί συνειδητοποίησε ότι ξέχασε το τηλέφωνο του και ήρθε να το πάρει. Μόλις τον βλέπω, η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, ενώ εκείνος με πλησιάζει με σουφρωμένα φρύδια. Γέρνει λίγο το κεφάλι στο πλάι, συνειδητοποιώντας ότι κρατάω το κινητό του, και ακουμπώ το άλλο χέρι στο στήθος του για να τον σταματήσω, αυτός να σταυρώνει τα χέρια του ενοχλημένος.

«Δεν θα είμαι σπίτι να περάσει σήμερα, γι' αυτό άμα είναι θα το κανονίσουμε άλλη φορά».

«Ναι, αγάπη μου, θα του το πω. Καλό βράδυ», γελάω ψεύτικα και αυτό πειράζει τον Alex ακόμη περισσότερο.

«Επίσης-»

Της το κλείνω στα μούτρα και αμέσως χάνω το χαμόγελο μου, αφήνοντας την ζήλεια να με καταβάλλει. Κατεβαίνω από το γραφείο και με δύναμη χτυπάω στο στήθος του το τηλέφωνο του, να το πάρει πίσω και να πάει στο καλό. Κρίμα που δεν θα μπορέσει να πάει στην Nina του κιόλας εφόσον δεν θα είναι σπίτι να βρεθούν.

«Σου αφήνω το περιθώριο σε πολλά, αλλά ξεπερνάς τα όρια έτσι, Angel», δηλώνει ο Alex και τον προσπερνάω, δείχνοντας του έτσι ότι είμαι πολύ τσαντισμένη μετά από αυτό που έμαθα. «Μην φεύγεις από την συζήτηση».

Με αρπάζει από τον καρπό και με τραβάει πίσω στο γραφείο, παγιδεύοντας με ανάμεσα από εκείνο και το σώμα του. Δεν έχει διάθεση για παιχνίδια με βάση το βλέμμα του που παραμένει σκοτεινό και με κοιτάει από εκεί πάνω, εγώ μπορεί κάτι βουνά πιο κάτω από εκείνον. Παίρνω μια βαθιά ανάσα ξεφυσώντας και προσπαθώ να ηρεμήσω, τραβώντας με δύναμη το χέρι μου να ξεφύγει από το δικό του.

«Έχω το δικαίωμα να το κάνω, όπως έχεις το δικαίωμα κι εσύ να πας στης Nina C. το σπίτι», γρυλίζω και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.

«Θεέ μου, δώσε μου υπομονή», αναστενάζει ο Alex, οι λέξεις να ξεγλιστρούν μετά από την βαθιά ανάσα απ' τα χείλη του. «Angel, αυτή είναι η δεκατετράχρονη κόρη του κύριου Carlson, ο οποίος μου ζήτησε να της κάνω ιδιαίτερα Μαθηματικών. Θα σταματήσεις να υπερβάλλεις με τα πάντα;»

Φέρνει τα δάχτυλα του στο μέτωπο και κάνει ένα μασάζ προφανώς πιο τσαντισμένος από μένα, προσπαθώντας να συγκρατηθεί να μην ξεσπάσει πάνω μου και να βγάλει όλα τα απωθημένα που καταπνίγει. Κάνει κάμποσα βήματα πίσω και αισθάνομαι κάπως άσχημα που τον παρεξήγησα αμέσως, αλλά δεν φταίω εγώ που μου αναφέρουν την Nina συνέχεια και με κρατάνε στο σκοτάδι με την ταυτότητα της.

«Ε, τι θες να κάνω, Alex, γαμώτο σου; Δεν μου λες τίποτα και ανησυχώ. Νομίζεις ότι είναι εύκολο;» απελπίζομαι και κοιτάω αλλού γιατί αυτή την στιγμή ούτε να τον βλέπω δεν αντέχω. «Εγώ φταίω που μου λες για την Nina-»

«Δεν είναι το ίδιο άτομο», με διακόπτει απότομα και το σκοτεινό βλέμμα του αισθάνομαι ότι διαπερνά την καρδιά μου σαν μαχαίρι, τόσο που με πληγώνει. «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ζηλεύεις, γιατί ξεκάθαρα εκείνην την αγαπώ περισσότερο από εσένα. Ειδικά ο εγωισμός σου δεν βοηθάει καθόλου, εντάξει; Κέρδισες κάτι;»

«Εμ, προφανώς ναι», γρυλίζω ακριβώς μετά από την ερώτηση του και τον κοιτάω σοκαρισμένη με αυτά που ξεστόμισε. Έτσι αισθάνεται στ' αλήθεια; «Μου άνοιξες τα μάτια ότι δεν αξίζω τίποτα στα δικά σου. Άρα με εκμεταλλευόσουν γιατί νόμιζες ότι είμαι καμιά εύκολη και ήξερες ότι δεν θα βγω να το πω σε όλους. Μιλάς μετά για εγωισμό».

«Angel, μην το πας εκεί», αναστενάζει ξανά και κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου, εγώ να γυρνάω το κεφάλι από την άλλη γιατί ούτε να τον βλέπω θέλω.

Ξεκάθαρα την αγαπάει περισσότερο από μένα. Είμαι σκουπίδι, όντως μια αντικατάσταση για εκείνον να ικανοποιεί τις ανάγκες του όσο δεν μπορεί να το κάνει με την άλλην. Με βρίσκω να βουρκώνω και να μην μπορώ να ανασάνω, γι' αυτό και οι ανάσες ξεγλιστρούν από τα χείλη μου κοφτά.

Τυλίγει τα χέρια του στην μέση μου και με κρατάει στην αγκαλιά του, εγώ να μην ανταποδίδω όσο συγκρατιέμαι να μην κλάψω, εφόσον τα λόγια του πόνεσαν περισσότερο απ' όσο περίμενα. Καταλαβαίνω ότι η συμπεριφορά μου είναι υπερβολική, αλλά δεν αντέχω άλλο να με κρατάει στο σκοτάδι συνέχεια και μόλις φεύγει από κοντά μου απλά να αναρωτιέμαι τι κάνει, που είναι και να μην ξέρω άμα μπορώ να τον εμπιστευτώ.

«Δεν το αξίζεις αυτό, Angel μου», μουρμουρίζει και φέρνει το χέρι του στο κεφάλι μου για να το σπρώξει μέσα στην αγκαλιά του, να με κρατήσει με τέτοιον τρόπο που δεν το έχει κάνει ποτέ. «Συγγνώμη που σου φέρθηκα σκληρά. Κατάλαβε με ότι δεν είμαι καλά σήμερα».

Δεν μπορώ να βγάλω άχνα από τα χείλη μου. Φέρνω τα χέρια στο πουκάμισο του και το γραπώνω, σφίγγοντας το μέσα στις γροθιές μου όσο υποφέρω καθώς σκέφτομαι ότι δεν είμαι αρκετή για να με θέλει στην ζωή του. Ξεσπάω σε λυγμούς, ακόμη κρυμμένη στην αγκαλιά του, εκείνος σφίγγοντας με πιο κοντά του, ενώ ακουμπάει το μάγουλο του στο κεφάλι μου και στηρίζει το δικό του εκεί.

«Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, Alex», το παραδέχομαι πρώτη φορά φωναχτά μπροστά του και αντί να με αφήσει, αντιθέτως με κρύβει περισσότερο στην αγκαλιά του, τα γυμνασμένα μπράτσα του να σφίγγονται πάνω από το σατέν φόρεμα της Brittany.

Δεν λέει τίποτα, όμως μπορώ να νιώσω την καρδιά του που χτυπάει πιο γρήγορα από πριν μόλις ξεστομίζω τα λόγια μου. Μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο και αυτά δεν αρκούν να διορθώσουν την ζημιά που έκανε μέσα μου με το να με φτύνει στο πρόσωπο για την Nina. Ήταν ακόμη πιο δύσκολο να το καταπιώ όταν το άκουσα να βγαίνει από το στόμα του και δεν ήταν απλά μια σκέψη δική μου.

«Δεν το αξίζεις αυτό», ξαναλέει, πιο πολύ σαν να το σκέφτεται φωναχτά παρά να μου το λέει εμένα.

Αποτραβιέται και πριν τον αφήσω να φύγει από κοντά μου τελείως, τον τραβάω από τον γιακά και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του. Κατεβάζω το ένα χέρι μου στο στήθος του και όπως περίμενα, η καρδιά του κοντεύει να σκάσει. Φέρνει το δικό του χέρι και σφίγγει το δικό μου, κάπως έτσι να καταλαβαίνω ότι δεν ξέρει τι τρέχει στο μυαλό του, γιατί η καρδιά του άλλα λέει και θέλει.

Η απουσία των χειλιών του από τα δικά μου είναι τόσο έντονη που ανοίγω τα μάτια, πρησμένα από το κλάμα με τις βλεφαρίδες μου βρεγμένες, για να σιγουρευτώ ότι βρίσκομαι ακόμη στην αγκαλιά του και δεν τον έχω χάσει. Δεν θέλω να το κάνω αυτό, αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω να με κάνει να υποφέρω τόσο, η υπομονή μου να εξαντλείται με κάθε ξέσπασμα του.

«Alex, είμαι ερωτευμένη μαζί σου, σε θέλω τόσο πολύ, αλλά με πονάς», καταφέρνω να πω και τον βλέπω στα μάτια, τα οποία πρώτη φορά βλέπω να βουρκώνουν. «Δεν θέλω να το ζήσω αυτό».

Σφραγίζει τα χείλη του και αποτραβιέται τελείως από πάνω μου. Τα μάτια του φαίνονται σαν την άβυσσο την ίδια έτσι που με κοιτάει και απλά απομακρύνεται. Στηρίζομαι πίσω στο γραφείο και απλά τον ακολουθώ με τα μάτια που βγαίνει έξω, κοπανώντας την πόρτα κλειστή πίσω του.

Μένω μόνη στο δωμάτιο της Brittany να επεξεργάζομαι τι μόλις συνέβη, ενώ προσπαθώ να ανασάνω, εφόσον έκλαψα τόσο που νιώθω τώρα ότι έδωσα ψυχή. Δεν πιστεύω στην ζωή μου να το έχω φτάσει στο σημείο ποτέ να στεναχωρηθώ τόσο που έριξα μαύρο δάκρυ, όμως ο πόνος που ένιωσα όταν μου το είπε αυτό ο Alex ήταν τρομαχτικά οδυνηρός.

Καθαρίζω τα δάκρυα γρήγορα και συγκρατώ τον εαυτό μου να μην συνεχίσω. Μόνο που σκέφτομαι πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά του όσο εγώ του έλεγα πόσο τον θέλω, ξέρω μέσα μου ότι κι εκείνος το νιώθει, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν το παραδέχεται. Βασικά, μπορώ να το εξηγήσω αλλά δεν ξέρω πόσο πρόθυμη είμαι να το κάνω, εφόσον μόλις πριν λίγο τσακωθήκαμε εξαιτίας της.

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και αναρωτιέμαι που μπορεί να πήγε. Φαινόταν χάλια ήδη όταν μπήκε στο δωμάτιο και εγώ τον πληγώνω περισσότερο. Άμα δεν είχα απαντήσει στο τηλέφωνο του, θα είχε επιστρέψει να το πάρει, θα είχε δει πόσο ωραίο δείχνει το νυχτικό στο σώμα μου, θα πετούσε κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο και ύστερα θα έφευγε πίσω στις δουλειές του, τα πράγματα ακόμη φυσιολογικά μεταξύ μας.

Τι ήθελα και το έκανα, ρε γαμώτο;

«Ομορφιά μου;» η απαλή φωνή της Brittany ακούγεται κοντά μου και συνειδητοποιώ ότι έχω βουρκώσει ξανά, εφόσον η όραση μου θολώνει.

Μόλις τυλίγει τα χέρια της γύρω μου για να με κρύψει στην αγκαλιά της, ξεσπάω ξανά σε κλάματα παρόλο που δεν θέλω να το κάνω μπροστά της. Προσπαθεί να με καθησυχάσει και γνωρίζοντας την, μάλλον το άκουσε όλο αυτό και ύστερα είδε τον ξάδερφο της να βγαίνει από 'δω κοπανώντας την πόρτα πίσω του, τα κουρασμένα μάτια του δακρυσμένα.

Μάλλον τελικά η ημερομηνία λήξεως μεταξύ μας πλησιάζει...