Ο Nate με βάζει να ξαπλώσω στον καναπέ όπου ήταν ο Gavin προηγουμένως και ακόμη έχω μείνει παγοκολόνα. Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να αντιδράσω ή κατά πόσο να κουνηθώ. Δεν θέλω να χειροτερέψω την κατάσταση, αλλά δεν γνωρίζω πώς να το αποτρέψω. Αποφεύγω να κοιτάξω την πληγή, όμως το να κοιτάω τα αγόρια-εκτός από τον Alex-να πανικοβάλλονται, δεν βοηθάει καθόλου.

«Γεια σου, Alex. Καιρό έχουμε να τα πούμε», πετάγεται ο Gavin και τελείως χαλαρά χτυπάει την πλάτη του άλλου, κερδίζοντας ένα τσαντισμένο βλέμμα του. «Πώς είναι η αδελφή σου;»

«Παράτα με, Gavin», γρυλίζει ο Alex με αδιαφορία και κανείς από τους άλλους δεν ξαφνιάζεται που οι δυο τους επανασυνδέονται σαν παλιόφιλοι.

Μου φαίνεται εμένα ότι γνωρίζονται ή έχω παραισθήσεις;

«Πρέπει να σταματήσουμε την κυκλοφορία του αίματος στο πόδι της για να μην σκορπιστεί σε όλο της το σώμα», δηλώνει ο Alex και πιάνει το πόδι μου για να το δει καλύτερα. «Δεν πιστεύω να ακούμπησε φλέβα, διότι δεν τρέχει πολύ αίμα, όμως για σιγουριά κάποιος θα ρουφήξει και θα φτύσει το δηλητήριο».

Ο Tyler πέφτει στα γόνατα του και στέκεται δίπλα μου. Μου χαϊδεύει το μέτωπο και ύστερα τα μαλλιά, γουρλώνοντας τα μάτια σαν να θέλει να κλάψει. Η τηγανιά του έχει αφήσει ένα τεράστιο καρούμπαλο το οποίο ούτε οι μπούκλες του δεν μπορούν να καλύψουν, ενώ τα μάγουλά του έχουν ροδοκοκκινίσει. Φαίνεται τελείως σαν μικρό αβοήθητο αγοράκι και με κάνει να βουρκώσω που τον βλέπω έτσι.

«Angel, να ξέρεις πως σε αγάπησα σαν αδελφή μου και ότι πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου. Συγγνώμη που δεν σου το έδειχνα κάθε μέρα πόσο σε νοιάζομαι, αλλά να ξέρεις πως ήμουν πρόθυμος να βοηθήσω τον Nate σε αυτή την αποστολή να σε προστατεύσει», κλαψουρίζει και με κάνει να φοβάμαι ακόμη περισσότερο, η πιθανότητα ότι μπορεί να πεθάνω να με τρομοκρατεί. «Πες μου ό,τι θες και να πεθάνεις ήσυχη ότι θα πραγματοποιήσω την τελευταία σου επιθυμία-»

«Τι λες, ρε μαλάκα, στην αδελφή μου;» τσαντίζεται ο Nate και τον πιάνει από τον ώμο για να τον τραβήξει μακριά μου. «Την έβαλες στο νεκροκρέβατο ακόμη δεν την τσίμπησε το φίδι», αναστενάζει προσπαθώντας να κρύψει το άγχος και τον πανικό του. «Angel, αδελφούλα, όλα θα πάνε καλά, ναι; Είμαι εγώ εδώ, ηρέμησε».

«Άμα... άμα το λες», μουρμουρίζω και πιάνω τον Alex να μας κοιτάει ξανά με εκείνο το κενό του βλέμμα.

Τι έπαθε; Εγκεφαλικό;

«Παιδιά, ήρεμα, έχουμε τον Alex στην παρέα. Είναι χρυσό παιδί», δηλώνει χαρωπά ο Gavin και πειράζει τα μάγουλα του άλλου σαν να τον ξέρει χρόνια.

Αλήθεια, τι στο καλό τρέχει μεταξύ τους;

«Κοφ'το», συγκρατείται από το να πλακώσει τον Gavin ο Alex και δεν μπορώ έστω να χαμογελάσω με το πόσο παιδιά φαίνονται. «Ξανθέ, φέρε μου κάτι να δέσουμε την πληγή και να την σφίξουμε δυνατά».

Ο Jim κάνει όπως του προτείνει και τον βλέπω να απομακρύνεται από το σαλόνι. Ανεβαίνει τα σκαλιά δυο-δυο και χάνεται στον πάνω όροφο. Ανήμπορη να κάθομαι και απλά να κοιτάω γύρω μου σαν να είμαι στο νεκροκρέβατό μου, προσπαθώ να σηκωθώ. Ο Nate όμως με ξαπλώνει πίσω αμέσως και μου χαρίζει ένα βλέμμα μαμάς που με μαλώνει.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Πρέπει να μείνεις ξαπλωμένη και να μην κουνιέσαι απότομα», απαιτεί ο αδελφός μου και ξεφυσάω ανυπόμονα.

«Εφόσον η πριγκίπισσα λέει ότι δεν είναι τόσο σοβαρή η πληγή, δεν μπορώ να κάθομαι σαν το ανάπηρο εδώ», διαμαρτύρομαι και βλέπω πως τον Alex τον πείραξε το παρατσούκλι που το έβαλα.

Από την άλλη ο Gavin στέκεται πίσω του με ένα πονηρό χαμόγελο-θυμίζει βιαστής με περίεργα φετίχ-και χτυπάει με δύναμη την πλάτη του Alex, κάνοντας τον άλλον να πάει ένα βήμα μπροστά για να κρατήσει την ισορροπία του. Ο Gavin ύστερα γελάει σατανικά και τρίβει τα χέρια του σαν μάγισσα, πλησιάζοντας το αυτί του Alex.

«Ξεκινήσατε με τα παρατσούκλια, αγορίνα;» τον πειράζει και το φρύδι του Alex κάνει 'τικ', πλέον να μην αντέχει άλλο την υπερβολική άνεση που έχει ο Gavin μαζί του. «Τι είναι μετά; Σεξ με φαγητά;»

«Gavin!» φωνάζω για να προστατεύσω το τομάρι μου από τα γλοιώδη σχόλιά του. «Κοφ'το τώρα».

Παρόλο που κάνει όπως του λέω, η έκφραση του προσώπου του δεν αλλάζει από σατανική. Φυσικά ο Alex το έχει παρατηρήσει, αλλά επιλέγει να διπλώσει τα χέρια στο στήθος του και να το αγνοήσει. Το γεγονός ότι ο Gavin μας θεωρεί ζευγάρι με κάνει να κοκκινίσω από την ντροπή. Δεν ξέρω τι τρέχει μεταξύ τους και γιατί είναι τόσο "φιλικοί", όμως ξέρω ότι δεν αποφεύγουν την ανάκριση μόλις τελειώσει το όλο θέμα με το δηλητήριο και το φίδι.

«Έσκισα ένα βρακί του Tyler και το έφερα, όσο για να το δέσουμε γύρω από το πόδι της», βιάζεται ο Jim να κατέβει τα σκαλιά και σουφρώνω τα φρύδια με τα λόγια του.

«Τι εννοείς το βρακί μου;» αγνοούν όλοι τον Tyler.

Ο Jim μού δένει σφιχτά ό,τι έχει απομείνει από το ύφασμα λίγο πάνω από την πληγή και νιώθω την κυκλοφορία του αίματος να σταματάει. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει σημασία αυτό που κάνουν τώρα, διότι πάνε μάλλον δυο λεπτά ή λιγότερα από τότε που με τσίμπησε το φίδι, αλλά προτιμώ να το κρατήσω βουλωμένο και να μην πω κάτι.

«Τώρα τι;» αναρωτιέμαι και τους κοιτάω έναν-έναν με την ελπίδα ότι κάποιος θα μου λύσει την απορία.

Σταματάω να αγχώνομαι. Έχω αρχίσει να αποδέχομαι την μοίρα μου πλέον. Το σύμπαν θέλει να με σκοτώσει εφόσον διέπραξα ένα σοβαρό έγκλημα σε έναν άνθρωπο αθώο και αβοήθητο. Καλά, αθώο δεν τον λες όταν πήγε να με βιάσει σε εκείνες τις βρώμικες τουαλέτες, αλλά τέλος πάντων.

«Εγώ λέω να κάνουμε πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί. Όποιος χάσει θα πρέπει να ρουφήξει το δηλητήριο», προτείνει ο Nate και η προδοσία του καρφώνει την καρδιά μου σαν σπαθί του Μεσαίωνα.

Τα βλαμμένα κουνούν το κεφάλι καταφατικά και μαζεύονται σε κύκλο. Ο Alex μένει στην απ'έξω να κοιτάει, όπως κι εγώ, με ένα ύφος τελείως ανέκφραστο σαν να σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα, «σοβαρά τώρα;». Κάτι αρχίζουν να φωνάζουν και να λένε μεταξύ τους. Μάλλον προσπαθούν να κανονίσουν πώς θα το κάνουν, αλλά ας μου λείπει, διότι με βλέπω να πεθαίνω εδώ.

«Θα το κάνω εγώ», αναστενάζει ο Alex.

Δεν τον ακούνε καν γιατί είναι πολύ απασχολημένοι με το να παίζουν πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί. Ο Alex με πλησιάζει και στέκεται στο πλάι μου. Πέφτει στα γόνατα αργά και βήχει, τα ρούχα του ακόμη βρεγμένα σαν τα δικά μου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και φέρνει το πόδι μου κοντά του. Εγώ τσιτώνομαι αμέσως όταν συνειδητοποιώ τι πάει να κάνει.

Θα... Θα ακουμπήσει τα χείλη του στο πόδι μου και θα ρουφήξει το δηλητήριο;

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι και να τρελαίνομαι μόνο με τις σκέψεις που κάνω· είναι τόσο πρόστυχες, για όνομα του Θεού. Τα αγόρια συνεχίζουν να τσακώνονται για το ποιος θα κάνει την παλικαριά να βγάλει το δηλητήριο όταν ξεκάθαρα ο Alex το έχει πάρει πάνω του κιόλας.

«Μην κάνεις τίποτα απότομες κινήσεις, διότι δεν θα μας βγει σε καλό», μουρμουρίζει και καθαρίζει τον λαιμό του με αμηχανία.

Στηρίζω το σώμα μου στους αγκώνες και σηκώνω το κεφάλι για να τον δω καλύτερα. Άμα τα κόκκινα μάγουλά μου δεν είναι από την υποθερμία, τότε σίγουρα θα είναι που νιώθω τα χείλη του στο βρεγμένο πόδι μου. Τσιτώνεται η κάθε τρίχα στο σώμα μου, η καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί.

Η επαφή των σαρκώδη χειλιών του με τρελαίνει. Μόνο που σκέφτομαι τι άλλο μπορούν να κάνουν στο υπόλοιπο σώμα μου, ένας αναστεναγμός ξεγλιστράει από μέσα μου. Σφίγγω τα νύχια στον βελούδινο καναπέ και οι σταγόνες που πέφτουν από τα βρεγμένα μαλλιά μου στον λαιμό, με ανατριχιάζουν.

Μένω να τον παρατηρώ με γουρλωμένα μάτια. Ρουφάει πρώτα λίγο και παίρνει ένα τασάκι από το τραπέζι για να φτύσει μέσα. Προφανώς και προσπαθεί να κρύψει την αηδία που νιώθει για αυτό που κάνει και το καταλαβαίνω από τα μάτια που σκοτεινιάζουν αμέσως. Επιστρέφει στο πόδι μου και ρουφάει την δεύτερη δόση, λίγο πιο βίαια και απότομα αυτή την φορά.

«Όχι, ρε μαλάκα, εγώ βγήκα!» φωνάζει ο Nate και σπρώχνει με νεύρα τον Tyler.

Το κεφάλι του Gavin κάνει την εμφάνισή του πίσω από τον Jim, ο οποίος στέκεται με πλάτη μπροστά μου, και κοιτάει τον Alex με σατανικό χαμόγελο. Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του, τα μάτια του να γυαλίζουν σαν να είναι ο ίδιος ο Σατανάς. Δεν ξέρω τι σκέφτεται-σίγουρα δεν θέλω κιόλας-όμως προφανώς είναι κάτι γλοιώδες και αηδιαστικό, μάλλον χειρότερα από τα πρόστυχα δικά μου.

Φτύνει άλλη μια φορά στο τασάκι και πριν επιστρέψει, παίρνει μια βαθιά ανάσα. Προσπαθεί να ισορροπήσει το σώμα του, να μαζέψει ό,τι ενέργεια του έχει απομείνει για αυτή την τελευταία μάλλον φορά και ακουμπά ξανά τα χείλη του στην πληγή μου.

Πιέζω τα χέρια μέχρι που τα κάνω γροθιές και είμαι σίγουρη ότι μέσα από τα βρεγμένα ρούχα μου, είμαι υγρή, ακριβώς όπως τότε στο πάρτι. Σφίγγω τα μπούτια και προσπαθώ να σταματήσω τα γαργαλητά που αισθάνομαι σε κάθε άκρο του σώματός μου πέρα από την περιοχή μου.

Στάματα να σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει με την γλώσσα του.

«Ρε, μαλάκα!» τσαντίζεται ο αδελφός μου και πριν προλάβω να εστιάσω το βλέμμα μου σε 'κείνον, τον βρίσκω να πέφτει στην κοιλιά μου με δύναμη.

Έχοντάς τον σπρώξει κάποιος από την παρέα, μένω να προσπαθώ να ανασάνω κάτω από τα κιλά του. Μου κόβεται η αναπνοή, χάνω το φως από τα μάτια μου και το κυριότερο μαζεύομαι ολόκληρη στο βαθούλωμα που δημιουργεί στον καναπέ. Δεν μου παίρνει πολύ να συνειδητοποιήσω, ότι τα υγρά και ζεστά χείλη του Alex έχουν χαθεί από πάνω μου.

«Καλά είσαι;» ρωτάει ο Gavin και ξέρω πως αυτή η ερώτηση προορίζεται προς το μοναδικό άτομο που δεν είναι της παρέας· άμα ήταν, το πολύ να τον άφηνε να πεθάνει. «Alex;»

Τον ακούω να βήχει μανιωδώς και με νύχια και με δόντια παλεύω να βγάλω το βόδι από πάνω μου για να δω τι γίνεται. Μόλις τα καταφέρνω και ο Nate ακουμπά ξανά το έδαφος, χωρίς να με έχει κάνει πολτό ντομάτας, εντοπίζω με τα μάτια τον Alex και προσπαθώ να καταλάβω τι τρέχει μαζί του.

Το πρόσωπό του έχει κοκκινίσει και κάνει κάμποσα βήματα πίσω, τα μάτια του ορθάνοιχτα και να προσπαθεί να αναπνεύσει. Πιάνει την μπλούζα του Gavin με το ένα χέρι και τον τραβάει κοντά του βίαια. Βάζει το άλλο στον δικό του λαιμό και το χαϊδεύει μήπως και τον βοηθήσει να ηρεμήσει.

«Νε...ρό», γρυλίζει και όλοι έχουν παγώσει στην θέση τους να προσπαθούν να καταλάβουν τι έπαθε.

Βέβαια εγώ γνωρίζω πολύ καλά. Την στιγμή που ο ηλίθιος αδελφός μου έπεσε πάνω μου, ο Alex ρούφαγε την πληγή. Η απότομη ρήψη του Nate με έκανε να τινάξω το πόδι και άθελά μου να κλωτσήσω τα μούτρα του άλλου, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να φτύσει και αντιθέτως να καταπιεί ό,τι έβγαλε από το τσίμπημα.

«Ed, τρέχα φέρε νερό στον άνθρωπο που πνίγεται», φωνάζει πρώτη φορά ο Gavin και τον βλέπω να ανησυχεί για την κατάσταση του άλλου.

Τον κρατάει από το χέρι και με το άλλο του χαϊδεύει την πλάτη για να τον παρηγορήσει. Ο Eddie τρέχει στην κουζίνα για να φέρει νερό κι εγώ σηκώνομαι για να πλησιάσω τον Alex, ο οποίος αμέσως κάνει ένα βήμα μακριά μου. Σηκώνει το χέρι για να με σταματήσει και στέκομαι να κουτσαίνω μέχρι που ο Jim με βοηθάει να στηριχθώ στην αγκαλιά του.

«Μην...με...πλησι...άζεις», αγριεύει ο Alex και ξέρω από τα σκοτεινά μάτια του ότι το εννοεί.

Απομακρύνεται από μένα παρόλο που είναι έτοιμος να σκοντάψει πίσω στο τραπεζάκι και στηρίζεται στον ώμο του Gavin, ο οποίος φαίνεται ανήσυχος για εκείνον. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το σκέφτομαι αυτό, όμως αυτός γιατί νοιάζεται περισσότερο για τον Alex παρά εμένα;

Ο Eddie φέρνει το ποτήρι και το δίνει στον Gavin. Εκεί που περιμένω τα πράγματα να ηρεμίσουν μόλις πιει το νερό, ο Gavin του το ρίχνει στο πρόσωπο και τον αφήνει σαστισμένο να ανοιγοκλείνει τα μάτια. Όμως, αργά ο Alex χάνει την λάμψη στα μάτια του και πριν το καταλάβουμε πέφτει στα γόνατα και ύστερα με το μάγουλο στο χαλί πάνω από το ξύλινο δάπεδο.

«Πω, πω, τον σκοτώσαμε», λέει ο Nate και ξέρω ότι μόνο εξαιτίας του ήρθαμε σε αυτό το σημείο.

«Μην μιλάς, ηλίθιε, γιατί άμα κρατούσες τα οχτακόσια κιλά στο πάτωμα και όχι πάνω μου, δεν θα χρειαζόταν να πνιγεί στο δηλητήριο!» αγανακτώ ξεκάθαρα τσαντισμένη και μαζί με την βοήθεια του Jim καταφέρνουμε να σηκώσουμε τον Alex. «Πρέπει να τον ξαπλώσουμε κάπου ζεστά».

«Άμα πεθάνει ο Alex, εγώ, παιδιά, παίρνω από τώρα εισιτήρια και τον πατέρα μου να μου βρει παράνομη ταυτότητα», τρομάζει ο Gavin και ξέρω πως το εννοεί, διότι εκείνος σπάνια φοβάται κάτι.

«Δεν έχει πεθάνει, αναπνέει ακόμη», λέει ο Jim αφού βάλει το δάχτυλο κάτω από την μύτη του Alex. «Η ανάσα του είναι ζεστή και σίγουρα από την υποθερμία. Πρέπει να του αλλάξουμε ρούχα και να τον κρατήσουμε ζεστά. Όχι μόνο, αλλά και να βρούμε κάποιο φάρμακο να του δώσουμε πριν δηλητηριαστεί πλήρως».

Ο Tyler αρπάζει το μπράτσο του Alex από τα χέρια μου, εφόσον με βλέπει ότι κι εγώ έτοιμη να καταρρεύσω είμαι, και με νόημα του Eddie, τον ακολουθούν προς τον δεύτερο όροφο. Αυτό όμως που ασχολούνται όλοι να προστατεύσουν τον Alex ενώ για μένα έπαιζαν πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί με ξεπερνά. Ακόμη και τα αγόρια συμπάθησαν τον Alex περισσότερο από μένα.

«Πριν πούμε κάτι, απορώ πώς εσύ και ο Alex φτάσατε στην πόρτα μας σε αυτή την κατάσταση», σκέφτεται φωναχτά ο Gavin και αράζει στον καναπέ, ο Nate να στέκεται ακόμη όρθιος και να είναι αρκετά σκεφτικός.

«Δεν θέλω να το συζητήσω», αναστενάζω και κοιτάω τα βρεγμένα ρούχα μου, τα οποία νιώθω πλέον από την κούραση ότι ζυγίζουν τόσο λες και φοράω μπετό, «αλλά έχουμε χάσει όλα τα αντικείμενά μας και ήταν μια ηλίθια ταμπέλα στον δρόμο που μας έφερε εδώ».

«Α, ναι, εγώ την έβαλα, για να ξέρει πού να στρίψει ο Eddie. Η ομίχλη το έκανε δύσκολο να μπορούμε να ακολουθήσουμε ο ένας τον άλλον», με πληροφορεί ο Nate και προφανώς ο Alex είχε συμπεράνει σωστά. «Δεν μπορούσα να επιστρέψω να την πάρω με τέτοια βροχή».

Κάθομαι στην πολυθρόνα με το ένα πόδι μουδιασμένο, εφόσον μου έχουν σταματήσει την κυκλοφορία του αίματος με το βρακί του Tyler και κοιτάω την πληγή. Είναι κόκκινη μάλλον επειδή την ρουφούσε ο Alex προηγουμένως και μόλις το σκέφτομαι, αισθάνομαι τα μάγουλά μου να φλέγονται από την ντροπή.

«Δεν το καταλαβαίνω αυτό το αγόρι», μουρμουρίζει ο Nate και κοιτάει στα σκαλιά, από 'κει που έφυγαν οι υπόλοιποι. «Γιατί κάνει τόσα για σένα;»

«Αυτός είναι ο Alex, Nate. Πάντα θα βοηθάει».

Η προσοχή και των δυο μας στρέφεται στον Gavin, ο οποίος είναι σοβαρός. Φέρνει το μπολ στα μπούτια του ξανά και αρχίζει να πετάει ποπκορν στον αέρα. Μόλις πέφτουν, φροντίζει να τα πιάσει με το στόμα του και τα καταφέρνει. Ο Nate σουφρώνει τα φρύδια του και ξέρω πως έχει ήδη τσαντιστεί που ο άλλος δεν μας εξηγεί τι εννοεί.

«Γνωρίζεσαι με εκείνο το παιδί;» ρωτάει ο αδελφός μου και όταν δεν παίρνει απάντηση, γιατί ο Gavin παίζει με το φαγητό του, του αρπάζει το μπολ και το αφήνει στο τραπεζάκι με νεύρα. «Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;»

«Ε, ξέρω 'γω», γελάει αμήχανα και όσο και να θέλω να ανακατευτώ, δεν το κάνω, γιατί θέλω να μάθω την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά σοκαριστικό για μένα που ο Gavin γνωρίζει τον Alex. Η οικειότητα μεταξύ τους είναι λες και έχουν μοιραστεί το ίδιο βρακί χρόνια τώρα. Και τι γλοιώδης ερώτηση είναι αυτή, «πως είναι η αδερφή σου». Ελπίζω να μην μας πει ότι τα είχε με την αδελφή του ή κάτι τέτοιο και μου τραυματίσει τον εγκέφαλο.

«Τον ξέρω από μικρό παιδί, αυτόν και τους δικούς του», λέει χαλαρά σαν να ανακοινώνει ότι έμεινε έγκυος από τον Shawn Mendes και ανοίγω τα μάτια ορθάνοιχτα. «Ξέρεις τον μπαμπά πώς τρελαίνεται να μπλέκει με πολιτικούς-εε, κάπως έτσι μπλέχτηκα με την οικογένεια Henderson. Η μαμά του-»

«Τον ξαπλώσαμε πάνω, αλλά δεν του αλλάξαμε ρούχα. Κάποιος πρέπει να κάνει την παλικαριά για αυτό», διακόπτει την συζήτηση ο Jim και τα αγόρια κατεβαίνουν τα σκαλιά, με τον Eddie να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του και τον Tyler να χαϊδεύει το μέτωπό του.

«Έχω φέρει κάτι φάρμακα πάνω, οπότε θα ψάξουμε τίποτα να του δώσουμε σε λιγάκι. Για τώρα ασ' τον να ξεκουραστεί», αποφασίζει ο Gavin και σηκώνεται πλέον με ένα σοβαρό ύφος.

«Πρέπει να μάθουμε κάτι για τον Alex, διότι με αυτά που κάνει, δεν μου φαίνεται ένα απλό παιδί σαν την Angel. Είμαι σίγουρος ότι είναι περισσότερο από αυτό που δείχνει».

Τα λόγια του αδελφού μου κάνουν τους πάντες να σωπάσουν και να περιμένουν μια απάντηση. Για κάποιον λόγο η αναμονή κάνει το στομάχι μου να δεθεί κόμπος. Σηκώνομαι όρθια από την υπερένταση και κουτσαίνοντας φτάνω στον Nate. Πέφτω στην αγκαλιά του και κοιτάω ανήσυχη, ενώ τα υπόλοιπα αγόρια πέφτουν στον καναπέ και ο Jim στη πολυθρόνα.

Ο Gavin από την άλλη βάζει τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του και περπατά προς το σταθερό που ήθελε προηγουμένως να πάρει ο Alex. Ο Eddie φρόντισε να μαζέψει το φίδι πριν και κάπου να το πετάξει, οπότε δεν το έχω εδώ να μου υπενθυμίζει τι έγινε πριν.

«Ο Alex, βλέπετε, είναι ο γιος της Προέδρου της Αμερικής, Elizabeth Henderson Pearce».

Σχόλια του τύπου «μαλάκα, τι;», «τι λες, ρε;», «πω, πω, όντως;» ακούγονται στο σαλόνι και ξέρω πως πέρα από μένα, που έχω κοκαλώσει στην αγκαλιά του αδελφού μου, όλοι έχουν σοκαριστεί το ίδιο. Ένα τέτοιο νέο, ειδικά όταν κόντεψα να σκοτώσω τον Alex πάνω από δυο φορές σήμερα, με κάνει να νιώθω περίεργα.

Αδυνατώ να σταθώ στα πόδια μου και ο Nate αφού το καταλαβαίνει, με παίρνει αμέσως σαν την νύφη. Κάτι λέει αλλά έρχεται ως βουητό μέχρι τα αυτιά μου. Χάνω το φως και ό,τι βλέπω χάνεται αργά στο μαύρο. Προσπαθώ να ανασάνω, αλλά είμαι πολύ ζαλισμένη να γεμίσω τους πνεύμονές μου.

Κρυώνω. Ανατριχιάζω από το κρύο και όλο μου το σώμα τρέμει. Σίγουρα φταίει ότι είμαι ακόμη με τα ρούχα που είχα στην βροχή. Η απότομη πτώση στην λίμνη, το χαλάζι που μας χτύπαγε αλύπητα και το τσίμπημα του φιδιού με έχουν αποδυναμώσει τόσο που ούτε μια πληροφορία δεν αντέχει το σώμα μου να επεξεργαστεί.

Γιος της Προέδρου της Αμερικής; Ωχ, Θεέ μου, γιατί το μαθαίνω αυτό τώρα;

«Angel, με ακούς;» ρωτάει ο Nate και νιώθω την παλάμη του να με σφαλιαρίζει απαλά.

«Nate, είμαι κουρασμένη», ψιλοκλαψουρίζω με αδυναμία και κλείνω τα μάτια, πλήρως να χάνομαι στο σκοτάδι.

~•~

Πετάγομαι από την θέση μου μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είμαι στον δεύτερο όροφο, όπως όλες οι κρεβατοκάμαρες, και μέχρι που γυρνάω το κεφάλι προς τα δεξιά, νόμιζα πως είμαι μόνη· plot twist, ο Alex κοιμάται δίπλα μου.

Τσιτώνομαι αμέσως και με βρίσκω να σφίγγω τα χέρια στο σεντόνι. Μόνο που βρίσκομαι δίπλα του, θέλω να κουλουριαστώ σε μια γωνιά και να μείνω στο σκοτάδι. Όλα αυτά που μου προκαλεί δεν είναι νορμάλ, αλήθεια το λέω, ακόμη και για το γεγονός ότι ΜΠΟΡΕΙ να είμαι ερωτευμένη μαζί του.

Όχι, δεν μπορώ τώρα όμως, όχι όταν ξέρω ότι είναι ο γιος της ίδιας της Elizabeth Pearce Henderson. Η γυναίκα είναι ζωντανός θρύλος. Ακόμη και για μένα που δεν παρακολουθώ ποτέ ειδήσεις και απεχθάνομαι τα πολιτικά, γνωρίζω τι ιστορία έχει γράψει. Εκτός του ότι ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που βγήκε Πρόεδρος της Αμερικής, έχει αφήσει πίσω της αμέτρητες ιστορίες για το πόσο καλή γυναίκα είναι. Έχει βοηθήσει τα παιδιά, έχει εξελίξει την εκπαίδευση, έχει δώσει δουλειά σε άτομα που το χρειάζονται, έχει ανοίξει περισσότερα κέντρα βοήθειας για τους άστεγους και τόσα άλλα που είμαι αρκετά ενθουσιασμένη για να αναφέρω.

Ποιος το περίμενε ότι αυτός ο κρυόκωλος έχει συγγένεια με ένα τέτοιο άτομο;

Εξηγεί αρκετά για τον χαρακτήρα του, η αλήθεια είναι. Είναι τόσο σνομπ και γλύφτης που αμέσως έπρεπε να είχα καταλάβει ότι κάποιος από τους γονείς του θα ήταν πετυχημένος με κύρος, στην προκειμένη περίπτωση η μητέρα του. Επίσης αυτό το βλέμμα που έχει μονίμως, το οποίο κάνει τον καθένα να νιώθει πως βρίσκεται στην σκιά του, με κάνει επιτέλους να καταλάβω ότι εκμεταλλεύεται την θέση που έχει για να κάνει τους άλλους να νιώθουν υποτιμητικά.

«Πφστ, βλάκας», σκέφτομαι φωναχτά και κοιτάω τα βρεγμένα ρούχα μου.

Αισθάνομαι περίεργα που τα φοράω ακόμη. Σηκώνομαι αργά και μόνο τότε θυμάμαι ότι έχω ακόμη το βρακί δεμένο στο πόδι και με μουδιάζει. Το βγάζω και αναστενάζω ανακουφισμένη λες και είχα οργασμό. Χαϊδεύω το πλέον μωβ πόδι μου και το αφήνω να συνέρθει λίγο.

Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι αναίσθητη αλλά πρέπει να αλλάξω αυτά τα ρούχα. Περπατώ αθόρυβα μέσα στο δωμάτιο για να μην ξυπνήσω τον Alex και προσπαθώ να βρω τίποτα ρούχα. Σε μια γωνιά δίπλα στην ντουλάπα βλέπω την βαλίτσα του αδελφού μου και ξεφυσάω ικανοποιημένη. Κουτσαίνω μέχρι εκεί και πέφτω στην πολυθρόνα δίπλα, αφού το πόδι μου πραγματικά με σκοτώνει. Τραβάω την βαλίτσα μέχρι τα πόδια μου και την ανοίγω.

Ρούχα, ρούχα, σώβρακα, ρούχα. Τα πετάω έξω ακατάστατα και όταν βρίσκω ένα φούτερ και μια φόρμα που θα με βολέψει, τα βάζω στην άκρη. Ελέγχω για σιγουριά ότι ο Alex κοιμάται και ξεκινάω να ξεντύνομαι. Ξεκολλάω την μπλούζα από πάνω μου και βγάζω το σουτιέν. Μόλις το κάνω, ένας αναστεναγμός ανακούφισης ξεγλιστρά από τα χείλη μου. Πω, μετά από όλο αυτό, νιώθω πως μόνο το σουτιέν έφταιγε.

Ντύνομαι βιαστικά, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τον άλλον να σιγουρευτώ ότι δεν έχει ξυπνήσει και αφού έχω ζεσταθεί ήδη μες στα ρούχα του Nate, παίρνω μια βαθιά ανάσα με ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Αφήνω τα εσώρουχα μου-και βέβαια δεν τα φόρεσα έτσι βρεγμένα που ήταν να με ενοχλούν και να βρέξουν τα ρούχα που έχω-και τα ρούχα στην πολυθρόνα για να στεγνώσουν.

Έχω αρχίσει να νιώθω ήδη το πόδι μου, γι'αυτό κουτσαίνω ελάχιστα. Την στιγμή που πάω να κάτσω στο κρεβάτι, τα φώτα τρεμοπαίζουν. Μια δυνατή καταιγίδα ακούγεται και τότε κλείνουν τελείως. Λογικά έχει πέσει το ρεύμα από την κακοκαιρία. Ακούω βρισίδια στον κάτω όροφο, αλλά τα αγνοώ. Ξαπλώνω πίσω και στρέφω το σώμα μου προς τον Alex.

Τα μάγουλά μου κοκκινίζουν και η ανάσα μου γίνεται κοφτή. Βάζω το μανίκι του φούτερ στο στόμα μου για να μην τον ενοχλεί στο πρόσωπο που αναπνέω και απλά τον κοιτάω. Είναι τόσο ωραίος ανάθεμά τον. Τα μάγουλά του έχουν κοκκινίσει-λες να έχει πυρετό;-ενώ τα χείλη του έχουν πάρει ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο ήρεμο.

Φέρνω το άλλο χέρι στα μαλλιά του και έχουν ψιλοστεγνώσει· ακόμη οι άκρες στάζουν και βρέχουν το μαξιλάρι. Τα χαϊδεύω και η αίσθηση είναι υπέροχη. Τόσο απαλά. Τα δάχτυλά μου χάνονται ανάμεσα στις μαύρες τούφες του. Ανεξέλεγκτα σκέφτομαι τα πρόστυχα πράγματα που μπορεί να κάνει στο σώμα μου καθώς του κρατάω τα μαλλιά.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και με βρίσκω να πετάγομαι πίσω απότομα. Πέφτω από το κρεβάτι και χτυπάω το κεφάλι στο ξύλινο δάπεδο με δύναμη. Ευτυχώς δεν πονάει τόσο, αλλά με κάνει να ζαλίζομαι, αφού δεν πρόλαβα καν να ιατρευτώ. Τσαντισμένη με το άτομο που μπούκαρε μέσα χωρίς να χτυπήσει, σηκώνω το βλέμμα για να δω τον αδελφό μου να με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

«Τι έκανες εκεί;» ρωτάει και συγκρατείται να μην πηδήξει σε συμπεράσματα και πνίξει τον Alex με βάση τα μάτια του που γυαλίζουν από τον θυμό.

«Τίποτα, απλά με τρόμαξες», γρυλίζω και σηκώνομαι όρθια ξεσκονίζοντας τα ρούχα μου. «Βλάκα, πως μπαίνεις μέσα έτσι;»

«Ακόμη δεν συνήρθες και έχεις τάσεις βιασμού», σαρκάζεται και άμα δεν με πονούσε το πόδι, θα τον κλωτσούσα στα αρχίδια· το άλλο δεν είναι το καλό μου. «Πώς είναι το αγόρι σου;»

«Δεν είναι το αγόρι μου, κοφ'το!»

Ο Nate πλησιάζει τον Alex και με βία του ανοίγει το μάτι. Του ρίχνει μια γρήγορη ματιά, ελέγχει άμα αναπνέει και ύστερα ακουμπά την παλάμη στο μέτωπό του. Τους κοιτώ με γουρλωμένα μάτια, σαν ο γιατρός Nate να μου ανακοινώνει τα νέα για τον Alex, άμα ζει ή όχι. Βλέπω τον αδελφό μου να αναστενάζει και αρχίζω να ανησυχώ.

«Καίγεται στον πυρετό», με πληροφορεί και μόλις τον ακουμπώ κι εγώ, ισχύει πως είναι πολύ ζεστός.

«Τι θα κάνουμε, Nate;» ρωτάω και τον βλέπω που χαϊδεύει το μπράτσο του γεμάτο τατουάζ. «Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε έτσι».

«Το ξέρω, Angel», ακούγεται αρκετά τσαντισμένος, «αλλά κι εσύ, απ' όλα τα βλαμμένα του σχολείου σου, τον γιο της Προέδρου της Αμερικής βρήκες να μας φέρεις εδώ;»

«Μην σχολιάσω το γεγονός ότι εσύ τον παρακολουθούσες».

Διπλώνω τα χέρια στο στήθος μου θριαμβευτικά εφόσον δεν απαντάει στα λόγια μου. Αφήνει τον Alex και περπατάει προς το μέρος μου. Φέρνει το χέρι στο κεφάλι μου και με τραβάει με αυτόν τον τρόπο προς την πόρτα. Δεν αντιλέγω ούτε παλεύω να ξεφύγω. Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω τον Alex μέχρι που ο Nate κλείνει την πόρτα.

Γυρνάει να με δει και μόλις πάει να κατέβει τα σκαλιά, σταματάει απότομα στην θέση του. Στρέφει τα μάτια του προς εμένα και με κοιτάει από πάνω ως κάτω. Νιώθω την αμηχανία να με καταλαμβάνει, αφού ξέρω πως κάτι σκέφτεται· δεν ξέρω τι. Σουφρώνει τα φρύδια και γυρνάει όλο του το σώμα πλέον.

«Τα ρούχα μου είναι αυτά;» ρωτάει τσαντισμένος και του χαμογελάω αθώα.

«Τα δικά μου είναι βρεγμένα και μόνο αυτά βρήκα».

«Γιατί δεν φοράς εσώρουχα;»

Τα μάγουλα μου φλέγονται αμέσως και για κάποιον λόγο νιώθω τόσο εκτεθειμένη που μαζεύομαι. Κρατάω τα χέρια διπλωμένα στο στήθος μου και τα πόδια κολλημένα μαζί. Πρέπει να του δώσω εξηγήσεις τώρα; Δεν έκανα κάτι κακό.

«Περιμένω να στεγνώσουν», απαντώ και κάνω να τον προσπεράσω αλλά με σταματάει το χέρι του στο πρόσωπό μου.

«Έβγαλες τα ρούχα σου μπροστά στον Alex;» γρυλίζει και τα μάτια του επιτίθενται στα δικά μου.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ηρεμώ. Δεν καταλαβαίνω τι τον πιάνει που και που και νοιάζεται τόσο για μένα. Εκεί που θα με άφηνε να πεθάνω μόνο για να γελάσει, τώρα ξαφνικά με παρακολουθεί στην εκδρομή για να σιγουρευτεί ότι δεν θα πάθω τίποτα.

«Έχεις κάποιο θέμα; Έλεος», λέω και στριφογυρίζω τα μάτια μου, τινάζοντας πίσω το βρεγμένο μαλλί μου. «Με κουράζεις. Ούτως ή άλλως, κοιμόταν λες και έχει πέσει νεκρός εκεί».

«Όσο να'ναι, Angel, μην ξεχνάς ότι είμαι ο μεγάλος αδελφός σου και είναι το καθήκον μου-»

«Χέσε με, ειλικρινά», αναστενάζω διακόπτοντας τις μαλακίες που λέει.

Φτάνω στον κάτω όροφο και τα φώτα έχουν πέσει κι εδώ. Έχουν ανάψει κάτι κεριά και έχουν απομακρύνει τις κουρτίνες από τα παράθυρα για να μπει όσο πιο πολύ φως γίνεται. Ο Eddie προσπαθεί να ανάψει το τζάκι, ενώ ο Tyler ψαχουλεύει μια τσάντα με φάρμακα. Ο Gavin ξαπλωμένος στον καναπέ καπνίζει το τσιγάρο του και κοιτάει το ταβάνι, ο Jim να κοπανάει το κινητό του. Κάνει κάτι κινήσεις σαν να προσπαθεί να πιάσει σήμα, αλλά να είναι μάταιο.

«Α, Angel, ξύπνησες κιόλας;» ρωτάει ο Gavin και βολεύομαι στα πόδια του. «Ούτε δέκα λεπτά δεν πέρασαν».

«Όντως;» αναρωτιέμαι με τον εαυτό μου.

Ένιωθα πως είχαν περάσει ώρες από τότε που έπεσα ξερή στην αγκαλιά του αδελφού μου. Ξύνω το κεφάλι από την φαγούρα που μου προκαλεί πάντα η βροχή και ξέρω πως δεν έχω δύναμη να σταθώ στα πόδια για να κάνω ένα ντους. Αφήνω το κεφάλι πίσω και μαζεύομαι για να ζεσταθώ.

«Tyler, βρήκες τι φάρμακα να δώσουμε στον Alex; Ο τύπος καίγεται στον πυρετό», λέει ο αδελφός μου και του στέκεται πάνω από το κεφάλι.

«Βρήκα κάτι παυσίπονα, αλλά είναι ληγμένα. Πέρα από αυτά, έχει κάτι χάπια για τροφική δηλητηρίαση. Ο Alex κατάπιε το δηλητήριο με βάση τα λεγόμενα του Gavin, αρά έμμεσα είναι τροφή, σωστά;» σκέφτεται ο Tyler φωναχτά λες και είναι κάποιος ντετέκτιβ-της συμφοράς, σίγουρα. «Αφού του δώσουμε αυτά, έχει και κάτι χάπια για τον πυρετό. Θα του φτιάξουμε ύστερα κάτι να φάει».

«Καλά τα σκέφτηκες», τον επικροτεί ο Nate και πραγματικά παίζει να είναι οι μεγαλύτεροι ηλίθιοι στον κόσμο αυτή την στιγμή.

«Είστε σίγουροι ότι θα δουλέψει; Εγώ δεν είμαι έτοιμη να πάω στην φυλακή για χάρη σας», μουρμουρίζω την τελευταία πρόταση και παραμένω μουτρωμένη στην θέση μου.

«Τα λάθη σου προσπαθούμε να φτιάξουμε, σκατό», πετάγεται ο Gavin με έναν αναστεναγμό και με κοιτάει παιχνιδιάρικα. «Ξέρω ότι ο Alex δεν κάνει τέτοια λάθη που θα σας έφερναν στην πόρτα μας σε αυτά τα χάλια».

Όλοι σωπαίνουν στο δωμάτιο και ξέρω πως σίγουρα περιμένουν εξηγήσεις από την πλευρά μου. Μόλις σκέφτομαι πώς ξεκίνησε η κατήφορός μας, φέρνω τα μπούτια στο στήθος μου και τα αγκαλιάζω. Κρύβω το πρόσωπό μου-συγκεκριμένα τα βουρκωμένα μάτια μου-από τους άλλους και το σηκώνω μόνο όταν νιώθω έτοιμη.

«Νομίζω σκότωσα κάποιον», το βγάζω από μέσα μου.

Με αλφαβητική σειρά, του Eddie του γλιστράνε τα ξύλα από τα χέρια στο τζάκι, ο Gavin στηρίζεται στους αγκώνες του και σηκώνει το κεφάλι με το τσιγάρο στα χείλη του να με δει καλύτερα, ο Jim αφήνει το τηλέφωνο και γυρνάει απότομα να με αντικρίσει, ο Nate περπατά προς το μέρος μου και στηρίζει τα χέρια πίσω στον καναπέ που κάθομαι με ένα χαμογελάκι, ενώ ο Tyler έχει κολλήσει τα ορθάνοιχτα μάτια του στον αδελφό μου.

Αυτό και αν ήταν κουραστικό να περιγράψω.

«Εννοείς τον τυπά στις τουαλέτες;» ρωτάει ο Nate χαλαρός και ο Gavin γελάει με νόημα.

«Δεν ήταν τουαλέτες αυτό, ήταν απομεινάρι από την έκρηξη μετά τους δεινόσαυρους, δεν εξηγείται αλλιώς», ειρωνεύεται ο άλλος με το τσιγάρο στο στόμα. «Μας είπε ότι ένα κοριτσάκι τον χτύπησε, αλλά δεν περίμενα να έκανες τέτοια δουλειά, Angel».

Τους κοιτάω σοκαρισμένη με τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω πέρα από αυτό. Ο Nate μου χαϊδεύει το κεφάλι σαν να είναι όλα μια χαρά και πέρα από αυτούς τους δυο, οι άλλοι είναι το ίδιο μπερδεμένοι με μένα.

«Δεν τον σκότωσες. Το αίμα που είδες είναι επειδή η πρώην γυναίκα του τον είχε πιάσει με άλλη και του έκοψε το πουλί. Μάλλον κάπως τον χτύπησες εκεί και θα του έφυγαν τα ράμματα», με πληροφορεί ο Gavin και γελάει με το τελευταίο. «Μας τα είπε ο ίδιος αυτά όταν πήγαμε με τον Nate τουαλέτα και τον βρήκαμε να βρίζει».

«Μην ξεχνάς ότι σε ακολουθούσαμε σε όλη την διαδρομή. Μια στιγμή και πραγματικά το αυτοκίνητο του Alex εξαφανίστηκε», μου υπενθυμίζει ο αδελφός μου και μου έχει φύγει το μυαλό μαζί με τις λέξεις.

Κατεβάζω τα πόδια κάτω και μόλις συνειδητοποιώ ότι άμα δεν είχα αντιδράσει τόσο παρορμητικά, τα πράγματα δεν θα είχαν έρθει ως εδώ. Μπορεί ήδη να βολευόμασταν στο μικρό ξύλινο σπιτάκι και να λέγαμε κάνα αστείο με τα άλλα παιδιά της ομάδας.

Ξεσπάω σε κλάματα και νιώθω κάποιου τα χέρια να με αγκαλιάζουν. Το άρωμα του αδελφού μου μού τρυπάει τα ρουθούνια και με κάνει να καταλάβω ότι εκείνος με έχει υπό την προστασία του. Όπως και να 'χει, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι εκείνος ο μαλάκας παιδόφιλος είχε ψεύτικο πουλί κολλημένο πίσω με ράμματα. Όχι μόνο είναι άκρως αηδιαστικό, αλλά είναι και ο λόγος που ο Alex χαροπαλεύει επάνω.

«Τρόμαξα τόσο όταν μου ήρθε από πίσω δεν είχα άλλη επιλογή από το να τον χτυπήσω. Φοβήθηκα ότι τον σκότωσα και όταν-όταν πήγα πίσω, πήρα το αυτοκίνητο του Alex για να οδηγήσω. Ήθελα να μας πάω όσο πιο μακριά γίνεται», συνεχίζω να κλαίω και το χέρι του Nate μού χαϊδεύει την πλάτη. «Μέσα στα νεύρα μου, γύρισα το τιμόνι απότομα και από την βροχή γλίστρησε το αυτοκίνητο και έπεσε την λίμνη-»

«Angel, τι λες έτσι;» σοκάρεται ο αδελφός μου και παρατηρώ πως έχουν μαζευτεί όλοι γύρω μου.

«Δεν το ήθελα, αλήθεια», ξεσπάω χειρότερα και με τραβάει πίσω στην αγκαλιά του. «Άμα δεν ήταν ο Alex, μάλλον τώρα θα ήμουν σε εκείνο τον πάτο ακόμη. Μας τράβηξε και τους δυο έξω. Παρόλο που είχε ομίχλη, ο Alex βρήκε τον δρόμο πίσω και όταν πήγε να με πατήσει αυτοκίνητο με τράβηξε πίσω και μου έσωσε την ζωή. Αυτός βρήκε την ταμπέλα και ήρθαμε ως εδώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε».

Επικρατεί σιωπή στο σαλόνι. Ακούω μόνο την ηχώ από εμένα που κλαίω και τίποτα άλλο. Ξαφνικά κάποιος αρχίζει να χειροκροτεί και έρχεται από τις σκάλες. Γυρνάμε όλοι να δούμε και δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Alex, ο οποίος έχει καθίσει σε ένα από τα σκαλιά, με το κεφάλι λυγισμένο στον τοίχο. Φαίνεται σκατά και ότι με το ζόρι βρίσκει την δύναμη να χειροκροτήσει κιόλας.

«Όσες φορές προσπαθώ να σε σώσω, τόσες προσπαθείς να με σκοτώσεις εσύ», σαρκάζεται και σηκώνεται όρθιος.

Φέρνει το χέρι στο κεφάλι του και είναι έτοιμος να πέσει κάτω, αλλά ευτυχώς στηρίζεται στην κουπαστή των σκαλιών. Ο Nate με τον Gavin κάνουν ένα γρήγορο παρκούρ από τον καναπέ και τον πλησιάζουν να τον βοηθήσουν. Εχ, ναι, τώρα που ξέρουν ότι έχουν τον γιο της Προέδρου της Αμερικής εδώ, σιγά που θα καθόντουσαν σαν τις καλόγριες να πίνουν τσάι με μπισκοτάκια.

«Φίλε, μην παιδεύεσαι τόσο, καίγεσαι στον πυρετό», λέει ο Nate και μόλις πάει να τον βοηθήσει ο άλλος του σηκώνει το χέρι απότομα.

«Το γνωρίζω, O'Connell. Δεν είναι επιλογή όμως το να κάθομαι στο κρεβάτι και να περιμένω βοήθεια», γρυλίζει και καταφέρνει να ξανασταθεί στα πόδια του.

Λυπάμαι που τον βλέπω τόσο χάλια. Τα μάγουλά του έχουν γίνει τελείως ροζ και τα χείλη του κόκκινα. Τα σκοτεινά του μάτια έχουν πάρει ένα μαύρο χρώμα, ενώ τα μαλλιά του πέφτουν ανέμελα μπροστά. Ακόμη και στα χάλια του, φαίνεται πανέμορφος και άνετα θα ήθελα να με φιλάει μέχρι που να μην μπορώ να αναπνεύσω.

Τι σκέφτομαι, η καημένη; Θέλω βοήθεια.

«Έχω κάτι φάρμακα για σένα, άμα θες-»

Τον πλησιάζει ο Tyler με τα χαπάκια στην παλάμη του και δεν προλαβαίνει να τελειώσει την πρόταση, όταν ο Alex του τα παίρνει και τα ρίχνει στο στόμα του. Με τεράστια ευκολία τα καταπίνει και ξαπλώνει πίσω στον τοίχο ζαλισμένος. Ο Eddie επιστρέφει πίσω στο να ανάψει το τζάκι και τον ακούω να παλεύει ακόμη. Ο Gavin γελάει σχεδόν αθόρυβα, με το τσιγάρο του να δημιουργεί καπνούς γύρω από τον Alex.

«Χρειάζομαι ρούχα, Gavin», αναστενάζει κουρασμένος ο Alex και ούτε εγώ δεν θα μπορούσα να του αρνηθώ κάτι τέτοιο, τόσο αισθησιακά και μπάσα του βγήκε η φωνή.

«Ναι, ναι, θα σου δώσω κάποια. Δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι», γελάει ο άλλος και του χτυπάει τον ώμο φιλικά.

«Παιδιά, είναι μάταιο, έχουμε κολλήσει εδώ. Κανένα τηλέφωνο δεν πιάνει σήμα και δεν μπορώ να επαναφέρω το ρεύμα», πετάγεται ο Jim και πετάει το κινητό στον καναπέ δίπλα μου. «Θα πρέπει να μείνουμε εδώ για όσο διαρκέσει η κακοκαιρία».

Ξαπλώνω πίσω λυπημένη. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να έβριζα αυτή την ηλίθια εκδρομή και να το παρίστανα καμιά ντίβα, αλλά ήθελα να πάω. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να κάνω κάτι τέτοιο στην ζωή μου· αυτή ήταν η μοναδική φορά. Κουλουριάζομαι στον καναπέ και σκέφτομαι πόσο θα ανησυχούν οι υπόλοιποι που δεν έχουμε φτάσει στην ώρα μας.

«Πρέπει να μιλήσουμε», διατάζει σχεδόν ο Alex και εκεί που νομίζω ότι πάει σε μένα, γυρνάω και προς μεγάλη μου έκπληξη τραβάει τον Gavin επάνω.

«Καλά ντε», ακούγεται η φωνή του άλλου από τον δεύτερο πλέον όροφο και μένουμε οι άλλοι κάτω σαν μαλάκες να κοιτιόμαστε.

Ο Nate παίρνει μια βαθιά ανάσα και μπερδεύει τα δάχτυλα στα μαλλιά του. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο σοβαρό και υπεύθυνο στην ζωή του. Μάλλον το γεγονός ότι πρέπει να προσέχει ένα τόσο σημαντικό άτομο, τον έχει φοβίσει τόσο που τον ανάγκασε να φερθεί ώριμα, πιο πολύ από τους άλλους, για καλό όλων μας.

Με πλησιάζει στον καναπέ και βάζει τους αγκώνες πίσω, χαϊδεύοντας το κάτω χείλος του με τον αντίχειρα σκεφτικά. Αναστενάζει αργά, ο αέρας να χτυπάει το πρόσωπό μου. Στρέφει το βλέμμα του προς εμένα και μου χαρίζει ένα πονηρό χαμόγελο.

«Τι τρέχει με σένα και τον Alex;» ρωτάει.

«Τι θες να τρέχει δηλαδή;» αντιλέγω αμέσως και ξέρω πως τα μάγουλά μου έχουν κοκκινίσει. «Το μόνο που τρέχει είναι το μίσος μεταξύ μας, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

«Είσαι σίγουρη; Μην μου λες ψέματα, ξέρεις πώς η κακή νεράιδα θα σε τιμωρήσει».

Χτυπάει την άκρη της μυτούλας μου και με κοιτάει σαν να είμαι κανένα χαριτωμένο κοριτσάκι με κοτσιδούλες ντυμένη με το αγαπημένο της πριγκιπικό φόρεμα. Σουφρώνω τα φρύδια τσαντισμένη με τα λόγια του και διπλώνω τα χέρια στο στήθος μου παιχνιδιάρικα.

«Ο Alex δεν είναι τίποτα παρά ο αιώνιος εχθρός μου. Θα τον σκότωνα για μια γόμα», σαρκάζομαι και ξαπλώνω πίσω, το δάχτυλο του Nate να σκουντά το μάγουλό μου με επιμονή. «Κοφ' το πια. Αλήθεια λέω».

«Τέλος πάντων», ξεφυσά και με παρκούρ χοροπηδάει στον καναπέ και ξαπλώνει, ακουμπώντας τα πόδια του πάνω στα μπούτια μου. «Ρίχνω έναν υπνάκο τώρα, διότι συγχύστηκα όλη μέρα. Πόσα να αντέξω ο καημένος σε μια μέρα; Απλά να παρακολουθήσω την αδελφή μου ήθελα και να σιγουρευτώ ότι δεν θα πάθει τίποτα. Δεν ζήτησα τέτοιο δράμα».

«Καλά ντε, εγώ τι να πω. Πήγα να πεθάνω τρεις φορές σήμερα», σκέφτομαι φωναχτά και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

«Πες καλά που δεν πέθανες στην πρώτη κιόλας», γελάει ο Jim και κάθεται στην πολυθρόνα. «Να ΄ναι καλά ο μικρός Henderson δηλαδή».

Εστιάζω το βλέμμα στον Eddie που καταφέρνει να ανάψει την φωτιά. Παρόλο που τον κοιτάω, το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού. Συγκεκριμένα πάει στον Alex, ο οποίος είναι στον δεύτερο όροφο αυτή την στιγμή και ποιος ξέρει τι σκατά λέει στον Gavin. Δεν μου αρέσει πόσο κοντά είναι αυτοί οι δυο· η αλήθεια να λέγεται. Δεν ξέρω άμα είναι ζήλεια αυτό που νιώθω, που ο Gavin έχει την ευκαιρία να είναι τόσο κοντά μαζί του, ή απλά καχυποψίες για το παρελθόν τους.

«Πάω κι εγώ να ξεκουραστώ. Είμαι εξαντλημένη», ανακοινώνω και σπρώχνοντας τις ποδάρες του Nate από πάνω μου σηκώνομαι όρθια. «Ελπίζω να ηρεμήσει ο καιρός».

«Ο Tyler που πήγε;» ρωτάει ο Eddie και πέφτει πίσω στο χαλί ανακουφισμένος που κατάφερε επιτέλους να ανάψει την φωτιά.

«Δεν ξέρω», τραγουδάω και ανεβαίνω τα σκαλιά.

Προσπαθώ να είμαι αθόρυβη και μόλις φτάνω τον δεύτερο όροφο, κόβω την ανάσα μου απότομα για να ακούσω πού είναι. Δεν διακρίνω φωνές πουθενά μέσα στα δωμάτια, γι' αυτό τα παρατάω και επιστρέφω εκεί που ήμουν προηγουμένως. Μόλις ανοίγω την πόρτα βρίσκω τον Alex να φοράει ένα μαύρο φούτερ.

Πριν προλάβει να το κατεβάσει, για άλλη μια φορά στην ζωή μου έχω την ευκαιρία να δω το υπέροχο γυμνασμένο σώμα που έχει. Μαζεύω τα σάλια πριν τα παρατηρήσει και προσπαθώ να φανώ τελείως αδιάφορη. Καθαρίζω τον λαιμό μου και με το μανίκι του φούτερ που φοράω χαϊδεύω το μάτι κουρασμένα.

«Τέλος πάντων», πετάγεται ο Gavin και μόνο τότε παρατηρώ ότι στεκόταν στον τοίχο δίπλα από την πόρτα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του και το τσιγάρο να κρέμεται στα σαρκώδη χείλη του. «Κατάλαβα. Απλά να ξέρεις ότι είναι μαλακία που εξ' αρχής ζητάς κάτι τέτοιο από μένα. Γνωριζόμαστε χρόνια τώρα για να νομίζεις ότι είμαι τέτοιο άτομο».

«Είμαι επιφυλακτικός», δηλώνει ο Alex και δεν ξέρω άμα έχουν συνειδητοποιήσει ότι βρίσκομαι ακριβώς ανάμεσα τους σαν το χαμένο αλλήθωρο κατσίκι.

«Να μείνεις ήσυχος», γελάει κοφτά με έναν ειρωνικό τόνο o Gavin και σηκώνει το χέρι με αδιαφορία.

Βγαίνει έξω χωρίς να πει κάτι και μόνο τότε στρέφει το βλέμμα του ο Alex σε μένα. Τινάζει με τα δάχτυλα τα βρεγμένα μαλλιά του και φτιάχνει την κουκούλα πίσω. Παρατάει τα ρούχα του στο τραπεζάκι με την ελπίδα ότι θα στεγνώσουν και εγώ μένω απλά να παρακολουθώ τις κινήσεις του σιωπηλά. Μόλις παρατάει και τα παπούτσια δίπλα στην ντουλάπα, με ξανακοιτάει και σφραγίζω τα χείλη μου μέχρι που γίνονται μια γραμμή.

Αυτά, που λες...

«Θες να κοιμηθείς;» ρωτάει κρύα και αναστενάζω ανακουφισμένη που δεν χρειάζεται να του εξηγηθώ.

Παίζω με τους αντίχειρες πίσω από την πλάτη μου και κουνώ το κεφάλι καταφατικά. Επιλέγω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, όπου η βροχή έχει κρύψει τα πάντα. Χτυπάει το τζάμι ανελέητα και σπάει κάπως την αμήχανη σιωπή που επικρατεί μεταξύ μας.

«Καλά, πάω κάτω», λέει κρύα και την στιγμή που με προσπερνάει, προλαβαίνω και τον πιάνω από το μπράτσο.

Γυρνάω το σώμα μου και ξέρω πως μόνο από αυτό έχω κοκκινίσει ήδη. Πριν μου ρίξει καλά τα μάτια πάνω μου, τυλίγω τα χέρια γύρω από την μέση του και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή, όλο μου το σώμα ανατριχιάζει και ένα ρίγος διαπερνά με ταχύτητα του φωτός κάθε φλέβα μέσα μου, σταματώντας στα άκρα μου.

«Σε ευχαριστώ για όλα, άμα-άμα δεν ήσουν εσύ», τραυλίζω και κομπλάρω να συνεχίσω εφόσον τα μάτια μου βουρκώνουν και ένα κουβάρι στον λαιμό μου το κάνει τόσο δύσκολο να βγάλω τις λέξεις, «δεν θα ήμουν ζωντανή. Δεν θα έβλεπα ξανά τον αδελφό μου, τους φίλους μου», κάνω μια παύση για να πάρω μια βαθιά ανάσα και να σφίξω τα χέρια στο χοντρό ύφασμα του φούτερ του. «Συγγνώμη, Alex».

Παραμένει σιωπηλός, ακίνητος, τα χέρια του να κρέμονται ακόμη στον αέρα παρά να ανταποδίδει την αγκαλιά μου. Ξέρω πως δεν το θέλει, επειδή κάνει ένα βήμα πίσω και νιώθω την ζεστή ανάσα του να με χτυπά όταν ξεφυσά σχεδόν τσαντισμένα. Μετά από λίγα δεύτερα σιωπής και με μένα να συγκρατώ τα δάκρυά μου, αγγίζει τα μπράτσα μου και με σπρώχνει πίσω.

«Δεν μου είναι εύκολο να σε λυπηθώ για όλα αυτά που έπαθες», δηλώνει με κρύο τόνο φωνής και με πληγώνει που δεν δείχνει ούτε ένα ίχνος συμπόνιας στα σκοτεινά μαύρα μάτια του, «και ειδικά όταν με έκανες να πάθω όλα αυτά», η φωνή του αρχίζει να σπάει και ανοιγοκλείνει τα μάτια αργά σαν να ζαλίζεται. «Ξέρεις τι; Απλά ξέχνα το. Δεν είμαι καλά να ασχοληθώ».

Αφήνει τα μάτια μισάνοιχτα και χαϊδεύει το μέτωπό του. Παίρνει μια βαθιά ανάσα για να συνέρθει και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πόσο έχουν κοκκινίσει τα μάγουλα του. Είναι τόσο χαριτωμένα, άμα εξαιρέσει κανείς ότι μου φέρθηκε πολύ σκληρά μόλις κάτι δεύτερα πριν.

«Αλήθεια, συγγνώμη, Alex. Το εννοώ-»

«Angel», με διακόπτει απότομα και καθαρίζω το δάκρυ που ξεφεύγει αμέσως με το μανίκι του φούτερ μου, «δεν θέλω να το συζητήσω. Τέλος».

Παρόλο που παρατηρεί ότι προσπαθώ να μην κλάψω, δεν κάνει τίποτα. Γυρνάει την πλάτη και κάνει να φύγει. Δεν θέλω όμως. Ξέρω ότι του έχω κάνει την ζωή Κόλαση τις τελευταίες-κάτι-ώρες, όμως δεν θέλω να με μισεί. Με πονάει να βλέπω την αδιαφορία στα μάτια του κι όχι μόνο, αλλά για κάποιον λόγο με ενοχλεί όταν με σπρώχνει από κοντά του έτσι.

Είναι μάταιο μαζί του. Πρέπει να το πάρω απόφαση.

Ανοίγω την πόρτα και δεν αντέχω να μην τον σταματήσω, γι'αυτό λέω, «είναι αλήθεια ότι είσαι ο γιος της Προέδρου της Αμερικής;»

Παγώνει στην θέση του και βλέπω το χέρι του Alex να γλιστρά από το χερούλι της πόρτας μέχρι που φτάνει το πλευρό του. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρνά το κεφάλι στο πλάι. Τα μαλλιά του πέφτουν με ωραίο τρόπο μπροστά και καλύπτουν το μέτωπό του. Είναι απλά θαυμάσιος.

«Δεν αλλάζει τίποτα αυτό για μένα», λέει και γυρνάει το σώμα του να με δει καλύτερα. «Η δουλειά της μαμάς μου δεν έχει να κάνει με μένα. Δεν θέλω να νομίζεις κάτι».

«Όπως τι;» ρωτάω μόνο για να συνεχίσω την συζήτηση μεταξύ μας.

«Όπως ότι απολαμβάνω την εξουσία», για πρώτη φορά τον βλέπω να χαμογελά και τα μάτια του γυαλίζουν, η περιοχή μου να με γαργαλά απευθείας. Σοβαρά, με ανάβει μόνο το χαμόγελο του; «Κάνω αυτό που θέλω γιατί το θέλω».

Με αυτό βγαίνει από το δωμάτιο και με αφήνει με αναμμένα μάγουλα. Πέφτω πίσω στο κρεβάτι καθιστή και βάζω το χέρι στην καρδιά μου που χτυπά σαν τρελή. Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι τον θέλω. Είμαι μασοχίστρια άμα το κάνω. Κουνάω το κεφάλι αρνητικά και ξαπλώνω πίσω απότομα.

«Δεν πρέπει να τον θέλεις, Angel. Είναι λάθος, είναι τεράστιο λάθος», σκέφτομαι φωναχτά και κολλάω τις παλάμες των χεριών μου στο πρόσωπο.

«Το ήξερα ότι με ήθελες», με διακόπτει μια φωνή και ξέρω σίγουρα πως η καρδιά μου μόλις σταμάτησε στον τόπο.

Θέλω η ταφόπλακά μου να είναι ροζ και να έχει ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο στην μέση, παρακαλώ.