Άμα ήμουν αγόρι, η Brittany θα ήταν σίγουρα το κορίτσι μου τώρα. Όσο ξεκουράζομαι στα βυζιά της, ενώ τρώω ποπκορν, σκέφτομαι πόσο ωραία είναι η αίσθηση του να με έχει κοντά, αγκαλιάζοντας με κάτι ώρες τώρα για να νιώσω καλύτερα. Εντάξει, καταλαβαίνω την αδυναμία του Alex, αλλά ευτυχώς δεν το έχω γυρίσει ακόμη.

Τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα, το σώμα μου αδύναμο, επειδή πιεζόμουν τόσο για να τα βγάλω όλα απ' έξω, ό,τι απωθημένο είχα κρατήσει μέσα μου τον τελευταίο καιρό. Η Brittany δεν έχει πει λέξη, μόνο με κρατάει κοντά της και όσο πιο πολύ με σφίγγει στην αγκαλιά της, τόσο νιώθω μια ασφάλεια και αγάπη περισσότερο.

Πλέον έχω ηρεμήσει, τόσες ώρες μετά που όλη η οικογένεια της Brittany έχει πάει για ύπνο, μαζί με την Elli και τις υπόλοιπες υπηρέτριες. Όπως προανέφερα, έχω βρει το μαξιλάρι μου στα βυζιά της, το αυτί μου πάνω στην καρδιά της να την ακούω που χτυπάει αργά και σταθερά ενώ μασάω το ποπκορν μου με δυσκολία εφόσον μου έχει βάλει μια μάσκα στο πρόσωπο, την οποία έχει βάλει και στο δικό της.

Κοιτάει το Instagram της με μένα να ρίχνω κλεφτές ματιές με την ελπίδα ότι ο Alex θα της γράψει και έτσι θα σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Μόλις τον φέρνω στο μυαλό μου το στήθος μου σφίγγεται και αισθάνομαι ότι θέλω να ξεράσω, τόσο που με πιέζω όταν έρχεται το θέμα σε εκείνον. Καθαρίζω τον λαιμό μου-κάπως έτσι και το μυαλό μου από τις σκέψεις-και συνεχίζω να τρώω το ποπκορν μου, ενώ εστιάζω το βλέμμα μου στην τηλεόραση όπου παίζει ένα sit-com.

Η Brittany παρατάει το τηλέφωνο της με δύναμη στην κοιλιά της και αυτό με ταράζει για το τι έπαθε. Σηκώνω το σώμα για να κάτσω δίπλα της και φέρνω τα πόδια οκλαδόν. Φαίνεται ότι καταπιέζει τόσα που θέλει να πει, αλλά παριστάνει πως φτιάχνει την μάσκα της σε κάποια σημεία που της έχει ξεφύγει περισσότερο απ' ότι πρέπει και δεν έχει στεγνώσει καλά.

«Ρε Angel», λέει επιτέλους και ξέρω πού πάει η συζήτηση ήδη, «δεν μπορώ να σου κρύψω ότι άκουσα ό,τι έγινε με τον Alex, συγγνώμη. Δεν ήθελα να το ακούσω, αλλά όταν τον είδα να έρχεται έτσι, υπέθεσα ότι κάτι θα γινόταν».

«Δεν πειράζει. Με γλυτώνεις από το να τα πω φωναχτά. Δεν νομίζω να το αντέξω ξανά», γελάω ψεύτικα, γι' αυτό συνεχίζω με το ποπκορν μου να μην αναγκαστώ να με ακούω άλλο που προσπαθώ τόσο να φανώ καλά.

«Λυπάμαι που έπρεπε να το ακούσεις αυτό», μουρμουρίζει εκείνη και ξέρω ακριβώς σε τι αναφέρεται σαν να έχω κάποια τηλεπάθεια μαζί της.

Γιατί ξεκάθαρα εκείνην την αγαπώ περισσότερο από εσένα...

Ανατριχιάζω μόλις το ανακαλούμαι και φέρνω το πίσω μέρος του χεριού μου να συγκρατηθώ πριν ξεράσω. Αφήνω το ποπκορν στον καναπέ του σαλονιού, ο οποίος είναι τόσο μεγάλος που θα μπορούσαν να κοιμηθούν εφτά Nate οριζόντια και κάθετα, και βολεύομαι καλύτερα πίσω στα μαξιλάρια, ενώ αρχίζω να παίζω με τα δάχτυλα μου αμήχανα.

«Ξέρω πως γενικά δεν θέλεις να μπλέκεις, αλλά βοήθα με το τι να κάνω μαζί του», απελπίζομαι μόνο επειδή η μόνη επιθυμία μου αυτή την στιγμή είναι να είμαι με τον Alex, να με αγκαλιάζει όπως πριν και να νιώθω την καρδιά του που χτυπούσε γρήγορα για μένα.

«Δεν είσαι η πρώτη που έρχεται να κλάψει για τον Alex, Angel. Θυμάμαι από τα δεκαπέντε μου τα ίδια μαζί του, μέχρι που το σταμάτησε στα δεκαεπτά. Πάμε πάλι στα ίδια τώρα στα δεκαεννιά του», κουράζεται μόνο που το σκέφτεται και κλείνει τα μάτια για να ξεφυσήσει κοφτά.

«Γιατί δεν ξεκινάς με το να μου ανοιχτείς για εκείνον, την ζωή του, τις πρώην του;» προσπαθώ να την βοηθήσω και από το βλέμμα που μου ρίχνει καταλαβαίνω ότι ο Alex φροντίζει πολύ καλά να χειραγωγεί τους ανθρώπους γύρω του να μην με εκσυγχρονίζουν με την ζωή του. «Δεν θα βγω να τα πω στις ειδήσεις, δεν με συμφέρει».

«Καλά. Υποθέτω υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία μπορώ να σου πω».

Σηκώνεται να βολευτεί καλύτερα, σφίγγοντας περισσότερο το ροζ μπουρνούζι της, ενώ εγώ φοράω το μαύρο, και παίρνει από το τραπέζι το πιάτο με τους ξηρούς καρπούς για να έχει σνακ να τσιμπάει αφού θα ξεκινήσει τις μάλλον αρκετές ιστορίες που έχει να μοιραστεί για τον ξάδερφο της. Η αλήθεια είναι πριν συμβεί ό,τι συμβεί, σκόπευα να την ρωτήσω ούτως ή άλλως, μήπως και έτσι βρω κάποια άκρη μαζί του και μπορέσω να φτιάξω την σχέση μας.

Δεν πιστεύω ότι κάτι από το παρελθόν του Alex θα με κάνει να αλλάξω πως αισθάνομαι για εκείνον ή έστω πώς τον βλέπω. Ήδη ξέρω ότι σε κάποια φάση της ζωής του ήταν τέρμα γυναικάς-οι στάσεις λένε πολλά-και σε κάποια άλλη συνέβη κάτι που τον έριξε σε κατάθλιψη. Τα γεγονότα όμως είναι τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου και αισθάνομαι ήδη κουρασμένη να το ψάξω περαιτέρω.

Όσο εκείνη δένει ξανά τα μαλλιά της, αυτή την φορά ένα κεφτεδάκι όπως τα δικά μου, ανακαλούμαι τι συνέβη τόσες ώρες πριν με τον Alex. Κοντεύει μεσάνυχτα ενώ τελευταία φορά τον είδα γύρω στις πέντε το απόγευμα. Δεν έχει δώσει σημεία ζωής και ούτε η Sophia γνώριζε τι του συμβαίνει με βάση το μήνυμα της, το οποίο κατάφερα να διαβάσω όταν η Brit αποσύρθηκε για λίγο να πάει στην τουαλέτα.

Ανησυχώ πολύ για εκείνον και την ψυχική υγεία του. Έκοψε τα φάρμακα του, τα οποία ήταν τόσο δυνατά με αποτέλεσμα να μην τον βοηθούν καθόλου στο σεξ, και ποιος ξέρει τι βγαίνει στην φόρα που το καταπίεζε τόσον καιρό. Βασικά μια χαρά ήταν όσο εγώ τον κρατούσα απασχολημένο, αλλά από τότε που είδε ποιοι από το Brentwood θα έρθουν κάνει σαν υστερικός και δεν τον προλαβαίνω.

Ξεκάθαρα την αγαπάει περισσότερο από εμένα.

Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου, κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη. Τότε γιατί η καρδιά του χτύπαγε όπως την δική μου κάθε φορά που με αγγίζει, με πειράζει, με αγκαλιάζει και μου λέει γλυκόλογα; Άμα εκείνην θέλει, εμένα γιατί με κρατάει; Με ενοχλεί τόσο που δεν ακούει την καρδιά του και εστιάζεται σε όλες τις μαλακίες γύρω του εκτός από εμένα, που πρώτη φορά είμαι πρόθυμη να ασχοληθώ με κάτι πέρα από τον εαυτό μου.

«Ο Alex γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου στην Ουάσινγκτον. Οικογενειακώς είχαν μετακομίσει εκεί για να ακολουθήσει η 24χρονη Elizabeth Henderson Pearce το όνειρο της να γίνει πολιτικός. Μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές και όλα ήταν υπέροχα. Μεγάλωσε τα παιδιά της, ενώ ανέβαινε την σκάλα προς το όνειρο της-»

«Έχεις αλκοόλ;» την διακόπτω γιατί ήδη αρχίζω να βαριέμαι έτσι που τα εξηγεί.

«Θες να πιεις;» με ρωτάει σηκώνοντας το φρύδι, όσο μπορεί βέβαια εξαιτίας της μάσκας.

«Δεν θα με πείραζε. Όλο και κάπως θα βοηθήσει να καταπνίξω τα συναισθήματα μου».

Η Brittany σηκώνεται από τον καναπέ με μένα να μπουκώνομαι στο ποπκορν όταν αισθάνομαι το τηλέφωνο μου να δονείται. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ενώ αφήνω την άλλη στα κρυφά να πάει να κλέψει από τον μπουφέ ό,τι αλκοόλ έχει, να πνίξω τον πόνο μου εκεί, εφόσον απαγορεύεται να πνίξω ανθρώπους. Κοιτάω βιαστικά να δω ποιος μου έστειλε μήνυμα και βλέπω πως είναι ο αδελφός μου, προς μεγάλη μου απογοήτευση.

Ο άλλος μάλλον δεν έχει ξεκλειδώσει καν το κινητό του.

Μου έχει στείλει μια φωτογραφία με εκείνον να έχει φέρει τους αντίχειρες στο στήθος του, το στόμα του ανοιχτό εκφράζοντας ενθουσιασμό ενώ από πίσω παίζεται παράνομο kickboxing. Συνηθίζει να πηγαίνει σε τέτοια με τον φίλο του τον Jonathan και δεν ξέρω γιατί νιώθει την ανάγκη να μου στείλει φωτογραφία, σαν να με ενδιαφέρουν ημίγυμνοι άντρες να χτυπιούνται ανελέητα.

«Τι θες;» του γράφω και πετάω ένα ποπκορν στο στόμα μου.

Όσο ο άλλος πληκτρολογεί, πάω στην συνομιλία με τον Alex. Σε σχέση με εκείνον εγώ τον έχω αποθηκεύσει «Alex μου» σε συνοδεία με τρεις καρδιές. Άμα το αλλάξω θα το δει-γαμημένο Messenger-και δεν θέλω να νομίζει ότι άλλαξα γνώμη για να το προσπαθήσουμε. Απλά δεν ήταν η ημέρα μας. Πάω στο Whatsapp και ούτε εκεί έχει έρθει κάτι, γιατί μάλλον δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με το τηλέφωνο του.

Παρατηρώ την Brit που ψάχνει ένα καλό μπουκάλι να φέρει από τον μπουφέ όταν τα μάτια μου πέφτουν στο δικό της τηλέφωνο. Η μουσικούλα που παίζει την κάνει να πάρει ένα στην τύχη και να έρθει βιαστικά προς τον καναπέ, δίνοντας μου το μπουκάλι. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή τι από τον ενθουσιασμό, τι από την χαρά, τι από το άγχος βέβαια, αφού πριν το απαντήσει είδα ότι την έπαιρνε ο Alex.

«Έλα, ξαδερφούλη», απαντάει εκείνη και βολεύεται πίσω στην θέση της, τα μάτια της να πέφτουν πάνω μου φευγαλέα, σαν να μην αισθάνεται καλά που είμαι μπροστά και την ακούω.

Κοιτάω την βότκα με γεύση βατόμουρο και-αν και δεν τρελαίνομαι-προσαρμόζομαι γιατί τόσο θέλω αυτή την στιγμή να ηρεμήσω, να σταματήσω να σκέφτομαι ό,τι έγινε και απλά να ξεχαστώ όσο το αλκοόλ κάνει την δουλειά του στο σώμα μου. Βγάζω το καπάκι και η καρδιά μου κάνει έναν απότομο χτύπο όταν ακούω την φωνή του Alex στην άλλη γραμμή να λέει ένα κουρασμένο «γεια».

«Που χάθηκες όλη μέρα, ρε βλάκα; Ούτε ένα γεια δεν είπες ή κάτι», τον πειράζει η Brit μόνο για να μην δείξει ότι έχει καταλάβει τι συνέβη μεταξύ μας.

Έξυπνο κορίτσι.

«Έκανα κάτι δουλειές και πήγα να δω την Nina. Είμαι στο αυτοκίνητο τώρα», τον ακούω αν και λίγο δύσκολα, όμως όσο-όσο για να πιάνω τις λέξεις του. «Μου είχε αλλάξει ο κωδικός στο κινητό και βαριόμουν να το ανοίξω».

Πήγε να δει την Nina...

«Κρατάς εσύ κωδικό στο τηλέφωνο;» αναρωτιέται η άλλη και φέρνω το μπουκάλι αλκοόλ στα χείλη μου να καταπιώ μια τεράστια γουλιά, τα μάγουλα μου να φλέγονται εφόσον ξέρω ότι ευθύνομαι εγώ για αυτό.

Ουπς.

«Όχι, μου το ζήτησαν από το γραφείο γιατί λένε δεν είναι σωστό να μου ανοίγουν το κινητό τόσα άτομα», λέει ο Alex και η φωνή του είναι τόσο μουντή, σχεδόν τέρμα κουρασμένος. «Εσύ τι κάνεις;»

Η Brittany αμέσως μου ρίχνει τα μάτια με νόημα και σηκώνω τους ώμους με ένα αθώο χαμόγελο στα χείλη μου. Το βλέπω πως με κρίνει στο μυαλό της και κουνάει το κεφάλι σαν να μου λέει «περίμενε, γιατί έχω να σου τα ψάλλω όσο θες» και επιστρέφει το βλέμμα της στην τηλεόραση.

«Μάσκα προσώπου, τρώω και βλέπω τηλεόραση», απαντά βαριεστημένα η Brit και φέρνω άλλη μια φορά το μπουκάλι στα χείλη μου.

Έχω βουρκώσει ήδη, ανήμπορη να ξεπεράσω το γεγονός ότι πήγε να δει την Nina. Τέτοια ώρα μάλιστα ποιος ξέρει τι έκανε, μπορεί εκείνη να τον παρηγορούσε και να τον κρατούσε στην αγκαλιά της, αυτός να της έλεγε για μένα ή μπορεί και να με κρατάει μυστικό για να μην την πληγώσει. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά μου είναι τόσο δύσκολο να μην ζηλεύω όταν πριν κάτι ώρες μέσα από τα νεύρα του μου είπε ότι ξεκάθαρα την αγαπάει πιο πολύ από μένα.

«Η Angel είναι εκεί;» ρωτάει εκείνος και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, τα μάτια της Brit να ξαναπέφτουν πάνω μου, αυτή την φορά επιφυλακτικά και σαν να σκέφτεται καλά την απάντηση της.

«Όχι, έφυγε γιατί δεν ήταν καλά. Έγινε κάτι μεταξύ σας;»

Σουφρώνω τα φρύδια μπερδεμένη και προσπαθώ να καταλάβω τι προσπαθεί να κάνει με το να λέει ψέματα στον Alex. Αφήνω το μπουκάλι στο τραπέζι χωρίς να κάνω φασαρία και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος, να αισθάνομαι πάλι την έντονη ανάγκη να ξεράσω, κάτι να μου λέει ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά όσο νομίζω. Το παραλείπω για τώρα και εστιάζω την προσοχή μου στην άλλην που κοιτάει τα βαμμένα λευκά νύχια της.

«Θα σου πω από κοντά. Σε μισή ώρα είμαι εκεί», απαντά ο Alex και της το κλείνει μετά από αυτό.

«Εξηγήσου», είναι το πρώτο πράγμα που λέω και παίρνει το ποπκορν από τα πόδια μου που ακόμη κρατάω οκλαδόν και πέφτει με τα μούτρα.

«Μια φορά που είπα ψέματα στον Alex δεν μου βγήκε σε καλό, αλλά μόνο επειδή σε αγαπώ και είσαι η καλύτερη μου φίλη το κάνω αυτό», μουτρώνει καθώς μασάει με αποτέλεσμα να πέσουν κάποια σαλιωμένα ποπκορν πίσω στο μπολ. «Θα έρθει, θα κρυφτείς και θα ακούσεις τι πραγματικά έχει να πει».

«Θα το κάνεις αυτό για μένα;» αναρωτιέμαι σοκαρισμένη και βουρκώνω συγκινημένη.

«Θα καώ στην Κόλαση, αλλά ναι».

Πέφτω στην αγκαλιά της, αλλά δεν την σφίγγω πολύ γιατί όσο να' ναι τρώει και κρίμα να την σκοτώσω τώρα που μου φέρεται καλά. Είχα χάσει τις ελπίδες μου με όλες αυτές τις σπόντες που ρίχνει για μένα και τον Alex ότι της άρεσε να είμαστε μαζί, αλλά υποθέτω είναι τόσο καλή να θυσιάσει τον εγωισμό και την περηφάνια της για να μείνω ευτυχισμένη στο τέλος.

Αισθάνομαι λίγες τύψεις η αλήθεια είναι. Ήρθα να την κάνω χαρούμενη, να της δώσω κουράγιο να συνεχίσει με το κεφάλι ψηλά και να μην δίνει σημασία σε ό,τι την στεναχωρεί και κατέληξα να μυξοκλαίω, αργώντας την ρουτίνα μας τόσο που είναι μεσάνυχτα και όλοι κοιμούνται. Δεν είπε τίποτα, αντιθέτως με κράτησε στην απαλή αγκαλιά της που μύριζε φρεσκάδα, μπισκότο και βανίλια, χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου και δίνοντας μου να φάω ό,τι ζητούσα.

«Σε ευχαριστώ, Barney», της χαμογελώ και ξαναπαίρνω το μπουκάλι βότκα να της το δώσω να πιει λίγο.

«Τς, ελπίζω απλά να αξίζει, γιατί μισώ να του λέω ψέματα».

Φέρνει το μπουκάλι στα χείλη της και βολεύομαι καλύτερα, βγάζοντας το μπουρνούζι μου πρώτα γιατί έχω σκάσει από την ζέστη. Το σπίτι είναι τόσο ζεστό που δεν θα με χάλαγε ένα ντους τώρα ή ένα κολύμπι στην πισίνα που έχει στο πίσω μέρος της βίλας, η οποία είναι υπέροχη για πάρτι ή μπάρμπεκιου σε σχέση με την δική μας που είναι σχετικά μικρή.

«Έψαχνες το κινητό του, μωρή ηλίθια;» με μαλώνει και μαζεύομαι στην θέση μου, γιατί ήλπιζα πως κάπως θα το ξεχάσει.

«Μπορώ να μην το σχολιάσω; Δεν ξέρω τι με πιάνει κάποιες φορές», γελάω αμήχανα, αλλά δεν είναι αρκετό να βγάλω το επικριτικό βλέμμα της από πάνω μου.

«Απορώ πώς δεν σε παράτησε ακόμη. Ο Alex μισεί να του αγγίζουν τα πράγματα. Μια φορά που με έπιασε να το κάνω αυτό, έβγαζε φωτιές από τα μάτια και φοβήθηκα τόσο που δεν το ξαναέκανα ποτέ μου. Ξέρω πως δεν έχει κάτι να κρύψει, αλλά και πάλι», μονολογεί και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, φέρνοντας το χέρι στο μάγουλο μου.

«Έμενα μου έδωσε ένα φιλάκι και γέλασε», μουρμουρίζω σκεφτική και η Brit με κοιτάει με την άκρη του ματιού της, το βλέμμα της κενό. «Τέλος πάντων. Πες μου κι άλλα για εκείνον πριν έρθει».

Παίρνω το μπουκάλι από το χέρι της και κατεβάζω άλλη μια γουλιά, πολύ μεγαλύτερη από τις προηγούμενες. Έτσι όπως το πάω γενικά θα καταντήσω αλκοολική γριά με κατεστραμμένα νεφρά και πενήντα γάτες στο πλάι του Nate, ο οποίος θα φτάσει πιο γρήγορα εκεί απ' ότι εγώ. Τουλάχιστον εγώ έχω μια μικρή ελπίδα με τον Alex να απέχω από εκείνο το μέλλον, αφού ο ίδιος μισεί το αλκοόλ, ο αδελφός μου όμως δεν έχει καμιά σωτηρία.

«Τι να σου πω για εκείνον;» γελάει με τον εαυτό της και ακουμπά την μάσκα να σιγουρευτεί ότι έχει στεγνώσει. «Για να φανταστείς η πρώτη του φορά ήταν στα δεκατέσσερα του. Διήρκησε λίγους μήνες με εκείνην την κοπέλα και μετά από ένα πάρτι πριν πάμε λύκειο, ήταν σαν να βρήκε τον εαυτό του με το να κοιμάται περά-δώθε. Ο ίδιος δεν μας έλεγε ποτέ τι έκανε πίσω από τις πόρτες των δωματίων, αλλά φήμες έλεγαν πως έχει πάει και με δυο ταυτόχρονα».

«Σοβαρά τώρα;» αμφιβάλλω τα λόγια της, αλλά όσο το σκέφτομαι και ανακαλούμαι κάτι κόλπα του, μπορεί να έχει και ένα δίκιο.

«Μόνο ο ίδιος ξέρει τι έχει κάνει, η αλήθεια είναι. Μπορεί και ο πρώην κολλητός του, αλλά δεν κόβω και το χέρι μου», συνεχίζει η Brittany αγνοώντας το σχόλιο μου και κατεβάζω το μπουκάλι που είχα γυρίσει πριν ξεκινήσει να μιλάει, κερδίζοντας έτσι το ενδιαφέρον μου.

«Πρώην κολλητός;» ρωτάω και ξεφυσάει σαν να μην έπρεπε να το πει αυτό, αλλά πλέον δεν την νοιάζει που το ανέφερε.

«Δεν έχει σημασία», μουρμουρίζει εκείνη και σηκώνω τους ώμους μου.

Αν και δεν περίμενα να μου πέσει τόσο βαρύ, η βότκα έχει αρχίσει να με ζαλίζει ήδη, τα μάγουλα μου να φλέγονται και να ροδοκοκκινίζουν κάτω από την μάσκα μου μάλλον. Σε λίγο θα αρχίσω να χάνω τα λογικά μου, γι' αυτό λυγίζω μπροστά να μάθω κι άλλα. Ξαπλώνω μπρούμυτα στηρίζοντας το σώμα στους αγκώνες μου και σηκώνω τα πόδια, το μπουκάλι πλέον στα χέρια της Brittany, η οποία πίνει σταλιές-σταλιές και περισσότερο απλά τρώει από τους ξηρούς καρπούς.

«Εσύ πιστεύεις ότι ο Alex θα το έκανε όντως αυτό;» επιστρέφω πίσω στην συζήτηση και την βλέπω που προσπαθεί να το σκεφτεί καλά πριν απαντήσει.

«Κοίτα, τώρα το θεωρώ λίγο δύσκολο, αλλά κάποτε σίγουρα. Angel, δεν έχω δει χειρότερο σεξομανή από εκείνον πριν δυο χρόνια και πίστεψε με κάνω πολύ παρέα μαζί σου».

Η απάντηση της με προβληματίζει. Όχι επειδή λέει ότι είναι σεξομανής ή κάτι, αλλά γιατί απορώ τι ζωή είχε ο Alex πριν δυο χρόνια. Τον σκέφτομαι τώρα, τον τρόπο που με αγγίζει, που δίνει προτεραιότητα στο να με ικανοποιεί και πόσο κλειστός είναι με τον εαυτό του, και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Δεν ακούγεται καθόλου σαν τον άνθρωπο που είναι σήμερα και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι πως μπορεί να ήταν.

Με αυτά που ξέρω από την Amy και λίγο από αυτά που δείχνει ο ίδιος, θα πρέπει να είχε πολύ πλάκα σαν παρέα, να ήξερε να περνάει καλά, να ήταν όντως η ψυχή της παρέας. Είμαι σίγουρη πως άμα είχε τύχει να γνωριστούμε από πριν, θα ταιριάζαμε τέλεια, χωρίς Nina, χωρίς εμπόδια, χωρίς ανασφάλειες και καυγάδες. Υποθέτω πως κατάφερα να τον βοηθήσω να ξεπεράσει κάποια φάση που τον άφηνε πίσω, αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Εγώ τον θέλω σαν αγόρι μου όχι σαν να είμαι η ψυχολόγος του.

«Γιατί δεν αρέσει να τον αγγίζουν τον Alex ερωτικά;» σκέφτομαι φωναχτά και βγαίνει η βότκα από την μύτη της Brittany, η οποία αρχίζει να βήχει υστερικά, δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια της.

Θα πρέπει να έτσουξε αυτό.

«Πως τα πετάς έτσι; Λυπήσου με καμιά φορά», διαμαρτύρεται και σηκώνεται από τον καναπέ να δει το μπουρνούζι της που έχει βραχεί. «Σκατά έγινα», μουρμουρίζει με τον εαυτό της, μια αηδιασμένη και ενοχλημένη γκριμάτσα να είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. «Έλα να ξεπλύνουμε τις μάσκες τώρα».

«Μην αποφεύγεις την ερώτηση μου», χαχανίζω και μάλλον το αλκοόλ ξεκίνησε να με επηρεάζει ήδη.

Σηκώνομαι, τραβώντας το σατέν φόρεμα λίγο πιο κάτω γιατί είχε ανέβει τόσο που φαινόταν στο πλάι η γραμμή του μαύρου μπραζίλ μου. Σκοντάφτω σαν την αδέξια που είμαι πάνω στην αγκαλιά της Brittany-συγκεκριμένα στο δεξί βυζί της-και μένω για λίγο. Εκεί που δεν το περιμένει φέρνω το χέρι μου στο αριστερό της και το χουφτώνω γελώντας, εκείνη αμέσως να το σφαλιαρίζει από πάνω της κάνοντας πίσω απότομα.

«Συμμαζέψου», με προειδοποιεί και κουνά το κεφάλι απογοητευμένα όπως κάνει ο Nate κάθε φορά που με βρίσκει να κάνω σαν ηλίθιο και απλά αναρωτιέται πως στον πλανήτη έχει συγγένεια μαζί μου. «Κακομοίρα μου, να σε βρει ο Alex σε τέτοια κατάσταση, γιατί δεν τον σταματάω».

«Με πληγώνεις που αποφεύγεις την ερώτηση μου», παραπονιέμαι κλαψιάρικα και την ακολουθώ με τους ώμους πεσμένους μπροστά, εκείνη κρύβοντας το ήδη μισοτελειωμένο μπουκάλι βότκα πίσω στον μπουφέ, πριν το τελειώσω όλο μόνη μου.

«Ρώτα τον μόνη σου πια, τι είμαι; Η προσωπική γραμματέας του; Να ξέρεις ότι το να προσπαθείς να αποσπάσεις πληροφορίες από μένα είναι ύπουλο», σχολιάζει για να με κάνει να αισθανθώ άσχημα, αλλά το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι ότι τα βυζιά μου έχουν πρηστεί τόσο που νιώθω σέξι.

Φέρνω τα χέρια να τους κάνω ένα μασάζ και κερδίζω ένα βλέμμα ερωτηματικό από την Brittany που μας κατευθύνει προς την άλλη άκρη του σπιτιού όπου είναι μια από τις πεντακόσιες τουαλέτες που έχει το σπίτι. Γελάω ξανά και τα αφήνω ήσυχα εφόσον πονάνε περισσότερο απ' όσο περίμενα και το παραμικρό άγγιγμα τα τσιτώνει.

Η Brittany αναστενάζει απελπισμένα και μάλλον μετανιώνει που με άφησε να κατεβάσω ένα λίτρο-από το ενάμισι-βότκα. Δεν πίστευα να με βαρέσει τόσο γρήγορα ή τόσο εύκολα, αλλά το να είμαι στεναχωρημένη δεν βοηθάει καθόλου, ειδικά όταν πριν το ποπκορν καταβρόχθισα ένα κέικ σοκολάτα, λίγο πικρό μεν αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Ρεύομαι μια και ύστερα ξανά, ένα επιφώνημα αηδίας να ξεγλιστρά από τα χείλη της Brittany η οποία τινάζει με το χέρι τον ώμο της για να δείξει ότι την ενοχλεί πολύ η συμπεριφορά μου αυτή την στιγμή. Χαχανίζω βάζοντας το χέρι μπροστά από τα δικά μου και με χοροπηδηματάκια, ζαλισμένα μεν να πηγαίνω πέρα-δώθε σαν να βρίσκομαι στο αυτοκίνητο με τον Gavin να οδηγεί, βηματίζω πίσω της.

«Έχω καλές σχέσεις με τον Alex αλλά κάποτε δεν ήταν τόσο στενές. Μέχρι πριν το λύκειο με το ζόρι μιλούσαμε. Μετά όταν ήμασταν στο ίδιο σχολείο-απόφαση του μπαμπά μου αυτή-ήρθαμε κοντά γιατί μόνο εμένα γνώριζε», λέει η Brit και στέκεται μπροστά από τον νεροχύτη.

Ρίχνει νερό στο πρόσωπο της όσο εγώ την κοιτάω ζαλισμένη και ανοιγοκλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να σκεφτώ τον Alex, φέρνοντας στην σκέψη μου τα χείλη του στα δικά μου. Τόσο σαρκώδη και γευστικά. Λατρεύω να του τα ρουφάω. Μα πόσο ανάβω όταν του τα δαγκώνω αργά και τραβάω πίσω να τον δω στα μάτια που τόσο το απολαμβάνει. Χαμογελάω με τον εαυτό μου, όσο μου το επιτρέπει η μάσκα, και τα μάγουλα φλέγονται λίγο περισσότερο από πριν.

«Νομίζω πως τον αγαπάω, ρε Barney. Πέρα από τον έρωτα που είναι ξεκάθαρος, θέλω να τον αγαπήσω με όλο μου το είναι, όμως γνωρίζοντας με, θα το καταστρέψω και ύστερα απλά θα τον αποφεύγω με την ελπίδα ότι θα τον ξεχάσω», σκέφτομαι φωναχτά και ξεφυσάω, ένας αναστεναγμός να ξεγλιστρά από τα χείλη μου. «Έχεις ερωτευτεί ποτέ σου, Brittany;»

Παραμένει σιωπηλή, η θλίψη στα μάτια της να ανακλάται στον καθρέπτη. Ρίχνει ξανά νερό στο πρόσωπο της και του κάνει ένα χαλαρό μασάζ, βγάζοντας έτσι την μάσκα, εγώ να στηρίζομαι στον πάγκο για να μην πέσω, τόσο που ζαλίζομαι.

«Ναι. Κακή εμπειρία όμως. Δεν γύρισε ποτέ να με δει και με παράτησε για ένα άτομο που αγαπούσα πολύ», απαντά και καθαρίζει ύστερα τον λαιμό της.

Ύποπτο.

«Τι ύποπτο, μωρή ηλίθια; Βγάλε την μάσκα από το πρόσωπο και πάμε να κάτσουμε στο σαλόνι. Δεν φτάνει που σε έχω και μεθυσμένη τώρα να ανησυχώ για σένα», με μαλώνει ξανά και με τραβάει από το μπράτσο στον νεροχύτη, με το νερό ακόμη να τρέχει.

«Καλά, καλά. Πως κάνεις έτσι;» μουτρώνω και ύστερα μαζεύω στην χούφτα μου νερό για να το ρίξω στο δικό μου πρόσωπο.

Κάπως με συνεφέρει από την ζαλάδα το χλιαρό νερό και όσο τρίβω για να πέσει η μάσκα, νιώθω πολύ καλύτερα σε σχέση με πριν που παραπατούσα πάνω σε απαλά βυζιά και ύστερα έκανα το χαρούμενο κατσίκι στους διαδρόμους της βίλας της Brittany. Καθαρίζω τον λαιμό μου και αφού τελειώσω με αυτό, ισιώνω ξανά το σώμα μου να σταθώ μπροστά στον καθρέπτη.

Δεν λέω πως ό,τι συμβεί από 'δω και πέρα είναι τελείως η ευθύνη μου πάντως. Όσο πιο πολύ περνάει η ώρα τόσο θα αρχίσω να ξεχνάω τι κάνω και μάλλον θα ξυπνήσω αύριο με πονοκέφαλο. Με κοιτάω στον καθρέπτη και τα μάγουλα μου είναι κόκκινα, τα χείλη μου να έχουν πάρει ένα ροζ έντονο χρώμα ενώ τα μάτια μου είναι πρησμένα, κόκκινα και κουρασμένα από όλο το κλάμα που έριξα.

«Αχ, ρε Angel, τι θα κάνω με σένα;» αναρωτιέται και την κοιτάω μέσα από τον καθρέπτη.

Το πρόσωπο της γυαλίζει, οι κοκκινίλες να έχουν μειωθεί πάρα πολύ, να έχουν γίνει σχεδόν άφαντες σε σχέση με το πρωί που άνετα θα την τύλιγα με ένα σκοινί να την κρατάω σαν μπαλόνι. Η αλήθεια να λέγεται ότι η ομορφιά της δεν συγκρίνεται ούτε ολίγον με την δική μου. Με ξαφνιάζει που δεν έχει βρει ένα αγόρι ακόμη, να είναι μαζί και να κάνουν τα σχετικά, που τόσο βρίζει εμένα και τον ξάδερφο της.

Λες και φταίω εγώ να θέλω σεξ με τον Alex, που με ανάβει σαν να με ψήνει στον φούρνο μόνο που αναπνέει.

«Τον Alex θέλω», κλαψουρίζω έτοιμη να ξεσπάσω πάλι σε λυγμούς και με τραβάει στην αγκαλιά της λίγο απελπισμένη με την πάρτη μου.

«Σταμάτα να βασανίζεις τον εαυτό σου πια. Το έχω καταλάβει ότι τον θες και μην σου πω όλο το Beverly Hills», σαρκάζεται ενώ χαϊδεύει την πλάτη μου. «Έλα τώρα, πάμε στο σαλόνι να πιεις λίγο νερό με λεμόνι. Θα σου κάνει καλό».

«Σε ευχαριστώ, Brittany. Να ξέρεις πως άμα ήμουν αγόρι ή έστω λεσβία, θα έκανα κάτι μαζί σου», καταφέρνω να πω.

«Ναι, μεγάλη τιμή, τι να σου πω», σχολιάζει εκείνη και δεν μπορούμε να μην γελάσουμε στο τέλος σαν τα βλαμμένα ενώ στην μέση του μπάνιου. «Αλλά εντάξει, δεν λέω, είναι ωραίο να με θέλει κάποιο άτομο εκεί έξω».

«Που εκεί έξω, ρε, ενώ είμαι ακριβώς δίπλα σου;» Παριστάνω την ενοχλημένη καθώς περπατάμε έξω και στον διάδρομο από τον οποίο ήρθαμε. «Καημένη εσύ όμως».

Φυσικά και αναφέρομαι στον καημένο τον Tony που την κυνηγάει από πίσω σαν σκυλάκι. Όταν έμαθε από την Brittany ότι με τον Alex τελικά σταματήσαμε το φλερτ και πλέον το έχουμε γυρίσει σε ένα είδος σχέσης, πήρε κάπως τα πάνω του και, παρόλο που τραύλιζε τέρμα και δεν μπορούσε να αναπνεύσει σε κάποια φάση, άρχισε να της την πέφτει λίγο. Αυτή είναι τυφλή πάντως, μα τον Θεό. Πώς δεν έχει παρατηρήσει το αγόρι να κάνει σαν τρελό για εκείνη ούτε εγώ δεν ξέρω.

«Τι θα πει αυτό;» ρωτάει εκείνη και μου ρίχνει τα μάτια κάπως σκεφτική.

«Τίποτα, τίποτα», αναστενάζω.

Όσο περπατάμε τόσο πιο πολύ ζαλίζομαι. Θα πρέπει να έχουν περάσει κάμποσα λεπτά και ο Alex όσο πάει και πλησιάζει στην στιγμή άφιξης του. Δεν ξέρω πώς θα καταφέρουμε να με κρύψουμε, πρώτον γιατί πάω σαν κούνια πέρα-δώθε και δεύτερον με το αλκοόλ γίνομαι λίγο απρόβλεπτη. Τελευταία φορά τόσο μεθυσμένη δεν θυμόμουν τι έκανα, και ο Gavin λέει πως την έπεσα στον Alex τόσο πολύ που ο άλλος φοβόταν ότι θα τον βιάσω μπροστά του.

«Πάω να σου φτιάξω νερό με λεμόνι να συνέλθεις λίγο. Περίμενε με στο σαλόνι», δηλώνει η Brittany και μουγκρίζω μια θετική απάντηση, σηκώνοντας το χέρι μου να την αποχαιρετήσω.

Σέρνω τα πόδια μου κουρασμένα προς το σαλόνι και τεντώνομαι στην διαδικασία μέχρι που ρίχνω το σώμα μου στον καναπέ. Ξαπλώνω πίσω στα μαξιλάρια και ρίχνω το μαύρο μπουρνούζι στα πόδια μου για να μην νιώθω τόσο εκτεθειμένη. Παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια μου και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή όταν βλέπω πως ο Alex μου έχει στείλει μήνυμα, όπως και ο αδελφός μου, αλλά ποιος τον χέζει αυτόν τώρα.

«Είσαι καλά; Ποιος σε πήγε σπίτι;» με ρωτάει και χαμογελάω με τον εαυτό μου.

Νοιάζεται. Εφτά ώρες μετά, αλλά νοιάζεται.

Ανοίγω πρώτα την συνομιλία με τον Nate και βλέπω πως έχει απαντήσει, «έχω αφήσει ξεκλείδωτα, να έρθεις σπίτι και σταμάτα να το πας σερί στους φίλους σου, αν όχι μόνο στου Alex». Στριφογυρίζω τα μάτια με τον ξενέρωτο και του στέλνω μια φωτογραφία με μένα να του κάνω κωλοδάχτυλο. Βγαίνω από 'κει και αποφασίζω να μην απαντήσω στον Alex.

Παρατάω το τηλέφωνο στο τραπεζάκι και βολεύομαι καλύτερα στον καναπέ στο πλάι. Κοιτάω την τηλεόραση τέρμα ζαλισμένη από το αλκοόλ, το πρόσωπο μου να είναι τόσο απαλό που δεν μετανιώνω την μάσκα καθόλου. Σκέφτομαι τον Alex με ένα χαμόγελο και τα μάτια μου αρχίζουν να βαραίνουν, σιγά-σιγά να κλείνουν από την νύστα.

Τελικά νοιάζεται.

~•~

«Τελείωσες;» ρωτάει ο Nate έξω από την πόρτα και καθαρίζω τα χείλη μου με το πίσω μέρος του χεριού μου.

«Καλά είμαι», καταφέρνω να πω και-ψέματα, γιατί με βρίσκω άλλη μια φορά πάνω από την λεκάνη να ξερνάω.

Έχω πέσει στο πάτωμα, τα πόδια μου με ζόρι να με κρατούν, τα μαλλιά μου δεμένα πάνω-μάλλον από χθες στο σπίτι της Brittany-το στομάχι μου με το ζόρι να αντέχει το πόσο πολύ ξερνάω. Δεν σχολιάζω τον πονοκέφαλο που με σκοτώνει από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο-πιθανότατα ο Nate να είναι αυτός που θα ρίξει λίγο φως στο μυστήριο αυτό-ξύπνησα στο δωμάτιο μου, χωρίς εσώρουχο και ακόμη ντυμένη με το σατέν φόρεμα της Brittany.

Μόλις άνοιξα τα μάτια, έτρεξα στην τουαλέτα και έβγαλα ό,τι είχα καταναλώσει τις τελευταίες ώρες. Δεν θυμάμαι καθαρά τι συνέβη αφού με ξύπνησε ο Barney να πιω το νερό με λεμόνι και αφού ήρθε ο Alex να την βρει στο σπίτι της.

Ξανακαθαρίζω τα χείλη μου και χαϊδεύω το μέτωπο μου μήπως έτσι και ηρεμήσω. Σηκώνω το σώμα μου αργά από το πάτωμα και στέκομαι μπροστά από τον νεροχύτη να ξεπλύνω το πρόσωπο μου μήπως και συνέλθω. Αφού ρίξω τσαπατσούλικα νερό, με κοιτάω στην αντανάκλαση του καθρέπτη. Έχω τα χάλια μου· μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου, πρησμένα κόκκινα μάτια, ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και-καινούρια πιπιλιά είναι αυτή;

Πλησιάζω να την τσεκάρω καλύτερα και τα μάτια μου δεν με ψεύδουν. Δίπλα σε εκείνην που μου είχε κάνει ο Alex χθες έχω άλλη μια μικρή δίπλα της την οποία δεν την θυμάμαι να είχε γίνει εν ώρα εκείνου του σεξ. Μια φλασιά από χθες το βράδυ με κάνει να θυμηθώ τον εαυτό μου να τσακώνεται με τον Alex κάτω στο σαλόνι, εκείνος να ξεφυσάει τσαντισμένος. Ύστερα θυμάμαι άλλη μια στιγμή με μένα πάνω του στο κρεβάτι μου, αυτός να μην ξέρει πώς να αντιδράσει.

Τι σκατά έκανα πάλι χθες το βράδυ;

Ανοίγω την πόρτα και βρίσκω τον χαζοχαρούμενο αδελφό μου να με κοιτάει σαν να είμαι καμιά από εκείνες τις γκόμενες που κοιμάται και προσπαθεί να θυμηθεί ποια από όλες είμαι. Στριφογυρίζω τα μάτια-όσο μου επιτρέπει ο πονοκέφαλος-και τον προσπερνάω τσαντισμένη, να μην έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί του έτσι χάλια που είμαι.

«Ξύπνημα μετά από μεθύσι; Καιρό είχα να σε δω έτσι», κοροϊδεύει εκείνος και το φρύδι μου κάνει 'τικ' ανυπόμονα.

«Δεν θυμάμαι τίποτα. Ξέρεις πώς βρέθηκα εδώ;» ρωτάω παραλείποντας τα περιττά σχόλια του και με ακολουθεί στο δωμάτιο.

Φοράει ένα κοντό παντελόνι το οποίο έχει μούρες αγελάδων και ένα λευκό μπλουζάκι που έχει μια αγελάδα να ρωτάει «θες λίγο γάλα;»· η αγαπημένη πιτζάμα του Nate την οποία του έκανε δώρο ο Gavin πέρσι. Ρίχνει το σώμα του στο άστρωτο κρεβάτι μου και ο τρόπος που πέφτει μού φέρνει άλλη μια φλασιά με μένα να ρίχνω τον Alex σε εκείνο. Μάλλον κάναμε σεξ, όμως και πάλι δεν εξηγείται πώς φτάσαμε εδώ ή πού πήγε ύστερα.

«Σε έφερε ο Alex. Καβγαδίζατε τόσο πολύ που πήρα τον Gavin τηλέφωνο και σας κουτσομπολεύαμε παρέα», γελάει εκείνος, λες και τι έκανε.

Έδωσε λίγη ζωή στον καλύτερο του φίλο τώρα που έμαθε άλλο ένα κουτσομπολιό. Μάλλον επίτευγμα λέγεται κι αυτό, αλλά ποια είμαι εγώ τέλος πάντων να κάνω συμπεράσματα; Ανοίγω την ντουλάπα και προσπαθώ να βρω ρούχα να φορέσω σήμερα στο σχολείο. Βλέπω πάντως εκείνα που είχα αφήσει στης Brittany διπλωμένα πάνω στο γραφείο μου και ξεφυσάω προσπαθώντας να θυμηθώ και άλλες λεπτομέρειες, αλλά ο εγκέφαλος μου και τα δύο τελευταία εγκεφαλικά μου κύτταρα που χορεύουν χιπ-χοπ δεν λένε να συνεργαστούν μαζί μου.

«Τίποτα άλλο πέρα από εσένα να είσαι κόπανος;» ρωτάω και δεν γυρνάω καν να τον δω.

«Μπήκατε στο δωμάτιο, συνεχίσατε άλλο λίγο και ύστερα το βουλώσατε. Υπέθεσα πως έπεσες για ύπνο, γι' αυτό σας άφησα να κουλουριαστείτε αγκαλιά, έτσι να ζήσετε τον εμετικό έρωτα σας».

«Τι βλάκας που είσαι», σχολιάζω κάτω από την ανάσα μου και παρατάω το ψάξιμο των ρούχων για λίγο, εστιάζοντας έτσι να βρω το τηλέφωνο μου.

«Κοντεύει η ώρα για το σχολείο πάντως. Αυτό άμα θες να πας. Σήμερα σου δίνω το πάσο μόνο γιατί ξέρασες και λίγο έντερο στην τουαλέτα προηγουμένως», λέει ο Nate και με ακολουθεί με τα μάτια, ενώ τον σπρώχνω κιόλας για να δω μήπως αυτή η αγελάδα το πατάει.

«Έχεις δει το τηλέφωνο μου;»

«Μπορώ να του κάνω κλήση άμα θες», προτείνει και τινάζεται κεφάτος από το κρεβάτι, εγώ να σουφρώνω τα φρύδια μου, ανήμπορη να τον ψυχολογήσω πλέον.

Βγαίνει από το δωμάτιο μου σφυρίζοντας και μάλλον το χάρηκε δεύτερη μέρα στο σπίτι μόνος του. Αυτό θέλει βασικά, να με βγάλει από 'δω για να μπορεί να φέρνει τις κοπέλες και να τις πηδάει σε όλες τις πλευρές του σπιτιού. Όχι ότι το παίζει κόσμιος κιόλας όταν προσπαθώ να κοιμηθώ τα βράδια, αλλά τέλος πάντων. Συνεχίζω να ψάχνω αλλά είναι μάταιο, δεν μπορώ να το βρω πουθενά.

Κοιτάω το ρολόι στο κομοδίνο μου και κοντεύει οκτώ. Έχω λίγα λεπτά να ετοιμαστώ και αυτό με κάνει να πάρω μια βαθιά ανάσα. Για μένα, θα καθόμουν σπίτι με τον Nate να με φροντίζει όλη μέρα και να το παίζει ο καλύτερος αδελφός-σουπερήρωας, αλλά πρέπει να πάω να βρω τον Alex και την Brittany να μου εξηγήσουν τι σκατά συνέβη χθες.

Υπενθύμιση να σταματήσω το αλκοόλ, ειδικά ημέρες προ περιόδου.

«Α, γεια σου, Alex, καλημέρα κι σε σένα», φωνάζει επίτηδες ο αδελφός μου και στηρίζεται στο πλάι στην κάσα της πόρτας, εγώ να γυρνάω να τον δω αμέσως. «Ναι, καλά είμαι, ευχαριστώ που δεν ρώτησες», κοιτάει τα νύχια του αδιάφορος, ενώ ακούγεται ο άλλος που μιλάει στην άλλη γραμμή. «Μάλιστα», τραβάει το πρώτο γράμμα και αναστενάζει. «Θα τα πείτε από κοντά υποθέτω».

«Τι έγινε;» ρωτάω, σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου μόλις ο Nate κλείνει το τηλέφωνο του.

«Το είχε ξεχάσει στην τσέπη του χθες και είπε πως πάει στο σχολείο τώρα. Θα σου το δώσει τότε άμα πας», με ενημερώνει και κάνει μεταβολή ανέκφραστος πλέον, μάλλον σκεφτικός.

Ξεφυσάω κουρασμένη και κλείνω την πόρτα πίσω του να ντυθώ. Ευτυχώς ο κωδικός του τηλεφώνου μου είναι αρκετά περίπλοκος για εκείνον να δει τα περίεργα μηνύματα που ανταλλάσω με τον καθένα, οπότε μένω ήσυχη γι' αυτό. Βγάζω το σατέν φόρεμα και βλέπω κάτι λεκέδες επάνω, ανήμπορη να καταλάβω τι είναι· μπορεί να είναι και από τον εμετό. Το πετάω αηδιασμένη στο πάτωμα και φοράω ό,τι βρω στην ντουλάπα μου, λίγο σέξι, λίγο βολικό.

Αφού χτενίσω τα μαλλιά και τα δέσω πάλι ένα κεφτεδάκι επάνω, πάω στην τουαλέτα να ξεπλύνω τα δόντια μου για να διώξω την γεύση του εμετού. Η έντονη μυρωδιά της μέντας με κάνει να ξυπνήσω και να συνέρθω σε σχέση με πριν που ήμουν σαν μαστουρωμένη. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και με ξανακοιτάω στον καθρέπτη. Επιστρέφω στο δωμάτιο να καλύψω με πούδρα τις πιπιλιές γιατί όσο να' ναι δεν είναι αξιοθέατο και ξέρω πόσο τον ενοχλεί τον Alex.

Κατεβαίνω τα σκαλιά με την τσάντα του σχολείου στο χέρι και παίρνω το τοστ που μου τείνει ο Nate στο πρόσωπο, ακόμη δεν πάτησα το πόδι από το σκαλί κάτω. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο και αρχίζω να νιώθω πραγματικά περίεργα που η συμπεριφορά του απέναντι μου είναι τόσο... καλή. Συνήθως μου πετάει σαρκαστικά σχόλια, με βρίζει, είναι κακός και θέλει να με καρφώσει στον μπαμπά με το παραμικρό, τώρα όμως φαίνεται-δεν ξέρω, απλά με τρομάζει.

«Σου συμβαίνει κάτι σήμερα;» ρωτάω και τρώω από το τοστ σαν να μην είχα φάει ποτέ μου.

Ευτυχώς όσο έπαιρνα τον χρόνο μου να ντυθώ, εκείνος έχει αλλάξει σε μαύρα ρούχα και έχει χτενίσει τα μαλλιά του πίσω, βγάζοντας εκείνη την γελοία πιτζάμα που έχει. Φέρνει το χέρι του στο κεφάλι μου να το χαϊδέψει και ύστερα με τραβάει κοντά στην αγκαλιά του ενώ περπατάμε έξω από το σπίτι και προς το αυτοκίνητο. Το έντονο αποσμητικό του τρυπάει τα ρουθούνια μου και κάνει το στομάχι μου να δεθεί κόμπος, ευτυχώς αφήνοντας με ύστερα ελεύθερη για να πάει στην θέση του οδηγού.

«Τίποτα. Απλά ξύπνησα από την καλή πλευρά του κρεβατιού σήμερα».

Δεν μένω ικανοποιημένη από την απάντηση του, αλλά επιλέγω να το αγνοήσω. Πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη σήμερα και μόνο που σκέφτομαι αλκοόλ, θέλω να ξεράσω πάλι. Τώρα που νιώθω καλύτερα προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβη χθες, αλλά πέρα από αυτά που ξέρω ήδη, δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, ούτε τις πράξεις μου, ούτε τα λόγια μου. Συνεχίζω να τρώω και βάζω την ζώνη μου.

Μέχρι που φτάνουμε στο σχολείο, έχω τελειώσει το τοστάκι μου και αισθάνομαι υπέροχα σε σχέση με μια ώρα πριν που ξέρναγα τα σωθικά μου. Ευτυχώς, η αλήθεια είναι, που πρόλαβα να ξυπνήσω στην ώρα μου, ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση που ήμουν, γιατί ποιος ακούει τον Carlson να παραπονιέται ότι μεθάω μέσα στην εβδομάδα και όχι μόνο, αλλά αργώ στα τόσο σημαντικά μαθήματα, στα οποία περιττό να πω ότι κοιμάμαι πάντα. Εκτός και αν έχω τον Alex στην τάξη.

«Στείλε μου να έρθω να σε πάρω μετά. Θα πάμε στου Jim», λέει ο Nate και μουγκρίζω θετικά, καθαρίζοντας το δόντι μου με το νύχι που μου είχε κολλήσει λίγο ψωμί.

Κλείνω την πόρτα στα μούτρα του με δύναμη και τον βλέπω να οδηγεί μακριά ενώ περπατώ προς την είσοδο του κτηρίου. Σκανάρω το μέρος με τα μάτια μου προσπαθώντας να βρω τον Alex και το κάνω αυτό στον κάθε όροφο που ανεβαίνω μέχρι τον τελευταίο.

Επιτέλους τον βρίσκω πέρα στον διάδρομο, λυγισμένο πίσω στο ανοιχτό παράθυρο να χαζεύει το κινητό του ανέκφραστος. Φοράει ένα μαύρο κοντό παντελόνι και ένα μισό άσπρο και μισό βυσσινί φούτερ, του οποίου τα μανίκια έχει σηκώσει μέχρι τους αγκώνες. Τα παπούτσια του έρχονται στην ίδια βυσσινί απόχρωση, ενώ τα μαλλιά του είναι χτενισμένα πίσω με στυλ.

Προσπερνώ διάφορα παιδιά και ρίχνω το σώμα μου ακριβώς μπροστά του απότομα, κάνοντας τον να τρομάξει τόσο που του πέφτει το τηλέφωνο από τα χέρια. Σουφρώνω τα φρύδια ξαφνιασμένη. Ή έχω ξυπνήσει σε λάθος σύμπαν και όλα πάνε ανάποδα ή είμαι σε κώμα και φαντάζομαι πράγματα-δεν εξηγείται αλλιώς.

«Αμάν, ρε Angel, πρωί-πρωί», παραπονιέται εκείνος και τα μάγουλα του κοκκινίζουν τόσο που δεν μου ξεφεύγει καθόλου όμως. Ούτε που προσπαθεί να το κρύψει.

«Δεν ήξερα ότι θα έκανες σαν τον Nate όταν του ζητάω να μου φέρει σερβιέτα, συγγνώμη», ειρωνεύομαι και βάζει το τηλέφωνο στην πίσω τσέπη του παντελονιού του, σταυρώνοντας ύστερα τα χέρια στο στήθος του και καθαρίζοντας τον λαιμό του. «Τι τρέχει;»

«Τίποτα», απαντά μονολεκτικά, τα μάγουλα του να κοκκινίζουν κι άλλο, όσο ανέκφραστος και να μένει.

Σίγουρα δεν είναι αυτό το ίδιο σύμπαν στο οποίο γεννήθηκα.

«Henderson, κόψε τις μαλακίες γιατί θα σου κόψω κάτι άλλο», τον εκβιάζω, έχοντας ήδη πιάσει το πρόσωπο του, ζουλώντας τα δάχτυλα μου στα μάγουλα του και αναγκάζοντας τον να με κοιτάξει. «Τι συνέβη χθες;»

«Δεν θυμάσαι;» προσπαθεί να μιλήσει με τα ζουλιγμένα χείλη του και με κοιτάει στα μάτια με τέτοιον τρόπο που μια δυνατή φλασιά κάνει το κεφάλι μου να πονέσει.

Ωχ, Θεέ μου, τι του έκανα χθες;