"Ik heb ontbijt gemaakt." Zegt hij terwijl hij opstaat om het te pakken.

"Oh, bedankt."

"Geen probleem lieverd." Hij geeft me een bord met spek en eieren. Ik glimlach weer.

"Het is nog warm."

"Tja, wat kan ik zeggen? Ik heb nu eenmaal een goed inschattingsvermogen." Lacht hij maar ik zie weinig vreugde in zijn ogen. Ze staan bezorgd en verdrietig. Mijn hart knijpt zichzelf samen; hij is ongelukkig door mij, hij heeft zorgen door mij. Maar dan komt er opeens een oude soort gedachte in me op, een die ik al lang niet meer gehad heb; hij maakt zich zorgen om mij omdat hij om me geeft. Die gedachte is zo'n schok. Ookal heeft hij me dat al duizenden keer verteld; nu pas geloof ik het ook.

"In gedachten verzonken?" Vraagt hij wat me inderdaad uit mijn gedachten haalt. Ik knik en neem nog een hap spek.

"A penny for your toughts?"

"Gewoon." Antwoord ik.

"Gewoon?"

"Nee, echt gewoon, normaal." Er kruipt een klein voorzichtig glimlachje over zijn gezicht; alsof hij niet weet of ik dat zeg om hel gerust te stellen of dat ik het echt meen.

Als ik klaar ben met eten, zet hij mijn bord op het aanrecht en verdwijnt eventjes naar de badkamer. Ik besluit om de afwas te doen. Uiteindelijk is het niet veel en ik beeld me in dat ik de vuile vaat ben en Zac degene die me proper schrobt. Al het vuil van mijn verleden, zelf de aangekoekte delen, verdwijnen uiteindelijk in het afvoerputje.

Zac komt net binnen als ik nog bezig ben met het aanrecht af te kuisen. Hij komt achter me staan en legt zijn handen voorzichtig rond m'n middel zodat ik niet schrik. Ik leun tegen hem aan. Ik merk dat dat hem verrast. Hij is gewoon dat ik tenminste een seconde of twee verstar en dan gewoon blijf staan. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder.

"Ik heb een badje voor je laten vollopen. Ik dacht dat je dat misschien wel even kon gebruiken."

"Bedankt. Ik kan het inderdaad wel eens gebruiken."

"Ik heb een stel nieuwe kleren klaargelegd."

"Maar ik heb hier geen andere kleren meer."

"Vandaar nieuwe. Ik dacht dat je het wel fijn vond om hier wat extra reservekleren te hebben liggen."

"Bedankt maar dat hoeft niet."

"Te laat, je hebt een geheel eigen schuif." Ik zucht, daar komt weer dat stukje schuldgevoel; hij geeft nu ook nog geld aan me uit terwijl ik niets anders doe dan hem tot last zijn... Het is alsof hij voelt dat me weer zorgen begin te maken want hij draait me om in zijn armen zodat ik hem moet aankijken.

"Liefje, ik ben bekende dj weet je wel, die kleren zijn echt het minste. Wees blij dat ik geen Gucci ofzo gekozen heb." Ik geef hem een veelzeggende blik.

"Oke oke, het spijt me, ik zal geen kleren meer voor je kopen. Nu tevreden?"

"Soort van."

"Man man man, en nu hup je bad in." Lacht hij. Hij duwt me zachtjes richting de badkamer. Ik wil gewoon naar de badkamer lopen maar bedenk me iets. Ik loop weer naar hem toe en geef hem een kus op zijn wang waarna ik weer wegloop.