Pov Stijn, 3 weken na het ongeluk
Gedachteloos staar ik naar het bleke gezicht van Pip. Haar arm ligt aan het infuus, en op haar wang loopt een lange bloedlijn. Het is stil. Alleen het gepiep van de hartmonitor klinkt. Ik hou de hand van Pip vast, in de hoop dat ze ooit nog eens een sein geeft dat er in ieder geval nog een beetje leven in haar zit. Maar de afgelopen weken hebben de dokters, en ik zelf niets raars gemerkt wat erop wijst dat ze snel bij zal komen. Het is drie weken geleden dat het ongeluk gebeurde. Ik wijzend naar de auto die met volle kracht aan kwam rijden. De man die geschrokken uitstapte. Ik die de man een klap in zijn gezicht gaf. Ik zucht, en schud mijn hoofd. Het doet me pijn om Pip er zo bij te zien liggen. Het lijkt net of er iemand een pijl door mijn hart schiet. Waarom gebeurde dit ongeluk niet gewoon bij één of ander gestoord wijf? Waarom precies bij Pip: de persoon die er altijd voor iedereen is? Teveel vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik schrik op als de deur openvliegt. Als ik op kijk die ik de dokter staan. Hij kijkt me aan, en ik schud mijn hoofd. Hij kijkt even naar Pip, en wenkt me dan. Met moeite sta ik op. Samen met de dokter loop ik naar de gang. "Luister, meneer. Als deze toestand nog zo'n twee weken hetzelfde blijft moet ik u helaas vertellen dat het een kleine kans is dat Pip dit overleeft. Blijkbaar is de auto zó hard tegen haar aangeknald, dat haar lichaam het al voor de helft opgegeven heeft." Ik slik. "Luister meneer. Ik blijf geloven. Dit komt goed! Ik weet het zeker! Pip is sterk, altijd al geweest, en nu zal ze dat zeker zijn." De dokter glimlacht met een kleine lach op zijn gezicht. "U hebt nog een halfuurtje en dan moet u helaas gaan. We gaan een kleine onderzoek doen." Ik knik, en loop terug de kamer in waar Pip er nog steeds als een standbeeld bij ligt. "Lief," mompel ik zachtjes, "word nou wakker. Alsjeblieft." Voordat ik het weet rolt er een traan over me wang, die ik snel weg veeg. Ik kniel bij het bed neer en leg dan mijn hoofd op haar borst. Ik voel haar wat zwakke hartslag. "Hou vol, lief. Jij gaat dit overwinnen." Weer gaat de deur open. Dit keer is het Douwe. Zijn ogen worden groot als hij Pip ziet liggen. "Jezus. Ligt ze er nog steeds zo bij?" Er klinkt frustratie in zijn stem. Volgens mij is hij net zo bezorgd als ik. "Ja. Ze gaan zo wat testjes bij haar doen. Dan moet ik natuurlijk weer weg, want dan is het bezoekuur voorbij." Douwe zucht. "Weggaan is altijd het moeilijkste, hè, pik?" Zegt Douwe, "Het komt wel goed. Pip is een sterke vrouw." Hij komt achter me staan, en klopt me twee keer op m'n schouders.
Als het halfuurtje voorbij is, moeten we weg bij Pip. Ik geef haar een zoen op haar lippen, en geef een stevige knuffel. "Ik hou van jou." Fluister ik liefdevol in haar oor. Met een brok in m'n keel loop ik de kamer uit, samen met Douwe. "Een biertje zal je goed doen, hè?" Vraagt Douwe alweer wat vrolijker. "Ja wel. Laten we het proberen!"
---
Sorry voor het wat saaie hoofdstuk, maar het is toch wel íets!
Ik moet voor volgende week m'n werkstuk van 6 kantjes vol afhebben, mar ik ben er nog geneens aan begonnen! Stress! Waarschijnlijk moet ik gewoon wat minder op Wattpad zitten! 😂 Maar in ieder geval: voor dmensen die gaan slapen, weltrusten. Morgen avond komt er als het goed is nog een nieuw hoofdstuk online. Ik probeer elke avond rond dit tijdstip een nieuw hoofdstuk te uploaden. Ik denk wel dat dat zal lukken, want de laatste tijd heb ik veel meer inspiratie voor dit boek, en ik kan zelfs vertellen dat er een volgend boek komt over Pip en Stijn; Mine Again 2! Leuk leuk!
GOODNIGHT 🌚✨
~ K.