Alex's POV

Το νερό τρέχει στο πρόσωπο και ύστερα σε όλο το σώμα μου. Δεν κουνιέμαι καθόλου. Το κλείνω για λίγο και ύστερα τελείως ρομποτικά παίρνω το σαμπουάν να ρίξω στα μαλλιά μου. Τα σαπουνίζω όσο να 'ναι και ύστερα ακουμπώ το μέτωπο στον τοίχο, κλείνοντας τα μάτια. Ξεφυσάω. Δεν έχω όρεξη, αλλά πρέπει να κάνω ένα ντους να συνέλθω λίγο. Όλες αυτές τις ημέρες κλειδωμένος στο δωμάτιο μου, αισθάνομαι τόσο πνιγμένος που χρειάζομαι λίγο νερό να με ξυπνήσει.

Είμαι εξαντλημένος. Δεν έχω δύναμη να σηκώσω τα χέρια μου. Έχω να βάλω φαγητό στο στομάχι μου από τότε που επέστρεψα σπίτι μετά την συζήτηση μου με τον Lucas. Εννοείται πως ένα τέτοιο νέο μου έκοψε την όρεξη. Το μόνο που ήθελα είναι απλά να απομονωθώ. Δεν ήθελα να δω κανέναν τους, πόσο μάλλον να ακούσω τις δικαιολογίες ή παρηγοριές τους. Αισθάνομαι για άλλη μια φορά το κορόιδο αυτής της οικογένειας.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αλλά δεν αρκεί να γεμίσω τα πνευμόνια μου. Με το ζόρι ανοίγω πάλι το νερό και με βρέχω, όσο να ξεπλύνω το σαμπουάν από πάνω μου. Τα μαύρα μου τα χάλια έχω. Σηκώνω το κεφάλι μου και αφήνω το νερό να χαϊδέψει το πρόσωπο μου απαλά, να θέλω να ξεπλύνω τα δάκρυα και την κούραση από εκείνο.

Οι ημέρες πέρασαν απλά να κοιτάω έξω από το παράθυρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Είτε ξύπνιος ήμουν, είτε κοιμόμουν, το σώμα μου δεν θα κουνιόταν. Εκεί θα έμενα, ακίνητος, σαν να μην ανέπνεα. Δεν σηκωνόμουν να ανοίξω την πόρτα ούτε για το φαγητό, απλά το άφηναν στην πόρτα. Μια μέρα που προσπάθησε να μπει η μαμά για να μου αφήσει τον δίσκο, αποφάσισα να ανοίξω, μόνο για να τσαντιστώ με το που την δω και να σφαλιαρίσω με νεύρα τον δίσκο από τα χέρια της. Δεν ξέρω ούτε εγώ τι με νευρίασε τόσο όταν την είδα, το χαμόγελο της, οι αναμνήσεις, τα ψέματα και η υποκρισία της. Είμαι σίγουρος ότι ήξερε την αλήθεια.

Είμαι κουρασμένος. Πως σκατά να νιώθω πλέον; Κατά πόσο πρέπει να με νοιάζουν κάποια πράγματα; Το μυαλό μου έχει αδειάσει. Δεν ξέρω καν αν με νοιάζει η ίδια η ζωή πλέον. Δεν σκέφτομαι κάτι, απλά φροντίζω να αναπνέω για το καλό της Προέδρου. Δεν θα της άρεσε να πεθάνει άλλο ένα παιδί, έτσι; Θα χάλαγε την εικόνα της σαν μητέρα μπορεί.

Χτυπάω την γροθιά μου στον τοίχο, η δύναμη μου να μην συγκρίνεται με τις άλλες φορές. Είμαι αδύναμος. Θέλω να ξαπλώσω στο κρεβάτι ξανά και να κοιμηθώ με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσω και δεν θα θυμάμαι τίποτα. Το πρωί μπήκαν στο δωμάτιο μου οι μπράβοι, δεν είχα δύναμη να τους διώξω, και με ενημέρωσαν ότι η τιμωρία έχει λήξει και τώρα μπορώ να κινούμαι ελεύθερα. Μου άφησαν ένα καινούριο τηλέφωνο στο γραφείο και είπαν ότι πέρασαν ήδη όλα τα αρχεία μου σε εκείνο. Δίπλα άφησαν μια σούπα με μια φέτα ψωμί και ένα ποτήρι χυμό, αλλά επειδή ήξεραν ότι θα το αρνηθώ, δεν το ανέφεραν καν. Απλά ήλπιζαν ότι μόνος μου θα σηκωθώ να φάω.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι ημέρες. Δεν τις μέτραγα, ούτε με ένοιαζε. Όσο κατέρρεε η υγεία μου, κάτι κατάλαβα βέβαια ότι μπορεί να είμαι πάνω από δυο μέρες χωρίς φαγητό, όμως δεν είχα δύναμη να σκεφτώ περισσότερο. Στην αρχή μόνο έκλαιγα, αλλά μόλις ξεκίνησαν οι πονοκέφαλοι και οι ζαλάδες, δεν το έκανα ξανά. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με πονάει τόσο στο στήθος μου και γιατί δυσκολεύομαι να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. Γιατί σιχαινόμουν ξαφνικά την οικογένεια μου τόσο που ούτε να τους δω δεν θέλω;

Επειδή θα μπορούσα να είχα σώσει την Nina.

Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να την είχα βοηθήσει. Όσο διάβαζα το ημερολόγιο της, τόσο συνειδητοποιούσα ότι το μυαλό της είχε δηλητηριαστεί από τις αντιλήψεις που είχε ο μπαμπάς. Δεν ήταν η Nina αυτή. Η ψυχή της ήταν πολύ αθώα και λίγο ήθελε να επηρεαστεί. Πάντα όμως έβρισκα τρόπο να την τραβάω πίσω σε μένα, απλά κανείς δεν το έβλεπε ούτε το καταλάβαινε. Ήμουν ο μοναδικός που την έβλεπε να υποφέρει ή να βρίσκεται σε δίλλημα και στεκόμουν δίπλα της, να της καθαρίσω το μυαλό.

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που δεν το είδα ποτέ ότι υπέφερε. Πηγαινοερχόταν στην Washington τόσες φορές που είχα χάσει αυτή την αδελφική σχέση μαζί της, πόσο μάλλον εκείνη με μένα. Έγινα ο εχθρός της, ο λόγος που δεν μπορούσε να κάνει την ζωή της εδώ, εφόσον οι γονείς μας τσακωνόντουσαν συνέχεια και θεωρούσαν ότι το να χωρίζουν έτσι ήταν λύση. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι μοναδικοί άνθρωποι που γνώριζαν τι πέρναγε, δεν σκέφτηκαν ποτέ να με εμπιστευτούν και με παράτησαν στο σκοτάδι με την δικαιολογία ότι με προστάτευαν, αντί να προστατεύσουν το άτομο που το χρειαζόταν περισσότερο από εμένα.

Το στήθος μου βαραίνει. Κλείνω το νερό και ξεφυσάω, αφήνοντας τους ώμους μου ελεύθερους να πέσουν μπροστά. Βγαίνω από το ντους και φοράω το μπουρνούζι. Στέκομαι μπροστά στον νεροχύτη και με το μανίκι καθαρίζω τον καθρέπτη που έχει θολώσει από την υγρασία. Παίρνω τον αφρό χωρίς καμιά όρεξη ή δύναμη και τον βάζω στα μάγουλα, στο πηγούνι και γύρω απ' τα χείλη. Ανοίγω το ράφι και παίρνω το ξυράφι μου. Τα βρεγμένα μαλλιά μου πέφτουν μπροστά και στάζουν λίγο-λίγο στον νεροχύτη.

Ξεκινάω να ξυρίζομαι, το χέρι μου να γλιστράει εδώ και 'κει κουρασμένα. Δεν έχω δύναμη, αλλά μόλις βλέπω φαγητό, δεν αντέχω την ιδέα να το βάζω στο στομάχι. Είναι σαν να μην το δέχεται ο οργανισμός μου, παρόλο που ξέρω ότι αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω στο νοσοκομείο και μάλλον δεν θα μπορέσω να συμμετάσχω στον αγώνα την Δευτέρα. Δεν γίνεται να τα παρατήσω και να μην ευχαριστηθώ τουλάχιστον τα μούτρα του Christian, όταν για άλλη μια φορά θα φανεί σκουπίδι μπροστά μου. Τουλάχιστον αυτό θα το ευχαριστηθώ γιατί πρώτη φορά, η κατάσταση είναι στα χέρια μου να ελέγξω.

Καταφέρνω να ξυριστώ χωρίς να κοπώ, εφόσον είμαι πολύ αδύναμος και το χέρι μου έφευγε όπως να 'ναι. Ξεπλένω ό,τι έμεινε από τον αφρό και βάζω λοσιόν ύστερα, χαϊδεύοντας το δέρμα μου απαλά. Ακουμπώ τα χέρια στον νεροχύτη και με κοιτάω στον καθρέπτη. Τώρα που ξυρίστηκα φαίνομαι πολύ καλύτερα, δεν λέω, όμως η κούραση στα κόκκινα μάτια με μαύρους κύκλους και το χλωμό μου χρώμα με προδίδουν. Έχω τα χάλια μου.

Πρέπει να συμμαζευτώ. Προσπαθώ τόσο να μην εστιάζω σε ό,τι έγινε, αλλά με βρίσκω να επιστρέφω συνέχεια σε αυτό και να μην αντέχω την ιδέα του να παριστάνω ότι δεν έμαθα κάτι τέτοιο. Τα λόγια της Nina με κατέστρεψαν. Το μίσος της δημιουργημένο από τον πατέρα μου, ο οποίος ήθελε να εκδικηθεί την μαμά, και ο πόνος του να βρίσκεται μακριά μας, της γύρισε μπούμερανγκ. Πέθανε μόνη της, ακριβώς όπως μισούσε. Μετά σκέφτομαι τον Lucas και την Brittany. Οι ηλίθιοι. Με πρόδωσαν και με ανάγκασαν να παρατήσω την ίδια μου την αδελφή, νομίζοντας ότι έτσι την βοηθάνε.

Σηκώνω το κεφάλι και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν θέλω άλλο πονοκέφαλο. Αρκετά. Με κοιτάω άλλη μια φορά στον καθρέπτη και το παίρνω απόφαση, για το καλό της ομάδας μου και όλων των φίλων μου που με περιμένουν, να φάω και να συνέλθω αυτές τις δυο μέρες πριν τον αγώνα. Αρπάζω μια πετσετούλα για να στεγνώσω το μαλλί και φορώντας τις παντόφλες μου, βγαίνω από το μπάνιο.

«Εμένα τι με σέρνεις ως εδώ, Giber;» ακούω την φωνή του Nate να αναρωτιέται.

Περπατώ προς το μέρος τους, ο Gavin με τον Nate να στέκονται έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Ο Nate έχει ξαπλώσει πίσω στον τοίχο, τα χέρια του σταυρωμένα, ενώ ο Gavin με τα χέρια στις τσέπες και ένα τσιγάρο στα χείλη του, φαίνεται να προσπαθεί να μην χάσει την υπομονή του που ο άλλος του είπε λάθος όνομα. Τα μάτια τους πέφτουν πάνω μου, προφανώς να περίμεναν την άφιξη μου, σαν να θέλουν αυτόγραφο.

«Καλώς τον», ειρωνεύεται ο Gavin και ο τόνος της φωνής του είναι αυταρχικός, μπορώ να πω ότι κρύβει αρκετό μίσος, αλλά συγκρατείται.

«Γεια σου, Alex», μουρμουρίζει με αδιαφορία ο Nate.

«Γιατί θυμάσαι τα ονόματα όλων εκτός το δικό μου;!» γκρινιάζει ο Gavin, βγάζοντας το τσιγάρο από τα χείλη του κιόλας, το τσαντισμένο βλέμμα του να πέφτει στον Nate, για όσο εγώ απλά τους παρακολουθώ αδιάφορος, ενώ τρίβω τα μαλλιά μου με την πετσέτα.

«Δεν ξέρω», κοιτάει αλλού ο Nate.

Φαίνεται ότι ψεύδεται και απλά του αρέσει να τον πειράζει. Τα μάτια του τον προδίδουν κάθε φορά που άλλος απελπίζεται σε μια γωνία ή παθαίνει κατάθλιψη που ο καλύτερος φίλος του, αν όχι ταίρι του, τον αποκαλεί οτιδήποτε εκτός από το πραγματικό όνομα του.

«Τι θέλετε;» ρωτάω, η υπομονή μου να εξαντλείται με τις παιδικές βλακείες τους.

Κερδίζω τα βλέμματα και των δυο. Δε έχω δύναμη να στέκομαι τόσην ώρα όρθιος. Θέλω να ντυθώ, να προσπαθήσω να φάω και ύστερα να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, μήπως και έτσι καταφέρω να ανακτήσω κάποιες δυνάμεις. Ο Nate ξεφυσάει αμέσως ενοχλημένος, προφανώς να τον έχει σύρει μέχρι εδώ με το ζόρι, ο Gavin να με ξανακοιτάει σαν επρόκειτο να με δολοφονήσει για κάποιον λόγο. Όσο τον κοιτάω τόσο νιώθω ότι τα γαλανά του μάτια με καρφώνουν στην ψυχή, γι' αυτό άβολα ρίχνω τα μάτια αλλού.

«Συγχαρητήρια που τελείωσες την τιμωρία σου. Εμείς είμαστε το δώρο σου», λέει εκείνος και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι στο καλό εννοεί.

«Γιατί να σας θέλω δώρο;» αναρωτιέμαι και σταματάω να στεγνώνω τα μαλλιά.

Εκεί που δεν το περιμένω, ο Gavin με πλησιάζει αργά, οι κόρες των ματιών του τόσο μικρές, που άνετα τον περνάω για δολοφόνο. Το πρόσωπο του βρίσκεται κάτι χιλιοστά μακριά από το δικό μου και μπορεί πρώτη φορά να κλονίζομαι τόσο, που φέρνω το ένα πόδι πίσω έτοιμος να απομακρυνθώ.

«Να σου πω, Alexander», μουρμουρίζει και ανατριχιάζω ολόκληρος. «Νόμιζα ότι σου είχα πει μια φορά πως άμα στεναχωρούσες την Sophia, θα σε σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια».

Ο τόνος της φωνής του είναι τόσο σταθερός που καταλαβαίνω ότι εννοεί την κάθε λέξη. Παγώνω για λίγο στην θέση μου. Έχει δίκιο ότι την Δευτέρα όταν επέστρεψα φάνηκα πολύ εχθρικός απέναντι της. Δεν σκεφτόμουν καθαρά. Όλοι μου έφταιγαν, ακόμα και εκείνη. Δεν έχω αλλάξει γνώμη, αλλά σίγουρα δεν χρειάζεται να φερθώ τόσο απότομα, γνωρίζοντας ότι είναι έγκυος.

«Ναι, και τι;» απαντώ κάπως νευρικά και ισιώνω το σώμα μου, εφόσον δεν έχω δύναμη να το κρατήσω σε αυτή την στάση.

Βλέπω τον Gavin, ο οποίος κάνει πίσω και ξεσπάει στα γέλια. Ρίχνω τα μάτια ύστερα στον Nate, ο οποίος χαζεύει την μπλούζα του και ό,τι λέει πάνω της, τέλος πάντων. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι δυο είναι τρελοί. Αφήνω τον άλλον να γελάει και κάνω να μπω στο δωμάτιο, όταν ο Nate σηκώνει την πατερίτσα και με σταματάει, ζωγραφίζοντας ένα πλάγιο χαμόγελο στα χείλη του. Γυρνάω το σώμα μου να δω τον Gavin και τι στο καλό θέλουν και μου σπάνε τα νεύρα, όταν ξαφνικά τον βρίσκω άλλη μια φορά κοντά στο πρόσωπο μου, σοβαρό και απότομο.

«Ναι και τι;» ειρωνεύεται τα λόγια μου, εγώ να καταπίνω το σάλιο μου, ανήμπορος να κάνω πίσω εφόσον η πατερίτσα του Nate με σταματάει. «Το ξέρεις ότι έχω κανονίσει ραντεβού στις 8 το βράδυ, γιατί η Sophia έχει πόνους στην κοιλιά; Ξέρεις τον λόγο; Κλαίει κάθε βράδυ και φοβάται μην πάθεις κάτι. Στεναχωριέται περισσότερο για σένα, παρά την υγεία της».

Σφραγίζω τα χείλη μου. Απλά τον κοιτάω στα μάτια, τα δικά του να φλέγονται. Προσπαθεί πολύ να φανεί ήρεμος, αλλά δεν γίνεται, ειδικά όταν έχει φέρει τα χέρια στο περβάζι της πόρτας, βάζοντας με ανάμεσα τους. Ο κάθε χτύπος της καρδιάς μου είναι έντονος, τα πόδια μου με το ζόρι με κρατάνε. Το στομάχι μου δένεται κι άλλο κόμπος, ειδικά με αυτά που άκουσα.

«Ορκίζομαι, Alex, ότι θα σε στοιχειώνω και στα όνειρα σου, άμα πάθει κάτι. Σε αγαπώ σαν μικρό μου αδελφό, αλλά μην γίνεσαι κακομαθημένο», σβήνει το τσιγάρο του στο περβάζι με τόση ένταση που νιώθω άβολα.

Δίνει την γόπα στον Nate, ο οποίος την παίρνει σιωπηλά, και ύστερα φέρνει το χέρι του στα μάγουλα μου να τα ζουλήξει. Δεν κουνιέμαι καθόλου. Σουφρώνω απλά τα φρύδια και περιμένω να ακούσω τι έχει να πει. Τα μαλλιά μου συνεχίζουν να στάζουν και με το που αγγίζουν τον σβέρκο μου και κυλούν κάτω ανατριχιάζω ολόκληρος.

«Θα μπεις μέσα, θα ντυθείς, θα φας το φαγητό σου και ύστερα θα κατέβεις κάτω να ζητήσεις συγγνώμη στην Sophia. Ό,τι και να έγινε εκείνο το βράδυ, θα το πάρεις και θα το πετάξεις στα σκουπίδια, γιατί αρκετά έμεινες στο παρελθόν και αρκετά μας έσυρες και εμάς σε εκείνο», λέει ο Gavin και νιώθω το αίμα μου να βράζει με το που αναφέρει εκείνη την νύχτα.

«Δεν έχεις ιδέα-»

«Ένα τηλέφωνο μού πήρε, Alex, και έμαθα ακριβώς ό,τι έγινε, δεν χρειάζομαι εξηγήσεις», με διακόπτει ο Gavin και με αφήνει ελεύθερο. «Άντε τώρα, σαν καλό παιδί που είσαι».

Κάνει νόημα στον Nate και κατεβάζει την πατερίτσα. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο, εγώ να σφίγγω την πετσέτα με ό,τι δύναμη μου έχει απομείνει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ηρεμώ. Του χαρίζω ένα πλάγιο χαμόγελο. Τουλάχιστον προστατεύει την Sophia, του το δίνω. Είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για την οικογένεια του και να ευτυχίσει. Δεν θα γίνει ποτέ σαν τον πατέρα μου. Το χαμόγελο μου χάνεται σταδιακά.

«Συγγνώμη», μουρμουρίζω και κατεβάζω το κεφάλι κάπως ηττημένος, αδύναμος να παριστάνω ότι μπορώ να αντισταθώ.

Έχει δίκιο. Η Sophia δεν φταίει σε κάτι. Ήταν η μοναδική που πάντα μας προστάτευε και πάντα ήθελε το καλό μας. Προσπαθούσε περισσότερο από τους γονείς μας να μας δει ευτυχισμένους και θα έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι της για να μας κακομαθαίνει και να μας δίνει ό,τι θέλαμε. Ακόμη και όταν έχασα την Nina, ακύρωσε την αγορά του σπιτιού της και αποφάσισε να μείνει στο σπίτι με μένα μέχρι να συνέλθω, τόσο που ανησυχούσε. Και να ήξερε την αλήθεια, ήταν η μοναδική που με αγκάλιαζε κι εγώ ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω της, την απομάκρυνα και αδιαφορούσα κάθε φορά που μου μίλαγε.

Ο Gavin σηκώνει το κεφάλι μου και με κοιτάει πιο ήρεμος αυτή την φορά. «Όχι σε εμένα. Στην Sophia», δηλώνει. «Σε περιμένουμε κάτω».

Με αφήνει με τόσο, απομακρύνονται και οι δυο. Φευγαλέα ανταλλάσω ματιές με τον Nate και φαίνεται τόσο κενό το βλέμμα του. Παρόλ' αυτά ζορίζει ένα χαμόγελο και κοιτάει μπροστά του. Τους παρακολουθώ που κατεβαίνουν τον κάτω όροφο, ενώ κάτι λένε που ενοχλεί τον Nate, γιατί ξεφυσάει και κοιτάει από την άλλη.

Σε σχέση με τις άλλες φορές, ο Gavin φαίνεται πολύ κουρασμένος ψυχολογικά και κυρίως να παριστάνει ότι είναι δυνατός και ανεπηρέαστος. Οι ώμοι του είναι πεσμένοι, τα μάτια του κινούνται αργά εδώ και 'κει και το μούσι του είναι λερωμένο περισσότερο από τις άλλες φορές απ' τα πολλά τσιγάρα. Ακόμη και οι κινήσεις του δεν είναι ενθουσιώδεις. Κοιτάω το σημάδι από την γόπα και αισθάνομαι αρκετά υπεύθυνος για την χαλασμένη διάθεση του. Ξανά του προκαλώ προβλήματα.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και η έντονη μυρωδιά της σούπας τρυπάει τα ρουθούνια μου. Πετάω την πετσέτα που είχα στα χέρια μου στην καρέκλα του γραφείου. Ψάχνω στην ντουλάπα μου και βρίσκω ένα εσώρουχο, ένα μαύρο φούτερ, ένα μαύρο τζιν και κάτι κάλτσες της ίδιας απόχρωσης. Ο καιρός έχει χαλάσει, οπότε καλύτερα ας φορέσω αυτά.

Ανοίγω το συρτάρι με τα ρολόγια μου και κοιτάω ποιο να φορέσω. Για ένα δεύτερο το σκέφτομαι, αλλά το παίρνω απόφαση. Βάζω το χέρι στο βάθος και βγάζω ένα σκονισμένο κουτί, το οποίο έχει τα αρχικά μου επάνω. Ήταν δώρο του Lucas, το τελευταίο πριν τον θάνατο της Nina. Το ανοίγω και για κάποιον λόγο χαμογελάω όλο ειρωνεία. Το λάτρευα αυτό το ρολόι. Το φόραγα ακόμη κι εκείνο το βράδυ.

Το βγάζω από το κουτί και το φοράω στον δεξί μου καρπό. Δεν ξέρω καν γιατί αυτό απ' όλα που έχω στην συλλογή μου, αλλά κλείνω το συρτάρι και δεν το σκέφτομαι πολύ. Παίρνω το τηλέφωνο στο χέρι και τα μηνύματα που μου έχουν σταλθεί, είναι απίστευτα πάρα πολλά. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσω κανένα τους. Πηγαίνω στην συνομιλία μου με την Angel και θέλω να της στείλω μήνυμα, όμως και δεν θέλω. Σίγουρα θα λάτρευα την αγκαλιά της και να είμαι μαζί της, αλλά από την άλλη δεν θέλω να της χαλάσω την ημέρα με την καταστραμμένη μου διάθεση.

Ξεφυσάω και φέρνω τα μαλλιά μου πίσω. Το αφήνω για τώρα. Θα την πάρω το βράδυ άμα είναι, να την ρωτήσω πως είναι και πως πέρασε αυτές τις ημέρες. Βάζω το τηλέφωνο στην τσέπη μου και κοιτάω την σούπα στο γραφείο. Η αηδία στο πρόσωπο μου είναι απερίγραπτη. Δεν μπορώ να το φάω με τίποτα αυτό. Καταπίνω το σάλιο μου και το παίρνω να τα κατεβάσω κάτω, τσάμπα να χαλάσει.

Πριν προλάβω να το σηκώσω ζαλίζομαι. Στέκομαι για λίγο στην θέση μου. Πως έχω αντέξει τόσες ημέρες χωρίς φαγητό; Βέβαια χθες και προχθές, μόνο εγώ ξέρω πόσο υπέφερα από τον πόνο, όμως σήμερα ευτυχώς ξύπνησα καλύτερα. Το στομάχι μου γουργουρίζει, αλλά δεν φτάνει να πειστώ ότι πρέπει να φάω. Σηκώνω τον δίσκο και βγαίνω από το δωμάτιο.

Σταματάω για λίγο να δω τον τρίτο όροφο ανέκφραστος. Ξεφυσάω από την μύτη. Τον προσπερνάω και κατεβαίνω τα σκαλιά. Σκέφτομαι τα λόγια του Gavin και ό,τι μου είπε για την Sophia. Τι θα συμβεί άμα εκείνη χάσει το μωρό εξαιτίας μου; Δεν θέλω να είμαι υπεύθυνος για κάτι τέτοιο. Σφίγγω τον δίσκο και ετοιμάζομαι να της ζητήσω συγγνώμη, να της δείξω ότι είμαι καλά και δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Δεν γίνεται να της το κάνω αυτό, πόσο μάλλον στον Gavin που προσπαθεί τόσο να φτιάξει τις καταστάσεις.

Ακούω φωνές στην κουζίνα, οπότε υποθέτω ότι είναι όλοι εκεί και με περιμένουν. Σταματάω για λίγο και κλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να ηρεμήσω, να καθαρίσω το μυαλό μου και να ετοιμαστώ για τα πάντα. Μπαίνω μέσα στην κουζίνα και μόλις τα μάτια τους πέφτουν πάνω μου, νιώθω άβολα. Περπατώ αμήχανος στον πάγκο και αφήνω τον δίσκο με φόρα, εφόσον με το ζόρι συγκρατιόμουν να μην πέσω ως εδώ.

«Alex;» είναι η κουρασμένη φωνή της αδελφής μου, η οποία με κάνει να σηκώσω το κεφάλι και να την δω.

Ρίχνεται στην αγκαλιά μου αμέσως. Κοιτάω το Gavin, ο οποίος σηκώνει το φρύδι και περιμένει αντίδραση. Ανταποδίδω κάπως χαμένος. Είναι σαν να είχα να την δω χρόνια ολόκληρα. Χώνομαι στην αγκαλιά της κι άλλο, το πρόσωπο μου να χάνεται για όσο βουρκώνω ασυνείδητα. Την τραβάω κοντά μου, να χρειάζομαι αυτή την αγκαλιά περισσότερο απ' όσο νόμιζα.

«Συγγνώμη, Sophia», μουρμουρίζω και αφήνω τα χέρια μου ελεύθερα, εκείνη να φέρνει τα δικά της στα μπράτσα μου και να αποτραβιέται.

«Τι λες, βρε χαζούλι; Γιατί έχεις την αδελφή σου;» μου χαμογελάει εκείνη και όταν βλέπει καλύτερα τα χάλια μου, φέρνει τα χέρια της στα μάγουλα μου. «Alex μου, εσύ καίγεσαι στον πυρετό. Κάτσε εδώ. Τι έχεις φάει;»

Με βοηθάει να κάτσω στην καρέκλα του πάγκου, απέναντι μου να κάθεται ο Nate και να στέκεται δίπλα του ο Gavin. Με κοιτάνε με εκβιαστικό τρόπο, σαν να μου λένε ότι άμα δεν συμπεριφερθώ καλά, θα με κρεμάσουν για σημαία αργότερα. Τα βλέμματα τους είναι σκοτεινά, ευτυχώς η Sophia να μην τα παρατηρεί γιατί είναι απασχολημένη να ψάχνει ένα φάρμακο να μου δώσει, ο Gavin να καθαρίζει ένα μήλο, ο Nate να μασάει ένα ήδη. Θα έλεγα ότι θυμίζουν ντετέκτιβ έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο να κάνει τον ύποπτο να μιλήσει.

«Ορίστε, πάρε αυτό και φάε κάτι. Κοίτα πόσο χλωμός είσαι και πόσο έχεις αδυνατήσει», είναι η Sophia αυτή που σπάει την σιωπή, τείνοντας μου ένα χάπι. «Σε παρακαλώ, μην καταστρέφεις την υγεία σου».

Σφραγίζω τα χείλη μου. Το κοιτάω και ανακαλούμαι όλες τις φορές που με ανάγκαζαν να παίρνω χάπια μετά τον θάνατο της Nina. Βέβαια αυτό ξέρω ότι είναι όσο-όσο για τον πυρετό, τον οποίο ούτε που είχα καταλάβει ότι έχω. Λογικό βέβαια το σώμα μου να αδυνατήσει σε αυτό το σημείο, αλλά δεν το θεωρώ τόσο σοβαρό. Ρίχνω τα μάτια φευγαλέα και δεν αλλάζουν στάση. Αντιθέτως είναι πιο επιθετικοί στον τρόπο που με κοιτάνε.

«Σε ευχαριστώ, Soph», μουρμουρίζω και παίρνω το χάπι, κατεβάζοντας το με το ποτήρι νερό που γέμισε μόλις. «Μην ανησυχείς πάντως, είμαι καλά».

Το γεγονός ότι ο Nate με τον Gavin εκπέμπουν αύρα μαφιόζων, πόσο μάλλον δολοφόνων, τόσην ώρα με κάνει να αναρωτιέμαι άμα η Sophia το έχει παρατηρήσει και απλά δεν δίνει προσοχή. Είναι τόσο σιωπηλοί, σαν να μην υπάρχουν, να είναι απλά στο μυαλό μου όσο να με εκφοβίσουν να μην μιλήσω απότομα στην Sophia ή την στεναχωρήσω με κάποιον τρόπο.

«Εσύ καλά είσαι; Έχεις κάποιο πρόβλημα στην υγεία σου;» ρωτάω και την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου.

«Όχι, καλέ», γελάει και πραγματικά προσπαθεί να δείξει καλά, όμως φαίνεται στα κόκκινα μάτια της ότι έκλαιγε μπορεί μέρες τώρα. «Ένας μικρός πόνος είναι. Θα πάω να τον δω στον γιατρό σήμερα. Αλήθεια σου λέω, μην με κοιτάς έτσι».

«Καλά», μουρμουρίζω και την ακολουθώ με τα μάτια μέχρι το ψυγείο.

Ελπίζω να μην είναι όντως κάτι ανησυχητικό γιατί ο Gavin πέθαινε από την αγωνία πριν. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για εκείνον να μην στεναχωρηθεί η Sophia και σε περίπτωση που χάσει αυτό το μωρό, το οποίο τόσο ήθελε, θα της πάρει καιρό να συνέλθει. Πρώτη φορά στην ζωή μου, μπορώ να το κάνω εικόνα τον Gavin να με σκοτώνει σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί. Βασικά, ο ίδιος πως θα μπορούσα να δω την αδελφή μου στα μάτια, όταν ξέρω πως εγώ φταίω;

«Sophia», ακουμπώ το ποτήρι στον πάγκο και το σφίγγω αγχωμένος, «ήξερες για το ημερολόγιο της Nina;»

Κλείνει την πόρτα του ψυγείου αργά. Μόνο από το γεγονός ότι αποφεύγει να με κοιτάξει, καταλαβαίνω ότι ξέρει που το πάω. Ο Gavin σταματάει να κόβει το μήλο και αφήνει τα κομμάτια σε ένα πιάτο, το οποίο μου τείνει με ένα χαμόγελο. Μόλις του ρίχνω τα μάτια, ο Nate παίρνει ένα κομμάτι και το μασάει τόσο αργά, που αναρωτιέμαι άμα έπρεπε να το είχα ρωτήσει τελικά ή όχι.

«Ποιο ημερολόγιο;» ρωτάει η Sophia και γυρνάει να με δει μπερδεμένη.

Δεν ήξερε; Φαίνεται από το πρόσωπο της ότι ξέρει την αλήθεια, αλλά όχι από τον ίδιο τρόπο με μένα. Μάλλον θα ήταν κι εκείνη από αυτά τα άτομα που πίστευε ότι καλύτερα να μου το κρατήσει κρυφό μέχρι που να είμαι έτοιμος να το μάθω. Αφήνει το πιάτο με ένα κομμάτι cheesecake στον πάγκο και στέκεται κάπως σοκαρισμένη να με κοιτάει.

«Δεν χρειάζεται να κοροϊδευόμαστε. Ξέρω για την Nina και τις φαντασιώσεις της», πετάγομαι από την θέση μου νευριασμένος, αλλά το μετανιώνω εφόσον ζαλίζομαι με αποτέλεσμα να πέσω στην καρέκλα πάλι, «και όλες τις μαλακίες που έκανε πίσω από την πλάτη μου», λέω πιο ήρεμος αυτή την φορά.

«Η μαμά είπε πως είναι καλύτερο να μην σου το πούμε ακόμη, γιατί θα στεναχωριόσουν», δηλώνει και χαίρομαι που πρώτη φορά είναι ειλικρινής μαζί μου σε αυτό το θέμα. «Ποιο ημερολόγιο όμως;»

«Δεν έχει σημασία πλέον», μουρμουρίζω και με πλησιάζει και άλλο, όμως δεν θέλω να κρύψω ότι δεν είμαι σε φάση. «Απλά ήταν πολύ οδυνηρό, Soph. Θα μπορούσα να την είχα βοηθήσει», σηκώνομαι από την θέση μου δακρυσμένος και ξεφυσάω αργά, το ένα χέρι στον πάγκο, το άλλο στο στόμα μου. «Το ήξερες καλύτερα από όλους ότι μόνο εγώ μπορούσα να της εξηγήσω τα λάθη της και να τα καταλάβει. Ας φαινόταν ακατόρθωτο».

«Αλήθεια, Alex μου, δεν είχα ιδέα τι έκανε πίσω από την πλάτη μας», απελπίζεται η Sophia και γυρνάω να την δω. «Εγώ και η μαμά το μάθαμε όταν είδαμε την κατάθεση του Lucas. Νομίζεις ότι δεν θα έκανα τα πάντα να σώσω την μικρούλα αδελφούλα μου; Σας αγαπούσα το ίδιο».

Τα μάτια της έχουν βουρκώσει όπως τα δικά μου. Δεν λέει ψέματα. Δεν έχει λόγο βασικά να το κάνει. Σφραγίζω τα χείλη μου και το καταλαβαίνει μόλις κοιτάω αλλού και ανοίγω τα χέρια μου, ότι θα την δεχτώ την αγκαλιά τώρα. Εκείνη πέφτει πάνω μου και με σφίγγει όσο μπορεί, εγώ στην αρχή να δυσκολεύομαι να κάνω το ίδιο, όμως στο τέλος τα καταφέρνω.

Ο Gavin έχει δίκιο ότι τους τραβάω όλους πίσω στο παρελθόν επειδή εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω. Μόλις λέω ότι είμαι έτοιμος να πάω μπροστά, ακόμη και τον τάφο της Nina πήγα να επισκεφθώ με τεράστια αδιαφορία, πάλι κλειδώθηκα στο δωμάτιο γεμάτος τύψεις και θλίψη μόλις έμαθα τις τελευταίες ημέρες της. Πάλι κατηγόρησα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω όμως αυτή την φορά άμα με πόνεσε τόσο, όσο με πόνεσε όταν έμαθα τι τράβαγε ο Lucas.

«Συγγνώμη που σε αμφισβήτησα», λέω στην Sophia και αποτραβιέμαι. «Υπόσχομαι να προσέχω τον εαυτό μου, άμα κάνεις το ίδιο. Πρέπει να είσαι δυνατή τώρα που θα γίνεις μαμά».

«Ναι, Alex μου. Θα με φροντίζω. Να, έχω και τον Gavin», τον δείχνει που μου χαμογελάει ψυχωτικά και-πραγματικά δεν τους έχει δει πόσο επιθετικοί είναι αυτοί οι δυο; «Δεν θέλω να στεναχωριέσαι απλά. Αρκετά έχεις υποφέρει».

Της χαρίζω ένα ειλικρινέστατο χαμόγελο και σαν να ξεδένεται το στομάχι μου αυτή την στιγμή. Με βάζει να καθίσω πίσω στην καρέκλα και μου τείνει την σούπα. Κάθεται δίπλα μου και δεν μπορώ να της χαλάσω χατίρι όταν με κοιτάει τόσο χαρούμενη, ενώ οι άλλοι δυο σαν να επρόκειτο να με κλειδώσουν στο υπόγειο. Την κοιτάω στην αρχή, αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τα δώσω όλα στον αγώνα, οπότε πρέπει να το κάνω, ακόμη και για την Sophia.

Αρχίζει να μου λέει διάφορα, όπως για το νέο της σπίτι. Προσπαθεί να κάνει τον Gavin να συμμετάσχει στην συζήτηση, αλλά εκείνος απλά μουγκρίζει τις απαντήσεις του, ενώ κόβει φρούτα και με κοιτάει μήπως και δεν τρώω. Της τείνει ύστερα το πιάτο και εκείνη συνεχίζει να γελάει ανακουφισμένη, ενώ πραγματικά λέει ό,τι της έρθει, μάλλον επειδή έτσι θέλει να ξεσπάσει την χαρά της που με ξαναβλέπει. Εγώ από την άλλη καταπίνω την κάθε κουταλιά στην αρχή με δυσκολία, αλλά μετά το συνηθίζω.

«Πόσο χαίρομαι που τρως, Alex. Σε παρακαλώ, πρόσεχε την υγεία σου», λέει η Sophia μόλις τελειώνω το πιάτο.

Νιώθω πολύ καλύτερα, η αλήθεια είναι. Τόσες μέρες χωρίς φαγητό, αυτό μου φάνηκε σαν το καλύτερο δείπνο που έχω φάει στην ζωή μου. Ήταν κρύα και άνοστη όμως ήταν το γέλιο και η χαρά της Sophia, το καημένο στομάχι μου που είχε κουραστεί να επεξεργάζεται μόνο νερό ή η ανάγκη μου να συνέλθω για να τα δώσω όλα στον αγώνα, αλλά την απολάμβανα πάρα πολύ.

Κλείνω τα μάτια ανακουφισμένος και καθαρίζω τα χείλη μου με ένα χαρτομάντιλο. Η Sophia αρπάζει το μπράτσο μου και το αγκαλιάζει, ο Nate με τον Gavin να προσπαθούν να χαμογελάσουν σαν να χαίρονται, αλλά να φαίνονται σαν δολοφόνοι, οπότε κοιτάω αλλού αμήχανα. Ο Gavin μου τείνει για άλλη μια φορά το πιάτο με τα φρούτα.

«Φάε και φρούτα, Alex. Σε θέλουμε με γεμάτο στομάχι», προτείνει ο Gavin και άμα δεν με θυσιάσουν, θα ξαφνιαστώ πολύ.

«Ευχαριστώ», μουρμουρίζω και το κάνω άλλη μια φορά για την Sophia, που χαίρεται σαν μικρό παιδί.

«Ω, ξέχασα. Θα πάρω την μαμά τηλέφωνο να της πω ότι είσαι καλά. Την πήρε λίγο από κάτω όλο αυτό, οπότε θα χαρεί που έφαγες», πετάγεται η Sophia και πλησιάζει τον Gavin να του δώσει ένα φιλί στο μάγουλο, το οποίο δέχεται όλο χαρά. «Αγάπη μου, θα πάω να ξαπλώσω. Μην ξεχάσεις στις 8».

«Ναι, ομορφιά μου. Φρόντισε να ξεκουραστείς μέχρι τότε», της λέει εκείνος, σαν να μην σκόπευε να με πετσοκόψει κάτι δεύτερα πριν.

«Γεια σου, Nate», τον αποχαιρετά και σταματά σε μένα, να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και ύστερα να μου αφήσει ένα φιλί στο μέτωπο. «Σε αγαπώ πολύ, αδελφούλη μου. Να μου προσέχεις».

«Κι εγώ, Soph», μουρμουρίζω και την βλέπω που απομακρύνεται από την κουζίνα όλο χαρά, έχοντας βγάλει το τηλέφωνο από την τσέπη της.

Ξεφυσάω μόλις μένω μόνος με αυτούς τους δυο. Δεν θέλω να έρθω αντιμέτωπος με τα βλέμματα τους άλλη μια φορά. Με κατεβασμένα μάτια πάω να πάρω ένα κομμάτι αχλάδι, όταν ξαφνικά ο Gavin καρφώνει το πιρούνι σε εκείνο, με αποτέλεσμα να τον δω, παγωμένος στην θέση μου.

«Είδες πόσο καλό παιδί είσαι, Alex; Ποτέ δεν απογοητεύεις», δηλώνει και μου δίνει το πιρούνι, εγώ να το παίρνω κάπως καχύποπτος. «Τέλος πάντων. Εφόσον πάει αυτό, πάμε στο αγαπημένο μου. Αφού ήσουν φρόνιμος στην τιμωρία σου, αποφάσισα να σου δώσω ένα δωράκι», κάνει μια παύση. «Εμένα».

Σηκώνω το φρύδι μου, ενώ μασάω το κομμάτι αχλάδι. Τι βλακείες λέει πάλι αυτός; Γιατί να τον θέλω σαν δώρο; Ο Nate φαίνεται να βασανίζεται μόνο που υπάρχει, ενώ ο Gavin όλο ενέργεια, πλέον να απομακρύνει εκείνη την αύρα μαφιόζου δολοφόνου φέρνει τις παλάμες του μαζί και με κοιτά με τα μάτια του να γυαλίζουν από τον ενθουσιασμό.

«Θα περάσεις το επόμενο εικοσιτετράωρο της ζωής σου μαζί μου και επειδή ο Nate είναι η ευθύνη μου, θα έρθει κι αυτός μαζί. Οι τρεις μας θα περάσουμε υπέροχα», ανακοινώνει ο Gavin και μου κάθεται το φρούτο στον λαιμό.

Ένα εικοσιτετράωρο με αυτούς τους δολοφόνους; Όχι.

«Τι;» ρωτάμε εγώ και ο Nate ταυτόχρονα.

«Έλα, μην κάνετε έτσι. Αφού κρυφά με λατρεύετε», χαχανίζει ο Gavin και ρίχνει το μπράτσο του στους ώμους του Nate. «Θα περάσουμε καλά. Τόσο μπορώ να εγγυηθώ».

«Συγγνώμη, εσύ δεν έχεις να συνοδέψεις την Sophia στον γιατρό σήμερα;» πετάγομαι να σχολιάσω κάπως ενοχλημένος.

«Όλα τα έχω κανονίσει, Alex. Θα πάω και εκεί, όμως αυτό δεν θα σταματήσει την βόλτα μας», απαντά και ταράσσει τον Nate τόσο που αρχίζει να εκνευρίζεται.

«Ξέχνα το. Προτιμώ να πάω-»

«-να βρω την Angel. Έλα, σταματήστε να είστε τόσο ίδιοι», με ειρωνεύεται ο Gavin και το φρύδι μου κάνει 'τικ'. «Δεν μπορεί σήμερα. Έχει πάει να μείνει στην λεσβία ξαδέλφη σου».

«Την ποια-»

«Θα την πάρω τηλέφωνο πάντως, να σιγουρευτείς ότι είναι καλά, για να μην το έχεις έγνοια στην έξοδο μας».

Είναι σαν να μην με αφήνει να αναπνεύσω. Έχει προετοιμάσει τα πάντα. Βγάζει το κινητό από την τσέπη του και το ακουμπά στον πάγκο. Συνεχίζω να τρώω τα φρούτα σαν εθισμένος, η όρεξη μου να έχει ανοίξει τώρα σαν τρελή και ρίχνω τα μάτια ενώ μπουκωμένος στο γλυκό. Το φέρνω κοντά μου, ο Nate να με κοιτά ανέκφραστος, καθώς ο άλλος μουρμουρίζει διάφορες επαφές που έχει στο κινητό. Λυγίζω πίσω να πάρω ένα κουτάλι από το συρτάρι και ανυπομονώ να το φάω, εφόσον είναι από τα λίγα γλυκά που λατρεύω.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να το ξεπεράσω, δεν το αρνούμαι. Το μυαλό μου ήταν ένα μπάχαλο, αλλά μόλις ήρθα αντιμέτωπος με την μαμά και της έκανα ό,τι της έκανα, συνειδητοποίησα πόσο έχω παραμελήσει τον εαυτό μου. Άρχισα να κοιμάμαι περισσότερο, να πίνω νερό και να βγαίνω πιο συχνά για τουαλέτα. Μέχρι σήμερα το πρωί αναρωτιόμουν τι άνθρωπος θέλω να βγω από το δωμάτιο και εννοείται όταν έμαθα την κατάσταση της Sophia, ακούγοντας και ό,τι είχε να μου πει, κατάλαβα ότι δεν αξίζει.

Θέλω να ζήσω κι εγώ ευτυχισμένος, να κάνω μια νέα αρχή.

«Gavin!» ακούγεται η φωνή της Angel και αμέσως σηκώνω τα μάτια να δω το τηλέφωνο. «Τι έγινε;»

«Τίποτα, απλά πήρα να ρωτήσω τι κάνεις», απαντά εκείνος και κοιτάει τον Nate, ο οποίος χαζεύει έξω από το παράθυρο πίσω μου, στον κόσμο του τελείως. «Είσαι στης Brittany;»

«Ναι, ναι. Παίζαμε ένα παιχνίδι στο Wii», γελάει εκείνη και μπορώ να ακούσω την Brit να φωνάζει από πίσω και να γελάει. «Ο Nate μαζί σου είναι, καλά όλα;»

«Ω, ναι, μην ανησυχείς».

Ακούγεται φασαρία και νομίζω κάτι προσπαθεί να πει, αλλά δεν έρχεται η φωνή της καθαρά. Κάτι βρίζει και ύστερα την ακούμε να περπατάει, μάλλον για να απομακρυνθεί.

«Ο Alex πως είναι; Βγήκε από το δωμάτιο του; Έφαγε;» ρωτάει σαν να μην θέλει να το ακούσει κάποιος άλλος και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα.

«Όλα καλά. Σου είπα να μην ανησυχείς τσάμπα», γελάει ο Gavin και μου κλείνει το μάτι με νόημα, εγώ να καθαρίζω τον λαιμό και να συνεχίζω να τρώω το γλυκό μου.

«Πες του ότι χθες βγήκαμε με την Trish και περάσαμε υπέροχα και πες του ότι μου λείπει και τον αγαπώ πολύ», λέει η Angel και ασυνείδητα χαμογελώ, η καρδιά μου έτοιμη να πέσει από το στήθος μου τόσο έντονα που χτυπάει με το που την ακούω να μιλάει. «Βασικά, ασ' το. Θα του τα πω η ίδια αύριο. Να περάσετε καλά».

«Επίσης. Να προσέχεις και θα τα πούμε».

Ο Gavin της το κλείνει. Συνειδητοποιώ ότι ο Nate τόσην ώρα με εξέταζε, μάλλον να δει τις αντιδράσεις μου. Εκείνος δεν έχει κάποιο συναίσθημα στο πρόσωπο του, πόσο μάλλον στα κενά του μάτια, γι' αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω άμα είδε κάτι ή περίμενε κάτι άλλο. Καθαρίζω ξανά τον λαιμό μου και προσπαθώ να μην δείξω ενδιαφέρον μπροστά τους.

«Τώρα που είμαστε και οι τρεις σίγουροι ότι περνάει καλά, καιρός να ξεκινήσουμε την αγοροβραδιά μας», ενθουσιάζεται ο Gavin και σπρώχνει τον Nate να σηκωθεί, εκείνος να βαριέται απίστευτα.

«Άμα συνεχίσεις να της δίνεις τέτοια περίεργα ονόματα, θα γίνει η θανατοβραδιά σου», τον εκβιάζει ο Nate και χαμογελώ κατά λάθος, αλλά το κόβω μόλις το βλέμμα του πέφτει πάνω μου.

«Σηκωθείτε τώρα, γιατί μας περιμένει ο Jim», επιμένει ο Gavin και προλαβαίνω να τελειώσω το γλυκό ευτυχώς.

Σηκώνομαι από την θέση μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Το προβλέπω αυτή η νύχτα να μην τελειώνει ποτέ. Κοιτάω το ρολόι και παρατηρώ ότι δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη, οπότε βγάζω το τηλέφωνο να δω την ώρα. 17:37. Το βάζω πάλι στην τσέπη και όσο ακολουθώ τον Nate με τον Gavin, φτιάχνω το ρολόι. Μου είχε λείψει να το έχω στο χέρι και χαίρομαι που η μπαταρία του φαίνεται να κράτησε μετά από τόσα χρόνια.

«Για σήμερα», ρίχνει το χέρι του ο Gavin στους ώμους μου και με ταράσσει, «θα είσαι μέλος της παρέας μας, οπότε, ετοιμάσου να ζήσεις έξαλλα».

Αγχώνομαι. Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω αύριο και δεν θα θυμάμαι τίποτα, όχι με την καλή έννοια και με τον τρόπο που θέλω εγώ. Ζορίζω ένα χαμόγελο και δεν ξέρω πόσο έτοιμος είμαι να το ζήσω όλο αυτό. Εν μέρει αισθάνομαι ότι αρχίζω να ενθουσιάζομαι, από την άλλη δεν είμαι έτοιμος να τα δώσω όλα μετά από αυτό που έμαθα. Έχω πολλά που θέλω να κάνω και έχω σκεφτεί καλά ό,τι θα πω σε κάποια άτομα, οπότε μια έξοδος σήμερα, θα με πετάξει πολύ εκτός.

«Χαλάρωσε. Υποσχέθηκα να σε φροντίσω», με καθησυχάζει ο Gavin και με ταράσσει, ύστερα χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

Θα είμαι μέλος της παρέας τους; Ένα χαμόγελο γεννιέται στα χείλη μου. Θα μπορέσω να είμαι ο εαυτός μου και όχι το τέλειο αγόρι που θέλει η μαμά μου. Ενθουσιάζομαι και πάλι, αναμένοντας πως και πως να ξεχαστώ για έστω ένα εικοσιτετράωρο.

Ας είναι λοιπόν αυτή η αρχή της αγοροβραδιάς.