«Αδελφούλα, ξέρω ότι με αγαπάς κατά βάθος», γελάει ο Nate και με αρπάζει απότομα για να με τραβήξει κοντά του, ζουλώντας τα μάγουλα μας μαζί.

«Ναι, το ξέρω, αχάριστε», αναστενάζω κουρασμένη και μένω έτσι στην αγκαλιά να την απολαμβάνει, εγώ να μην έχω καμιά όρεξη.

Με το που μου δίνει ένα φιλί διάρκειας στο μάγουλο, με αφήνει ελεύθερη και επιτέλους μπορώ να πάρω την βαλίτσα μου από το πορτμπαγκάζ. Κάνει τέρμα κρύο εδώ πέρα, καμιά σχέση με κάτω στο Beverly Hills, γι' αυτό ανυπομονώ να πάω μέσα, να αλλάξω στα ζεστά μου βολικά ρούχα και να κάτσω μπροστά από το τζάκι. Ο Ed με τον Jim έχουν ξεκινήσει ήδη με αυτό, έχοντας πάρει κάτι ξύλα από το σπιτάκι πιο πέρα στο βάθος του οικoπέδου, το οποίο απ' ότι κατάλαβα χρησιμεύει ως αποθήκη.

Αφήνω την βαλίτσα κάτω στα βρεγμένα χαλίκια εφόσον δεν έχω δύναμη να την κουβαλάω. Ο Gavin έχει κάνει τεράστιες αλλαγές σε αυτό το εξοχικό από την τελευταία φορά που το θυμάμαι. Έχει προσθέσει την αποθήκη, έχει επεκτείνει τον δεύτερο όροφο, έχει βάλει κούνιες, υπόστεγα για τα αυτοκίνητα και κυρίως έχει στρώσει την είσοδο με χαλίκια. Μέσα που είδα λίγα, έχει αλλάξει τα έπιπλα σε πιο μοντέρνα και έχει προσθέσει άλλο ένα υπνοδωμάτιο στον δεύτερο όροφο, σε αυτό που θα μείνει το ζευγάρι της παρέας.

Μιλώντας για αυτόν τον εμετό...

Όταν γυρνάω το σώμα να πάω μέσα με την βαλίτσα, τα μάτια μου πέφτουν αυθόρμητα σε αυτούς τους δυο. Ο Alex με τα χέρια στην μέση και ένα κουρασμένο βλέμμα, την ακούει ενώ φωνάζει επειδή οι νέες μπότες της λασπώθηκαν. Τον άκουσα κάποια στιγμή να της λέει ότι την προειδοποίησε αλλά εκείνη τον αγνόησε αδιάφορη. Συνέχισε με την γκρίνια της, ο Tyler να μιμείται κοροϊδευτικά τις γκριμάτσες της ενώ έπαιρνε τα πράγματα από το αυτοκίνητο στο σπίτι.

«Αγάπη μου, σου είπα μια φορά ότι έπρεπε να βάλεις τις άλλες μπότες. Στο βουνό ήρθαμε, όχι στο μουσείο του Λούβρου», αναστενάζει ο Alex.

Περνάω από δίπλα τους με τα χίλια ζόρια να προσπαθώ να κουβαλήσω την βαλίτσα. Δεν είναι ότι πήρα και τόσα ρούχα, απλά τα πουλόβερ και τα σεντόνια που μου ζήτησε ο Gavin να πάρω μαζί πήραν αρκετό χώρο από μόνα τους. Πήρα τα βασικά όσο για να μείνω στο σπίτι και όσο για ένα περπάτημα στο δάσος και μετά ό,τι μου ζητήθηκε.

Καταφέρνω να φέρω την βαλίτσα μέχρι τα σκαλιά. Ο Alex με είδε που πέρασα αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου να με βοηθήσει. Υποθέτω δεν θέλει να φανεί άσχημα μπροστά στην Adriana με το να κάνει κάτι τέτοιο ενώ εκείνη του μιλάει, εξ ου και ο λόγος που δεν έκανε ούτε μια κίνηση. Και να έκανε βασικά, θα του έκοβα τα χέρια. Δεν τον θέλω να μου αγγίζει έτσι απλά τα πράγματα.

Παραμένω τσαντισμένη με τον εαυτό μου. Πως μου επιτρέπω να νιώσω έστω για ένα δεύτερο αναμμένη από το πρόσωπο του, συγκεκριμένα από τον τρόπο που με κοιτά; Δεν με βοήθησε που πριν γίνει αυτή η συζήτηση μεταξύ μας, σκεφτόμουν το σεξ μαζί του και έφερνα εικόνες από τις τόσες άγριες φορές που με έχει βάλει κάτω. Σε περίπτωση που δεν τα σκεφτόμουν, αντί να άναβα, το πολύ να έσβηνα σαν άνθρωπος από την αηδία.

Βασικά, θα παριστάνω ότι δεν έγινε ποτέ αυτό. Εύκολο. Κανείς δεν το ξέρει και κανείς δεν χρειάζεται να το καταλάβει. Ο Alex είναι αρραβωνιασμένος και έχει την προσοχή όλων εφόσον θέλουν να τον χωρίσουν από την κοπέλα του. Ας το εκμεταλλευτώ εγώ για να απολαμβάνω την ηρεμία και την ομορφιά αυτού του εξοχικού, μια θέα πανέμορφη.

«Κάτσε, βρε, να σε βοηθήσω με αυτό», είναι ο Gavin αυτός που προσφέρεται να βοηθήσει.

Παίρνει αμέσως την βαλίτσα από το χέρι μου και την σηκώνει να την φέρει μέσα. Δεν σταματά στην είσοδο. Την πάει επάνω και αμέσως μέσα στο δωμάτιο, το δεύτερο αριστερά. Ακριβώς απέναντι από εκείνο είναι το μπάνιο και στα αριστερά του μπάνιου, το δωμάτιο του Alex, το πιο κοντινό και στα σκαλιά κιόλας. Την αφήνει κοντά στο μονό κρεβάτι που αποφασίσαμε με τα αγόρια να πάρω και γυρνάει να με δει με ένα χαμόγελο.

«Gavin», μουρμουρίζω παίζοντας με τα δάχτυλα μου ντροπαλά, «συγγνώμη για πριν. Δεν ήθελα να σε πνίξω, απλά τα νεύρα μου είναι περίεργα».

«Ξέρεις έχω υποστεί πολλά βασανιστήρια από τον Alex για να με νοιάξει κάτι τόσο μικρό, ειδικά όταν ξέρω καλά ποια είσαι», λέει εκείνος με ένα λαμπερό και ενθουσιώδες χαμόγελο. «Είσαι η μικρούλα αδελφή μου. Δεν θα σε παρεξηγώ».

«Και πάλι. Νιώθω χάλια», σκέφτομαι φωναχτά και με το που αφήνω τους ώμους μου να πέσουν μπροστά, με τραβά στην αγκαλιά του.

«Δεν χρειάζεται σου λέω», γελάει ο Gavin και μου χαϊδεύει το κεφάλι. «Άμα θες, άλλαξε τώρα όσο είμαστε κάτω και έλα να βοηθήσεις μετά».

Φέρνει τις παλάμες στα μάγουλα μου και τα ζουλάει για λίγο. Χαχανίζει άλλη μια φορά κάπως διαβολικά, όταν ξαφνικά με αφήνει ελεύθερη που στεκόμουν στις μύτες, και με προσπερνά για να φύγει. Κλείνει την πόρτα πίσω του και με αφήνει μόνη στο δωμάτιο με τις βαλίτσες τους στα πόδια μου.

Δεν είναι τεράστιο το δωμάτιο, ίσα-ίσα να χωράμε να κοιμηθούμε τρία άτομα. Έχει δυο μονά κρεβάτια και μια πολυθρόνα που γίνεται κρεβάτι, το οποίο είναι του Nate. Το δωμάτιο έχει μια ντουλάπα με ένα κομοδίνο και ένα χαλί στρωμένο στο κέντρο. Το παράθυρο έχει ως θέα το υπόστεγο και μπορώ να δω τον Alex ακόμη να απελπίζεται με την Adriana.

Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος και χαμογελώ σατανικά, να το χαίρομαι τέρμα που του σπάει τα νεύρα. Εκείνος ανοίγει το πορτμπαγκάζ και βγάζει δυο βαλίτσες, άλλη μια και... άλλη μια;! Συγγνώμη, για τρεις μέρες ήρθαμε. Που στο καλό πάνε με τόσες βαλίτσες; Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου όταν απομακρύνομαι από το παράθυρο και βγάζω το μπουφάν μου.

Ανοίγω την βαλίτσα και βγάζω ένα τέρμα βολικό γκρι παντελόνι και ένα μαύρο ζιβάγκο να με κρατάει ζεστά από κάτω και ένα μαύρο πουλόβερ, επίσης πολύ βολικό. Φοράω καφέ κάλτσες με γεωμετρικά σχήματα, οι οποίες είναι πολύ ζεστές και από την σακούλα, βγάζω ένα ζευγάρι παντόφλες. Παρόλο που από κάτω είναι στρωμένο παρκέ, θέλω να τις φοράω για να με κρατάνε ζεστά. Κάνει αρκετό κρύο. Ευτυχώς που έχει θέρμανση το σπίτι και την έχουν ανάψει ήδη.

Το πολύ σε κάνα δυο ώρες να γίνει σάουνα το μέρος. Δεν σκοπεύω να κρυολογήσω όμως, γι' αυτό και ντύνομαι από τώρα. Ευτυχώς όσο αλλάζω ρούχα βιαστικά, κανείς δεν έρχεται να με ενοχλήσει. Ακούω φασαρία απ' έξω, κάτι να σέρνουν και κάτι να βαράνε, αλλά τα αγνοώ. Που έχω όρεξη να ασχοληθώ με ό,τι βλακείες κάνουν πάλι τα αγόρια. Επιστρέφω στο παράθυρο και δεν βλέπω τον Alex ούτε τις βαλίτσες πουθενά. Προσπαθώ να τους εντοπίσω με τα μάτια, αλλά δεν φαίνεται να έχουν μείνει άλλο έξω.

Ξεφυσάω. Ρίχνω το σώμα μου στο κρεβάτι. Παίρνω τον φορτιστή από την βαλίτσα και από την τσέπη του μπουφάν μου αρπάζω το τηλέφωνο μου για να το βάλω σε φόρτιση. Μου έκλεισε πριν από μπαταρία και ανησυχώ μήπως με πάρει ο μπαμπάς ή ο Thomas και δεν το έχω ανοιχτό να το δω. Βασικά κυρίως με νοιάζει να δω τι απάντησε ο Thomas στο μήνυμα που του έστειλα με το πώς πάει η δουλειά. Δεν μιλάω πάντα μαζί του, άλλες φορές αγνοώ τα μηνύματα του, αλλά σήμερα που επέλεξα να απαντήσω, ελπίζω να κρατήσει η συζήτηση.

Ξεφυσάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι αργά. Σέρνω τα πόδια μου προς την πόρτα. Τα κρεβάτια είναι άστρωτα, αλλά δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ τώρα με αυτό. Ανοίγω να βγω έξω και πρώτο πράγμα βλέπω τον Alex να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο του. Δεν μου δίνει σημασία γιατί φευγαλέα είναι η στιγμή που τον πιάνω έξω. Ακούω την φωνή της Adriana από μέσα, κάτι να γκρινιάζει πάλι, και έτσι χάνω την ευκαιρία να τον κράξω μία πριν κατέβω τα σκαλιά. Βασικά, καλύτερα, μην συμβεί κάτι παρόμοιο που έγινε στην λίμνη πριν.

Η πόρτα κλείνει ελαφρώς, όχι ολόκληρη, και όταν περνάω με το κεφάλι ψηλά, αηδιασμένη στην ιδέα του να μένω με αυτούς τους δυο, το μάτι μου πιάνει μια στιγμή που ο Alex βγάζει το μπουφάν. Δεν βλέπω πουθενά την Adriana, όμως ακούγεται. Σταματάω για λίγο, το βλέμμα μου ανέκφραστο, όταν βγάζει το ζιβάγκο και για δεύτερη φορά από την επιστροφή μου, μπορώ να δω το γυμνασμένο σώμα του.

Πανικόβλητη, κατεβαίνω τα σκαλιά σαν να με κυνηγάνε, και στρίβω προς την κουζίνα, όπου βρίσκω τον αδελφό μου και τον Gavin να τακτοποιούν τα φαγητά. Έχουν φροντίσει τα πάρουν αρκετά μαζί, γιατί όσο να 'ναι είμαστε οχτώ άτομα που πρέπει να ταϊστούν πλήρως. Μετράω τον αδελφό μου και τον εαυτό μου από δυο φορές, οπότε δέκα άτομα. Κάθομαι στην καρέκλα πάγκου και με κατακόκκινο πρόσωπο, προσπαθώ να φερθώ πλήρως φυσιολογικά.

«Όλα καλά, Angel;» ρωτάει ο αδελφός μου και σουφρώνει τα φρύδια ενώ δίνει στον Gavin μια σακούλα ντομάτες.

«Χεχ, ναι. Γιατί να μην είναι;» γελάω αμήχανα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που ξαφνικά βλέπω τον Alex και με βρίσκω να ανάβω ελαφρώς στην ιδέα του αγγίγματος του. Είναι αρραβωνιασμένος άνθρωπος. Είναι ντροπή να μπαίνω στην διαδικασία να θεωρώ κάποιον σέξι ενώ έχει ταμπέλα στο μέτωπο. Και από ποια την έχει. Είμαι σίγουρη πως φταίει αυτό που είπε πριν μπροστά στην λίμνη. Άμα δεν το είχε κάνει, δεν θα χρειαζόταν να θυμηθώ τι μου είχε κάνει έξι χρόνια πριν εδώ πρώτη φορά.

«Επειδή φέρεσαι τέρμα περίεργα», επιμένει και αυτό κάνει τον Gavin να μου ρίξει τα μάτια επίσης. «Σου είπε κάτι ο Alex πριν;»

«Ναι, μου έλεγε ότι ήθελε να τιμήσει το σημείο που κόντεψα να τον σκοτώσω την πρώτη φορά. Το θράσος του είναι τεράστιο, αλλά του το δίνω ότι έχει αρχίδια να τα βάζει μαζί μου», γρυλίζω και επίτηδες τους το λέω για να σταματήσουν να εστιάζουν στο πόσο αμήχανη είμαι εφόσον ενώ μιλάω ακόμη σκέφτομαι το σώμα του άλλου.

Σκέψου τον Thomas, σκέψου τον Thomas, σκέψου τον Thomas...

«Απλά σε πειράζει, γιατί έχει πλάκα όταν τσαντίζεσαι. Κι εγώ σου το κάνω αυτό», λέει ο Nate και κρατάει ένα τσιγάρο τόσην ώρα στα χείλη, παρόλο που δεν το έχει ανάψει. «Μην του δίνεις σημασία. Άσε η προσοχή του να είναι στραμμένη στο Τσιουάουα του για να πετύχει το σχέδιο».

«Δεν σκοπεύω να ασχοληθώ», δηλώνω αποφασιστικά και σταυρώνω αμέσως τα χέρια στο στήθος.

«Κάνε καμιά δουλειά για να μην κρατάς το μυαλό σου εκεί», ξεφυσά ο αδελφός μου με την κλασσική σοβαρή έκφραση του.

Δεν μπορώ να του πω κάτι. Όσο και να με τσαντίζει και να με ενοχλεί ο Nate όταν με πειράζει, πάντα τον ακούω στο τέλος της ημέρας. Δεν θέλω να τα έχω με την κακή πλευρά του. Πριν μου ζήτησε συγγνώμη, πνίγοντας με στα φιλιά για να δείξει την ευγνωμοσύνη του που συμφώνησα να έρθω και επιτέλους που περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Εντάξει, κάτι τέτοια κάνει και με κερδίζει.

Σηκώνομαι από την καρέκλα και πάω προς το σαλόνι να δω αν χρειάζεται κανείς βοήθεια εκεί. Ο Tyler έχει κουλουριαστεί στην πολυθρόνα τυλιγμένος με ένα πάπλωμα να φαίνεται μόνο το πρόσωπο του. Ο Eddie με τον Jim έχουν καταφέρει να ξεκινήσουν την φωτιά και ο ένας προσπαθεί να την κρατήσει ανοιχτή, ο άλλος ζεσταίνει τα κόκκινα χέρια του.

«Τι λέει, αγόρια; Θέλετε καμιά βοήθεια;» ρωτάω και κοιτάω τον άλλο που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό από την κατάθλιψη.

«Δεν νομίζω», απαντά ο Jim και στέκεται όρθιος δίπλα μου, ο Ed απλά να μας κοιτάει από κάτω για όσο ζεσταίνεται. «Θα δω τώρα να ασχοληθώ με την ψησταριά. Ευτυχώς δεν φαίνεται ότι θα βρέξει σύντομα, οπότε θα προλάβουμε να ευχαριστηθούμε λίγο και τον φρέσκο αέρα έξω».

«Μακάρι να μην μας τα χαλάσει ο καιρός, γιατί ήταν χάλια γενικότερα μέσα στην εβδομάδα», ξεφυσά ο Ed και σηκώνεται να μας δει.

«Ωραία αυτά, ο άλλος όμως εκεί γιατί φαίνεται σαν να πέρασε την πιο τραυματική εμπειρία της ζωής του;» αναρωτιέμαι και με τον αντίχειρα μου δείχνω τον Tyler.

«Α, δεν τα έμαθες; Η πρώην του τού πήρε την γάτα και τώρα τον έχουμε να την κλαίει μια εβδομάδα ολόκληρη. Ο κακομοίρης», γελάει αμήχανα ο Jim και ξύνει τον σβέρκο του. «Θα του περάσει. Μην ανησυχείς».

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω κουρασμένη. Όλοι τα χάλια μας έχουμε. Εξαιρώντας ότι όλο αυτό έγινε για να χωρίσει ο Alex, το χρειαζόταν όλη η παρέα ένα διάλλειμα, πόσο μάλλον έναν λόγο να ξεφύγουν από την πολυάσχολη και κουραστική ζωή που έχουν στο Beverly Hills. Έχουν όλοι πράγματα να σκεφτούν, να κάνουν, να τους κουράσουν και κυρίως να τους πατώσουν ψυχολογικά όπως με την περίπτωση του Tyler. Γι' αυτό δεν αρνήθηκαν να έρθουν και άφησαν πίσω τις οικογένειες τους, ακόμη και αν σήμαινε ότι πρέπει να έχουν την Adriana στα πόδια τους.

Βασικά τους νοιάζει αλήθεια τόσο που αυτή είναι εδώ; Δεν της έχουν δώσει καμία σημασία από τότε που φτάσαμε.

«Ωραία, εγώ θα πάω να στρώσω τα κρεβάτια επάνω να τα έχετε έτοιμα άμα είναι», λέω και όταν βλέπω τα πρόσωπα τους που λάμπουν από χαρά, δεν περίμενα ότι αυτή η δουλειά θα τους ανακούφιζε τόσο.

«Είσαι θεά, Angel, σε ευχαριστούμε. Τελευταία όρεξη που έχουμε είναι να στρώνουμε κρεβάτια-»

«Ηρεμήστε, αγόρια. Δεν είναι και κάτι», τους διακόπτω που μιλούσαν ομόφωνα σαν να είναι κουρδισμένοι. «Φροντίστε απλά να είναι καλό το γκριλ».

«Μάλιστα, αφεντικό», πετάγονται και οι δυο και βάζουν τα χέρια στο μέτωπο σαν στρατιώτες.

Με κάνουν να γελάσω και η χαρά στο πρόσωπο τους είναι απερίγραπτη. Ο Jim μου χαϊδεύει το κεφάλι και απομακρύνομαι με τόσο. Έχουν συνέχεια την συνήθεια να το κάνουν αυτό, εφόσον σε σχέση με αυτούς είμαι μικρούλα. Παρόλο που μικρή με ενοχλούσε, τώρα με κάνει να νιώθω όμορφα. Η αγάπη και η φροντίδα τους με κάνει να νιώθω σαν εκείνο το κουτάβι που όλοι του δίνουν αγάπη, εξ ου και ο λόγος που περπατά σαν κακομαθημένο.

Έχοντας δεχτεί αρκετά κομπλιμέντα από τα αγόρια, ανεβαίνω σαν το χαρούμενο παγώνι τα σκαλιά να πάω να τους στρώσω τα κρεβάτια. Παρόλο που την απέφευγα αυτή την δουλειά πριν, βλέπω πως δεν έχω άλλη επιλογή από το να την κάνω. Δεν θέλω να κάθομαι ενώ όλοι συνεισφέρουν με το να κάνουν κάτι. Όλοι εκτός από τον Tyler. Εκείνον τον έχουμε να κουβαλάει τις στεναχώριες μας.

Η πόρτα στο δωμάτιο του Alex τώρα είναι πλήρως κλειστή. Μου σφίγγεται το στομάχι. Είναι τόσο περίεργο να τον έχω με την αρραβωνιαστικιά του εδώ. Όπως είχα καλή διάθεση, εκείνη αρχίζει να πέφτει και με ένα πλέον ανέκφραστο πρόσωπο, πάω στο δωμάτιο μου για να πάρω τα σεντόνια. Αφήνω την πόρτα ανοιχτή και ανοίγω την βαλίτσα άλλη μια φορά για να βγάλω τα σιδερωμένα σεντόνια που μου ζήτησε ο Gavin με γουρλωμένα μάτια να κουβαλήσω.

Ποιος αρνείται σε κάτι τέτοιο;

Μετράω τα κρεβάτια· τρία μονά, δύο διπλά και η πολυθρονίτσα του Nate, άρα ακριβώς τα έχω πάρει. Ξέρω ότι το ένα διπλό και το ένα μονό είναι στο δωμάτιο δίπλα που θα κοιμηθούν τα αγόρια, οπότε το άλλο διπλό μάλλον θα είναι στο δωμάτιο του Alex. Σιγά που θα του κάνω την χάρη να του στρώσω το κρεβάτι κιόλας. Ας του αρκεί που τον αποδέχομαι στο ίδιο σπίτι.

Ξεκινάω με το να στρώνω το κρεβάτι του Gavin. Στην ντουλάπα βρίσκω τρία μαξιλάρια και παπλώματα να ρίξω από πάνω. Ρίχνω το σεντόνι πάνω πρώτα και χαμένη στις σκέψεις μου αρχίζω την όλη διαδικασία.

Θυμάμαι φευγαλέα ότι εγώ ήμουν υπεύθυνη για να στρώνω το κρεβάτι όταν συζούσα με τον Thomas. Χωρίζαμε τις δουλειές για να μην πιεζόμαστε πολύ και με βοηθούσε να έχω ένα πρόγραμμα με την ζωή μου. Πολλά πράγματα έχω μάθει στο πλευρό του και νομίζω γι' αυτό τον αγαπώ τόσο πολύ. Με κέρδισε και που τον συμπάθησε ο Nate, κάτι το οποίο δεν κάνει συχνά με τα αγόρια που είμαι. Για παράδειγμα τον Γερμανό τον έβριζε κάτω από την ανάσα του και τον κοίταγε με μισό μάτι. Με τον Thomas πάντα πέρναγε καλά και ας τον είχε δει μόνο από κάμερα.

Αφότου έχω βάλει μαξιλαροθήκες και έχω ρίξει το δεύτερο σεντόνι πάνω από τα κρεβάτια, ανοίγω το παράθυρο και ξεσκονίζω ένα-ένα τα παπλώματα με όση δύναμη έχω. Όσο να 'ναι δεν έχω και τεράστια αντοχή. Θα πέσω από το παράθυρο. Με κομμένη ανάσα από την προσπάθεια μου να τα ξεσκονίσω, αρχίζω να ρίχνω από ένα πάπλωμα στο κάθε κρεβάτι. Έχοντας ήδη τελειώσει με το δωμάτιο μου, παίρνω τα σεντόνια και πάω στο ακριβώς δίπλα. Η σιωπή από το δωμάτιο του Alex είναι τρομαχτική.

Μήπως το κάνουν;

Πανικόβλητη, φεύγω από εκεί για δεύτερη φορά σαν την βρεγμένη γάτα. Αποκλείεται. Άμα το έκαναν όλο και κάτι θα ακουγόταν. Το σπίτι όσο να 'ναι δεν έχει και ηχομόνωση. Παρκέ, ξύλο και πέτρα είναι, σιγά την πολυτέλεια για απομόνωση θορύβου. Αφήνω τα σεντόνια στο διπλό κρεβάτι και αρχίζω να αναρωτιέμαι τι κάνουν τότε. Μπορεί απλά να αλλάζουν ρούχα, μπορεί να κοιμούνται, μπορεί και απλά να κοιτιούνται.

Μπορεί και να το κάνουν αθόρυβα.

Τινάζω το κεφάλι δεξιά-αριστερά για να διώξω τις σκέψεις μου. Τι-Τι με νοιάζει τι κάνει αυτό το καθίκι; Φέρνω τα χέρια στα μάγουλα μου και στέκομαι για λίγο να συνέλθω. Είναι πολύ πιο δύσκολο να συνηθίσω στην ιδέα του να είμαι στο ίδιο σπίτι μαζί του. Όσο τον σκέφτομαι να αγγίζει εκείνη την καρακάξα, τα λάγνα μάτια του να μην φεύγουν από το μικροκαμωμένο σώμα της, τρελαίνομαι, τα μάγουλα μου να φλέγονται από την ντροπή που τους κάνω εικόνα.

«Α, εδώ-», ακούω μια φωνή και ρίχνω μια τσιρίδα από τον τρόμο, σαν να με έπιασαν στα πράσα να κάνω ναρκωτικά, «τι έπαθες, κοπέλα μου;»

«Πως-Πως μπαίνεις έτσι σε ξένα δωμάτια;» ρωτάω το κεφάλι μου να βουίζει από τις ανάρμοστες σκέψεις που έκανα.

«Σπίτι μου είμαι, Angel», δηλώνει ο Gavin με ένα νεκρικό βλέμμα. «Εσύ τι κάνεις και τρόμαξες έτσι».

«Τι-Τι-Τίποτα», απαντώ και του γυρνάω την πλάτη για να μην δει που έχουν πάρει φωτιά τα μάγουλα μου.

«Είδες τον Alex; Είναι ακόμη στο δωμάτιο του;» με ρωτά αδιάφορος για την κατάσταση μου ευτυχώς.

«Γιατί να τον είδα; Τι με νοιάζει τι κάνει; Τον παρακολουθώ κιόλας; Σιγά που τον σκέφτομαι. Πω, μακάρι να μου πέσουν τα μάτια να μην χρειαστεί να τον βλέπω άλλο», γελάω δυνατά ακόμη να έχω πανικοβληθεί από αυτά που σκεφτόμουν και κρατώ το κεφάλι στο πλάι να τον βλέπω, εκείνος να έχει σουφρώσει τα φρύδια.

«Οκ», απαντά τέρμα μπερδεμένος και αφότου κάνει μια γκριμάτσα ερωτηματική στρίβει και πάει στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο.

Τι κάνει εκεί ο αθεόφοβος; Και αν τους πιάσει σε καμιά στάση;

«Alex, να σου πω. Έφερες τα κάρβουνα που σου ζήτησα;» ακούω τον Gavin να ρωτά και όταν γυρνάω να δω τι κάνει, στέκεται στην πόρτα, να την έχει ανοίξει όσο να χωράει το κεφάλι μέσα να κοιτάξει.

Κάτι απαντάει ο άλλος και του πετάει κάτι κλειδιά ύστερα, ο Gavin να τα πιάνει πριν προλάβουν να πέσουν κάτω. Γελάει και κλείνει την πόρτα πάλι αργά, μάλλον γιατί καμιά μαλακία θα πέταξε πριν φύγει. Κατεβαίνει τα σκαλιά και με αγνοεί πλήρως, εγώ να ξεφυσάω με το χέρι στην καρδιά. Άρα δεν κάνανε σεξ; Ανακουφίζομαι κάπως μέχρι που συνειδητοποιώ ότι, ναι, ανακουφίστηκα. Κάτσε γιατί ανακουφίστηκα; Τι είναι ανακουφιστικό σε αυτό; Δεν είναι ανακουφιστικό καθόλου. Βασικά, είναι ανακουφιστικό γιατί δεν θα χρειάζεται να τους ακούω να το κάνουν ή να το κάνω εικόνα.

Γελάω κάπως αμήχανα με τον εαυτό μου και πάω στην ντουλάπα να πάρω τα παπλώματα και τα μαξιλάρια. Ξεκινώ την ίδια διαδικασία με πριν. Για λίγο να αναρωτιέμαι πως θα κοιμηθούν δυο άτομα εδώ, αλλά μετά με σταματάω. Είναι φίλοι πάνω από μια δεκαετία, έχουν περάσει το στάδιο του να είναι γκέι και το πάνε για γάμο. Αυτό δεν θα τους είναι καθόλου αμήχανο. Περίεργο όμως που δεν έτρεξαν ο Nate με τον Gavin να το πιάσουν αυτό το κρεβάτι για να έχουν δικαιολογία να είναι γκέι άλλο λίγο μεταξύ τους.

Μήπως τα άφησε πίσω αυτά ο Gavin γιατί έχει κάνει οικογένεια;

Τελειώνω με αυτό το δωμάτιο πολύ πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα, μάλλον επειδή είχα μόνο δυο κρεβάτια να στρώσω. Τακτοποιώ τα μαξιλάρια και κάθομαι λίγο να ανασάνω που έπρεπε να ξεσκονίσω από το παράθυρο ένα διπλό πάπλωμα. Αυτό κι αν ήταν βαρύ. Θα ζήταγα βοήθεια, ναι, αλλά δεν θέλω να τα κουράζω τα αγόρια. Κοιτάω το τελευταίο ζευγάρι σεντόνια και αναστενάζω.

Όταν του τα δώσω, θα παριστάνω ότι τα ξέχασα εδώ. Δεν θέλω να πάρω μαζί μου το DNA της Adriana, πόσο μάλλον του Alex.

Τα παίρνω στην αγκαλιά μου και καθαρίζοντας τον λαιμό μου πλησιάζω την πόρτα του. Τινάζω το μαλλί πίσω για να μην μου πέφτει μπροστά και παίρνω στάση σαν επρόκειτο να του πουλήσω μπισκότα. Απλά θα του τα δώσω και θα κατέβω κάτω. Η κίνηση είναι απλή. Τεντώνω τα χέρια προς το μέρος του, τον βρίζω, ύστερα κάνω κίνηση αριστερά και κατεβαίνω τα σκαλιά. Με το που χτυπάω την πόρτα, η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή, το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι αργά.

«Πέρνα», ακούω την φωνή του από μέσα και ανοίγω την πόρτα.

Τον βρίσκω να κάθεται σε μια πολυθρόνα στα αριστερά μου στην γωνία ανάμεσα από την ντουλάπα και ένα κομοδίνο. Έχει σταυρώσει το ένα πόδι πάνω στο άλλο και κοιτάει το τηλέφωνο του, έχοντας ακουμπήσει τους αγκώνες στα μπράτσα της πολυθρόνας. Φοράει ένα πουλόβερ-ζιβάγκο το οποίο έχει μια σκοτεινή απόχρωση του μπλε και ένα παντελόνι, το μαλλί του να πέφτει μπροστά και να τον δείχνει υπέροχο. Δεν μου ρίχνει τα μάτια ούτε μια στιγμή.

«Ε, ήρθα να-να στρώσω το κρεβάτι σας», λέω αμήχανα όταν συνειδητοποιώ πανικόβλητη ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.

«Αχα», απαντά αδιάφορος.

Μπαίνω μέσα κλείνοντας την πόρτα όταν μια μίξη αρωμάτων ξεκινά να με πνίγει. Με το που αφήνω τα σεντόνια στο άστρωτο κρεβάτι, με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Adriana να κάνει την εμφάνιση της. Καθόταν στα δεξιά του δωματίου, σε ένα κομοδίνο με καθρέπτη, τόσο σιωπηλά που ούτε που κατάλαβα ότι ήταν εδώ. Σηκώνω το κεφάλι να της χαμογελάσω, αλλά κλασσικά δεν ανταποδίδει. Με προσπερνά από πίσω χωρίς να πει λέξη.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μετανιώνω που μπλέχτηκα. Γιατί δεν τους πέταξα τα σεντόνια στα μούτρα και δεν έφυγα τρέχοντας; Η σιωπή είναι τόσο αμήχανη, ο αέρας αποπνικτικός από όλα τα αρώματα που έχουν μπερδευτεί εδώ μέσα. Ενώ πάω προς την ντουλάπα να βρω το πάπλωμα και τα μαξιλάρια, βλέπω πως η Addie ήδη έχει αρχίσει να γεμίζει τα κομοδίνα με αρώματα, κρέμες και όλων των ειδών προϊόντα περιποίησης. Φαίνεται το ίδιο χαρούμενη με τα παιδιά του Gavin όταν βγάζουν τα παιχνίδια από το καλάθι για να παίξουν.

Ο Alex ούτε που κουνιέται. Είναι ανέκφραστος, πόσο μάλλον σκεφτικός. Κοιτάει το τηλέφωνο του πολύ στα σοβαρά και που και που τον βλέπω να πληκτρολογεί. Βγάζω τα μάτια μου από πάνω του και καθαρίζω τον λαιμό. Παίρνω από την ντουλάπα πρώτα τα μαξιλάρια και από πάνω βάζω το πάπλωμα, το οποίο είναι κι αυτό βαρύ. Να δω πως θα το ξεσκονίσω όταν τα χέρια μου με πονάνε ακόμη από πριν.

Με ένα πολύ γρήγορο παρκούρ, καταφέρνω να μην πατήσω τις ανοιχτές βαλίτσες της Adriana και να πάω πίσω στο κρεβάτι. Ακουμπώ ό,τι έχω στο χέρι πάνω σε μια καρέκλα, στην ίδια που καθόταν εκείνη πριν, και ξεκινώ με το να στρώνω το σεντόνι κάτω. Όσο να 'ναι μπλέχτηκα που μπλέχτηκα, θα τους κάνω την χάρη.

Η σιωπή τους είναι τέρμα αμήχανη. Δεν λένε λέξη, έτσι να εξηγείται γιατί δεν ακουγόταν τίποτα πριν απ' έξω. Φτιάχνω τις γωνίες τους κρεβατιού για να είναι όμορφα τακτοποιημένο και ξεκινώ να βάζω τα μαξιλάρια στις θήκες. Τίποτα οι άλλοι δυο. Είναι σαν να μην υπάρχω στο δωμάτιο. Αρχίζω να τσαντίζομαι που θυμίζω την υπηρέτρια τους, αλλά από την άλλη εγώ με έφερα σε αυτή την αμήχανη θέση με το να ξεστομίζω ότι ήρθα να τους το στρώσω εγώ το κρεβάτι.

Μπορώ να τους αφήσω μια κουράδα και να μην το πάρουν χαμπάρι.

«Πειράζει να ανοίξω το παράθυρο;» ρωτάω με ένα υφάκι και η απάντηση της Addie που μου κάνει με το χέρι αδιάφορη είναι η μοναδική που παίρνω.

Ξεφυσάω. Ανοίγω το παράθυρο πίσω από το διπλό κρεβάτι τους και αρχίζω να ξεσκονίζω το πάπλωμα με τα χίλια ζόρια. Δυσκολεύομαι αρκετά στην αρχή και αναγκάζομαι να σταματάω που και που για να μπορέσω να ανασάνω. Μετά από μπορεί δύο-τρία λεπτά, το τραβάω μέσα και το ρίχνω πάνω από το κρεβάτι. Θα την εκτιμούσα μια βοήθεια, αλλά ο Alex φαίνεται τέρμα συγκεντρωμένος στο τηλέφωνο του. Παίζει να μην έχει παρατηρήσει ότι είμαι εδώ κιόλας. Επίτηδες αναστενάζω όλο νεύρα, όσο λυγίζω το σώμα πάνω στο κρεβάτι να φτιάξω τις γωνίες, έχοντας γυρίσει την πλάτη και στους δυο.

«Μπορείς να κλείσεις τώρα το παράθυρο; Δεν θέλω να κρυολογήσω», πετάγεται η Adriana και με το που τελειώνω με το κρεβάτι, γυρνάω να την δω με ένα φρύδι σηκωμένο.

«Ναι, αυτό σκόπευα να κάνω», αντιλέγω κάπως τσαντισμένη που κουράζομαι να τους φτιάξω το κρεβάτι και κάθονται και οι δυο σαν τις γλάστρες.

Κλείνω το παράθυρο και παρατηρώ ότι ο καιρός δεν έχει βελτιωθεί καθόλου τελικά. Σίγουρα θα βρέξει το βράδυ. Αρχίζω να προσεύχομαι στον Θεό να προλάβουμε να ψήσουμε για να φάω το υπέροχο κρέας που φτιάχνει ο Nate, τα σάλια μου να τρέχουν μόνο στην σκέψη.

«Τελείωσα», τους λέω, αλλά ο ένας στο κινητό, η άλλη να βάζει μια κρέμα στο πρόσωπο της, δεν νομίζω ότι τους νοιάζει και τόσο.

Καθαρίζω τον λαιμό μου επίτηδες, όμως τίποτα. Περιμένω άλλο λίγο. Δεν τους βλέπω να με ευχαριστούν ποτέ τους που τους έκανα την χάρη. Εκεί που δεν το περιμένω, ο Alex σηκώνεται όρθιος και μου ρίχνει τα ανέκφραστα μάτια του. Τσιτώνομαι, αλλά δεν το δείχνω.

«Πάω να κάνω ένα τηλέφωνο», την ενημερώνει και βλέπω που καθώς την προσπερνά, το χέρι του γλιστρά πάνω στην μέση της, εκείνη απλά να τον κοιτά με γουρλωμένα μάτια. «Ευχαριστούμε, Angel».

Με προσπερνά με τεράστια αδιαφορία, αλλά ευτυχώς με ευχαρίστησε. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω αφήνοντας την ανοιχτή. Εκπνέω κοφτά και αποφασίζω να φύγω κι εγώ. Δεν υπάρχει λόγος να αναπνέω το ίδιο οξυγόνο με την Adriana. Την βλέπω που με κοιτά με την άκρη του ματιού της και ξέρω ότι επίτηδες δεν μου μιλάει.

Τελευταία φορά που το έκανε, απλά προσβάλαμε η μία την άλλην.

«Περίμενε», πετάγεται ξαφνικά λίγο πριν βγω από το δωμάτιο.

Γυρνάω το κεφάλι να την δω ξαφνιασμένη. Εκείνη παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάει ύστερα. Σαν να της έχουν πιστόλι στο κεφάλι, αρχίζει και ψάχνει κάτι στις βαλίτσες της. Στρέφει ύστερα την προσοχή της στο κομοδίνο και κάτι προσπαθεί να βρει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει. Βάζω τα χέρια στην μέση και την περιμένω με μια καχυποψία ότι καμιά μαλακία θέλει να κάνω πάλι.

«Α, να το», λέει κάπως ενθουσιασμένη και παίρνει ένα μπουκαλάκι άρωμα. «Μου είχες πει ότι σου αρέσει. Παρ' το. Δεν θα το φορέσω ποτέ μου, οπότε τσάμπα να το κρατάω».

Μου το δίνει και όταν το ανοίγω να το μυρίσω είναι εκείνο που είχα μυρίσει πάνω της πρώτη φορά. Βάζω το καπάκι ξανά και την κοιτάω ελαφρώς σοκαρισμένη. Δεν το περίμενα καθόλου η αλήθεια είναι. Πέρα του ότι το είχα ξεχάσει τελείως ότι αυτό το άρωμα υπήρχε, εκείνη μου το χάρισε. Η ίδια κοπέλα που μου πέταγε σπόντες όλο το προηγούμενο Σάββατο μου έκανε δώρο ένα τόσο ωραίο άρωμα.

«Σε-Σε ευχαριστώ», μουρμουρίζω ακόμη σοκαρισμένη, εκείνη να παίζει με μια τούφα από τα μακριά μαλλιά της, «αλλά είσαι σίγουρη ότι είσαι εντάξει;»

«Σου είχα πει ότι θα σου το έδινα. Τηρώ τον λόγο μου», λέει και επιστρέφει πίσω στο κομοδίνο. «Μπορείς να πηγαίνεις τώρα».

Υπό άλλες συνθήκες θα της έδινα μια μπουνιά που με διατάζει σαν να είμαι υπηρέτρια της, αλλά αυτή την φορά επιλέγω να την αγνοήσω. Πάω στο δωμάτιο μου κρατώντας το μπουκαλάκι και στα δυο μου χέρια. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν ελαφρώς από την χαρά. Δεν περίμενα αυτή η στρίγκλα να έχει καλή πλευρά. Η αλήθεια είναι ότι είχε αναφέρει η Brit όταν με πήγαινε σπίτι το Σάββατο, ότι η Addie έχει την τάση να είναι αρκετά γενναιόδωρη, της ίδιας να της έχει χαρίσει τόσα και τόσα ρούχα. Δεν της φαίνεται καθόλου της στριμμένης πάντως.

Βάζω το μπουκαλάκι στην βαλίτσα προσεχτικά και με ένα χαζό χαμόγελο αποφασίζω να κατέβω κάτω στους υπόλοιπους. Το λατρεύω αυτό το άρωμα. Έχει κάτι το ιδιαίτερο στην μυρωδιά του, μια μοναδικότητα που με ελκύει. Υποθέτω ότι είναι από την εταιρία του Alex, γιατί το μπουκάλι έχει το λόγκο επάνω, παρόλο που ήταν τέρμα απλό, μάλλον γιατί είναι δείγμα. Θυμάμαι την Addie να λέει ότι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη.

Ο άτιμος είναι καλός ακόμη και σε αυτά;

Κατεβαίνω τα σκαλιά και ακούω γέλια. Όταν γυρνάω το κεφάλι στην κουζίνα, βρίσκω τον Gavin να αγκαλιάζει τον Nate και να προσπαθεί να τον φιλήσει, ο άλλος να απομακρύνεται αηδιασμένος. Ο Eddie, έχοντας σκάσει στα γέλια με τους δυο, καθαρίζει τα δάκρυα ενώ προσπαθεί να κόψει κάτι λαχανικά. Δεν βλέπω τον Jim με τον Tyler κάπου, αλλά από την ανοιχτή πόρτα, μάλλον έχουν βγει έξω να ξεκινήσουν την φωτιά και να ανάψουν την ψησταριά.

Τα μάτια μου πέφτουν φευγαλέα στον Alex, ο οποίος από το παράθυρο δίπλα στην πόρτα βλέπω ότι στέκεται στο κατώφλι και μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο. Δεν ακούω τι λέει, η περιέργεια να με τρώει ζωντανή. Άμα κάνω την προσπάθεια να κρυφακούσω θα με καταλάβουν τα αγόρια στην κουζίνα, οπότε τα παρατάω και τους πλησιάζω. Μου ρίχνουν τα μάτια, εγώ απλά να τους κοιτάω νεκρικά με τις βλακείες που κάνουν.

«Έλα, τι έγινε; Ηρέμησες εσύ;» σαρκάζεται ο Gavin και καθαρίζω τον λαιμό αμήχανη.

Τι μου το θυμίζει κι αυτός;

«Καλά ήμουν από πάντα», αντιλέγω και αποφεύγω να κοιτάξω τον αδελφό μου που μπορεί να με ψυχολογήσει με την μια. «Εσείς τι μαλακίες κάνετε; Θα μας φτιάξετε να φάμε;»

«Άσε τους να ζήσουν τον έρωτα τους τώρα που μπορούν», σχολιάζει ο Ed και του ξεφεύγει ένα γελάκι στο τέλος.

«Ζηλιάρηδες. Σας την δίνει που μπορώ να ευχαριστηθώ αυτό το σέξι κομμάτι ενώ εσείς όχι», ψωνίζεται ο Gavin, το φρύδι του αδελφού μου να κάνει 'τικ' από τα νεύρα όταν του ρίχνει μια σφαλιάρα στον κώλο.

«ALEX, Ο GAVIN ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΗΛΙΘΙΟ», φωνάζει ο Nate και ο άλλος αμέσως πανικοβάλλεται, να κρύβεται πίσω του.

«Τι;» ακούω την φωνή του άλλου και όταν γυρνάω να τον δω έχει ακόμη το τηλέφωνο στο αυτί, η έκφραση του προσώπου του κάπως σκοτεινιασμένη.

«Α, και πριν μου έλεγε πως θα πάει στην Sophia να της κάνει εκείνην την στάση που λέγαμε, όπου βάζεις την άλλη-»

«Lucas, θα σε πάρω μετά», λέει ο Alex και με ένα ψυχωτικό χαμόγελο βγάζει το τηλέφωνο από το αυτί του, κλείνοντας το.

«Nate, τι σου έχω κάνει;» κλαψουρίζει ο Gavin και το πιστεύω ότι είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

«Gavin, γιατί δεν έρχεσαι να ανταλλάξουμε λίγο τα νέα μας; Καιρό έχουμε να τα πούμε οι δυο μας», γελάει κάπως ψυχωτικά ο Alex, το κενό του βλέμμα να προδίδει πόσο στ' αλήθεια τσαντισμένος είναι.

«Άντε, πάρε τον από πάνω μου, δεν με άφησε να κάνω μια δουλειά», ξεφυσά ανενόχλητος ο αδελφός μου, ο Gavin να συνεχίζει να κρύβεται πίσω του.

Παρακολουθώ το όλο θέαμα διασκεδάζοντας το. Με το που ο Alex πατάει πόδι στην κουζίνα, ο πανικόβλητος Gavin κάνει πίσω και πάει προς τον Eddie κι εκείνος ανενόχλητος να κόβει τα λαχανικά του. Ο Alex με προσπερνά από πίσω και στέκεται στην μια πλευρά του πάγκου, ο Gavin στην ακριβώς απέναντι.

«Γιατί δεν με πλησιάζεις; Ο αδελφός της γυναίκας σου είμαι», λέει ο Alex και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του με ένα πονηρό πλάγιο χαμόγελο.

«Γι' αυτό ακριβώς σε φοβάμαι», κλαψουρίζει ο άλλος και ένα βήμα του Alex τον κάνει να τιναχτεί. «Σε παρακαλώ μην με σκοτώσεις. Ορκίζομαι να σταματήσω να σε ενοχλώ, Nate. Βοήθεια».

«Πριν είπε ότι είσαι άχρηστος που δεν τον άφησες να φιλήσει την Sophia-»

«NATE!» φωνάζει ο Gavin απελπισμένος, η υπομονή του Alex να χάνεται.

«Nate, το θες αυτό το μαχαίρι;» ρωτάει ο Alex με το χαμόγελο του να μεγαλώνει.

«Όλο δικό σου», απαντά ο αδελφός μου χαλαρός, εγώ να έχω βάλει το χέρι μπροστά και να προσπαθώ να μην γελάσω δυνατά.

«Σε ευχαριστώ».

Με το που το παίρνει στο χέρι του ο Alex και ρίχνει το βλέμμα στον γαμπρό του, ο Gavin αλλάζει σε πέμπτη ταχύτητα και εξαφανίζεται από την κουζίνα με ένα πετάρισμα των βλεφαρίδων μου. Τρέχει έξω από το σπίτι, ο Alex ανενόχλητος να αφήνει το μαχαίρι πίσω στην θέση του. Ούτε που προσπαθεί να τον ακολουθήσει. Ξεφυσάει κουρασμένος και αυτή την φορά χαμογελάει γλυκά προς εμένα. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν αμέσως, η πλάτη μου να ισιώνει. Το παρατηρεί γι' αυτό και μεγαλώνει κι άλλο το χαμόγελο, ένα πονηρό και γεμάτο υπονοούμενα.

Τώρα τι;

«Άμα σου σπάει πάλι τα νεύρα, Nate, απλά πες μου», λέει ο Alex και ακουμπά τα χέρια στον πάγκο.

«Πότε θα σταματήσεις να του συμπεριφέρεσαι έτσι, βρε Alex; Πότε θα τον αφήσεις να γίνει μέλος της οικογένειας;» αναρωτιέται ο Ed και του ρίχνει τα μάτια.

«Τον άφησα από τότε που παντρεύτηκε την αδελφή μου. Δεν φταίω εγώ που ακόμη με φοβάται», αναστενάζει ο Alex και χαϊδεύει το μέτωπο του.

«Δεν πας πίσω, Alex. Μην το παίζεις αθώος», δηλώνει ο Nate, χαρίζοντας του ένα βλέμμα όλο υπονοούμενα. «Χαίρεσαι να τον πειράζεις».

«Σαδιστή», σχολιάζω κάτω από την ανάσα μου, να μου παίρνει λίγο να καταλάβω ότι το είπα φωναχτά.

«Εννοείται», γελά ελαφρώς ο Alex.

Όταν τα μάτια μας συναντιούνται νιώθω εκείνη την χημεία ξανά. Τα μάτια του εστιάζονται πάνω μου. Μια λαγνεία γεννιέται σε εκείνα, τα δικά μου να μένουν ορθάνοιχτα. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή από το άγχος που μου προκαλεί. Κάθε τρίχα στο σώμα μου σηκώνεται όταν μου χαμογελά πλάγια. Μπορεί αυτή η στιγμή να διήρκησε ένα δευτερόλεπτο, όμως εμένα μου φάνηκε ένας αιώνας. Με προσπερνά και το άρωμα του τρυπάει τα ρουθούνια μου.

Με άναψε πάλι, το βλέμμα του να αρκεί πλέον να το κάνει αυτό.