Pov Pip
Ik rol met mijn rolstoel door het park. Het zonnetje schijnt, en de lucht is fel blauw. De bomen waaien op het ritme van de wind, en de vogeltjes fluiten hun vrolijksten lied. Ik kijk genietend om me heen. Het is zes weken geleden dat ik ben ontwaakt uit mijn coma. Sinds een week ben ik weer thuis. Het ging zo goed met mijn gezondheid, en eigenlijk gewoon met alles, waardoor ik veel eerder naar huis mocht dan verwacht. Ik blijf stil staan bij het meertje. Ik staar naar de eendjes in het water. Zo blijf ik een poosje zitten.
Ik schrik op als ik ineens een hand op mijn schouder voel. Ik kijk op, en kijk in de ogen van Stijn. "Hé, lief!" Zegt hij vrolijk. Hij geeft me een kus op mijn wang en laat zich, naast mij, in het vochtige gras neerploffen. "Hoe gaat het?" Vraagt hij. Ik knik. "Goed! Met jou?" "I'm fine as always." Ik kijk hem aan, en hij geeft me een knipoog. "Lukt het allemaal een beetje thuis?" Ik haal mijn schouders op. "Jawel hoor. Deze periode kan ik toch niet veel doen. Ik kan dan wel de tijdelijke thuiszorg aanvragen, maar als nog. Na een kwartier kan ik ze dan alweer naar huis sturen, omdat ik toch bijna niets anders doe dan op bed liggen, en tv kijken." Stijn grinnikt. Er valt een rustige stilte. Alleen het geluid van de zingende vogels is nog te horen, met daarachter het zachte gepraat van mensen die een wandeling maken met dit prachtige weer. Na een tijdje staat Stijn op. "Heb je trek?" Vraagt hij. Hij kijkt me vragend aan. Er fonkelt een kleine twinkeling in zijn ogen. "Mwah," mompel ik, "de laatste tijd heb ik niet zo snel trek. Maar nu heb ik wel zin om wat te eten, ja." "Perfect," mompelt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Wat ben je van plan, dan?" "You see it soon!" Zegt hij geheimzinnig. Ik kan al niets meer zeggen, want voordat ik het weet pakt Stijn de handvaten van mijn rolstoel al vast, en rent ermee weg. Mijn haren wapperen in de wind. "Niet zo snel gek!" Roep ik lachend. De bomen gaan met een flits langs me heen. Het is wel lekker koel zo, denk ik in mezelf.
We stoppen bij een tentje wat me wel heel bekend voorkomt. Mr. Pappino! Staat er in grote sierlijke letters op een spandoek. Stijn rijdt naar een tafeltje, waar hij me optilt, en netjes neerzet in een stoel. Zelf gaat hij tegenover me zitten. In dit tentje hadden we onze eerste date... Ik doezel even weg, ver in mijn gedachten.
Pov Stijn
Pip kijkt glimlachend voor zich uit. Dit is zo ongelofelijk schattig. Ze legt haar hand plat op de tafel, waardoor ik automatisch mijn hand op de hare leg. Ze schrikt weer op, en kijkt naar onze handen die op elkaar op de tafel leggen. Dan kijkt me glimlachend aan. Er komt een bolle, vrolijke meneer aangelopen die onze bestelling opneemt. Pip bestelt een colaatje met een chesar-salade, en ik bestel een broodje kroket met een biertje. Ondertussen terwijl we wachten op ons eten praten we over verschillende dingen. Voordat we het weten staat ons eten voor ons neus. We eten het rustig op, terwijl we door blijven praten. Mag dit nog eeuwen duren, please? Ik kan hier wel jaren met haar zitten. Mijn droom is werkelijkheid geworden. Of is dit juist een droom? Ongemerkt tik ik mezelf tegen mijn wang. Daarna schudt ik wild mijn hoofd maar ik word niet wakker; dit is echt, pik! THIS IS REAL LIFE! Ik begin te grijnzen, terwijl Pip me met een vreemde blik aankijkt. Ik kijk haar aan, en neem dan een slok van mijn bier. "Wat zat je te grijnzen?" Vraagt ze, terwijl ze met haar gezicht fronst. "Niets. Gewoon binnenpretje." "Over wie nou weer?" Vraagt ze sarcastisch. "Over jou."
Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Pip kijkt me met een vieze blik aan, en staat dan voorzichtig op. "Vuillak," zegt ze zachtjes. Ze laat zich in haar rolstoel vallen, en rijdt dan weg. Jezus. Waarom verpest ik ook elke keer alles?
---
Pip denkt dat Stijn vies over haar aan het denken is. Nee, en dan bedoel ik niet het scheetjeslaten ding. In dit geval valt het vieze in een heel andere categorie. Zal Pip lang boos blijven?
You read it in cheapter 14! 💕💕💕