Alex's POV

Κλείνω την πόρτα ελαφρώς με δύναμη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω με το να φέρνω το χέρι στο μέτωπο μου να κάνω ένα μασάζ. Με πονάει το κεφάλι από την δουλειά και εκεί που νόμιζα ότι θα 'ρθω να βρω την Addie, ήρθα αντιμέτωπος με ανούσια προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την ζήλεια της. Πέρα από αυτό, αναγκάστηκα να μαγειρέψω μόνο για να μην φάω μετά.

Περπατώ πίσω στην κουζίνα και βρίσκω την Adriana καθισμένη στην θέση μου. Με ενοχλεί που έφερε καλεσμένους, χωρίς να μου το πει κιόλας, και μετά δεν έκανε ούτε τον κόπο να τις συνοδέψει ως την πόρτα να τις αποχαιρετήσει. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να πω κάτι για το πώς φερόταν μπροστά τους. Νομίζει δεν παρατήρησα τα εχθρικά της βλέμματα όλο ζήλεια προς την Angel και το πώς χάρισε ρούχα στην Brittany για να την έχει με το πλευρό της;

Κάθομαι στην ίδια καρέκλα που καθόταν η Brittany και ελαφρώς τσαντισμένος τραβάω το πιάτο προς το μέρος μου για να φάω. Δεν έχω καμιά όρεξη. Με επηρέασαν και τα λόγια της Angel αρκετά. Το ξέρω ότι είναι δύσκολος χαρακτήρας η Adriana, μου το λένε από τον πρώτο χρόνο που είμαι μαζί της. Το να το ακούω από το στόμα της όμως, με ενόχλησε τόσο πολύ. Πότε δηλαδή μου έχει φερθεί εκείνη καλύτερα για να έχει δικαίωμα να μου κρίνει την νυν κοπέλα μου;

Η μία χειρότερη από την άλλην.

«Δεν έχεις κάτι να πεις μια εβδομάδα που έχουμε να ειδωθούμε», ρωτάει η Adriana με νάζι, λίγο πριν καταφέρω να φάω, «ή μήπως έχεις περάσει τόσο καλά με τους φίλους σου που δεν νοιάζεσαι για μένα άλλο; Έχεις και ωραίους φίλους, ξέρεις».

Της ρίχνω τα μάτια μου ανέκφραστος. Καρφώνει το πιρούνι στο βραστό μπρόκολο και το βάζει στο στόμα με ένα τέρμα προκλητικό βλέμμα. Πάλι κάποιος θα έλεγε ότι τώρα έχει ορέξεις, αλλά εγώ το καταλαβαίνω ότι είναι τέρμα τσαντισμένη. Η γκρίνια της δεν θα έχει σταματημό για το υπόλοιπο της ημέρας, είμαι σίγουρος. Αφήνω το πιρούνι με νεύρα στο πιάτο και ξεφυσάω, σουφρώνοντας τα φρύδια μου ενώ την κοιτάω.

«Τι θες, Addie; Μίλα μου στα ίσα γιατί είμαι κουρασμένος για παιχνίδια», λέω όσο πιο ήρεμος μπορώ για να αποφύγω τις εντάσεις έστω.

«Τι συζητάγατε με την Angel πριν; Πολύ κοντά ήσασταν», μπαίνει αμέσως στο ψητό και καρφώνει ξανά το πιρούνι, αυτή την φορά σε ένα καρότο.

«Μου έλεγε ότι δεν χρειάζεται να έχω κάποιον άλλο λόγο να είμαι μαζί σου πέρα του ότι σε αγαπώ. Χάρηκες;» απαντώ με ειλικρίνεια, γιατί όσο να 'ναι απλά μιλάγαμε με την Angel, δεν κάναμε κάτι άλλο για να φοβάμαι να της πω την αλήθεια.

Όχι ότι θα το έκανα γενικότερα.

«Φαίνεται πολύ ηλίθια. Ήσουν όντως μαζί της;» γελάει με έναν ειρωνικό τόνο και προσπαθώ να κάνω υπομονή μαζί της, δεν έχω άλλη επιλογή.

Γίνεται ανυπόφορη όταν την πιάνουν οι ζήλειες της. Μια φορά είχε κάνει ολόκληρο σκηνικό όταν χαιρέτησα την Destiny, η κοπέλα μου πριν την Adriana με την οποία έμεινα το πολύ έξι μήνες. Έτυχε να την πετύχω ενώ είχε βγει με το νυν αγόρι της πριν δυο χρόνια και είχα την Adriana να φωνάζει με το που ήρθαμε σπίτι. Τα ανούσια σχόλια της του τύπου «να πας να γαμηθείς με εκείνην» και «προτιμάς την κάθε πουτάνα από εμένα» θυμάμαι να με είχαν τσαντίσει τόσο που κάλεσα τον Lucas και χωρίς να του πω τον λόγο, τον έσυρα σε όλα τα μπαρ για να τα πιω.

«Είναι πολύ προσβλητική και ενοχλητική. Μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είσαι μαζί της. Σαν σκουπίδι είναι», συνεχίζει εκείνη και ξεφυσάω.

Μου κόβεται η όρεξη. Έχω να την δω τόσες μέρες, να την καλώ συνέχεια να δω τι κάνει και εκείνη πρώτο πράγμα μιλάει για την πρώην μου, την οποία δεν βλέπω πλέον ερωτικά. Ναι, έχει πλάκα πολύ να την πειράζω γιατί έχει αστείες αντιδράσεις, αλλά με πλήγωσε τόσο που δεν νομίζω να θέλω να επιστρέψω στο να την βλέπω κάτι παραπάνω από φίλη. Άσε που και αυτό είναι αρκετό, εφόσον η ζηλιάρα αρραβωνιαστικιά μου άμα το άκουγε ότι θεωρώ την πρώην φίλη μου, θα με έπνιγε στον ύπνο μου.

«Addie μου, μπορούμε να αλλάξουμε συζήτηση; Είμαι τόσο κουρασμένος και θέλω να κρατήσω τις δυνάμεις μου για να απολαμβάνω την παρέα σου», της χαμογελώ και όταν ακουμπώ το χέρι μου στο δικό της, το τραβάει πίσω ενοχλημένη.

«Δεν θα αλλάξουμε συζήτηση, αυτήν θα κάνουμε, Alex μου», επιμένει, εγώ ακόμη τέρμα προσβεβλημένος από τον τρόπο που έβγαλε το χέρι της, σαν να μην αξίζω ούτε τόσο μετά από μια δύσκολη ημέρα. «Δεν μου αρέσει αυτή η κοπέλα. Σου έχει βάλει το μάτι».

«Μην πηδάς σε συμπεράσματα, Adriana», μιλάω με έναν νεκρικό τόνο, το σκοτεινό βλέμμα μου πάνω της. «Η Angel ενδιαφέρεται για κάποιον άλλον. Το είδαμε όλοι».

Δύσκολα κανείς δεν καταλάβαινε ότι η Angel θέλει τον πρώην της. Ο ενθουσιασμός της και η αλλαγή ακόμη και στον τόνο φωνής της την πρόδωσε πάρα πολύ. Φευγαλέα πρόλαβα να διαβάσω το όνομα Thomas στην οθόνη και το τσαντισμένο πρόσωπο της όταν άρχισα να την πειράζω ήταν τέρμα αστείο. Είμαι χαρούμενος που έχει βρει ένα άτομο να την αλλάζει προς το καλύτερο και θα προσπαθήσω να την βοηθήσω να βρει τρόπο να τον κερδίσει πίσω. Έτσι όλοι θα μείνουμε ευχαριστημένοι στο τέλος.

Κατεβάζω τα μάτια στο πιάτο και προσπαθώ να ηρεμήσω, η Adriana κάτι να λέει. Έχει αλλάξει τόσο η Angel. Μπορεί να μην το καταλαβαίνει, αλλά ακόμη και στον χαρακτήρα έχει υποστεί μεγάλες αλλαγές, όπως το ότι έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Μπορεί να έχει τον δικό της αστείο τρόπο να προσεγγίζει ό,τι την απασχολεί, όμως αυτό ακόμη σημαίνει πρόοδος. Όπως την θυμόμουν, ήταν τόσο ξεροκέφαλη που ήξερε ότι έχει άδικο, αλλά θα επέμενε γιατί δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

Πόσο με ξάφνιασε πριν που μου ζήτησε συγγνώμη.

«Θεέ μου, Alex, σου μιλάω, γι' αυτό δώσε μου προσοχή. Μην μου σπας τα νεύρα και βγάλω ρυτίδα εξαιτίας σου», παραπονιέται η Adriana και χτυπάει το πόδι κάτω. «Σε μισώ!»

«Τι έχεις πάλι;» ξεφυσάω και όσο η ενοχλημένη φωνή της τρυπάει τα τύμπανα μου, δεν θα έχω όρεξη να φάω. «Νόμιζα είχαμε ξεκαθαρίσει το θέμα της Angel. Σου είπα μια φορά μόνο εσένα θέλω και δεν την βλέπω ερωτικά. Γιατί κάνεις σκηνές ζηλοτυπίας πάλι;»

«Ό,τι θέλω θα κάνω. Δεν είσαι κανένας να μου πεις εμένα πώς να φέρομαι», γρυλίζει και τινάζεται από την θέση της.

Πάμε πάλι.

«Δεν φτάνει που είμαι ανοιχτόμυαλη αρκετά να σε αφήσω να της μιλάς, το εκμεταλλεύεσαι και βγαίνεις για δείπνο μαζί της κιόλας. Θες να σας αφήσω και το σπίτι να πάτε να κάνετε σεξ;»

«Μπορείς να μην υπερβάλεις; Με το ζόρι αντάλλαξα πάνω από δέκα κουβέντες», προσπαθώ να την καθησυχάσω, ξαπλώνοντας πίσω στην καρέκλα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος μου. «Άμα έχεις τόσο θέμα μαζί της, γιατί την φέρνεις σπίτι μου ως καλεσμένη; Τι σκαλίζεις το παρελθόν;»

«Η Brittany την κάλεσε. Νομίζεις ότι θέλω να κυκλοφορώ με τέτοια φτηνά μούτρα σαν τα δικά της στον δρόμο; Είναι ντροπή να με δουν», γκρινιάζει η Adriana και φέρνει τα χέρια στην μέση της.

«Κάνε ό,τι θες, αλλά σταμάτα να συμπεραίνεις βλακείες. Καταντάς κουραστική», μου ξεφεύγει το τελευταίο και παίζω με το πιρούνι πάνω στο φαγητό.

«Εγώ κουραστική; Εσύ είσαι, που θες μονίμως να πάνε τα πράγματα όπως θες εσύ. Με ρωτάς ποτέ πως αισθάνομαι ή τι θέλω; Όχι! Με παρατάς για εκείνον τον γιατρό, με σέρνεις στο σπίτι της αδελφής σου, με αναγκάζεις να συναντάω την μαμά σου και να ξέρεις ακόμη σου το κρατάω που με πήγες στο νεκροταφείο για να αφήσεις λουλούδια σε εκείνην την νεκρή. Σαν να μην μου φτάνουν αυτά, ανέχομαι να είσαι φιλικός και με την πρώην σου, η οποία με προσβάλει όλη μέρα. Είσαι εγωιστής και βλέπεις μόνο τον εαυτό σου», φωνάζει και τινάζει τα χέρια πίσω όλο νεύρα.

Το μυαλό μου αδειάζει. Το βλέμμα μου γίνεται κενό. Παρατάω το πιρούνι όλο νεύρα στο τραπέζι και σηκώνομαι αργά από την θέση μου. Εκείνη δεν βγάζει στιγμή τα μάτια της από πάνω μου. Ακουμπώ τις γροθιές μου στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού, τα μάτια μου τόσο κενά που το βλέπω στο πρόσωπο της ότι φοβάται την απότομη αλλαγή στην διάθεση μου.

«Παρ' το πίσω», λέω με σχεδόν ρομποτική φωνή, δίχως συμπόνια, υπομονή ή συναίσθημα όπως κάνω τις άλλες φορές. «Βρίσε με όσο θες, αλλά την οικογένεια μου και τον Lucas θα τους κρατάς εκτός. Δεν σου φταίνε σε κάτι ούτε σου έχουν δώσει λόγο να τους κακολογείς».

«Δεν θα με αναγκάσεις να κάνω τίποτα, Alex», δηλώνει η Adriana και φέρνει τα χέρια στην μέση της ξανά.

«Μην κάνεις σαν κακομαθημένο, Adriana. Αν είναι να γκρινιάξει κάποιος για εγωισμό, αυτός θα ήμουν εγώ, που ανέχομαι την κάθε απερίσκεπτη βλακεία που λες και κάνεις», επιμένω, αυτή την φορά να το αισθάνομαι μέσα μου ότι αρχίζω να τσαντίζομαι, να χάνω την υπομονή μου. «Ζήτα συγγνώμη αμέσως».

«Δεν. Θα. Το. Κάνω».

Δεν συνηθίζει να αναφέρει την οικογένεια μου. Για τον Lucas ξέρω ότι της την δίνει που εκείνος δεν την συμπαθεί αλλά παριστάνει ότι το κάνει για χάρη μου, γι' αυτό και δεν της δίνω σημασία. Το ότι όμως τους υποβάθμισε με αυτόν τον τρόπο μόνο επειδή δεν μπορεί να ελέγξει την ζήλεια της, με βγάζει από τα ρούχα μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να το ανεχτώ αυτό, όσο και να την αγαπάω και να κάνω υπομονή μαζί της.

«Ποιο είναι το γαμημένο πρόβλημα σου, Addie;» τσαντίζομαι και ισιώνω το σώμα να την δω. «Έρχομαι από την δουλειά κουρασμένος και σε έχω μεσ' την γκρίνια. Δεν σου φτάνουν ό,τι κάνω για σένα; Με λες εγωιστή, αλλά έχω μέρες που αγνοώ την οικογένεια μου για σένα, σου κάνω όλα τα χατίρια, όλα για να είσαι εσύ ευτυχισμένη. Πες μου μια φορά που με πήρες τηλέφωνο ενώ στο σπίτι του πατέρα σου, μια!»

Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι είναι ηττημένη από την αρχή. Δεν έχει τι να πει γιατί ξέρει ότι έχω δίκιο. Μόνο εγώ προσπαθώ, μόνο εγώ δίνομαι πλήρως, μόνο εγώ κάνω υπομονή σε αυτή την σχέση. Εκείνη τα θέλει όλα έτοιμα κι όταν ξεβολευτεί έστω λίγο εξαιτίας ανούσιων πραγμάτων όπως η Angel, θα κάνει σαν υστερική.

«Ζήτα συγγνώμη και σταμάτα να κάνεις σαν ανώριμο κοριτσάκι», γρυλίζω και στέκομαι λίγα μέτρα μακριά της.

«Γιατί θες τόσο να προστατεύσεις την Angel και την οικογένεια σου που με μισεί; Νόμιζα πως όντως με αγαπάς», παραπονιέται και κοιτάει αλλού.

«Τελευταία ευκαιρία», αγνοώ πλήρως τις βλακείες που λέει, εκείνη να καθαρίζει τον λαιμό της.

Πότε προσπάθησα να προστατεύσω την Angel; Εκείνη αρχικά δεν χρειάζεται προστασία από κανέναν. Μπορεί να το κάνει από μόνη της. Είμαι σίγουρος ότι όλες οι προσβολές που ένιωσε από εκείνην η Adriana είναι επειδή την έφτανε στα όρια της, όπως κάνει με μένα τώρα. Είμαι πρόθυμος να της τα συγχωρέσω όλα, όμως κανείς δεν κακολογεί την οικογένεια μου, ακόμη και η αρραβωνιαστικιά μου.

«Λες και τι θα κάνεις, Alex. Δεν μπορείς να αντισταθείς ποτέ σου», γελάει με κοροϊδία εκείνη και το αίμα μου βράζει από τα νεύρα παρόλο που κατά βάθος είμαι τέρμα απογοητευμένος.

Ξέρω ότι είναι υπερβολική αλλά αυτή την φορά με κούρασε πραγματικά. Φέρνω το χέρι στο πρόσωπο μου και αρχίζω να γελάω, έτσι να ξεσπάω τα νεύρα μου, το άδειο μου στομάχι να γουργουρίζει εφόσον όσο να 'ναι είμαι νηστικός και αντί να τρώω, ασχολούμαι με τις μαλακίες της Addie. Σηκώνω το κεφάλι, εκείνη με σουφρωμένα φρύδια να με κοιτάει σαν να μην περίμενε αυτή την αντίδραση από εμένα.

«Δεν μπορώ να σου αντισταθώ; Μην με κάνεις να γελάω, Adriana. Εσύ είσαι αυτή που μου κολλάς από πίσω γιατί φοβάσαι ότι θα ρίξω τα μάτια αλλού», γελάω με ένα τρομαχτικά κενό βλέμμα, το πρόσωπο της να αλλάζει όταν καταλαβαίνει πως όντως με έχει τσαντίσει και δεν την παίρνω με το καλό.

«Σ-Σιγά που με νοιάζει τι κάνεις, Alex! Είσαι απλά ένας εγωιστής που κοιτά μόνο την πάρτη του», φωνάζει ασυναρτησίες και χλομιάζει ολόκληρη όταν την προσπερνάω για να πάω προς στην εξώπορτα. «Που πας; Γύρνα πίσω».

Επιλέγω να μην απαντήσω. Εφόσον κι εκείνη δεν ζητάει συγγνώμη, ούτε εγώ δεν χρειάζεται να της δίνω λογαριασμό. Φοράω τα αθλητικά παπούτσια μου και φοράω το μαύρο μπουφάν, αρπάζοντας κλειδιά του αυτοκινήτου μαζί με του σπιτιού και το τηλέφωνο μου. Την αισθάνομαι πίσω μου να αναμένει πως και πως να της εξηγήσω τι κάνω, που πάω ή γιατί απλά τα μαζεύω να φύγω.

«Alex, μην με αγνοείς. Που πας;» κλαψουρίζει η Addie και όταν ανοίγω την πόρτα, ξεφυσάω και γυρνάω να την δω τέρμα ανέκφραστος, τα μάτια της βουρκωμένα.

«Πάω να δω την πάρτη μου. Όταν σε θυμηθώ, θα επιστρέψω», ειρωνεύομαι και της χαρίζω ένα τέρμα ψεύτικο χαμόγελο, το οποίο μάλλον βγήκε κάπως ψυχωτικό.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου με δύναμη. Δεν γυρνάω να δω πίσω μου, απλά πατάω το κουμπί για το ασανσέρ μανιωδώς μέχρι που να έρθει. Άμα καθόμουν κι άλλο στο σπίτι το πολύ να ξέσπαγα στα έπιπλα ή ο καυγάς μας να γινόταν χειρότερος, κάτι το οποίο δεν θέλω. Ξέρω ότι τα λέει πάνω στην ζήλεια της και απλά θέλει τον χρόνο της, γι' αυτό ας μείνει μόνη σήμερα, να δει την γλύκα.

Τηλεφωνώ τον Lucas με το που μπαίνω στο ασανσέρ και ξαπλώνω πίσω στον καθρέπτη ξεφυσώντας. Με πονάει το κεφάλι από την κούραση και από την πείνα. Θα πάρω μάλλον κάτι στον δρόμο να τσιμπήσω, παρόλο που νιώθω ότι αν κατεβάσω κάτι απλά θα το ξεράσω. Το μυαλό μου είναι τόσο γεμάτο σκέψεις που δεν αντέχω άλλο.

Και ήρθα τόσο χαρούμενος που θα την ξαναδώ.

«Lucas, να σου πω», μπαίνω αμέσως στο ψητό με το που το σηκώνει. «Μπορώ να έρθω να μείνω σε σένα σήμερα;»

«Γεια σου κι εσένα, Alex», αναστενάζει και ακούω τηλέφωνα που χτυπάνε στο βάθος, υποθέτοντας ότι είναι στο νοσοκομείο ακόμη. «Έγινε κάτι;»

«Τσακώθηκα με την Addie», μουρμουρίζω ενώ εκπνέω και βγαίνω από το ασανσέρ.

«Όντως;»

«Lucas, δεν έχω όρεξη. Θα σου τα πω από κοντά. Μπορείς να με φιλοξενήσεις ή όχι;»

«Ναι, εννοείται. Τελειώνω βάρδια σε μια ώρα», λέει εκείνος και περπατώ στο γκαράζ, προς το παρκαρισμένο αυτοκίνητο μου.

«Θα σε περιμένω, μην ανησυχείς. Τα λέμε», του το κλείνω αμέσως.

Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο μου και απλά θέλω να φύγω για τώρα. Νιώθω άσχημα που δεν έχω την όρεξη ούτε την υπομονή να κάτσω σπίτι και να καθησυχάσω την Adriana, απλά αισθάνομαι ότι έχω πολλά στο μυαλό μου. Σαν να μην μου έφτανε η γκρίνια της δικιάς μου, είχα και την Angel να μου την λέει από πάνω και την μαμά χθες να μου κόβει τα φτερά να μην πάω Ιταλία για τα γενέθλια μου. Λέει ότι είναι επικίνδυνα σε περίπτωση που κινηθώ εκτός Αμερικής για μια εβδομάδα ολόκληρη, έχοντας όλους τους κοντινούς φίλους και την οικογένεια μαζί μου. Μετά έχω και την πίεση να βάλω όνομα στο νέο άρωμα μου από την δουλειά, γιατί η ομάδα του μάρκετινγκ έχει μείνει πίσω.

Όλα στραβά πάνε.

Ξεκινώ να οδηγώ χαμένος στις σκέψεις μου. Με πλήγωσαν πάρα πολύ τα λόγια της Addie. Όντως την πιέζω τόσο πολύ να συναντιέται με την οικογένεια μου; Θέλω απλά να την συνηθίσουν, να την συμπαθήσουν και με το καλό να μου δώσουν την ευλογία τους. Ήθελα να το καταφέρω αυτό πριν τα γενέθλια μου γιατί δεν θα είχα θέμα να την παντρευόμουν στην Ιταλία, αλλά δεν μπορώ να το κάνω ενώ την κοιτάνε με μισό μάτι, μην πω κανένα μάτι. Δεν θέλουν να την βλέπουν καν.

Εξ ου και ο λόγος που ξαφνιάστηκα όταν η Sophia με πήρε το πρωί να μου πει να την πάρω μαζί μου αύριο στο δείπνο.

Σταματάω σε ένα κόκκινο φανάρι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον τρόπο που χαρακτήρισε την Nina. Δεν ξέρει πολλά για εκείνην, μην πω και τίποτα, εφόσον σιχαίνεται να μιλάει για νεκρούς, φαντάσματα ή οτιδήποτε μεταφυσικό. Τρομάζει με το παραμικρό. Κάθε φορά που θα προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, εκείνη ήταν απασχολημένη να μου γυρνάει την πλάτη και να κλείνει τα αυτιά με την δικαιολογία ότι δεν θέλει να μπει κανένα πνεύμα στο σώμα της και να δαιμονιστεί. Κάπως έτσι ξέρει μόνο ότι έχω έναν νεκρό συγγενή τον οποίο επισκέπτομαι που και που.

Το σπίτι του Lucas είναι μόλις ένα δεκάλεπτο μακριά με το αυτοκίνητο, οπότε φτάνω σχετικά γρήγορα. Έξω από την πολυκατοικία έχει ένα τεράστιο δάσος στο οποίο πηγαίνει για τρέξιμο κάθε ξημέρωμα, έτσι επιλέγω να τον περιμένω εδώ. Για να είναι ακόμη στο νοσοκομείο, σημαίνει ότι δεν έχει φάει κι εκείνος, οπότε θα τον περιμένω να πάρουμε μαζί κάτι απ' έξω. Αρπάζω ένα πακέτο τσιγάρα που κρατάω κρυμμένα στο αυτοκίνητο και βγαίνω έξω.

Κάνει κρύο, ένα ξαφνικό κρύο που τρυπάει το δέρμα στο πρόσωπο μου σαν βελόνες. Κλείνω το μπουφάν γιατί όσο να 'ναι είμαι με κοντομάνικο και το τελευταίο που θέλω είναι να κρυολογήσω. Περπατάω μέσα στο δασάκι και με το που βρίσκω ένα παγκάκι, ρίχνω το σώμα μου επάνω. Βάζω ένα τσιγάρο στα χείλη μου και το ανάβω με τα χέρια μου να παγώνουν σιγά-σιγά. Τραβάω μια τζούρα και το ευχαριστιέμαι τόσο που κλείνω τα μάτια να το απολαμβάνω.

Ξέρω πως ο Lucas θα μου θυμώσει πάλι, όμως δεν μπορώ να μην το κάνω. Με βοηθά πάρα πολύ να ηρεμήσω, να καθαρίσω το μυαλό μου. Βλέπω ένα ζευγάρι που κάνει χαλαρό τζόκινγκ. Όταν τα μάτια της γυναίκας πέφτουν πάνω μου, αμέσως λυγίζει κοντά στον άλλον και κάτι του λέει. Με προσπερνάνε με τα μάτια τους επάνω μου. Κλασσικά θα αναρωτιούνται άμα είμαι ο γιος της Πρόεδρου ή όχι. Ευτυχώς σε σχέση με άλλους δεν σταματάνε και μου ζητάνε φωτογραφία γιατί δεν έχω καμιά διάθεση.

Μπερδεύω τα δάχτυλα στα μαλλιά μου και τα χτενίζω πίσω για να μην πέφτουν μπροστά. Βήχω μια και νιώθω έναν κοφτερό πόνο στον πνεύμονα μου που με κάνει να σφίξω τα μάτια κλειστά. Με την αλλαγή του καιρού σε κρύο, πάντα δυσκολεύομαι να αναπνεύσω και αυτός ο πνεύμονας καταρρέει. Δεν είναι κάτι σοβαρό, το έχω συνηθίσει πλέον. Ακόμη και ο Lucas μου είπε ότι είναι τελείως φυσιολογικό να συμβαίνει, οπότε απλά χαϊδεύω το σημείο που με πόνεσε και κοιτάω το τσιγάρο ανέκφραστος.

Δεν περίμενα ότι η επιστροφή της Angel θα ήταν τόσο σημαντική για την Adriana και θα την πείραζε στο σημείο που θα έβρισκε ευκαιρία να μου την πει για την οικογένεια μου. Εμένα από την άλλη δεν με ένοιαξε και τόσο. Ναι, ξαφνιάστηκα γιατί είχα ξεχαστεί τελείως μαζί της και ναι, απολάμβανα να την πειράζω την Τετάρτη, όμως δεν ένιωσα κάτι. Ούτε ένα καρδιοχτύπι, ούτε το στομάχι μου δέθηκε κόμπος, ούτε ξέμεινα από λόγια. Ήταν σαν να είχε φύγει για μια εβδομάδα, σαν να μην είχε συμβεί κάτι μεταξύ μας.

Τινάζω το τσιγάρο και ξεφυσάω τον καπνό στο πλάι. Έχει συννεφιάσει και μπορεί αύριο να έχει βροχή, αν όχι σήμερα το βράδυ. Η Adriana σιχαίνεται την βροχή, συγκεκριμένα τις καταιγίδες και τις βροντές. Τις φοβάται τόσο που θα κουλουριάζεται στην αγκαλιά μου όλο το βράδυ και θα μένει εκεί. Παρόλο που είμαι τσαντισμένος μαζί της, ελπίζω να μην φοβηθεί μόνη της σε περίπτωση που χαλάσει ο καιρός σε αυτό το σημείο. Θέλω όμως να καταλάβει πόσο ανάγκη με έχει και θέλω να δει την γλύκα του να είναι μόνη και να αδιαφορώ για εκείνην, γιατί δεν μου αρέσει που με έχει δεδομένο, ούτε που με αποκαλεί εγωιστή.

Φέρνω την Angel άλλη μια φορά στο μυαλό μου και βγάζω τον αναπτήρα από την τσέπη για να ανάψω το τσιγάρο ξανά που έσβησε. Γιατί μονίμως αισθάνομαι μια σπίθα ανάμεσα μας να προσπαθεί να ανάψει; Δεν ξέρω βασικά γιατί χαίρομαι όταν την βλέπω να τσαντίζεται που την πλησιάζω ή την αγγίζω. Θεωρώ πολύ χαριτωμένο τον τρόπο που κοκκινίζει, που κοιτάει αλλού, που σταυρώνει τα χέρια στο στήθος. Ακόμη και όταν ήρθε να μου κλείσει το ψυγείο στα μούτρα, η νευριασμένη γκριμάτσα της ήταν τόσο αστεία.

Γιατί δεν μπορώ να την πάρω στα σοβαρά; Όπως και να έχει όμως, εκείνη είναι ο λόγος που η Adriana δεν είναι στα καλύτερα της και γι' αυτό πρέπει να ξεκόψω. Δεν γίνεται να την αφήνω να γίνει ο λόγος που η Addie θα συγχύζεται. Όσο να 'ναι σιχαίνομαι να την κάνω να στεναχωριέται και σιχαίνομαι άλλο τόσο όταν τσακωνόμαστε.

Σήμερα όμως ας αναλογιστεί τις υπερβολές της και τις βλακείες που είπε.

~•~

Σταματάω το αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά από το σπίτι της Sophia. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Adriana που έχει κουλουριαστεί στην θέση της σαν την βρεγμένη γάτα. Ένα αυτάρεσκο χαμογελάκι δημιουργείται στα χείλη μου. Δεν λέω κάτι. Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κάνει το ίδιο. Δεν μου έχει πει λέξη, αλλά δεν δυσκολεύτηκα να την ψυχολογήσω.

Όλο το βράδυ έριχνε αστραπές και ο καιρός χάλασε πάρα πολύ. Εννοείται δεν κουνήθηκα από το σπίτι του Lucas, εκείνος να με κοιτάει με ένα χαμόγελο που δεν έδειξα στιγμή αδυναμίας. Όταν τον ρώταγα γιατί με κοίταγε έτσι απλά γέλαγε. Ύστερα πήγε για ύπνο και με άφησε να ξαγρυπνήσω μέχρι το πρωί ενώ κοιτούσα την βροχή έξω. Κοιτούσα το τηλέφωνο αλλά δεν με πήρε ούτε μια φορά, ο εγωισμός της να είναι μεγαλύτερος απ' ότι περίμενα. Είχαμε καιρό να καυγαδίσουμε έτσι, οπότε είχα ξεχάσει για λίγο.

Με το που πάτησα πόδι στο σπίτι, έπεσε στην αγκαλιά μου και με έσφιξε τόσο που κόντεψε να με αφήσει χωρίς ανάσα. Εγώ στην αρχή δεν ανταπόδωσα, αλλά δεν άντεξα. Της άφησα ένα φιλί στο κεφάλι και την κράτησα γερά. Ξέρω πως με αγαπάει με τον περίεργο δικό της τρόπο, γι' αυτό δεν αντέχω να της κρατάω κακία. Θέλω να την έχω στο πλευρό μου, να την βρίσκω σπίτι κάθε φορά που επιστρέφω από την δουλειά και να την αγκαλιάζω έτσι μικρούλα που μοιάζει μπροστά μου.

Παρόλο που με υποδέχτηκε τρομοκρατημένη και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια τα οποία ήταν κόκκινα μάλλον από το κλάμα, δεν είπε λέξη. Της ζήτησα να ετοιμαστεί και το έκανε σιωπηλά, το κεφάλι της κατεβασμένο. Στάθηκα για λίγο να την κοιτάξω ενώ άλλαζε ρούχα και ένιωσα λίγο άσχημα μήπως και της φέρθηκα πολύ άκαρδα. Δεν μου άρεσε πως την βρήκα, να φοβάται και να τρέμει, αλλά ήξερα ότι σε κάτι μόλις ώρες θα είναι πίσω στον κανονικό εαυτό της.

«Alex», με σταματά η φωνή της και τρέχει στο πλευρό μου.

Τυλίγει τα χέρια της στο μπράτσο μου και ξεφυσάω. Όσο να 'ναι δεν έχει ζητήσει ακόμη συγγνώμη και δεν σκοπεύω να την συγχωρέσω τόσο εύκολα. Την οικογένεια μου απαιτώ να την σέβεται και ας μην την συμπαθεί. Δεν με νοιάζει να ζορίζεται για να είναι καλή μπροστά τους, αλλά με νοιάζει να μετριάζει τα λόγια της όταν τους αναφέρει. Άμα της είχαν φερθεί σκατά, θα το δεχόμουν, αλλά πάντα την εξυπηρετούν και της μιλάνε με σεβασμό. Δεν θέλω κάτι παραπάνω από εκείνην.

Ο Lucas δεν αποτελεί εξαίρεση, εφόσον είναι οικογένεια μου.

Περπατώ προς την πόρτα και χτυπάω το κουδούνι, η Adriana κολλημένη πάνω μου σαν να σκοπεύω να φύγω αν με αφήσει. Της δείχνω ότι είμαι ενοχλημένος και απλά γουρλώνει τα μάτια να την λυπηθώ, εφόσον ακόμη φοβάται την κακοκαιρία. Μπορεί να σταμάτησε για τώρα, αλλά φαίνεται ότι θα χαλάσει πάλι αργότερα. Εννοείται πως δεν θα με αφήσει για όσο βρέχει. Όταν δεν βλέπει, χαμογελώ με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω ότι είναι γλυκούλα κατά βάθος.

«Καλωσορίσατε. Περάστε», είναι η Sophia αυτή που ανοίγει την πόρτα και βγάζοντας τα χέρια της Addie από πάνω μου, μπαίνω μέσα πρώτος για να αγκαλιάσω την Soph. «Αχ, Alex, μη!» γελάει η αδελφή μου όταν προσπαθώ να την σηκώσω στον αέρα και μου χτυπάει το μπράτσο. «Βλάκα, με έσφιξες πολύ».

«Θα πάθεις τίποτα;» ειρωνεύομαι με τα χέρια στην μέση και μου σφαλιαρίζει το στήθος. «Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω».

«Γεια σου, Adriana», την χαιρετά η Soph και το χαμόγελο χάνεται αργά από τα χείλη μου κάτι που δεν περνά απαρατήρητο από την αδελφή μου. «Μην βγάλετε τα παπούτσια. Απλά περάστε μέσα. Μόλις ξεκίνησα να στρώνω κιόλας».

Άργησα επίτηδες να πάω σπίτι να βρω την Addie. Πέρα του ότι κοιμήθηκα ξημερώματα και ξύπνησα μεσημέρι, πήρα τον χρόνο μου να ετοιμαστώ, να στρώσω τον καναπέ του Lucas, να φτιάξω καφέ, να χαζέψω τηλεόραση, να πάρω την Trish τηλέφωνο να της ευχηθώ για τα γενέθλια της κόρης της, να πάρω την μαμά να ανταλλάξουμε νέα και τέλος να φτάσω σπίτι. Όσο πιο πολύ αργούσα, τόσο πιο πολύ τρελαινόταν εκείνη και τώρα την έχω να μου κολλάει επάνω από τον φόβο μην φύγω χωρίς να ξέρει που είμαι. Και να έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτούσε, όλοι την μισούν για να της απαντήσουν.

Η Addie φοράει ένα μαύρο παντελόνι που στο τέλος γίνεται καμπάνα, ένα μπεζ πουλόβερ από πάνω με ένα πουκάμισο από κάτω. Έχει ισιώσει τα μαλλιά και δεν έχει κάνει μακιγιάζ, η ομορφιά της να είναι εκθαμβωτική ακόμη κι έτσι. Βγάζει το μαύρο μπουφάν και το κρεμάει στον καλόγερο, εγώ να κάνω το ίδιο με την δερμάτινη ζακέτα μου.

Η Soph μού χτυπά το μπράτσο και μου κάνει νόημα ερωτηματικά τι έπαθε εκείνη. Της χαμογελώ πλάγια, σηκώνοντας ύστερα τους ώμους μου. Για τώρα μόνο ο Lucas ξέρει ότι έχω τσακωθεί άσχημα μαζί της και τον λόγο που αποφάσισα να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι. Σε όλη την διήγηση των περιστατικών κράταγε τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του και φαινόταν πολύ σκεφτικός. Δεν κούνησε ούτε φρύδι όταν του είπα ότι τον κακολόγησε κι εκείνον και ότι το κάνει συχνά γενικότερα.

«Τι θες πραγματικά από εκείνην, Alex; Μήπως αυτό που παίρνεις από εκείνην μπορείς να το πάρεις και από κάποια άλλη, κάποια που να σου φέρεται περισσότερο σαν άνθρωπο και όχι σαν σκουπίδι;»

Αυτά ήταν τα λόγια του. Με έβαλε σε σκέψεις, εξ ου και ο λόγος που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω ούτε ο ίδιος τι θέλω από εκείνην. Την αγαπώ, η καρδιά μου χτυπά γρήγορα κάθε φορά που μου χαμογελά ή μου δίνει σημασία. Δεν ξέρω όμως τον λόγο που δεν μπορώ να βρω αυτό το κάτι σε άλλες κοπέλες.

Στο σεξ, για παράδειγμα, είναι τόσο αυστηρή που δεν μπορώ να κάνω κίνηση παραπάνω χωρίς να την έχω να γκρινιάζει όταν τελειώνουμε. Μην μου αφήνεις σημάδια, μην με αρπάζεις και με κάνεις με δαχτυλιές, μην μου πιάνεις τα μαλλιά και μου σπάσεις την τρίχα, μην είσαι άγριος και με πονέσεις, μην τελειώνεις χωρίς προφυλακτικό και έχω τα αηδιαστικά υγρά σου μέσα μου, μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο. Όταν το κάνω μαζί της, ακόμη και με τον τρόπο που θέλει όμως, η χημεία είναι τεράστια μεταξύ μας. Θα ήταν καλύτερη αν μπορούσα και εγώ να αφεθώ λίγο, αντί να αισθάνομαι ότι κρατάω βάζο, αλλά με ικανοποιεί και τόσο, υποθέτω.

Ας πούμε σε αυτό ο Lucas έχει δίκιο, θα μπορούσα να βρω μια καλύτερη, αλλά το θέλω μόνο μαζί της.

«Θείε Alex!» φωνάζουν την ίδια στιγμή τα παιδιά και πέφτουν πάνω μου τρέχοντας, εγώ να ανοίγω τα χέρια όπως πάντα για να τα υποδεχτώ.

«Που είναι τα μικρά μου ανίψια;»

Τα γαργαλάω και αρχίζουν να γελάνε δυνατά, η Addie να στέκεται δίπλα μου σφίγγοντας την τσάντα της νευρικά. Της χαρίζω φευγαλέα ένα αδιάφορο βλέμμα, εκείνη να σφραγίζει τα χείλη της σαν μικρό παιδί. Το βλέπω ότι ζηλεύει τα παιδιά που έχουν κερδίσει την προσοχή μου, ενώ σε εκείνην ένα φιλί στο κεφάλι και μια αγκαλιά με το ζόρι έδωσα. Ήθελα να την φιλήσω περισσότερο, μπορεί και να το κάναμε, αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν το αξίζει. Τουλάχιστον όχι ακόμη.

«Θείε Alex, ο θείος Nate λέει ότι δεν μπορώ να σε παντρευτώ όταν μεγαλώσω. Είναι χαζός, χαζός, χαζός σου λέω!» λέει με νάζι η Vi και χτυπάει το πόδι της κάτω, εγώ να σκάω στα γέλια. «Γιατί είναι πάντα τόσο κακός;»

«Μην τον ακούς. Εσύ θα είσαι πάντα η πριγκίπισσα μου», την καθησυχάζω και ακουμπώ τα χέρια στα μπράτσα της, ο Timmy να σκαρφαλώνει στην πλάτη μου αμέσως. «Ζηλεύει, γι' αυτό κάνει έτσι».

«Χμ! Ας ζηλεύει», τινάζει το κεφάλι ψηλά και γυρνάει να τον δει, να του τινάξει την γλώσσα κιόλας.

«Gavin, η κόρη σου πάλι το παίζει δύσκολη», κοροϊδεύει ο άλλος, καθισμένος στον καναπέ και της τινάζει την δική του γλώσσα.

«Κοίτα τι κάνει, θείε Alex!» γκρινιάζει η Vi και σηκώνομαι όρθιος που είχα λυγίσει τα γόνατα για να έρθω στο ύψος της. «Είναι πολύ κακός».

Ο Timmy κρέμεται από τον λαιμό μου, έχοντας τυλίξει τα χέρια του εκεί. Τον πιάνω από την μπλούζα και τον κρατάω σαν πούπουλο, εκείνος να έχει σκάσει στα γέλια. Τον ακουμπώ κάτω απαλά και χαϊδεύω το ξανθό κεφαλάκι της ανιψιάς μου.

«Να είσαι κι εσύ κακιά μαζί του», την συμβουλεύω με περηφάνια όταν τα χέρια του Gavin αμέσως καλύπτουν τα αυτιά της.

«Εε, να σου πω λίγο εσένα. Μην μαθαίνεις στα παιδιά μου βλακείες», λέει ο Gavin και αφήνει ένα φιλί στο κεφάλι της κόρης του, η οποία αμέσως χαίρεται από την αγάπη που δέχεται από τον πατέρα της.

«Βλακείες, βλακείες, βλακείες, βλακείες», φωνάζει ο Timmy και τρέχει γύρω-γύρω από τον Gavin και την αδελφή του.

«Έλα εδώ εσύ. Μην φωνάζεις τέτοιες λέξεις», τον μαλώνει ο Gavin και αρχίζει να τον κυνηγά στα άλλα δωμάτια, ο μικρός να έχει σκάσει στα γέλια.

Με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη μου, στρέφω την προσοχή στην τραπεζαρία. Η Sophia με την βοήθεια της Angel στρώνουν το τραπέζι, ο Nate καθισμένος ακόμη στον καναπέ. Προσπερνάω την Addie με μισό μάτι και κάθομαι στο πλευρό του Nate χτυπώντας την γροθιά μου στην δική του. Η δική μου, ξέροντας πολύ καλά ότι δεν σκοπεύω να της κάνω νόημα να έρθει ή κάτι, περπατά προς την τραπεζαρία.

«Συγγνώμη, έφερες την χαμένη αδελφή της αρραβωνιαστικιάς σου; Πως και δεν έχει ανοίξει το στόμα να γκρινιάξει ακόμη;» μουρμουρίζει ο Nate και γυρνάμε ταυτόχρονα να την δούμε που βολεύεται σε μια καρέκλα.

«Τσακωθήκαμε», απαντώ χαμηλόφωνα και ξεφυσάω ύστερα, το φρύδι του να σηκώνεται όλο ενδιαφέρον.

«Ανησυχούσα για εκείνην, αλλά τώρα ανησυχώ για σένα. Τσακώθηκες εσύ μαζί της;» κοροϊδεύει και ευτυχώς δεν φωνάζει να ακουστεί πέρα στις άλλες τρεις.

«Ναι, Nate. Έχω κι εγώ όρια, ξέρεις», λέω με ένα κενό βλέμμα και γελάει χτυπώντας το χέρι στην πλάτη μου με αυτόν τον τρόπο να με ταράσσει ολόκληρο.

«Μεγαλώνεις, Alex», χαχανίζει σατανικά και με πλησιάζει περισσότερο. «Μην της κρατάς μούτρα όμως. Κρίμα είναι. Πήγαινε σπίτι μετά να της κάνεις καλό σεξ».

«Από πότε με συμβουλεύεις να έρθω κοντά της, Nate;» αηδιάζω από τον τρόπο που θέτει την ιδέα του.

«Αρραβωνιαστικιά σου δεν είναι; Κοντά της δεν θα έπρεπε να είσαι;» σκέφτεται φωναχτά και αποκλείεται να το εννοεί. Σε καμία περίπτωση των περιπτώσεων, ο καλύτερος φίλος του Gavin και ο μεγαλύτερος γυναικάς που έχω δει με συμβουλεύει να πάω να κάνω καλό σεξ στην Addie για να μην την έχω μουτρωμένη. «Μην είσαι καχύποπτος. Καμιά φορά απλά δέξου τα πράγματα όπως είναι».

«Καμιά φορά ναι, αλλά όχι όταν βγαίνουν από το στόμα σου», αντιλέγω με το κενό μου βλέμμα πάνω του.

Εκεί που δεν το περιμένω, ρίχνει το μπράτσο του στους ώμους μου και με αναγκάζει να σηκωθώ όρθιος. Τον ακούω που γελάει ενώ προσπαθώ να ξεφύγω και όταν τα καταφέρνω χαϊδεύει τα μαλλιά μου τόσο που τα μπερδεύει. Μου κλείνει το μάτι και μου γυρνά την πλάτη.

«Έχεις πολλά να μάθεις, Alex Henderson», είναι το μοναδικό που λέει και δεν βλέπω καν την έκφραση του προσώπου του, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχει ένα πλάγιο διαβολικό χαμόγελο στα χείλη του.

Κάτι σκαρώνει.

Στριφογυρίζω τα μάτια και επιλέγω να αγνοήσω τις βλακείες που μου λέει. Ό,τι θέλω θα κάνω. Σιγά που με νοιάζει τι έχει να πει. Να πάει να δει την δική του ζωή, που δουλεύει για τον Gavin και ακόμη δεν έχει τακτοποιηθεί με μια κοπέλα της προκοπής. Πλησιάζω την τραπεζαρία και τα μάτια μου αμέσως πέφτουν πάνω στην Angel. Μοιράζει τα άδεια πιάτα στο τραπέζι, μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί της. Της πάει τόσο το κοντό μαλλί.

«Να σε βοηθήσω;» ρωτάω και αμέσως μου ρίχνει τα μάτια.

Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου στιγμιαία, αλλά το αγνοώ. Της χαρίζω ένα χαμόγελο και προσπαθεί να κάνει το ίδιο, αλλά φαίνεται πως είναι ψεύτικο. Μου δίνει τα υπόλοιπα πιάτα και βάζω ένα μπροστά στον Nate, ο οποίος χασμουριέται, ένα στην κενή θέση ανάμεσα του Nate και της Adriana και τέλος μπροστά από την Addie. Εκείνη απλά ξεφυσά και για άλλη μια φορά επιλέγει να μείνει ανέκφραστη και να μην μιλήσει.

«Συγγνώμη για χθες», λέω στην Angel ενώ την ακολουθώ στην κουζίνα.

«Δεν φταις εσύ σε κάτι, απλά εκείνη μου σπάει τα νεύρα. Σε κακομεταχειρίζεται ξεκάθαρα, ηλίθιε», μουρμουρίζει και ανοίγει το ψηλό ράφι για να πάρει τα ποτήρια κρασιού που είναι εκεί. «Να το ξέρεις ότι εξαιτίας της το κομμάτι της αηδίας έχει μουδιάσει μέσα μου».

«Μήπως έχει μουδιάσει για άλλο λόγο;» σαρκάζομαι και υπονοώ την ίδια, όταν γυρνάει να μου χαρίσει ένα τέρμα τσαντισμένο βλέμμα.

«Ναι, έχεις δίκιο. Φταις κι εσύ για αυτό», αντιλέγει αμέσως και με το που πάει να της πέσει ένα ποτήρι, το πιάνω στον αέρα και της το παίρνω από το χέρι, εκείνη να καθαρίζει τον λαιμό αμήχανα.

«Εννοείται πως φταίω εγώ. Πάντα εγώ φταίω για σένα. Έχω κάνει ποτέ κάτι σωστό;» αναρωτιέμαι ανέκφραστος και παίρνω χαλαρός-βοηθάει το ύψος μου σε σχέση με το δικό της-άλλα τρία ποτήρια.

Στέκομαι ακριβώς πίσω της και δεν είχα καταλάβει πόσο κοντά της ήμουν, όταν γυρνάει να με δει, το πρόσωπο της κάτι εκατοστά μακριά από το σώμα μου. Γι' αυτό κάνω πίσω με τα ποτήρια στα χέρια και απομακρύνομαι. Τα μάτια μου πέφτουν στο πλάγιο χαμόγελο του Nate και συνεχίζω να πιστεύω ότι κάτι θέλει να πετύχει. Αποκλείεται να βρίσκεται όλως τυχαίως εδώ και να μου λέει κιόλας να έρθω κοντά με την Addie όταν ο ίδιος μου έχει πει να την παρατήσω επανειλημμένες φορές.

Αφήνω τα ποτήρια στο τραπέζι και πάω να κάτσω ανάμεσα στην Addie και τον Nate. Άλλες φορές σέρνω την καρέκλα κοντά της, αυτή την φορά την κρατάω ίσια και λίγο μακριά της. Η Sophia κοιτάει τον Nate αμέσως, εκείνος την αδελφή του που κάθεται ακριβώς απέναντι μου, αυτή την Adriana. Επίτηδες καθαρίζω τον λαιμό μου να καταλάβουν ότι παρατήρησα ό,τι συνέβη μόλις, αλλά δεν δίνουν δεκάρα. Βλέπω τον Gavin με την άκρη του ματιού μου να κάθεται απέναντι από τον Nate στην δεξιά κεφαλή του τραπεζιού. Η Sophia αφότου ακουμπήσει την σαλάτα στο τραπέζι βολεύεται απέναντι από την Addie και δίπλα στην Angel.

«Καλή μας όρεξη», σπάει την σιωπή ο Gavin με ένα γελάκι και ξεκινά να γεμίζει τα ποτήρια κρασί.

Μια βροντή απ' έξω κάνει την Addie να πεταχτεί λιγάκι από την θέση της. Την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου, ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη μου για όσο χαίρομαι που ξέρει ότι με έχει τσαντίσει και δεν μπορεί να κολλήσει πάνω μου να νιώσει μια ασφάλεια. Τα μάτια μου πέφτουν στης αδελφής μου, η οποία με κοιτάει κάπως ερωτηματικά.

«Φοβάσαι τους κεραυνούς, Addie;» ρωτάει η Sophia από ενδιαφέρον και αρπάζω με νεύρα το μπουκάλι από τα χέρια του Gavin όταν μου το τείνει με ένα χαμόγελο.

«Ε, όχι, όχι. Ούτε καν. Απλά με τρόμαξε γιατί δεν το περίμενα», απαντά η Addie και ευτυχώς στην αδελφή μου μίλησε, γιατί το μόνο που έχω ακούσει από το στόμα της είναι το «Alex» πριν.

«Φαίνεσαι κάπως χλωμή γι' αυτό», γελάει ελαφρώς η αδελφή μου και κοιτάει με νόημα τον Gavin ο οποίος φαίνεται να στεναχωρήθηκε από τον τρόπο που του πήρα το κρασί.

«Δεν είναι κάτι. Απλά δεν κοιμήθηκα καλά. Μην πω καθόλου», λέει η Addie και η Angel που πνίγεται στην πατάτα που έτρωγε τραβάει την προσοχή όλων.

«Σιγά εσύ. Σε ταΐζουμε σπίτι, ηρέμησε», ειρωνεύεται ο Nate καθώς γεμίζει το ποτήρι του με το μπουκάλι κρασί που του έδωσα.

Η Angel πίνει λίγο από το ποτήρι νερό που είχε γεμίσει από πριν μάλλον και μου ρίχνει τα μάτια γεμάτο αηδία. Καλά κι αυτής το μυαλό που πήγε αμέσως; Πίνω λίγο από το κρασί, η καρέκλα της Addie να έρχεται κοντά μου. Δεν κουνιέμαι καθόλου. Αντιθέτως σηκώνω το πιάτο για να μου βάλει λίγη σαλάτα η Sophia.

«Χάλια πάντως ο καιρός, δεν λες, Nate;» σκέφτεται φωναχτά ο Gavin. «Λες να μπορέσουμε να πάμε την άλλη εβδομάδα;»

«Ναι, ρε, εννοείται. Μην το ακυρώσουμε εξαιτίας μιας βροχούλας», απαντά ο άλλος σαν να μην υπάρχουμε στο τραπέζι.

«Να πάτε που;» πετάγομαι εγώ να συμμετάσχω στην συζήτηση, όταν νιώθω το χέρι της Addie στο μπούτι μου.

Της ρίχνω τα μάτια σουφρώνοντας τα φρύδια και γουρλώνει τα δικά της έτσι που για λίγο υποκύπτω. Στρέφω την προσοχή πίσω στο πιάτο μου, πίνοντας μια τεράστια γουλιά από το ποτήρι κρασί. Για κάποιον λόγο νιώθω τα μάτια όλων πάνω μου, αλλά επιλέγω να κοιτάξω τον Gavin τέρμα τσαντισμένος. Εκείνος πανικοβάλλεται και γελάει αμήχανα, ακουμπώντας το χέρι στης γυναίκας του.

«Α, υποθέτω δεν σου το είπαμε», λέει ο Nate και κόβει το κομμάτι κρέας στο πιάτο του. «Θα πάμε όλη η παρέα στο εξοχικό του Gavin στο τέλος της εβδομάδας».

«Όλη η παρέα;» αναρωτιέμαι και προσπαθώ να αγνοήσω την Addie όσο πιο πολύ μπορώ, παρόλο που μου το κάνει αρκετά δύσκολο.

«Ναι. Εγώ, ο Jim, ο Ed, o Tyler και εννοείται ο Gavin. Θες μήπως να έρθεις;» μου σηκώνει το φρύδι ο Nate και αφότου καρφώσει το κομμάτι κρέας, το βάζει στο στόμα και το μασάει με ένα χαμόγελο.

«Το έχουμε ανακαινίσει από πέρσι. Νομίζω θα σας χωράει όλους. Γιατί δεν πας, αδελφούλη;» πετάγεται η Sophia και ο τρόπος που με κοιτά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα να αρνηθώ.

«Υποθέτω ότι θα μπορούσα να συμμετάσχω σε αυτή την εκδρομούλα σας. Δεν καταλαβαίνω από πού προέκυψε όμως», αναρωτιέμαι και ρίχνω ασυνείδητα το χέρι στους ώμους της Addie, εκείνη να χαίρεται που της δίνω προσοχή.

«Για να γιορτάσουμε την επιστροφή της Angel. Θα έρθει κι εκείνη, ξέρεις», ενθουσιάζεται ο Nate και μου κάθεται το κρασί στον λαιμό, βήχοντας βέβαια διακριτικά.

Εκείνη φαίνεται το ίδιο σοκαρισμένη με μένα, ειδικά όταν ο αδελφός της ρίχνει το μπράτσο του στους ώμους της και την τραβάει κοντά του. Η Angel καταπίνει το κρέας της κάπως τρομαγμένη και αφότου κοιτάξει μια τον Nate μια τον Gavin, ζορίζει ένα χαμόγελο.

«Γιουχου», παριστάνει την εκστασιασμένη και δεν φαίνεται να χαίρεται πραγματικά στην ιδέα του να πάει στο εξοχικό με μένα εκεί.

«Τότε μπορώ να έρθω κι εγώ;» πετάγεται η Addie και το χαμόγελο του Nate μεγαλώνει.

«Εννοείται. Δεν σκοπεύουμε να σου πάρουμε τον Alex ούτως ή άλλως», ειρωνεύεται ο Nate ξεκάθαρα και με ενοχλεί λίγο ο τρόπος που της μιλάει. «Άσε που δεν τον θέλουμε να κλαίει για σένα κάθε βράδυ».

Νομίζω φαίνεται και από τον νεκρικό τρόπο που τον κοιτάω ότι μου έχει σπάσει τα νεύρα με τα περιττά σχόλια. Ξεφυσάω. Σίγουρα σκαρώνουν κάτι πάντως. Η Addie χαίρεται που θα μπορέσει να έρθει μαζί, γι' αυτό είναι λίγο αργά να αρνηθώ. Από την μια είναι ανακουφιστικό που θα είναι μαζί, γιατί αυτό θα με γλυτώσει από αρκετή γκρίνια και ζήλεια. Θα με έχει κοντά να με παρακολουθεί στενά και να δει ότι όντως αδιαφορώ για την Angel, τουλάχιστον όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι.

«Οπότε κανονίστηκε. Φροντίστε Παρασκευή πρωί να έχετε ετοιμαστεί. Δεν θα θέλαμε να σας περιμένουμε», αναστενάζει ο Nate και συνεχίζει να τρώει.

Ρίχνω τα μάτια στην Sophia αλλά δεν φαίνεται να έχει ιδέα τι σκαρώνει ο άντρας της και ο άντρας του άντρα της. Έχοντας ήδη βολευτεί με την Addie στην αγκαλιά μου, συνεχίζω να τρώω κάπως σκεφτικός. Εκείνη κάτι τσιμπάει αλλά εφόσον είναι τέρμα επιλεκτική με το φαγητό της δυσκολεύεται να φάει πάρα πολύ.

Με τα χρόνια έχω συνηθίσει να πηγαίνω στο εξοχικό του Gavin. Στις αρχές δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένος όταν με τράβαγε η Sophia μαζί τους, αλλά τελικά άρχισε να μην με πειράζει τόσο. Οι πρώτες μου αναμνήσεις εκεί δεν είναι και οι καλύτερες, το πώς κόντεψα να πεθάνω στα χέρια της παρέας και της Angel. Πάνε πολλά χρόνια όμως, ο Gavin το έχει ανακαινίσει τόσες φορές, μην πω κάθε χρόνο, και είναι πολύ όμορφο και βολικό.

Δεν θα με χάλαγε να φύγω από το Beverly Hills. Θα κάνει καλό και στην Addie, αν και είμαι σίγουρος ότι θα γκρινιάξει για το κρύο που σφίγγει το δέρμα στο πρόσωπο της. Ξέρω ότι ο μόνος λόγος που χαίρεται που θα 'ρθει είναι επειδή θα είμαι εγώ και δεν θα με αφήσει μόνο με την Angel. Αλλιώς δεν θα έδινε δεκάρα να πατήσει πόδι στο εξοχικό.

Κλείνω για λίγο τα μάτια και με βρίσκω να χαμογελώ. Το ξέρω ότι με αγαπάει. Την έχω αυτή την στιγμή να με σφίγγει τόσο που δεν μπορώ να φάω άλλο. Το ξέρω ότι δυσκολεύεται να εκφραστεί σωστά και το ξέρω ότι μετανιώνει αυτά που μου είπε. Είμαι μαζί της τέσσερα χρόνια σχεδόν, την έχω μάθει καλά. Της αφήνω ένα φιλί στο κεφάλι, εκείνη να το σηκώνει για να με δει στα μάτια ύστερα.

«Συγγνώμη, Alex», μουρμουρίζει εκείνη και χαϊδεύω τα μαλλιά της με τα δάχτυλα μου, το χαμόγελο να μην έχει φύγει από τα χείλη μου.

Δεν απαντώ κάτι σε αυτό. Της δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, το οποίο μάλλον δεν περίμενε και ύστερα στρέφω την προσοχή πίσω στο τραπέζι. Παίρνω το ποτήρι κρασί και πίνω άλλη μια γουλιά. Ενώ η Angel με την Sophia τρώνε κανονικά, οι δυο φίλοι έχουν ενώσει τα δάχτυλα των χεριών τους και τα έχουν ακουμπήσει ακριβώς κάτω από τις μύτες τους. Κοιτιούνται με νόημα, τα μάτια τους να γυαλίζουν πονηρά σαν να κάνουν μια τηλεπαθητική συζήτηση.

Κατεβάζω το ποτήρι από τα χείλη μου ανέκφραστος και συνειδητοποιώ ότι είμαι ο μοναδικός που έχει παρατηρήσει ότι αυτοί οι δυο είναι τέρμα τρομαχτικοί αυτή την στιγμή. Κρατάω ένα κενό βλέμμα στα μάτια μου.

Κάτι σκαρώνουν αυτοί οι δυο και δεν μου αρέσει.